Mijn 'beste'vriendin & ik

[°sparkling°]

Ik weet niet of dit het juiste forum is voor m'n verhaal, ook weet ik niet helemaal waar ik moet beginnen, maar toch

Ik heb een beste vriendin, al sinds we elkaar kennen. Dat is nu ongeveer 4 jaar geleden, het was vriendschap op het eerste gezicht. Ik ben enigst kind, daar heb ik het altijd moeilijk mee gehad, doordat ik van jongs af aan heel erg behoefte had aan mensen om me heen. Die rol van dat kleine zusje, heeft zij vanaf dat moment vervuld. Vroeger waren we altijd samen, overdag, door de weeks, 's nachts. Twee handen op een buik, mensen zagen ons als één. Het kon niet zijn dat de één op een feest werd uitgenodigd terwijl de ander geen uitnodiging had, we hadden dezelfde vrienden, zelfde humor, zelfde alles.

Maar sinds 3 jaar zijn we beide een andere richting op gegaan, waardoor we elkaar minder kunnen zien. Maar nog altijd minstens 4x per week (als het echt niet anders kon) , in het weekend constant en elke avond spraken we elkaar minstens een uur of twee aan de telefoon. Maar nu sinds een tijdje wordt het steeds minder, door de studie, door de afstand, door het tijd tekort, door alles. Sinds dit jaar zie ik haar maximaal twee keer in de week en zelfs voor ons telefoonuurtje hebben we haast geen tijd.

En blijkbaar kan onze vriendschap daar niet tegen, althans, daar lijkt het op. Ik kan gewoon niet zo tegen haar doen als anders. Alle kleine irritaties worden uitgepraat maar vergeten kan ik ze niet en het stapelt zich allemaal op tot dat het op een gegeven moment zó fout gaat. Bijv. kwetsende uitspraken die ik gewoon niet weg kan stoppen, een bepaalde minachtende blik in haar ogen, een grapje die bij mij totaal in het verkeerde keelgat schiet, beledigingen die ze zelf ziet als een gewone mededeling, etc.

Ik ben qua nature ook best wel erg jaloers , dat weet ze, dat is geaccepteerd. Zo heeft zij ook haar minpunten. Maar nu is het zo, haar andere vrienden ziet ze ook steeds minder vaak, dus daar maakt ze ook tijd voor vrij. Dat snap ik, en begrijp ik volkomen. Maar om de 1 of andere reden voel ik me daardoor achtergesteld, al weet ik dat het niet terrecht is, ik voel me gewoon ontzettend buitengesloten in haar leven de laatste tijd en dat maakt me zo onzeker Ik vraag me constant af of ik haar wel waard ben, of ik misschien te saai ben geworden voor haar, etc

Misschien dat het komt doordat we vroeger om het jaar verhuisden, doordat ik veel dierbare mensen om me heen ben verloren, doordat de mensen waar ik zielsveel van hou, onder andere drie kwart van m'n familie, veel te ver weg wonen, misschien dat ik mensen daarom zo wantrouw. Misschien dat ik daarom zo bang ben om nog een dierbaar persoon te verliezen.

Maar gewoon, sinds het zo tussen ons gaat gaat het met mezelf ook steeds slechter, voel me zo verdomd eenzaam nu

Al was dit meer voor de opluchting, hoop eerlijk gezegd toch op een paar nuttige tips, of mensen die zich hierin herkennen. Iig heel erg veel bedankt voor het lezen

Ik herken het wel, ik had ook en allerbeste vriendin vroeger. Maar hoe ouder we werden, hoe meer we uit elkaar groeiden. Mensen veranderen, hoe vervelend dat ook is. Vooral als je gaat studeren, je leert mensen kennen en gaat daar mee om.

Ik begrijp dat het heel vervelend voor je is, omdat je zo lang alles samen hebt gedaan, maar misschien is het beter om ook andere mensen een kans te geven (ik zeg niet dat je dat niet doet hoor).

[blurred]

Ik denk dat het begrip "beste vriendin" nogal betrekkelijk is. Een meisje uit mijn klas heeft om de drie jaar een nieuwe beste vriendin, dat zegt al genoeg denk ik.

Het is in je leven meestal zo dat je verandert naarmate je ouder wordt. Iedereen maakt keuzes waardoor hij meer of minder in contact komt met oude bekenden en vrienden, en vaak gaat daardoor de relatie stuk. HOe goed die ook geweest mag zijn. Een vriendschap die een leven lang duurt is bijzonder zeldzaam en veel mensen vinden die ook niet.

Ik denk dat je moet accepteren dat je vriendschap over is of over kan gaan. IK vind het ook altijd moelijk om dat onder ogen te zien, maar je kunt niet anders dan het accepteren.

"Vriendschap is een illusie"

ik gebruik de term beste vriendin eigenlijk ook nooit, ik vind goede vriendin veel beter. Je hebt je gewone vrienden, maar ook nog een paar of 1 goede vrienden waar je het meeste op kunt bouwen.

[Nona]

*topic in rugzakje stopt*
*naar L&R huppelt*
*topic dumpt*
*terug naar psych huppelt*

[Nijn*]

Kruimel schreef op 07-09-2004 @ 21:35 :
*topic in rugzakje stopt*
*naar L&R huppelt*
*topic dumpt*
*terug naar psych huppelt*

*valt van stoel van het lachen*

Nijn* schreef op 07-09-2004 @ 21:38 :
*valt van stoel van het lachen*

*terug op stoel zet en gigantisch meelacht*


Achja, ik hou ook niet zo van het begrip beste vriendin en hartsvriendin. Dat zijn dingen die je op de basisschool had. Ik heb het net als anniemoppie ook altijd over vrienden en goede vrienden. Ik heb wel een vriendin gehad die de godganse tijd liep te mieren dat ik haar beste vriendin was enzo, ik hou daar niet zo van. Als je écht beste vriendinnen bent hoef je dat niet te zeggen tegen elkaar, maar weet je dat gewoon. Lijkt mij.

Maar om even op het verhaal terug te komen; je groeit gewoon uit elkaar na verloop van tijd. Hoe beroerd en vervelend en klote en kut je dat ook vindt. Het is zo en zeker als je in andere steden woont gaat een vriendschap heel snel over, gewoon omdat je elkaar bijna of nauwelijks meer ziet. Net als na een middelbare school je de mensen met wie je omging ook veel minder ziet. That's life.


Eén keer trek je de conclusie
Vriendschap is een illusie
Vriendschap is een droom
Een pakketje schroot met een dun laagje chroom

Een beetje heeft het liedje wel gelijk, maar geniet ervan zolang je het hebt.