Citaat:
Martin schreef op 07-02-2006 @ 21:09 :
Met de komst van de WFD moet de tussenpersoon of aanbieder kunnen aantonen dat de klant is gewezen op de risico's van het product en op welke gronden hij is gekomen tot het gegeven advies.
|
Dat is een mijns inziens veel te ver gaande regel. Waarom zou je de bewijslast op de aanbieder leggen? Als er echt sprake is van geniepige 'kleine lettertjes' zal vanzelf wel naar voren komen dat de klant in het geheel niet is geïnformeerd. Je kunt natuurlijk betwisten in hoeverre er dan nog sprake is van wilsovereenstemming (lees: waarschijnlijk is er dan sprake van dwaling; je verkeert in de veronderstelling dat je alleen product A koopt, maar beseft niet dat je ook verplicht wordt product B af te nemen).
Maar wat moet de sanctie zijn in zulke gevallen? Nietigheid van de overeenkomst? Of vernietigbaarheid? Ik vind het veel te ver gaan, omdat je daarmee niet alleen de rechtszekerheid sterk aantast, maar er ook nog eens van uitgaat dat consumenten achterlijke domoren zijn die niet voor zichzelf kunnen zorgen. Als er echt sprake is van actieve misleiding of van een echt ernstig tekort schietende voorlichting (Legiolease, Dexia, etc.) dan moet je uiteraard de consument een actie geven, maar daarvoor hoeft de bewijslast echt niet omgedraaid te worden.