Ik heb besloten het dan toch maar allemaal op "papier
" te gaan zetten,
omdat ik toch wat goede tips wil.
Neem alsjeblieft de moeite om het goed door te lezen, want weet het echt allemaal niet meer.
Bijna 16 maanden geleden kreeg ik verkering met een hele lieve, mooie jongen.
Ik was verliefd, hij ook op mij.
We leken echt een perfect stelletje
, tenminste, zo heb ik het ervaren.
Het ging allemaal heel erg goed en leuk tussen ons, ik was erg gelukkig.
Toen we wat langer verkering hadden, waren er af en toe wel wat problemen, maar goed,
die zijn er om opgelost te worden.
iig, zo'n half jaar geleden, misschien iets langer, kreeg mijn vriend problemen thuis met zijn ouders. Serieuze problemen.
Hij begon langzaam te veranderen, hij was niet meer zoals vroeger, altijd lief en vrolijk.
Hij was nu vaak nukkig, en werd heel erg gauw kwaad. En dat werd allemaal ook nog eens versterkt door zijn ADHD, waar hij overings geen medicijnen voor slikt. Verder waren er problemen bij hem op school, hij moest nu werk hebben.
Maar goed, dit alles komt er gewoon op neer dat ik en mijn vriend een beetje doorsukkelden. Bij mijn vriend thuis ging het nu echt al helemaal niet meer goed. Op een gegeven moment is zelfs de Jeugdzorg ingeschakeld, en werd hij voor 3 maanden uit huis geplaatst.
Toen hij daar zat veranderde hij nog erger.
En ik had er echt heel veel moeite mee,
mijn lieve vriend, mijn alles, was mijn vriendje van vroeger niet meer
Ik was heel erg verdrietig, al zijn problemen, ik kon niet meer. Er lijkt maar geen einde aan te komen, nog steeds niet.
In het zwembad kregen hij en ik ruzie, ik stond echt op het punt het uit te maken, en heb dat toen ook tegen hem gezegd. We hebben toen heel lang gepraat, en wilde het nog even proberen. Ik heb een paar afspraken gemaakt, er bij gezegd dat dit echt zijn laatste kans was om zichzelf te bewijzen.., waar hij zich helaas niet aan heeft kunnen houden..
En dus heb ik gisteravond, na een ruzie, besloten er een punt achter te zetten.
Hij huilde zo, en ik was ook heel erg verdrietig. Ik hou zo ontzettend veel van hem, maar ik geloof niet dat het zo gaat.
Ik wil er niet kapot aan gaan, aan al die problemen. Het doet allemaal ontzettend pijn.
Ik zette hem op de bus, hij was helemaal in paniek. Ik was serieus bang dat hij zichzelf wat aan zou doen, dus heb ik hem laten beloven meteen terug naar "huis" te gaan.
Toen hij thuis was belde hij me op. "Geef me nog 1 kans, ik zal veranderen voor je, ik kan niet zonder je.. "Geef me nog 1 kans."
Vanavond sprak ik hem weer, hij smeekte me weer, huilde.. Ik heb zo met hem te doen, ik mis hem, ik houd van hem.
Morgenavond hebben we afgesproken te gaan praten, en ik weet absoluut niet wat ik er van moet verwachten.
Hij wil mij zo graag terug. Hij zegt alles voor me over te hebben, alles voor me te doen, niet zonder me te kunnen..
En ik.. houd van hem..
Ook heeft hij vandaag pillen gehaald tegen zijn ADHD en vaak opgefokt gedrag. Dat vind ik zo goed van hem, omdat hij ECHT NIET van medicijnen houdt.
Wat moet ik doen.. ?
Moet ik hem nog een kans geven?
Ik weet het niet meer.
[Dit bericht is aangepast door Lyn (30-01-2002).]