-Nog titelloos-

[Roosje]

Wanneer gaat er iets boeiends gebeuren?

Nee, zo erg is het ook weer niet, maar ik vind het lijken alsof het verhaal stilstaat, zeg maar... Ach, ws ligt dat aan mij.

[I C U]

Tja, Charles is een naam die nu niet meer zo gebruikt wordt, maar toch zijn er oudere mensen die zo heten Vandaar! Enne, je zou bijvoorbeeld kunnen denken dat hij uit het buitenland komt, of iets dergelijks...
Ze staat idd niet binnen 2 minuten weer buiten, maar hoe ik dat stuk langer kan laten lijken (qua tijd) weet ik ook niet!
En teveel info... Dat heb je al vaker gezegd! Wanneer ik het verhaal nog een keer lees, zal ik er goed op letten. Daarbij heb ik nu ook wat andere mensen gemobiliseerd die mijn verhaal nu lezen en checken... Lang leve vrienden!
Trouwens, de stukken die ik nu post, zijn geschreven voordat ik hier het topic heb geopend, dus veel van de kritieken zijn nog niet verwerkt...

En opnieuw bedankt voor de reacties en aandacht enzo!

[I C U]

Volgend deel:

Thuis schreef ik alles wat ik gehoord had op een kladblok. Magdalena had Marie-Louise vermoord, omdat zij Magdalena’s verloofde in had gepikt, of in elk geval zijn hart had gestolen. Niet lang daarna was Magdalena ineens verdwenen. Toeval? Ik geloofde er niet in. Als het toeval was, waarom zou Magdalena mij dan komen storen tijdens mijn nachtrust? Ik zuchtte. En wat had dan de Steen er mee te maken? Op de een of andere manier wist ik dat die er ook bij betrokken was. Er liep een rilling over mijn rug. Die Steen. Ik moest er nog eens terug. Een tijdje lukte het me weerstand te bieden aan de verleiding en aan mijn nieuwsgierigheid, nu begon mijn weerstand toch te breken en kon ik eigenlijk niet langer bij de Steen vandaan blijven. Ik zuchtte en stond op.

Tante Appel stond in de keuken het aanrecht schoon te maken. Toen ik binnenkwam keek ze om. “Goede middag, meisje.”
“Hoi, tante Appel.”
“Hoe was je dag?” Vroeg ze vriendelijk, haar scherpe oogjes in de mijne borend.
“Ach, zoals gewoonlijk. Rustig en vreselijk niet-boeiend,” zei ik onverschillig.
“Aha. Dat heb je wel eens. Thee?” Ik knikte en zij draaide zich om naar de waterkoker en begon thee te zetten. Ondertussen vertelde ze verder over Damion.
“Zoals alle mannen werd ook Damion op een gegeven moment verleid. Hij was toen op de top van zijn macht, het grootste gedeelte van Europa lag aan zijn voeten. Zij, Graita, was de dochter van een opstandig stamhoofd, wiens stam voor nogal wat problemen zorgde. Damion zag haar op een avond dansen rond het vuur en voelde dat hij gegrepen was door haar schoonheid en haar levensvreugde. Graita was een zeer knappe vrouw, er werd gezegd dat zij mooier was dan Deirdre, dat zij het schoonste schepsel was ooit geschapen. Hij begon te broeden op een manier om haar te krijgen. Het geval wilde dat zij al getrouwd was, met de leider van het leger van de opstandige stam, Straso. En Straso had al snel in de gaten dat Damion meer dan geïnteresseerd was in zijn vrouw. Hij had meerdere redenen om Damion te haten. Hij had onder andere zijn vader en oudste broer verloren in de strijd tegen de Danuii, en stelde Damion daarvoor aansprakelijk.
Damion probeerde Graita te verleiden. Hij stuurde haar de meest schitterende sieraden en achtervolgde haar als een jonge hond, bedelend naar een aai over de kop. Damion was een knappe man, en bovendien was hij zeer charmant, dus het duurde niet lang of Graita was zo onder de indruk van Damion, dat zij zich liet verleiden. Het escaleerde tijdens de vredesonderhandelingen. Graita wilde dat zij en Damion naar buiten traden met hun verhouding. Damion bezweek voor haar smeekbeden, tranen en woedeaanvallen en het tweetal besloot er tussenuit te knijpen. Straso en haar vader waren in alle staten, de vredesonderhandelingen werden stop gezet en alle mannen van Damion die erbij betrokken waren werden op brute wijze vermoord. Toen Damion dit nieuws bereikte, ontvlamde hij in woede en reed hij onmiddellijk naar zijn hoofdkwartier, waar hij zoveel mogelijk mannen verzamelde en ten strijde trok tegen de opstandige stam. Ondertussen hadden vele andere stammen zich bij die stam aangesloten, en moest Damion een strijd leveren tegen een geweldige overmacht.
Graita smeekte Damion niet te gaan, zij vreesde voor zijn leven, en voor die van haar vader en Straso. Damion luisterde niet naar haar, maar wierp haar terzijde en vertrok. Graita bleef achter, ongelukkig en eenzaam. De vrouwen van de strijders en de moeder van Damion lieten haar links liggen, zij gaven haar de schuld van wat er gebeurd was bij de vredesonderhandelingen, en zij namen haar kwalijk dat zij haar man had verlaten, ontrouw was niet geaccepteerd, zeker niet voor een vrouw. Graita, wanhopig, ging Damion achterna. Zij kwam te laat. Toen zij het leger had ingehaald, was het al in een hevige strijd verwikkeld. Men zegt dat zij, toen zij het slagveld zag, op haar knieën neerzeeg en huilde. Waar haar tranen neerkwamen kwamen rozenstruiken te bloeien, die het hele jaar door in bloei stond. Zij huilde en huilde, zij huilde zo hartverscheurend dat de oorlogsgodinnen Morrigan, Macha en Badb medelijden met haar kregen en zich op het slagveld begaven. Zij gingen tussen de twee strijdende groepen staan. De mannen, overdonderd en vervuld van angst stopten met vechten. Graita zag het en zij rende het slagveld op. “Vecht niet om mij, niets of niemand is zoveel doden waard! Vergeef mij, als u kunt!” En zij greep het zwaard van Damion en wierp zich erin. Damion, overmand door verdriet, zakte door zijn knieën en weende. Hij is nooit meer dezelfde geweest, men zegt dat hij na dit voorval drie weken niet gegeten of geslapen heeft. Hij kon enkel voor zich uitstaren. Maar er was vrede…”
“Drie weken?” Zei ik verbaasd.
Tante Appel knikte. “Drie weken.”
“Ik kan me een zo groot verdriet niet voorstellen, eerlijk gezegd.”
“Er is nog veel meer wat jij je nog niet voor kunt stellen. Ik hoop dat je het meeste ervan niet zult hoeven meemaken of ervaren, maar ik vrees dat je dat wel zal gebeuren.”
Ik keek haar zwijgend aan, en zij keek terug. Uiteindelijk keek ik weg. “Tja, we zullen zien.”
“Inderdaad.”

[I C U]

Niemand commentaar?

[CSN]

Ik heb de voorgaande stukken die ik nog niet had gelezen snel doorgelezen (ik zal ze later helemaal lezen, als ik meer tijd heb) en kan dus over de gehele verhaallijn niet veel zeggen, maar het laatste stuk dat je gepost hebt vind ik weer goed. Men zegt dat er niet echt veel gebeurt, maar ik denk dat dat vooral komt doordat het een wat langer verhaal is. In de meeste boeken gebeurt er ook niet op iedere bladzijde iets dat het hele verhaal dan weer omgooit. Er was één klein dingetje waar ik me aan stoorde:

Een tijdje lukte het me weerstand te bieden aan de verleiding en aan mijn nieuwsgierigheid, nu begon mijn weerstand toch te breken en kon ik eigenlijk niet langer bij de Steen vandaan blijven.

Ik zou hier 'maar' tussen zetten; klinkt mooier.

Verder vind ik het knap hoe je de gesprekken die de personen met elkaar hebben zo geloofwaardig over laat komen, al is geloofwaardig misschien niet het goede woord - nou ja, ze praten naar hun leeftijd en achtergrond, zeg maar.

[Zut Alors!]

I C U schreef op 29-03-2005 @ 17:23 :
Ze staat idd niet binnen 2 minuten weer buiten, maar hoe ik dat stuk langer kan laten lijken (qua tijd) weet ik ook niet!

Soms is Charles () wel iets van 5 zinnen achter elkaar aan het woord (citaat-vorm). Je kan hem tussendoor wel eens stil laten vallen, iets laten doen, slokje thee nemen, een blik laten wisselen, even een stukje laten lopen, uit het raam laten staren (iets wat ook weer aan een bepaalde emotie kan worden gekoppeld, zonder dat je specifiek hoeft te zeggen dat hij zich even weemoedig voelt oid)
Dat soort geintjes...

Of je zorgt dat hij een bepaald aantal regels vertelt, en dat je dan zegt. 'Charles vertelde me het hele verhaal, van hoe er tussen Marie-Louise en haar zus altijd...' enz. enz.
Zodat het lijkt alsof er tijd voorbij gaat, zonder dat jij er tekst aan hoeft te besteden. Alleen moet je ermee oppassen dat je dat niet te vaak doet natuurlijk, want enkelt samenvattingen, maakt het verhaal enkelt een samenvatting. En die plukt men wel van internet, dus dat is niet echt nuttig...

Tja, en die laatste post moet ik nog lezen.

[Gravin]

ja ik heb nu het eerste stuk van je verhaal gelezen en ik kan wel zeggen dat ik het leuk vind

Liefs Gravin

[I C U]

@ Zut: Maar dan wordt het weer zo langdradig en... moeizaam. *zucht* Maar goed, ik zal het onthouden enzo! Enneh, ik hoor natuurlijk graag je kritiek op mijn laatste post...

@ Gravin: Ben blij dat je het wel leuk vind!

@ CSN: Wat dat 'maar' betreft heb je gelijk Bedankt. Ook voor de rest van je commentaar natuurlijk!

[I C U]

Volgend deel:

Donderdagmiddag stond Marscha op me te wachten. “He, Sam. Ik… ik wilde even met je praten.”
Ik keek haar verbaasd aan. Ik knikte. “Ja, is goed. Hier?”
“Nee, in De Hoek.” De Hoek was het cafeetje waar ik ook al met Tim had gezeten, dus ik wist waar het was. Eenmaal daar, stak Marscha van wal.
“Ik hoorde van mijn oom dat jij naar Marie-Louise hebt gevraagd.”
Ik knikte. “Als jouw oom Charles Beaux heet, kan dat kloppen.”
“Ja. Nou… Ik ben zo’n beetje opgegroeid met dat verhaal, oom Charles kan dat geweldig goed vertellen. Zodoende ben ik altijd al geïnteresseerd geweest in dat verhaal.”
“Dat kan ik me voorstellen.”
“Ja. Ik ben ook eens na zonsondergang naar de Steen geweest.”
Ik keek op. Ik zag dat zij merkte dat ik nu echt nieuwsgierig was. Ze glimlachte. “Ik kan je zeggen dat het geen pretje was, maar… Nou ja, het was een hele aparte ervaring.”
“Heb je haar gezien? Magdalena?”
“Ja. Heel even, maar ik was zo bang dat ik haar niet gevolgd ben. Daarna zag ik haar niet meer, maar ik hoorde wel een hele hoop andere dingen. Vreemde stemmen die mij riepen, eerst lief en vleiend, toen boos en bedreigend. Ik ben toen het bos uitgevlucht. Stom dat ik er heen ben geweest, ik had drie maanden later nog nachtmerries.”
Ik kon het me goed voorstellen, zelfs op een zonnige namiddag vond ik de open plek knap beangstigend. “Dat kan ik me heel goed voorstellen.”
Ze glimlachte. Ze speelde met een zoutvaatje dat op het tafeltje stond. Ik zag dat haar hand lichtjes trilde. Mijn oog viel op de ring om haar vinger. Het was een soort zegelring. Ik pakte haar hand en bekeek de ring. Haar ogen stonden verschrikt. In de ring stond een oog gegraveerd. Het kwam me verdacht bekend voor. Ik liet haar hand op de tafel vallen en keek haar aan. “Het oog.”
Ze glimlachte, haar lippen trilde een beetje. “Ja. Ik heb die ring van mijn oma gehad.”
“Joh. Was ze toevallig een heks?”
Marscha’s blik vlamde. “Nee! Natuurlijk niet!” Haar stem klonk onverwachts heftig, totaal niet in harmonie met haar zenuwachtige getril van daarnet. Ik schrok.
“Sorry. Het was maar een vraag.”
“O. Nou. Nee. Dat was ze niet.”
“Dat was me al duidelijk.” Ik haalde het amulet te voorschijn, met het oog voorop. Marscha’s mond viel open van verbazing.
“Hoe kom je aan die steen?” Vroeg ze. Ze pakte de hanger vast met de hand waaraan ook haar zegelring zat. De amulet woog plotseling een stuk meer, en blijkbaar was hij erg warm, want Marscha liet het plotseling los, alsof ze zich eraan gebrand had. Ze onderdrukte een kreet van pijn.
“Hij is zeker warm?” Glimlachte ik.
“Ja. Ik moet nu weg. Ik ben blij dat ik je even gesproken heb.”
“Hé! Wacht even!”
Maar Marscha wachtte niet, ze vertrok nogal haastig.

XI
Even bleef ik daar zitten, alle feiten op een rijtje zettend. Marscha droeg het oog, net als het schilderij, mijn amulet, het kistje, de Steen. Wat was hier aan de hand? Het oog, waar stond dat voor? Misschien voor een heksenkring? Opeens scheen al dat heksengedoe me niet zo vreemd meer toe. Ik zou best kunnen geloven dat dat hier bestond. De omgeving was er perfect voor, eigenlijk. Peinzend nam ik een slok van mijn thee.
“Hé, je bent er al. En zo te zien zit je hier al langer, want je hebt al wat te drinken genomen!” Tim plofte tegenover mij neer. Hij trok zijn jas uit en hing die over de stoelleuning. “Zo, ik zit.”
Ik lachte. “Dat zie ik! Hoi!” Inwendig gaf ik mezelf een paar flinke klappen. Ik was straal vergeten dat ik iets met hem had afgesproken. Eigenlijk nog puur geluk dat ik hier zat, anders was hij voor niets gekomen.
“Je was het vergeten, zeker?” Zei hij, met pijnlijke nauwkeurigheid van mijn gezicht lezend wat ik dacht.
“Eh, ja. Sorry.”
“Geeft niet, ben allang blij dat je toch hier zit. Hoe kom je dan hier verzeild?”
“Een vriendin van me wou met me praten, maar die is net zo’n beetje kwaad weggestormd. Ik zat de boel nog een beetje te overdenken.”
“Niets ernstigs, hoop ik?” Vroeg hij.
“Nou, dat weet ik niet. Dat probeer ik juist te ontdekken.”
Hij glimlachte. “Tja, wie weet kom je er ooit uit.”
“Precies! Hm, ik heb trek in warme chocolademelk!” Zei ik.
Uiteindelijk zaten Tim en ik daar tot zeven uur te praten. En de enige reden waarom we ermee ophielden was dat mijn vader belde om te vragen waar ik bleef en om te zeggen dat ik moest koken.
“Sorry, ik moet gaan. Ik moet vanavond koken!” Grijnsde ik.
“Jammer! Ach, we spreken nog wel een keer af, ja toch?” Glimlachte Tim. “Trouwens, als je goed kan koken, mag je een keer voor mij komen koken, goed?”
“Dat is goed. Hoe lang blijf je nog bij je oma?”
Tims gezicht verduisterde even. “Voor onbepaalde tijd.” Zijn gezicht stond gesloten. Ik durfde geen vragen te stellen, bang om afgesnauwd te worden.
“Okay, nou dan kan het wel geregeld worden denk ik.”
“Natuurlijk!” Tim grijnsde.

Ik zette mijn fiets tegen de muur en liep door de achterdeur naar binnen. Katja en Alex zaten heel gezellig te praten. De zoetige blik in Katja’s ogen deed me walgen. Alex draaide zich naar me om.
“Hé Sam! Kom er eens bij zitten, we hadden het net over de herfstvakantie.”
Ik voelde al dat er iets aan zat te komen wat ik absoluut niet zag zitten. “We wilden met zijn vieren op vakantie, jij, ik, Katja en Jason,” zei mijn vader glunderend. Daar had je het al.
“Aha.” Ik leunde tegen het aanrecht. “Waar wilde je heengaan?”
“O, niet te ver, Frankrijk ofzo.” Alex glimlachte naar Katja en legde zijn hand over de hare. Ik rolde met mijn ogen, maar zei niets.
“En… het leek ons een goed idee.”
“Weet je, ik denk er eerst even over na.” Mijn vader keek alsof hij zojuist geslagen was en ook Katja was teleurgesteld in mijn reactie.
“Sorry, maar je verwacht toch niet dat ik meteen superenthousiast ben? Ik ken jou en Jason amper!”
Alex’ gezicht klaarde meteen op. “Nou, dan moeten we gewoon wat meer tijd met elkaar doorbrengen! Schitterend idee van je, Sam. Misschien moesten we maar een weekendje gaan kamperen…”
“En dat is nou net iets waar ik absoluut geen zin in heb,” zei ik.
“Waarom niet, dat is toch hartstikke gezellig?”
“Ja dag! Met jullie als twee kleffe boterhammen, een Jason en ik die er constant achteraan huppelen en op een gegeven moment ook niet meer weten waar we het zoeken moeten? Dacht het niet!”
“Ik vind het redelijk oneerbiedig om zo te spreken tegen je vader!” Gooide Katja er een schepje bovenop.
“Bemoei je er niet mee!” Snauwde ik haar toe.
“Goed, ik praat nog wel met je.” Alex draaide me zijn rug toe. Nu zou hij me de hele avond gaan negeren en dan morgenochtend een goed gesprek willen voeren. Sukkel. Ik snoof en liep de keuken uit.

heb net ff alles gelezen, nou ja ff enne ik vind het een onwijs leuk verhaal, wil ook weten wat er verder gebeurt enzo. ik zie uit naar het vervolg

[I C U]

Dat is fijn! Ik heb nog veel meer, maar ik wacht nog ff de reacties af!

[Zut Alors!]

I C U schreef op 29-03-2005 @ 20:38 :
“Drie weken?” Zei ik verbaasd.
Tante Appel knikte. “Drie weken.”
“Ik kan me een zo groot verdriet niet voorstellen, eerlijk gezegd.”

Kom op zeg! Het is toch geen kleuter!!!

(ja, sorry, ik moest nog commentaar geven )

[Zut Alors!]

Zut Alors! schreef op 30-03-2005 @ 20:16 :
Tja, en die laatste post moet ik nog lezen.

[Zut Alors!]

Voor de verandering pak ik eens even een heel stuk aan, omdat ik het totaal niet lekker vind lezen. Wat dat betreft ben ik een hufter



Donderdagmiddag stond Marscha op me te wachten. “He, Sam. Ik… ik wilde even met je praten.”
Okee, wat, waar, wanneer? Mascha staat haar op te wachten, dat is één, maar lopen ze naar elkaar toe? Kijken ze elkaar aan? Nee, ze begint meteen te praten, zonder dat Sam ook maar iets heeft gedaan in haar richting.
Ik keek haar verbaasd aan. (kom ik nog op terug) Ik knikte. “Ja, is goed. Hier?”
“Nee, in De Hoek.” De Hoek was het cafeetje waar ik ook al met Tim had gezeten, dus ik wist waar het was. Eenmaal daar, stak Marscha van wal.
“Ik hoorde van mijn oom dat jij naar Marie-Louise hebt gevraagd.”
Ooit gehoord van het deurknop-fenomeen? (tja, als je uitleg wilt hebben, moet je er wel wat voor doen. Bovendien scheelt het me een hoop uitleg-werk )
Ik knikte. “Als jouw oom Charles Beaux heet, kan dat kloppen.”
En als haar oom nou eens niet zo heet? Dan heb je toch maar weer voor niets 'ja' geknikt
“Ja. Nou… Ik ben zo’n beetje opgegroeid met dat verhaal, oom Charles kan dat geweldig goed vertellen. Zodoende ben ik altijd al geïnteresseerd geweest in dat verhaal.” Het klinkt net alsof ze het verhaal nooit te horen heeft gekregen (omdat ze geinteresseerd is in het verhaal)
“Dat kan ik me voorstellen.”
“Ja. Ik ben ook eens na zonsondergang naar de Steen geweest.”
Ik keek op. Ik zag dat zij merkte dat ik nu echt nieuwsgierig was. Ze glimlachte . “Ik kan je zeggen dat het geen pretje was, maar… Nou ja, het was een hele aparte ervaring.”
“Heb je haar gezien? Magdalena?”
“Ja. Heel even, maar ik was zo bang dat ik haar niet gevolgd ben. Het verbaast haar ook geen moment dat zij niet de enige is Daarna zag ik haar niet meer, maar ik hoorde wel een hele hoop andere dingen. Vreemde stemmen die mij riepen, eerst lief en vleiend, toen boos en bedreigend. Ik ben toen het bos uitgevlucht. Stom dat ik er heen ben geweest, ik had drie maanden later nog nachtmerries.”
Ik kon het me goed voorstellen. Zelfs op een zonnige namiddag vond ik de open plek knap beangstigend. “Dat kan ik me heel goed voorstellen.”
Ze glimlachte. Ze speelde met een zoutvaatje dat op het tafeltje stond. Ik zag dat haar hand lichtjes trilde. Mijn oog viel op de ring om haar vinger.oh, had ze een ring om haar vinger (je maakt teveel aannames...) Het was een soort zegelring. Ik pakte haar hand en bekeek de ring. Haar ogen stonden verschrikt. In de ring stond een oog gegraveerd. Het kwam me verdacht bekend voor. Ik liet haar hand op de tafel vallen en keek haar aan. “Het oog.”
Ze glimlachte, haar lippen trilden een beetje. “Ja. Ik heb die ring van mijn oma gehad.”
“Joh. Was ze toevallig een heks?”
Marscha’s blik vlamde. “Nee! Natuurlijk niet!” Haar stem klonk onverwachts heftig, totaal niet in harmonie met haar zenuwachtige getril van daarnet. Ik schrok.
“Sorry. Het was maar een vraag.”
“O... Nou, nee. Dat was ze niet.”
“Dat was me al duidelijk.” Ik haalde het amulet te voorschijn, met het oog voorop. Marscha’s mond viel open van verbazing .
“Hoe kom je aan die steen?” Vroeg ze. Ze pakte de hanger vast met de hand waaraan ook haar zegelring zat. De amulet woog plotseling een stuk meer, en blijkbaar was hij erg warm, want Marscha liet het plotseling los, alsof ze zich eraan gebrand had. Ze onderdrukte een kreet van pijn.Overdrijven is ook een vak...
“Hij is zeker warm?” Glimlachte ik.
“Ja. Ik moet nu weg. Ik ben blij dat ik je even gesproken heb.”Zeg er even bij dat ze zonder antwoord af te wachten opstaat en verdwijnt ofzoiets...
“Hé! Wacht even!”...want hier is het al te laat...
Maar Marscha wachtte niet, ze vertrok nogal haastig.
...Waardoor deze zin ook meteen zo dom over komt.




Tja, ik zie dat ik er weer lekker in heb lopen kleuren
Meer doe ik niet hoor, want volgens mij zit ik toch wel tegen de irritatiegrens aan, en poeh, wat een werk...

Zoals je misschien zelf al zag, zitten je personages (en dan Mascha in het bijzonder) continu te glimlachen. Daarnaast verbazen ze zich over bijna alles en schrikken ze van het minste of geringste. Het viel me heel erg op....
dus.


Zo! mijn dag is weer helemaal goed

[I C U]

De mijne is ook helemaal goed, maar dat heeft hoogst waarschijnlijk andere redenen! (ben net wezen shoppen )

Goed, bedankt voor je zeer uitgebreide commentaar! Ik geloof dat je wat het meeste betreft wel gelijk heb, en ik zal er nog eens goed naar kijken! In sommige dingen ga ik je geen gelijk geven (uit principe ) want dat zou slecht zijn voor mijn ego Bedankt voor je tijd en moeite, dat wordt zeer gewaardeerd

Edit: Wat wil je met dit stuk zeggen (het stuk 'haar stem...van daarnet') :

Marscha’s blik vlamde. “Nee! Natuurlijk niet!” Haar stem klonk onverwachts heftig, totaal niet in harmonie met haar zenuwachtige getril van daarnet. Ik schrok.

[Roosje]

Hé, het wordt weer leuk.

[Zut Alors!]

I C U schreef op 03-04-2005 @ 18:13 :
totaal niet in harmonie met haar zenuwachtige getril van daarnet

dat is toch geen normale zin

[I C U]

Ik kan er eerlijk gezegd maar weinig onregelmatigs in ontdekken... Maar goed!

@ Roosieh: Thx! Ik doe mijn best...

[Zut Alors!]

Het klinkt zo zweverig "in harmonie zijn". Lijkt Jomanda wel

[I C U]

Zut Alors! schreef op 03-04-2005 @ 19:28 :
Het klinkt zo zweverig "in harmonie zijn". Lijkt Jomanda wel

Sssstt... Geheimpje!

[I C U]

Volgend deel:

De rest van de avond ben ik maar een keer naar beneden gegaan. Ik werd straal genegeerd en Katja keek zenuwachtig langs me heen. Ik negeerde hen evengoed en maakte rustig mijn eten klaar. Vooral niet te snel, alleen al om Alex en Katja te kunnen ergeren. Katja zuchtte opgelucht toen ik de keuken verliet, ik moest lachen toen ik dat hoorde. Rond elf uur hoorde ik Katja vertrekken, en nadat de deur dichtviel hoorde ik Alex’ voetstappen op de trap. Hij gooide mijn slaapkamerdeur open.
“Goed, wat was dat van vanmiddag?”
“Een duidelijke uiting van mijn mening.”
“Luister, ik wil echt dat het gaat werken met Katja, oké? En ik zou het leuk vinden als jij een beetje zou meewerken.”
“Sorry, ik zie het gewoon niet zitten om het hele weekend met haar en Jason opgescheept te zitten, ik blijf liever thuis.”
“Je bent gewoon jaloers!”
“Waarop? Zo leuk is Katja niet! En daarbij, wie zei nou nog niet zo lang geleden dat ze slechts een vriendin was? Nu is ze ineens iemand met wie het moet werken! Kom op zeg…”
“Luister, dingen veranderen. Ik heb haar gewoon nodig.” Alex zag er wanhopig uit.
“Sorry, ik ga niet mee! Echt niet! Ik wil niet opgescheept zitten met mensen die ik praktisch niet ken, en waarvan ik me afvraag of ik ze wel wil kennen, en ook niet met twee tortelduifjes. Ga maar met zijn tweeën ofzo.”
Alex draaide zich om en liep mijn kamer uit. Ik zuchtte en richtte me weer op mijn werk. Gezellig, zo’n sfeer.

Om vijf uur opende ik mijn ogen. Een zoemend geluid had mijn slaap verstoord. Ik sloot mijn ogen en probeerde verder te slapen, maar het geluid nestelde zich achter mijn ogen en bleef daar zitten. Kreunend ging ik rechtop zitten en duwde de palm van mijn hand tegen mijn voorhoofd. Jezus, dat deed echt pijn. Even bleef ik zo zitten, daarna negeerde ik de pijn. Waar kwam dat pokkegeluid vandaan? Ik stond op en probeerde het geluid te lokaliseren. Het klonk echte overal even hard en leek nergens vandaan te komen. Ik gromde en plofte neer op mijn bed. Met gesloten ogen omklemde ik de amulet. Langzaam nam het gegons af. Een weldadige rust verspreidde zich in mijn hoofd. Ik zakte weg in een diepe dromeloze slaap.

De volgende dag ging als een vage droom voorbij. Ik geloof dat ik in totaal maar een paar woorden gesproken heb, alles ging op de automatische piloot. Iets in mijn hoofd zorgde ervoor dat de wereld werd buitengesloten, en ik was vergeten hoe ik de wereld weer kon toelaten. Of misschien wilde ik gewoon alleen zijn, de rust beviel me wel. Ik was niet gewend om met mensen om te gaan, wist niet hoe ik met bepaalde situaties om moest gaan. Blijkbaar had Alex toch meer invloed op me dan ik dacht. Het viel me niet op dat Marscha me ontweek, dat Elise me vreemd aan keek en tot vijf keer vroeg of er iets met me was en dat Spider enthousiast tegen me aan het praten was, en ik hem negeerde.
Eenmaal thuis liep ik als een zombie naar mijn kamer en gooide mezelf op mijn bed. Weekend. Ik nam me voor om het hele weekend in mijn bed te blijven liggen. Ik was uitgeput, God mocht weten waarom.
Ineens klonk er muziek. En gelach. Grommend maar toch nieuwsgierig stond ik op om te gaan uitzoeken wie mijn piano aan het martelen waren.
Katja en Alex speelden samen een mij onbekend nummer. Even bleef ik staan luisteren, ze bemerkte mijn aanwezigheid niet eens, zo gingen ze in elkaar op en in de muziek. Ik rolde met mijn ogen en liep naar de keuken. Koffiekopjes stonden verlaten op de keukentafel, een mes en broodplank lagen eenzaam op het aanrecht. Hartgrondig vloekend begon ik op te ruimen. Dat was toch echt het nadeel van de enige vrouw in huis zijn. Wat ik een rommel vond, vond Alex een gezellige drukte, of zoiets.
Op de klok zag ik dat het pas vijf uur was. Ik kreunde. Slapen was het enige wat ik wilde, maar met het pianospel van Katja en Alex zou het nog lang duren voordat er weer rust was in huis. Met mijn voorhoofd leunde ik tegen een keukenkastje en ik sloot mijn ogen. Helaas begon de wereld weer deel uit te maken van mijn zijn, net op een moment waarop ik dat het meest wilde missen. Het was stom dat ik me niets meer kon herinneren van de dag, dat die zomaar aan me voorbij was gegaan. Ik ging weer overeind staan en deed de koelkast open. Die was schrikbarend leeg, op een fles wijn en wat ondefinieerbare etenswaren na. De wijn nam ik meteen in beslag en ik nam deze mee naar boven samen met een glas.
Ik zette de wijn en het glas op mijn bureau neer en startte mijn computer op. Wezenloos staarde ik naar het scherm, dat een aantal maal zielloos flikkerde en vervolgens zwart bleef. Vermoeid sloot ik mijn ogen. Verassing! Mijn computer had een virus. Met mijn hoofd op mijn armen staarde ik uit het raam. Ineens was ik klaar wakker. Een rij menselijke gestalten liepen het bos binnen, elk van hen droeg een licht. Geboeid staarde ik hen na, totdat de laatste tussen de bomen verdween. Nog even bleef ik zitten, in de hoop nog iets ervan op te vangen, maar ze kwamen niet terug. Even aarzelde ik, maar toen griste ik een trui uit mijn kast, pakte mijn wandelschoenen en mijn tas en ging de deur uit, na Alex toegeroepen te hebben dat ik ‘op tijd’ thuis zou zijn.

[Vogelvrij]

Gaaf, mooi stuk hé Ineens pakt het me weer helemaal

Wat ik een rommel vond, vond Alex een gezellige drukte, of zoiets.

Waarom dat of zoiets erachter?

En ik vind dat je van weekend gewoon weekeinde moet maken, maar ja

[Roosje]

Vogelvrij schreef op 05-04-2005 @ 13:05 :
Gaaf, mooi stuk hé Ineens pakt het me weer helemaal

[I C U]

Bedankt voor de reacties weer! Ik vind weekend mooier, maar dat komt misschien omdat ik het woord weekeinde nooit gebruik... Dat of zoiets staat erachter omdat het niet duidelijk is wat hij ervan vind, zij gokt maar dat Alex het een gezellige drukte vindt. Niet dat het ertoe doet!

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 05-04-2005 @ 13:05 :
Waarom dat of zoiets erachter?

Omdat de zin an-sich een ongelofelijk cliche is. Als je dan doet alsof het personage de cliche expres om zijn cliche-zijn gebruikt, zet je er of zoiets achter. Dat betekent dat het ook een ander cliche mag zijn als je dat zelf leuker vind, of zoiets.



Eerlijk gezegd was ik van plan geweest de zin te quoten "omdat ik 'm zo briljant vond". Alleen was Vogeltje me weer voor. Dan kan 't nie meer natuurlijk...




Verder vind ik dat ze een beetje te mild reageert op de stoet mensen die het bos in trekt. Heeft ze daar geen enkele gedachte bij?

[I C U]

Als je daarbij bedenkt dat ze de gehele dag nogal verdoofd is door... iets, vind ik het niet zo vreemd. Maar ik zal erover denken om er iets meer emotie tussen te stoppen, is misschien wel aardig

En dat van die rommel is ergens wel cliché, maar ach, zelfs clichés kunnen leuk zijn, toch?

[I C U]

Een volgend deel:

Het was donker. De wereld om mij heen was pikzwart. Met moeite kon ik mijn fiets op het pad houden. Het viel me mee dat ik nog binnen een half uur bij het punt was waar de verharde weg overging in een onverhard pad. Ik knipte mijn zaklamp aan en volgde het pad naar de Steen. Toen ik nog maar zo’n 500 meter van de Steen verwijderd was, hoorde ik een zoemend geluid, hetzelfde geluid wat mij de vorige nacht wekte. Dit maal was het indringender, maar nu zaten er meer toonverschillen in. Met het naderen van de Steen kon ik steeds meer variatie ontdekken in het geluid, en aan de rand van de open plek werd het een soort gezang. Tot mijn grote verbazing was het de Steen die zong, een lied in een eeuwenoude woordeloze taal. Om de steen stonden de figuren doodstil met het licht voor hen uitgestrekt. Ze hadden dat licht niet nodig, het leek alsof de Steen zelf een licht verspreidde, zo helder dat het bij zonlicht niet lichter kon zijn. Ik hurkte neer achter een struik en wachtte gespannen af.
Een tijdlang bleef het doodstil en gebeurde er niets. De wind ruiste door de bomen en de Steen zong door. De gestalten in hun lange mantels bleven daar staan, hun mantels bewogen in de wind. In een plotselinge windvlaag waaiden hun kappen van hun hoofden en ontstond er rond de Steen een soort kolom van zich snel verplaatstende lucht, die bladeren mee omhoog trok. Als een man hieven de gestalten hun licht op en begonnen met de Steen mee te zingen. Ik merkte niet dat ik kramp begon te krijgen en merkte ook niet dat ik met mijn nagels in mijn handpalmen gedrukt bloederige wondjes veroorzaakte, in de vorm van een halve maan.
Een soort dans begon. Langzaam begonnen de personen zijwaarts tegen de klok in te lopen, in hetzelfde ritme. Langzaam voerde ze het tempo op, sneller en sneller ging het. De muziek veranderde met hen mee, ook die ging sneller. Toen, op een teken dat voor mij onzichtbaar was, stopte de muziek en de dans. Een van de personen stapte naar voren en ging naast de Steen staan. De vrouw begon te spreken. De taal die ze sprak was er een die je niet kon verstaan, of letterlijk kon vertalen. Het was een taal die bestond uit beelden, uit gevoelens. Terwijl ze sprak schoten er beelden door mijn hoofd. De beelden waren geenszins beangstigend, eerder fijn. Een oceaan, uitgestrekt en leeg. Een tropisch regenwoud, groen en vochtig. Een berglandschap, grijs en grof. Ik hield mijn adem in en concentreerde me op de beelden. Ik liet me erin opgaan, en daardoor zong ik mee toen de muziek weer begon. Het viel me niet op dat ik de enige was die zong. Op de een of andere manier leek het zo te horen, was het natuurlijk dat ik opstond en naar de vrouw in het midden liep. Geen van hen was verrast, later besefte ik dat ze wisten dat ik daar zat, dat ik hun rituelen aanschouwde.
De vrouw pakte een stenen kom, waarin een donkere vloeistof zat. Terwijl ik zong begon zij te spreken, geheel in het ritme van de muziek. De omringende personen begonnen ritmisch te klappen. De vrouw doopte haar vinger in de vloeistof en zette een streep op mijn voorhoofd, verticaal boven mijn neus, precies tussen mijn ogen. Hierna werd het weer doodstil. De vrouw sprak weer, en opnieuw begon het ritmische geklap, ditmaal zonder de muziek. Ze zette een horizontale streep op mijn wang, onder mijn rechteroog. Weer werd het doodstil. En opnieuw begon de vrouw te spreken, en ditmaal bleef het ritmische geklap achterwege. Ze zette horizontale streep op mijn wang, onder mijn linkeroog. Terwijl zij haar strepen zette, bleef ik doodstil staan, met gesloten ogen, de sfeer proevend met mijn gehoor en reukvermogen.
De vrouw overhandigde mij de kom en trad terug in de cirkel. Ik zette de kom aan mijn lippen en dronk het leeg. De vloeistof was dik en stroperig, hij smaakte bitterzoet. Toch dronk ik hem helemaal op. Na de laatste druppel gedronken te hebben zette ik de kom terug naast de steen. Doodstil bleef ik staan. Angstig wachtte ik op wat er zou gebeuren. Het enige dat ik voelde was de wind, die aan mijn haren trok, en ik hoorde een uil overvliegen. Na wat uren leek begon de groep te zingen. Het klonk vrolijk, verheugd. Alsof ze iets gevonden hadden wat ze kwijt waren.

XII
Hoe ik thuis kwam, weet ik niet meer. Wat ik nog wel weet was dat ik die nacht sliep als een blok, ik heb zo’n veertien uur geslapen. Ik werd wakker doordat mijn vader mij wakker schudde.
“Hé, Sam, gaat het wel? Je leek wel in coma, of zoiets.”
Kreunend kwam ik overeind. Mijn hoofd voelde zwaar aan, maar was niet pijnlijk. Wazig keek ik Alex aan. “Goedemorgen.”
“Morgen? Het is al twee uur!”
“O. Dan heb ik heel lang geslapen.” Ik gaapte en rekte me uit.
“Dat kun je wel zeggen. Er heeft een zekere Tim voor je gebeld, maar hij zou je terugbellen rond een uur of drie,” zei Alex met een knipoog.
Ik glimlachte. “Bedankt.”
“Goed, blijf jij nog maar even liggen, je ziet eruit alsof je elk moment kan instorten. Dan maak ik beneden wat eten voor je.”
Met een zucht liet ik me weer in mijn kussen vallen en sloot mijn ogen. Ook al voelde ik me nog steeds uitgeput, de slaap wilde niet opnieuw komen. Beelden van de vorige avond flitsten aan mij voorbij. Die groep mensen waren heksen, die samen een heksenkring vormden. Tenminste, dat vermoedde ik. Alleen het doel van het ritueel van gisterenavond, met mij in de hoofdrol, was mij nog onduidelijk. Ik dommelde een beetje weg, en werd weer teruggetrokken tot de hedendaagse wereld doordat Alex binnenkwam met een dienblad. Hij had brood geroosterd en thee gezet. Hij bleef naast mijn bed zitten terwijl ik met moeite het brood at. Bezorgd keek hij toe.
“Hoe voel je je?”
“Uitgeput. Maar ik denk dat ik over een half uurtje wel weer naast mijn bed sta hoor, ik moet nog even wakker worden,” probeerde ik zijn ongerustheid te sussen.
Opgelucht knikte hij. “Oké, dan is het goed. Heb je nog plannen voor vandaag?”
“Nee, er moeten nog boodschappen gedaan worden,” zei ik, me de lege koelkast herinnerend “Maar dat doe ik vanmiddag wel.”
“Goed. Ik ga met Katja naar het strand. Als we vannacht een hotel nemen dan bel ik je wel, anders zie ik je vanavond laat. Oké?”
Ik rolde met mijn ogen. “Je zoekt het maar uit, zolang ik er maar geen last van heb!”
Hij drukte een kus op mijn voorhoofd. “Dan zie ik je! Enne, doe rustig aan vandaag, goed?”
Ik knikte en Alex liep de kamer uit. Voorzichtig nam ik een slok van mijn thee. Starend keek ik naar mijn dekbed, die kleurig gestreept was. Beneden hoorde ik hoe Alex fluitend het huis verliet.

[I C U]

Commentaar? Iemand?

[Roosje]

Mijn dekbed dat kleurig gestreept was.

Het wordt een beetje verwarrend, maar het is nog leuk. Alleen blijf ik erbij dat er te weinig boeiends gebeurt.

[Vogelvrij]

I C U schreef op 08-04-2005 @ 21:34 :
Commentaar? Iemand?

Ik lees het steeds wel, hoor, maar soms heb ik gewoon niet echt boeiend commentaar te melden, sorry

[I C U]

Nou vooruit... Ehm, niets boeiends... tja, dat kan! Misschien komt dat ook doordat je het maar in stukken krijgt, en niet in een keer alles Maar thx voor de reacties!