Even de meningen peilen over dit stukje tekst, wat een begin moet vormen van hoe een, naar eigen zeggen, voormalige Ace Detective die zijn einde nadert, verslag doet van mooie en minder mooie ''gebeurtenissen'' die al jaren achter hem liggen.
De memoires van Jack Orlando, voormalig Ace Detective
Ik ben Jack Orlando. Een man die voor zijn dood een veel erger lot heeft moeten ondergaan dan de verplichting dit aardse bestaan te verlaten, op weg naar een onzekere toekomst: ingehaald worden door de tijd.
Ooit werkten de kleine radertjes in mijn hoofd als inventieve, vernuftige machinetjes. Ze ratelden door, betrouwbaar en snel, zonder ooit om extra brandstof te smeken. Samen met mijn onvermoeibare lichaam produceerden ze oplossingen van ingewikkelde mysteries. Als een bloedhond speurde ik de omgeving af, terwijl mijn begaafde brein de puzzelstukjes in elkaar schoof. Zelfs de meest doortrapte criminelen waren niet opgewassen tegen de combinatie van gedrevenheid en een superieure geest.
Maar de fabriek ‘Jack Orlando, Ace Detective’ is al jaren geleden gesloten. De eigenaar is een loopjongen geworden, een slaaf die als enige taak heeft om zijn miljoenen bazen boven in hun kantoor wakker te houden. Niet door koffie te schenken, maar door whisky naar binnen te gieten. Het is de enige lichamelijke handeling die ik nog kan verrichten, naast het beschrijven hoe mijn organen langzaam afsterven. Zelfmoord? Geen optie. Ik mis de fysieke kracht.
Velen veroordelen de persoon die ik geworden ben. Mijn enige overgebleven familielid schold mij zes jaar geleden tijdens een telefoongesprek uit voor ‘zielige, aan alcohol verslaafde hufter’. Na zijn ophangen is de hoorn nooit meer van de haak gekomen. Ook de dorpelingen, die ik zo vaak met raad en daad te hulp ben geschoten, mijden mijn voordeur. Door het open raam hoor ik hun stemmen, ze fluisteren roddels die mijn hart in stukken snijden. Ik zou malende zijn, vrouwen hebben misbruikt, in beschonken toestand mijn buren het zwijgen hebben opgelegd. Natuurlijk, ik weet dat het slechts leugens zijn. Toch voelt deze ‘dank’ voor zoveel jaren het recht te hebben gediend, als een vernedering. Maar wellicht is een dergelijke marteling voorbestemd voor alle groten van deze vervloekte aarde.
__________________
L'art pour L'art. Gaat heen en schrijf!
Laatst gewijzigd op 23-04-2005 om 18:33.
|