Vurhaaltjes voor het slapen gaan

[ Ben ff gaan graven in mijn collectie verhalen die ik schreef toen ik 13 / 14 was. Heb ze van een oud floppy want we hebben inmiddels allang een nieuwe computer. ]

[ Story 1: de plint - totale onzin. ]

Het was koninginnedag, dus Samoerai besloot koninginnesoep te maken, maar de winkels waren dicht. Tenminste, dat dacht ze, ze wist het niet zeker, maar ze had geen zin om met de trein naar de stad te gaan om te kijken, en haar fiets was kapot, dus ze kon er toch niet heen. Ze keek rond in de keuken, en zag dat er een stukje rode verf van de plint afkwam in de linkeronderhoek, achter de wasmachine. Dat zou de kat natuurlijk gedaan hebben, maar die was al een week zoek, dus die kon het dan weer niet gedaan hebben. Samoerai wilde dit probleem oplossen, maar ze wist niet hoe. Als eerste verschoof ze de wasmachine, dat ding had ze gekocht op een rommelmarkt en hij had het nooit gedaan, maar ze wilde de buren vooral niet laten denken dat ze te arm was om een wasmachine te kopen, maar ondertussen waste ze alles met de hand. het ding was verrot zwaar, en Samoerai vroeg zich af waarom ze het ding in godsnaam in de keuken had gezet, want nu stond het gasfornuis in de gang, daar was dan geen plaats meer voor. De wasmachine gaf een paar centimeter mee, wat gelukkig al weer meeviel, en ze zuchte even, zodat ze verder kon gaan. Haar handen gleden over het oppervlak van de wasmachine, omdat ze vet waren. Dat kwam vast door de croma, die ze op haar handen had gesmeerd, omdat de nivea op was. Ze had geen geld voor nivea meer, maar croma is toch ongeveer hetzelfde, en met nivea kun je niet bakken. Samoerai had dat een keer uitgeprobeerd, toen de croma op was, maar het begon niet goed te sudderen, en ze had het vlees uiteindelijk maar een de kat gegeven, dat was ongeveer een week geleden. Toen hij naar buiten ging daarna, was hij niet meer teruggekomen, wat op zich erg vreemd was, want er was een omheining van paaltjes rond het huis, waar hij net niet doorheen kon, alleen vogeltjes konden er maar doorheen, maar de kat was nu wel weg, dat wil zeggen, als Samoerai de kat riep, kwam hij niet. De wasmachine gaf opeens 10 centimeter mee, en Samoerai flikkerde achterover. Buiten liep de buurvrouw, die ze al jaren kende, namelijk vanaf de dag dat ze hier woonde. Het was een erg aardig mens, maar Samoerai kon helemaal niet met haar opschieten, behalve dan vandaag, want de buurvrouw zwaaide zelfs. Na nog een paar centimeter vond Samoerai dat ze nu wel bij de plint kon, bij het stukje afgebladderde rode verf. Schoenpoets zou niet veel helpen, bovendien had ze die alleen maar in het rose, bij de balletschoentjes van haar buurmeisje paste dat, want die maakte Samoerai altijd tegen betaling schoon. Zo kon ze dan sparen voor nieuwe stoelen in de woonkamer, er waren alleen geen oude stoelen, want dat kwam omdat Samoerai eigenlijk helemaal geen woonkamer had, maar dat wilde ze natuurlijk niet laten weten aan haar buren. Ze tilde nu de wasmachine boven haar hoofd, en zette hem zolang in de tuin. Maar dan moest hij wel in het hoekje van de tuin, en dat lukte niet, want ze kreeg dat ding op die harde stenen in de kleuren rood, geel en paars, geen centimeter omhoog of vooruit, dus dan liet ze hem maar in het midden staan, en ze zag tot haar schrik dat ze per ongeluk de stekker doormidden had getrokken. Maar goed, het had dan ook geen KEMA-keur. Het begon te regenen, en ze ging dus snel naar binnen, maar ze kreeg de deur niet dicht, iemand was zo leuk geweest het kleedje er met secondenlijn tussen te plakken, dus daarom ging Samoerai naar de schuur in de voortuin om een heggeschaar te halen om het kleedje door te knippen zodat de deur weer dicht kon, omdat ze anders nat werd, maar dat was ze nu toch eigenlijk al, maar ze zou het stuk afgeknipte vloerkleed kunnen gebruiken als inspiratie voor haar nieuwe schilderij, wat al bijna af was. Toen het eraf was, deed ze de deur dicht en wilde met haar hand door het kattenluikje het stuk pakken, maar het kattenluikje ging alleen naar binnen toe open, waardoor ze haar hand kneusde. Ze deed deur weer open en wilde het stuk vloerkleed oppakken, maar iemand was zo leuk geweest om het stuk vloerkleed met secondenlijm aan de stoep te plakken, dus ze deed de deur weer dicht, maar nu stond op de een of andere manier het kattenluikje weer open, maar gelukkig ging die van binnenuit dicht, dus Samoerai wilde hem dichtdoen, maar iemand was zo leuk geweest om het luikje met secondenlijm vast te plakken, waardoor ze ook haar andere hand kneusde. Ze deed haar zakdoek er omheen, maar die was zo vies dat ze hem meteen weer afdeed en haar hand wilde wassen, maar er kwam alleen maar kokend water uit de kraan, want er was iets fout met de boiler, dat ding had dan wel een mooie kleur en vorm maar hij deed het niet, en Samoerai verbrandde allebei haar handen. Dit vond zij niet zo erg, want haar zonnebank was kapot, en nu waren haar handen weer lekker bruin. Ze keek naar de plint, en zag dat er aan de andere kant, achter de koelkast, ook een stukje af was.

[ Story 2: de kelder - horror ]

Sony zat met zijn vriendin in de woonkamer en tikte met zijn lepeltje tegen de wanden van zijn glas thee. Langzaam gingen zijn ogen langs de foto van Tory's ex-man. De arme man was gevlucht, en nooit meer terug gekomen. Volgens Sony had Tory al veel ex-en versleten. Ze liet er nooit zoveel over los. Sony lustte geen thee; hij ging al over zijn nek als hij het alleen maar rook. Maar Tory, zijn vriendin, had het klaargemaakt, zonder te weten dat hij het glaasje het liefst in de plantenbak had gemieterd. Voor je vrienden moet je wat over hebben, dacht Sony, en nam een slokje. De thee was lauw, bitter, en bovendien zat er melk in. Het smaakte zelfs nog viezer dan anders en er dreef nog iets in... Sony ging bijna over zijn nek, maar bleef Tory glimlachend aankijken. 'Niet kotsen hier, dan kun je het wel vergeten!" dacht hij. Misschien moest hij de thee gewoon koud laten worden en dan zeggen dat het koud was, zodat hij het niet meer hoefde. Tory stond op, en gaf Sony een maximale uitkijk in haar t-shirt. Daarna liep ze naar de keuken. Ze zouden volgende maand gaan verloven. Ze kenden elkaar nu al een half jaar. Nog voordat Tory terugkwam met een doos koekjes, goot Sony de helft van de thee in de plantenbak. Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat de bloemen het tijdelijke voor het eeuwige zouden verwisselen. Niet lang, waarschijnlijk. Tory begon te praten. "Sony... drink eerst je thee eens op, want ik heb een verrassing voor je, in de kelder. Sony was nieuwsgierig. Wat was ze van plan? Ratten vangen? Hij dronk in één keer de ranzige thee op, en voelde zijn maag protesteren. Hij propte een koekje in zijn mond om de smaak weg te krijgen. De thee maakte hem loom, en hij liep achter de opgewekte Tory aan naar de kelder. De deur zwaaide open. Een misselijkmakende geur kwam hem tegemoet. Het deed hem denken aan... aan... Hij werd duizelig, slaperig. Tory sloot de deur zachtjes. Geluiden klonken door Sony's hoofd, alsof alles werd gedempt... hij was... hij kon... Sony ging op de trap zitten; hij kon niet verder. Waar was Tory? Tory... Hij kon zijn hoofd niet bewegen. Wat was er aan de hand? Ja, er moest iets zijn... Het was die thee, die verrotte thee, dacht Sony. Thee... het woord spookte door zijn hoofd en scheen hem te hypnotiseren De muren begonnen op hem af te komen, verdubbelden zich, het beeld vervormde tot een brij van donkere en muffe kleuren, totdat het beeld zwart werd. Langzaam zweefde Sony boven een lange straat. Licht en koud. Er liepen mensen onder hem, maar ze konden hem niet zien. Hij was licht, zichzelf, maar dan zonder lichaam. Was hij dood? Hij wist het niet. Waar was hij? Hij hing hoog in de lucht, maar niemand, niemand kon hem zien. Plotseling schreeuwde hij. "Tory, Tory, vervloekt teringwijf! Kijk wat je hebt gedaan! Toryyyyyyyyyyyy!!!" Maar het was een innerlijke schreeuw; want Sony had geen mond meer. Alles zag hij op een andere manier. Op de manier van een dode. Maar hij wilde terug... wat was... Op dat moment voelde hij een harde ondergrond onder zich. Hij zat op de trap. Zijn keel was droog, en hij slikte. Het hielp niet. Langzaam kwam zijn geheugen terug. Hij zat hier; er had iets door die verdomde thee gezeten, hij wist het zeker. Waar was Tory? "Toryyyy!", gilde hij, maar er kwam geen reactie. Was dit een misverstand? Een geintje? Langzaam drong het tot hem door, dat Tory hem in de val gelokt had; dit kon geen misverstand zijn. Ze had hem vergiftigd, en had hem daarna hierheen gelokt. Voor wat? Plotseling sloeg zijn hart een slag over. Zijn spieren verkrampten en zijn maag draaide zich bijna om. Beneden aan de trap, lag een man in een rare houding. Zijn nek... moest wel gebroken zijn. Hij was dood; heel erg dood. Sony draaide zich om en gaf over. Zijn nagels krasten over de stenen trap. Daarna keek hij weer om. Hij kende de man. Van het fotootje op de kast in de woonkamer. Tory haar ex-man! Nu wist Sony wat er zo stonk... Hij kon hier niet op de trap blijven zitten; hij moest wel naar beneden. Misschien was daar meer... Zijn spieren waren verstijfd, en hij wist niet hoelang hij hier al had gezeten. Hij voelde een vreemde druk van binnen, die hem vertelde dat hij niet naar beneden moest gaan. Maar hij moest... Onderaan de trap stapte hij over de dode man heen. De man had zijn ogen open. Sony kwam in het grootste gedeelte van de kelder. Overal waren lijken. Ze staarden hem aan en leken een geheim verbond te hebben. Ze wilden hem erbij hebben. De stem spookte door Sony' s hoofd. "errrrbij, Sony... je hoort errrrbij..." Sony dacht dat hij droomde. Een nachtmerrie! Dit kwam vast door de thee... Sommige lijken zagen eruit alsof ze een jaar oud waren, anderen waren al weggerot tot op het skelet. Ze waren allemaal op een andere, rigoreuze en walgelijke manier omgebracht. Het was vreselijk om te zien. Sony rende naar boven, de trap op, en bonsde in paniek op de deur. Niemand kwam. Hij raakte over zijn toeren, schreeuwde, sloeg, brulde als een gek... Maar toen kwam er opeens een golf van vreemde angst over hem heen. Als dokter wist hij dat dit werd veroorzaakt door een middel... Hij was vergiftigd... Verdomme! Sony ging van de trap af en keek de kelder door. Links naast Sony lag een korte man. Hij lag er waarschijnlijk al een paar jaar. Zijn oogkassen waren leeg, maar keken Sony toch aan. Sony deinsde achteruit, en voelde iets door zijn schoenen sijpelen. Hij sidderde. Met een ruk draaide hij zich om. Hij stond in een plas bloed. Hij zag er langzaam druppeltjes in vallen, van bovenaf... hij wilde niet kijken, maar hij moest... en hij volgde de druppels naar boven tot de plek waar ze vandaan kwamen. Aan het dak boven hem hing een hoofd. De ogen keek Sony verschrikt aan, alsof hij bang voor Sony was. Sony gaf een schreeuw, die, als het huis niet zo afgezonderd was, tot zeker ver in een straat te horen zou zijn. Naast Het hoofd lagen op een plank de andere lichaamsdelen van de man... en Sony kende hem. Het was de groenteboer, waar Tory zo op viel. De arme man... Zou Tory iedere man vermoorden waar ze op viel? Hoe lang zou dit nog doorgaan? Hij had het vreemde gevoel dat hij het ergste nog niet gezien had... Hij keek bevend rond in de vunzige ruimte. Overal hingen martelwerktuigen en messen. Bloederige messen. Het was, alsof Sony was binnengedrongen in de gedachtenwereld van Tory. Tory's andere kant. Sony zag een inham aan de rechterachterkant, waar licht vandaan kwam. Het flikkerde als vuur. Langzaam, zich over de botten en resten slepende, ging hij ernaartoe. Zijn hoofd werd zwaar, maar toch drong het tot hem door, dat er nog een ander gif in zijn thee had gezeten; eentje die na langere tijd pas werkte. Was het de bedoeling geweest dat hij dit allemaal zag? Hij was bijna bij de hoek. Zijn adem stokte. In de inham stond een bed met donkerrode fluwelen, zware lakens. Daaromheen stonden allemaal kaarsen die een flakkerend licht gaven. Sony kon haast geen adem meer krijgen. Het gif deed zijn werkt grondig. Hij begreep de bedoeling van het bed, van de kelder. Van Tory... Moeizaam hees hij zich op het bed... en voegde zich daarna bij zijn voorgangers, die allen in deze lugubere kelder waren gestorven om een duistere reden, die misschien nooit ontdekt zou worden.

[ Meer stories volgen binnenkort. ]

[ Sincerely, Cat ]

[stroopwafel]

ben op de helft van verhaal 1, en ik wil niet lullig doen maar het spoort niet zo
ik lees morgen de rest wel..

stroopwafel schreef:
ben op de helft van verhaal 1, en ik wil niet lullig doen maar het spoort niet zo

Dat was nou net de bedoeling

[stroopwafel]

verhaal 1: zoveel onzin heb ik nou nog nooit gelezen, je verhalen zijn heel erg veranderd zeg!
verhaal 2: dat was beter naar mijn mening, het kwam zelfs echter over dan het 1e

ik wil hier helemaal niet lullig mee doen

stroopwafel schreef:
verhaal 1: zoveel onzin heb ik nou nog nooit gelezen, je verhalen zijn heel erg veranderd zeg!
verhaal 2: dat was beter naar mijn mening, het kwam zelfs echter over dan het 1e

ik wil hier helemaal niet lullig mee doen

Hou er rekening mee dat ik de twee bovenstaande verhaaltjes heb geschreven toen ik 13 was en dus een melige puber.

Ik heb ook verhalen teruggevonden die serieuzer waren als dit, maar die waren zo'n 10 a4'tjes lang
Verder nog wat songtexten gevonden, maar ik heb besloten die niet op DoP te zetten omdat ze nogal persoonlijk zijn.

Cat

[Eva*]

Heb alleen verhaal 1 gelezen (het is al laat).
Zinloze details, stukjes die niet sporen; melig!