Zusje niet uit kunnen staan

[Denise_kaas]

Hallo, Ik kan mijn zusje niet uitstaan. Nee echt. Ik moet haar echt niet.

Het is een lap tekst dus ik waarschuw maar vast..

Het is niet dat ik haar dood wil hebben, absoluut niet. Maar contact wil ik niet. Helaas gaat dat niet gezien we in hetzelfde huis wonen. Ik erger me aan alles wat ze doet. Ik vind haar enorm irritant, lui en aandachttrekkerig. Zij is overigens bijna 17 en ik ben nu een paar maanden 19. Op het moment dat ik besefte ben ik gaan nadenken waar dat toch vandaan komt. Want het komt vaak voor dat broers/zussen niet goed met elkaar overweg kunnen, maar ik heb erg de indruk dat dit toch wat meer is dan niet goed met elkaar overweg kunnen. Ze hoeft maar iets te doen dat niet naar mijn zin is, en ze is voor mij de grens al over van ‘dit pik ik niet meer van jou en als het moet sla ik je in elkaar’.
Al sinds dat we klein waren zit ze me dwars. Ik luisterde natuurlijk ook niet altijd. Maar ik accepteer(de) wel vaak een nee. Ik vroeg wel door maar sloeg niet op tilt en stond een partij heisa te maken. Zij daarentegen kan geen nee accepteren. Dan concludeert ze dat iedereen tegen haar is. Ze mag nooit iets en oh oh wat is ze toch zielig. Dat is eigenlijk altijd al geweest. Janken kon (en kan) ze als de beste. Het lijkt wel op commando huilen. Als ik iets mocht, moest zij het natuurlijk ook. Ik mocht toen ik 14 was voor het eerst bij een vriendin blijven logeren (mijn ouders kennen het niet, bij vrienden logeren en vonden het maar raar dus na lang vragen mocht ik toen logeren) Mijn zusje wilde toen ook bij een vriendin slapen. MAAR DENISE MAG HET OOK! Mijn ouders zijn daar redelijk in, en zeiden dat ze niet mocht, want ze was toen pas bijna 12 jaar. Dus ze moest ook maar wachten. De nodige scheldpartijen kwamen voor bij. Want ze maag nóóit iets. Mam mag ik chips? Nee we gaan zo eten. MAAR IK HEB HONGER! Ja dan heb je pech, we gaan zo eten. En ja hoor daar begon weer een scheldpartij in combinatie met heftig gejank. De ruzies gaan 9 van de 10 keer over eten of spullen opruimen. Want opruimen en schoonmaken daar houdt ze niet van. Ze is inmiddels dus bijna 17 en vind het niet nodig en ze moet zelf weten wat ze doet en het kan ook een ander keer. Stinkbeer. Vieze vuile kamer van haar meurt. Maar als haar vriendje langskomt vindt ze het opeens wel nodig om op te ruimen en schoon te maken. Mijn ouders kunnen ook zeggen wat ze willen maar ze doet het gewoon niet. En als mijn pa dan boos word en begint te schreeuwen tegen haar dan begint ze voor de verandering te huilen. Want iedereen haat haar en ze kan het ook een ander keer doen en ze moet zelf weten wat ze doet. Zo kan ik nog wel even doorgaan over dingen die uitmonden in scheldpartijen en huilbuien. Altijd dat eeuwige aandachttrekken en zielig doen. Ze doet nu net of ze niets krijgt en niemand naar haar omkijkt. Terwijl ze als je nagaat meer krijgt/heeft dan ik. Als ik iets met 10 jaar mocht, mocht zij het niet gelijk, maar het was niet zo dat zij dan ook met 10 jaar datgene mocht. Maar bijvoorbeeld met 9. Ik weet dat ik de oudste ben en dus in feite een beetje proefkonijn. Maar nu ze inmiddels bijna 17 is en het vermogen heeft zelfstandig na te denken, vind ik het tijd worden dat ze eens snapt dat ze niet altijd haar zin hoeft te krijgen en dat ze net als ik geduld moet hebben. En als mijn ouders ‘nee’ zeggen ze niet gelijk een grote bek moet geven. Waarom kan ze niet gewoon rustig blijven, okee zeggen en er nog eens op terug komen. Heeft ze nog steeds niet door dat dat werkt en onze ouders dan ook gewoon rustig reageren, er over nadenken en de kans dat ze het goedkeuren veel groter is? Ze doet ook net of ze niet mag. Maar ik wil niet flauw zijn, maar toen ik 16 was mocht ik niet tot half 2 de stad in. Daar heb ik trouwens mijn bek bij open getrokken. Ik stond elke keer voor lul omdat ik al om 12 uur naar huis moest, terwijl het feest nog niet eens begonnen was. en mevrouw lukt het na een paar keer janken en zielig doen om laat thuis te komen. Daar werd ik zo gigantisch boos om. Maar daar mag ik niets van zeggen. Want tijden veranderen. Ja, als het haar uitkomt wel ja. Nu ik dit schrijf voel ik mijn bloed al weer koken.
Altijd en eeuwig moet ze haar zin. Als we vroeger ruzie hadden dreigde ze vaak met van het dak af springen. Of weglopen. Ze is ook een aantal keer weggelopen. Niet ver, maar het is toch schrikken. Ik ben altijd overtuigd geweest dat ze er toe in staat is. Om weg te lopen, maar ook om van het dak te springen of in een driftige bui andere gekke dingen te doen waarbij ze niet terug kan. Daar ben ik nog steeds van overtuigd en ook nog steeds bang voor. Ik ben helemaal klaar met haar, maar dat zou ik niet willen natuurlijk. Ik heb het toen ook nooit tegen mijn ouders verteld. Ik was bang dat ze weer driftig werd en uit dr vel zou springen en dat het zwart voor haar ogen zou worden en tot alles in staat was. Ze is eigenlijk de baas over me geweest, want ze wist dat ik bang voor haar was. Sinds een paar maanden besef ik dat ik klaar met haar ben. Ik word goed moe van haar en ben al het gezeik helemaal zat. Of ik heb ruzie met haar. Of mijn vader en/of mijn moeder. Er gaat geen dag voorbij of ik hoor stamp stamp stamp en een klap van de deur. En daarna ligt ze natuurlijk op bed te huilen.
Ik heb totaal geen medelij (meer) met haar. Ik walg van haar. Ik vind haar lelijk, en ze heeft een rot karakter. Ik vind haar vies en lui. Ik wil helemaal niet met haar omgaan. Ik wil helemaal niet met haar praten. Ik wil haar geen dingen leren en dingen uitleggen. Ik wil geen dingen voor haar doen. Sterker nog als ze boos op me is geniet ik daar van.
Laats was ze helemaal boos op mij. Er was smorgens iets gebeurd en dat had ik mijn ouders verteld want ik werd wakker door haar smorgens om 5 uur en dat was al de zoveelste keer. Vervolgens die avond was ze weer stom bezig en toen werd ik zo pissig dat ik met alle kracht die ik in me heb keihard op haar muur ben gaan rammen. Vervolgens werd zij helemaal boos op mij. Toen heb ik om mezelf in te dekken mijn vader gewhatsappt wat er gebeurd was en die heeft mijn zusje gebeld bleek. Dat wist ik toen niet. Vervolgens klopte mijn zusje op mijn deur. Helemaal huilend. Ja moest je dat pa nou vertellen. Zo ontzettend laag. ik walg van je dit en dat. En ik kan gewoon niet uitleggen hoe goed het voelde dat ze verdrietig was en me haat. Het voelde als een overwinning.
Ik vind het best schokkend hoe goed dat eigenlijk voelt. Ik wil helemaal mijn zusje niet haten. Ik had verwacht ondanks dat we vroeger heel veel ruzie hadden dat het als we een jaar of 15- 17 zijn het wel recht zou trekken. Maar het word alleen maar erger. Ik heb besloten dat ik me niet meer aan haar aan ga passen. Ze kan helemaal de schijt krijgen en verbranden. Ik doe het niet meer. Het raakt me niet meer wat ze over me zegt. Ik ben klaar met het gezeik. Vind ze me een trut? Prima, leuk. Ik mot jou ook niet. Maar dat zeg ik niet. Want als ik rustig reageer word ze alleen maar bozer en dat vind ik leuk.
Ik kan nog wel doorgaan met dingen die ik niet uit kan staan. Het komt er op neer dat ik niet goed met haar kan opschieten en dat is eigenlijk best erg. Weet iemand misschien een manier hoe ik hier beter mee om kan gaan, want ze gaat me natuurlijk nu bewust dwarszitten, dat doet ze al steeds. Gaan douchen als ik wil douchen, etc. het liefst zou ik haar kwellen. Maar ik voel me schuldig naar mijn ouders toe. Ik vind het zo rot voor hun dat hun enige twee dochters elkaar de hersens in willen slaan. En het is niet goed voor de sfeer thuis om mijn zusje constant te kwellen. En hoe rot ik het ook vind, ik heb mijn ouders wel verteld dat ik me niet op mijn kop laat zitten en dat ze alles 10 keer zo hard terug gaat krijgen. nu is het mijn beurt. Dus mijn ouders zijn de gene waardoor ik me steeds inhoud, uit schuldgevoel.
Maar hoe kan ik er nou voor zorgen dat ik de laatste paar jaar dat ik nog thuis woon (want uit huis zit er niet in financieel gezien) het toch leuk heb en niet alleen maar weg wil? In ieder geval bedankt voor het lezen. Het is opzich al een opluchting dat ik het hier kwijt kan en het is mooi meegenomen als er wat bruikbare tip’s tussen zitten.

Groetjes, Denise

Ik hoor niet echt veel dat me nou doet denken dat ze een onmogelijk mens is, buiten gewoon een schijtirritante puber die er wat aan gewend is haar zin te krijgen omdat ze de jongste is. Er valt me ook geen specifiek psychisch gedrag op, buiten dat jij het idee hebt dat ze door het lint kan gaan en zichzelf iets aan doen, maar toch heeft ze dat nog nooit gedaan. Ik vind dit klinken als 2 zusjes die elkaar niet liggen, een tiener die haar kamer overhoop laat staan en waar borden staan te stinken, maar die opruimt als er belangrijk bezoek komt is ook echt niet abnormaal, sommigen hebben daar nog steeds last van, ook al zijn ze 30

Ik heb eerder het idee dat jij als oudere zus, 19 en dus degene die het verstandigst zou moeten zijn, een hele ongezonde denkwijze over haar relatie met haar zus heeft. Jaloers op een hevige manier. Heb jij ooit geprobeerd om iets uit te praten met je zusje, heb je hier ooit over gepraat met je ouders? Wat zeggen zij? En is het misschien een idee om eens met een psycholoog hierover te praten, misschien kun je je ouders vragen iets van gezinstherapie of iets dergelijks te doen, want of jouw zusje nou een probleem heeft of niet of dat jij degene bent met het probleem, iemand met meer verstand over dat soort dingen, kan daar misschien iets mee.

[Denise_kaas]

Bedankt voor je reactie.

Jawel ze heeft zichzelf dacht ik wel eens gesneden en gekrabt enzo. Dat is al een tijd geleden en ik weet niet meer precies wat dat was. Maar ik ben er van overtuigd dat dat puur aandachttrekkerij was. En ze maakte altijd tekeningentjes van personen die gruwelijk dood gingen. Dat was goed voor de sfeer als mijn moeder die vond.. En het is niet haar kamer die overhoop is maar ze laat alles achter haar liggen. komt thuis pleurt jas en tas en vest op de stoel van de eettafel, smeert brood en laat alles liggen, eet altijd alles op (als in chips als we dat eens hebben of sowieso als mijn moeder iets koopt wat wij niet vaak in huis hebben dan eet zij dat vaak op) en als ik dat zei tegen haar of haar vraag waarom ze dat doet en zeg dat ze natuurlijk ook mag maar dat ik (wij) ook wil(len), dan flipt ze en word ze boos. En dan schreeuw ik niet tegen haar maar gewoon normaal praten. Of na een jankbui dat mijn ouders naar haar toekomen van de manier waarop je dit aanpakt is niet oke etc. Doen wij iets verkeerd? want je reageert regelmatig best heftig. Ik/ we hebben heel vaak geprobeerd om rustig te praten, want ik ben zelf wel een type dat dat soort dingen rustig aan pakt eigenlijk en mijn ouders zijn over het algemeen ook heel rustig en kunnen over alles praten. Maar ze word helemaal boos als je haar uitlegt dat ze iets niet goed doet of als je (althans mijn ouders) willen dat ze het anders doet, zoals bijvoorbeeld haar wasmand mee naar haar kamer nemen, de vaatwasser uitruimen, als ze brood heeft gesmeerd de boter etc terugzetten en de kruimels wegvegen of een bord pakken. Dat soort simpele dingen moet en zal op haar manier. En als je daar tegeningaat, rustig en na verloop van tijd boos, dan wordt zij helemaal boos.

Ik moet trouwens wel zeggen, niet om jou aan te vallen, dat ik helemaal schijtziek wordt van jij bent de oudste dus het verstandigst. Ik ben er mee eens dat ik ouder ben en dat ik daardoor verstandiger hoor te zijn. Maar toen ik naar de middelbare school ging hielp ik thuis al mee, simpele dingen als stofzuigen, vaatwasser, koken, mijn kamer schoonhouden af en toe ramenlappen. Maar zij is nu 16 en ze doet nog steeds niet. Hoort zij nu niet ongeveer net zoveel verstand te hebben als ik toen der tijd? Nogmaals dit is geen aanval maar het zijn gewoon gedachten die ik heb. Ik ben niet de enige die ouder wordt, zij net zo goed. En dat ze in haar eigen kamer een zooi maakt zal mij verder een zorg zijn. Maar ik schaam me kapot als ik vrienden mee neem naar huis. En als ik vraag van zou je dit zo mee kunnen nemen (omdat ik veel in het huishouden help) krijg ik een grote bek van 'je bent mijn moeder niet'. Nee dat klopt, en gelukkig maar. Maar al was ik dat wel dan luisterde je nog niet en deed je zelf wat je wilt.

Overigens heb je gelijk dat het ook zeker aan mij ligt. Er zijn meerdere dingen waar ik mee zit en mijn huisarts weet er vanaf. (sinds kort) Mijn hoofd zit behoorlijk vol en een paar vrienden hebben me gepusht om naar de huisarts te gaan of zelf naar een psycholoog. en ook dat ik het mijn ouders vertel. Zij zijn inmiddels voor een groot deel op de hoogte van wat er is met mij, maar ik wil ze niet alles vertellen. Daarbij ben ik als het persoonlijk word een moeilijke prater naar mensen toe die heel dichtbij mij staan zoals mijn ouders. Niet dat ik hen niet vertrouw, zeker niet. Ik weet niet of dat vrijwel iedereen dat heeft of dat ik gewoon een moeilijke prater ben.

Ik heb het gevoel dat ik altijd rekening met haar moet houden. Zeg maar niets want dan word ze boos en dan hebben we ruzie en dan zijn mijn ouders weer boos. Ik heb me altijd ingehouden om de sfeer te bewaren als ze iets deed waar ik het niet mee eens was. Maar andersom trekt zij namelijk wel altijd haar bek open als het haar niet bevalt, of dat nou terecht of niet terecht is.

En iedere keer als ik eigenlijk boos op haar was door iets wat ze (niet) deed, dan hield ik dat voor me. En ik denk zelf dat die boosheid zich is gaan opstapelen tot een grote berg, en als ze nu maar een ding verkeerd doet dat dat er bovenop komt en die berg mijn grens overschrijd zegmaar. Het klinkt misschien een beetje vaag, maar ik hoop dat het een beetje duidelijk is wat ik bedoel.

Ik wilde nog iets zeggen, maar dat weet ik even niet meer.. Nouja dat komt dan wel. Ik hoop dat het nu wat helderder is wat ik bedoelde. Want het verhaal wat ik getypt had was misschien niet even duidelijk maar na een partij gezeik hier thuis was ik het zat en wilde er iets mee doen dus heb ik achter elkaar door getypt wat er in mij opkwam en verstuurd.

[thesombrero]

Wat ik uit dit verhaal lees is dat jou zusje een enorm vervelend kind is,die doet waar ze zin in heeft. En dat jij eigenlijk nooit wat fout doet.....

Maarja, hebben je ouders ook nooit zo'n moment als jou dan? Dat ze even helemaal klaar met haar zijn, en haar ns even goed aanpakken? Anders snap ik wel waarom ze altijd doorgaat. Mensen de tent uitlokken maar hebben vervolgens geen weerwoord en gaan hun gang maar.

Je zusje heeft een stevig lesje nodig, of je kan proberen uit huis te gaan. Dan hoef jij je iig niet te ergeren aan deze situatie.
Verder dat je boos wordt op haar gedrag... Laat haar maar. Je ouders zullen er wel mee omgaan maar jij hoeft dat niet te doen. Ik heb ook een enorm vervelende broer die op bepaalde vlakken van dit verhaal op jou zus lijkt, maar ik erger me er niet aan omdat ik niet op zijn gedrag let, en erop wil letten. Kortom ondanks dit alles, denk er niet aan. Let er niet op. Zoek afleiding. En dit probleem is opgelost.

BTW dit verhaal had ook wel van mij kunnen komen

[Daantje_0705]

Lees je berichten nog eens door op een rustig moment (dus niet in het heetst van de strijd met je zusje). Als ik het zo lees, maak je je druk om dingen waar je je helemaal niet druk om zou moeten maken. Jij bent niet verantwoordelijk voor je zusje, niet voor het feit of ze wel of niet haar kamer schoonmaakt, haar rommel opruimt en meehelpt in het huishouden. Daar zijn je ouders voor, niet jij. Ik zou er ook niet naar luisteren als mijn broer daar iets over zou zeggen dus doe het gewoon niet. Probeer je er niet aan te storen, leg het naast je neer want je wind je alleen maar op over dingen die buiten jouw invloedssfeer liggen. Jij hoeft je niet te schamen voor de troep op de kamer van je zusje want het is haar kamer en niet die van jou. Broers en zussen worden nooit 100% gelijk behandeld en mijn broertje mocht ook wel eens dingen op jongere leeftijd dan waarop ik dat mocht maar andersom mag jij vast ook wel eens dingen van je ouders die je zusje niet mag. Houd op met daarop te letten want je wordt er niet gelukkiger van en het levert niets op. Over douchen enzo kan je afspraken maken. Wij hadden vroeger een boiler thuis waarbij er maximaal twee mensen per dag konden douchen anders was ie leeg. Dat betekende dat ik de éne dag kon douchen en m'n broertje de andere dag. Maak zulk soort afspraken samen met je ouders en je zusje en laat je ouders erop toezien dat die nageleefd worden.

[Denise_kaas]

Ik schaam me trouwens niet voor haar kamer, maar voor de wasgoed in de woonkamer,.de.troep op tafel en de vaatbende die op het aanrecht.staat. De vieze pannen. Als ik mijn best doe om mn steentje bij te dragen en ik kom n paar uur later thuis en het is weer een bende frustreerd dat wel. Als het nou af en toe ns gebeurd, oke. Niemand is perfect en het hoeft ook niet perfect. En trouwens ik wilde mezelf niet neerzetten als een geweldig iemand die altijd goed is en heel veel doet etc. en mn zusje die altijd kut is. In mijn kamer is het ook niet spik en span. Ik laat ook wel ns handoeken in de douche liggen, het pak op het aanrecht staan of vergeet de tv uit te doen.

Maar wel bedankt voor de reacties.

Ja tuurlijk zijn mijn ouders dr vaak klaar mee. Maar die weten ook niet meer wat ze moeten doen. Mn zusje zegt zelf ook wel dat ze.bepaalde dingen niet moet doen ofzo. Maar vervolgens doet ze niets.met die info.

Een tijd terug was ik ook super pissig. omdat ik in de knoop zit wilde ik naar een psycholoog. Ik vins het erg moeilijk om dit tegen mijn ouders te vertellen. Mijn moeder heeft er namelijk iets tegen en ik hou er niet van als ze niet achter me staat. Mijn vader vind verder alles onzin en is een simpele boerenlul wat dat betreft. Na veel nadenken en paniekavonden was ik zover om het mijn moeder te vertellen. Dat viel niet helemaal goed, maar het kon erger.ik dacht ze moet even aan het idee wennen dus ik laat het rusten en ik kom er nog wel op terug. Vervolgens hoorde ik n paar weken later dat mijn zusje naar een psycholoog ging. Want ze zal wel zielig zijn ofzo. Pff. Ik was zo pissig. Nota bene op mijn verjaardag had ze dr eerste afspraak. werd ik alleen,wakker, niemand thuis, en toen ze thuis kwamen moest ik aanhoren dat ze naar een psych was geweest. Zij wel. Wie heeft weer dr zin?? ik kan dat zo niet uitstaan. Ik heb het er later nog over gehad met mijn ouders (die weten,dat ik haar niet kan uitstaan) en toen kwam het er op neer ik zei niet dat je niet mocht, ik vind het alleen niks. Ik zal het je nooit verbieden.

Op zulke momenten,word ik zo mega boos. Het gevoel dat zij weer dr zin krijgt. Je hebt wel gelijk dat het een jaloers gevoel is. Maar toch anders dan andere keren als ik jaloers op iemand ben.

En haar laten gaan heb ik heel lang geprobeerd. Maar ze stoort mij gewoon. Keihard muziek luisteren (onze muzieksmaken verschillen nogal) wil ik bijv brood smeren komt ze naast me staan brood smeren, pakt ze de boter weg, staat ze tegen me aan, duwt ze me opzij omdat ze ergens bij moet. Tv kijken? Zij beslist. Wilde ik kijken? Huilen krijsen janken. Naar bed? Pas als ik ging. Brachten mn ouders dr naar bed kwam ze eruit en ging ze lopen klieren. Pas als ik naar bed ging ging zij ook. (w hebben 2,5 jr lang met zijn vieren op een slaapkamer geslapen). Smorgens naar school stonden mijn moeder en ik te wachten, nouja mn moeder trok dr wel mee hoor, maar altijd en eeuwig dwarsliggen. Bij oma, ik ging hamertje tik doen, zij moest hamertje tik doen. Ik ging stoepkrijten, zij moest ook. Als ik verjaardagscadeautjes kreeg moest zij,het als eerste gebruiken. Dat wilde ik niet en toen dus weer ruzie. Ik word er zo gestoord van. Ik weet ook,wel dat het ook aan mij ligt en niet alleen aan haar maar ik weet niet goed wat ik er zelf aan kan doen om er mee om te gaan. Sorry trouwens voor de slechte interpunctie. Mijn telefoon werkt niet helemaal mee als ik wil herstellen.

Je bent 19. Waarom ga je niet het huis uit?

[Denise_kaas]

Geen geld?

Werken. Of anders studeren + studiefinanciering. Ik neem aan dat je al klaar bent met de middelbare school of anders in de eindexamenklas zit?

De houding van je zusje klinkt me niet gezond in de oren, zeker met dat dagelijkse gehuil, maar de snelste en makkelijkste oplossing is dat jij weggaat. Als je gaat wachten tot zij verandert zit je hier volgend jaar nog.

[Denise_kaas]

Ja daar heb ik ook aan zitten denken. Ik ga volgendjaar studeren. En ik werk ook wel nu ik een tussenjaar heb, maar om die paar duizend,euro die ik verdient heb er in een paar maanden doorheen te jagen lijkt me ook zo wat, dan kan ik weer thuis aankloppen, ben ik en blut, en zit ik weer thuis. Ik kan me niet voorstellen dat studiefinanciering voldoende is om van te leven met de vaste lasten enzo.

[Nemo]

Als je volgend jaar gaat studeren en op kamers gaan wonen? Een studentenhuis hoeft helemaal niet heel duur te zijn en is met stufi en werk evt lenen echt wel te doen. En nu nog even sparen in je tussenjaar.
En als ik je verhaal zo leest lijkt het me heel goed voor jou en voor jullie band als je ergens anders gaat wonen

[Schrödinger]

Denise_kaas schreef:

Ja daar heb ik ook aan zitten denken. Ik ga volgendjaar studeren. En ik werk ook wel nu ik een tussenjaar heb, maar om die paar duizend,euro die ik verdient heb er in een paar maanden doorheen te jagen lijkt me ook zo wat, dan kan ik weer thuis aankloppen, ben ik en blut, en zit ik weer thuis. Ik kan me niet voorstellen dat studiefinanciering voldoende is om van te leven met de vaste lasten enzo.

Jawel, met eventueel wat bijlenen is het kinderlijk eenvoudig.

Wat Daantje zegt. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om te zorgen dat je zusje zich gedraagt of dingen opruimt. Laat dat aan je ouders over.

Denise_kaas schreef:

Ja daar heb ik ook aan zitten denken. Ik ga volgendjaar studeren. En ik werk ook wel nu ik een tussenjaar heb, maar om die paar duizend,euro die ik verdient heb er in een paar maanden doorheen te jagen lijkt me ook zo wat, dan kan ik weer thuis aankloppen, ben ik en blut, en zit ik weer thuis. Ik kan me niet voorstellen dat studiefinanciering voldoende is om van te leven met de vaste lasten enzo.

Ja zeker wel. Hoe denk je dat de duizenden andere studenten dat doen, dat die allemaal gesteund worden door hun ouders? Zoek een baantje dat je naast je studie kunt doen en je kunt goed rondkomen.

[Denise_kaas]

Ja ik dacht eigenlijk dat hun ouders vaak een deel betalen. Dat is wat ik om me heen zie.

Denise_kaas schreef:

Ja ik dacht eigenlijk dat hun ouders vaak een deel betalen. Dat is wat ik om me heen zie.

Ik ken meer mensen die niets mee betaalt krijgen door hun ouders dan mensen die wel een bijdrage krijgen. Als je het zo verschrikkelijk vindt thuis, wordt het eens tijd om je te verdiepen in manieren om er weg te komen. Verdiep je eens in hoeveel dingen kosten, welke studentenbaantjes er zijn, hoe andere mensen die op kamers zitten rondkomen. Het is wel erg makkelijk om te roepen dat het allemaal te duur is en dat je geen zin hebt om er geld doorheen te jagen als je je er niet eens in verdiept hebt.

[Denise_kaas]

Daar zit wat in, bedankt

Zoals ik het lees, kunnen het twee dingen zijn:
1. Jij overdrijft, je zusje is gewoon een irritante kutpuber en jij bent jaloers op haar en dat is allemaal niet zo erg, máár het ondermijnt wel jullie relatie, dus dat je met een psycholoog wil praten is een goed idee en dat moet je niet laten afhangen van wat je ouders ervan denken. Je bent 19, je trekt de situatie niet, je beslist zelf naar welke specialisten op welk gebied je wil gaan. Verder is de houding van je zusje niet iets dat jij kunt/moet aanpakken of oplossen.
2. Je zusje heeft een probleem en zal daarvoor naar een psycholoog moeten (wat ze dus blijkbaar al hebben gedaan, maar het moment was allemaal niet zo fijn, maar in plaats van dat je denkt dat iemand EINDELIJK er mee aan de slag gaat, ben je jaloers dat zij wel naar die psych gaat en jij niet, terwijl je gewoon had kunnen gaan, ongeacht wat je ouders denken). Ook dan is de houding van je zusje niet iets wat jij kunt/moet aanpakken of oplossen.

Onderzoeken wat de mogelijkheden zijn om zo snel mogelijk uit huis te gaan lijkt me in ieder geval goed advies voor jou.

[Denise_kaas]

Thanks, het is nu wel een stukje helderder voor me. Klinkt misschien erg stom maar het lukt me zelf niet goed om helder na te denken of de dingen te relativeren.

En inderdaad ik kan zelf naar een psycholoog, maar het is niet mijn stijl om het achterbaks achter de rug om van mijn ouders te doen. Ik vind dat ik het ze wel gewoon moet kunnen vertellen dat ik dat wil. Ze komen er hoe dan ook wel achter en los daar van heb ik inderdaad alle recht om het te doen. En ik ben inderdaad wel jaloers op haar omdat ik het gevoel/ idee heb dat zij geen moeite voor dingen hoeft te doen en alles komt aanwaaien. Alles voor haar gedaan wordt en dat ze dingen makkelijk (voor elkaar gedaan) krijgt. Terwijl ik ook het gevoel heb dat ik voor alles wat ik wil moet werken. Wat ik niet slecht vind, maar alsof zij alles maar toegeschoven krijgt. Misschien zie ik dat wel helemaal verkeerd, ik kan er niet goed objectief naar kijken eigenlijk..

Hmm, ik heb het idee dat het ook een beetje komt doordat je zusje altijd doordramt en gewoon 'meedeelt' van ik doe dit/ ik doe dat. Terwijl jij alles eerst vraagt en als je ouders dan zoiets hebben van: 'moet je dit eigenlijk wel doen?' dan zie jij dat als een nee.
Je zegt nu, ik accepteer geen nee meer, maar je hebt dat wel heel lang gedaan. Logisch ook dat je zusje nog steeds gewend is wel een ja van jou te krijgen.
Daarnaast weet je zusje, als ik jank dan krijg ik mn zin. Waarom schakel je over naar een ander tv-programma als je zusje gaat janken? Waarom duw je niet terug als je zusje je wegduwt?
Als laatste, het is logisch dat je als oudste een beetje het proefkonijn bent. Het is bij mij thuis ook vaak zo, dat als ik iets mag mijn broertje (15) en zusje (16) het automatisch ook mogen, daar komt nog bij dat mijn andere broertje (9) en zusje (12) nu ook veel meer dingen mogen dan ik mocht toen ik zo oud was. Tja, dat is nu eenmaal zo. Het ligt er aan hoe je er tegen aan kijkt. Ik moest echt knokken (met woorden) voor ik een mobieltje mocht. Mn andere broertjes en zusjes hoeven daar geen moeite voor te doen. Maar waarom zou je jezelf daar aan ergeren? Je kunt ook blij zijn, dat zij er niet zo moeilijk voor hoeven te doen! Een beetje positieve kijk op dingen zou je helpen, dat geloof ik altijd!

[Denise_kaas]

djossie schreef:

Hmm, ik heb het idee dat het ook een beetje komt doordat je zusje altijd doordramt en gewoon 'meedeelt' van ik doe dit/ ik doe dat. Terwijl jij alles eerst vraagt en als je ouders dan zoiets hebben van: 'moet je dit eigenlijk wel doen?' dan zie jij dat als een nee.
Je zegt nu, ik accepteer geen nee meer, maar je hebt dat wel heel lang gedaan. Logisch ook dat je zusje nog steeds gewend is wel een ja van jou te krijgen.
Daarnaast weet je zusje, als ik jank dan krijg ik mn zin. Waarom schakel je over naar een ander tv-programma als je zusje gaat janken? Waarom duw je niet terug als je zusje je wegduwt?

Vroeger vond ik het zielig voor haar omdat ik een heel stuk sterker was als zij. Ik durfde haar (ook andere kinderen die mij pestte) nooit wat te doen. Ik durfde niet terug te slaan of terug te schelden ofzo. Ze heeft lang geleden eens een glas ijskoud water over me heen gegooid toen ik aan het douchen was.. Laatste jaren heb ik geen medelijden en duw ik haar ook terug (of wat dan ook) En dan is er weer ruzie en dan zeggen mn ouders jullie moeten ophouden blablabla. En dan ben ik de oudste> dus de verstandigste > dus komt het er in mijn ogen op neer dat ik haar haar gang moet laten gaan omdat er tegenin gaan ruzie op levert. Nou, ik dacht het niet. Mooi niet. Dan maar ruzie.

Als laatste, het is logisch dat je als oudste een beetje het proefkonijn bent. Het is bij mij thuis ook vaak zo, dat als ik iets mag mijn broertje (15) en zusje (16) het automatisch ook mogen, daar komt nog bij dat mijn andere broertje (9) en zusje (12) nu ook veel meer dingen mogen dan ik mocht toen ik zo oud was. Tja, dat is nu eenmaal zo. Het ligt er aan hoe je er tegen aan kijkt. Ik moest echt knokken (met woorden) voor ik een mobieltje mocht. Mn andere broertjes en zusjes hoeven daar geen moeite voor te doen. Maar waarom zou je jezelf daar aan ergeren? Je kunt ook blij zijn, dat zij er niet zo moeilijk voor hoeven te doen! Een beetje positieve kijk op dingen zou je helpen, dat geloof ik altijd!

Ik zie niet in waarom ik blij moet zijn voor haar. Ik vind dat eigenlijk helemaal niet positief. Ik vind dat ze zelf moet werken voor de dingen die ze wilt.

[thesombrero]

Soms is de wereld oneerlijk en hard. Over een tijdje moet zij ook wel gaan werken hoor. En dan kan ze niet bij een sollicitatie gesprek gaan janken omdat ze haar niet aannemen. Stel je met die gedachte maar gerust. Want als jij het zo in wil zien lijkt me dit de enige oplossing voor de komende tijd.

[Denise_kaas]

Hmm mijn pa zei dat ik eens op moest schrijven waarom ik mn zusje zo slecht uit kan staan.. Ik weet alleen niet waar ik beginnen moet. En veel dingen die wel oorzaak zijn weet ik niet te benoemen. Kan dat? Of is het dan niet écht dat ik me er aan stoor(de)..

[Nonny]

Laat dit lezen?

[Denise_kaas]

Ja heb een ander document waar meer in staat. Maar er is veel meer dan die paar punten die ik benoemd heb, maar dat kan ik niet benoemen..