Aan wie het wat kan schelen

[Ruby]

Hoi, ik weet niet precies wat ik hiermee aanmoet. Dit is mijn eerste brief-achtige verhaal en ik ben benieuwd naar meningen.
------------------------------------------------------------------------------------

Aan wie het wat kan schelen

Ik ging vandaag lopen op het strand en ik bedacht me dat mijn gedachten net zandkorreltjes in mijn hand zijn. De fijnste korreltjes vallen al snel weg en de grove korrels blijven over en vormen samen een modderhoop in mijn hand.

Graag zou ik willen denken dat het niet al te moeilijk is, het leven. Maar waarom proberen die tegenslagen mij telkens het zand in te drukken? Soms voel ik mij net een vis die tegen de stroming inzwemt, die steeds wordt teruggespoeld en sterker wordt door te blijven zwemmen. Ik ben het zat om steeds tegen de stroming in te zwemmen, tegen de wind in te lopen en in het zand gedrukt te worden.

Ik zie een baas met zijn hond over het strand lopen, ze spelen met een bal. De baas rent naar de bal toe met de hond achter zich aan en gooit de bal weer weg. Grappig is dat, heb je de bal eindelijk en dan gooit hij hem weer weg. Vermaak? Zeker. Nutteloos? Ja.
Maar het is iets om je tijd aan te besteden, je legt de lat steeds hoger, je gooit de bal steeds vaker weg totdat je je uitgeput in het zand laat vallen.

Op een gegeven moment bleef ik stilstaan en besefte hoe de wind met mijn haren speelde en ik genoot even van de zilte lucht die mijn huid streelde. En ik dacht: ‘Zo wil ik sterven, vrij. Vrij in de wind waarin ik weggewaaid word en waarop mijn ziel eeuwig zweven zal’

Het liefste zou ik mijn hart achterna rennen, door de duinen en mezelf lachend laten vallen in het helmgras. Wolkjes kijken en bedenken hoe het leven toch zo mooi kan zijn terwijl er aan de andere kant van de wereld mensen aan het sterven zijn van de honger – en ik blijf maar wolkjes kijken. Dromend over een betere toekomst en tranend voor een betere wereld.

Spijtig is, is dat mijn hart net zo onstuimig is als de zee met haar eb en vloed. De ene keer stromend vol met passie, de andere keer op een laag pitje. Het lijkt soms wel dat ik teveel in de liefde steek op het moment dat zij niets van mij wilt weten en op het moment dat ik de liefde met rust laat begint zij mij te bestoken met haar pijlen.

Vragen stellen, dat is wat ik wil. Waarom zijn we hier? –geen antwoord.
Misschien om niets? Misschien dacht God wel: ‘Goh, laat ik eens een paar mensen op de wereld zetten en kijken hoe ze oorlogje met elkaar spelen.’
Maar misschien ook niet. – Laat ook maar zitten, dit is te ingewikkeld. ik blijf wel dromen over mijn eigen wereldje waarin de lucht niet langer grijs is en het gras niet langer bruin.

Met mijn liefs -wat dat ook voor jou/jullie moge betekenen

Rachel

Mijn mening dan. Hm, ik heb hier niet zo'n mening over. Ik vind het wel leuk, niet heel bijzonder. In sommige alinea's gebruik je erg vaak dezelfde woorden achter elkaar, bal bijvoorbeeld. (en ja ik weet dat ik dat tegen heel veel mensen zeg, maar ik stoor me daar nu eenmaal aan ).

Spijtig is, is dat mijn hart net zo onstuimig is als de zee met haar eb en vloed.

Vind ik een erg leuke zin. De alinea erboven vind ik trouwens ook goed, maar die erna weer niet. Wisselend dus.

[I C U]

Ik vind het wel aardig. Er zitten best wat cliché's in, maar die storen niet.

Misschien dacht God wel: ‘Goh, laat ik eens een paar mensen op de wereld zetten en kijken hoe ze oorlogje met elkaar spelen.’

Dit vind ik niet bij de rest passen, het is gewoon TE anders dan de rest.

Veel nuttigs kan ik er niet over opmerken, eigenlijk