Mijn papa (verhaal)

[Eend]

Vandaag kwam mijn papa me opzoeken. Daar was ik wel blij om, want sinds de scheiding heb ik hem maar 1 keer nog kunnen zien, want verder kon hij alsmaar niet. Ik had gisteren nog van m’n Jip en Janneke bordje gegeten, die ik vorig jaar van mijn papa had gehad. Die heeft hij opgestuurd toen, omdat hij niet langs kon komen. Toen vond ik vijf jaar al heel wat en nu ben ik al zes jaar. Vanochtend heeft mama mijn lange blonde haar in twee vlechtjes gevlochten, dat wilde ik speciaal voor papa. We zouden vandaag naar de dierentuin gaan en later nog even bij mijn grote neef van zestien langs gaan. Die ging altijd met me mee naar de speeltuin bij hem in de buurt.
Om twaalf uur zou m’n papa me op komen halen en het was nu pas half elf. Ik had vanochtend niks gegeten van de zenuwen. Ik was er gewoon misselijk om. Ik had geen zin om met mijn buurmeisje Ashley buiten te gaan spelen, want dan zou ik nog te laat komen.

Vroeger was papa eigenlijk altijd veel aardiger. Dan zag ik hem vaker en deed hij nog lief tegen mama, maar nu konden ze alleen maar tegen elkaar schreeuwen. Mama heeft me wel eens verteld, dat ze nog wel van papa hield, maar hem niet lief meer vond. Waarom moesten grote mensen nou weer van elkaar houden om elkaar lief te vinden? Ik hoopte dat ik nooit volwassen zou worden. Dan mocht ik niet meer samen met Ashley met de poppen spelen, want dan stond ik voor paal. Dat had Ashley’s broer Robin aan Ashley en mij verteld.
Het was nu pas kwart voor elf. Waarom ging de tijd niet wat sneller?!

Ik liep naar mijn kamer en besloot een tekening voor papa te gaan maken. Een tekening met diertjes, net als in de dierentuin. In sommige huizen moest je eerst een trap op om bij je kamer te komen. Ik hoefde dat gelukkig niet. Mijn moeder zei altijd, dat we in een flat woonden, maar ik vind het gewoon een huis.
Ik tekende een grote leeuw, met mooie grote blauwe poten en groene haren. Ook tekende ik er een rode vogel bui en natuurlijk een paarse lucht. Geen blauwe, dat was niet mooi. In het echt leek de lucht ook nooit blauw.

Om half twaalf was mijn tekening af. Ik rende met m’n rood met groene gympjes, die papa me ook had opgestuurd naar m’n moeder toe en liet de tekening zien. Mama bekeek de tekening maar even, want ze had het te druk met afwassen. Ze zei er verder niks over, ze knikte alleen maar. Ik was teleurgesteld. Ze had heus wel mogen zeggen, dat ze ‘m niet mooi vond!

Een kwartier lang lag ik teleurgesteld op de bank en toen mijn moeder vroeg of ik mijn schoenen uit wilde trekken heb ik naar haar geschreeuwd, dat ze haar mond moest houden en dat ik deed wat ik zelf wou. Mama was toen kwaad geworden en naar haar kamer gegaan. Vanuit de huiskamer hoorde ik haar huilen. Dat deed ze wel vaker als ik zo boos deed.
Ik keek naar de klok. Nog 10 minuten en dan kwam papa me halen. Ik werd steeds zenuwachtiger. “Dalijk komt papaaa! Dalijk komt papaaa! Dalijk komt papaaa!” zong ik vrolijk.
Plotseling zou de telefoon gaan. Dat was toch niet papa he? De papa die weer eens afbelde, omdat ie geen tijd had? Tranen stroomden over mijn wangen. Ik had me er zo erg op verheugd!
Ik hoorde mijn moeder aan de telefoon praten. Het was inderdaad mijn papa die afbelde. Verder hadden ze het er nog over, dat ik naar een psycholoog moest maandag. Wat dat dan moest weten wist ik zelf ook niet. Ik was kwaad op papa, maar ook op mama! Als mama die telefoon niet opgenomen had, had papa ook nooit kunnen zeggen, dat ie niet kon komen!
Ik huilde met dikke tranen. Ik pakte de tekening en verscheurde die. Ik kreeg medelijden met de leeuw en de vogel, die ik verscheurde.
Ik rende naar mijn moeder en riep: “Stommert!” en rende naar mijn kamer, waar ik die dag niet meer vanaf kwam.

[prulleke]

erg leuk, alleen vind ik het jammer dat de uitspraken wel erg kinds zijn, maar de gedachten van het kindje zo serieus, zit al iets in van je eigen leeftijdsgroep of hoe jij op dit moment over dingen denkt.

[Aafster]

erg mooi.. alleen t is iederdaad jammer dat de uispraken te kinds zijn geschreven.. maar het is een mooi verhaal..
prsies een kindergedachte!

[stroopwafel]

tis toch ook een kind? horen die niets kinds te praten? ik erger me er iig altijd aan als je kinderen zo heel moeilijk hoort praten

vin het

[japie]

funny-1 schreef:
erg mooi.. alleen t is iederdaad jammer dat de uispraken te kinds zijn geschreven.. maar het is een mooi verhaal..
prsies een kindergedachte!

Heb jij kinderen wel eens niet-kinds horen praten???

Maar het is een kewl verhaaltje. Knap dat je het zo vanuit de belevingswereld van een meisje kan schrijven, hoe dat een (klein) jong meisje een scheiding van haar ouders beleeft.
------------------
We moeten rennen, springen,vliegen,duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

[Dit bericht is aangepast door japie (20-03-2002).]

[Lau^liev!]

Sorry dat ik het zeg, maar ik vind dat het 6-jarige kindje wel erg slim nadenkt over dingen. Toen mijn zusje 6 was, maakt dit ook mee, dacht ze er volgens mij nog niet echt zo over..
maar kan aan mij liggen hoor,

wel heel erg knap geschreven!

[Ulfheðin]

:-)

[Eva*]

Het idee vind ik erg goed.
Maar op de één of andere manier vind ik de gedachtes van dat meisje niet zo realistisch, 't is allemaal net iets te overdreven kinderlijk geschreven.