“Zonder gene”
Soms wens ik wel eens dat ik zou zo kunnen schrijven als Ronald Giphart. Zo lekker ongegeneerd over seks schrijven en niet kunnen schelen wat mensen van je zullen denken! Het maakt niet uit of Ronald Giphart dat allemaal echt heeft meegemaakt, wat hij beschrijft in zijn boeken. Het gaat erom dat mensen ook echt denken dat hij dat schrijft uit eigen ervaring. Zou ik dat kunnen? Kan dat echt?
Maar wat zullen mijn ouders wel niet denken, of mijn vrienden, mijn familie, mijn kat, die vrouw die verder op woont, dat stelletje die tegenover mij wonen en altijd naar binnen gluren en zelfs de leraren op mijn school! Maakt dat eigenlijk wat uit?
Als dat niks zou uitmaken zou ik een verhaal kunnen schrijven met de titel: “Het seksloze tijdperk”. En dan zou ik kunnen schrijven over seks, veel seks. Dan zou ik kunnen vertellen over Brad Pitt, met wie ik het bed een tijdje heb gedeeld. Of over die ene keer toen ik en mijn vriendinnen compleet lam waren en toen naakt zijn gaan zwemmen, in een meertje in Timboektoe. Of over het “seksloze tijdperk” wat ik een keer had. Wat ik eigenlijk op mijn leeftijd altijd zou moeten hebben, volgens mijn ouders dan. Of over die keer toen ik 6 was en een roze konijn kreeg voor mijn verjaardag. Ooh, wacht even, ik dwaal af.
Ik zou natuurlijk ook kunnen vertellen over die keer dat ik mijn ouders hoorden toen zij aan het “seksen” waren. Maar nee, dat zou te gęnant zijn voor mijn ouders.
Of over al mijn dagdromen, waar Phil Collins in voor kwamen. Die dagdroom waarin Phil Collins mijn kamer binnen loopt met een bus zwarte verf in zijn hand, naar mij toe komt en………..nee, ook weer te genant.
Ook kan ik vertellen over die ene avond, toen ik op een feestje was en al mijn vrienden over hun seksleven vertelden, die zij trouwens niet eens hebben.
Dat zou ik allemaal kunnen schrijven in een verhaal met de titel “Het seksloze tijdperk”, maar dat doe ik niet.
|