Bedankt
En I C U, die link klopte toch niet
IV
Zeer geachte mevrouw,
Ook toen ik de taal had geleerd, had ik moeite met vriendschap sluiten. In Frankrijk leek dat min of meer vanzelf te gaan, al kan ik mij niet herinneren dat ik daar erg goede vrienden had. Maar het was pas in Nederland dat ik echt werd gepest. Eerst om mijn gebrekkige Nederlands en het feit dat ik stotterde, later om de eenvoudige reden dat men mij vreemd vond. Toen mijn oom hierachter kwam, stuurde hij me naar karate, waar ik leerde om voor mijzelf op te komen. Nadat ik een jongen die mij steeds het bloed onder de nagels vandaan haalde flink had toegetakeld, lieten ze mij met rust.
Toch was het pas later dat ik vrienden kreeg, tijdens mijn studietijd. Mijn oom was inmiddels overleden en het ging best goed met me. Ik had mij nooit echt op mijn gemak gevoeld bij hem, hij probeerde me altijd te veranderen en zijn methodes waren allesbehalve zachtzinnig. Dus toen hij aan een beroerte overleed, was ik daar niet lang rouwig om.
Het was fijn om vrienden te hebben, al vertrouwde ik ze nooit helemaal. Er bleef altijd een zekere afstand tussen ons, ik weet niet hoe dat kwam. Misschien had ik gewoon nooit goed geleerd hoe vriendschappen werkten.
Enfin, toen ik erachter kwam dat een meisje verliefd op mij was, kon ik mijn geluk niet op. Ze was drie jaar ouder dan ik en zag er leuk uit. Ik was onmiddellijk ook verliefd op haar. Eerst pijnigde ik mijn hersenen met de vraag waarom ze in hemelsnaam verliefd op mij was geworden, maar al snel besloot ik dat ik er gewoon gebruik van moest maken. Ik was er zeker van dat dit de enige keer zou zijn dat me zoiets overkwam. Daar heb ik gelijk in gekregen, na haar heeft geen enkele vrouw me meer bewonderend aangekeken. Of misschien was dat juist het gevolg van mijn gedachtegang. In ieder geval, ik wilde teveel, ik was te gretig. Nu nog schaam ik me de ogen uit de kop als ik eraan terugdenk. Ik vrees dat u dit niet begrijpt, u bent een vrouw, maar ik was zo blij dat zij van mij hield. Tegelijkertijd was ik bang, ik was er zeker van dat haar liefde over zou zijn zodra ze me beter leerde kennen. Dus toen ze mij voorzichtig zoende, kon ik mij niet beheersen. Ik zal niet in details treden, maar feitelijk heb ik haar verkracht. Natuurlijk heb ik haar juist daardoor van mij weggejaagd en ik treurde dagenlang. Ik voelde me ontzettend schuldig, ik had haar moeten waarschuwen voor mijn vreselijke aard.
Na zestien dagen belde ze mij op. Zij was zwanger.
Hoogachtend,
P. Breder
De volgende dag voelde ik me geradbraakt, ondanks dat ik zo vroeg naar bed was gegaan. Waarschijnlijk had ik te lang en diep geslapen. Met ongekamde haren en dikke ogen strompelde ik naar beneden, waar ik een briefje van mijn moeder vond. `Madeleine, je vader heeft gisteren gebeld. Hij komt zondag langs. Ik wilde het je gisteravond al vertellen, maar je sliep al en ik moest vanochtend vroeg op mijn werk zijn. Veel plezier op school, mama.´
Ik voelde me misselijk worden en wenste dat ik niet zo vroeg naar bed was gegaan. Misschien had ik hem dan kunnen spreken, misschien had ik zelf de telefoon opgenomen. Zondag… Het was al zo lang geleden dat ik hem had gezien en nu kwam hij ineens op bezoek. Maar al snel sloeg mijn humeur om en kwam er woede opzetten. Eerst liet hij een hele tijd niets van zich horen, deed hij net alsof wij niet bestonden en na ruim anderhalf jaar rekende hij er op dat we hem vrolijk zouden ontvangen. Natuurlijk wist hij dondersgoed dat ik hem had gemist, dat het mijn liefste wens was hem vaker te zien en daar maakte hij mooi gebruik van. Maar ik had hem door, ik zou hem laten merken dat hij niet op die manier met mij kon omgaan. Mijn misselijkheid werd erger en ik liep langzaam weer terug naar boven. Zou ik vandaag thuis blijven? Ik zou me kunnen opsluiten in mijn kamer en daar de hele dag chagrijnig kunnen zijn. Het idee stond me wel aan, maar toen dacht ik aan Joshua en veranderde ik van gedachten. Misschien was het een dag van wonderen en besloot hij om iets tegen me te zeggen. Even wilde ik tegen mezelf een spreek afsteken over valse hoop en naïviteit, maar zodra ik de klok zag, besefte ik dat ik beter op kon schieten. Over een kwartier moest ik op de fiets zitten. Lizan zou inmiddels al vertrokken zijn, ik kon haar niet zinloos laten wachten. Zuchtend begon ik me aan te kleden.
`Mijn vader komt zondag,´ zei ik tegen Lizan. Ze keek me verbaasd aan en ik merkte dat ze niet wist of ze nu blij of geschokt moest reageren. `Zo…,´ was het enige dat ze zei.
Ik knikte. `Precies. Jaren hoor of zie je niets van hem en nu komt hij ineens aanzetten.´
`Hij stuurde je soms toch een brief,´ zei Lizan zacht. Ze wilde me natuurlijk kalmeren, maar dat pakte ze dan niet goed aan. `Welja, een brief!´ riep ik uit. `Dan ben je echt een goede vader, als je om de paar maanden een brief schrijft. Of een kattebelletje, want tien regels was al aan de lange kant voor mijnheer. En als het nu nog leuke brieven waren, maar nee! Ze waren even afstandelijk als die van de Belastingdienst, verdomme.´ Ik begon harder te fietsen en voelde tot mijn grote ongenoegen alweer de tranen in mijn ogen springen.
`Madeleine…,´ Lizan hijgde. `Wacht nou even.´ Ik remde wat af en haalde diep adem. Ik mocht niet gaan huilen, ik moest sterk zijn. `Sorry.´ Ik glimlachte zwakjes.
`Maakt niet uit.´ Lizan haalde haar schouders op. `Ik begrijp het wel, het komt ook zo onverwacht. Kom je anders morgenmiddag even langs? Jarno is er ook, maar dat maakt toch niet uit? Dan kun je hem leren kennen… En het bezorgt je ook wat afleiding.´
Ik knikte. `Oké… Dat is wel goed.´ Hoewel ik het niet had willen toegeven, was ik razend nieuwsgierig naar Lizans vriendje. `En Lizan? Mijn vader is echt niet zo slecht als ik net zei, hoor. Hij is alleen niet zo goed in vriendelijk zijn, volgens mijn moeder. Dat heb ik dus van hem geërfd.´
Lizan zweeg wijselijk.
Ik voelde kriebels in mijn buik toen ik bij Lizan aanbelde. Haar moeder deed open en zei dat ik naar boven kon doorlopen. `Maar misschien is het wel handig als je even klopt,´ grijnsde ze. O God, ik moest het liefdespaar storen in hun vrijpartij. Het liefst had ik zo rechtsomkeert gemaakt, maar mijn nieuwsgierigheid overwon mijn schroom en ik liep de trap op. Normaal deed ik zo beheerst mogelijk, deze keer niet. Ik stampte naar boven, in een halfslachtige poging de twee te waarschuwen.
Dat bleek onnodig, Lizan en Jarno waren namelijk druk bezig op de computer. `Hoi Madeleine!´ Lizan sprong op om me te begroeten. `Kijk, dit is Jarno.´ Tot mijn verbazing wees ze niet naar de jongen naast haar, maar naar het computerscherm. `We hebben ook al een kind, Luna. En jij bent onze beste vriendin.´
Ik grijnsde. `Mooi zo. Jullie zijn al wel een stap verder dan ik dacht, zeg. Ik verwachtte jullie zoenend aan te treffen, maar in plaats daarvan zijn jullie al ouders geworden.´
`De tijd gaat snel.´ Jarno draaide zich om. Hij was nogal mager en had vlasblond haar, niet bepaalde een knappe jongen. Maar hij zag er aardig uit en hij leek me best een leuk vriendje voor Lizan. Joshua´s beeld schoot door mijn hoofd en ik zuchtte. Typisch iets voor mij, op een onbereikbare klasgenoot verliefd worden. Hij zou nooit verliefd op mij worden, daar was ik inmiddels wel achter. `Maar ik ben dus Jarno in levende lijve.´ Hij stak zijn hand uit en ik schudde hem. Ik keek naar Lizan, die er een beetje nerveus uitzag.
`Zal ik wat te drinken voor jullie halen?´ vroeg ik.
`Oké, dan ga ik wel mee.´ Lizan keek me recht aan en ik knikte. Er moesten vriendinnendingen besproken worden.
`Wat vind je van hem, zo op het eerste gezicht?´ vroeg Lizan in de keuken.
`Hij lijkt me wel aardig. Een geschikt vriendje voor jou. Al had ik niet verwacht dat hij van de Sims zou houden.´ Ik pakte drie glazen en schonk sinas in het mijne. `Jij ook?´
Lizan knikte. `Hij vindt het wel een grappig spel. We doen ook andere dingen, hoor.´
`Gelukkig maar, anders zou hij net je beste vriendin zijn,´ lachte ik. `Zoent hij lekker?´
Lizan kleurde onmiddellijk rood en ik voelde tot mijn schrik dat ik ook begon te blozen. `Ik weet het niet zo,´ zei Lizan. `Het is best moeilijk, hoor.´ Ik grijnsde, maar voelde tegelijkertijd emoties komen opzetten die ik niet wilde hebben. `Je moet er niet teveel over nadenken,´ zei Lizan. `Zo bijzonder is het heus niet. Je levensgeluk hangt er echt niet vanaf.´
Ik haalde mijn schouders op. `Het zal wel.´ Met het dienblad liep ik terug naar boven. Jarno had het spel inmiddels afgesloten en was bezig om muziek aan te zetten. `Ha drinken!´ begroette hij ons. `Willen jullie Coldplay of Marco Borsato?´
´Coldplay,´ zei ik, precies op het moment dat Lizan `Marco!´ riep. Al snel waren we verwikkeld in een discussie over Nederlandstalige muziek en ik merkte dat ik me op mijn gemak voelde. Ik had de hele nacht wakker gelegen, piekerend over mijn vader en ik was blij dat ik nu even over iets anders kon denken.
Zeer geachte mevrouw,
Natuurlijk besefte ik later hoe vreemd ik mijn vorige brief beëindigde, maar het is niet mijn stijl om naderhand nog dingen toe te voegen of te veranderen. Dan begin ik liever een nieuwe brief waarin ik het helderder probeer uit te leggen.
De eerste (en tevens enige) keer dat ik een date had, was ik bloednerveus. Ik wilde zo graag dat alles geweldig zou verlopen en dat ik een relatie zou krijgen zoals ieder ander. Helaas liep alles heel anders dan ik had gepland. Toen Vicky mij vertelde dat ze zwanger was, was ik met stomheid geslagen. Ik geloof dat ik begon te huilen en schreeuwen, het was de eerste keer na onze `date´ dat ik haar weer sprak. Ik had veel nagedacht en voelde me verschrikkelijk. Het laatste wat ik had gewild, was haar pijn doen. En nu was ze zwanger. Misschien vraagt u zich af waarom Vicky geen abortus heeft gepleegd, maar dat idee kon ze niet verdragen. Bovendien had ze al een vast inkomen en kon haar moeder en haar broer af en toe op het kind passen. Dat had ze allemaal al bedacht voordat ze met mij telefoneerde. Ik werd meteen buitenspel gezet, maar dat vond ik erg begrijpelijk. Ik kon immers geen vader zijn, ik ben een slecht persoon. Ik was er zeker van dat ik het kind zou beschadigen en ik wilde juist dat het vrolijk en gelukkig was. Het moest een betere jeugd krijgen dan ik had gehad.
Negen maanden later werd Madeleine geboren. Vicky heeft zelf de naam uitgekozen, het is erg lief van haar dat ze een Franse naam heeft genomen. Vicky is sowieso een geweldig persoon, ze is altijd van mening geweest dat ik bij de opvoeding betrokken moest blijven en haar af en toe moest zien. Ondanks dat ik haar ongewenst zwanger had gemaakt, had ze altijd begrip voor me. Begrijpt u dat nou? Ik had het veel logischer gevonden als ze me had gehaat. Ze heeft nog niet eens tegen me geschreeuwd. Het lijkt alsof ze me heeft vergeven, maar dat kan ik niet geloven. Ik zal nooit haar blik van afgrijzen vergeten toen ik deed wat ik deed.
Hoogachtend,
P. Breder