Wauw, herkenning!
Ik ben pas geleden opgenomen geweest (gedwongen) omdat eigenlijk de spanning van school te hoog opgelopen was. Ik deed toen ook volwassenonderwijs en inderdaad, ze zijn erg betrokken met je. Ik deed het op het ID-college (staat in verband met het ROC). Ik kreeg zelfs een kaartje van mn begeleider. Buiten mn mentor, die ook een kennis was, heeft nooit iemand me van school een kaartje gestuurd of ooit iets van zich laten horen tijdens al mn opnames. En dat er amper tijd voor was, is een leugen, want ik heb een keer 4,5 maanden opgenomen gezeten tot begin oktober. Genoeg tijd om als school even iets van zich te laten horen, lijkt mij dan. Nee hoor, helemaal NIKS! Maargoed, zo'n ramp vond ik het niet, want precies zoals jij zegt; ik was bang voor school en niks lukte meer!
Nah, sinds halverwege januari zit ik weer thuis. Ik dacht dat ik gek werd. Ik besloot om mn vrijwilligerswerk bij de dierenambulance weer op te pakken, maar dat ging gewoon niet meer. Het voelde daar niet meer echt vertrouwd. Iedereen is verder gegaan, terwijl ik stilstond. Ik kreeg van mn schoonmoeder te horen, dat er één of andere basisopleiding was, zodat ik de mavo niet af hoefde te maken, maar gewoon via thuisstudie de basis kon beginnen voor de SPW (wat ik erg graag wil!). Ik heb het even aangekeken, omdat ik het niet impulsief wilde doen (ik heb ook borderline
) en heb aan allerlei soorten mensen gevraagd, wat zij zouden doen. Ik heb toen toch die cursus aangevraagd en daar ben ik nu mee bezig.
Ik heb uitstekende hersens, jij zo te horen ook, alleen we hebben hetzelfde probleem; het komt er niet meer uit op school. Ik kreeg spontane paniekaanvallen op school. Dan stond ik te trillen en alles ging om me heen flitsen, af en toe raakte ik weg. En dat kwam echt niet omdat ze zo vervelend waren daar, integendeel, ze lieten me lekker m'n gang gaan.
Mijn mavo-diploma halen was een mooie droom, een goed doel, een te groot doel en het was moeilijk om dat te aanvaarden.
Wij twee moeten net iets harder (veel harder) er aan trekken om een doel te kunnen bereiken. En er zijn nou eenmaal mensen die zeggen: Ach joh, negeer die borderline toch eens! Zet je er overheen, je hebt gewoon een naampje gekregen, so what?!
Het probleem is, dat ik nu borderline als excuus heb, maar vroeger alleen maar 'vage' klachten waar nooit naar geluisterd werd.
Ik wil je wel een raad geven vanuit de borderwereld
Ga iets doen! Ga vrijwilligerswerk zoeken of ga ook zo'n thuisstudie doen zoals ik nu doe. Het is helemaal niet zo zwaar en het is bij mij ook iets wat me echt interesseert. Het is niet dat ik Frans moet leren, terwijl ik er niks van moet weten. Zoek iets wat je leuk vindt. Zoek niet een te hoog doel, maar pas op dat je angsten geen excuus gaan worden om iets niet te gaan doen.
Het probleem is bij borderline, dat het min of meer blijft ontwikkelen. Je zegt geen psychoses te hebben, toch? Het probleem is, dat als je je afsluit voor de dagelijkse dingen van het leven, dat je dus die borderline onbewust extra kan ontwikkelen en dat je dus ook een mogelijkheid hebt tot micropsychoses en andere borderdingen.
Heb je geen dieren wara je energie in moet/kunt steken? Zo heb ik vijf cavia's. Ik zal ze nooit kunnen verwaarlozen, dus zo dwing ik mezelf als ik echt zo'n borderbui heb om toch naar de winkel te gaan en een frisse neus te halen, terwijl ik daar op zo'n moment totaal geen zin in heb.
Hopelijk heb je hier wat aan
[EDIT] ik weet niet of je aan het werk kunt? Anders bestaat er tegenwoordig een Wajonguitkering voor jongeren zoals jij en ik. Zo krijg je toch nog wat geld binnen, zodat je nog wel jezelf kunt onderhouden. Ik wete niet of je daar iets van af weet?