ouders van m'n vriendin

[WelcomeHome]

Ik wil eventjes hier mijn verhaal kwijt..

Het zit zo; ik heb nu ruim anderhalf jaar een hele goede relatie met m'n vriendin (18 jr). Daar is verder niets mee aan de hand, maar het zijn haar ouders.
Ik kan best opschieten met ze, maar ze zijn in hun doen en laten nog heel erg bekrompen en a-consequent.
Het wordt steeds erger. Mijn vriendin is eigenlijk een schoolvoorbeeld ideale dochter; rookt niet, drinkt amper, goede opleiding, sport veel, spontaan, geen ruzies met andere, geen schulden etc.
Maar alles wat ze doet, doet ze verkeerd volgens haar ouders. Ze moet verplicht iedere avond minimaal 1 uur beneden zitten 'voor de gezelligheid'. Haar ouders willen precies weten wat ze gaat doen, waarom ze het gaat doen, waar en hoe laat ze terug is. Is ze 10 min ergens 'te laat' van terug, dan is het ruzie. Uitgaan was er zeker niet bij voordat ze iets met mij kreeg, nu mag ze 't sporadisch. Ik denk zelf dat ze bang zijn hun 'klein meisje' te verliezen en zien dat ze onafhankelijk wordt. Ze zijn de afstandsbediening kwijt.
Nu hebben we ze voor hun gouden bruiloft een weekendje Scheveningen cadeau gedaan. (afgelopen weekend was dat). Ze schenen 't heel leuk te hebben gehad, tot ze thuiskwamen. Ze vonden dat we er een teringzooi van hadden gemaakt, dat mijn vriendin beter op haar broertje had moeten passen (hij is 16), omdat hij veel snoep had gekocht en veel energy-drank had gedronken dat weekend. Ze vonden dat ze niet goed met haar geld omging, omdat ze naar de stad was geweest en 2 broeken had gekocht. Ze moest maar leren wat sparen is, terwijl ze iedere maand haar halve salaris naar een spaarrekening overmaakt. Als ze haar ouders daarop wijst, krijgt ze een reactie; zie je wel, je snapt 't niet.
Was niet leuk natuurlijk, want het weekendje was flink prijzig, en wanneer ze dan terugkomen met al dat gezeik, voel je je flink genaaid.
Ze had gisteren het hele verhaal toen tegen haar beste vriendin uitgelegd over msn, maar toen werd ze gebeld en is even naar boven gegaan, niet wetend dat moeders toen heel 't gesprek had gelezen. Waren dus weer alle rapen gaar want 'ze moest 't allemaal maar niet naar buiten brengen, had niemand iets mee te maken'.
Nu zullen jullie misschien wel denken, waarom praat ze dan niet eens fatsoenlijk met haar ouders? Tja.. zo vaak geprobeerd, maar er valt niet mee te praten. Zij hebben iets in hun hoofd (bijv dat het een teringzooi was toen ze terugkwamen van dat weekend, terwijl alleen de douchekabine niet uitgedroogd en 't bed niet opgemaakt was), en dat blijft erin zitten. Proberen te praten = eenrichtingsgesprek en ruzie.
Ze hebben haar voor de keuze gesteld (na 't weekend); of op kamers, maar dan alle financiele steun stop (dus ook collegegeld, rijbewijs etc etc = dus niet haalbaar), of thuis wonen en alle regels braaf opvolgen die zij haar opleggen. Het slaat totaal nergens op, want ze doet helemaal niks verkeerd...
En het wordt steeds erger, ik heb nu alleen de gebeurtenissen van afgelopen week verteld, maar ik kan er letterlijk een boek over schrijven... En 't is echt niet leuk, want m'n vriendin is inmiddels radeloos, ze weet niet meer hoe ze zich moet gedragen thuis, want alles wat ze doet is verkeerd.

Ik probeer er al een tijdje achter te komen waarom hun gedrag zo is.. ik denk dat het een combo is van een stukje jaloezie is (omdat ze nu meer naar mij toe trekt), spanning in hun huwelijk, steriliteitsdrang van 't gezin, conservativiteit en angst.

Misschien dat jullie er iets in herkennen...
dat was 't zo'n beetje.. sorry voor 't lange verhaal.

Ik weet niet helemaal wat het doel van je topic is, maar als je naar de oorzaak zoekt, dan denk ik dat je die zelf al wel min of meer door hebt (voor zo ver je dat kunt zien natuurlijk, maar goed):

WelcomeHome schreef op 29-09-2004 @ 12:41 :
Ik denk zelf dat ze bang zijn hun 'klein meisje' te verliezen en zien dat ze onafhankelijk wordt. Ze zijn de afstandsbediening kwijt.

Ik blijf toch, zoals altijd bij: "probeer met ze te praten" of schrijf desnoods een brief, dan kunnen ze niet in de reden vallen.

[Cookie]

bestaan er geen gezinspsychologen oid??

lijkt me wel nodig want ik vind die ouders een beetje onredelijk aan het worden..heel veel sterkte dr mee..

cookie16 schreef op 29-09-2004 @ 15:51 :
bestaan er geen gezinspsychologen oid??

lijkt me wel nodig want ik vind die ouders een beetje onredelijk aan het worden..heel veel sterkte dr mee..

Er bestaat gezinstherapie idd.

Maar of je die ouders daar naar toe krijgt als ze doen zoals ts beschrijft?

En of het alleen nodig is omdat de ouders 'een beetje onredelijk aan het worden zijn' betwijfel ik eigenlijk... Meestal is daar wel iets meer voor nodig. (Al zeg ik niet dat het hier niet meer is dan dat.)

[fractuur]

Als het echt zo is zoals je vertelt, vindt ik het maar vreemd. Natuurlijk zijn ze bang dat ze de afstandsbediening kwijtraken, maar op gegeven moment moet je accepteren dat je dochter ouder wordt, en dat je haar in steeds meer dingen vrij moet laten. Vertrouwens heet dat. Goed, heb jij niets aan, maar ik wilde het even kwijt.

Ik denk dat jij er als 'vriend van' niet zo heel veel meer aan kan doen, dan alleen haar ondersteunen. Zij moet vechten voor haar belangen, en als jij je ermee gaat bemoeien zal dat averechts werken. Dan krijg jij ook nog eens de schuld. Zelf zou ik net zolang door ruziën totdat het goed is, totdat ze niet zo meer op me lette. Maar ik begrijp dat dat al is gebeurd, en dat ze haar toen de deur hebben gewezen. Misschien is een gezinstherapeut toch wel een goed idee? Of toch maar op kamers maar met een betere regeling (want: ze is 18, ze hoort gewoon op kamers te kunnen gaan zonder vervelende consequenties)?

Heel veel succes iig...

Afgezien van het feit dat mijn ouders normalere regels stellen, doen haar ouders me wel aan de mijne denken; de regels zijn dan soepeler maar ze zijn er wel en ze zijn erg zwartwit. Mijn oplossing was om me er gewoon aan te houden, maar voor mij was dat natuurlijk een stuk makkelijker dan voor jouw vriendin.

Ik weet niet precies wat ze er mee kan doen; een serieus gesprek voeren heeft denk ik niet heel veel zin. Ze zou kunnen proberen om de regels langzaam 'op te rekken'... of hopen dat haar ouders bijdraaien na veel korte, rustige gesprekjes.

Ik heb dat mijn ex gehad. Die ouders leken wel leuk in het begin maar die lol was snel over. Sowieso kan niemand aan mijn ouders tippen, maar dat terzijde

Maar goed, ik heb ook van alles geprobeerd maar ik verzeker je echt: je kan mensen niet veranderen! Dat was voor mij een les die 2 jaar duurde (Zowel bij haar ouders als uiteindelijk ook bij haar )

IK herken veel dingen ervan en het zal ook vast te maken hebben met spanning binnen het huwelijk, jaloezie (haar moeder was jaloers op haar dochter omdat wij het zo leuk hadden en zij was getrouwd vanwege een "moetje") en rare regels binnen zo'n gezin (maar onthoud: die er altijd al waren)!!.

De problemen zijn erger of duidelijker omdat jij als reddende engel ertussen bent gekomen. Jij verstoort het geheel of het viel haar minder op vroeger omdat ze niet zo wist hoe het anders was ...

Dat uurtje gezellig samen zijn bijvoorbeeld. Dat is zoooooo herkenbaar en als ik het ff kan inschatten is dat een uurtje dat enorm veel spanning en alles behalve gezelligheid met zich meebrengt. Ook bracht mijn vader ons vaak ff ergens heen met de auto of mocht ik de auto lenen om haar op te halen maar haar ouders waren daar niet blij mee. Ze moest zelfstandig zijn en de bus nemen. Ik was maar verwend en gaf helemaal het verkeerde voorbeeld

Ik kan je ook niet echt een raad geven maar wel 1 tip (hoewel die een beetje gevaarlijk is ...):

Ten eerste is zij dat haar hele leven al gewend maar dat is veranderd sinds jij er kwam want met jou is het leuk, jij waardeerd haar meer en tzal bij jou thuis ook vast leuker zijn. Aan de ene kant wakker je bij haar aan dat het niet zo leuk bij haar thuis maar aan de andere kant trekt ze ook een beetje hulpeloos naar jou toe op een manier van: tis echt niet leuk hé en wat moet ik nou!

Als je er dus constant in toe stemt etc. dan bestaat het gevaar dat je die hele familie tegen je krijgt (mijn geval dus ) en dat zij steeds ongelukkig word een erg AFhankelijk van jou! Dat lijkt fijn maar dat kan behoorlijk zwaar worden en een grote verantwoordelijkheid want jij kan alle spanningen en ongenoegen van haar wegnemen. En dat is een punt waarbij je zelf helemaal gestressed word omdat jij er eigenlijk ook niks anders mee kan dan constateren.

Maar als je het een beetje laat zoals het is, gewoon het leuk maken maar er niet zo de nadruk op leggen en het maar accepteren kan dat twee dingen betekenen: of het gaat beter met alles en iedereen en je zit de rit van thuis bij haar een beetje uit of zij gaat juist denken dat jij geen interesse meer hebt in haar "problemen" en ze gaat constant zeiken of allerlei noodsprongen maken van dan maar samenwonen of bij jou wonen of weet ik veel wat waarbij er nog veel meer gekloot ontstaat.

Heel lastig pakket dus en ik zeg niet dat het zo is/gaat zoals het hierboven beschreven staat maar zo heb ik het ervaren. En het zorgt voor allerlei spanningen en frustraties die op een bepaald moment gaan knappen. Dus belangrijk voor jou om te weten welke positie je inneemt en hoe je ermee om gaat, nu en in de toekomst! Want dit blijft altijd hé, tot ze onder de zoden liggen ...

Suc6 kerel

WelcomeHome schreef op 29-09-2004 @ 12:41 :
[...] dat mijn vriendin beter op haar broertje had moeten passen (hij is 16), omdat hij veel snoep had gekocht en veel energy-drank had gedronken dat weekend.[...]

OMG! Als het hele huis nou vol lag met lege naalden, ok. Twintig lege wietzakjes... twijfelgeval. Maar snoep en energydrank?

Whahaha. Tering.

[WelcomeHome]

Bedankt voor de reacties.

@Idedea; klote voor je dat 't op een bepaald moment knapte..
Ik merk nu wel dat m'n vriendin steeds afhankelijker van me wordt, maar daar probeer ik heel nuchter onder te blijven.
Ik blijf gewoon hopen dat 't allemaal wel wat soepeler gaat als die ouders echt beseffen dat 't serieus tussen ons is. Dat hebben ons altijd voorgenomen. Alleen duurt dat moment wel erg lang inderdaad...
Als we denken dat 't allemaal wat soepeler gaat, komt er ineens een lading scheldpartijen en verwijten over m'n vriendin heen, alsof 't wekenlang opgekropt was.

Gezinstherapeut, inderdaad, kan een oplossing zijn, maar als ze ergens NIET voor te pushen zijn, is het dat wel. Zij zitten totaal niet verkeerd volgens hen. Wat we ook totaal nooit moeten zeggen is; maar al mijn vriend(inn)en doen dit, mogen dat, etc.
Zij zijn hen niet en daar hebben ze niks mee te maken. Laat staan een gezinstherapeut die even komt bemoeien.

Maar goed, we wachten af.. hoe moeilijk 't nu ff is. Langzamerhand gaan we wel steeds meer ons thuis.. en nog wel meer van die kleine dingetjes (als er ergens een feest is o.i.d. blijven we bijna altijd bij ons slapen, want als we bij m'n vriendin slapen, moeten we er om 8:30 uit, ook al waren we om 4:30 thuis ... "je gaat je hele dag niet verzieken in bed").
En als ze dat langzaam in de gaten krijgen, misschien denken ze dan twee keer na over hun beleid...

[mara18]

Maken haar ouders dan geen problemen over bij elkaar slapen?

Verder, tja, herkenbaar. Ouders hebben nu eenmaal macht. Je moet het treffen om ouders te hebben die deze macht niet misbruiken...Volgens mij kan je er niets maar dan ook niets aan veranderen. Enkel hopen dat het tij keert

[Briseïs]

Is er niet een volwassene in de buurt die een goede relatie heeft met haar ouders en misschien een keer een goed gesprek met ze kan voeren? Een tante of oom, of buren ofzo. Iemand die door haar ouders vertrouwd wordt en wiens mening ze makkelijker zullen accepteren dan van een 'kind' waarvan de ouders alles natuurlijk beter weten?

WelcomeHome schreef op 29-09-2004 @ 12:41 :

Ze hebben haar voor de keuze gesteld (na 't weekend); of op kamers, maar dan alle financiele steun stop (dus ook collegegeld, rijbewijs etc etc = dus niet haalbaar), of thuis wonen en alle regels braaf opvolgen die zij haar opleggen.

De financiele steun kunnen haar ouders niet zomaar stop zetten. Ik heb ooit zelf (nou ja niet zelf, maar iemand in mijn omgeving) zo'n soort situatie gehad. Toen ben ik naar de rechtswinkel gegaan en heb daar informatie ingewonnen. Daaruit bleek: Ouders hebben tot het 21e levensjaar van hun kind onderhoudsplicht. Dit houdt in dat zij hun kind moeten steunen in de eerste levensbehoeften (wonen, eten enz.) en dat zij moeten bijdragen aan school (hiervan ben ik niet helemaal zeker). Zij kunnen dus niet zomaar stoppen met de financiele steun.

Wat betreft de rest van je verhaal. Echt klote, maar ik heb eigenlijk niet echt iets toe te voegen aan wat er al gezegd is.

Sterkte

[Briseïs]

En als je ouders je echt niet willen ondersteunen krijg je aanvullende beurs van de ibg, en dat verhalen zij dat geloof ik weer op je ouders

[Endomychus]

Jeetje hebben die ouders een probleem ofzo? Die lui sporen echt niet. Als ik haar was was ik gewoon op kamers gegaan. Er bestaat zoiets als huursubsidie en ik las net dat ouders hun kind financieel moeten onderhouden tot hun 18e jaar, dus dat moet geen groot probleem zijn.

[BrunetJuh]

laat ze een paar dagen bij jou logeren en laat haar schrijven naar haar ouders dat ze pas naar huis komt als ze weer naar haar luisteren. ofzoiets.. ..tenminste, ik zou dat ongeveer doen! jezus! die mensen zitten volgens mij behoorlijk in de knoei met hun eigen relatie!

[jij]

Hey,

Ik herken er de situatie van mn vriend (nu 7 maand samen) volledig in: wat hij ook doet, 't is nooit goed, hun regels zijn belachelijk, ze behandelen hem als een 16-jarige (hij is er 20) en boren hem continu de grond in.
Ikzelf voel me er ook steeds minder welkom en dan vragen ze zich af waarom ik minder langskom. Er is altijd wel wat, als mn vriend en ik iets leuks plannen, hebben zij er altijd iets op aan te merken en moet het ook gaan volgens hun idee. Ik word er echt stapelgek van, wat ook zorgt voor spanningen tussen mijn vriend en ik... Ik zou hen heel graag eens mijn mening zeggen, maar eigenlijk is het niet aan mij om dat te doen en ik betwijfel of ik me wel zou kunnen inhouden. En alles wat mn vriend ertegenin brengt, is in hun ogen toch maar onvolwassen en zever. Grrr!

WelcomeHome schreef op 30-09-2004 @ 10:23 :


Maar goed, we wachten af.. hoe moeilijk 't nu ff is. Langzamerhand gaan we wel steeds meer ons thuis.. en nog wel meer van die kleine dingetjes (als er ergens een feest is o.i.d. blijven we bijna altijd bij ons slapen, want als we bij m'n vriendin slapen, moeten we er om 8:30 uit, ook al waren we om 4:30 thuis ... "je gaat je hele dag niet verzieken in bed").

OMG, heb jij niet mijn ex vriendin en haar familie aan de haak geslagen?

Maar oké, tis lastig maar bedenk goed: veranderen doe je ze niet dus ga er maar goed over nadenken hoe dit verder gaat in de toekomst. Het zou bijv. kunnen werken als je vriendin zich compleet afzonderd van haar familie en bij jou het super heeft. Maar is het zo serieus en wil zij dat wel of is ze stiekum toch nog aan huis gebakken? T klinkt overdreven maar joh, echt: t word alleen maar ellende

Endomychus schreef op 30-09-2004 @ 16:14 :
Jeetje hebben die ouders een probleem ofzo? Die lui sporen echt niet. Als ik haar was was ik gewoon op kamers gegaan. Er bestaat zoiets als huursubsidie en ik las net dat ouders hun kind financieel moeten onderhouden tot hun 18e jaar, dus dat moet geen groot probleem zijn.

Aan huursubsidie zijn ook regels verbonden, dat krijg je lang niet altijd (als je op kamers woont bv. niet, omdat je dan geen zelfstandige woonruimte hebt). En het lijkt me ook niet alleen een kwestie van geld...voornamelijk niet eigenlijk...

Financieel onderhouden is t/m 21, maar als die ouders dat niet doen...dan kan je het wel via de studiefinanciering regelen (als ze dat al krijgt), maar ook dat is weer een heel gedoe. En ook dat is gevoelsmatig vaak heel lastig, omdat haar ouders en zij dan allerlei dingen moeten ondertekenen, waardoor ze min of meer 'afstand' van elkaar doen ed. Plus dat ik ook niet weet hoe het met de regels mbt dat zit, makkelijk gaat het iig niet.

[ABrules]

Pfft... als mijn ouders me voor zo een keuze zouden stellen zou ik het wel weten zeg... ik zou er geen 2 keer over nadenken en weg zijn... wat een belachelijke iets...

maar ja, het kan ook zijn dat misschien die ouders hun stress ergens anders vandaan halen en dat uiten op jouw vriendin ofzo...

tja... laat je vriendin bij jou komen en die ouders maar even voelen wat ze gaan missen als ze op deze voet verder gaan..

wie niet horen wil moet maar voelen...

[arP-socialist]

haar ouders zijn het grote voorbeeld van ouders die het perfect willen doen maar daarmee de fout in gaan;
het is wat je zelf zegt: 'ze zijn bang om hun kleine meisje te verliezen'

het is moeilijk voor sommige ouders om aan het idee te wennen dat kinderen groot worden

edit: ja ik ken zulke ouders

edit2: als mijn ouders mij voor zo'm keuze hadden gestelt had ik het wel geweten: op kamers, ondanks dat het moeilijk rondkomen wordt en je niet alle luxe hebt heb je als je uiteindelijk je leven op rolletjes hebt dat allemaal aan jezelf te danken en kan je zeggen: kijk ma en pa, ik kan het wel

omg Dat lijken mijn ouders wel.. met het verschil dat ik misschien iets minder braaf ben dan je vriendin.
Maargoed, ik ben nog nooit blijven zitten op school, rook niet, drink niet, blow niet, hang nooit ergens rond.. ik ga nog niet eens meer uit.. of weetikveelwat en toch doen m'n ouders erg moeilijk.

Altijd als ik een vriendje had werd er raar gedaan door m'n moeder. Soms ging ze zelfs de ouders opbellen om te vragen of ze niet meer toe wilden laten dat ik daar kwam slapen. Ik ga nu gewoon ieder weekend naar m'n vriendje toe en daar krijg ik erg vaak gezeur over. Dan denk ik "wat boeit het nou, daar hebben jullie toch geen last van?" Maar het wordt me echt verweten zeg maar.

En dat "beneden zitten voor de gezelligheid" moet bij ons ook altijd. Dan wordt er vaak ineens heel schijnheilig gedaan, heel aardig enzo. In het begin doen m'n ouders normaal als er een vriendje langskomt, maar naarmate hij hier langer thuis komt gaan ze zich gedragen zoals ze dat normaal ook doen. Dus gaan schelden waar hij bij is enzo, dat maakt dan niet meer uit.

Vroeger dacht ik nog dat ze redelijk waren en dat ik veel dingen verkeerd deed. Inmiddels weet ik gewoon dat dat niet zo is. Ik heb een tijd lang alles gedaan wat ik moest doen, en dingen opgeruimd, de hele badkamer schoongemaakt (dat is hier nogal wat werk ) enz. En het maakt uiteindelijk niet uit.

Ik denk dat het bij mij ook komt doordat m'n ouders gestressed zijn door hun werk enzo en hoe hun relatie is weet ik eigenlijk niet. Maar ik weet wel dat ze het op mij afreageren. Gezinstherapie helpt niet, m'n ouders gingen naar zo'n man en ik ging 1x mee en die man deed meteen al raar tegen me. Hij stond totaal niet open voor wat ik zei en vond alles wat m'n ouders deden normaal. Terwijl ik ontzettend vriendelijk was en bereid was om mee te werken enzo. Ik bracht dingen voorzichtig naar voren, maar die man had z'n mening al klaar voordat ik daar op gesprek kwam, dat was erg duidelijk.

Ik denk dat ze zo snel mogelijk op kamers moet gaan. (Zeg ik wel, maar dat moet ik zelf ook ). Het gedrag van die ouders zal idd komen door wat jij zegt.. dat is bij mij ook zo.. + stress van hun werk.

Nou ja, sterkte voor jou en je vriendin.. ik weet hoe het is, ik kan er ook een boek over schrijven, maar ik stop nu maar.

[Energie]

lol, wat ben ik blij met mijn ouders zeg die zijn ten iedere geval lievvv