Wakker worden.

Ik ben wakker geworden. Uit mijn droom. Uit mijn nachtmerrie.
Uit de nachtmerrie dat ik alles kwijtwas, dat het nooit meer terug zou komen. Dat gevoel, van geluk. Gelukkig. Misschien was ik gelukkig, misschien ook niet. Het enige dat ik wist, was dat ik het kwijtwas. Gisteren, heb ik het teruggevonden. Misschien zou ik nu de gehele geschiedenis uit moeten leggen. Punt is; daar heb ik helemaal geen zin meer in. Geschiedenis is geschiedenis, verleden is verleden. Sinds gisteren, leef ik in de toekomst.

Gisterenavond, feest. Mensen, onbekenden en bekenden, dronken in een ruimte. Nou, feest. Zingen, gelukkig kon ik zingen, optreden. Met de mensen waar ik van hield bij me. Joost, lieve Joost, mijn Joost. De situatie tussen ons? Die begreep ik zelf ook nog niet. Maar niet zo ongeduldig, wacht nou maar, ik kom er wel, laat me verder vertellen. Okay? Okay. Zingen dus, ik mocht zingen. ‘s middags had ik met Jasper afgesproken dat we 2 covers zouden doen, 2 nummers die ik deze week ontdekt heb. Mooie teksten. We zouden dus Donna, Donna van Joan Baez en There Is a Light That Never Goes Out van The Smiths coveren. Okay. Oefenen. En het ging zelfs boven verwachting goed. Opnemen in ons geweldige repetoire dus. ‘s avonds, zingen. Leuke mensen, daarna dansen, de stad in, uit. Waar ik ben geweest? Geen idee.

Een cafeetje, ergens in Rotterdam. Hoe ik er terecht ben gekomen weet ik niet, wie er bij me waren, geen idee. Ik danste met een jongen waar ik de naam van vergeten ben. Een andere jongen duwde hem hardhandig opzij. Ik schrok. Vincent stond voor me, van alle mensen, stond Vincent voor me. De persoon die de beslissende rol had in mijn besluit dat ik van school afging. Vincent. Hij stond voor me, keek me aan. Begon te mompelen, ik verstond hem niet. Ik knikte maar, liep weg. Ik voelde zijn ogen me volgen. Hij kwam achter me aan, draaide me om, met een dreigende blik. ‘Niet bang worden Plien, beheers je, wat je ook doet, beheers je.’ Ik beheerste me natuurlijk niet. Toen hij z’n arm bewoog, schrok ik wakker, en sloeg hem middenin zijn gezicht. Dat, dat had ik nou niet moeten doen. Stom, stom. Erg stom, ja.

Ik sloeg hem. Tijd stond stil, ik sloeg ‘m. Waarom sloeg ik hem? Dat vroeg ik me af, hij blijkbaar ook. Verwarde blik op z’n gezicht, nogal lachwekkend eigenlijk. Ik lachtte niet, hij lachtte niet. Ik vond dat het tijd was om weg te gaan, keek om me heen. Geen bekende gezichten. Draaide me om. En daar lag ik op de grond, iemand anders had me geslagen. Ik zag geen mensen meer, zwart voor m’n ogen. Vincent. Waar was Vincent? Ik keek omhoog, middenin zijn gezicht. Zijn stem. Ik heb het altijd al een afschuwelijke stem gevonden. ‘Dit was pas een waarschuwing meisje, je hoort nog wel van ons.’ En daarna, met een lachje: ‘Dacht jij nou ECHT dat je hiermee weg kon komen?’

Stil. Ik hoorde geen muziek meer. Langzaam probeerde ik omhoog te kijken, ik keek in het gezicht van een onbekend meisje. Ze keek naar mijn handen. Mijn handen? Ik keek naar m’n handen. Bloed. Bloed? Domme vraag: ‘Bloed ik?’ Ze lachtte, liet een doekje zien. Bloed. ‘Je wang bloed.’ Oh. Goh. Hij slaat hard. Ik mompelde een ‘dankje’, probeerde op te staan. Waarom keken al die mensen me aan? Verontschuldigend keek ik om me heen, strompelde richting deur. ‘Kijk je uit?’, riep iemand me toe. Ik antwoorde niet. Deur. Open.

Frisse lucht, regen. Regen; het hoort zomer te zijn. Waar ben ik eigenlijk? Een tram. Een tram! Rennen! .. Okay, geen goed idee, rennen is geen optie. Ah, vlakbij Centraal. Hoe laat.. Geen horloge. Typical. Trein!

Koptelefoon op m’n hoofd. Downtown. Nee, Downtown is het altijd positief ja. Ik zing mee, mensen kijken me raar aan. Maar he, what the hell, het is nacht. Trein uit, hopen dat ik een fietssleutel bij me heb, dat de stationsfiets er nog staat, dat ik geen lekke band heb.. Ik hoop veel. Fietsen. Richting? Oh, dat weet ik wel. Vincent – Jan-Willem, neergeschoten, dood. Dood, Joost. Andere Joost, wel te verstaan. Mijn beste vriend Joost. Joost van wie ik zoveel hield. Joost van wie ik zoveel hou. Fietsen, met tegenwind. Okay, erg cliche, maar het is toch serieus zo.

Het park. Mijn park. Lopen naar ‘t water, naar de vlonder.. neervallen. Huilen, dat kan ik er ook nog wel bijhebben. Mijn wang. Nog steeds bloed. Ik smeer het op de vlonder, schrijf Joost. Joost. Ik kijk naar de sterren. Weet je nog? Die dag? Dat wij hier samen zaten? Die mooie dag? In de regen, de zon? Jij aan de overkant? Hij weet het nog.

Later, hoeveel later? Geen idee. Ik hoor mijn naam, kijk achterom. Joost. Confusing, isn’t it? Andere Joost. Joost, die ik voor het laatst bij het optreden had gezien. ‘Ik dacht wel dat je hier was.’ Bezorgd kijkt hij naar mijn wang, gaat er even langs met zijn hand. ‘Meisje toch.’ Ik kijk in zijn ogen, zie een glans. Een nieuwe glans? Nooit gezien. Idee. Joost, wacht hier, ik ben zo terug! Snel ren ik naar de overkant.

Tegenover hem ga ik staan, in het maanlicht. Ik roep ‘m, hij ziet me. Hij snapt het niet, de lieve schat. Ik begin een gesprek, hij praat maar mee, hij is in de war. We praten, lang.

Hij praat, waarover weet ik niet, ik denk. Denk aan die dag hier, met Joost, toen we hier geslapen hebben, allebei op een andere vlonder. De mooiste dag van mijn leven. Dit, is 1 van de vreemdste dagen in mijn leven. Om hier weer te zijn, met iemand anders, is me ongewoon. Nooit is hier iemand in mijn gezelschap geweest, behalve Joost. Joost1, om het zo even te noemen. Joost2 (Als we toch bezig zijn.. ) zegt zachtjes mijn naam, ik schrik wakker uit mijn droom.

Een paar seconden is het stil. Ik denk na, maar stel toch die vraag, die vraag, die ik 3 jaar geleden niet durfde te stellen, omdat ik toen afhankelijk, zelfstandig moest zijn.

‘Mag ik bij jou komen liggen?’

Het mag. Ik ga weer naar de overkant, Joost strekt z’n armen uit, omhelst me. Ik ga tegen hem aanliggen, kijk omhoog. Ha. Ik ben wakker geworden. Uit mijn droom. Uit mijn nachtmerrie. Ik ga leven, in de toekomst.

-------------------------------------------------------

'Kwist niet of ik het hier moest plaatsen, of op Psychologie, maar ik schreef omdat ik wilde schrijven, dus.. Ach, ik zie wel.

[punkyfish]

zucht. supermooi. en geweldig dat je het is gebeurd, of ja, hoe zeg je dat... you know... kusje!