Onwerkelijkheid.

[Em.]

Er zullen vast wel d/t fouten in zitten, aangezien dat een beetje een zwak punt is. Soms gooi ik nog t-tjes achter zelfstandig naamwoorden.

En het is niet van tevoren bedacht, hoewel ik er achteraf wel 'n boodschap/idee iets in kon zien en verder is het wat vaagjes, maar dat overkomt me nu eenmaal.
- Oké, zelfs voor mijn doen is het nog wat aan de vage kant.

Tudum.

Onwerkelijkheid

Ik zoek je, zachtjes, verwildert.

Tussen de lange verwikkelde draden van de werkelijkheid, aaneengesponnen van duizenden leugens en stil bedrog. Ik tel ze af, glijd ze langs vind ze ontbind en ontwar ze, zachte lange zwarte draden die een voor een langs mijn slanke vingers glijden. Drieëntwintig, vierentwintig, en mijn adem blaast kringetjes in de onwerkelijkheid erachter

leugens, bedrog.

Zoete dromen fluisteren langs mijn oorschelpen, scheuren door de dunne mantel heen. Steeds weer en weer keert de aarde om haar as, wentelt zich, draait en tolt onder mijn voeten. Ze gilt en smeekt en krijst terwijl ik haar draad voor draad omwikkel en omspin.
De hemel zwijgt.

Draad voor de draad, langzaam komt de onwerkelijkheid lost en danst voor mijn voeten. Draad voor draad die ik om de tol van de aarde wind, om de evenaar, om de kreeftskering, om alle verborgen lijnen, ik verberg haar zoals ze de onwerkelijkheid verborgen hield en creëer ruimte en lucht waar gras en stenen waren. Ik zucht opnieuw naar ruimte en lucht om het zich te laten vullen met nog meer lucht en

adem, adem.

Je longen blazen in en uit terwijl ik je voeten geef en handen die de hemel vasthouden. Je bent mooier en onwerkelijk prachtig terwijl je borstkast opzwelt met ruimte en lucht. Ik tel je ribben terwijl ik je ontwar van de laatste draden. Onwerkelijkheid. Je rolt steeds verder af en vult de ruimte, de hemel, de sterren en bovenal alle lucht die was en je nu vult, ophemelt, omringt. Je zwelt steeds verder, groeit, terwijl ik het ritmisch bonken van je borstkas hoor en elke dreun begeleid met een nieuwe wenteling van de aardas.

Groter, mooier, prachtiger, ik dans met je mee in de onwerkelijkheid, onhandige pirouettes, terwijl alles verstikt raakt in de lange zwarte draden die ik nog steeds vasthoud. Mijn armen worden bijeengeknepen in draden werkelijkheid, als lange zwarte verlamde spinnenpoten.

Ik zwijg, gil, stamp

verstik in je armen en draden. Overal ben jij en je bedwelmt me, ik tol en tol en tol, gevangen door de wenteling van de aarde, ik gil, maar er is geen lucht en mijn voeten bloeden terwijl ze dansen en springen en draaien, niet meer willen stoppen met hun bloedende pirouettes alhoewel mijn enkels kraken en mijn gewrichten om genade smeken. Ik gil zwijg val, klamp mij vast aan alles, maar ik glijd weg nu de werkelijkheid geraffeld en verminkt is,

en er slechts diepzwarte draden zijn van een verslagen realiteit.

[Vogelvrij]

Het is inderdaad nogal... vaag. Ja, het heeft op zich wel wat, draden werkelijkheid en pirouettes, maar misschien toch geschikter voor een gedicht dan voor proza? Maar eigenlijk is het nu al bijna een gedicht, met die korte tussenzinnetjes en zo

[Em.]

Die grens is bij mij inderdaad nogal vaag, maar ik heb niet echt iets 'volledigs' wat niet een beetje poëtisch is. Of nee, wacht, volgens mij tóch wel. Maar afgaand op de vorm schuif ik dit in het meer-proza-dan-poëzie hoekje, anders raak ik helemaal de weg kwijt in mijn worddocumenten. Op het eerste gezicht lijkt in ieder geval meer een verhaal dan een gedicht.

Ik heb wel eens 'proza' omgeschreven naar een gedicht, of nou ja, het was zo'n wazige tussenvorm van proza dat ik vond dat het inderdaad mooier zou zijn als gedicht. Dat is toen een ontzéttend hatelijk gedicht geworden trouwens. xD

-gaat verhaal zoeken-
Kan hier vast nog wel bij, vind ik.
Dit is toch wel het minst poëtische.
Het was trouwens bij een afbeelding geschreven die ik éven niet bij de hand heb. x]

Mensenkind

Ver beneden mij ligt het landschap er verlaten bij. De kille wind van de laatste dagen heeft de weinige mensen diep hun nesten in gedreven. Terwijl de vorst langs de bergtoppen omlaag sluipt, kringelen slierten rook uit hun daken en de enkeling die zich nog buiten waagt heeft roodgekleurde wangen.

Toen ik nog jong was, vloog ik veelal over dit dal, en zag hoe duidelijk het leven was. Elk dier had zijn plaats in het geheel, zijn plek en functie, zijn reden van bestaan. Het was onopvallend, om niet gegeten te worden, of om niet door zijn eten gezien te worden. Het was opvallend, om te benadrukken hoe giftig het was. Wie te langzaam, te dom, of te onoplettend was, stierf al snel. Het was zo volkomen logisch en natuurlijk dat ik er nooit bij stil had gestaan, totdat de mens kwam en het evenwicht verstoorde.

Welk wezen was nu zo kwetsbaar - en toch zo sterk? Het kon zich hullen in knalrood en turkoois, in felgeel en duizend andere kleuren, en hoewel het niet snel was, waren er talloze verhalen over het moordende en vernielende spoor dat ze achterlieten en -laten. Het was niet sterk, zuchtte en kreunde na een korte sprint, noch had het een vacht die het tegen kou beschermde, noch een scherp zicht. En toch verspreidde het zich en overwon het steeds meer land, bouwde nesten op open, vlakke plaatsen, maar werd niet aangevallen. Het verwonderde me, en verwondert me nog steeds.

Beneden mij ontwaar ik plots een figuurtje dat door het gras doolt. Ik sla mijn vleugels uit en laat mij langzaam omlaag cirkelen. Mijn scherpe ogen hebben hem allang herkend, het is het jong, een mannelijk exemplaar, dat vaker buiten te vinden is dan welk mens dan ook. Zijn huid en haar zijn onnatuurlijk bleek, en zijn ogen zijn van een waterig soort rood. Albino’s, je schijnt ze onder elk soort tegen te komen, hoewel ik ze tot nu toe nog niet onder de mijnen heb gezien. Vader zei altijd dat albino’s bijzondere wezens waren, geesten die terugkeerden in andere lichamen, wat ook de reden was waarom ze zo wit waren.

Hij loopt met stevige passen tegen de glooiing van de koningsberg op. Zijn mantel is grijs en voor minder goed bedeelde onder ons soms niet te onderscheiden van de hoge rotsen hier. Hij fluit een liedje en de tonen waaien mee met de wind die plotseling weer opsteek vanuit het noordoosten. Ik nader hem steeds dichter en dichter terwijl ik voel hoe de wolken boven mij samenpakken en zich verdichten. Regenwolken - het zal nog voor de schemering losbarsten.

Dan richt hij plotseling zijn gezicht omhoog naar mij. Het ruizen van mijn vleugels moet zijn aandacht getrokken hebben. Zijn gehoor is uitzonderlijk scherp voor een mens, en over zijn ogen zie ik een troebele waas liggen. Onmiskenbaar blind. Ik nader hem voorzichtig terwijl hij ademloos luistert. Van deze jongen heb ik niets te vrezen, zelfs al zou hij dat willen. Maar ergens in zijn trekken, in zijn verwondering en in zijn koppigheid, in de zekere stappen die hij maakt - ondanks dat hij niets kan zien - herken ik iets van mijn oudste zoon, Mörket, wat ‘held van het duister’ betekend. Hij was het enige jong van mijn eerste nest, en net zo blind als dit mensenkind voor mij. Toch stierf hij niet, wat velen van mijn vrienden verwachten, maar hij bleef leven. Koppig, intelligent, en hij heeft vele vluchten gemaakt, vertrouwend op zijn instinct en iets wat ons nieuw was: echo’s. Hij leerde zichzelf zachtjes te fluiten en de bergen voor hem weerkaatsten het geluid, zodat hij wist waar ze waren en er niet tegenop zou vliegen. Helaas heeft hij niet zo lang mogen leven als had gekund, in zijn vijfde lente vingen de mensen hem en toen ze merkten dat hij blind was hebben ze hem vermoord en opgezet. Het steekt nog steeds, diep van binnen, hoeveel vogels ik daarna ook uit heb zien vliegen, hij was mijn lievelingszoon…

Ik merk dat de jongen tegenover me weer begonnen is met neuriën. Heel in de verte hoor ik de bergen terugfluiten, echo’s die vertellen waar ze zijn. Hij komt langzaam op de steen afgeschuifeld die ik verkozen heb als tijdelijke zitplaats, zijn handjes vooruitgestrekt. Ik verroer me niet, kijk hem alleen maar aan. Door het onschuldige masker van zijn kindertijd schuilt een oude triestheid, en een heldenmoed. De afstand tussen ons verkleint langzaam… zeven vleugels lang, zes vleugels, vijf… Zijn voetjes schuifelen voorzichtig over de ongelijke grond terwijl zijn handen zachtjes om hem heen zweven. Dan hoor ik boven me de wolken openbreken en de eerste druppels omlaag vallen. Eén spettert op de hand van de jongen en nerveus beweegt hij zijn hoofd heen en weer, terwijl zijn stem de bergen aftast. Op zoek naar een schuilplaats, besef ik me. Regen en kou zijn niet goed voor mensen, en vast zeker niet voor hun jongen. Ik schuifel onrustig heen en weer, benieuwd of hij erop zal reageren, en dan spreidt ik mijn vleugels en vlieg zachtjes langs hem heen. Op enkele vleugelslagen afstand is een kleine schuilplaats, daar waar ooit een stuk rots uit de berg gevallen is en nu een natuurlijk hol gecreëerd heeft.

Beschermd door de muur van steen en het zacht omlaag glooiende dak, schud ik mijn vleugels uit terwijl ik merk hoe het buiten steeds harder begint te regen. Voor mij beginnen zich kleine geultjes te vormen en ik trek me dieper terug als ik de koude wind langs mijn borst voel schuren. De regen tikt hard op het steen en spettert dan weer omhoog, het is oorverdovend. Dan herinner ik me de jongen buiten, en ik zie hoe hij verdwaasd is blijven staan. Het geluid om hem heen overdonderd hem en hij is zijn oriëntatie kwijtgeraakt. Ik zie hoe hij doorweekt raakt en begint te rillen, bleek als hij is, begint hij nog bleker te zien, en zijn grijze mantel biedt niet veel warmte meer. Voor ik me er bewust van wat ik doe, roep ik hem zachtjes. Een oude roep, en hoewel hij het niet kan begrijpen, hoort hij me wel, en ik zie hoe hij zijn gezicht mijn richting uitdraait. Een twijfel strijkt langs zijn gezicht, maar hij kan weinig anders en weer roep ik hem. ‘Kom maar’, dan begint hij te lopen, nog voorzichtiger dan eerst, met zijn handen en voeten tastend langs de scherpe stenen en modderige stukken. Sneller dan ik gedacht had is hij bij mij en vult de opening zodanig, dat ik niet meer weg kan vliegen. Ik koer nu zachtjes, een lage toon die rommelend die ruimte vult, niet alleen zodat hij zich kan oriënteren, maar vooral om mijn aanwezigheid kenbaar te maken. Per slot van rekening is hij blind - en bovendien extra gehandicapt door de roffelende regen, en hoe sterk ik ook ben, ik zou liever niet hebben dat het mensenkind bovenop mij ging zitten. Maar hij heeft me gehoord en buigt af naar de andere hoek van deze ‘grot’ waar hij neerknielt en zijn gezicht tussen zijn knieën verbergt. We zwijgen.

De schemering begint in te vallen en nog steeds zitten we beiden in deze grot. Ik ontspan me langzaam en verwonder me over de bijzondere situatie. Er zijn maar weinig dingen waar ons soort het van te vrezen heeft, en mensen zijn er één van. Mörket’s dood heeft dat genoeg bewezen, en toch bevind ik me nu vrijwillig in een grot met dit mensenkind. Hij zit nog steeds ineengedoken maar ik voel hoe hij met zijn gehoor de omgeving af begint te tasten. De regen is afgenomen en hij kan het nu gebruiken voor zijn echo’s. Bijna tastbaar voel ik zijn gehoor langs mijn veren strijken en mij onderzoeken. Ik zou weg kunnen vliegen, ik had allang weg kunnen gaan en een andere droge plek kunnen zoeken, maar geheel tegen alle verwachtingen in blijf ik zitten. Ik vermoed dat het de nieuwsgierigheid is die me hier houd, steeds weer herinnert deze jongen mij aan mijn Mörket. Lieve, blinde, dode Mörket.

Mijn blik dwaalt over het grijze, verregende land buiten terwijl mijn gedachten bij mijn zoon rond dwarrelen. Ik zie weer voor me hoe hij steeds meer zekerheid begon te krijgen in zijn vliegkunsten, en elke ochtend opnieuw uitvloog, vóór alle anderen, om maar te leren vliegen. Hij dacht dat niemand hem zou zien, zodat niemand hem terug kon roepen, maar vaak gluurde ik door mijn oogleden als de eerste stralen zijn grijze verenpak oplichten. Ik wenste zo vurig dat het hem zou lukken, dat ik hem niet tegen wilde houden, hoe roekeloos het ook was. En hij overwon! Al gauw kende iedere vogel en elk leven wezen mijn Mörket, de grijze, blinde Steenarend die vloog als de koning zelf. Het vervulde me van trots en liefde…

Zo verzonken in gedachten, ben ik mijn aandacht voor het mensenkind kwijtgeraakt, tot ik plots voel hoe een zachte hand mijn veren streelt. Verschrik verstar ik, dan draai ik mijn kop om en sta oog in oog met het jong. Zijn klein handjes raken mijn rug aan en strelen zachtjes de veren. Een vredige uitdrukking ligt op zijn gezicht, terwijl zijn rode ogen troebel in het niets staren. ‘Respecteer de wezens, die licht zijn als sneeuw, want in hen schuilen de geesten van diegene die we lief hadden’. In gedachten hoor ik vaders scherpe stem die woorden steeds opnieuw herhalen. ‘Respecteer de wezens…’ - en plots lijkt alles op zijn plaats te vallen. Dit albinokind draagt niets anders bij zich dan de geest van mijn Mörket, en als ik zou kunnen huilen als een mens, dan hadden de tranen van ontroering langs mijn gezicht gelopen. Maar ik ben geen mens, en stilletjes blijf ik zitten terwijl ik geaaid wordt door de handen van dit bijzondere jong. Zijn lippen vormen woorden, klanken. ‘Het is goed, vader, het is goed.’

Dan loopt hij weg, de regen in, terwijl mijn hart in mijn keel bonkt. Al gauw verdwijnt hij uit het zicht terwijl ik verdwaasd achter blijft. Gelukkig en verdrietig tegelijk - mijn Mörket, teruggekeerd uit het geestenrijk om mij te troosten.

Later ben ik weggevlogen, op zoek naar een nieuw plekje onder de wijde hemel, waar de mensen nog niet waren. Ik kon na al die jaren eindelijk het verdriet om mijn Mörket loslaten. En hoewel ik soms nog terugkeerde en met mijn ogen omlaag speurde, heb ik de jongen met de rode ogen nooit meer gezien.

[Vogelvrij]

O, maar ik zeg niet dat het slecht is om proza te schrijven die poëtisch is (of om poëzie te schrijven die prozaïsch is), integendeel, daar houd ik juist van, ik bedoelde enkel dat je bovenste stuk misschien meer tot zijn recht zou komen als je er een gedicht van had gemaakt. Het tweede stuk is inderdaad wel erg proza, wel nog steeds erg beschrijvend alleen.

[Em.]

Haha, ik dacht, ik zal het proza-gehalte hier even omhoog schoppen.

Ja, dat beschrijvende... dat is ook één van de redenen waarom ik - grotendeels - op gedichten overgestapt ben. Ik vond/vind beschrijven van dingen veel leuker dan allemaal dingen laten gebeuren. Da's zo vermoeiend, moet ik ineens nadenken. xD Terwijl ik bij beschrijvingen veel meer dat hele verhaal voor me kan zien en de omgeving en de wind die er waait, mmm, dan zie ik het helemaal in mijn hoofd gebeuren en dat vind ik geweldig. Alleen vind ik het (als verhaal) iets minder geweldig.

Misschien doe ik nog eens een poging dat bovenste stuk tot een gedicht om te schrijven.

[Vogelvrij]

Ja, dat herken ik wel, ik vind dat ook lastig, om dingen te laten gebeuren in een verhaal, of nou ja, om er dus eigenlijk echt een verhaal van te maken. Maar dialogen kunnen daarbij wel goed helpen Nou ja, bij dit dan misschien niet direct, maar toch

[Ratatouille]

Dit is behoorlijk mijn stijl Ik schrijf ook graag proza. Je schrijft het goed, de eerste is behoorlijk vaag, de tweede wat directer. Jammer dat spelling niet je sterkste punt is, het staat af en toe een beetje slordig, vooral in de eerste. Tussen proza en poëzie zweeft inderdaad jouw eerste stuk. Heel veel mooie woorden, met een mooie dieper liggende gedachte waar je even over moet nadenken, in jouw geval even heel lang Ik heb precies hetzelfde, dat ik geen plan maak, maar gewoon schrijf, dus ik ga het zeker niet afkraken, maar een beetje afwerken (qua spelling, interpunctie) hier en daar kan geen kwaad

[Em.]

Ik heb er serieus nog dingen uitgehaald als 'zicht' waar 'zich' moest staan, maar het is inderdaad een zwak punt van me. Ik zie het nooit zo. Hoewel ik de regels wel hoor te kennen, gaat het op de een of andere manier nooit helemaal goed. Zo schrijf ik 'bedoeld' automatisch altijd met 'n -d en dat moet natuurlijk niet. Het is waarschijnlijk ook niets voor niets dat talen mijn zwakke punt zijn, m'n Nederlands haal ik voornamelijk weer op door toetsen over literatuurgeschiedenis en dingen die ik wél kan onthouden omdat ik het duizendmaal interessanter vind dan d's en t's en andere spelling en grammatica.

En dat terwijl ik het zélf vreselijk vind als teksten heel slecht geschreven zijn, met dingen als 'ik vindt' en 'egt'. Als ik kon toveren had ik mezelf grammaticale kunsten toe getoverd, maar dat kan ik niet.

[Ratatouille]

Haha, vooruit, bij jou vind ik het niet erg En verder kan je er dus niks aan doen, maar ik ben zelf wel een spellingfreak, dus dit soort dingen vallen mij altijd weer op dan

[Em.]

Hihi. dankje. (:

Nou ja, ik kan er wel wat aan doen. Ik kan elke avond uren gaan blokken op spelling en elke regel die ik getypt heb eerst nog eens vakkundig ontleden. Maar op een bepaalde manier kan ik dat toch niet helemaal opbrengen. Hm.

En ik kopieer stiekem al heel vaak woorden naar Word of google om te kijken hoe je dat ook al weer schreef. Ik vind het zo falend om heel slecht te spellen, maar het enige wat irritanter is dan mensen die slecht spellen, zijn mensen die slecht spellen en die het geen ruk interesseert, want 'egt' is wel zo makkelijk en wat 'boeid t als je t tog kan leese'.

[Vogelvrij]

Mja, en toch is het jammer, in je eerste stuk gaat het meteen in de eerste zin al fout, dat is dan toch een beetje een afknapper. Woorden in Word en google intypen hoef je echt niet stiekem te doen, het is alleen maar goed dat je dan spelling serieus neemt, maar bij werkwoorden kun je dat niet echt doen, dat is toch gewoon even logisch nadenken, de regels ken je vast wel.

[Em.]

Persoonsvorm regels ken ik. In de tegenwoordige tijd 'n t, bij verleden tijd kofschip tenzij het een sterk werkwoord is, letten op -n en eventueel dubbel d of t, toch? Onvoltooid deelwoord en voltooid deelwoord zijn toch kofschip dingen? En bijvoegelijk naamwoord zo kort mogelijk. Het probleem is eerder dat ik gewoon niet weet of iets een (on)voltooid deelwoord is. Ik vermoed dat ik 'verwildertd' eerst voor pv heb aangezien, vandaar de t. Of voor bijvoegelijk naamwoord. Of moet er dan alsnog geen t? Ogod, volgens mij hoor ik het te weten, maar ik slaag er steeds in het weer te vergeten. En verder zit ik altijd in de knoop met dingen als racet (?) en bingoën en vaak typ ik automatisch een d/t en zie ik daarna gewoon niet meer dat het fout is. Ik heb al heel vaak een -t achter 'ik vind' weg moeten halen omdat er automatisch een t bij kwam. Maar dat is gewoon oerstom.

O nee, wacht onvoltooid deelwoord is altijd met 'n -d. Of dat haal ik tenminste uit m'n spellingskaart die ik er maar eens bij heb gepakt. Maar ik snap het OD gewoon niet, ik vergeet steeds dat die vorm ook bestaat. Of hoe hij in elkaar steekt.

Ik vraag me serieus af hoe ik dit jaar een 8 gemiddeld voor me Nederlands heb weten te halen. ;__;

Ik vind dat we eens logische regels moeten verzinnen. Als je een t hóórt dat je er gewoon één schrijft, of zoiets. Ik vind het een drama. Scheelt ook weer irritatie, zowel van mensen die het wel als die het niet kunnen.

Of dat het bij Nederlands eens niet moeten hebben over de taalontwikkeling in 4 fases volgens verschillende theorieën, maar gewoon eens les moeten krijgen in spellen/formuleren en samenvatten. Want dat kan ik niet. En dat taalontwikkelinggezeur krijgen we tóch niet bij ons examen. En ik ben boos op mezelf omdat ik het niet kan en boos op de school omdat ze het niet leren. Hoewel ik het hoor te weten. En omdat ik die Nederlands lessen zo onnozel vind.

[Infidel]

Ik heb alleen je eerste verhaal gelezen, omdat ik in een luie bui ben. Ik vind het mooi, het loopt, het is net een soort hartslag die versneld, maar wel gestaag blijft kloppen. Een beetje opzwepend. Er zitten wel een aantal fouten in en een aantal dingen die ik anders zou hebben gedaan, maar dat is moeilijk te becommentariëren als je het hebt over zulks experimenteel proza. Je tweede verhaal wil ik zeker nog lezen. Dan heb ik nog één vraag.
Wat wil je? Want ik kan het verhaal in Word plakken, lezen en becommentariëren, maar dan doe ik dat ook. Dan ga ik echt ontzettend mierenneuken. Ik kan het ook lezen en m'n commentaar voor me houden, maar daar leer je minder van.

[Em.]

Ik mierenneuk zo vaak mensen dat ik bijna geen recht meer heb om niet gemierenneukt te worden. Op dit gebied dan.
Dus je mag het becomentariëren, graag zelfs! Daar heb ik tenminste nog wat aan. (:

[Infidel]

It's a done deal. (ik heb toch vakantie) Ik ben nu nog bezig met het bewerken van een van mijn eigen verhalen, om die hier te plaatsen, maar dat zal niet zo lang meer duren. Too tired to give myself a hard time. Dan begin ik nadat ik mijn verhaal geplaatst heb met het becommentariëren van die van jou.