een onafgemaakt verhaal (1e hoofdstuk)

[Chloe Siere]

mjah, boekwerk dus... dit zou ik samen met een vriendin schrijven, alleen heb ik nu te weinig tijd, energie en ideeën door die cursus die ik volg...

ow ja, het moet een fantasie verhaal worden, alleen dat merk je hier nog niet zo (de fantasie zit bij Carlijn)

kom maar op met kritiek

Hoofdstuk 1.

Gespannen keek Yvan naar de grond. Daar kwam ze aan, het meisje waar hij al een tijdje een oogje op had. Ze was bloedmooi, had mooie, grote, bruine kijkers en prachtig, lang, krullend haar. Om jaloers op te zijn! Maar hij was natuurlijk weer zo nodig te verlegen om iets tegen haar te zeggen. Het enige wat hij krampachtig kon zeggen was een hese ‘hoi’.
Langzaam naderde Carlijn, het meisje van zijn dromen, hem. ,,Hoi,” zei ze opgewekt en stak haar hand op. Ook Yvan zei hoi en stak zijn hand op, alleen kwam het voor hem stom over. Waarom deed hij ook altijd zo stom in gezelschap van een meisje? En niet zomaar een meisje. Ze was mooi en mysterieus. Je kon haar niet zomaar krijgen en veel vriendinnen had ze niet. Iedereen mocht haar, maar toch wou ze liever alleen zijn en ging ze alleen naar huis na schooltijd. Niemand is ooit bij haar thuis geweest en niemand die wist waarom.
Ook dit keer liep Carlijn gewoon door en sprak verder niet met Yvan. Ze had duidelijk geen interesse in hem en dat deed hem pijn. Zo zouden ze elkaar nooit beter leren kennen.
Plotseling kreeg hij een duw. Het was Manje, zijn beste vriend. Manje wist niet dat hij wat in Carlijn zag. Alle jongens vonden haar aardig, maar je moest niet zo gek wezen om op haar te vallen. Want dat klopte gewoon niet.
,,Hoe gaat het kerel?” Manje gaf hem nog een stompje.
,,Slecht, mijn arm doet zeer,” Yvan wreef over zijn arm waar de stomp terecht was gekomen.
,,Misschien dat Carlijn hem kan genezen.”
,,Manje, Carlijn is geen heks of iets in die richting, als je nog steeds in dat sprookje gelooft!” riep Yvan verontwaardigd.
Manje begon te grijnzen. Hij wist dat dat zijn zwakke plek was. Alleen snapte hij niet waarom dat zo was.
,,Ik geloof er inderdaad nog in ja. Het was ook zo’n mooi verhaaltje van Pietersen!” Pietersen was hun biologie leraar. Vaak vertelde hij onder de les allemaal verhaaltjes die hij in zijn jeugd ook gehoord heeft. En in 1 van zijn verhalen kwam Carlijn er in voor, onbewust want zo werd het hem ook verteld. Het ging over een meisje die andere mensen genas met haar krachten. Yvan vond het maar stom, maar Manje kon er maar geen genoeg van krijgen.
,,Kom joh, we hebben engels. Of wou je soms in de fietsenstalling blijven?” ze waren ondertussen al op school aangekomen.
,,Ga maar alvast, volgens mij ben ik wat vergeten.”
Manje knikte en liep weg.
Maar het duurde niet lang of Yvan had zijn sleutels al gevonden. Hij liep naar binnen. Met engels hadden ze altijd in lokaal s58. dus hij liep maar direct naar dat lokaal zonder op zijn rooster te kijken. Het was de goeie.
,,Je bent te laat, meneer Wilson. Waar kom je vandaan op de vroege ochtend?” hun engelse leraar stond erom bekend om zijn norsheid als het om te laat gaat.
,,Van huis, uit me bed. Wat denkt u dan?”
,,Ga zitten.”
Yvan was opgelucht dat hij geen kaart hoefde in te leveren. Hij was al vaak te laat gekomen en er kon er geen 1 meer bij. Dan had hij waarschijnlijk na moeten komen.
Carlijn zat onder Engels voor hem. Zo had hij de hele les uitzicht op haar dus die les was nooit een straf voor hem. Gek genoeg zag Manje ook nooit dat hij naar haar zat te kijken die iedere les naast hem zit.
De les duurde lang naar ieders gevoel behalve die van Yvan. Voor hem kon de les niet lang genoeg duren. Want van staren naar Carlijn kreeg hij echt geen genoeg! Maar jammer genoeg ging toch de verrekte bel en moesten ze weg uit het lokaal. Het liefst zo snel mogelijk, want het was pauze en dan wou de leraar altijd alle tijd voor zichzelf hebben. En de leerlingen hadden natuurlijk ook genoeg te bespreken.
,,Ik denk dat ik morgen niet naar school ga,” het was John, een vriend van Yvan en Manje.
,,Waarom? Je ziet er helemaal niet ziek uit!” Manje pakte wat brood uit zijn tas en at het hongerig op.
,,Ik durf niet meer naar Scheikunde, hoor!” Afgelopen week had John behoorlijk op zijn kop gehad van hun leraar. Hij had propjes lopen gooien en was er direct uitgestuurd. De eerst volgende les was hij geschorst, dat was die afgelopen vrijdag. Maar toen moest hij weer de les in. En dat zag John niet zo zitten. ,,ik weet zeker dat ik bij het minste en geringste er weer uit word gestuurd!”
,,Ja, en je moet je proefwerk nog maken, hij zal vast wel een moeilijkere versie voor je in petto hebben!” grijnsde Yvan. Bij de gedachte moest hij al lachen. John haalde nooit lage cijfers, maar dit zal de eerste keer worden.
,,Genoeg, laten we het over iets leukers hebben. Demi bijvoorbeeld, Manje, ik dacht dat je haar mee uit zou vragen?” John keek hoopvol naar zijn vriend die een rood hoofd kreeg.
,,Uh ja, maar eh… er is niks van terecht gekomen geloof ik…”
Yvan en John begonnen te lachen. Ze hadden het kunnen weten.
,,Je bent veel te verlegen joh! Doe er eens wat aan.”
,,Oh, ik durf het heus wel.”
Yvan keek verbaasd naar zijn vriend. ,,jaja, ga haar nu dan maar vragen. Anders heeft ze al een oogje op iemand anders.”
Manje pakte zijn tas op en liep weg zonder verder nog iets te zeggen.
,,Volgens mij hebben we hem diep geraakt, denk je ook niet?” John moest lachen om zijn actie. Hij vond het ook zijn eigen schuld.
Yvan knikte. ,,Ik denk het ook. Maar ik moet je even in de steek laten.”
,,Is best. Ik moet ook nog even wat regelen.”
Yvan pakte ook zijn tas op en liep naar buiten. Daar was Carlijn meestal te vinden. Hij moest een werkstuk maken over het leven van een mens en had besloten om haar te interviewen. Een mooie smoes, vond hij zelf.
Zoals hij had verwacht, kon hij Carlijn vinden bij de fietsenstalling op een muurtje. Ze zat te lezen in een boek, biologie meende Yvan.
,,Hoi Carlijn.” Hij ging naast haar zitten.
,,Hoi!” zei ze vriendelijk terug en keek haar boek weer in.
Yvan zag dat ze de repetitie aan het leren was die ze de volgende dag zouden hebben. ,,Ik wil je wat vragen over levensbeschouwing.”
,,Het werkstuk over het leven van een mens bedoel je?”
,,Ja, ik wil wat mensen interviewen.” Hij stopte even omdat hij op een reactie hoopt. Maar die kwam er niet. ,,dus ik dacht, misschien dat ik jou kan interviewen?”
Het bleef even stil. ,,Sorry, ik moest even de zin aflezen. Interviewen hè? Ja dat is goed. Begin maar.”
Yvan schudde zijn hoofd. Dit ging de verkeerde kant op. ,,Nee, zou het misschien bij je thuis kunnen? Dat ik na schooltijd bij je langs kom?”
Carlijn verroerde geen vin. Ze bleef naar haar boek staren. ,,Nee, dat kan niet!”
Riep ze iets te hard naar Yvans zin.
,,Okay, dan kom je naar mijn huis. Kan dat wel?”
Weer bleef ze even stil. ,,Ja, okay, dat is wel goed,” zei ze zacht.
Yvan snapte er niks van. Maar hij had geen tijd meer want de bel ging.
,,Okay, vanmiddag om 4 uur! Ik hoop dat dat lukt.”
,,Ja, dat is wel goed denk ik,” Carlijn keek weer haar boek in.
Een beetje teleurgesteld liep Yvan weer naar binnen. Waarom mocht hij niet naar huis? Had ze soms wat te verbergen? Waarschijnlijk vond ze hem maar een sukkel en vond ze het niet de moeite waard.
Vlak voor hem liep Manje. ,,Hey, Manje!”
Manje draaide zich om met een rood hoofd.
,,Waarom ben je zo rood joh?”
,,Ik heb Demi mee uit gevraagd,” stotterde hij.
Yvan begon te lachen. ,,Als je nu al zo stottert, hoe heb je dat net dan gedaan?”
,,Ik zou het niet weten!” stotterde Manje verder.


hmm, volgens mij is ie wel wat lang, maar ja

[stroopwafel]

hijs goed! heb je de rest al??

[Chloe Siere]

stroopwafel schreef:
hijs goed! heb je de rest al??

neej, ik geloof wel dat die vriendin de volgende hoofdstuk af had... maar dat zal ik wel even na vragen...