Oud 03-03-2005, 14:26
*Ster*
Avatar van *Ster*
*Ster* is offline
Ik ga niet naar school. Sinds mijn opname in 2003 lukt het me niet om het dagelijkse ritme op te pakken. Ik heb het wel geprobeerd. Ik moest me uitschrijven op mijn eigen school, omdat de opname te lang duurde en ik dáár naar school kon. (speciale school, naast de instelling, o.a. voor jongeren die opgenomen zijn) Na mijn opnameperiode heb ik écht moeten smeken bij de school om me weer aan te nemen. Eerst was het altijd van: 'Geen probleem, werk aan jezelf, we zien je vanzelf wel weer terug, maak je daar niet druk om'. Maar omdat mijn situatie gecompliceerder werd (vrijwillige opname werd gedwongen, 3 weken werd 5 maanden etc.) deed de school moeilijker. Ik moest eerst 'gekeurd' worden door de schoolarts. Goed gesprek gehad, alles eerlijk verteld (dat werk áltijd het beste!) en ze zag geen bezwaren. Ook enkele leerkrachten deden erg hun best om de school te overtuigen dat ze me zo snel mogelijk weer naar school moesten laten gaan. Ik was altijd een goede leerling, nooit problemen. Nu was het anders. Er werd over me gepraat, mensen waren nieuwsgierig, ... Bovendien is het geen pretje om te weten dat een leerling zelfmoordneigingen had. Dit schrikt mensen vaak af. Het zou de school geen goede naam geven als blijkt dat ik niet voldoende 'genezen' zou zijn en alsnog...
Toch is het me gelukt om terug te mogen komen. Alleen.. ik kon het niet aan! Met gym schaamde ik me voor de littekens. Ik kon geen aansluiting vinden bij klasgenootjes, ook al deden ze vriendelijk.... mijn échte vriendinnen zaten inmiddels een klas hoger. Ik voelde me ook anders, alles wás anders. Ik zag het hele leven op een andere manier. School had nog maar weinig betekenis. Elke dag was een strijd. Soms kreeg ik een paniekaanval als ik naar school fietste en dan moest ik direct terug naar huis. Ik durfde dan zelfs de school niet meer af te bellen. Of ik zat in de les Duits en probeerde ik me te concentreren (wat dan niet lukte) en was ik zó bang om een beurt te krijgen. In de pauze kwam ik al snel alleen te staan... en ik deed ook geen moeite om met iemand een praatje te maken, want ik voelde me niet goed (bang, verward, niet op mijn plaats) en fietste dan maar heen en terug naar huis net zolang totdat de pauze om was. Eén keer kwam ik na de pauze terug op school en toen bleek dat de les niet door zou gaan. Ik zat daar als enige in een lege klas, de rest wist ervan! Ik vroeg of ik in het lokaal mocht blijven, maar dit mocht niet... en weer vloog een angstgevoel me aan.... lopend door de kantine, zoveel mensen, zoveel móóie mensen.... lachend, opvallend... dat wilde ik ook, maar ik voelde me verwijderd van die wereld. Op een gegeven moment besloot ik met school te stoppen om me het jaar daarop in te schrijven op het Volwassenonderwijs. Het was zo'n leuke school, het ROC. Ik dacht aan Havo, maar ze wilde dat ik gewoon mijn VWO af zou maken met mijn cijferlijst. Ergens was dat ook mijn wens... Het ging een tijdje goed. Ik kreeg contact met 3 meisjes, waarmee ik veel lessen volgde. Ik was vrolijk, opvallend... precies zoals het hoorde.... helemaal op mijn plaats. Wat ging er mis? Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Ik was opgenomen geweest, ik had mezelf beschadigd, ik heb het mijn ouders/vrienden/familieleden moeilijk gemaakt, ik heb gefaald, ik heb.. ik heb.... schuldgevoelens, machteloosheid,... boosheis... Hoe kon dit gebeuren? Ik had toch alles gedaan wat kon? Op tijd hulp gezocht, een jaar lang (elke week) gesprekken gehad met een psycholoog, regelmatig mijn huisarts ingelicht, bloed laten prikken, schildklier werkte niet goed en daarvoor telkens weer bloed laten prikken en medicijnen slikken, anti-depressiva geprobeerd (oke, daar was ik niet zo'n voorstander van en ik stopte tegen het advies van mijn huisarts in, maar ik heb toch via andere wegen geprobeerd mijn gevoelens te begrijpen, mijn leven te leiden....)... ik stemde zelfs in toen ze me wilden opnemen... maakte nergens een punt van... niet eens dat ik op een gesloten afdeling kwam! Uiteindelijk is mijn hele opname gruwelijk mis gegaan. Te lang verhaal om te vertellen. Maar goed, ik ging niet meer naar school (ik had niet het gevoel alsof ik wilde leven, maar wilde ook niet dood.... ik voelde me gevangen... in mijn eigen lichaam... en ik had geen overzicht meer op de situatie). Ik heb thuis gezeten, thuis gezeten en nog eens thuis gezeten. En nu nog! Ik sta nog ingeschreven, maar ga niet naar school... De school is erg betrokken. Ze willen me helpen, geven me mogelijkheden... maar ik ben kapot. Wat als ik straks uitgeschreven sta, niet naar school ga én niet werk? Mag dat wel, hier in Nederland? Ik heb ook geen professionele hulp , want dat weiger ik in elke vorm. Daarnaast ga ik niet meer naar de huisarts, niet meer naar het ziekenhuis etc. Ik wil geen hulp, maar vanbinnen schreeuw ik om hulp. Ik heb medicijnen nodig, maar die slik ik niet. Ik voel me vreemd, echt vreemd. (voor de duidelijkheid: ik heb geen last van psychoses) Ik heb borderline... moet dit me duidelijkheid geven? Is dit waarom ik overal zo tweestrijdig over denk? Kom ik daarom geen stap verder? Ik wil naar school... dan moet ik eerst medicijnen gaan slikken... maar ik schaam me... voor mezelf. (Ik voel me dik, lelijk... wil onzichtbaar zijn.... en durf niet naar school )
__________________
Leef je leven zoals het komt, met al zijn ups en downs!
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 03-03-2005, 14:49
Eend
Avatar van Eend
Eend is offline
Wauw, herkenning!
Ik ben pas geleden opgenomen geweest (gedwongen) omdat eigenlijk de spanning van school te hoog opgelopen was. Ik deed toen ook volwassenonderwijs en inderdaad, ze zijn erg betrokken met je. Ik deed het op het ID-college (staat in verband met het ROC). Ik kreeg zelfs een kaartje van mn begeleider. Buiten mn mentor, die ook een kennis was, heeft nooit iemand me van school een kaartje gestuurd of ooit iets van zich laten horen tijdens al mn opnames. En dat er amper tijd voor was, is een leugen, want ik heb een keer 4,5 maanden opgenomen gezeten tot begin oktober. Genoeg tijd om als school even iets van zich te laten horen, lijkt mij dan. Nee hoor, helemaal NIKS! Maargoed, zo'n ramp vond ik het niet, want precies zoals jij zegt; ik was bang voor school en niks lukte meer!

Nah, sinds halverwege januari zit ik weer thuis. Ik dacht dat ik gek werd. Ik besloot om mn vrijwilligerswerk bij de dierenambulance weer op te pakken, maar dat ging gewoon niet meer. Het voelde daar niet meer echt vertrouwd. Iedereen is verder gegaan, terwijl ik stilstond. Ik kreeg van mn schoonmoeder te horen, dat er één of andere basisopleiding was, zodat ik de mavo niet af hoefde te maken, maar gewoon via thuisstudie de basis kon beginnen voor de SPW (wat ik erg graag wil!). Ik heb het even aangekeken, omdat ik het niet impulsief wilde doen (ik heb ook borderline) en heb aan allerlei soorten mensen gevraagd, wat zij zouden doen. Ik heb toen toch die cursus aangevraagd en daar ben ik nu mee bezig.

Ik heb uitstekende hersens, jij zo te horen ook, alleen we hebben hetzelfde probleem; het komt er niet meer uit op school. Ik kreeg spontane paniekaanvallen op school. Dan stond ik te trillen en alles ging om me heen flitsen, af en toe raakte ik weg. En dat kwam echt niet omdat ze zo vervelend waren daar, integendeel, ze lieten me lekker m'n gang gaan.
Mijn mavo-diploma halen was een mooie droom, een goed doel, een te groot doel en het was moeilijk om dat te aanvaarden.
Wij twee moeten net iets harder (veel harder) er aan trekken om een doel te kunnen bereiken. En er zijn nou eenmaal mensen die zeggen: Ach joh, negeer die borderline toch eens! Zet je er overheen, je hebt gewoon een naampje gekregen, so what?!
Het probleem is, dat ik nu borderline als excuus heb, maar vroeger alleen maar 'vage' klachten waar nooit naar geluisterd werd.

Ik wil je wel een raad geven vanuit de borderwereld Ga iets doen! Ga vrijwilligerswerk zoeken of ga ook zo'n thuisstudie doen zoals ik nu doe. Het is helemaal niet zo zwaar en het is bij mij ook iets wat me echt interesseert. Het is niet dat ik Frans moet leren, terwijl ik er niks van moet weten. Zoek iets wat je leuk vindt. Zoek niet een te hoog doel, maar pas op dat je angsten geen excuus gaan worden om iets niet te gaan doen.
Het probleem is bij borderline, dat het min of meer blijft ontwikkelen. Je zegt geen psychoses te hebben, toch? Het probleem is, dat als je je afsluit voor de dagelijkse dingen van het leven, dat je dus die borderline onbewust extra kan ontwikkelen en dat je dus ook een mogelijkheid hebt tot micropsychoses en andere borderdingen.

Heb je geen dieren wara je energie in moet/kunt steken? Zo heb ik vijf cavia's. Ik zal ze nooit kunnen verwaarlozen, dus zo dwing ik mezelf als ik echt zo'n borderbui heb om toch naar de winkel te gaan en een frisse neus te halen, terwijl ik daar op zo'n moment totaal geen zin in heb.
Hopelijk heb je hier wat aan

[EDIT] ik weet niet of je aan het werk kunt? Anders bestaat er tegenwoordig een Wajonguitkering voor jongeren zoals jij en ik. Zo krijg je toch nog wat geld binnen, zodat je nog wel jezelf kunt onderhouden. Ik wete niet of je daar iets van af weet?
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine

Laatst gewijzigd op 03-03-2005 om 14:52.
Met citaat reageren
Oud 03-03-2005, 15:19
*Ster*
Avatar van *Ster*
*Ster* is offline
Ook ik heb een kaartje gehad van het ROC, terwijl mijn officiële school niets van zich had laten horen toen ik opgenomen was. Soms denk ik weleens... als ik wél een rooster had gehad, een leerlingenlijst, schoolboekje etc. misschien dat ik dan had kunnen inzien dat het nog niet te laat was om de draad op te pakken. Als je eenmaal in een gat terecht komt, wordt het naarmate je dieper wegzakt moeilijker en moeilijker om eruit te komen...

Ik heb een kat. Alleen hij maakt me gelukkig. Ik mis 'm ook altijd als ik niet bij hem ben. Volgens mij begrijpen dieren hoe je je vanbinnen voelt (of althans, zo lijkt het).

Heb jij een wajong uitkering of iets dergelijks?

Het volwassenonderwijs geeft je max. 2 jaar de tijd om op die school te zitten. Ze vonden het geen probleem om dit schooljaar niet mee te rekenen en me volgend schooljaar een nieuwe kans te geven, maar... het ligt niet aan de school. Ik zou wel steun krijgen. Via het trajectbureau was er een begeleid leren groepje gestart voor mensen die te maken hebben (gehad) met psychische problemen. En ook wilde ik een faalangsttraining volgen, alles.. om ervoor te zorgen dat het ging lukken. Alleen stopte ik al vóórdat ik daarmee in aanraking kwam. Zo gek, want het ging echt goed. Ik stopte vlak voor de examens. Ik raakte in paniek, denk ik. Ik dacht dat ik het niet meer kon. Terwijl huiswerk maken geen probleem was.

Een thuisstudie? Ik heb daar ook weleens over nagedacht... Ik ben dan alleen bang dat ik de motivatie mis om mijn boeken open te slaan. Vaak lijkt alles zo nutteloos. Het stomme is dat ik het liefst naar school ga, vrienden maak, les krijg van een docent etc. Waarom die angst? Door die angst wil ik mezelf opsluiten, krijg ik het benauwd bij de gedachte om tussen al die mensen te staan... mensen die je observeren... soms ben ik zelfs bang dat ze dwars door me heen kunnen kijken... en opmerken dat ik het moeilijk heb... Hoe kun je je zo anders voelen dan anderen, ondanks dat niemand het eigenlijk opvalt?

Terug naar school, kleine kans... (maar wel een kans om mijn leven op te pakken!) Wie weet is er een mogelijkheid om bijv. een aantal vakken wél naar school te gaan en andere vakken thuis te doen... zodat ik toch minder naar school hoef te gaan, maar wel de kans krijg om mijn opleiding af te maken???

Ik heb het gevoel alsof ik vastzit. Ik wil aan de ene kant allerlei dingen (opleiding, werk, geld, eigen huis), maar aan de andere kant niet (opgeven, afzonderen, niets doen, gevoelens blokkeren).
__________________
Leef je leven zoals het komt, met al zijn ups en downs!
Met citaat reageren
Oud 03-03-2005, 15:57
Eend
Avatar van Eend
Eend is offline
Ja, ik heb zo'n uitkering ja
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
Met citaat reageren
Oud 03-03-2005, 16:57
nursexx
Avatar van nursexx
nursexx is offline
knap dat je hetzo op papier kunt zetten
ik merk wel dat je je doelen te groot maakt, naar school,diploma halen, vriendinnen maken enz.
Je moet eigenlijk de dingen gaan ordenen.
Begin met een "klein" doel bijv. naar de dokter gaan.
Als je dit lukt zul je zien dat het je een 'succes-gevoel' zal geven, en een stimulans om verder te gaan.
Zo verzin je ieder week een doel om aan te werken. ( maak ze niet te groot, want dan is de kans groter dat ze mislukken.).
Voor mijn part zet je hier op het forum iedere week een doel en de acties eronder hoe je dat doel gaat bereiken.
VOORBEELD:
DOEL: naar de dokter gaan.
ACTIE: op papier zetten waarom het belangrijk is naar de dokter tegaan
Dokter bellen enzv

Misschien dat het zo wel lukt.

Waarom is de opname mislukt zou je dat toch willen zeggen?
Met citaat reageren
Oud 03-03-2005, 17:42
heavyukkie
heavyukkie is offline
Citaat:
ch@nt@l schreef op 03-03-2005 @ 14:26 :
Ik ga niet naar school. Sinds mijn opname in 2003 lukt het me niet om het dagelijkse ritme op te pakken. Ik heb het wel geprobeerd. Ik moest me uitschrijven op mijn eigen school, omdat de opname te lang duurde en ik dáár naar school kon. (speciale school, naast de instelling, o.a. voor jongeren die opgenomen zijn) Na mijn opnameperiode heb ik écht moeten smeken bij de school om me weer aan te nemen. Eerst was het altijd van: 'Geen probleem, werk aan jezelf, we zien je vanzelf wel weer terug, maak je daar niet druk om'. Maar omdat mijn situatie gecompliceerder werd (vrijwillige opname werd gedwongen, 3 weken werd 5 maanden etc.) deed de school moeilijker. Ik moest eerst 'gekeurd' worden door de schoolarts. Goed gesprek gehad, alles eerlijk verteld (dat werk áltijd het beste!) en ze zag geen bezwaren. Ook enkele leerkrachten deden erg hun best om de school te overtuigen dat ze me zo snel mogelijk weer naar school moesten laten gaan. Ik was altijd een goede leerling, nooit problemen. Nu was het anders. Er werd over me gepraat, mensen waren nieuwsgierig, ... Bovendien is het geen pretje om te weten dat een leerling zelfmoordneigingen had. Dit schrikt mensen vaak af. Het zou de school geen goede naam geven als blijkt dat ik niet voldoende 'genezen' zou zijn en alsnog...
Toch is het me gelukt om terug te mogen komen. Alleen.. ik kon het niet aan! Met gym schaamde ik me voor de littekens. Ik kon geen aansluiting vinden bij klasgenootjes, ook al deden ze vriendelijk.... mijn échte vriendinnen zaten inmiddels een klas hoger. Ik voelde me ook anders, alles wás anders. Ik zag het hele leven op een andere manier. School had nog maar weinig betekenis. Elke dag was een strijd. Soms kreeg ik een paniekaanval als ik naar school fietste en dan moest ik direct terug naar huis. Ik durfde dan zelfs de school niet meer af te bellen. Of ik zat in de les Duits en probeerde ik me te concentreren (wat dan niet lukte) en was ik zó bang om een beurt te krijgen. In de pauze kwam ik al snel alleen te staan... en ik deed ook geen moeite om met iemand een praatje te maken, want ik voelde me niet goed (bang, verward, niet op mijn plaats) en fietste dan maar heen en terug naar huis net zolang totdat de pauze om was. Eén keer kwam ik na de pauze terug op school en toen bleek dat de les niet door zou gaan. Ik zat daar als enige in een lege klas, de rest wist ervan! Ik vroeg of ik in het lokaal mocht blijven, maar dit mocht niet... en weer vloog een angstgevoel me aan.... lopend door de kantine, zoveel mensen, zoveel móóie mensen.... lachend, opvallend... dat wilde ik ook, maar ik voelde me verwijderd van die wereld. Op een gegeven moment besloot ik met school te stoppen om me het jaar daarop in te schrijven op het Volwassenonderwijs. Het was zo'n leuke school, het ROC. Ik dacht aan Havo, maar ze wilde dat ik gewoon mijn VWO af zou maken met mijn cijferlijst. Ergens was dat ook mijn wens... Het ging een tijdje goed. Ik kreeg contact met 3 meisjes, waarmee ik veel lessen volgde. Ik was vrolijk, opvallend... precies zoals het hoorde.... helemaal op mijn plaats. Wat ging er mis? Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Ik was opgenomen geweest, ik had mezelf beschadigd, ik heb het mijn ouders/vrienden/familieleden moeilijk gemaakt, ik heb gefaald, ik heb.. ik heb.... schuldgevoelens, machteloosheid,... boosheis... Hoe kon dit gebeuren? Ik had toch alles gedaan wat kon? Op tijd hulp gezocht, een jaar lang (elke week) gesprekken gehad met een psycholoog, regelmatig mijn huisarts ingelicht, bloed laten prikken, schildklier werkte niet goed en daarvoor telkens weer bloed laten prikken en medicijnen slikken, anti-depressiva geprobeerd (oke, daar was ik niet zo'n voorstander van en ik stopte tegen het advies van mijn huisarts in, maar ik heb toch via andere wegen geprobeerd mijn gevoelens te begrijpen, mijn leven te leiden....)... ik stemde zelfs in toen ze me wilden opnemen... maakte nergens een punt van... niet eens dat ik op een gesloten afdeling kwam! Uiteindelijk is mijn hele opname gruwelijk mis gegaan. Te lang verhaal om te vertellen. Maar goed, ik ging niet meer naar school (ik had niet het gevoel alsof ik wilde leven, maar wilde ook niet dood.... ik voelde me gevangen... in mijn eigen lichaam... en ik had geen overzicht meer op de situatie). Ik heb thuis gezeten, thuis gezeten en nog eens thuis gezeten. En nu nog! Ik sta nog ingeschreven, maar ga niet naar school... De school is erg betrokken. Ze willen me helpen, geven me mogelijkheden... maar ik ben kapot. Wat als ik straks uitgeschreven sta, niet naar school ga én niet werk? Mag dat wel, hier in Nederland? Ik heb ook geen professionele hulp , want dat weiger ik in elke vorm. Daarnaast ga ik niet meer naar de huisarts, niet meer naar het ziekenhuis etc. Ik wil geen hulp, maar vanbinnen schreeuw ik om hulp. Ik heb medicijnen nodig, maar die slik ik niet. Ik voel me vreemd, echt vreemd. (voor de duidelijkheid: ik heb geen last van psychoses) Ik heb borderline... moet dit me duidelijkheid geven? Is dit waarom ik overal zo tweestrijdig over denk? Kom ik daarom geen stap verder? Ik wil naar school... dan moet ik eerst medicijnen gaan slikken... maar ik schaam me... voor mezelf. (Ik voel me dik, lelijk... wil onzichtbaar zijn.... en durf niet naar school )
wooow ook een super herkenning voor mij. zit hier gewoon met tranen in mn gezicht....
als je echt niet kan werken/school ga dan eens kijken voor een wa-jong...heb ik ook

Laatst gewijzigd op 03-03-2005 om 17:45.
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 13:47
Verwijderd
natuurlijk mag jij "nix doen" (sorry als het lullig overkomt). de staat kan jou nooit verplichten iets te gaan doen. zwervers bvb doen ook "nix", het is je goed recht om te doen en laten wat je wil.

het enige wat hier dan weer tegenover staat is dat je volgens mij dan ook geen recht hebt op bvb een uitkering, je probeert immers geen baan te vinden, je gaat niet naar school etc etc

sterkte nog verder!
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 15:29
*Ster*
Avatar van *Ster*
*Ster* is offline
Zo'n Wajong uitkering lijkt me opzich wel prettig (< toch een eigen vorm van inkomen). Alleen ben ik bang dat ik er niet voor in aanmerking kom... ik bedoel... ik functioneer lichamelijk prima en zou dus best kunnen werken ... alleen ik werk niet mee ofzo. Beetje lastig om uit te leggen, maar soms heb ik het gevoel alsof het mijn eigen schuld is. Ik wil wel naar school, maar ik KIES ervoor om niet door te gaan. Oké, diep in mijn hart wil ik wél gaan, maar tegelijkertijd voel ik me opgelucht als ik niet ga.
Ook ben ik bang voor al die formulieren die ik in moet vullen, al die vragen... gesprekken, onderzoeken... brr... lijkt me niet leuk! Als je zo'n uitkering aanvraagt, word je huisarts en/of hulpverlener dan óók bij het proces betrokken? Ik wil namelijk niks meer met 'zulke' mensen te maken hebben. Ik ben écht bang. Ik loop gewoon vast, ook al kan ik diverse kanten op. Vanbinnen voel ik me zo nerveus, zo onzeker, zo ... ongelukkig. Ik probeer zulke gevoelens weg te eten, maar het is een eindeloze cirkel. Ik zoek de oplossing in verkeerde dingen, zoals willen krassen... maar dit mag ik niet meer van mezelf (ben al maanden gestopt, wil het niet verpesten) en dan is eten de meest veilige oplossing. Alleen nu ben ik heel snel 'boos' als mensen me confronteren met eten. Ik wil helemaal niet aankomen in gewicht! Maar ik eet wel teveel... en ik schaam me voor mezelf. Mijn handen zijn ijskoud en paars (iedereen heeft er wel een opmerking over) en ik zit de hele dag bij de kachel (kan ook te maken hebben met mijn schildklier, want ik slik er geen medicijnen meer voor). Bij mij is het alles óf niets. Ik wil naar school gaan, maar dan wel volledig meedraaien. Ik wil afvallen, maar dan mag ik dus niet afwijken van mijn plan anders is de hele dag verpest. Ik mag niet krassen, anders mag ik nooit meer zwemmen etc. Ik leg de lat hoog en eis veel van mezelf, waardoor het tegenovergestelde gebeurd... ik bevries, doe niks, ben bang om te falen, beoordeel mezelf op een negatieve manier.

Mijn opname heeft niet geholpen, hoe kwam dat? Ik kon me moeilijk overleveren aan anderen, wilde altijd een deel van mezelf onder controle houden (op welke manier dan ook). Ik deed wel mijn best, bijv. tijdens de therapie of in de groep. De dingen die mis gingen waren bijv. als ik s'avonds moest gaan slapen en een paniekgevoel me overviel.... weer een dag voorbij, het vooruitzicht dat alle dagen dag in dag uit voorbij gaan, een gevoel van 'geen behoefte' om verder te gaan... Ik kreeg dan zm-gedachten die maar niet weg wilden gaan. Het werd dan zo'n chaos van gevoelens en gedachten dat ik dit maar op 1 manier wist te uiten... 'ik wil weg, ik kan niet meer, ik wil niet meer' . Voor mijn eigen veiligheid moest ik dan de nacht doorbrengen in een separeer. Een aantal sociotherapeuten hielden me dan vast en brachten me van de afdeling naar de separeerruimtes. Ik kon dan tijdelijk mijn gevoelens uitschakelen, maar als ik dan besefte dat ik opgesloten zat (terwijl ik weg wilde) kreeg ik het ontzettend benauwd, begon tegen te werken etc. En dan moest ik me nog uitkleden. Daar sta je dan... zoveel onrust in je lichaam, angst, paniek, boosheid... en het enige wat je kunt is stil staan, staand tegen een muur om te beseffen dat je daar staat... maar de rest gaat langs je heen. En dan opeens al die handen op je lichaam. Je wordt tegen je zin in uitgekleed. De ene keer laat je het toe, maar andere keren wil je bewegen, een uitweg zoeken (ondanks dat je weet dat je geen kant op kunt, want er is al een deur achter je gesloten) en gaat het uitkleden met veel geweld. De pijn in je pols (doordat ze je in de houdgreep vasthouden) voel je niet. Zodra je een scheurjurk aangekregen hebt, plastic bekertjes water en toiletpapier in de separeer staan en 'ze' je loslaten en snel de ruimte verlaten om jou daar achter te laten, lig je alleen maar... rustig, concentreer je je op je ademhaling (adem in, adem uit), ben je verdoofd door de pijn.... wat er gebeurd begrijp je niet, je weet het wel, maar je weet niet meer of het werkelijk met je gebeurd...
Zo gaat het wekenlang, maandenlang door. Je doet zo je best om de dagen door te komen, maar eigenlijk neem je jezelf in de maling. Je voelt zoveel vanbinnen, maar weet niet wat je ermee aan moet. En je hebt het gevoel alsof het elk moment je einde kan betekenen, omdat je eraan kapot gaat. Is dit wel zo? Ben je een gevaar voor jezelf of uit je het alleen maar op die manier? Wil je niet liever dat iemand je vast houdt? Zegt dat het oké is om bang te zijn? Het advies geeft om kleine stapjes te maken, jezelf doelen te stellen, positieve gedachten te ontwikkelen... Zegt niemand dit dan tegen je? Misschien wel, alleen komt het niet aan, heeft het zijn betekenis verloren, vertrouw je er niet meer op, omdat jij met die gevoelens rondloopt en niet een ander (dit is wat je denkt, want er zijn wel degelijk mensen die hetzelfde voelen).
__________________
Leef je leven zoals het komt, met al zijn ups en downs!
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 15:47
Eend
Avatar van Eend
Eend is offline
Citaat:
slobowicz schreef op 04-03-2005 @ 13:47 :
natuurlijk mag jij "nix doen" (sorry als het lullig overkomt). de staat kan jou nooit verplichten iets te gaan doen. zwervers bvb doen ook "nix", het is je goed recht om te doen en laten wat je wil.

het enige wat hier dan weer tegenover staat is dat je volgens mij dan ook geen recht hebt op bvb een uitkering, je probeert immers geen baan te vinden, je gaat niet naar school etc etc

sterkte nog verder!
Fout. De Wajong is voor jong gehandicapten en daar wordt je dan ook voor gekeurd. Je hoeft niet te solliciteren, ze kijken gewoon wat je kunt of niet.
Mensen die bijvoorbeeld letterlijk niks doen en het officieel wel kunnen, die krijgen niks.
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 15:51
Eend
Avatar van Eend
Eend is offline
Ben jij trouwens niet te vroeg weggegaan uit de kliniek? Ben je niet geholpen met de wederopbouw?

En voor de Wajong hoef je geen lichamelijke klachten te hebben. Geestelijk is net zo erg/soms erger dan lichamelijk. Ik ben door mijn borderline 100% afgekeurd.
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 16:13
Bloedpropje
Avatar van Bloedpropje
Bloedpropje is offline
wat is er mis met kort en bondig?
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 16:15
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Je kunt inderdaad wel degelijk in aanmerking komen voor een WaJong uitkering, alleen moet je je dus wel laten keuren. In hoeverre je daarbij met artsen ed. te maken krijgt weet ik alleen niet.
Verder vind ik het ook een goed advies om jezelf bezig te houden. Zodra er niets vaststaat kun je er gemakkelijk van weglopen, en als je er van weg kan lopen zul je dat uiteindelijk ook altijd doen. Als het een 'verplichting' is, heb je die keuze niet meer, en gaat het een stuk makkelijker om het vol te houden.
Mmm, beetje vaag, maar ik hoop dat je 't begrijpt.
__________________
Recht voor je raapje!
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 17:48
Eend
Avatar van Eend
Eend is offline
Citaat:
Zut Alors! schreef op 04-03-2005 @ 16:15 :
Je kunt inderdaad wel degelijk in aanmerking komen voor een WaJong uitkering, alleen moet je je dus wel laten keuren. In hoeverre je daarbij met artsen ed. te maken krijgt weet ik alleen niet.
Verder vind ik het ook een goed advies om jezelf bezig te houden. Zodra er niets vaststaat kun je er gemakkelijk van weglopen, en als je er van weg kan lopen zul je dat uiteindelijk ook altijd doen. Als het een 'verplichting' is, heb je die keuze niet meer, en gaat het een stuk makkelijker om het vol te houden.
Mmm, beetje vaag, maar ik hoop dat je 't begrijpt.
Ik heb ook maar 1 onderzoek gehad en dat was met een arts, het gesprek daarop kreeg ik al gelijk mn uitkering. Ze krijgen wel een brief van je hulpverlener geloof ik, maar dat is alles. Ik kreeg ook geen lichamelijk onderzoek, omdat ik geen lichamelijke klachten heb
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 18:39
heavyukkie
heavyukkie is offline
ik heb ook een wa-jong en ook wel degelijk alleen psygische problemen, ik denk dat psygisch erger is dan lichamelijk kijk heb je iets aan je benen kan je zitten en dan kan je bv een kantoor baan doen. je hebt je hoofd altijd nog om iets te doen met ons zitten we contineu in de knel je KAN stom weg niet ook al weet je dat je het lichamelijk wel kan maar geestelijk niet. Je zit je zelf er gewoon (teminsten ik zelf) wel. Waar je je zeker dan niet aan moet ergeren is dat mensen zeggen dat je lui bent en makkelijk kan werken want lichamelijk ben je in orde. DAT IS DUS NIET!!
Met citaat reageren
Oud 04-03-2005, 19:05
Eend
Avatar van Eend
Eend is offline
Hmm, ik denk niet dat psychisch erger kan zijn, aangezien je door psychische klachten, lachamelijke klachten krijgt en van lichamelijke klachten, psychische klachten krijgt.

Naja, soms dan, maargoed, het is iig niet erger.
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
Met citaat reageren
Oud 05-03-2005, 17:31
*Ster*
Avatar van *Ster*
*Ster* is offline
Ik ga zo'n Wajong uitkering aanvragen. Ik heb nog wel een vraagje: Ik ken een meisje die een Wajong uitkering heeft én nog naar school gaat... kan dit dan wel gewoon? (is dit omdat je dan na je opleiding vanwege één of andere reden niet volledig kunt werken ofzo?) Vrijwilligerswerk mag je wel doen toch?

Ik wil graag mijn opleiding afmaken, maar dat gaat niet omdat ik me niet goed kan concentreren door alle problemen. Ik weet wel dat als ik het tóch probeer, het meestal een tijdje goed gaat en ik weer in het ritme kom van school/huiswerk/naar buiten gaan. Alleen dan komt er altijd een punt waarop ik terug denk aan de momenten dat het slecht met me ging, dan krijg ik dat gevoel terug en lijkt ik meegesleept te worden naar beneden.. maar daar moet ik een 'crisisplan' voor maken. Wat te doen als het minder goed gaat? Momenteel wordt ik erg gekweld door een eetstoornis (boulimia). Ik ga hierdoor niet naar mijn psych, omdat ik bang ben dat hij me dik vindt. Vóór mijn opname was ik drastisch afgevallen, na mijn opname had ik mijn normale gewicht terug en nu is het een dagelijkse strijd tussen afvallen/(vr)eten. Ik en mijn psych hebben mailcontact... en hij blijft contact houden, aangezien hij eerst een afsluitendgesprek wilt hebben voordat ik kan stoppen met de ambulante behandeling (die er zo goed als niet meer is...). Ik gaf aan dat ik er een punt achter wilde zetten, maar ik durf niet te komen en daarom blijf ik in het bestand staan als zijn cliënt en ik weet bijna zeker dat hij zal aangeven dat hij het geen goed idee vindt om helemaal te stoppen met de gesprekken.
__________________
Leef je leven zoals het komt, met al zijn ups en downs!
Met citaat reageren
Oud 06-03-2005, 14:23
-(L)-
Ik herken wel iets in je verhaal. Niet dat ik 't zelf heb meegemaakt, maar mijn moeder is wel 2x opgenomen geweest. (1x vrijwillig, en 1x gedwongen, vreselijk). Ze had last van psychoses. Ondanks dat jij zegt dat niet te hebben herken ik m'n moeder er wel heel erg in. En mezelf ook, op de manier hoe jij je voelt; nergens meer zin in hebben, geen kant meer op kunnen, je afsluiten van anderen, in paniek raken op school (ik had last van aanvallen van hyperventilatie). Ik had hier last van, toen m'n moeder was opgenomen. Ook zij wilde geen tabletten slikken etc, ik herken 't echt allemaal. Maar waar had je precies last van dat je werd opgenomen? Depressies ofzo? Mijn moeder was namelijk depressief, en kreeg toen psychoses (schizofrenie).

Ik weet dat 't moeilijk is om er bovenop te komen, mijn moeder had dat namelijk ook. Zij is ook in 2003 opgenomen geweest, 2 jaar geleden nu, en ze is er nog steeds niet bovenop. Ik hoop niet dat 't bij jou ook 't geval is, maar de kans dat mijn moeder er nog ooit helemaal bovenop komt is niet groot. Ze is nu gewoon thuis, maar ze lijdt haar eigen leven. Ze werkt niet meer, dat is haar afgeraden omdat ze geen verplichtingen aankan.
Tussen mijn ouders zijn er vaak meningsverschillen, aangezien mijn moeder haar eigen leven lijdt. Nu heb jij natuurlijk niet 't zelfde (last van psychoses), maar ik ken het wel enorm in 't verhaal met mn moeder.
Ik denk dat het enorm helpt als je veel met anderen praat die je vertrouwt, en in ieder geval probeert je medicatie te nemen. Hulp weigeren deed m'n moeder ook, maar als je dat doet help je jezelf alleen nog maar verder de put in. Anderen kunnen je niet gedwongen helpen (in de zin van opnemen), zolang je geen gevaar voor jezelf of voor de samenleving bent. Daarom zul je toch zelf je medicatie moeten willen slikken, en proberen de draad op te pakken.
Nu ben je wel uit de periode van je opname, maar als je je nog steeds niet goed voelt raad ik je toch aan proffesionele hulp te zoeken, en later proberen je school toch nog af te maken op de een of andere manier, zodat je toekomst hebt.

Verder weet ik niet goed wat ik er nog op moet zeggen, ik vind het heel moeilijk, in ieder geval heel veel sterkte.
Met citaat reageren
Oud 06-03-2005, 15:06
*Ster*
Avatar van *Ster*
*Ster* is offline
Ik weet zeker dat je moeder haar leven liever anders had gezien, net als ik, maar omdat het vooruitzicht er zo uitzichtloos uitziet en de gevoelens er blijven... geef je je er uiteindelijk aan over. Niks heeft dan meer een opbeurend effect, omdat je weet (of denkt) dat de situatie altijd zo zal blijven. Je voelt je hopeloos, komt er zelf niet meer uit en ook met hulp van anderen merk je een minimaal effect met meestal een terugval waardoor alles voor 'niks' geweest lijkt te zijn... Je moeder geeft om je, zeker weten.. alleen... om zichzelf te beschermen en omdat ze zichzelf wijs maakt dat het ook beter is voor jou om zo min mogelijk in contact met d'r te staan gaat ze steeds verder van je afstaan. Soms zoekt ze toenadering, maar zo'n bui kan snel omslaan. Het is altijd lastig om te moeten leven met een persoon die niet sterk in het leven staan, eigenlijk heel onstabiel is. Tuurlijk zijn er momenten dat je het waardeerd dat jullie nog samen zijn, ook al zijn het momenten dat het 'goed' gaat. Ook je moeder kent zulke momenten. Ik hoop dat je rust vindt in de gedachte dat het niet jouw schuld is. Jij kunt hier niks aan doen! Het is gewoon vervelend dat juist jouw moeder dit moet overkomen. Probeer je eigen doelen in het leven na te streven, zoek dingen om te doen (om even de situatie thuis te ontlopen), help je moeder bij de kleine dingen (huishouden, gezelschap > alleen al aanwezig zijn in huis kan al voldoende zijn) etc.
Ik sluit me ook heel erg af voor de 'mensenwereld'... hoe graag ik er ook deel van uit wil maken. Het maakt me angstig, geeft me het gevoel alsof ik er niet bij hoor... Ik kan ook niet goed tegen zonlicht. Ik voel me veiliger in mijn eigen, donkere wereldje. Niet persé depressieve wereld, maar een wereldje waarin ik me beschermd voel. En ook hier: dit is niet áltijd zo! Iedereen is anders, maar ik denk dat mensen met psychische problemen vaak in een ingewikkeld patroon van gevoelens en gedachten vast zitten. Het is een cirkel, waar je zo af en toe wél het einde van de tunnel ziet, maar meestal niet...
Ik ben jong, wil nog niet opgeven en ga dan ook mijn best doen om ergens nog mijn voordeel uit te halen. Ik ben het mezelf verontschuldig en ook mijn ouders/familie/vrienden!
__________________
Leef je leven zoals het komt, met al zijn ups en downs!
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 06-03-2005, 15:28
-(L)-
Bedankt voor je reactie. Ik begrijp nu ik jouw verhaal lees een beetje hoe zo iemand zich voelt.
Mijn moeder zoekt 't ene moment ook toenadering, en voor je het weet slaat ze om. Ze wil ook heel veel dingen (vrijwilligerswerk, cursussen volgen), maar als ze er eenmaal aan begint slaat ze om. Ik begreep dat nooit en vond het vreemd, maar het schijnt dus normaal te zijn.

Ik probeer er inderdaad het beste van te maken, en mijn moeder zoveel mogelijk te steunen enzo. Het is gewoon heel moeilijk; het ene moment is ze heel vrolijk, en voor je het weet is ze 't huilen omdat ze zich rot voelt terwijl ze niet weet waarom, of er niet over wil praten. Ik probeer inderdaad rust te zoeken in dat het mijn schuld niet is, en dat mijn moeder er ook niks aan kan doen dat ze zo is, en dat ze nooit meer wordt zoals ze vroeger was, maar het blijft toch ontzettend moeilijk. Voor de persoon zelf zal het ook heel moeilijk zijn.

Zoals jij je gedraagt tov zonlicht heeft m'n moeder ook heel erg. Het liefst doet ze 't licht uit, en overdag de rolluiken af. Soms is het heel donker in huis (terwijl m'n vader en ik niet snappen waarom), en het andere moment weer niet. Zelf zegt ze dat ze elektriciteit wil besparen, maar nu ik zie dat jij dat ook hebt, vraag ik me af of het niet misschien toch iets met haar 'ziekte' te maken heeft.

Nogmaals bedankt voor je reactie, ik begrijp nu dat mijn moeder niet de enige is die zo denkt, en vooral dat ze er zelf niks aan kan doen. Ik begrijp beter hoe ze zich voelt.

Wat betreft jouw situatie hoop ik dat het allemaal nog goed komt. Je bent nog jong, en hebt nog een heel leven voor je. Ik weet dat het moeilijk is om jezelf bij elkaar te rapen en te proberen er 't beste van te maken, maar ik hoop dat het je toch lukt, en dat je weer kan leven zoals je altijd geleefd hebt, en dat je bent wie je wil zijn. Nogmaals heel veel sterkte, en ik hoop 't beste voor je
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 11:41
*Ster*
Avatar van *Ster*
*Ster* is offline
Mijn ouders hebben al eens eerder papieren opgevraagd voor het geval ik van plan was om een uitkering aan te vragen. Ik hoefde dus alleen nog maar de formulieren in te vullen en te posten. Er zaten wel een aantal lastige vragen bij, maar ik ben overal uitgekomen. (vragen zoals; hoeveel uren school heb je gevolgd in de 12 maanden vóórdat je arbeidsongeschikt werd etc. Ook heb ik de eerste dag van mijn opname als startpunt gebruikt van mijn arbeidsongeschiktheid) IK voel me best opgelucht. Tenminste 1 punt afgerond. Wat ik verder ga doen weet ik nog niet... Ik voel me niet erg goed. Gisteren was ik ff naar mijn eigen huis gegaan, heb mijn kamer zitten opruimen (ik ben een beetje perfectionistisch, dus als ik opruim moet het ook écht opgeruimd worden... denk aan; laadjes helemaal uitzoeken, weten waar alles ligt e.d.) Nu zit ik weer in het huis van mijn zus. Ze verblijft nog 3 weken in het buitenland en al die tijd mag ik gerbuik maken van haar huis. Een fijne woning... maar ik mis iets. Ik heb niks te doen. En ondanks dit gevoel heb ik niet veel zin om iets te doen (lekker tegenstrijdig). Ik doe het huishouden, haal boodschappen in huis (heb mijn pinpas niet bij me, nu is het geld op, dus kan niks meer kopen), verzorg de poes (zónder een huisdier zou ik het niet overleven... het is toch een stukje gezelligheid om je heen), kijk veel te véél tv... boring!

Ik kan wéér naar huis gaan, maar vind het toch best moeilijk om nu de deur uit te gaan. Misschien moet ik eerst ff een warme douche nemen... dan krijg ik een deel van mijn zelfvertrouwen terug... haha... fris en fruitig (*knipoog*).

Kus aan iedereen,
hoop dat jullie een goede dag hebben vandaag.
__________________
Leef je leven zoals het komt, met al zijn ups en downs!
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 13:50
*Ster*
Avatar van *Ster*
*Ster* is offline
Vandaag kwam ik een moeder van een schoolvriendinnetje tegen.

Ze vroeg hoe het met me ging en of ik nog op school zat?
Mijn antwoord: Het gaat goed hoor! Met (naam) ook? En ik ga niet meer naar school.
Zij: Met (naam) gaat 't ook allemaal zijn gangetje... Ben je geslaagd?
Ik: Neej, ik ben ziek geweest. Ik heb schildklierproblemen en daar heb ik veel last van gehad.
(ik kon wel door de grond zakken... ik kon niet vertellen dat ik psychische problemen heb) Daarnaast zei ik dat ik wel van plan was om mijn opleiding nog af te maken. Pff... ik haat het om mensen tegen te komen die ik ken... ik ben altijd bang dat ze vragen gaan stellen.

Nu wil ik niets liever dan verhuizen... ver weg van alle mensen die mijn goede 'ik' nog kennen... Ik schaam me voor mijn problemen!!
__________________
Leef je leven zoals het komt, met al zijn ups en downs!
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 14:04
-(L)-
Weet die vriendin zelf ook niet wat er aan de hand is? Als het echt een goede vriendin is kan je het haar toch best vertellen, dat lucht alleen maar op. Maarja, ik ken de situatie niet. En de waarheid vertellen lijkt me soms beter dan erover te liegen, zeker is het om (de moeder van) een goede vriendin gaat... Zo begrijpt je directe omgeving vast ook beter wat er aan de hand is.
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 14:15
*Ster*
Avatar van *Ster*
*Ster* is offline
Citaat:
Happyyy schreef op 07-03-2005 @ 14:04 :
Weet die vriendin zelf ook niet wat er aan de hand is? Als het echt een goede vriendin is kan je het haar toch best vertellen, dat lucht alleen maar op. Maarja, ik ken de situatie niet. En de waarheid vertellen lijkt me soms beter dan erover te liegen, zeker is het om (de moeder van) een goede vriendin gaat... Zo begrijpt je directe omgeving vast ook beter wat er aan de hand is.
Het was een meisje waarmee ik omging toen ik nog op de basisschool zat. Maar ze woont ook in de buurt. Het is in ieder geval geen goede vriendin van me. Misschien 'denken' mensen vanalles, maar ze weten weinig... volgens mij... Ik ben altijd heel eerlijk, maar niet tegen mensen die me eigenlijk helemaal niet kennen. Ik wil dan niet liegen, maar vertel niet veel... zo min mogelijk... Bovendien is die moeder nogal een roddeltype, daar houd ik al hélemaal niet van! Toch had ik liever met een positief verhaal willen komen. Dat ik mijn atheneumdiploma had gehaald, dat ik studeerde... weet je wel? Maar ja... mijn leven is anders verlopen dan ik had verwacht. Ik moet ermee leren omgaan.
__________________
Leef je leven zoals het komt, met al zijn ups en downs!
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 14:37
-(L)-
Dan is het inderdaad beter zo. Ik was van een vriendin uit gegaan waar je nog steeds contact mee hebt (en met een niet-roddelende moeder).
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 14:39
Verwijderd
Tsss

Opgenomen geweest? Hoe een loser kun je zijn?
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 07-03-2005, 14:41
Shitonya
Avatar van Shitonya
Shitonya is offline
Citaat:
DarkSide schreef op 07-03-2005 @ 14:39 :
Tsss

Opgenomen geweest? Hoe een loser kun je zijn?
Zo'n loser als jou...daar kan niemand aan tippen
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 14:49
-(L)-
Citaat:
DarkSide schreef op 07-03-2005 @ 14:39 :
Tsss

Opgenomen geweest? Hoe een loser kun je zijn?
Sorry hoor, maar deze opmerking vind ik echt niet kunnen.
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 14:55
Verwijderd
Citaat:
Happyyy schreef op 07-03-2005 @ 14:49 :
Sorry hoor, maar deze opmerking vind ik echt niet kunnen.
Ik heb echt wel erge gevallen in m'n omgeving mee gemaakt en allemaal er zelf uitgekomen of ze vechten nog. Ik geloof niet in hulp. Uiteindelijk moeten we het toch allemaal zelf zien te rooien.
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 14:57
Shitonya
Avatar van Shitonya
Shitonya is offline
Herkenbaar. Ik ben ook 19 en heb ook nog steeds geen diploma en zit ook niet meer op school. Ik zou kunnen werken lichamelijk, maar geestelijk niet echt.
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 14:59
Verwijderd
Citaat:
Shitonya schreef op 07-03-2005 @ 14:57 :
Herkenbaar. Ik ben ook 19 en heb ook nog steeds geen diploma en zit ook niet meer op school. Ik zou kunnen werken lichamelijk, maar geestelijk niet echt.
Cut out the weakness en wees eens een beetje harder voor jezelf. Je gaat toch niet in een uitkering of zo zitten de rest van je leven. Misschien gewoon beginnen met een paar uur per week en dan langzaam opbouwen?
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 15:02
-(L)-
Citaat:
DarkSide schreef op 07-03-2005 @ 14:55 :
Ik heb echt wel erge gevallen in m'n omgeving mee gemaakt en allemaal er zelf uitgekomen of ze vechten nog. Ik geloof niet in hulp. Uiteindelijk moeten we het toch allemaal zelf zien te rooien.
En denk je dan dat TS er niet voor vecht? En op basis waarvan trek je de conclusie dat het bij haar niet ernstig is? En als jij niet in professionele (of in wat voor andere vorm dan ook) hulp gelooft, dan wil dat niet zeggen dat zo'n hulp niet werkt. Bij sommige mensen is dat gewoon noodzakelijk. Als mijn moeder geen hulp had gehad, zat ze nu waarschijnlijk in een psychiatrische inrichting. Dus je conclusie dat hulp niet werkt vind ik niet bepaald op z'n plaats.
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 15:07
-(L)-
Citaat:
DarkSide schreef op 07-03-2005 @ 14:59 :
Cut out the weakness en wees eens een beetje harder voor jezelf. Je gaat toch niet in een uitkering of zo zitten de rest van je leven. Misschien gewoon beginnen met een paar uur per week en dan langzaam opbouwen?
Ik wil je niet aanvallen ofzo, maar waarschijnlijk heb je helemaal geen besef van dit soort situaties en begrijp je niet helemaal waar 't hier om draait.
Mijn moeder kan 't geestelijk ook niet aan om te werken. Waarschijnlijk ken je niemand die Schizofrenie heeft, of overspannen is, of een andere vorm van psychische problemen heeft, anders zou je het punt waar het hier om draait beter begrijpen en niet zo reageren. Zo'n opmerkingen als 'wees hard voor jezelf' en uitspraken als dat hulp overbodig (of niet nodig) is kan ik niet waarderen, sorry. Als buitenstaander heb je makkelijk praten.
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 16:33
Verwijderd
ik ben ook een aantal keren opgenomen geweest waardoor het op school heel slecht ging. in de tweede klas zat ik nog op het gymnasium, nu, 4 jaar verder, ben ik hard aan het knokken om een overgangsbewijs van 3 naar 4 havo te halen om volgend jaar een mbo opleiding te kunnen gaan volgen. ik volg maar een paar uurtjes school en daardoor kwamen mijn ouders eigenlijk niet meer in aanmerking voor kinderbijslag dus moest ik gekeurd worden, ik ben toen volledig afgekeurd. nu word ik bijna 18 en eerst was het idee dat ik ook een wajong uitkering aan zou vragen, maar het gaat nu een stuk beter met me dus ik denk dat ik dat maar laat en volgend jaar voor de studiefinanciering ga.

ik wens je heel veel sterkte toe, en onthoud dat het niet altijd zo rottig hoeft te blijven. zie mij! ik ben 4 jaar behoorlijk ziek geweest maar ineens is het omgeslagen en voel ik me weer goed. nog even en ik functioneer weer als de oude.
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 17:30
Shitonya
Avatar van Shitonya
Shitonya is offline
Citaat:
DarkSide schreef op 07-03-2005 @ 14:59 :
Cut out the weakness en wees eens een beetje harder voor jezelf. Je gaat toch niet in een uitkering of zo zitten de rest van je leven. Misschien gewoon beginnen met een paar uur per week en dan langzaam opbouwen?
Dit bedoelde ik met dat mannen minder snel zich laten opnemen dan vrouwen. Mannen lossen alles liever zelf op, vrouwen vragen uiteindelijk liever om hulp. Maar dat was weer een ander topic.

Je hebt wel gelijk Dark, maar binnenkort zit ik in zo'n eetstoornis kliniek, dus heb dan geen tijd ook om te werken, zodra ik daar ben "vrij gelaten" ben ik wel van plan zo snel mogelijk weer iets van werk of een studie op te pakken
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 18:24
*Ster*
Avatar van *Ster*
*Ster* is offline
Citaat:
me blackrose schreef op 07-03-2005 @ 16:33 :
Ik wens je heel veel sterkte toe, en onthoud dat het niet altijd zo rottig hoeft te blijven. zie mij! ik ben 4 jaar behoorlijk ziek geweest maar ineens is het omgeslagen en voel ik me weer goed. nog even en ik functioneer weer als de oude. [/B]
Goed om te horen dat het voorbij is gegaan en dat je je nu een stuk beter voelt!
__________________
Leef je leven zoals het komt, met al zijn ups en downs!
Met citaat reageren
Oud 07-03-2005, 22:47
Verwijderd
Citaat:
Happyyy schreef op 07-03-2005 @ 15:07 :
Ik wil je niet aanvallen ofzo, maar waarschijnlijk heb je helemaal geen besef van dit soort situaties en begrijp je niet helemaal waar 't hier om draait.
Mijn moeder kan 't geestelijk ook niet aan om te werken. Waarschijnlijk ken je niemand die Schizofrenie heeft, of overspannen is, of een andere vorm van psychische problemen heeft, anders zou je het punt waar het hier om draait beter begrijpen en niet zo reageren. Zo'n opmerkingen als 'wees hard voor jezelf' en uitspraken als dat hulp overbodig (of niet nodig) is kan ik niet waarderen, sorry. Als buitenstaander heb je makkelijk praten.
Ik heb een broertje met een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis die niet in staat is om te werken en een vriendin die manisch depressief is en gezien haar toestand daar ook heel erg veel moeite mee heeft. Toch probeert die vriendin nog wat te werken, al is het maar 1 of 2 uur in de week.

Zelf heb ik ook vrij grote psychische problemen gehad, maar zelf best wel hard in m'n eentje voor geknokt om daar bovenop te komen. Ik heb wel psychologen gehad, maar ik ben er daardoor achter gekomen dat je alleen jezelf maar kan helpen

Laatst gewijzigd op 07-03-2005 om 22:50.
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 07-03-2005, 23:00
nursexx
Avatar van nursexx
nursexx is offline
Citaat:
DarkSide schreef op 07-03-2005 @ 22:47 :
Ik heb een broertje met een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis die niet in staat is om te werken en een vriendin die manisch depressief is en gezien haar toestand daar ook heel erg veel moeite mee heeft. Toch probeert die vriendin nog wat te werken, al is het maar 1 of 2 uur in de week.

Zelf heb ik ook vrij grote psychische problemen gehad, maar zelf best wel hard in m'n eentje voor geknokt om daar bovenop te komen. Ik heb wel psychologen gehad, maar ik ben er daardoor achter gekomen dat je alleen jezelf maar kan helpen
daar ben ik het volkomen mee eens. Je moet het zelf doen, daar kan geen ene hulpverlener tegen op.
Met citaat reageren
Oud 08-03-2005, 00:50
Shitonya
Avatar van Shitonya
Shitonya is offline
Je kan ook alleen jezelf helpen, maar dat wil nog niet zeggen dat je volkomen niets aan (de enkele goede) hulpverleners hebt. Ze zijn een helpende hand, ze verrichten geen wonderen.
Met citaat reageren
Oud 08-03-2005, 13:27
-(L)-
Citaat:
DarkSide schreef op 07-03-2005 @ 22:47 :
Ik heb een broertje met een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis die niet in staat is om te werken en een vriendin die manisch depressief is en gezien haar toestand daar ook heel erg veel moeite mee heeft. Toch probeert die vriendin nog wat te werken, al is het maar 1 of 2 uur in de week.

Zelf heb ik ook vrij grote psychische problemen gehad, maar zelf best wel hard in m'n eentje voor geknokt om daar bovenop te komen. Ik heb wel psychologen gehad, maar ik ben er daardoor achter gekomen dat je alleen jezelf maar kan helpen
Het ligt natuurlijk aan de mate waarin je problemen hebt. Niet alles kan je zelf oplossen. En daar moet je respect voor hebben (vind ik). Die mensen kiezen er niet zelf voor hoor. Iedereen die ziek (psychisch) is verzet zich in zekere mate, maar soms kan je gewoon niet meer doen, en het zelf oplossen is vast maar voor enkelen weggelegd. Als jij tot die groep behoort heb je geluk gehad, maar dat geldt niet voor iedereen.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 08:41.