-Nog titelloos-

[I C U]

Volgend deel:

Die nacht droomde ik. Het was een vreemde droom, een droom met een boodschap, maar wel eentje die moeilijk te ontcijferen was.

Het was midden op de dag. De zon stond hoog aan de hemel. Ik stond midden op een open vlakte, de grashalmen stonden tot aan mijn middel en wuifden zachtjes mee met de wind. Ik liep in de richting van een grote boom. Onder die boom stond een jonge vrouw mij op te wachten. Ik wist dat het Deirdre was, de vrouw uit de verhalen van tante Appel. Ze glimlachte me toe en gebaarde me haar te volgen.
We liepen uren, zo leek het tenminste. Elke stap die we zetten leek een paar kilometer te overbruggen, de verschillende landschappen suisden aan mij voorbij. Uiteindelijk hielden we halt bij een groot meer. Deirdre verdween. Ik wist niet wat de bedoeling was, dus ik bleef staan. Toen zag ik iets naderen op het meer. Het was geen schip, het leek wel alsof een paard met ruiter over het meer naar mij toe gelopen kwam. Ik geloofde mijn ogen niet. Bij mijn weten kon alleen Jezus over water lopen.
De ruiter hield voor mij halt en sprak mij aan.
“Zijt gij Sam?”
Sprakeloos knikte ik, met open mond.
”Stijg op.”
Ik volgde zonder aarzelen zijn bevel op. Hij wende zijn paard en we galoppeerde over het meer in de richting vanwaar hij gekomen was. Ik keek angstig naar beneden, vrezend dat het water zich elk ogenblik kon openen en ons zou verzwelgen. Toch hield het water ons, en ik vergat mijn angst.
Tegen de avond bereikte we de overkant van het meer. De ruiter stuurde zijn paard een steiger op die naar een groot oud huis leidde. In de houten deurpost stond een oog gekerfd, eentje die sprekend leek op het oog in mijn steen. Mijn hand tastte naar mijn ketting. De steen hing er nog, hij gloeide. De ruiter gebood mij hem te volgen en hij verdween door de deuropening. Ik volgde hem. We kwamen in een grote, lange zaal. Aan beide lengtezijden stonden lange tafels, waaraan een tal van mensen zat te eten. Zij spraken in een taal die ik niet begreep. Zij keken niet op of om, ook niet bij mijn binnenkomst. Het leek wel alsof ik onzichtbaar was. Ik volgde de ruiter de zaal door. Wij doorkruisten de zaal in de gehele lengte. Aan het uiteinde van de zal zaten een man en een vrouw op een verhoging. Hun stoelen waren rijkelijk versierd, en de wijnbekers in hun handen waren van puur goud. Achter de stoel van de man stond Deirdre, ze knipoogde naar me. Ik knielde, ik voelde dat dat van mij verwacht werd.
“Sta op, reiziger. Ik heb geen behoefte aan nog meer mensen die voor mij knielen.”
Ik stond op en glimlachte. De vrouwe bood mij haar hand en ik kuste die. Aan haar ringvinger zat een ring, met daarin een oog gegraveerd.
“Ge kent uw opdracht. Vervul die en keer dan weer. Niet eerder. Ik zal u rijkelijk belonen. En nu: geniet van dit feest, dans, maak plezier!”
Ik draaide mij om en zag dat de tafels waren verdwenen, en dat alle aanwezigen dansten. De rokken van de vrouwen wervelden om hun benen, de mannen klapten enthousiast in hun armen. Ik stortte me in het feestgedruis. Ik draaide en draaide, en voelde dat ik viel. De zaal was verdwenen, ook de muziek was weg. Ik viel in een zwart gat, ik klauwde om mij heen op zoek naar houvast, maar vond niets. Ik gilde.

“Sam! Word wakker!”
Ik opende mijn ogen en keek in het bezorgde gezicht van mijn vader. “Ik… ik had een nachtmerrie. Of nee, een rare droom.”
Alex glimlachte. “Dat dacht ik al. Hier, drink wat.” Hij gaf me een glas water. Voorzichtig nam ik een slok. Ik hoestte. Nu pas voelde ik dat mijn haar aan mijn voorhoofd plakte en dat mijn T-shirt drijfnat was van het zweet. Alex streek mijn haar uit mijn gezicht.
“Wil je vertellen wat je gedroomd hebt?” Die vraag stelde hij altijd wanneer ik gedroomd had en hij me uit de nachtmerrie bevrijdde. Meestal kroop ik dan tegen hem aan en stortte mijn hart uit, waarna hij mij troostte en zachtjes in slaap suste. ’s Nachts was hij meer vader dan overdag, misschien omdat ik dat ’s nachts meer nodig had dan overdag. Ik glimlachte naar hem.
“Ik viel, in een diep zwart gat. Ik kon me nergens aan vast houden.” Ik voelde me te oud om tegen hem aan te kruipen, ook al had ik dat misschien stiekem wel gewild. Hij glimlachte.
“Wat het ook was, het is nu verdwenen. Ik blijf hier wel zitten tot je slaapt.”
Ik knikte en zuchtte opgelucht. Hij begreep het. Ik sloot mijn ogen en viel haast meteen in slaap, maar voordat ik in slaap viel, dacht ik nog aan het telefoonnummer. Ik beloofde mezelf dat ik morgen zou bellen. Ik hoorde niet hoe Alex geruisloos op stond en mijn kamer uit ging. De deur sloot met een zachte klik achter hem.

De volgende ochtend was ik vroeg wakker, nog voordat mijn wekker ging. Dat overkwam me niet vaak. Kreundend kwam ik overeind. Ik kon dan net zo goed die extra tijd benutten. Sloffend liep ik naar de badkamer.
Even later zat ik in de keuken achter een ontbijt bestaande uit een geroosterde boterham met boter, een mok thee en de krant.
“Zo, jij bent vroeg!” Alex stapte de keuken binnen en zette koffie voor zichzelf.
“Ja, ik werd eerder wakker.”
Hij grijnsde. “Dat moest je vaker doen, het maakt je dag veel langer!”
Ik gromde. Natuurlijk, en vogels vlogen achteruit. Toen ik klaar was met ontbijten liep ik naar boven om mijn kamer te inspecteren. Elise zou vandaag komen en ik wilde niet dat ze mijn kamer in staat van totale chaos zou zien. Het viel mee. Ik besloot het zo te laten, en liep naar beneden om mijn spullen bij elkaar te rapen. Toen stapte ik op mijn fiets en fietste op mijn gemak naar school.

Voor de verandering was ik te vroeg. Ik ging voor het schoolgebouw op een bankje zitten en zette mijn diskman aan. Ik sloot mijn ogen en ging op in de muziek. Ik merkte daardoor niet dat Marscha naast me kwam zitten. Ik merkte pas iets toen ze het oordopje uit mijn oor trok en heel hard: “Goedemorgen!” riep. Ik schrok me kapot, en Marscha kwam niet meer bij. Ik had haar nog nooit zien lachen, en verbaasde me over de verandering in haar gezicht.
“Jezus, ik ben me kapot geschrokken! Doe je dat altijd?” Zei ik geïrriteerd.
“Nee, alleen wanneer ik daar zin in heb,” zei ze, nog steeds lachend.
“Godsamme zeg… Doe dat alsjeblieft nooit meer, ik vrees dat ik het de volgende keer niet overleef!”
“Stel je niet aan, meissie! Zo erg was het nou ook al weer niet!”
Ik lachte. “Nou… Wat doe jij zo vroeg op school?”
Ze haalde haar schouders op. “Ik ben altijd zo vroeg op school. Ik hou ervan om ’s ochtends te fietsen. Dan is het lekker rustig en zo.”
“Aha.”
”Jij dan? Volgens mij ben jij altijd te laat, of anders precies op tijd.”
“Tja, ik werd vroeger wakker dan gewoonlijk en ben er toen maar eerder uit gegaan.”
“Toe maar, best stoer!”
Ik grijnsde. “Ach, eens in de zoveel tijd doe je zoiets hé?”
Ze glimlachte. Even zwegen we.
“Heb je het een beetje naar je zin hier?” Vroeg Marscha toen.
“Ja hoor, redelijk.”
“Mooi. Het zou jammer zijn als het niet zo was.”
“Inderdaad… Maar ik ben wel gewend me aan te passen.”
“Hoe bedoel je?”
“Ik heb op zo’n zeventien verschillende scholen gezeten. Ik heb zo’n beetje alles wel gezien.”
“Ik snap wat je bedoeld. Ik heb dan wel op iets minder scholen gezeten, maar toch wel een heel aantal.”
“Veel verhuisd dan?” Ik keek haar van opzij aan.
“Nee, ben er overal afgetrapt. Ik was te rebels of zo.” Ze lachte schamper.
“Zo’n type lijk je me niet.”
“Niets is wat het lijkt.”
Ik lachte. “Wat een wijsheid op de vroege ochtend.”
“Je moest eens vaker vroeg opstaan, wie weet dat je verstand ook eens wakker wordt voordat de dag om is.”
“Wie weet!”
We lachten en keken toe hoe er van verschillende kanten mensen aan kwamen fietsen, in groepjes of alleen. Het prille begin van opnieuw een schooldag.

[Vogelvrij]

Leuk, mooi, ga door!

Ik gromde. Natuurlijk.

Dit zou ik iets anders doen, nu zijn het twee wel erg korte zinnetjes...

[I C U]

Veranderd. En ik ga zeker door, je hebt nog lang niet alles gelezen!

[I C U]

Volgend deel, niet zo lang dit keer, maar hierna begint een nieuw hoofdstuk:

“Praatte je nou net met de ijzig stille Marscha?” Vroeg Spider.
“Zoiets. Zo ijzig is ze niet hoor,” zei ik schouderophalend.
“Nou, voor zover ik weet is het nog niemand gelukt een gesprek met haar te voeren. Ik vind het maar een vaag wijf.”
“Wat een boer niet kent…” zei ik. Als reactie stompte hij me op mijn schouder. Ik lachte en stak mijn tong uit.
“Hé, stelletje kindjes, niet vechten!” Riep Elise.
“Zeg, juffrouw, bemoei je je er lekker niet mee!” Riep Spider terug. “Als we je nodig hebben, geven we je wel een seintje hoor, maar wacht er vooral niet op!”
Elise stak haar tong uit. “Puh, reken er maar niet op dat ik dan kom. Dan mag je het lekker zelf uit zoeken.”
Spider grijnsde. “Pittig meissie, die Elise.” Hij grijnsde breed.
“Hm, ik hoor hier een geïnteresseerde toon? Leg uit?” Grijnsde ik.
“Dan moet je nodig wat aan je oren gaan doen, volgens mij staan ze verkeerd afgesteld!”
Ik lachte. “Klets je er maar weer uit, ik ben toch nog niet overtuigd!”
De lerares kwam binnen en onmiddellijk ging Spider overdreven recht zitten. Hij had het niet zo op mevrouw De Ruiter, en hij mocht haar graag zieken.
“Meneer Stevens,” begon De Ruiter. Ze was de enige die Spider bij zijn echte naam noemde, maar enkel zijn achternaam. Waarschijnlijk wist ook zij zijn voornaam niet. “Meneer Stevens, doe alsjeblieft niet alsof mijn lessen je iets interesseren, ik heb je toch wel door.”
“Nou ja, doe ik eens mijn best, let ik eens op, begint u te zeuren over het feit dat het me niet interesseert. Mevrouw, als het me niet interesseerde zat ik hier niet!”
“Jij zit hier alleen omdat het moet, anders was je allang weggeweest.”
Spider zuchtte. “Tegen zoveel mensenkennis kan ik niet op.” De klas grinnikte en mevrouw De Ruiter snoof.
“Verder met de les,” beval mevrouw De Ruiter en vervolgde haar saaie uiteenzetting van feiten over de erosie van de bergen in Frankrijk. De klas zakte weg in een trance, geleid door het monotone geluid van haar stem. Elise zat verstrooid te tekenen, Marscha leunde achterover tegen de muur en Spider speelde een spelletje op zijn mobiel. Zo had de hele klas wel iets, het overgrote deel lag met zijn hoofd op zijn armen op de tafel en aan hen blikken te zien waren hun gedachten oneindig ver bij erosie vandaan. Ik zuchtte verveeld en staarde naar het bord. Marscha’s stem verbrak de uiteenzetting van De Ruiter.
“Waarom moet u ons vertellen over de erosie van bergen in weet ik veel waar? Zo interessant is dat niet,” zei ze lijzig.
“Dat staat in de eindtermen en het wordt behandeld op jullie eindexamen,” zei De Ruiter stijfjes.
“Vertel eens iets wat ons wel boeit!”
“Ja! Doe dat eens!” Viel Spider Marscha enthousiast bij. Marscha glimlachte naar Spider.
“Ik durf te wedden dat u dan wel onze aandacht vast houdt,” ging Marscha verder.
“Wat had je in gedachten, mevrouw Sullivan?” Vroeg De Ruiter met een scherpe stem.
“Hm… Persoonlijk vind ik natuurrampen en het ontstaan daarvan interessant, maar dat zal niet iedereen hier vinden. Ik stel voor dat we een aantal onderwerpen verzinnen en die op het bord zetten en dan gaan stemmen”, zei Marscha nadenkend.
“Die meid is slim,” fluisterde Spider expres te hard.
“Marscha heeft wel gelijk, mevrouw! Niet persoonlijk bedoeld, maar uw lessen zijn saai, en dat komt waarschijnlijk omdat u daar maar voor de klas staat en ons niet mee laat denken of ons iets laat doen met die stof!” Riep Elise. De hele klas maakte nu geluiden van bijval. Mevrouw De Ruiter leek niet zo goed te weten wat ze hiermee aanmoest.
“Nou, noem maar een aantal onderwerpen dan. En niet allemaal tegelijk, alsjeblieft.”
Al snel stonden er vijf onderwerpen op het bord. Ik keek dit allemaal zo aan en vond het wel grappig. Er werd gekozen voor het heelal en het ontstaan ervan.
“Goed, als dit is wat jullie willen vind ik dat goed. Maar ik moet hoe dan ook het onderwerp erosie behandelen, willen jullie je examen halen. We doen het volgende: ik maak dit onderwerp af, wat zo is gebeurd, dan besteed ik de rest van de week aan het door jullie gekozen onderwerp, de volgende week behandel ik weer een examenonderwerp en de week erna kiezen jullie weer onderwerp. Ik zal vanmiddag eens nadenken over opdrachten die ik jullie in verband met dat onderwerp kan geven,” zei mevrouw De Ruiter, en ze leek waarachtig enthousiast. De klas applaudisseerde De Ruiter glimlachte, wat haar gezicht veel leuker maakte om naar te kijken.

Toch vreemd hoe ik me dit soort dingen herinner, terwijl het al zo lang geleden is. U vraagt zich misschien af hoe dit stuk nuttig kan zijn voor het vervolg van het verhaal, maar dat zal u vanzelf duidelijk worden. Het kost me moeite om dit alles weer voor me te halen, het is al zo lang geleden! De jonge meid die ik toen was heeft plaats gemaakt voor een oude vrouw, misschien wat wijzer geworden, misschien iets minder wereldvreemd, maar verder niet veel veranderd, denk ik.

[Vogelvrij]

Leuk Ook leuk dat ze nog even terugkijkt en zo, geloof ik

Lezen ze bij hun nooit de namen op, om de absenten op te nemen?

[I C U]

Nee Doen ze bij mij op school ook niet

[Vogelvrij]

I C U schreef op 16-03-2005 @ 18:37 :
Nee Doen ze bij mij op school ook niet

Bij ons wel, om te kijken hoeveel mensen er aan het spijbelen zijn

[I C U]

Volgend deel:

VII
Spider, Elise en ik fietsten het eerste stuk samen. Spider en Elise plaagden elkaar, ik lachte soms en luisterde naar hun stemmen. Nadat Spider was afgeslagen, reden Elise en ik een stuk zwijgend verder. We reden door het bos, over een smalle weg. Ik vond het een mooi stuk, dreigend en groen.
“Je woont verder dan ik dacht,” zei Elise.
“Ja,” zei ik. Ik wist niet wat ik anders moest zeggen.
“Bevalt het je?” Vroeg ze.
“Ja hoor. De natuur hier is schitterend, en het huis is een stuk ruimer dan ons vorige.”
“Ik bedoelde eigenlijk meer of de school en de klas je een beetje bevallen. Het lijkt me nogal vreemd om in een klas terecht te komen die al zo’n drie jaar niet veranderd is.”
“Ik ben het gewend. En het valt me alles mee, het is niet zo moeilijk om erbij te horen.”
“O ja, je hebt natuurlijk op meer scholen gezeten. Waarom?”
Wat moest ik antwoorden? Dat mijn vader op zoek was naar iets? Of op de vlucht was? “Vanwege Alex’ werk,” zei ik. Ik koos de gulden middenweg, het was niet geheel gelogen.
“O.” Elise fronste haar wenkbrauwen. Ze had waarschijnlijk wel door dat er meer was.
“Mijn vader wil hier blijven. Het bevalt hem hier. En hij is nog nooit ergens zo enthousiast over geweest, dus ik denk wel dat het hem menes is.”
“Dat zou leuk zijn, van al dat verhuizen word je ook niet goed,” glimlachte ze.
“Zeker niet!”
We reden de oprijlaan in, het huis baadde in het volle zonlicht.
“Wow, dat is best een groot huis.” Zei ze, met verwondering kijkend naar de voorkant van het huis.
“Dat was ook mijn eerste reactie. Maar het lijkt groter dan het is. Zet hier je fiets maar neer.”
Ik ging haar voor door de achterdeur. In de keuken stond Alex enthousiast te koken en te zingen. Bij het open gaan van de deur draaide hij zich om.
“Ha, Sam! Ik zie dat je iemand hebt meegenomen!” Zei hij en hij glimlachte naar Elise. Hij stak haar zijn hand toe. “Hoi, ik ben Alex, Sam’s vader.”
Elise glimlachte verlegen en schudde zijn hand. “Ik ben Elise.”
“Wat wil je eten?” Vroeg Alex, haar belangstellend aankijkend. Ik grijnsde. “Vind je het erg als we eerst onze jassen ophangen?” Vroeg ik hem.
“Nee, nee, natuurlijk niet, dan kan Elise er nog even over nadenken,” zei hij, en hij knipoogde naar Elise. Ik rolde met mijn ogen en liep naar de gang. Elise volgde me.
“Jee, hoe oud is je vader? Hij lijkt me nog best jong.”
“Hij is… Even denken… 42.”
“Dat is nog best jong. De mijne is 48.”
Ik lachte. “Scheelt maar zes jaar. Valt wel mee, toch? Weet je al wat je wilt eten? Alex maakt heerlijke soep.”
“Is dat niet teveel moeite?”
“Welnee, hij vindt het alleen maar leuk. Hij heeft vandaag toch niets te doen.”
“Oké.” Ze zei het wat aarzelend.
We liepen terug naar de keuken. “Pa, wil je alsjeblieft groentesoep maken? Ik heb net zitten opscheppen tegenover Elise dat jouw groentesoep de beste is!”
Alex lachte. “Dat is goed, over een half uur zal het wel klaar zijn.”
“Oké! Zullen wij dan naar mijn kamer gaan?” Vroeg ik aan Elise. Ze knikte en opnieuw liepen we door de gang, ditmaal de trap op. Ik gooide de deur van mijn kamer open en liet Elise als eerste naar binnen gaan. Nieuwsgierig keek ze rond.

Na rondgekeken te hebben zei ze: “Je kamer is groter dan de mijne.” Ik reageerde niet, maar ging op mijn bureaustoel zitten en keek toe hoe zij alles aan een nauwkeurig onderzoek onderwierp. Mijn bed, de twee boekenkasten, mijn verzameling stenen, mijn cd’s, mijn ingebouwde kledingkast waarvan het gordijn opzij geschoven was, mijn computertafel en het prikbord waarop ik allerlei dingen had vastgeprikt.
“ ‘Niet vergeten te bellen’,” zei ze. Ze keek me aan. “Wie moet je bellen?”
“Iemand, ken je toch niet,” antwoordde ik stug. Ze knikte.
Ik schoof onrustig heen en weer. Ik vond het niet prettig dat iemand mijn spullen bekeek, ze interpreteerde. Ze glimlachte naar me. “Er is niets mis met jou kamer.”
“Dus ik ben geslaagd?” Vroeg ik met een grijns.
“Tuurlijk. Voor zover ik uit deze kamer kan opmaken ben je geen gevaarlijke psychopaat, geen travestiet en ook geen jongen. Dus ik geloof dat het wel klopt. Ik mis alleen een ding.”
Ik keek haar vragend aan. “Posters van de Backstreet Boys,” grijnsde ze.
Ik lachte. “Nee, sorry. Die periode is voorbij.”
Met een brede grijns liet ze zich op mijn bed vallen. “Trouwens, ik weet weer waar ik die steen gezien heb. Bij de heks.”
“De heks?” Vroeg ik.
“Ja, je weet wel. Dat oude vrouwtje dat op het dorp woont. Ze woont in zo’n klein huisje met een rieten dak.”
“Ik heb geen idee waar je het over hebt.”
“Ze noemt zich geloof ik tante Peer of Banaan of iets dergelijks.”
“Tante Appel? Die houdt hier de boel voor ons schoon.”
“O. Nou, haar zag ik er dus mee.”
“Ze gaf het aan me.”
Elise keek me vreemd aan. “Waarom dat dan?”
Ik haalde mijn schouders op. “Gewoon.”
“Vreemd. Nou ja, het zal wel. Is het een amulet of zo?”
“Dat zal best.”
“Ze zeggen dat zij allerlei drankjes kan maken. Liefdesdrankjes, drankjes om je jonger te doen lijken, dat soort dingen.”
Ik lachte. “Je hebt teveel fantasie! Ze is een oude, wat vreemde vrouw, maar daarmee is ook alles gezegd. Ze kan trouwens geweldig goed verhalen vertellen.”
Elise trok haar wenkbrauwen op. “Werkelijk? Nou, als jij het zegt.”
Ik hoorde hoe Alex iets riep van beneden. “Ik gok dat het eten klaar is, ik geloof dat ik pa hoor roepen.”
“Mooi! Ik heb honger!” Zei Elise enthousiast, en ze rende mijn kamer uit, de trap af. Ik volgde haar iets langzamer.

“Weet je, tante Appel is de zus van mijn oma,” zei Elise. We zaten met zijn drieën aan de soep. Hij was verrukkelijk maar ik had niet anders verwacht.
“Echt? Goh. Ze maakt bij ons schoon,” zei Alex.
“Dat zei Sam al. Vroeger toen ik nog een kind was, speelde ik vaak bij haar in de tuin met haar kleinzoon. Nu vind ik haar een beetje te vreemd.”
Ik keek verrast op toen ze over een kleinzoon begon, maar Elise zei er niets meer over.
“Waarom? Ze is een vriendelijk oud vrouwtje, niets mis mee,” zei Alex verwonderd.
Elise’s gezicht kreeg een gesloten uitdrukking. “Daarom.”
Alex haalde zijn schouders op. “Nou, ik mag haar wel, jij dan, Sam?”
Ik glimlachte. “Ik vind haar fascinerend. Ze is… apart.”
Alex lachte. “Dat kun je wel zeggen ja. Zoals zij zijn er niet veel. Maar Elise, vertel eens, hoe lang woon je hier al?”
De rest van het eten ging het over koetjes en kalfjes, het waren voornamelijk Elise en Alex die aan het woord waren. Alex vroeg haar het hemd van het lijf, en Elise gaf enthousiast antwoord. Blijkbaar vond ze het niet erg. Na het eten ruimden we de tafel af en ging Alex naar boven en Elise en ik naar buiten.

[I C U]

Niemand een intelligente opmerking?

[SiemdeCyper]

De hoofdpersoon was toch een jongen??

[I C U]

Simoen schreef op 20-03-2005 @ 18:45 :
De hoofdpersoon was toch een jongen??

Niet meer. Over het algemeen was de hoofdpersoon TE vrouwelijk, dus heb ik het roer maar meteen helemaal omgegooid. En het feit dat ze vrouwlijk is maakt het voor mij ook makkelijker om te schrijven. (staat ergens trouwens ook nog ergens, in de reacties)

[SiemdeCyper]

O ok, maar dan moet je wel het hele verhaal aanpassen lijkt mij.

[I C U]

Simoen schreef op 20-03-2005 @ 18:50 :
O ok, maar dan moet je wel het hele verhaal aanpassen lijkt mij.

Is al gebeurd, maar ik ga niet alles wat ik al geplaatst heb, nogmaals plaatsen. Lijkt me een beetje teveel van het goede. Als je het echt wil hebben, wil ik het je wel mailen, maar pm me dan ff!

[SiemdeCyper]

Ik heb trouwens het idee dat Sam teveel nadenkt in haar droom. In een droom gebeurd alles zoals het gebeurd. Dat van Jezus staat storend, vind ik en dat verbaasd, of ik wist niet meer wat de bedoeling was heb je niet echt in een droom. Het geeft geen droomsfeer voor mij op die manier. Je hebt wel gevoelens maar alles is zo vanzelf sprekend. Net een verhaal waar je naar kijkt.

Wellicht kan je de droom herschrijven?

[I C U]

Okay, bedankt! Ik zal het onthouden, voor wanneer ik alles nog een keer ga nalezen en verbeteren.

[Vogelvrij]

“Je woont verder dan ik dacht,” zei Elise.
“Ja,” zei ik. Ik wist niet wat ik anders moest zeggen.
“Bevalt het je?” Vroeg ze.

Je wisselt af met hoofdletters en kleine letters na een citaat, dat vind ik nogal irritant. Ik persoonlijk zou overal kleine letters van maken, maar je hebt meestal een hoofdletter, dus misschien is het handiger om de kleine letters tot een hoofdletter te maken.

Verder vind ik het wel een leuk stukje

[vivere]

Ik heb je verhaal met veel belangstelling gelezen. Ik word steeds nieuwsgieriger. Ben erg benieuwd naar het volgende deel!

[I C U]

Bedankt!

Hierbij een volgend deel:

We liepen het pad op. We kwamen bij een splitsing, en ik wilde al het pad oplopen dat het stuk bos inging waar de Steen stond, maar Elise hield me tegen.
“Nee, laten we de andere kant opgaan. In dat stuk bos gebeuren er vreemde dingen.”
“Wat dan?” Vroeg ik nieuwsgierig.
“Er verdwijnen mensen. En ’s avonds worden er vreemde geluiden gehoord. Ze zeggen dat een heksenkring er haar rituelen houdt.”
“Een heksenkring?” Vroeg ik onschuldig.
“Ja. Deze streek staat erom bekend dat er heksen huizen. Vroeger zijn hier veel vrouwen verbrand, omdat ze heksen waren, of er gedacht werd dat ze dat waren. Maar het is algemeen bekend dat het grootste gedeelte ook daadwerkelijk heksen waren.”
“Heksen? Ik denk dat je teveel boeken leest,” zei ik, ietwat spottend.
“Tante Appel is een heks. Ik weet het zeker.”
“Hoe weet je dat dan?” Vroeg ik.
“Ik heb haar rituelen zien uitvoeren in haar eigen tuin. Riten om het te laten regenen of zo. En diezelfde middag begon het echt te regenen.”
Ik keek haar aan. “Dat kan toch best toeval zijn?”
Elise schudde beslist haar hoofd. “Echt niet. Het was al drie weken droog geweest en elk weerbericht gaf aan dat dat nog wel een paar weken zo zou blijven.”
“O. Maar dat is toch niet erg? Ik bedoel, alles zal ongetwijfeld ontzettend droog zijn geweest. In feite deed ze dus een goede daad.”
“Nee, de straten hebben nog drie dagen blank gestaan. Ze is waarschijnlijk wat doorgeschoten,” zei Elise.
“Hm. Tja.”
We liepen het andere pad op. Na anderhalf uur gelopen te hebben kwamen we uit op een heideveld.
“Ik wil hier wat tekenen,” zei ik, en ging zitten.
“Dat is best.” Elise liet zich naast me zakken en keek genietend rond.
“Het is hier zo mooi,” zei ze. “Ik zou hier eigenlijk vaker moeten komen.”
“Waarom doe je dat dan niet?” Vroeg ik.
“In je eentje is het nooit zo leuk. En ik mag ook niet in mijn eentje weg, tenminste niet naar de bossen.”
“Ik zit hier zo vaak in mijn eentje.”
“Ja, maar jij hebt geen irritante vader.”
“Alsof dat zoveel uitmaakt.”
“En je hebt ook geen moeder die zich constant zorgen maakt.”
Ik keek haar aan. Ze schrok. “O shit! Ik was het even vergeten, sorry Sam! Ik dacht niet na, het spijt me!”
“Het geeft niet. Ik bedoel, ik was nog geen dag oud toen ze stierf.”
”Ja, maar toch. Jemig, sorry, wat stom van me.”
Ik glimlachte. “Het is al goed.” Toch voelde ik me alsof ik zojuist een klap had gekregen. Ik sloeg mijn tekenblok open en begon te tekenen. Dat maakte dat ik alles om mij heen vergat en de wereld ineens niet meer bestond. Elise zat doodstil naast me, bang me te storen. Toen haalde ze haar fototoestel uit haar schoudertas en stond geruisloos op. Ze liep verder en begon verwoed foto’s te maken, van allerlei plekjes en vanuit allerlei hoekjes. Ik merkte er eigenlijk weinig van, ik ging op in mijn tekenwerk. Na een halfuurtje zette ik de laatste lijntjes op papier. Ik had niet eens gemerkt dat Elise weer naast me was komen zitten.
“Je kan goed tekenen,” zei ze.
”Dank je.”

“Maar stel he, stel nou dat er inderdaad een heksenkring is, hier in de buurt. Zou je er dan lid van willen worden?” Vroeg ik Elise, toen we terug liepen. Het begon al te schemeren, ik gokte dat het zo’n zeven uur was.
“Je hebt speciale gaven nodig om lid te kunnen worden. Je moet uitgekozen worden door een ander lid van de kring, en ze moeten maar net om een lid verlegen zitten.”
“Voor iemand die bang is voor hekserij weet je er verdacht veel vanaf!”
“Ik ben niet bang voor hekserij!” Zei Elise fel. “Ik vind het alleen niet prettig dat dat allemaal bij mij in de buurt gebeurt.”
”Ik zou wel lid willen worden, denk ik,” ze ik peinzend. “Het hangt er alleen een beetje vanaf wat voor eisen ze stellen en wat precies de bedoeling is.”
“Ze hebben eens in de zoveel tijd een feest, volgens bij mij bij het wisselen van de jaargetijden en zo.”
“HA! Volgens mij ben je zelf gewoon een heks, je weet teveel!” Riep ik.
“Nee! Ik ben geen heks. Ik… Nou ja, ik ken toevallig een heks.”
Ik grijnsde. “Maar dat mag je vast niet vertellen, omdat je anders of lid moet worden, of behekst wordt.”
Ze keek me boos aan. “Ik zou er maar niet mee spotten als ik jou was.”
Ik haalde mijn schouders op. “Ik kijk wel uit. Dadelijk ben ik het slachtoffer.”
Ze gaf me een stomp. “Zit me niet zo te zieken, man!”
Ik lachte. “Okay! Wie het eerst bij de voordeur is!”
We renden de oprijlaan op, het grind knerpte onder onze voeten. Uiteindelijk vielen we tegen de voordeur aan, Elise had gewonnen. Gestoord door de herrie deed Alex de voordeur open.
“Ik dacht al dat ik jullie hoorden! Kom binnen. Ik heb warme chocolademelk. Meisje, moet jij onderhand niet naar huis, of blijf je eten?” Zei hij.
“Nee, ik bel mijn ouders wel even dat ik iets later ben, en dan ga ik dadelijk naar huis. Ik moet vanavond nog weg, dus blijven eten komt niet zo goed uit,” beantwoorde Elise de vragen van Alex.
“O, jammer!” Alex keek zowaar teleurgesteld. Ik had zo het vermoeden dat er iets gebeurd moest zijn, want mijn vader was anders nooit zo enthousiast en helder en zo… niet-verstrooid.
“Volgende keer misschien,” glimlachte Elise. “Is het goed als ik jullie telefoon gebruik?”
“Natuurlijk, ik zal je even de telefoon wijzen,” zei ik.
Ze belde naar huis, en even later stonden we weer voor de voordeur. Ik hoorde Alex stommelen in de keuken.
“Tot maandag dan maar. Bedank je vader van me, de soep vanmiddag was heerlijk. En ik vond het heel gezellig vanmiddag,” zei Elise, ze klonk een beetje zenuwachtig.
“Ja, bedankt. Ik vond het ook leuk. Ik zie je maandag,” antwoordde ik, te houterig naar mijn zin. Ik deed de voordeur open. Elise stapte naar buiten en keek me nog even aan. In haar blik zag ik iets dat ik even niet kon plaatsen en wat me een ongemakkelijk gevoel gaf. Het moment ging snel voorbij, en Elise stapte op haar fiets.
“Doeg!” En ze fietste de oprijlaan af. Ik keek haar na, en toen ze de weg op fietste, deed ik de voordeur dicht.

[Roosje]

Volgens mij is ze zelf de heks.

Wat hoofdletters na citaten betreft: volgens mij is het altijd met een kleine letter, tenminste, zo staat het in mijn Nederlandse boek. We hebben elk jaar weer een paragraaf interpunctie, f*cking irritant. Voorbeeldje:
'Wat is er?' vroeg ze.
'Er is niets aan de hand,' zei haar mama.
Maar als je een "nieuwe" zin begint, is het zo:
'Volgens mij wel.' Boos keek ze naar de vrouw die voor haar stond.
Nja, zo staat het in mijn boek.

Goed gedacht, nuttig commentaar-loos.

[I C U]

Ach, elk commentaar is welkom hoor! Volgens mij klopt jouw NL boek wel... Tenminste, daar gaan we maar vanuit!

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 22-03-2005 @ 16:04 :
Volgens mij is ze zelf de heks.

Wat hoofdletters na citaten betreft: volgens mij is het altijd met een kleine letter, tenminste, zo staat het in mijn Nederlandse boek. We hebben elk jaar weer een paragraaf interpunctie, f*cking irritant. Voorbeeldje:
'Wat is er?' vroeg ze.
'Er is niets aan de hand,' zei haar mama.
Maar als je een "nieuwe" zin begint, is het zo:
'Volgens mij wel.' Boos keek ze naar de vrouw die voor haar stond.
Nja, zo staat het in mijn boek.

Goed gedacht, nuttig commentaar-loos.

Ja, zo doe ik het meestal ook Dan doe ik het dus uit mezelf goed, geweldig

I C U, post maar gewoon meer, hoor

[I C U]

Volgend deel:

VIII
Op deze vrijdagavond kwam Katja de Wit eten. Alex meldde me dat terloops, nadat ik Elise de deur uit had geholpen. Ik keek hem stomverbaasd aan.
“Is het de bedoeling dat ik boven eet, of mag ik beneden blijven?” Vroeg ik.
“Natuurlijk blijf je beneden! Waarom niet?” Alex keek me onschuldig aan.
“Nou… Misschien wilden jullie met z’n tweeën zijn…” Zei ik schouderophalend.
“Nee, we zijn gewoon vrienden, niets meer, niets minder,” zei Alex resoluut. Hij begreep duidelijk maar weinig van vrouwen.
“Als je het niet erg vindt, eet ik toch liever alleen. Ik heb weinig zin om de hele avond bij jullie te zitten.”
“Vind ik ook prima.”
Zodoende maakte ik zelf mijn eten klaar en verdween naar boven nog voordat Katja zich liet zien. Ik startte mijn pc op en ging naar het forum. Ik had een privé-bericht ontvangen, alweer. Not For Sale vroeg hoe we elkaar zouden herkennen, morgen. Een horde vlinders vloog op. Ik schreef terug dat ik een zwarte spijkerbroek zou dragen met een grijs vest en mijn haar in een staart zou doen. Als hij ook iets zwarts zou dragen, moesten we elkaar makkelijk kunnen vinden. Ik zuchtte. Morgen. Mijn oog viel op een briefje op het prikbord. ‘Niet vergeten te bellen’. Ik pakte de telefoon en toetste het nummer in. Ik kreeg een apparaat aan de lijn. Een vriendelijke vrouwenstem zei: “Wij zijn nu even niet bereikbaar. Probeer het later nog een keer of laat uw naam en nummer achter, dan bellen wij u terug.” Ik zuchtte en hing op. Ik had een hekel aan antwoordapparaten, en dat is niet veranderd in de loop van de tijd.
Beneden hoorde ik hoe Alex Katja welkom heette en haar naar de keuken leidde. Ik hoorde haar kirrende lachje. “Gewoon vrienden… Sure!” Mompelde ik en lachte schamper. Katja had hele andere ideeën Nou ja, dat was zijn probleem. Uitrekkend dacht ik na over wat ik de komende avond zou doen. Ik keek uit mijn raam, dat uitzag op het bos. Het lag er donker en dreigend bij, meewiegend in de wind. Onze tuin was verwaarloosd en rommelig Misschien moesten Alex en ik daar eens wat aan gaan doen. Ik keerde me van het raam af. Mijn bed zag er zeer verleidelijk uit. Met een plof ging ik erop zitten en liet me achterover vallen. Algauw was ik vertrokken.
Ik werd wakker van een geluid. Mijn besef voor tijd was ik kwijt, ik had geen idee hoe laat het was. Opkijkend zag ik een schim staan, midden in mijn kamer. Ik wreef in mijn ogen en keek nog eens, bang dat mijn ogen me bedrogen. “Wat is dit voor een huis?” Mompelde ik. De schim stond er nog steeds. Het was een meisje, in een lang wit onbestemd kledingstuk, met grote ogen die diep in hun oogkassen lagen. Haar haar was dun en blond en hing over haar schouders. Ze zei niets, ze keek me alleen aan met die enge ogen van haar. Eigenlijk zou ik bang moeten zijn, maar op de een of andere manier voelde ik dat ze geen kwaad in de zin had.
“Wat wil je?” Vroeg ik, proberend alle emotie uit mijn stem te bannen. Het meisje reageerde niet, bleef staan en keek me nog steeds aan. Toen liep, nee zweefde ze mijn kamer uit. Even aarzelde ik, maar toen besloot ik haar te volgen. Het was donker in huis, alleen onder de deur van Alex’ kamer scheen licht, ook hoorde ik er stemmen, de brommende en lachende stem van mijn vader en het gegiechel van een vrouw. Ik schudde mijn hoofd, ik wilde niet weten wat daarbinnen gebeurde.
Het meisje leidde me de trap af, de keuken in, de tuin in. In de verst gelegen rechterhoek van de tuin bleef ze staan, mij aankijkend met haar starende ogen. Ik keek rond, mijn ogen hadden moeite om te wennen aan het duister. Toen ik weer in staat was wat vormen te onderscheiden zag ik een steen staan, een soort grafsteen. Ik vermoedde dat het de grafsteen van het meisje was, waarom anders zou ze mij erheen leiden? Ik hurkte erbij neer en liet mijn vingers ervoer glijden. Er stond een inscriptie, maar het was te donker om het te lezen. Opeens werd ik mij bewust van een gloeiend gewicht om mijn hals. Die steen. Sinds ik dat ding had gebeurde er allerlei rare dingen met me. Ik kwam weer overeind en keek het meisje aan. “En nu?” Vroeg ik. Het meisje reageerde weer niet, en bleef staan. Ik keek verder. Er stond een hoop onkruid en een oude rozenstruik. Om de een of andere reden hurkte ik neer bij de struik, gadegeslagen door het meisje. Ze hurkte naast me neer. Ik voelde haar kille nabijheid en huiverde even. Mijn handen woelden door de koude vochtige aarde. Toen stootte ik mijn hand tegen iets hards, iets puntigs. Ik groef het uit. Een kistje. Het meisje glimlachte naar me. Haar ogen straalden. Ze verdween.

In mijn kamer bekeek ik het kistje wat beter. Het was een eenvoudig houten kistje met een slot. Ik probeerde of ik het open kon krijgen. Het verbaasde me niet dat ik het niet open kreeg. Misschien was het dan wel oud, maar het slot was niet vergaan. Ik zette het kistje voor me neer en bekeek het. Met een oude lap uit de gangkast poetste ik het wat op. Toen ik daarmee klaar was, lag er een glans over het hout en zag ik dat er een oog gekerfd was op de deksel. Het was niet al te voorzichtig gedaan, het leek alsof de artiest grote haast had. Ik schoof mijn bureaustoel naar achteren en keek naar het kistje van een afstand. Toen keek ik op de klok. Het was drie uur ’s nachts. Ik gaapte, rekte me uit en besloot dat het een geschikt moment was om naar bed te gaan.

[Roosje]

Op zich goed, maar vanaf

"Ze hurkte naast me neer."

gebruik je ineens heel veel korte zinnen, best wel irritant. Misschien kun je daar wat aan doen?

[Zut Alors!]

Toch vreemd hoe ik me dit soort dingen herinner, terwijl het al zo lang geleden is. U vraagt zich misschien af hoe dit stuk nuttig kan zijn voor het vervolg van het verhaal, maar dat zal u vanzelf duidelijk worden. Het kost me moeite om dit alles weer voor me te halen, het is al zo lang geleden! De jonge meid die ik toen was heeft plaats gemaakt voor een oude vrouw, misschien wat wijzer geworden, misschien iets minder wereldvreemd, maar verder niet veel veranderd, denk ik.

Wat je hier doet is heel gevaarlijk. Het moet wel erg relevant zijn voor het verloop wil deze onderbreking nut hebben. Ten eerste wordt je namelijk in één keer uit het verhaal gezogen, en ten tweede plaats je het geheel in een volledig ander perspectief.
Als de oude vrouw die vertelt in haar jeugd al gewoon mobieltjes in de klas mocht hebben, en de lerares tegen mocht spreken, speelt het geheel zich dus eigenlijk ver in de toekomst af.
Voor deze tijd vind ik een verhaal over heksen (en de irrationele manier waarop ze daar mee omgaan) al vreemd, laat staan voor over 50/60 jaar...

En ik liep dus een beetje achter met lezen

[I C U]

Idd, je liep een heel eind achter!

Maar ik geloof dat er wel degelijk mensen zijn die zich heksen durven te noemen. Hoe ze dat dan invullen, is dan voor elk weer wat anders. Tja, ik geloof niet dat dit verhaal zich in Nederland afspeelt, eerder in Engeland of iets dergelijks, en op de een of andere manier vind ik de sfeer daar best wel geschikt voor hekserij...

Wat die korte zinnen betreft, ik neem het mee zodra ik alles nog eens ga lezen!

Opnieuw bedankt voor de reacties!

[Vogelvrij]

Ik vind het echt zo knap dat je zo'n lang verhaal kunt schrijven, hartstikke goed

Enige echte aanmerking: Ze gaan elkaar herkennen op hun zwarte kleding. Ik wil niet vervelend doen, maar is dat niet wat lastig? Weet je hoeveel mensen zwarte kleding dragen?

[I C U]

Daar heb je helemaal gelijk in, maar ik had geen idee hoe anders... Een roos staat ook zo afgezaagd... Dus als jij een beter idee hebt?

[I C U]

Volgend deel:

De volgende ochtend liep ik met een nog slaperig gevoel naar beneden, om een mok koffie voor mezelf in te schenken. Tot mijn verbazing was Katja die aan het zetten, in een T-shirt van mijn vader. Haar welgevormde blote benen kwamen er uitdagend onder vandaan. Ze glimlachte zenuwachtig naar me.
“Goeie morgen. Wil je koffie?”
Ik knikte nors. Op zoek naar brood smeet ik onnodig hard keukenkastjes dicht. Ik roosterde mijn brood en leunde tegen het aanrecht terwijl ik wachtte. Toen verplaatste ik mijn aandacht naar Katja. Ze wreef nerveus met haar voet over haar scheenbeen. Ze keek me niet aan.
“Waar is Alex?” Vroeg ik.
“Die ligt nog te slapen,” antwoordde ze.
“Zeker uitgeput van de afgelopen nacht?” Zei ik spottend. Tot mijn voldoening bloosde Katja. Mijn brood sprong uit de broodrooster en ik draaide haar mijn rug toe. Ik smeerde mijn brood en nam het mee naar de tafel, waar ik ging zitten. Alex kwam binnen.
“Goede morgen!” Zei hij vrolijk. Hij kuste Katja teder en grijnsde even verontschuldigend naar me. “Is er al koffie?”
“Ja, die heb ik net gezet!” Zei Katja, in haar stem hoorde ik een spoor van opluchting. Ik negeerde haar en Alex en concentreerde me volledig op de zaterdagkrant. Alex kwam tegenover me zitten met een mok koffie, Katja naast hem. Ik durfde te wedden dat haar hand onder de tafel op zijn bovenbeen lag. Stug doorlezend werkte ik mijn ontbijt weg, en zodra dat gebeurd was, verliet ik de keuken. Waarom ik me zo kinderachtig gedroeg, wist ik niet, maar ik vond het niet prettig om Katja in ons huis te hebben. Ik mocht haar niet. Dit had ik al eens vaker meegemaakt. Hierna zouden vele afspraakjes volgen, daarna ‘gezellige’ uitstapjes om elkaar beter te leren kennen en vervolgens werd er ruzie gemaakt, werd er besloten dat ze niet verder gingen met elkaar en verhuisden we weer. En verhuizen was iets waar ik absoluut geen zin in had. Ik begon me hier een beetje op mijn plek te voelen, voor het eerst in zo’n tien jaar. Ik liet me op mijn bed vallen, met mijn gezicht in mijn kussen. Even bleef ik zo liggen, toen draaide ik me op mijn zij. Mijn blik viel op het kistje dat ik gisteravond gevonden had. Dat oog stond ook op het schilderij.
Ik pakte het briefje met het telefoonnummer en belde opnieuw. Ditmaal werd er wel opgenomen.
“Goedemorgen, met Charles Beaux, met wie spreek ik?” Zei een vriendelijke mannenstem.
“Met Sam van Dam. Ik vond uw telefoonnummer in de lijst van een schilderij. Ik vroeg me af of u mij meer kon vertellen over het schilderij of over het model…” Ik wist niet goed wat ik verder moest zeggen.
“Een schilderij zegt u? Wat voor schilderij?” Beaux klonk zeer nieuwsgierig. Ik beschreef het schilderij met mijn ogen dicht.
“Ja, dat schilderij ken ik. Ik denk dat ik u daar beter persoonlijk over vertellen kan. Woont u in de buurt?”
“Ik heb geen idee waar u woont, dus ik zou u ook niet kunnen vertellen of ik in de buurt woon,” zei ik. Hij noemde de plaatsnaam, en zeer toevallig was dat het nabijgelegen dorp.
“Ja, ik woon daar niet al te ver vandaan.”
“Goed, wanneer schikt het u om even langs te komen? Mijn kantoor is in de hoofdstraat, gemakkelijk te vinden. Beaux Advocaten.”
“Ik ken het, ik ben er wel eens langs gefietst.” Ik kende het inderdaad. Het pand zag er oud en voornaam uit, en er hing een vergulde plaat naast de deur, waar met grote letters Beaux Advocaten op stond, met sierlijke krullen.
“Dat is mooi. Heeft u woensdagmiddag eventueel tijd?” Vroeg Beaux.
Ik dacht snel na. Woensdag was ik vroeg uit, dus dat kwam goed uit. “Ja, dat is goed. Komt halfdrie u uit?”
“Ja, dat is uitstekend. Goed, tot woensdag dan maar!”
“Tot woensdag!” Zei ik ook en hing op. Ik was benieuwd naar wat deze Charles Beaux me te vertellen had over dat schilderij. Blijkbaar was het nogal heftig, hij wilde me vast niet voor niets persoonlijk spreken. Ik keek op de klok. Het was half elf, nog vier en een half uur te gaan voordat ik Not For Sale zou ontmoeten. Ik zuchtte diep en voelde mijn zenuwen al opspelen.

Ik liep met een handdoek om mijn middel over de overloop. Katja kwam net Alex’ slaapkamer uit, zag me en bloosde. Snel ging ze de kamer weer in. Ik gromde. Nog een reden waarom ik het niet prettig vond dat ze hier was. Ik wist zeker dat ze zodra ik mijn kamer binnen was zich naar beneden zou haasten. Met een klap sloeg ik mijn kamerdeur dicht en niet lang daarna hoorde ik Katja’s roffelende voetstappen op de trap. Ik grijnsde. Die had een haast om beneden te komen. Neuriënd kleedde ik me aan en haalde een hand door mijn haar. Het resultaat bekijkend in de spiegel trok ik een gek gezicht naar mezelf en liep naar beneden, zachtjes fluitend. Ik stopte vlak voor de keuken. Katja en Alex praten en lachen, blijkbaar hadden ze het heel gezellig. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Ik vond het fijn dat Alex gelukkig was, natuurlijk. Maar ik vond het jammer dat daarmee ons kalme rustige leventje overhoop werd gegooid. Met een diepe zucht stapte ik de keuken binnen. Ze keken beide op. Alex glimlachte, Katja keek weg. Ik glimlachte naar Alex.
“Nog plannen voor vandaag?” Vroeg Alex.
“Ik heb met iemand afgesproken in het dorp, om drie uur. Verder niets.”
“Aha. Vind je het erg om vanavond alleen te eten? Ik neem Katja mee uit eten,” zei Alex met een brede grijns. Ik werd misselijk van Katja’s opwinding en enthousiasme.
“O, lieverd! Wat een verrassing!”
Ik rolde met mijn ogen, Alex glimlachte en bukte zich om Katja’s zoenen in ontvangst te nemen. Ik schonk nog een beker koffie voor mezelf in en liep de keuken uit, naar de muziekkamer. De enige reden om het de muziekkamer te noemen was dat er een piano stond, en een gitaar. Op beide kon ik een aardig deuntje spelen, net als mijn vader. Een enkele keer speelden we samen muziek. Ik ging achter de piano zitten en sloeg lusteloos wat toetsen aan met een hand. Ik zette de koffiemok op de grond, Alex werd pislink wanneer hij hem op de piano zou zien staan. Ik begon rustig te spelen, zomaar wat liedjes die in me opkwamen.

[Vogelvrij]

Je zou gewoon een andere kleur kunnen nemen?

Hij noemde de plaatsnaam, en zeer toevallig was dat het nabijgelegen dorp.

Waarom is dat toevallig? Het lijkt me verbazingwekkend als het een dorp was aan de andere kant van Nederland. (Engeland, zo je wilt) Kun je eigenlijk niet al aan het nummer zien waar de man woonde, of was het een mobiel nummer?

[I C U]

Een andere kleur zou natuurlijk ook kunnen... Ach, ik zie nog wel!

Het nummer is een mobiel nummer, en je hebt wel gelijk met wat je zegt... Mb was het gewoon even wat sarcasme wat erin sloop. Hangt erg af van mijn humeur tijdens het schrijven...

[Roosje]

I C U schreef op 24-03-2005 @ 17:59 :
Ik liep met een handdoek om mijn middel over de overloop.

Hm, ik zou dit even veranderen, daar het geen jongen meer is. Ik loop niet zomaar met alleen een handdoek om m'n middel door huis... maar dat is mijn eigen bescheiden mening.

Goed, ik vind het nog wel leuk, maar het begint een beetje langdradig te worden. Tijd dat er weer eens iets echts gebeurt.

[I C U]

WOOPS! Nee, idd, daar heb je gelijk in... Hm... Heb ik overheen gelezen

Ik zal het volgende deel ook maar meteen posten:

Ik hoor u zuchten omdat het zo cliché lijkt: een meisje dat zowel piano, als gitaar kan spelen en ook nog eens talent heeft op het gebied van tekenen. Alex vertelde me eens dat mijn moeders familie heel artistiek was geweest, en dat mijn moeder ontzettend mooi viool kon spelen en dat haar vader een bekend kunstenaar was. Het zat in de familie, zo gezegd. Mijn vader was de enige in zijn familie die iets met een muziekinstrument kon en zijn ouders vonden het prachtig. Jammer dat het contact zo goed als verloren was gegaan en enkel nog bestond uit een verjaardagskaart en een kerstkaart.

Ik hoorde Katja en Alex de gang in lopen en afscheid nemen. De deur sloeg dicht en Alex verscheen in de deuropening van de muziekkamer.
“Wat is er mis?” Vroeg hij. Ik ging door met spelen en deed alsof ik hem niet gehoord had.
“Hé, nok met spelen, ik praat tegen je!” Schreeuwde hij. Ik stopte onwillig met spelen en staarde naar de muur. “En kijk me aan! Wat is er mis?”
“Niets in het bijzonder. Behalve dan dat er vanmorgen een wildvreemde vrouw in de keuken koffie stond te zetten alsof dat de normaalste zaak van de wereld was, mijn vaders T-shirt aanhad en verder overduidelijk niets,” zei ik, gevaarlijk kalm.
“O, jezus. Doe niet zo kinderachtig. Wil je dan dat ik als een kluizenaar leef?”
“Nee, ik wil dat je eerlijk bent! ‘We zijn gewoon vrienden’! SURE!” Zei ik, nu goed kwaad.
“Aan het begin van de avond waren we ook gewoon vrienden en nu nog steeds!”
Ik hapte naar adem. “Jezus, bedoel je soms dat je haar hebt liggen neuken omdat ze gewoon een vriendin is en dat ze hier vanmorgen in haar blote reet koffie stond te zetten omdat ze gewoon een vriendin is?” Ik snoof minachtend. “Dan snap je geen moer van vrouwen.”
Alex keek me woest aan. “Alsof jij hier wat van begrijpt, je bent net uit de luiers!”
“Kom op, wat denk je zelf? Wees in godsnaam niet zo naïef! Die vrouw verwacht wat van je. Kijk of jij hetzelfde wilt of niet. Maar houdt haar niet aan het lijntje.”
Alex zuchtte. “Soms lijkt het wel alsof ik hier het kind ben, en jij de ouder.” Zijn kwade bui was op slag verdwenen, hij had een vermoeide trek op zijn gezicht. Even had ik medelijden met hem, even maar. “Het is je eigen schuld. Dan had je maar duidelijker moeten zijn.”
“Alsof dat het makkelijker maakt.”
Ik haalde mijn schouders op. “Tja, dat zal wel niet.”
Alex draaide zich om en liep naar boven. De deur van zijn kamer viel met een slag dicht. Ik begon weer te spelen op de piano. Even later kwam Alex weer naar beneden.
“Heb jij nog was voor me?” Vroeg hij. Het was zijn beurt om de was te doen dit weekend. Soms deed tante Appel het, maar blijkbaar wilde hij dolgraag zijn beddengoed wassen. Ik grijnsde en schudde mijn hoofd. “Oké!” Fluitend liep hij naar het washok, waar ook de droger en de vriezer stonden.
Ik schudde mijn hoofd. Alex was zo wisselvallig als het maar zijn kon, zo huilt hij en zo lacht hij. Soms heel vervelend, soms heel handig. In elk geval knap vermoeiend.

IX
Om half drie stapte ik op mijn fiets om naar het dorp te gaan. Twintig minuten later was ik in het dorp. Handig manoeuvreerde ik tussen de auto’s door en zo’n vijf minuten later stond ik voor het café waar we hadden afgesproken. De zenuwen gierden door mijn keel, maar ik wist ze in bedwang te houden, mijn gezichtsuitdrukking verraadde niets. Ik deed de deur open en liet mijn ogen door de ruimte dwalen. Het was nog best druk, er waren niet veel lege tafeltjes. Toen zag ik een jongen alleen zitten, die mij aandachtig bestudeerde. Ik keek hem aan, en herkende hem van de foto’s die ik had gezien. Ik glimlachte naar hem en liep naar het tafeltje.
“Hoi, ik neem aan dat jij Tim bent?” Vroeg ik hem.
“Ja, en jij bent Sam?” Glimlachte hij. Zijn stem klonk prettig, heel rustig.
Ik knikte en ging tegenover hem zitten. “Kon je het een beetje vinden?” Vroeg ik, om maar wat te zeggen. Hij knikte. “Ja hoor, mijn oma woont hier in de buurt, en als ik met haar de stad inga, gaan we hier meestal iets drinken,” vertelde hij.
Een serveerster verscheen naast ons tafeltje. “Wat willen jullie drinken?” Vroeg ze. Ze zag er vermoeid uit, maar waarschijnlijk had ze er ook al een halve dag op zitten.
Ik bestelde thee, net als Tim
“Zo. En nu moet je me wat vertellen over jezelf,” begon ik. “Ik weet praktisch niets van je, je laat niet zo veel los over jezelf.”
Hij lachte. “Wat wil je weten?”
“Waar woon je? Waar zit je op school, wie zijn je vrienden, wat is je lievelingskleur, hoe was je jeugd, hoe is je relatie met je vader, hoe zit het met meiden, heb je een vriendin?” Somde ik op.
Hij lachte opnieuw. “Nou, ik leef op het moment zo’n vijf kilometer hier vandaan, in een oud klein huisje. Ik zit even nergens op school, heb een paar goede vrienden die ik al een tijdje niet heb gezien, mijn lievelingskleur is zwart, mijn jeugd beviel me best en is nog steeds niet afgelopen, mijn vader leeft niet meer, ik heb geen vriendin, maar val wel op meiden. Nu jij.”
Ik grijnsde. Het gesprek kabbelde op een gemakkelijke manier voort, er vielen geen vervelende stiltes. Hij vertelde een hoop over zijn ouderlijk huis, hij had 3 jongere broertjes en een oudere zus. Het klonk allemaal heel leuk en gezellig en ik kreeg de kans om hem heel goed te bekijken terwijl hij vertelde. Hij had lichtblond haar, donkerblauwe ogen en een wipneus. Zijn lippen waren niet dun en niet dik, en zijn mondhoeken krulde praktisch altijd omhoog. Zijn kleding was vooral functioneel: hij droeg een gemakkelijke zwarte trui en had een wijde spijkerbroek aan. Zijn handen en nagels waren schoon en verzorgd. Ik keek altijd naar handen, ze vertelden veel over de persoon die erbij hoorde. Tim lachte. “En, bevalt het?” Vroeg hij plagend.
Ik bloosde. “Ach, ik heb erger gezien.”
Hij lachte. “Dat is dan weer positief!”
“Op zich wel,” grijnsde ik en stak mijn tong uit.
Zijn ogen glommen van pret. “Een beetje dimmen hé! Je kent me nog niet!”
“O, dat komt vast nog wel!” Zei ik, en ik keek hem afwachtend aan.
“Denk het wel, ja.” Hij keek op zijn horloge. “Hé, ik moet gaan, mijn oma verwacht me om vijf uur thuis… Ze is nogal gesteld op vaste eettijden. Mag ik je telefoonnummer? Dat is makkelijker als we nog een keer afspreken.” Hij vroeg het zonder enige verlegenheid, heel gemakkelijk.
Ik gaf hem het nummer en moest moeite doen om niet heel hard ‘yes!’ te roepen. Hij sloeg het nummer op in zijn telefoon.
We liepen samen naar buiten en bleven nog even praten. Toen gingen we allebei een andere kant op. Ik kon een grijns niet van mijn gezicht vandaan houden. Ik had het echt naar mijn zin gehad. Ik fietste weer terug, vrolijk fluitend. Thuis vond ik op de keukentafel een briefje van mijn vader. Hij was uit eten met Katja. Hij hoopte dat ik nog wakker was wanneer hij terugkwam, zodat we konden praten. Ik haalde mijn schouders op, verfrommelde het briefje en gooide het weg. Ik schonk wat drinken voor mezelf in en liep met het glas in mijn hand naar boven.

Het kistje stond nog precies zoals ik het had achtergelaten, midden op het bureau. Ik zette mijn klas op het bureau neer en ging op de stoel zitten. Het slot leek me nogal solide, waarschijnlijk zou ik het moeten openbreken. In een la vond ik een schroevendraaier. Ik begon wat te morrelen met de schroevendraaier in het slot. Al gauw hoorde ik een klik en het slot ging open. In het kistje zaten een aantal dingen: een dun kettinkje met een medaillon, een brief, iets wat eruitzag als een stempel, een zegelring en klein doosje waar edelsteentjes in zaten. Ik bekeek alles zorgvuldig. In het medaillon zaten twee foto’s: een van het meisje op het schilderij en een van het meisje dat me dit kistje had laten vinden. Het contrast was opvallend: de een was zeer aantrekkelijk, de ander onopvallend, zelfs lelijk. Toch waren ze duidelijk zusjes. Ik pakte de stempel op. Waarschijnlijk werd het gebruik om in was te stempelen of zoiets. Waarschijnlijk was het een adelaar, maar dat was niet erg duidelijk, zo in spiegelbeeld. Het leek mij een familiewapen. Hetzelfde wapen stond in de zegelring, die verder van puur goud was, voor zover ik dat kon bepalen. Toen opende ik de brief, die ik expres als laatste bekeek. In een oud, krullerig en overduidelijk mannelijk handschrift stond:

Liefste,
Ik hoop dat je dit nog op tijd krijgt. Mijn trein vertrekt spoedig en ik heb geen tijd meer om in eigen persoon afscheid van je te nemen. Ik geef dit aan je zusje mee, zodat je het zo snel mogelijk krijgt. Ik hoop dat je begrijpt dat ik weg moet. Ik kom zo snel mogelijk terug om je op te halen, wacht op me. Wat je vader ook moge zeggen, ik kom je halen en neem je mee, om een nieuw leven te beginnen, alleen jij en ik. Ik hou van je.
Je Samuel.

Ik legde de brief opzij en staarde in het lege kistje. Het verbaasde me dat het papier nog niet uit elkaar was gevallen, het kraakte ook verdacht in mijn handen. Ik gokte erop dat die ‘liefste’ het meisje met het donkere haar was, en het zusje het lelijke meisje. Hopelijk zou ik woensdag achter hun namen zou komen. Wie waren ze toch? En waarom moest deze Samuel weg? Nadenkend keek ik uit het raam. Ik zag dat het al donker was en merkte dat ik honger had. Ik stond zuchtend op en liep naar de keuken. In een stille en donkere keuken verorberde ik een simpel avondmaal, uitgebreid koken was eigenlijk zinloos. Na het eten zette ik de vaat in de vaatwasser en liep toen weer naar boven. Na alles weer in de kist opgeborgen te hebben zette ik de kist op een lege plank in mijn boekenkast. Toen startte ik mijn computer op en begon het forum onveilig te maken, terwijl ik wachtte tot Alex thuis zou komen.

Edit: Erm, het is mij duidelijk geworden dat er nog best wel veel stomme fouten in deze tekst zitten, vergeef mij...

[Zut Alors!]

I C U schreef op 25-03-2005 @ 22:35 :
Alex zuchtte. “Soms lijkt het wel alsof ik hier de zoon ben, en jij de vader.”

[Zut Alors!]

Okee, ik heb nog meer opmerkingen!!! (opgepast!!! )

Ten eerste valt het me op dat je echt snel door je verhaal ratelt. De ene concrete gebeurtenis is nog niet voorbij of de andere is al begonnen. Neem bijvoorbeeld het laatste stukje. Je hebt het even over muziekmaken/tekenen, vervolgens over Alex, die opeens wisselende stemmingen blijkt te kunnen hebben (overigens ben je wel erg makkelijk in het toedichten van karaktereigenschappen, maar okee), tussendoor laat je nog even weten dat hij fluitend zijn was doet, dan gaat Sam op haar date, stelt ze 5 vragen tegelijk en is ze binnen 30 regels alweer thuis.

Nog koud thuis heeft ze het kistje alweer in handen, en, och, laat ze het even openbreken, de brief zou ik trouwens even in cursief zetten!!!.
Ze hoeft maar even te peinzen, en dan, eet ze haar avondmaal in één zin.
En dan nog wat loze informatie.


Met loze informatie strooi je overigens vrij veel. Ik zou heel wat zinnen aan kunnen strepen die je beter weg had kunnen laten. Ik zou eerder te weinig vertellen dan teveel, want dan pleeg je in ieder geval geen aanval op de intelligentie van de lezer.

Oja, wat me ook opvalt is dat je af en toe de tijden (vt/tt) verkeerd gebruikt, en dat werkt (bij mij tenminste) best wel storend. Voorbeeldjes:
Alex was zo wisselvallig als het maar zijn kon, zo huilt hij en zo lacht hij.
Ik keek altijd naar handen, ze vertelden veel over de persoon die erbij hoorde.
Daarnaast zie ik nog gruwelijk veel zinnen beginnen met 'Ik', schandalig!

Maar geeft den hoop niet op!! Het is zekerst geen slecht verhaal!! Tegen de tijd dat ge bij het eind bent, schrijft ge alweer stukken beter!!! En zo zeide ik, en zo zalt geschiede!!!
(sorry, moest er even uit)

Zo, de komende 3 delen zal ik me inhouden, dit is wel weer genoeg afkraak voor voorlopig

[I C U]

Afkraken? Nee, nuttige info! Ik heb zwaar mijn best zitten doen op die vervelende 'ik'-zinnen, dus in mijn pasgeschreven stukken zal dat hopelijk veel minder voorkomen. Inderdaad, loze informatie komt vrij vaak voor, dat is voornamelijk omdat ik dan even op een dood punt zit, ofzoiets. Of misschien vind ik het gewoon leuk om loze info te geven... Zou ook zomaar kunnen!
Met die vt/tt zal je vast wel gelijk hebben, maar dat merk ik dan wel wanneer ik het nog eens doorlees, dit is slechts een grove versie

Maar bedankt voor je commentaar, hou je bij de volgende delen zeker niet in! Ik kan een hoop hebben...

Edit: En die quote die jij geeft, is idd een hele grote domme fout... En die brief staat ook cursief, maar dan in word, en kwas ff vergeten dat ook hier te doen. Het is overduidelijk: Ik had allang in bed moeten liggen!

[Zut Alors!]

Okee, t'rusten!

[Roosje]

“Hoi, ik neem aan dat jij Tim bent?” Vroeg ik haar.
“Ja, en jij bent Sam?” Glimlachte hij.

[I C U]

Roosieh schreef op 26-03-2005 @ 10:52 :

Het wat gister laat

Wat vind je er verder van?

[Roosje]

Leuk.

[I C U]

Dat is fijn! Ik zal morgen een nieuw deel posten, als ik mijn eigen pc weer binnen handbereik heb!

[Zut Alors!]

Roosieh schreef op 26-03-2005 @ 10:52 :

Hee, die had ik nieteens gezien! Ik ga snel kijken of het er nog meer zijn *gniffel!*

[I C U]

Zut Alors! schreef op 26-03-2005 @ 20:14 :
Hee, die had ik nieteens gezien! Ik ga snel kijken of het er nog meer zijn *gniffel!*

Sadist...

[I C U]

Volgend deel:

Om twee uur kwam Alex thuis. Ik had bijna de moed opgegeven en was naar bed gegaan, maar nog voordat ik aanstalten kon maken om mijn bed in te stappen, hoorde ik de voordeur open gaan. Ik pakte twee flesjes bier en zette er een klaar op de keukentafel. Alex kwam binnen.
Ik wees naar het bier. “Voor jou.”
Hij griste het flesje van tafel en dronk snel en dorstig.
“Jezus, wat heb jij gedaan?” Vroeg ik verbaasd.
“Hm, nou… Laten we zeggen dat het gesprek niet volgens plan verliep.”
Ik keek hem aan. “Ga me nou niet vertellen dat je bij haar thuis bent geweest!”
Alex grijnsde. “Jawel. Alleen van het huis op zich heb ik vrij weinig gezien. Alleen de slaapkamer…”
“Sukkel,” zei ik.
“Tja, ze is gewoon een hele mooie vrouw, dat moet zelfs jou opgevallen zijn!”
“Er is maar weinig mis met haar, dat klopt.”
“En… Nou, ik kan haar altijd nog vertellen dat… Dat ik maar weinig zin heb in huisje boompje beestje?”
Ik zuchtte. “Je weet dat dat fout gaat, uiteindelijk.”
Alex haalde zijn schouders op. “Ik kan toch altijd doen alsof ik haar leuk vind en dan uiteindelijk er een eind aan maken?”
“Nee, dan ben je een gentleman. Je bent gewoon een op seksbelust mannetje!”
Alex lachte. “Kijk maar uit, misschien is het erfelijk! Wie was eigenlijk diegene met wie je afgesproken had, zaterdag?”
Ik grinnikte. “Een jongen die ik ken via internet. Hij is… Nou ja, heel erg leuk, maar ik wil hem eerst iets beter leren kennen, voordat ik meer wil, zeg maar.”
“Heel verstandig. Dat verstandige heb je vast van mij.”
Ik haalde mijn schouders op. “Geloof je er zelf in? Als je verstandig zou zijn had je Katja allang aan de dijk gezet.” Ik stond op. “Nou, ik ga naar bed, ik heb het wel weer gehad. Welterusten”
“Welterusten. Slaap lekker.”
Ik kroop in bed en sliep vrijwel meteen.

De zondag gleed voorbij, zonder dat er veel bijzonders gebeurde. Ik sliep uit, maakte huiswerk en lummelde wat rond. Alex deed ongeveer hetzelfde. We hadden beide geen zin om in de tuin te werken, dat zou volgend weekend wel komen. Het wat slecht weer, de regen geselde de ramen en de wind loeide om het huis. Tussen twee buien door liep ik de tuin in om naar de steen te kijken waarbij ik het kistje had gevonden. Het was een herdenkingssteen, dacht ik. Er stond een inscriptie op, in het Latijn Ik schreef de woorden over op een papiertje. Toen begon het weer te regenen. Ik rilde bij het idee dat ik de volgende dag weer naar school moest, en dat ik moest fietsen. Tim belde en we spraken wat af voor komende donderdag. Hij zei dat hij voorlopig toch de tijd had, hij wist niet wanneer hij weer naar school zou gaan. Ik ging er maar niet verder op in, dat zou misschien later wel komen.

Maandagochtend werd ik wakker van de zonnestralen die door de kieren van de lamellen schenen. De lucht was strakblauw, het slechte weer van gisteren scheen te zijn weggevaagd. Ik was laat, zoals gewoonlijk. Met een noodgang fietste ik naar school. Op het moment dat de bel ging, fietste ik de fietsenstalling in. Ik zuchtte. Dat viel dan weer mee. Ik liep snel naar het lokaal waar ik moest zijn. Dit lesuur zat ik naast Mike. Ik kon niet zo goed hoogte krijgen van die jongen. Hij zei niet veel, maar wat hij zei duidde erop dat er meer in hem omging dat je in eerste instantie zou zeggen.
Hij glimlachte naar me als begroeting. Ik knikte hem toe en ging zitten. Mijn gooide ik naast mijn stoel neer en ik keek om me heen. Iedereen was er, geloof ik. Elise zat schuin achter me. Ik grijnsde naar haar. Spider zat achterstevoren op zijn stoel, te praten met Dominique die achter hem zat. Blijkbaar was wat hij zei nogal grappig, Dominique kwam niet meer bij. Marscha zat achterin en liet haar stoel op twee poten leunen en zat met haar hoofd tegen de muur. Ze leek ver weg, onbereikbaar. Toen kwam de leraar gehaast binnen en de les begon.

In de pauze zaten ik, Elise en Spider bij elkaar. Blijkbaar hadden de vrienden van Spider een andere pauze, dus zat hij voor de verandering bij ons.
“Hé chick, werkt dat rare oude vrouwtje bij jullie?” Vroeg Spider.
“Welk raar oud vrouwtje?” Ik haatte het als Spider me chick noemde, maar ik liet hem maar begaan, het had toch geen zin om daarop in te gaan.
“Ehm… Klein, rimpelig vrouwtje, een beetje vreemd, wijs. Soort grootmoeder uit sprookjes, iets dergelijks.”
“Je bedoelt tante Appel?”
“Denk het.” Spider haalde zijn schouders op.
“Ja, zij maakt bij ons schoon.”
“Ze zeggen dat ze een heks is,” zei Spider.
Ik haalde mijn schouders op. “Ze zeggen wel meer.”
“Sam gelooft niet in heksen, dat je het ff weet!” Zei Elise.
“Heksen bestaan, geloof me. Mijn oma was een heks,” zei Spider bloedserieus.
“En hoe weet je dat?” Vroeg ik sceptisch.
“Ik heb haar zien toveren. Ik heb gezien hoe ze mijn broertje beter maakte, nadat hij tegen een boom aan was gereden. Hij had een ernstige hoofdwond, zij legde haar hand erop, prevelde een paar woorden en mijn broertje stond op, alsof er niets gebeurd was.”
Elise knikte. “Zie je wel! Er zijn er zoveel hoor. Heksen dan.”
“Nou, het zal allemaal wel, ik geloof het pas als ik het zie.”
“Dat is jouw probleem,” zegt Spider schouderophalend. “Ik geloof er wel in, het zou me niets verbazen als mijn moeder bij de heksenkring hoort.”
“Heksenkring? Bij die Steen daar, in het bos?” Ik maakte een vaag gebaar in de richting van het bos.
“Jep. Het is niet de enige Steen hier in de buurt, maar wel een van de belangrijkste. Mijn oma zei altijd dat daar de belangrijkste en machtigste heksen samenkwamen,” vertelde Spider.
“Ze offerden er ook wel eens jonge maagden,” zei Elise.
“Jij bent zeker wel blij dat die tijden voorbij zijn?” Zei Spider zoetsappig.
“Wist je dat maagden niet per definitie meisjes zijn?” Zei Elise even zoetsappig.
Ik grijnsde. “Jammer voor je, joh” en gaf Spider een klap op zijn schouder.
Hij grinnikte. “Denk wat je denken wilt.”
Elise lachte. “Dat zal ik zeker niet laten.”
“Maar zo’n beetje iedereen hier heeft familie in een heksenkring?” Ging ik verder.
“Ze zijn hier nogal makkelijk met hun definitie van heksenkring. Er zijn een paar echte, de rest zijn gewoon theekransjes. Er zijn maar weinig mensen die aan het echte werk meedoen,” zei Spider.
“En je oma…?”
“Was een echte.”
“Aha.”

[Vogelvrij]

“Ze offerde er ook wel eens jonge maagden,” zei Elise

offerden

“Dat is jou probleem,” zegt Spider schouderophalend.

jouw

Verder vind ik hem goed, hoor

[Zut Alors!]

I C U schreef op 27-03-2005 @ 15:05 :
Veel mensen willen niet denken aan het feit dat hun ouders seks hebben. Ik had daar weinig moeite mee gehad, waarschijnlijk omdat mijn vader daar nooit moeilijk over had gedaan. Soms leken we meer twee vrienden in plaats van een vader en dochter. Alleen de gelijkenis tussen ons gooide roet in het eten en deed een bloedband vermoeden. Alex besprak zo’n beetje al zijn affaires met mij, gewoon omdat ik de enige was met wie hij vertrouwelijk kon praten. Zodoende gaf ik hem vaak advies, gewenst of niet. Soms vertelde ik hem wat over mijn liefdesleven, wat niet zo veel voorstelde, en gaf hij advies. Zodra het niet over hemzelf ging was Alex heel snugger in dit soort dingen.

Boeiend...

Ik haatte het als Spider me chick noemde, maar ik liet hem maar begaan, het had toch geen zin om daarop in te gaan.

Ook zoiets...


Oja, het is aanstalten

Ik vind dat er ondertussen wel eens iets mag gaan gebeuren. Het is alleen maar onderzoek en saaie dagelijkse gebeurtenissen. Wanneer gaat er nou is iemand dood!?

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 27-03-2005 @ 16:09 :
Boeiend... Ook zoiets...


Oja, het is aanstalten

Ik vind dat er ondertussen wel eens iets mag gaan gebeuren. Het is alleen maar onderzoek en saaie dagelijkse gebeurtenissen. Wanneer gaat er nou is iemand dood!?

Met die eerste quote ben ik het op zich wel eens, misschien kun je dat wat inkorten, maar die tweede moet je laten staan, hoor! Want ik vond het nogal raar dat hij haar chick noemde en nu krijg je er toch een soort van verklaring voor

[Roosje]

Het wordt idd een beetje saaierig... het principe is nog wel leuk, maar het zou sneller mogen gaan (waar doet dat me toch aan denken).

[I C U]

@ Zut: Bij die eerste quote heb je idd wel gelijk, die tweede minder...

En weer bedankt voor de reacties!

Edit: Ik heb 'm een beetje aangepast, foutjes verbeterd en dat ene stuk verwijderd. Zo.

Edit: Volgend deel:

Toen ik thuiskwam, was tante Appel de huiskamer aan het stofzuigen. Ik zwaaide naar haar en liep naar de keuken. Daar zaten Alex en een voor mij onbekende man over wat papieren gebogen.
“Hoi,” groette ik en ik liep naar de koelkast.
“O, hoi,” reageerde Alex afwezig. “Maar als we nou…” ging hij verder tegen de man, mijn aanwezigheid negerend, of vergetend. De man glimlachte verontschuldigend naar me. Ik wendde me af en liep met een glas cola naar boven. Tante Appel was ondertussen in mijn kamer terechtgekomen.
“Sinds wanneer ben jij zo geïnteresseerd in heksenkringen?” Vroeg ze.
“Sinds de Steen eigenlijk. Ik vroeg me af of hij nog gebruikt werd.”
“Aha. Blijf ervandaan als je er niets te zoeken hebt. Het is een magische plek, maar weinigen kunnen die magie aan,” zei ze onheilspellend.
Ik haalde mijn schouders op. “Ik ben er niet meer geweest sinds die eerste keer. Dus…”
“Mooi.”
“Tante Appel?”
“Ja?”
“Bent u een heks?”
Tante Appel lachte. “Nou meisje, je bent de eerste die het me rechtstreeks vraagt en niet alleen denkt.”
“Dat zal best. Bent u een heks?” Vroeg ik nogmaals.
“Nee,” antwoordde ze en ze keek me recht aan. Ik geloofde haar niet, en ik wist dat zij dat wist. Ze lachte. “Draag je mijn amulet?”
“Praktisch altijd. Hij staat goed, dus waarom ook niet.”
“Mooi.” Ze knikte tevreden en liep mijn kamer weer uit.

X
Woensdagmiddag. Ik stond met mijn fiets voor het kantoor van Beaux. De gouden naamplaat glom me toe. Ik was te vroeg, tegen mijn gewoonte in. Ik deed de deur open en kwam in een kamer die dienst deed als een wachtkamer, maar dan ontzettend luxueus. Er lag een hoogpolig vloerkleed, er stonden verschillende gemakkelijke stoelen en in het midden stond een salontafel met daarop verschillende tijdschriften. Voor het geheel was een balie met daarachter een strengkijkende oude dame –een vrouw kon je het noemen, dit was echt een dame- die me nauwkeurig opnam vanachter haar halvemaanvormige brilletje. Zo te zien beviel wat ze zag niet zo.
“Wat kan ik voor u doen?” Vroeg ze akelig netjes en beleefd.
“Goedemiddag, ik had een afspraak met meneer Beaux, de naam is Sam van Dam,” antwoordde ik, net zo netjes en beleefd. Ze keek in de computer. Haar dunne lippen perste ze op elkaar. “ Goed, als u even wacht, dan kijk ik even of de heer Beaux al klaar is.”
Ik knikte en ging zitten. Ik zakte helemaal weg in de fauteuil en ik bekeek de kamer nog eens goed. Aan de muur hingen verschillende schilderijen, waarvan enkele portretten. In sommige herkende ik dezelfde stijl als van het schilderij dat in het huis hing. Zenuwen legden een knoop in mijn maag, ik had het gevoel dat ik binnenkort de identiteit van het meisje zou ontdekken.
De secretaresse kwam terug. “Meneer Beaux kan u ontvangen. Ik moest u vragen of u thee of koffie wilt of misschien iets fris?”
“Thee, alstublieft,” zei ik. Ik volgde de dame naar een chique houten deur. Ze opende hem. Achter de deur zat een groot kantoor, gemeubileerd met zware eiken meubelen. In de open haard brandde een nepvuur en tegen de muur stonden verscheidene grote boekenkasten. De kamer zou donker moeten lijken, maar dat deed hij niet. Achter het bureau waren namelijk grote ramen, die het daglicht in grote mate naar binnen lieten. Toen pas zag ik de man die achter het bureau zat. Hij viel in het niet bij al de grote meubelen. Hij stond op en liep met kwieke stappen naar me toe. Hij schudde mijn hand en maakte een grappige buiging.
“Gegroet, Sam van Dam! Ik ben Charles Beaux, advocaat en jurist,” sprak hij met een grappig accent. Ik moest mijn lachen inhouden, hij leek beter thuis te zijn in het circus dan in een rechtszaal.
“Hallo, meneer.” Ik deed een armzalige poging tot een buiging, maar ik haalde bij lange na niet de sierlijkheid van deze heer Beaux.
“Ach, zeg toch Charles, anders voel ik me zwaar bejaard en krijg ik de neiging me in te schrijven voor een bejaardentehuis. Ga toch zitten.” Hij gebaarde naar de grote stoelen die voor de open haard stonden. Ik ging zitten, behoedzaam, zodat ik niet weer plotseling in de stoelen zou wegzakken. Charles bemerkte dat en begon te lachen.
“Ah, u heeft de stoelen in de wachtkamer geprobeerd! Ja, ik zou ze eigenlijk moeten vervangen, maar ik kom er gewoon niet aan toe! Nou ja, dat gebeurt nog wel. Kom, ik zal eens kijken waar Liesje blijft met de koffie en de thee,” zei hij en hij liep het kantoor uit, huppelend, leek het wel.
Vijf minuten later kwam hij terug, met Liesje, de strenge secretaresse, op de hielen. “Zo Lies, zet de thee daar maar neer. Bedankt, liefje.” Liesje kneep haar lippen op elkaar, zodat ze nog dunner leken dan anders. Ik proestte, ik had haar nooit liefje durven noemen, laat staan Liesje. Ik had zelden een persoon gezien die zo slecht bij haar naam paste. Charles schonk thee voor ons in en ging toen ook zitten. Hij nam genietend een slok.
“Ah, daar knapt een mens van op. Ik was net aan een moeilijke zaak bezig. Een scheiding vanwege mishandeling, drie kinderen. Trieste zaak,” zei hij hoofdschuddend. “Dus ik was wel aan thee toe. Maar goed, jij komt vanwege Marie-Louise.”
Ik keek op. “Heet ze zo, Marie-Louise?”
Hij glimlachte. “Ja.” Met een vreemde glans in zijn ogen nam hij een slok van zijn thee. “Marie-Louise… Ik heb uitgebreid onderzoek gedaan naar die familie. Ze waren van oudsher de belangrijkste familie in de buurt, wist je dat?” Hij glimlachte toen ik mijn hoofd schudde. “Nee, dat dacht ik al. Ze waren rijk. Hadden veel land, later ook veel grond in de koloniën…” Charles leek op te gaan in beelden die alleen hij kon zien. “Ja, dat waren nog eens tijden.”
“Maar wie was Marie-Louise?” Vroeg ik voorzichtig, bang hem te storen in zijn dagdromen.
“Marie-Louise leefde zo’n honderdvijftig jaar geleden. Zij was de oudste dochter, en naar men zegt ook de moeilijkste. Ze hield er niet van om aan de leiband te lopen. Zat achter de jongens aan, of zij achter haar, wie zal het zeggen. Marie-Louise’s zusje was jaloers op haar, omdat haar verloofde achter Marie-Louise aanzat. Men zegt dat zij haar heeft vermoord.”
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Als dat zo was, waarom zou zij mij dan naar dat kistje geleid hebben?
“Tja… Marie-Louise werd vergiftigd, schijnt nogal een pijnlijke dood geweest te zijn. Vergif is een middel van vrouwen. En vanwege die verloofde wees men al gauw naar het zusje. Niet lang daarna verdween het zusje ook. Ze zeggen dat ze verdwaald is in het bos en daar nog steeds rondzwerft, op zoek naar bewijzen van haar onschuld.” Charles staarde in het vuur. Een lange tijd bleef het stil. Ik dacht na. Bewijzen van haar onschuld… Dacht het zusje soms dat ik haar daarbij zou kunnen helpen?
“Hoe heette het zusje?” Vroeg ik.
“Magdalena.”
“Mooie naam.”
“Dat zeker. Helaas was dat ook het enige dat mooi was.”
“Schoonheid is niet alles.”
Charles zuchtte. “Nee, maar je bereikt er wel meer mee dan met lelijkheid.”
Ik lachte. “Dat is waar. Waar woonden ze? Die familie?”
“In het huis waar jij nu woont,” zei hij met glimmende oogjes. “De afstammelingen van deze familie woont in Australië of zo’n dergelijk oord, en zij hebben het huis tien jaar geleden verkocht, en sindsdien is heeft het 8 verschillende eigenaren gehad. Geen van hen hield het lang uit, het schijnt er te spoken.”
“Aha. Nog niets van gemerkt,” loog ik. “Hoe oud was Magdalena toen ze Marie-Louise vermoordde?”
“Veertien, geloof ik. Meisjes werden in die tijd al jong uitgehuwelijkt. Ik hoop dat ik je nieuwsgierigheid voldoende bevredigd heb?” Charles keek me doordringend aan.
“Nou, ik had nog een vraag. Die Steen in het bos, hoorde die bij het landgoed?”
“De Steen? Ja, ik geloof het wel. Dat ding staat er al sinds mensenheugenis, dus ik gok dat die er in de tijd van Marie-Louise en Magdalena ook al stond.” Hij keek zenuwachtig op zijn horloge. “Bedankt voor uw informatie en uw tijd!” Ik schudde zijn hand. Hij liep zelfs mee tot aan de deur.

[Vogelvrij]

Magdalena Zo noemt mijn oma mij

“Ach, zeg toch Charles, anders voel ik me zwaar bejaard

Ik weet niet hoe oud die man is, maar zwaar bejaard klinkt toch wel een beetje raar, "zwaar" is toch wel een jongerenuitdrukking, of niet?

[Zut Alors!]

I C U schreef op 27-03-2005 @ 20:41 :
"Ik hoop dat ik je nieuwsgierigheid voldoende bevredigd heb?"

Dit zeg je alleen als je iemand weg wilt hebben, en dat idee had ik hier toch echt niet.

Daarnaast, als ik charles zou heten.. asjeblieft, dan voelde ik me direct al bejaard !!!

enniewees, ik krijg echt de indruk dat na twee minuten alweer buiten staat. Dat lijkt me nogal onwerkelijk.

Dat van dat 'boeiende' stuk was meer om aan te geven dat je soms (ook in andere delen van je verhaal) teveel uitlegt. Ten eerste twijfel je daarmee aan de intelligentie van de lezer (laat hem zelf een beeld vormen van de personen, dat leest fijner!!!) en ten tweede leidt het af van het verhaal. Niet meer doen dus
Als mensen klagen dat ze het niet snappen kun je er altijd nog wat tussen zetten.