Hededaage

[Anom]

Dit is het eerste hoofdstuk van een fantasyverhaal dat ik ga schrijven. Zeg me wat je er van vindt en/pf geef me tips.

I

Klint keek vol inspanning over Gravendal, richtte zich vervolgens op zijn blad papier en krabbelde secuur het lemen dak op de bakkerswinkel. Zo zat hij daar de laatste dagen iedere ochtend aan zijn houtskooltekening te werken. Het was gelukkig mooi weer en de zomerzon scheen op zijn blonde sluike haar. Het water van de vissershaven schitterde in de zon en Klint bekeek de kleine boten die hij in de verte in de zee zag dobberen. Vanuit de heuvel kon hij de hele stad zien.
In wezen zag Gravendal er meer uit als een dorp dan als een stad, maar omdat er in Gravendal officiële gildenvestigingen waren kreeg het toch deze benaming. Het stikte van steden zoals deze in Wester-Hededaage en ze werden allemaal bewoond door Mensen. Natuurlijk bevonden er ook andere wezens in de streek, maar die leefden voornamelijk in het woud of in kleine dropjes, waar nooit Mensen kwamen.
Veel vrienden had Klint niet. Natuurlijk waren er wel Mensen waarbij hij regelmatig binnen kon stappen voor een kopje koffie (bij wijze van spreke), maar dat was gebruikelijk in Gravendal; men was er gastvrij en vriendelijk. Klint werd opgevoed door zijn moeder. Zijn vader was al voor zijn geboorte overleden aan een onbekende ziekte zie zijn moeder, maar Klint kon dit niet geloven. Hoe kon het zijn dat alleen zijn vader deze ziekte kreeg? En hoe kwam hij eraan? Klint heeft er over nagedacht op onderzoek uitgegaan, maar deze gedachte is weggevaagd na en hij genoot van zijn eenvoudige bestaan. Eigenlijk, zo eenvoudig was het niet. Zijn moeder en hij leefde arm en hadden zelden een stevige, voedzame maaltijd. De meeste Mensen in Gravendal hadden het op dat moment moeilijk. Ze leefden van de vis die ze zelf vingen en het brood dat ze aten was afkomstig van graan dat uit andere steden hierheen werd gebracht. Helaas scheen de oogst in de buurtgemeenten mislukt te zijn en hadden de inwoners van Gravendal enkel vis te eten.

Het was stil op de heuvel. Het enige geluid dat hoorbaar was, was de zachte wind en het krassen van de houtskool op het papier. Met zijn tong uit zijn mondhoek tekende Klint de jonge bomen naast de kruidenierszaak. Hij merkte het geritsel van de bosjes achter zich nauwelijks op en tuurde en tekende gewoon door. Vogels werden wat onrustig en begonnen zenuwachtig te tsjirpen. Klint kraste nog wat schaduw in de wolken en bekeek de gehele tekening aandachtig. Het geritsel in de struik hield plotseling op en Klint kreeg het beangstigende gevoel dat er iemand achter hem stond. Voordat hij zich om kon draaien om te zien wie (of wat) er achter hem bevond voelde hij de harde knuppel met enorme kracht op zijn hoofd geslagen worden en viel hij bewusteloos neer van de steen waar hij op zat. De tekening viel ondersteboven in het natte gras en de staafjes houtskool rolde langzaam van de heuvel richting Gravendal.

[Vlooienband]

Mwah, niet zo tof. Het kon me niet echt boeien (misschien denken anderen daar niet zo over), maar ik vond het nogal saai. Het leest niet lekker. Probeer het anders eens te herschrijven...



Het is hedendaagse, ivp hededaagse.

"hij daar de laatste dagen iedere ochtend aan zijn"
Komma's: hij daar de laatste dagen, iedere ochtend, aan zijn

"Het was gelukkig mooi weer en de zomerzon scheen op zijn blonde sluike haar. Het water van de vissershaven schitterde"
Hinderlijke herhaling: "het".

"Vanuit de heuvel kon hij de hele stad zien."
Zit hij in de heuvel? Zo nee: vanaf de heuvel ipv vanuit.

"In wezen zag Gravendal er meer uit als een dorp dan als een stad, maar omdat er in Gravendal officiële gildenvestigingen waren kreeg het toch deze benaming."
Hinderlijke herhaling: Gravendal

"Natuurlijk bevonden er ook andere wezens in de streek"
Contaminatie. Bevonden moet waren zijn.

"waar nooit Mensen kwamen"
Klopt volgens mij niet. Het moet zijn: waar mensen nooit kwamen.

"bij wijze van spreke"
spreken

"overleden aan een onbekende ziekte zie zijn moeder"
Zie? Je bedoelt zei. En in die context kan dat niet, dan moet je er "overleden aan een onbekende ziekte, zoals zijn moeder hem vertelde," van maken.

"Hoe kon het zijn dat alleen zijn vader deze ziekte kreeg"
Klopt niet/leest niet lekker.

"Zijn moeder en hij leefde arm"
Leefden

Je zinsopbouw vind ik niet zo mooi, bijvoorbeeld deze zin:
"Het was gelukkig mooi weer en de zomerzon scheen op zijn blonde sluike haar."
Niet mooi. Ik zou daar van maken:
Het was mooi weer en de zomerzon deed zijn sluike, blonde haren oplichten.

[Anom]

Bedankt voor je reply en dat je zo eerlijk bent Hier komt mijn commentaar op jouw commentaar:

Het is hedendaagse, ivp hededaagse.

Nope, het is wel Hededaage... Zo heet de wereld waar het zich afspeelt.

"hij daar de laatste dagen iedere ochtend aan zijn"
Komma's: hij daar de laatste dagen, iedere ochtend, aan zijn

Bedankt! Ik heb er vaker last van dat ik komma's vergeet. Daar moet ik toch maar eens op letten.

"Het was gelukkig mooi weer en de zomerzon scheen op zijn blonde sluike haar. Het water van de vissershaven schitterde"
Hinderlijke herhaling: "het".

Ja, inderdaad.

"Vanuit de heuvel kon hij de hele stad zien."
Zit hij in de heuvel? Zo nee: vanaf de heuvel ipv vanuit.

D'oh!

"In wezen zag Gravendal er meer uit als een dorp dan als een stad, maar omdat er in Gravendal officiële gildenvestigingen waren kreeg het toch deze benaming."
Hinderlijke herhaling: Gravendal

"Natuurlijk bevonden er ook andere wezens in de streek"
Contaminatie. Bevonden moet waren zijn.

Hee, ja. Dat klopt inderdaad niet

"waar nooit Mensen kwamen"
Klopt volgens mij niet. Het moet zijn: waar mensen nooit kwamen.

Die zin klopt wel. Er komen nooit Mensen, wel andere rassen. En Mensen is hier met een hoofdletter zodat ze duidelijk verschillen van de andere rassen (die later in het verhaal nog komen).

"bij wijze van spreke"
spreken

Whaha! Tja, 'k had het vaker over moeten lezen

"overleden aan een onbekende ziekte zie zijn moeder"
Zie? Je bedoelt zei. En in die context kan dat niet, dan moet je er "overleden aan een onbekende ziekte, zoals zijn moeder hem vertelde," van maken.

Lompe typefouten Jouw zin is inderdaad beter.

"Hoe kon het zijn dat alleen zijn vader deze ziekte kreeg"
Klopt niet/leest niet lekker.

Klopt wel en leest inderdaad niet lekker.

"Zijn moeder en hij leefde arm"
Leefden

Je zinsopbouw vind ik niet zo mooi, bijvoorbeeld deze zin:
"Het was gelukkig mooi weer en de zomerzon scheen op zijn blonde sluike haar."
Niet mooi. Ik zou daar van maken:
Het was mooi weer en de zomerzon deed zijn sluike, blonde haren oplichten. [/B]

... Ik vind mijn zin mooier. Dat 'oplichten' vind ik een beetje klinken alsof z'n haar licht geeft Ik weet heus wel wat je bedoelt, maar toch...

Ik denk dat ik het inderdaad eens herschrijf in een compleet andere stijl. En dat het niet spannend is is logisch, want het is pas het eerste hoofdstuk... Maar ik zal proberen het wat boeiender te maken.

Ik denk ook dat ik me erg heb laten beïnvloeden door de manier van schrijven die Tolkien gebruikt... Ongeveer dezelfde stijl.

[Vlooienband]

Anom schreef:
Nope, het is wel Hededaage... Zo heet de wereld waar het zich afspeelt.

Je weet dat het woord hedendaags van "heden" en "daags" (tegenwoordig) komt? Ik blijf het vreemd vinden.

Bedankt! Ik heb er vaker last van dat ik komma's vergeet. Daar moet ik toch maar eens op letten.

Probeer het voor te lezen. Waar je een pauze inlast, moet (meestal) een komma komen.

Je kan het gemakkelijk verbeteren.
Maak er bijvoorbeeld het volgende van:
"In wezen zag Gravendal er meer uit als een dorp dan als een stad, maar omdat er officiële gildenvestigingen waren, kreeg het toch deze benaming."

Die zin klopt wel. Er komen nooit Mensen, wel andere rassen. En Mensen is hier met een hoofdletter zodat ze duidelijk verschillen van de andere rassen (die later in het verhaal nog komen).

Weet je zeker dat die volgorde ook klopt?

Lompe typefouten Jouw zin is inderdaad beter.

Die van mij zijn erger
Wanneer ik een verhaal schrijf, ga ik er zo erg in op, dat ik alles vergeet. Ik schrijf geen verhaal, maar beleef het. Dan let ik niet meer op de snelfouten, ik ben dan al blij genoeg als mijn typen snel genoeg gaat.

... Ik vind mijn zin mooier. Dat 'oplichten' vind ik een beetje klinken alsof z'n haar licht geeft Ik weet heus wel wat je bedoelt, maar toch...

Dan "moet" je in ieder geval een komma tussen sluike en blonde zetten.

Ik denk dat ik het inderdaad eens herschrijf in een compleet andere stijl. En dat het niet spannend is is logisch, want het is pas het eerste hoofdstuk... Maar ik zal proberen het wat boeiender te maken.

Ik denk ook dat ik me erg heb laten beïnvloeden door de manier van schrijven die Tolkien gebruikt... Ongeveer dezelfde stijl.

Het komt allemaal zo ongelofelijk beschrijvend over. Alsof je eerder letterlijk zegt wat je ziet. Da's saai...

Daarom vind ik Tolkien ook niet leuk schrijven. Hij verveelt me.


Soms ben ik té eerlijk. Het lullige is dat ik zelden door heb dat ik dan te eerlijk ben.

[Anom]

Na je reacties gelezen te hebben, heb ik besloten het verhaal te herschrijven. Dit keer heb ik de stijl wat veranderd. Het is nog steeds erg beschrijvend, maar veel minder zakelijk en meer vanuit de hoofdpersoon gezien. Het is nu minder Tolkienstijl Ik wacht op je advies

I

Hoe lang was het geleden dat hij voor het laatst op de heuvel gezeten had? Twee weken? Drie weken? Het kon hem eigenlijk helemaal niets schelen. Hij was blij dat hij eindelijk weer eens een moment voor zichzelf had. Het Midzomerfeest was natuurlijk heel leuk, maar toch verlangde hij in die dagen stiekem weer terug naar de rust die de rest van het jaar in Gravendal heerste.
Vanaf de heuvel kon hij de hele stad overzien. Gravendal was een kleine gemeenschap waarin iedereen elkaar kende. Zo zag Klint hoe meneer Van Vloed meneer Harings met een vriendelijk handgebaar en een glimlach groet terwijl hij een kar met potten en pannen voortduwt. Mevrouw Van der Pompe zag hij papiersnippers en andere kleurrijke versieringen van het feest met een bezem van haar stoep vegen. De dienstmeid van heer Vloers zeemde de ramen en zo was iedereen in de weer het kleine stadje weer mooi schoon te krijgen. Ook de pakezels, die een week lang in de stallen hadden gestaan, verschenen weer op straat en vervoerden keukengerei, stoelen en andere spullen die tijdens het feest gebruikt waren. Alle stedelingen waren druk bezig behalve Klint. Hij bekeek het schoonmaak- en opruimtafereel vanaf de heuvel en gelukkig scheen niemand hem te missen. Klint was niet het type dat enthousiast de handen uit de mouwen stak en zou het liefst de hele dag dagdromen. Hij dacht graag aan hoe de landen achter de bossen en wateren er uit zouden zien en de volken die daar leefden. Met deze gedachte besloot hij op zijn rug te gaan liggen en naar de blauwe lucht te staren; hij was moe geworden van het zien van al die werkende Mensen in het dal. Dunne sliertwolkjes dreven langzaam over en het enige geluid dat vanaf de heuvel te horen was, was dat van de zachte wind en af en toe het tsjirpen van de vogels. Langzaam sloot Klint de ogen en genoot van de zomerzon die warm op zijn gezicht scheen. Hij vond het heerlijk om weer eens op zijn plek te zijn. ‘Zijn plek’, zo noemde hij de smalle heuvel net buiten Gravendal. De andere Gravendallers kwamen er namelijk nooit. Zij kwamen sowieso zo zelden mogelijk buiten de stad. De wildernis zou gevaarlijk zijn; vol met bloeddorstige wezens die het gemunt hadden op eenzame reizigers. Nee, de Mensen van Gravendal prefereerde de veiligheid en geborgenheid van de stad en velen bleven hun hele leven binnen de stadsmuren of hoogstens in de akkers naast de stad. Het weinige contact met de buitenwereld dat ze hadden kwam van reizende handelaars. Zij vertelden verhalen over hoe de landen voorbij de wouden waren. Klint had ze al menig keer horen vertellen. Meestal gingen de verhalen over mysterieuze Woudelfen of gemene Kobolden en andere (voor de Gravendallers onbekende) creaturen. Klint wist dat je deze verhalen met een flinke korrel zout moest nemen, want als je ze zou moeten geloven dan zou al één stap buiten de stadspoort je dood betekenen. Natuurlijk waren deze handelsmannen zogenaamd zo dapper dat ze de gevaren met gemak aankonden. Maar af en toe twijfelde Klint toch. Zouden er echt zo veel verschillende wezens buiten het dal leven? En zouden ze werkelijk allemaal zo kwaadaardig zijn als de verhalen beschrijven? Ooit hoopte hij hier achter te komen. Maar hij was net als alle andere Mensen bang voor het onbekende. In Gravendal was hij veilig en daar zou hij de rest van zijn leven blijven. Maar ook deze gedachte vond hij beangstigend. Hij moest denken aan Oude Gerhard, de schoenmaker. De 81 jaar oude man was nooit verder buiten Gravendal geweest dan de achterste akker. Het enige waar hij verstand van had was schoenen en de plaatselijke roddelpraat. En zo wilde Klint niet eindigen: als een oude man die enkel wat af wist van wat er zich binnen de stad speelde. Misschien dat hij ooit genoeg moed in zichzelf bij elkaar kon schrapen om zich in de bossen te wagen, maar hij had het gevoel dat dat nog lang zou kunnen duren.
Langzaam doezelde hij weg door de stilte en de warmte van de zon. Hij wist niet hoe lang hij had geslapen, maar plots schrok hij wakker van een geritsel in de bosjes achter zich. Eerst dacht hij dat het een opvliegende vogel was, maar toen besefte hij dat hij geen vleugelgeklap of eventueel gekraai gehoord had. Het was weer volledig stil op de berg en Klint sloot zijn ogen opnieuw en vergat het onschuldig lijkende geluid. Maar toen kwam het geritsel weer terug. Nu harder dan de eerste keer en een stuk dichterbij. Klint ging rechtop zitten en keek geschrokken om. Het struikgewas bewoog nog zachtjes, maar er was niets te zien. Een angstig gevoel kwam bij Klint boven en hij besloot te gaan kijken wat het geluid veroorzaakt zou kunnen hebben. Hij liep het gewas in en keek tussen de bosjes. Het was weer stil. Akelig stil dit keer. Zelfs het getsjirp van de vogels ontbrak. Klint bleef een tijdje tussen de struiken staan en keek geconcentreerd om zich heen. Zo bleef hij een halve minuut staan kijken, totdat hij weer wat hoorde. Eigenlijk, het was meer wat zien. Een donkere gestalte schoot vlak langs Klint en verdween achter een hoge struik. Het figuur was zo snel dat Klint het met zijn ogen niet kon volgen of herkennen. Gedachten flitsten door zijn hoofd. Had hij te lang in de zon gelegen en ging hij zich zaken inbeelden? Of was dit misschien een boswezen waar de vreemdelingen het wel eens over hadden? Klint deed een stap naar achteren en bleef toen verstijfd staan. Een fractie van een seconde had hij een vreemde ademhaling in zijn nek gevoeld en gehoord. Voordat hij kon reageren op deze beangstigende gebeurtenis, voelde hij een harde klap op zijn achterhoofd en een doffe pijn verspreidde zich vanuit zijn schedel door zijn hele lichaam. Het beeld van het zonlicht dat op de struiken scheen maakte plaats voor duisternis. Zijn knieën verslapten en Klint zakte in elkaar.

[oeski]

Ik had eerst het eerste verhaal gelezen, en ik vond het eigenlijk helemaal niet zo gek. Ik vond ook helemaal niet saai ofzo, en boeide me wel. Er zaten wel wat spelfoutjes in zoals Scimmia zei, maar daar stoorde ik me niet zo aan.
Toen ik zag dat je het had overgeschreven ben ik die ook gaan lezen, maar ik vond het begin echt niks. Ik kon me niet identificeren met de hoofdpersoon.
In het eerste verhaal werd meer kennisgemaakt met de Klint die van tekenen houdt en wordt tussendoor wat over de omgeving en de personen verteld. In het tweede verhaal gaat het alleen over de omgeving terwijl je de hoofdpersoon geeneens kent (de naam niet weet) en dus al helemaal geen zin hebt in de omgeving. (Iedergeval ik )
Bij 'Langzaam doezelde hij weg...' Vond ik het verhaal weer boeiend worden, en dat vind ik weer wat beter dan verhaal 1.
Dus eigenlijk vind ik dat de inleiding van verhaal 1 het beste is met daarachter het tweede deel van verhaal 2.
Maar ja dat ben ik.

[Anom]

Bedankt voor je reactie, oeski. Tja, meningen verschillen. Toen ik het herschreef besloot ik minder informatie in één keer te geven. Het leek me beter dat je in de verdere loop van het verhaal de omgeving en de hoofdpersoon beter leerde kennen. Dus heb ik minder informatie gegeven in het eerste hoofdstuk en de rest bewaard voor de volgende hoofdstukken.
De tweede vond ik persoonlijk beter.
En even voor de duidelijkheid: Het is niet mijn bedoeling een diepe psychologische draad in het verhaal te verwerken. Het gaat vooral om de gebeurtenissen en de fantasiewereld.
Ik wil ook even kwijt dat er later nog dialogen komen hoor (voor degene die dat missen )

Ik heb de twee volgende hoofstukken al in m'n hoofd zitten. Nu moet ik ze er alleen mooi uit zien te krijgen