-Verhaal-

Ik kan bijna niet wachten op een vervolg

[Mira Dos Santos]

Redhair schreef op 11-02-2004 @ 16:28:


Vandaag op school bladzijde geschreven, het schiet op...

waar blijft het ?

[Asperientje]

Mira Dos Santos schreef op 17-02-2004 @ 10:10:
waar blijft het ?

idd

[miss x]

Ik vind het wel een leuk verhaal, maar zoals veel andere mensebn ook al zeggen misschien is het tijd voor weer iets positiefs in het verhaal, al is het nog zo'n klein beetje
Veel succes ermee en ik hoop dat er snel een vervolg komt

Liefs miss x

[Nijn*]

I want more...

-xxx-Nijn schreef op 20-02-2004 @ 17:36:
I want more...

zegzeg, niet alleen voor jezelf spreken he!

[Asperientje]

Pff ik ga me bij dit topic afmelden want der komt TOCH niets ..

[Dolores]

Asperientje schreef op 23-02-2004 @ 21:08:
Pff ik ga me bij dit topic afmelden want der komt TOCH niets ..

't duurt nu idd al wel heeeeeeeeel lang.......

[Redhair]

Sorry mensen, heel erg sorry. Het gaat heel raar met me. De ene keer gaat het goed, dan heb ik geen zin om me erin te verdiepen en de andere keer gaat het slecht met me. sorry

[Blues]

Redhair schreef op 25-02-2004 @ 12:32:
Sorry mensen, heel erg sorry. Het gaat heel raar met me. De ene keer gaat het goed, dan heb ik geen zin om me erin te verdiepen en de andere keer gaat het slecht met me. sorry

Laat je toch niet opjagen door die mensen, neem gewoon alle tijd die je zelf nodig heb'!

Redhair schreef op 25-02-2004 @ 12:32:
Sorry mensen, heel erg sorry. Het gaat heel raar met me. De ene keer gaat het goed, dan heb ik geen zin om me erin te verdiepen en de andere keer gaat het slecht met me. sorry

maar toen op school had je toch een stukje geschreven?

Kun je dat dan niet posten, of moet dat eerst verder uitgewerkt worden?

[merijn]

Laten we stoppen met zeuren om een nieuw deel van het verhaal. Als Redhair er aan toe is om een nieuw deel te posten dan horen we het vanzelf wel.

[6663scarlet]

*whoeh* ik ben je fan!!

[A Narrator]

Als iemand schrijft in de ik-persoon vind ik dat altijd heel prettig om te lezen het is net of hij/zij het allemaal echt heeft meegemaakt.

[herz]

ik ben bang dat ze een uitgever heeft gevonden

[duivelaartje]

herz schreef op 06-03-2004 @ 16:22:
ik ben bang dat ze een uitgever heeft gevonden

Hahahaha.

[sublime]

heb niet alles gelezen, maar my, wees wat secuurder met je nederlands. ik heb een aantal reacties gelezen over 'wat kleine foutjes', maar echt, foute grammatica, kromme zinnen, foute spreektaal omgezet naar schrijftaal, hoogst irritant.

verhaal is wel aardig, maar erg cliché en mijns inziens ook niet erg realistisch, een heroïne junk die om een meisje dat ie net kent 'even' gaat afkicken. een meisje dat na een paar opmerkingen van haar vriend prompt een eetprobleem ontwikkeld... mja, in mijn ogen niet echt waarschijnlijk, maar goed, dat is mijn mening.

verder schrijf je op zich boeiend, zoals iemand zei, voor een 15jarige

[Surjirro]

Ik vind het verhaal zo boeiend geschreven dat ik het serieus in 1 keer heb uitgelezen. Dat je dit verzint zeg. En er zitten idd hier en daar fouten maar daar lees ik wel overheen, wil veel te graag weten hoe het afloopt!

Wacht met plezier op het vervolg! Succes ermee iig

[6663scarlet]

*wachtwacht*

[Angel_Of_Death]

Sublime...

Op dit forum zul je heus geen proffesionele schrijf(st)ers tegenkomen. Alleen mensen die er dicht bij in de buurt zitten.
Je commentaar is goed bedoeld, maar Redhair schreef zelf al dat er wat fouten inzaten. Mocht er ooit een boek van gemaakt worden, dan worden deze fouten heus wel verholpen.

[eeytje]

Goed geschreven! Het meeste is er wel over gezegd denk ik (fouten, spannend, verslavend, wel beetje cliche) Kan me in alles wel vinden. Er zijn veel van dit soort verhalen en verhaallijnen, maar je brengt het erg leuk en dat je het vermogen hebt om door te blijven schrijven (veel mensen stoppen na de eerste paar hoofdstukken) is ook zeker een compliment. Wat ga je met het verhaal doen?

[eeytje]

Blues schreef op 25-02-2004 @ 18:04:
Laat je toch niet opjagen door die mensen, neem gewoon alle tijd die je zelf nodig heb'!

Ja, precies!
Is nergens voor nodig. Het is JOUW verhaal en niet dat van hen
Trouwens, ze willen ook allemaal erg graag een 'goed/mooi' stuk lezen en dat kun je alleen schrijven als je je er zelf lekker bij voelt... Succes en take it easy

[Redhair]

Even een kort, nieuw stukje. Ik ben mijn inspiratie op de een of andere manier totaal kwijt geraakt, terwijl ik eerst vol ideeen zat. Dus als iemand tips heeft.. pm me dan. dan kijk ik of ik ze kan gebruiken. En dan bedoel ik dus tips voor het verloop van het verhaal...

"Ben je gek geworden? Je bent echt gek geworden he? Je bent echt helemaal doorgedraaid he?" Stefan schudde mij door elkaar. Ik keek naar de grond. Hij had mijn handen gezien en gevraagt hoe dat kwam. Ik had het eerlijk verteld, wat een grote fout was. Stefan was tegen me aan het schreeuwen. "Waar wil je nou naartoe? Wat wil je hiermee bereiken? Je maakt niet alleen jezelf kapot hoor! Ga Daan niet achterna met die klotekrassen!" Daan kwam juist de kamer in en keek geschrokken naar ons. "hoe bedoel je?" Woest keek Stefan naar Daan. "Ze heeft je nagedaan! Ze heeft haar handen open gekrast! Als jij hier niet was geweest…" Ruw onderbrak ik Stefan. Mij mocht hij verwijten maken, ik wist dat ik slecht was. Maar hij mocht Daan niet zwart maken, die kon er niks aan doen. "Dat is niet waar Stefan! Ik had het anders ook wel gedaan!" Stefan luisterde niet naar mij. Hij liep de gang uit. De deur sloeg dicht. Verslagen keek Daan mij aan. Ik had het weer eens kapot gemaakt. Ik had het weer verpest. Zoals gewoonlijk. Ik was toch nergens goed voor. Daan omhelsde me. "Het komt wel goed Bella, hij is alleen maar geschrokken." Zijn troostende woorden deden mij niks. Hij hield mij voor de gek.

'S avonds lag ik alleen in bed. Stefan was er nog niet. Alles was langs mij heen gegaan de rest van de dag. Ik dacht aan mama. Was ze maar bij mij, kon ik maar met haar praten. Ik wist dat mama dat ook had gewild. Dat we samen bij elkaar waren, dat ik haar niet zo kapot had gemaakt. Was ik maar dood. Die gedachte flitste opeens door me heen.

Ik hoorde Daan de zoldertrap opgaan. Suzie was al veel eerder naar bed gegaan. Ik kroop het bed uit en liep naar beneden. De keukenla open. Mijn bewegingen en gedachtes gingen allemaal automatisch. Mes. Voelen. Snee in mijn duim maken. Ja, hij is scherp. Keukenla dicht. Naar boven. Op bed. Sorry. Toen ik het mes op mijn polsen zette werd ik opeens bang. Ik kon dit toch niet doen? Zomaar dood gaan? Zomaar verdwijnen? Maar mijn verlangen naar het niet meer hier zijn waren zo sterk. Zo ontzettend sterk. Ik zette het mes nogmaals op mijn polsen. Haalde diep adem. Een zinnetje uit een nummer van Evanescence schoot door mijn hoofd. "Holding my last breath. Save inside myself." Toen drukte ik en trok het mes over mijn vel heen. Er schoot een ontzettende pijn door mij heen. Zo intens had ik het niet verwacht. Ik gilde, en sloot meteen mijn mond. Ze mochten me niet horen. Dit mocht niet mislukken. Ik herhaalde het en sneed dit keer in mijn andere pols. Weer die intense pijn. Ik had het gevoel dat mijn hart uit elkaar scheurde. Langzaam liet ik me achterover vallen. Mijn gedachtes maakten mij gek. Waarom ging ik nou niet dood. Ik heb geen afscheid genomen! Ik heb geen fucking afscheid genomen! Stefan, Chato, Luna, Mama, Papa, Daan, Lotte, Suzie, Raoul. Jezus wat ben ik aan het doen? Raoul. Raoul. Raoul. Het spijt me zo.

"Herstel duurt niet lang. Lichamelijk niet tenminste. Maar iemand die een zelfmoordpoging doet heeft wel erg veel geestelijk letsel opgelopen en dat herstel kan wel lang duren." Een vreemde stem drong tot me door. "Maar, is ze niet, gaat ze niet, is het zo dat, het is gewoon zo…" Een bekende stem kwam niet uit zijn woorden. "Rustig maar meneer. U krijgt ook een gesprek met een maatschappelijk werkster, om uw gevoelens te uiten. Wat vooral belangrijk is, is veel praten, en uzelf niet achterstellen door te denken dat Bella het slachtoffer is, en u niet. Want u bent een slachtoffer door dit." Ik probeerde mijn ogen te openen maar het lukte niet. Om mij heen was het stil. "Ik moet nu verder met mijn ronde. Als u nog vragen heeft kunt u altijd bij ons terecht." Een deur viel zachtjes dicht. Ik hoorde gesniks. Een nog bekendere stem. "Mijn meisje toch? Wat maakt je zo?"

[ijscoman]

Redhair, Dank je wel dat je weer verder bent gegaan! Het was echt weer heel goed Ik hoop dat je je inspiratie een beetje terug gaat krijgen. Alleen is er toch 1 ding wat de andere ook al hebben genoemt er gebeuren te veel erge dingen mischien kun je in het volgende stukje omschrijfen hoe ze hersteld, haar gesprekken met een psychiater als ze daar naar toe gaat. Leuke dingen die ze kan gaan doen etc.. Als je hier mee echt naar een uitgever wilt dan kun je ook proberen de tijden tussen de dingen die gebeuren wat langer te maken door haar andere dingen mee te laten maken of wat gedetaileerder te zijn want alles volgt elkaar nog net iets te snel op maar ik zie jou over een paar jaar nog wel een boek uit brengen!

Oh geweldig weer een nieuw stukje, het duurde even maar het is het wachten wel waard geweest. Super!

[duivelaartje]

Zo prachtig.

Heb ik ookwel eens als ik een verhaal schrijf dat opeens al m'n ideeen weg zijn. Dan loop ik dood zeg maar... Dus echt tips kan ik je niet geven...

[Giovanna]

Wat mooi weer! Super!

[lotjesnotje]

het was egt weer heel erg mooi

[Rareman2]

Tof dat je weer verder bent gegaan!! Echt heel mooi vervolg!!

[Surjirro]

Oh hopelijk komt je inspiratie weer snel terug!

[punkstar]

wow dit is echt een goed verhaal! ik zag dit topic toevallig en kon gewoon niet meer stoppen met lezen!
verder heb ik geen kritiek, alleen schrijffouten maar ja dat is al gezegd.
het doet me wel een beetje aan het boek christiane f. denken, maar dit verhaal verloopt toch anders.

zoals ik al zei; ik kon niet stoppen met lezen, en dat maakt een verhaal voor mij een goed verhaal

[Dolores]

Het duurde even, maar dit is dan ook wel weer een goed stukje! Mooi!

[jinx]

Supergoed verhaal.

[Redhair]

Heb weer een nieuw stuk geschreven, zet het er binnenkort op... sorry voor het lange wachten.

[ijscoman]

Redhair schreef op 13-04-2004 @ 15:59 :
Heb weer een nieuw stuk geschreven, zet het er binnenkort op... sorry voor het lange wachten.

[duivelaartje]

jeeej. Kijk er naar uit.

[Jenneke.*]

Volgens mij ben ik een beetje uit het verhaal geraakt... Nog maar een keer alles opnieuw lezen denk ik hehe

[Sweetsurrender]

Tis grappig eigenlijk hoe ik hier antwoord. Ik kwam hier om een verslag te downloaden. Wist niet eens dat hier een forum was. Toen ik bij de top 10 forum topics het woord ''verhaal'' zag staan, sprak het me echter wel aan. Ben maar meteen lid geworden en je verhaal gaan lezen
Allereerst maar even beginnen met wat lof . Het is echt een super goed verhaal. Ik heb wel enige aanmerkingen maar die komen later wel.
Ik heb zelf ook een keer een boek geschreven. Ik weet hoe moeilijk het is en hoe verschrikkelijk frustrerend die periodes kunnen zijn waarin je geen inspiratie meer hebt. Ik heb precies hetzelfde gehad. Gewoon geen zin meer hebben. Probeer door de druk van de mensen heen te kijken, laat je niet opfokken door de verslaving van anderen.
Maar ok. Na het verhaal eens goed gelezen te hebben, waren er een paar dingen die me een beetje stoorde.
Allereerst begint het verhaal zomaar opeens ergens. Als je dit iemand voor legt, denkt die:''Waar is het begin van het boek, ik wil niet alleen die ene fragment lezen, maar het hele boek!''. Probeer een beetje een inleiding te schrijven. Laat de lezer hierin kennis maken met de personages. Dat wil niet zeggen dat je in de inleiding (let op, deze kan ook 1-2 hoofdstukken lang zijn) ieder personage moet gaan belichten. Maar zoals je misschien zelf wel gezien hebt, storen mensen zich aan het feit dat Raoul opeens opduikt, zonder enige toelichting. Hetzelfde is een beetje me de broer en zus van Bella. Zij komen ook opeens binnen.
Wat vooral in het begin erg irritant was, waren de gigantische tijdsprongen, die je niet echt duidelijk inleide, of afsloot. Ik ga hier nu niet precies vertellen hoe je dit beter kan doen, maar het wordt verder in het verhaal beter. Toen heb ik er geen tot nauwelijks last van gehad.
Het laatste dat ik wil zeggen, is ook al door velen andere gezegt. De mensen maken teveel slechte dingen mee. In een boek kunnen ook best stukken zitten waar mensen leuke dingen meemaken, of praten. Probeer eens lange conversaties in het verhaal te krijgen (bijvoorbeeld met een psychiater?). Er hoeft niet constant iets te gebeuren.
Ik heb mijn boek geschreven vanwege een project op school. Ik weet niet of ik het nog op een andere pc heb staan, maar als je wilt, email ik het je. Ik heb het verzonden naar Lemniscaat (kinderboeken uitgeverij, voor hen die dit niet kennen) en zij vonden het wel goed, maar uiteraard niet goed genoeg. Als jij je verhaal hier en daar wat verbetert (en dan niet alleen spellingsfouten, maar ook de dingen die ik net genoemd heb) moet je het gewoon opsturen. Waarschijnlijk zullen zij het niet innemen. Dat is niet omdat het slecht is, maar omdat je een beginnend schrijver bent. Als je maar vaak genoeg schrijft, ga je jezelf verbeteren en het zou me niks verbazen dat als jij door blijft schrijven, jij rond je 20ste boeken kan publiceren. Dit vergt echter wel heel veel tijd, zin en inspiratie. Wat ik erg kon waarderen van Lemniscaat was, dat je geen standaard brief terug krijgt. Ze hebben daar niet 2 soorten brieven klaar liggen, 1 soort die ze sturen als ze het wel innemen en 1 als ze het niet doen, nee, ze schrijven een brief met redelijk commentaar.

Ik weet het, hierboven staat heel wat commentaar. Ga nou niet denken dat ik het slecht vind. HELEMAAL NIET!! Het is onzettend meeslepend. Het klinkt vaag, maar ik schrok echt toen zij dat mes in haar polsen zette. Het is goed geschreven, maar houd bij de volgende stukken niet alleen mijn commentaar, maar ook dat van anderen, in je achterhoofd en je zal zien dat er nog iets heeeel goeds uit kan komen.

Blijf vooral doorschrijven, I'm hungry for more

P.S. Ik merk nu eigenlijk dat mijn stukje ongeveer even lang is als sommige delen uit jouw verhaal

[FIEloSOOF]

Suppah!!!

I'm hungry for more!!!

Wanneer komt er weer een vervolg?

Ik hoop echt dat Stefan 'goed' blijft, zeg maar, dat hij niet terug is aan de drugs, soms lijkt dat omdat hij op rare momenten vaak Hond gaat uitlaten. Lijkt me erg jammer als hij weer aan de drugs is omdat Bella's moeder en Lotte dan gelijk krijgen met hun mening over Stefan.

zinnig commentaar kan ik niet echt geven, vind het gewoon helemaal leuk, misschien alleen dat het nog veeeel langer mag worden

[Gaea]

Ben ik nu echt de enige die het verhaal helemaal niet zo bijzonder vind? Ik bedoel, ik vind het best goed van je dat je een verhaal aan het schrijven bent, maar om het nu gelijk te gaan uitgeven dat lijkt me nog een treetje te hoog voor je op dit moment. Misschien als je je goed ontwikkelt, je in de toekomst een boek kan gaan uitgeven. Je kunt dit beter als een "oefening" beschouwen. Je hebt wel potentie, maar ik denk niet dat je met dit verhaal ver zult gaan komen. Er gebeuren gewoon te veel vervelende dingen in. Dat mag best wel eens afgewisseld worden met wat positiefs!

Niet aanvallend bedoeld hoor, maar ik denk dat je met het uitgeven beter een paar jaar kunt wachten, om je schrijfvaardigheidkunt verbeteren.

Succes ermee!

[Sweetsurrender]

Ik denk ook niet dat de meeste mensen dat bedoelen. Het is inderdaad zeker wel een weg er naartoe, een oefening. Met dit verhaal zal het inderdaad niet lukken (denk ik) maar als je maar genoeg schrijft, oefent en doorgaat, kan je er best wel eens komen!

[Gaea]

Dat bedoel ik dus ook

[Redhair]

Sorry dat het weer zo fucking lang duurde. Vanmorgen kreeg ik opeens een bonk inspiratie, en heb alles meteen opgeschreven. Nu ga ik ook weer verder schrijven, in de hoop veel te krijgen.



Toen ik drie dagen op de intensive care had gelegen mocht ik naar de gewone afdeling. Ik kwam op een zaal te liggen met een jongen, van een jaar of zeventien. Papa was vaak langs gekomen, had uren naast mijn bed gezeten. Ook mijn broer en zus waren veel bij mij geweest. Ze hadden mij gek genoeg geen verwijten gemaakt. Alleen gevraagd waarom. Stefan was helemaal niet geweest. Daan had gezegd dat hij kapot was. Dat was het enige verwijt. Dat was het grootste verwijt. Ik had hem kapot gemaakt.

Om twaalf uur kwam er een zuster de zaal op. Bij Jochem, mijn buurjongen, zette ze de maaltijd neer. Ik werd aangesloten op een infuus. Wild stribbelde ik tegen. "Laat me los, ik hoef dat eten niet." De zuster trok zich niks van me aan en hield mijn arm stil. "Haal die naald weg, ik wil niet eten!" Ze keek niet op of om. Ik kookte van woede. Er werd gewoon niet naar mij geluisterd. Ik wilde verdomme niet eten, straks werd ik nog vet gemest. Wild probeerde ik met mijn arm te schudden. De zuster had meer moeite met mij in bedwang houden en drukte op de alarmknop. Dat was voor mij de druppel. "Godverdomme kreng, als ik niet eet dan eet ik niet, donder op." Hysterisch gilde ik. De zuster keek me bezorgd aan. "Je moet eten meisje, anders word het misschien je dood." Ik zag haar gezicht betrekken. Foute woordkeuze. "Nou en? Dan ga ik maar dood! Het gaat jou toch geen reet aan, ga weg!" Een verpleger kwam de zaal op. Hij pakte me meteen beet en duwde me op bed. Streng keek hij me aan. "Nu word je rustig. Haal maar diep adem, je wordt rustig. Zie je? Het infuus gaat eraf, je hebt weer wat binnen gekregen. Goed zo Bella, nu word je rustig. Niet meer schreeuwen." Ik werd gehypnotiseerd door de worden, door de zachte stem, door de druk van zijn handen op mijn schouders. Langzaam liet ik me achterover vallen.

Van de verpleger kreeg ik een prik, en ik viel in slaap. Toen ik wakker werd zat Stefan naast me. Ik schrok even toen ik hem zag. Zijn gezicht was helemaal grauw en hij had een zonnebril op. Zijn hoofd lag op mijn buik. Diep haalde hij adem. Hij sliep, ik merkte het aan zijn ademhaling. Langzaam deed ik zijn zonnebril af. Dikke wallen hingen onder zijn ogen. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Ik aaide hem door zijn haar en begon zacht te huilen. Een hand op mijn schouder liet mij schrikken. Een vreemde man stond aan mijn bed. "Sorry meisje, ik wilde je niet laten schrikken. Ik ben hier gekomen, ik zou me even voorstellen, Jan Wever, noem me trouwens maar gewoon Jan. Ik ben een psycholoog." Verward keek ik hem aan. "Stefan weet dat ik geen psycholoog wil." Jan knikte even. "Ik wil je begeleiden. Er is veel gebeurd in jou korte leven, en ik wil je helpen de draad weer een beetje op te pakken. Ik denk dat jij een verkeerd beeld van psychologen hebt. Ik dacht eraan om een afspraak te maken. Dan kan jij uitleggen waarom je geen psycholoog wilt, en hoe je erover denkt, en dan kan ik uitleggen wat mijn idee was om samen met jou aan te werken. Lijkt het je wat?" Langzaam keek ik in de richting van Stefan, hij sliep nog. Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet hoor." "Zal ik morgen even langskomen, kunnen we er nog even over praten. Als je wilt is Stefan er dan bij, die dan niet slaapt, of je vader." De manier waarop Jan praatte, deed me goed. Hij kon dingen droog zeggen, maar hij meende het, zo kwam het over. Ik twijfelde hevig. Ik wilde geen psycholoog. Maar toch knikte ik. "Oké, als je morgen om dezelfde tijd langskomt, zorg ik dat mijn vader er ook is." Jan knikte glimlachend. "Goed van je, Bella." Ik Glimlachte naar hem en hij ging weg.

Na een uur opende Stefan zijn ogen. Verbaasd keek hij om zich heen. Zijn blik viel op mij en herkenning glansde in zijn ogen. "Damn, hoelang heb ik hier geslapen?" Ik haalde mijn schouders op. "Uur of drie." Stefan lachte en zoende me. "Heb je…Die man?" "Die psycholoog van jou? Ja die heb ik gesproken, morgen komt hij weer langs." Stefan glimlachte. "Goed van je." Weer haalde ik mijn schouders op. Wat moest ik zeggen. Ik had hem sinds die nacht niet gesproken, we hadden ruzie gemaakt. Wat moest ik nu in godsnaam zeggen? Stefan pakte mijn hand en streelde hem. "Stefan? Het spijt me zo erg. Echt, ik weet niet hoe ik je dat moet vertellen, het ligt ook zeker niet aan jou. Toen ik het had gedaan besefte ik pas wat ik had gedaan weet je, en toen kon ik geen afscheid meer nemen, besefte ik. Godver Stefan, echt, ik hou zo ontzettend veel van je, je hebt altijd voor me klaargestaan, alles voor me gedaan en dit was mijn dank. Sorry." Stefan zei niks en keek naar onze handen. "Stef?" Fel keek hij op. "Als het je zo spijt, waarom heb je het dan gedaan?" De woede in zijn stem maakte mij bang. "Ik voelde me zo kut." Stefan vloekte. "Wat is dat nou weer voor een reden? Ik voel me zovaak kut. Ik voel me altijd kut, alleen als ik bij jou ben niet. Dan ga ik toch geen zelfmoord plegen! Daar moet je tegen vechten." Geschrokken keek ik naar buiten. Stefan praatte rustig verder. "Ik snap ook wel dat je het hebt geprobeerd. Ik snap het een beetje. Je hebt het ook best zwaar, en zit dan onterecht ook nog eens vol schuldgevoelens. Jij zegt dat je van me houd, en dat geloof ik onvoorwaardelijk. Alleen…Ik hou ook van jou. Jij bent nu alles voor me. Ik heb behalve Suzie alleen nog maar jou. De rest zijn oppervlakkige vrienden. Ik wil je gewoon niet kwijt." Ik begon te huilen. Waarom hield hij van mij? Na alles wat ik gedaan had. Zoveel was ik niet waard. Stefan barste los. "Jezus, ja jank maar weer. Doe maar weer zielig. Doe maar weer alsof jij het slachtoffer bent. Jij hebt als enige schuld dat je hier ligt hoor! Godverdomme, zwakkeling." Boos liep hij de kamer uit. Jochem keek naar me. "Wat zie je in die rotzak? Hij loopt je hier eerst te paaien en je dan uit te schelden!" Woest snauwde ik hem af. Ik ging liggen en kroop onder mijn dekens. Was het maar gelukt.

De volgende dag kwam Jan precies om twee uur binnen stappen. Mijn vader zat naast me maar ik had nog geen woord tegen hem gezegd. Jan schudde de hand van mijn vader en ze stelden zich voor. Toen keerde hij zich naar mij toe. "Zo Bella. Hoe is het met je?" Ik zei niets, ik keek hem niet aan. Kapot. Alles is kapot. Kapot.
Mijn schuld. De woorden dreunden in mijn hoofd. "Bella?" Ik keek niet op of om. "Sorry meneer, zo is Bella al twee uur. Ze zegt niks, kijkt me bijna niet aan. Er is volgens mij iets gebeurd." Jan ging naast me zitten en pakte mijn hand. Van binnen gilde ik. Dat deed Stefan altijd. Wild trok ik mijn hand terug. Jan keek er niet van op. "Gister heeft ze ruzie gehad met die zak van een vriend van d'r. Hij heeft gezegd dat zij de enige is die er wat aan kon doen dat ze hier lag. Eerst was hij haar aan het paaien, daarna begon hij te schelden." Jan trok zijn wenkbrouwen op, mijn vader aaide mij door mijn haar. "Bella, loop je even met me mee? Dan kunnen we praten, misschien wil je dat liever dan met je vader en je zaalgenootje erbij. Langzaam knikte ik. Mijn vader hielp me uit bed. In mijn slaapkleren schuifelde ik achter Jan aan. Ik voelde heel erg de behoefte om met een vreemde te praten. Eindelijk iemand die naar mijn verhaal zou luisteren, geen oordeel had en mijn gevoelens misschien snapte.

[lotjesnotje]

was weer goed echt was er even uit moest het laaste deel even op nieuw lezen maar ik wil meer!!!!

[Loveflowertje]

Ik ook

[ijscoman]

Goed stukje weer!

[duivelaartje]

mooi

[Giovanna]

ohoh...wat mooi!

[Dolores]

Ah, er is weer een nieuw stukje bij! Wel mooi, maar niet geweldig, maar ik geloof dat dat aan mezelf ligt.. Ik ben het verhaal een beetje kwijtgeraakt, dus ik moet het gewoon eens een keertje allemaal opnieuw gaan lezen, en dan zal ik het denk ik wel beter vinden.

Mooi, het duurde even voordat ik weer in het verhaal zat, maar echt super mooi.