Inleiding:
Mijn vader is al depressief sinds ver voor mijn geboorte.
Ik heb geleerd te leven met zijn "ups en downs", helaas beginnen de downs de laatste jaren steeds vaker plaats te vinden en de uiterst depressieve periode's volgen elkaar telkens sneller op. Om de depressiviteit te onderdrukken en normaal z'n werk te kunnen doen slikt hij wel antidepressiva, prozac. Helaas begint deze ook tegen hem te werken. De doses prozac worden ook telkens hoger. Twee jaar geleden heeft hij al door middel van pijnstillers en prozac een zelfmoordpoging begaan in een zeer depressieve periode. Ik heb hem thuis in een kritieke toestand aangetroffen en daarna onmiddelijk onze huisarts opgebeld.
Na deze poging heb ik een aantal maal met hem over zijn zelfmoordpoging gesproken. Hij heeft me duidelijk gezegd dat hij nooit zou kunnen beloven het nooit meer te doen.
Na een "vrij rustige" 2 jaar beginnen zijn depressies de afgelopen maand weer zeer ernstig te worden. Hij uit zijn depressiviteit door zichzelf in een deel van de huiskamer, wat afgeschermd is door een kamerscherm, af te sluiten van alles en iedereen en op een absurd hoog volume muziek te luisteren. (wat door van 's middags tot 's avonds/'s nachts 1 uur kan duren) Tijdens de periode waarin hij zich afzonderd kan niemand ook maar 1 zinnig woord uit hem krijgen, zelfs niet wanneer hem gevraagd wordt of hij nog koffie o.i.d. wil (wat hij normaal zeer op prijs stelt). Wanneer hij zich door onze aanwezigheid (die van mijn moeder, mijn broertje en ik) te gestoord voelt gaat hij ook nog eens verbaal agressief gedrag vertonen, waarbij woorden als "lul" "mongool" "kut" e.d. veel voorkomen. In sommige gevallen gaat hij ook met zijn auto weg zonder te zeggen waarheen of wanneer hij terugkomt.
Deze, en vorige, week is hij weer zoals ik hierboven beschreef en als ook maar 1 van ons iets kleins fout doet in zijn ogen krijgen we een flinke laag gescheld te verduren.
Ik heb geleerd hiermee te leven, zo ook mijn moeder en broertje.
Helaas begint de situatie zo langzamerhand te grimmig te worden. Zijn gedrag wordt telkens agressiever en ik voel me thuis niet meer veilig in zijn bijzijn. Mijn moeder zit op dit moment thuis met een burnout waar door mijn vader geen rekening mee wordt gehouden waardoor haar situatie als maar meer verslechterd. Ik ben op dit moment de enige die het hoofd nog boven water weet te houden en vandaar ook deze post.
Vraag:
Ik zou graag willen weten of er meer mensen zijn die met deze omstandigheden of een zelfde soort vader te maken hebben, aan mensen die zelf lijden aan depressiviteit zou ik ook willen vragen of zij zichzelf in dit verhaal kunnen terugvinden of juist niet.
Ik wil wel nog even benadrukken dat hij, mijn vader, niet constant depressief is en wanneer hij zich wel goed voelt de meest geweldige vader is die ik me kan wensen.
Alvast bedankt,
Augustus