Vanaf nu neem ik mijn leven in mijn handen!

[voyager]

Het moet eruit, op zoek naar raad, ervaringen...

Mijn leven lijkt vlot te lopen, en misschien loopt het ook wel mooi, maar ik ben iemand die sinds een jonge leeftijd enorm op zoek was naar volwassenheid: zelfstandigheid, verantwoordelijkheid, onafhankelijkheid.
Meer en meer heb ik dit nodig nu, en enerzijds ben ik ermee bezig, maar anderzijds kom er zo mee door in conflict met mijn ouders!

Mijn mama was het type mama dat 'mijn beste vriendin' was. Zat ik met problemen, dan kon ik bij haar terecht, nu echter niet meer. Bij alles wat ik maar een iets afwijkende mening hebben komen we in conflict: 'ik ben niet als jou', is mijn meest gebruikte verwijt de laatste tijd, maar ze heeft moeite het te aanvaarden. Ik wil nu niet mijn moeder gaan zwart maken. Ik zie ze enorm graag en het is een echte dappere vrouw met veel goede kwaliteiten, maar het lijkt alsof we op een punt gekomen zijn dat ze me niet meer kan begrijpen.

Een paar maand geleden zijn we verhuisd naar het buitenland voor mijn papa's werk. Ik had er geen probleem mee: mijn middelbaar gedaan, of ik hier of daar aan de unief begin doet me er niet zo toe. Ik leerde een jongen (misschien kan je hem beter een man noemen) kennen. Hij is 10 jaar ouder en heeft een andere cultuur. Onze relatie gaat echt schitterend. Het leeftijdsprobleem is vermeden aangezien we uit 2 verschillende werelden komen: de ervaringen die hij als 28jarige heeft kom ik niet tekort doordat ik de kennis van een Belg bezit... als we babbelen botsen we soms op een verschil in cultuur, maar geen van ons maakt daar een punt van, net doordat we open babbelen over alles en nog wat. Nu heeft mijn vader het moeilijk met deze relatie, vaak begon hij erover 'je weet toch dat het een andere cultuur is' dit, dat... waarop ik natuurlijk terugslingerde 'je sleept me mee naar argentinie, wat wil je, dat ik met een belg afkom?' maar zijn eigenlijke probleem is dat hij nu inziet dat ik mijn eigen leven zal vormen, dat ik niet meer zijn kleine meisje ben van vroeger...
Een moment leek alles terug goed te gaan, zo'n topics werden vermeden tot onlangs, een paar dagen geleden. Mijn ouders, dan vooral mijn moeder, begonnen over 'seks'. Ik slaap al een grote maand met mijn vriend: mijn keuze, doodnormaal voor een 18jarige, maar een drama dat dit bleek te zijn. Mama viel me heel erg aan 'je bent je leven aan het verspelen, je bent zo'n mooi meisje, je bent verloren aan het gaan' blablabla, en ik dan: 'wat wil je? wil je dat ik het uitmaak?' 'nee, maar...' uiteindelijk kwam het uit: ze wou niet dat ik seks had. We bleven maar babbelen, heel de tijd heftigere en heviger maar er was geen redeneren aan, geen overeenkomst werd gemaakt.
De dag erachter waren er vrienden van mijn ouders. Een moment waren ze bezig over 'hoe angsten een grote vijand van de mens zijn', ik liep kwaad weg 'waarom zijn jullie dan zo bang voor mij'. 's middags kwamen we weer in botsing, op een bepaald moment was ik het helemaal beu, in tranen met de woorden 'je luistert toch niet, ik ga maar weer zwijgen' liep ik weg en sloot ik me op in mijn kamer. Of het deze woorden zijn die indruk hebben gemaakt weet ik niet, maar daarvoor zweeg ik inderdaad altijd. Als ik het in iets niet eens was zweeg ik: de vrede bewaren, wetende dat zij het toch beter moeten/zullen weten. Maar nu wou ik niet meer zwijgen! Ze kwam een paar uur later op mijn deur kloppen. Met de meest vijandige houding mogelijk luisterde ik naar wat ze te zeggen had 'ze zal de relatie niet proberen moeilijk te maken tussen mij en men vriend, ik mag seks hebben zoveel ik wil, maar ik moet de pil pakken'.

Ik heb dan wel bereikt dat ze zich niet meer moeien zullen, maar al die oorlog die daaraan te pas moest komen, en nog meer, ik heb het gevoel dat er ook wel een soort breuk is in onze relatie. Ze leek niet te begrijpen door net mij proberen tegen te houden, ze me alleen maar verder duwde. Ik weet dat als ze had haar zin blijven doordrijven, en als het zo verder zou gaan, ik zou 'weglopen', mijn vriend zou zonder probleem mij opvangen...

Maar dat is ook iets wat ik niet wil: afhankelijk zijn van mijn vriend. Momenteel heb ik niets in handen. Het beste ASO-diploma (nuja, een erg goed: wetenschappen-wiskunde) maar dit is middelbaar, wat stelt het eigenlijk voor? En economisch ben ik nog helemaal afhankelijk van mijn ouders. Ik wil het niet, maar wat kan ik doen? Zowiezo ga ik studeren, maar het schooljaar begint pas februari, en dan heb ik 4 jaar nodig om mijn studies af te maken. Dus moet ik geduld hebben?

Momenteel lijkt alles goed, maar ik heb het gevoel dat dit slechts 'het oog is van de orkaan'. Wat gebeurt er de volgende keer als ik weer in botsing kom? Hoe leg je oud aan je ouders dat ik mijn eigen leven in handen wil nemen, zelf mijn beslissingen wil nemen, dat ze me niet mogen overbeschermen?

Samengevat komt het er op neer dat ik een punt heb bereikt waarop ik onafhankelijk wil zijn, maar deze onafhandelijkheid krijg ik niet, en ik weet ook niet hoe ze te verkrijgen...

Ze moeten je loslaten, dat is voor alle ouders moeilijk. Ze zien jou toch als hun kleine meisje dat ineens ingepikt wordt door iemand van tien jaar ouder. En ze denken dat zij als enige weten wat goed voor je is. Dus geef ze die tijd, blijf rustig uitleggen waar je mee zit, wat je wilt, etc., maar geef ze de tijd om erover na te denken en om het te accepteren, want het is niet niks.
En ga studeren, want met een diploma van de middelbare school alleen kom je niet veel verder inderdaad. En afhankelijk moet je nooit willen zijn, van niemand, als je volwassen bent.

[Nona]

Tja, je ouders willen je toch vasthouden. Het is niet makkelijk om te zien hoe je eigen dochter haar eigen weg inslaat terwijl jij achterblijft, dat moet je ook begrijpen. Maar tegelijkertijd moeten zij proberen te begrijpen dat jij volwassen aan het worden bent en je eigen keuzes wilt maken. Dat hier af en toe een ruzie aan te pas moet komen is zeker niet vreemd en ook niet erg, als je het maar op kunt lossen en dan weer op goede voet verder kunt.

Als jij zo graag onafhankelijkheid wilt, is het dan geen optie op jezelf te gaan wonen? Ik weet niet hoe het is met de financiering voor studenten in Argentinië, maar zelfs als je daar weinig kunt regelen moet je op een bijbaantje en een maandelijkse bijdrage van je ouders toch wel rond kunnen komen. Willen zij dat: een bijdrage leveren als jij op jezelf gaat?
Dat is een manier om onafhankelijker te worden, maar je kunt nog gewoon elk weekend thuis komen. En door voldoende met je ouders te praten hebben zij dan het gevoel nog wel betrokken in jouw leven te zijn.

[voyager]

Momenteel ben ik tijdens de week zonder hen. Ik heb de zorg op me gekregen van mijn jongere broertje.

Maar dit zorgt voor 2 zaken
1. ik heb er net problemen mee dat ze me enerzijds die vrijheid geven + die verantwoordelijkheid, ze vragen me gewoon volwassen te zijn, en anderzijds verwachten ze me nog rond te kunnen commanderen...
2. ik ben de moeder niet van mijn broertje. ik zie dit kereltje (13 jaar) echt graag en het zorgen voor hem is ook niet te zwaar. Maar hij heeft veel te weinig respect voor me, gedraagt zich als een verwend nest en als ik daarvan iets zeg, als IK probeer hem wat 'opvoeding' te geven (bijvoorbeeld vraag ik hem zijn bord af te wassen, dan maakt hij daar 2 uur spel over en belt naar mama) dan lukt dat niet, ik ben zijn zus, niet zijn moeder. Ook hierover ben ik al vaak in discussie gekomen met mijn ouders, dan zeggen ze 'heb geduld, het is nog maar voor een grote maand' (dan is het vakantie) maar toen ik wat dieper erop doordrong zeiden ze van 'goed, als je er niet voor wil zorgen, dan moet je dan niet, dan kijken we voor een kindermeisje en blijf jij hier (op het landbouwbedrijf en niet in de stad'. Toen kwam ik helemaal onozel, dit zou betekenen dat ik daar totoaal niets te doen heb en mijn vriend zo goed als nooit zou zien...

Ik probeer veel te praten met mijn ouders maar zoals ik al aangaf, als mijn mening verschilt van mijn mama's kan ze het niet begrijpen, hoeveel keer ze neit al heeft gezegd 'ik was helemaal anders toen ik vrijde met je papa' blablabla

En het moeilijke dus van hier in argentinie te zijn: die studiefinancieering bestaat niet en het bijbaantje zoeken is ook al iets fijns. Dit is een mannenwereld, wat betekent dat als je als vrouw, als ondergeschikte voor een man werkt, en hij heeft zin om met je te slapen, je het doet of je je werk verliest (natuurlijk zullen wel niet alle bazen zo zijn, maar toch zijn er veel) ook het loon man vs vrouw gebeurt niet rechtvaardig!

[Nona]

Uh, voor dat baantje moet je gewoon je best doen een eerlijke werkgever te vinden. Lukt dat niet, dan heb je pech.

En als jij op je broertje past ben JIJ de baas, hij zal dus naar jou moeten luisteren. Wees daar duidelijk in. Als hij niet luistert kun je hem straf geven en als hij daar doodleuk van wegloopt ben jij vast degene die voor hem kookt.

[Spiteful]

Tja tis nu eenmaal een periode in het leven dat veel mensen redelijk wat ruzie met hun ouders zullen hebben. Mijn pa is er ook een moeilijke in, er valt gewoon niet goed mee te praten, hij schiet meteen in de defensie, kben niet de enige die dat vindt, iedereen eig. Het was dan ook niet bepaald mijn beste vriend. Maar gewoonlijk is het zo dat hij na veel vijven en zessen toch bijdraait en de rede laat winnen. Volgens mij heeft hij problemen met angsten of zo. Dat moet ik dus voor elk afzonderlijk probleem doorstaan. Maar het gaat langzaamaan beter, omdat hij begint in te zien dat ik het minstens zo goed doe zonder zijn gezaag. Zo zal het bij jou ook een beetje moeten gaan vrees ik.
Ondertussen kun je wel de goede band met je moeder onderhouden. Toch maar met haar proberen te praten, de gevoelige onderwerpen best wat mijden, gewoon al wat laten merken dat je haar nog graag ziet zal al veel doen. Desnoods gewoon vlakaf zeggen dat je geen zin hebt in geruzie en dat ze maar beter over iets anders kan beginnen of ophoepelen (kmoet toegeven dat dat hier thuis niet echt goed werkt ). Anderzijds ook een beetje meegaand zijn, want het zal van twee kanten moeten komen. 't Is hier ook pas gebeterd toen ikzelf wat moeite begon te doen. Als je beide gewoon eerlijk zou zeggen wat er op je lever ligt en voor de rest luistert, het zou zo gemakkelijk zijn... maar ja.
Wat je broertje betreft: kheb er helaas/gelukkig geen ervaring mee. Behalve dat je niet opwinden en de koele kikker uithangen soms verbazend effectief kan zijn bij jonge kereltjes
Kzou in elk geval eens duidelijk tegen je ouders zeggen hoe het nu juist zit met dat oppassen en dat je het serieus smerig zou vinden als ze dat tegen je zouden gebruiken.
Je wil onafhankelijk zijn, maar aan je ouders kan je ook enorm veel hebben. Probeer een beetje het beste van de twee werelden te krijgen.

Ze moeten je toch een keer loslaten. Of dat nou nu is, of over een jaar, snapje? Ik zou daar eens met ze over praten. Succes

[voyager]

zegt men niet 'een mens heeft zijn eigen geluk in handen', tjah, maar hoe maak je je eigen geluk als je moet de verwachtingen van je ouders naleven? Ik ben het beu, ik wil niet meer de verwachtingen van mijn ouders naleven.

Vrijdag wou ik blijven in het appartement om dan de zaterdagochtend het weekend bij mijn ouders door te brengen. 'je wordt verwacht hier' was hun antwoord. Waarom zou ik naar de verwachtingen leven? Mag ik niet doen wat ik wil, zonder me daar iets van aan te trekken? Mijn vriend raakt er ondertussen ook goed gefrustreerd door...


Met mijn broertje heb ik ondertussen alles op orde gesteld. 'Ik moet zorgen voor jou, wel, dan doe ik dat op MIJN manier, je zal MIJN regels volgen' blablabla, een dag boos, gaf ie toe aan mij. De volgende dag was mama er, probeerde mijn broertje bij haar zijn gelijk te halen, en het was hem ook gelukt, maar ik gaf niet toe 'nee, als ik voor hem moet zorgen, dat gebeurt het op mijn manier!' weer even wat ruzie gemaakt, maar ik heb het gehaald, zowel bij men broertje als moeder...