essay

@Kubstudent: Ik heb al een beetje op internet lopen zoeken, maar het is me nog niet helemaal duidelijk.

Kan iemand mij de opbouw van een essay vertellen?

Moet je net als bij een betoog een stelling hebben? Of moet je gewoon een onderwerp van alle kanten belichten en aan de hand daarvan een conclusie trekken? Ik last in een andere topic iets over vraagstellingen. Wordt hiermee bedoeld dat je een hoofdvraag en verschillende deelvragen moet hebben? Enz.

Iemand die me hiermee kan helpen?

Een essay is een verhandeling over een wetenschappelijk onderwerp met een bewuste subjectiviteit en fraai taalgebruik. Je mag dus in de ik-vorm schrijven en wat mooier taalgebruik hanteren.

je kunt jezelf in een essay een vraag stellen of een duidelijk stelling nemen. Ik zelf schrijf vaak vanuit een duidelijke stelling.

Als je wilt kan ik je een voorbeeld sturen van een wetenschappelijk essay.

in het zeer kort:
Inleiding:

Pakkende inleiding. Probeer de lezer te pakken met een aantrekkelijke inleiding. Niet met van die zinnen als: "tegenwoordig is het allemaal slechter" (*zucht*) ofzo. Grijp de lezer bij de kladden.

Maak gebruik van de journalistiek 5w's + h : wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe. M.a.w.: je vertelt waarover de komende tekst gaat en welk standpunt je inneemt.

body
Leg eerst het onderwerp uit waarover je schrijft. Als dat een boek of theorie is van iemand: leg die eerst helemaal uit. Als het een onderwerp is: leg beide kanten van de discussie bloot - laat vertegenwoordigers van beide standpunten eerst volledig aan het woord.

Daarna: leg kort uit wat jij daarover gaat vertellen. Zet eerst je standpunt duidelijk uiteen (Ik ben het niet eens met X). Dan leidt je je argumenten in (ik heb drie bezwaren tegen X en wel de volgende, 1, 2. 3.)
Pas dan werk je je argumenten uit. Let daarbij goed en kritisch op je eigen argumentatie. Probeer ook weer tegenargumenten op jouw argumenten te verzinnen en die al van een passend antwoord te voorzien.
Het is aan te raden eerder 2 a 3 argumenten goed uit te werken, dan met een zee van argumenten de lezer te laten overspoelen.

conclusie
Herintroduceer je stelling/vraag en laat kort nog eens je bezwaren langskomen. Sluit af met een duidelijk standpunt op basis van jouw argumentatie.

-------------------------------------------------------------------------------------

1. Zeer verstandig is om vooraf een opzet te maken. Ik bedoel niet van 'dit ga ik ongeveer doen', maar werk het echt uit in een redeneerschema:

argument X
Jouw argument tegen X
Tegenargument op jouw argument X
Verweer tegen kritiek op jouw argument X

argument Y
Jouw argument tegen Y
Tegenargument op jouw argument Y
Verweer tegen kritiek op jouw argument Y

etc.

(lees voor een vraagstelling deelvraag 1 - beantwoording1 - kritische belichting - antwoord op kritiek)

2. Schrijf de inleiding pas als laatste en weet je conclusie als eerste. Zo weet je waarover je geschreven hebt en waarover je gaat schrijven.

3. Gebruik afwisselend korte en lange zinnen en vermijd de lijdende vorm!!!!. Niets is vervelender dan lange onnavolgbare zinnen lezen en de hele tijd 'worden wordt worden geworden wordt worden' voorbij zien te komen.

Je kunt dus vanuit een vraag een verhaal schrijven? Ik denk dat ik wel meer dan 2 of 3 argumenten moet gebruiken, want het moet minstens 5 kantjes worden. Er zijn ook niet maar twee kanten, denk ik...je moet het vanuit zoveel mogelijk invalshoeken bekijken (ik heb er iig al 5).

In de 'body' moet je dus eerst de mening van 'mensen' uit de literatuur duidelijk maken en vervolgens die van jezelf?

Mag je in een essay ook je eigen ervaringen zetten? Of moet het allemaal vanuit de literatuur onderbouwd zijn?

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 17:32:
Je kunt dus vanuit een vraag een verhaal schrijven? Ik denk dat ik wel meer dan 2 of 3 argumenten moet gebruiken, want het moet minstens 5 kantjes worden. Er zijn ook niet maar twee kanten, denk ik...je moet het vanuit zoveel mogelijk invalshoeken bekijken (ik heb er iig al 5).

In de 'body' moet je dus eerst de mening van 'mensen' uit de literatuur duidelijk maken en vervolgens die van jezelf?

Mag je in een essay ook je eigen ervaringen zetten? Of moet het allemaal vanuit de literatuur onderbouwd zijn?

Om deze vragen te kunnen beantwoorden heb ik meer info over jouw essay nodig, zoals onderwerp en argumenten enzo.

---

- Voor 5 kantjes heb je idd zo 2 a 3 argumenten nodig.

- Probeer wat de kanten betreft, deze helder uiteen te zetten. Laat duidelijk zien waarin ze verschillen en probeer ze zo veel mogelijk te groeperen, voor zover dat de integriteit van de schrijver niet aantast.

- je behoort in het body niet meningen, maar relevante standpunten van door jou bestudeerde literatuur uiteen te zetten (liefst met een enkel goed gekozen citaat + voetnoot). Daarna komt jouw repliek hierop. Op die manier laat je zien waar jij in dat debat staat.

- Het lossen karakter van een essay staat eigen ervaringen toe, maar, let wel: ervaringen en voorbeelden blijven zaken die een argument kracht bijzetten, maar die van zichzelf geen bewijskracht hebben.

Mijn essay gaat over 'mode-ziektes' (als ADHD, dyslexie, autisme, hoogbegaafdheid). Dat je bijna zou denken dat er tegenwoordig geen normale kinderen meer zijn, omdat overal een etiketje op moet. Of ik qua argumenten goed zit, weet ik niet, want echt argumenten zijn het niet...dit omdat er door de docent werd gezegd dat we het probleem vanuit zoveel mogelijk invalshoeken moeten belichten...ik vind het dan ook niet echt een kwestie van argumenten... Ik heb er nu in staan wat het voordeel en wat het nadeel van een etiket is (dus bv. "ADHD'er") voor de groepen kinderen, ouders, leerkrachten, omgeving, maatschappij en medici. Verder wil ik er ook in zetten of er idd zo'n run is op 'etiketjes', of er een werkelijk toename is aan diagnoses en ook waardoor dat zou komen. Veel dus.

Ik heb nu een kort inleidingkje, dat afgesloten wordt door een boel vragen. Daarna heb ik 'Wat is de noodzaak van deze etiketten?' en dat je de noodzaak vanuit verschillende invalshoeken kunt bekijken. Vervolgens bekijk ik die noodzaak dus vanuit die verschillende invalshoeken ('naam' van de groep vooraan in de alinea in een kleurtje).

Relevante standpunten uit de literatuur kunnen toch ook meningen van mensen zijn? Ik bedoel, een hoogleraar die een boek schrijft, die heeft een standpunt, maar dat is wel zijn of haar mening.

Moet alles wat je schrijft btw onderbouwt te worden vanuit de literatuur? Ik bedoel, sommige dingen kun je zelf ook wel 'verzinnen', maar mag dat of niet?

Volgens mij reader is een essay een 'niet te korte, voor een ruim publiek bestemde, subjectief gekleurde verhandeling over een wetenschappelijk (in dit geval ethisch) onderwerp, gekenmerkt door een goede persoonlijke stijl'. Moet ik mijn eigen mening dan niet doorlaten klinken in het hele stuk ipv alleen maar aan het eind?

(Heel erg dank je wel voor je hulp tot nog toe vast btw. )

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 20:37:
Mijn essay gaat over 'mode-ziektes' (als ADHD, dyslexie, autisme, hoogbegaafdheid).

Haha! Ik ben hoogbegaafd (98e en 99e percentiel) - nooit geweten dat dat een ziekte was! (maar ik ben er dan ook pas rond mijn twintigste achter gekomen). Ik ga meteen een pilletje halen...

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 20:37:
er door de docent werd gezegd dat we het probleem vanuit zoveel mogelijk invalshoeken moeten belichten

Dit leent zich eerder voor een beschouwing, dan voor een essay en ...

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 20:37:
Ik heb er nu in staan wat het voordeel en wat het nadeel van een etiket is

... dit weer meer voor een beschouwing. Dus als je docent om een uiteenzetting van standpunten vraagt, dan wil hij denk ik geen essay. [*edit* uit hieronder blijkt dat het toch een essay moet zijn]

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 20:37:
Ik heb nu een kort inleidingkje, dat afgesloten wordt door een boel vragen. Daarna heb ik 'Wat is de noodzaak van deze etiketten?'

Dit is een vrij leidende vraag . Beter is "Is er een noodzaak voor etikettering?"

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 20:37:
Relevante standpunten uit de literatuur kunnen toch ook meningen van mensen zijn? Ik bedoel, een hoogleraar die een boek schrijft, die heeft een standpunt, maar dat is wel zijn of haar mening.

Dat klopt, maar het verschil tussen jouw mening en die van mensen uit de literatuur, is dat zij (meestal) hun mening hebben onderbouwd met een stevig onderzoek. Je beroept je met hun citaten dus niet alleen op hun mening, maar ook op hun onderzoek - je gebruikt dus ahw legitiem bewijs van anderen.

Moet alles wat je schrijft btw onderbouwd te worden vanuit de literatuur? Ik bedoel, sommige dingen kun je zelf ook wel 'verzinnen', maar mag dat of niet?

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 20:37:
Volgens mij reader is een essay een 'niet te korte, voor een ruim publiek bestemde, subjectief gekleurde verhandeling over een wetenschappelijk (in dit geval ethisch) onderwerp, gekenmerkt door een goede persoonlijke stijl'.

Moet ik mijn eigen mening dan niet doorlaten klinken in het hele stuk ipv alleen maar aan het eind?

Die definitie komt overeen met diegene die ik in de bovenstaande post heb genoemd. Het moet dus toch een essay worden, blijkbaar.

Het is niet zo dat je je mening "alleen maar aan het eind" moet laten gelden.
> Je geeft in je inleiding al duidelijk je positie weer: je zegt waarover je het gaat hebben en wat jouw standpunt is.
> Daarna is het niet meer dan logisch dat je eerst uitlegt wat anderen denken.
> dan presenteer je een aantal punten van kritiek op hun standpunten (met eventueel weer een tegenargument op jouw kritiek)
> tenslotte presenteer je jouw standpunt met jouw argumenten (en eventueel tegenargumenten + jouw repliek hier weer op)
> in de conclusie kom je weer terug op je stelling van de inleiding en laat nog even kort zien welke argumenten van anderen jij problematisch vindt en hoe jij er tegenover staat.

Overal komt dus jouw mening naar voor.

alluman schreef op 24-02-2004 @ 21:15:
Haha! Ik ben hoogbegaafd (98e en 99e percentiel) - nooit geweten dat dat een ziekte was! (maar ik ben er dan ook pas rond mijn twintigste achter gekomen). Ik ga meteen een pilletje halen...

Voor ik de rest lees: ik weet dat het geen ziekte is, daarom staat het ook tussen aanhalingstekens. Maar ik weet niet hoe ik het anders moet nemen...jij een idee?

Niet voor alle ziekts zijn pilletjes btw.

Mijn stelling is: Is gewoon kind zijn niet meer goed genoeg?

Tenminste, min of meer... Ik vind het echt lastig. (Voor het geval je dat nog niet door had. ) Ik wil altijd graag compleet zijn, doe altijd graag alles erbij ed. 't is lastig om dan onderscheid te maken tussen hoofd- en bijzaken.

Een stukje van wat ik al heb:

Wat is de noodzaak van etiketjes plakken voor de kinderen?

Kinderen krijgen van mensen in hun omgeving regelmatig opmerkingen als “je kan het wel, als je maar wil”, “zit nou toch eens stil”, “houd je mond nou toch eens” of “stel je niet zo aan” naar hun hoofd geslingerd. Terwijl het niet altijd een kwestie is van niet willen of van aanstellen. Of ze krijgen keer op keer van artsen en hulpverleners te horen dat het ‘tussen de oren’ zit. Kinderen voelen zich door dit soort opmerkingen niet begrepen. Een naam voor het gedrag zorgt voor herkenning, erkenning en voor begrip, van de ouders, van de omgeving, van hulpverleners, van iedereen eigenlijk.

Het communiceert ook makkelijker wanneer iets een naam heeft. Of je nou zegt “ik heb last van vergeetachtigheid, moeite met details, ik raak vaak spullen kwijt, raak snel afgeleid door andere dingen, ik doe altijd van alles tegelijk, ik kan niet blijven luisteren, ik doe meteen dingen, zonder eerst na te denken, ik ‘flap dingen eruit’, ik heb altijd een gevoel van onrust in het lijf, ik kan niet stil zitten, ik moet continu bewegen” of je zegt “ik heb ADHD”. De verschijnselen blijven hetzelfde, maar het praat een stuk makkelijker.

Een groot nadeel van het stempel ‘mode-ziektes’ dat er aan ADHD, autisme, dyslexie, hoogbegaafdheid en dergelijke wordt gegeven is dat kinderen waar echt wat mee is niet (meer) serieus genomen (“daar heb je d’r weer zo één”) worden.

Maar das dus niet echt met onderbouwing ed...dat heb ik bij het gedeelte over ouders btw wel, bijvoorbeeld:

Volgens hoogleraar kinder- en jeugdstudies van de Universiteit van Utrecht Micha de Winter streven veel ouders ernaar om bij hun kinderen het onderste uit de kan te halen. Het kind moet continu presteren, bij alles: schooltests, tweetalig vwo, muziekles, hockey, ballet. Wanneer het kind niet aan dit ideaalbeeld voldoet, dan verschuilen zij zich achter een (medisch) etiket, bijvoorbeeld autistisch, ADHD, dyslectisch of hoogbegaafdheid. Zij kunnen het immers niet helpen dat hun kind niet perfect is of dat de opvoeding faalt; hun kind heeft een afwijking.

(Dat laatste moet nog gedeeltelijk herschreven worden.)

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 21:40:
Ik vind het echt lastig.
Ik wil altijd graag compleet zijn, doe altijd graag alles erbij ed. 't is lastig om dan onderscheid te maken tussen hoofd- en bijzaken.

Essay's schrijven is een kwestie van oefenen - je zal zien dat je er na verloop van tijd handigheid in krijgt.
Verder: het is belangrijk dat je van tevoren die hoofd- en bijzaken van elkaar scheidt, anders loop je de kans een onoverzichtelijk stuk te schrijven.
Dit is ook een indicatie dat je misschien de stof nog niet helemaal begrijpt of dat je er gewoon misschien niet genoeg in zit.

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 21:40:

Wat is de noodzaak van etiketjes plakken voor de kinderen? = goede duidelijke titel

Kinderen krijgen van mensen in hun omgeving regelmatig opmerkingen als “je kan het wel, als je maar wil”, “zit nou toch eens stil”, “houd je mond nou toch eens” of “stel je niet zo aan” naar hun hoofd geslingerd. te lange openingszin. begin bijvoorbeeld gewoon eerst met de quotes - dat pakt een lezer er meteen bij
Terwijl het niet altijd een kwestie is van niet willen of van aanstellen. Of ze krijgen keer op keer van artsen en hulpverleners te horen dat het ‘tussen de oren’ zit. Kinderen voelen zich door dit soort opmerkingen niet begrepen. waar heb je deze info vandaan? Als het alleen van jou komt, zeg dat er dan bij
Een naam voor het gedrag zorgt voor herkenning, erkenning en voor begrip, van de ouders, van de omgeving, van hulpverleners, van iedereen eigenlijk. waar heb je dit vandaan?

Het communiceert ook makkelijker wanneer iets een naam heeft. idem
Of je nou zegt “ik heb last van vergeetachtigheid, moeite met details, ik raak vaak spullen kwijt, raak snel afgeleid door andere dingen, ik doe altijd van alles tegelijk, ik kan niet blijven luisteren, ik doe meteen dingen, zonder eerst na te denken, ik ‘flap dingen eruit’, ik heb altijd een gevoel van onrust in het lijf, ik kan niet stil zitten, ik moet continu bewegen” of je zegt “ik heb ADHD”. veel te lange zin
De verschijnselen blijven hetzelfde, maar het praat een stuk makkelijker. op zich een goed punt - werk het iets gedetaileerder uit

Een groot nadeel van het stempel ‘mode-ziektes’ dat er aan ADHD, autisme, dyslexie, hoogbegaafdheid en dergelijke wordt gegevenkomma
is dat kinderen waarmee (haal dit soort woorden niet uit elkaar - dat leest beter)
echt wat is niet (meer) serieus genomen (“daar heb je d’r weer zo één”) worden. waar heb je dit vandaan?


Maar das dus niet echt met onderbouwing ed...dat heb ik bij het gedeelte over ouders btw wel, bijvoorbeeld:

Volgens hoogleraar kinder- en jeugdstudies van de Universiteit van Utrecht Micha de Winter streven veel ouders ernaar om bij hun kinderen het onderste uit de kan te halen. Het kind moet continu presteren, bij alles: schooltests, tweetalig vwo, muziekles, hockey, ballet. Wanneer het kind niet aan dit ideaalbeeld voldoet, dan verschuilen zij zich achter een (medisch) etiket, bijvoorbeeld autistisch, ADHD, dyslectisch of hoogbegaafdheid. Zij kunnen het immers niet helpen dat hun kind niet perfect is of dat de opvoeding faalt; hun kind heeft een afwijking. dit is helder en goed onderbouwd geschreven

Probeer steeds bij ieder nieuw punt in het kort in te leiden waarover jet het gaat hebben. En maak niet te lange zinnen. De meeste mensen vinden zinnen langer dan 15 woorden te moeilijk. Je kunst natuurlijk best wat langere zinnen schrijven, maar niet te veel. Hak ze zoveel mogelijk in stukken. Wissel wel de zinlengtens af voor een goed leesritme.

alluman schreef op 24-02-2004 @ 21:57:

Verder: het is belangrijk dat je van tevoren die hoofd- en bijzaken van elkaar scheidt, anders loop je de kans een onoverzichtelijk stuk te schrijven.
Dit is ook een indicatie dat je misschien de stof nog niet helemaal begrijpt of dat je er gewoon misschien niet genoeg in zit.

Of een kenmerk van iemand met het etikketje dyslexie.

Die ene zin die veel te lang is, dat was ook de bedoeling. Het was bedoeld om aan te geven dat het op die manier niet prettig communiceert. En dat is dus gelukt.

Voor de rest: dat is dus het voornaamste probleem, bij vrij veel dingen zeker vanuit het kind heb ik geen bronnen...is dus vrijwel allemaal eigen ervaring of 'van horen zeggen'.

Ik zal je opmerkingen proberen te verwerken in het stuk.

Nogmaals dank je wel.

Kan ik als bron voor de eerste alinea bv. iets als http://www.adhd.nl/kranten/980408dv.html gebruiken?

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 22:21:
Kan ik als bron voor de eerste alinea bv. iets als http://www.adhd.nl/kranten/980408dv.html gebruiken?

Ja. Alleen hier geldt meteen een kanttekening: dit is een artikel in de Volkskrant, dus die kun je gewoon noteren als dat artikel.
Een website vergt iets meer:

"Uit: website X, http://www. x .com/subdomein/subdomein/sub.html, gedownload op datum.
uitleg over het soort website (hoe omschrijft de beheerder zijn site), homepage http://www. x . com. Zie bijlage"

En voeg altijd in de bijlage een kopie van die website toe, want websites hebben nogal eens de neiging te veranderen.

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 22:15:
Die ene zin die veel te lang is, dat was ook de bedoeling. Het was bedoeld om aan te geven dat het op die manier niet prettig communiceert. En dat is dus gelukt.

+

Geef in dat geval aan dat dat de bedoeling is geweest van die zin. Toch ben ik van mening dat je beter zoiets als dit kunt schrijven:

""Je kan het wel, als je maar wil”, “zit nou toch eens stil”, “houd je mond nou toch eens” of “stel je niet zo aan” - kinderen krijgen van mensen in hun omgeving regelmatig dit soort opmerkingen naar hun hoofd geslingerd."

Leonoor schreef op 24-02-2004 @ 22:15:
Voor de rest: dat is dus het voornaamste probleem, bij vrij veel dingen zeker vanuit het kind heb ik geen bronnen...is dus vrijwel allemaal eigen ervaring of 'van horen zeggen'.

Tjs, dat geeft het verhaal meer een anecdotische waarde, ipv een wetenschappelijke...

alluman schreef op 24-02-2004 @ 23:12:

Tjs, dat geeft het verhaal meer een anecdotische waarde, ipv een wetenschappelijke...

Heb je gelijk in. Ik heb er gister nog wat boeken bij gepakt en daarin vond ik bepaalde dingen weer in terug, dat kan ik dan dus als bron er bij zetten, net als dat krantenartikel. Ik denk dat ik bij veel dingen op internet moeten zoeken op bepaalde woorden of gewoon een boek doorlezen ofzo en dat ik dan wel iets vind wat er bij past (misschien de verkeerde volgorde, maar het werkt wel. ).

Nog een vraag. Die bronnen moet je die onderaan de pagina vermelden met zo'n nummertje (voetnoot oid)? Of mag je ze ook in de tekst verwerken en dan later in de bronvermelding alles met uitgeverij ed er bij vermelden? En als het met alleen zo'n nummertje moet, moet je dan in de tekst alleen iets zetten als 'Flipje zegt in zijn boek dat ...'?

(Ik had nu op de middelbare moeten zitten, dan had ik het vast allemaal geleerd...)

Het eerste stukje in het 'nieuw':

Wat is de noodzaak van etiketjes plakken voor de kinderen?

“Je kan het wel, als je maar wil”, “zit nou toch eens stil”, “houd je mond nou toch eens” of “stel je niet zo aan” - kinderen krijgen van mensen in hun omgeving regelmatig dit soort opmerkingen naar hun hoofd geslingerd. Terwijl het niet altijd een kwestie is van niet willen of van aanstellen. Of ze krijgen keer op keer van artsen en hulpverleners te horen dat het ‘tussen de oren’ zit. Kinderen voelen zich door dit soort opmerkingen niet begrepen. Een naam voor het gedrag zorgt voor herkenning, erkenning en voor begrip, van de ouders, van de omgeving, van hulpverleners, van iedereen eigenlijk. Het artikel ‘ADHD'ers zoeken naar erkenning’ in de Volkskrant van 8 april 19998 is hiervan een mooi voorbeeld. In dit artikel wordt de zoektocht van verschillende mensen naar de oorzaak van hun problemen beschreven. Wanneer zij eenmaal de juiste diagnose (in dit geval ADHD) hebben gekregen, kunnen zijn deze zoektocht afsluiten. Ze hebben eindelijk erkenning gekregen voor hun gedrag.

Nel Hofmeester schrijft in haar boek ‘Studeren met dyslexie’:
‘Herkenning, erkenning, begrip en respect’ - zo formuleren studenten met dyslexie de voorwaarden die zijn in het onderwijs, maar ook daarbuiten, noodzakelijk vinden om goed te kunnen functioneren.

In mijn ogen geldt dit niet alleen voor studenten en ook niet alleen voor studenten met dyslexie. Voor alle volwassenen en kinderen en zeker voor volwassenen en kinderen met een achterstand, zijn deze basisbehoeften erg belangrijk om goed te kunnen functioneren.

Een oplossing voor dit probleem is volgens Nel Hofmeester:
Herkenning, erkenning, begrip en respect in het onderwijs wordt gecreëerd door docenten op te leiden die signalen van dyslexie herkennen, die daar in hun pedagogische en didactische aanpak mee om weten te gaan en die daarvoor ook de organisatorische en financiële mogelijkheden hebben.

Ook dit geldt weer niet alleen voor dyslexie, maar ook voor bijvoorbeeld ADHD, hoogbegaafdheid en autisme. Openheid over wat het is en de omgeving er mee om leren gaan, kan veel problemen voorkomen.

Het communiceert ook makkelijker wanneer iets een naam heeft. Of je nou zegt “ik heb last van vergeetachtigheid, moeite met details, ik raak vaak spullen kwijt, raak snel afgeleid door andere dingen, ik doe altijd van alles tegelijk, ik kan niet blijven luisteren, ik doe meteen dingen, zonder eerst na te denken, ik ‘flap dingen eruit’, ik heb altijd een gevoel van onrust in het lijf, ik kan niet stil zitten, ik moet continu bewegen” of je zegt “ik heb ADHD”. De verschijnselen blijven hetzelfde, maar het praat een stuk makkelijker, dat valt alleen al te zien aan de hoeveelheid woorden die je er aan kwijt bent.

Een groot nadeel van het stempel ‘mode-ziektes’ dat er aan ADHD, autisme, dyslexie, hoogbegaafdheid en dergelijke wordt gegeven, is dat kinderen waarmee echt wat is niet (meer) serieus genomen (“daar heb je d’r weer zo één”) worden. Ook is het AD(H)D-syndroom door e opname in de DSM nu bekend bij de brede groep hulpverleners, het is zelfs algemeen bezit geworden. Zowel professionelen als ouders als de omgeving van een kind ‘diagnosticeren’ het gedrag van een kind. Dit gebeurd vaak op basis van subjectieve interpretaties. Dit heeft als gevolg dat heel wat 'probleemkinderen' de diagnose ADHD krijgen zonder dat er een diepgaand kinderpsychiatrisch en neuropsychologisch onderzoek aan vooraf gegaan is. Volgens de Stichting Integratie Gehandicapten vzw komt de erkenning van de diagnose ADHD in de ontwikkeling van een kind hierdoor in gevaar. Ze wordt niet meer ernstig genomen. Dit wordt bevestigt door psycholoog Martine Delfos: "Het haalt bovendien de aandacht weg van de werkelijke nood."

Leonoor schreef op 25-02-2004 @ 09:27:
Die bronnen moet je die onderaan de pagina vermelden met zo'n nummertje (voetnoot oid)?
Of mag je ze ook in de tekst verwerken

Over voetnoten bestaat geen consensus. Je kunt voetnoten, eindnoten of gewoon verwijzingen in de tekst gebruiken. Als het goed is moet je opleiding ook een bepaalde standaard hanteren. Wees iig consequent in het gebruik van je gekozen notenschrift - dus altijd dezelfde methode van noteren.

Ik vind het zelf overzichtelijker om eindnoten te gebruiken. Als ik voor het eerst citeer uit een bepaald werk, dan plaats ik alle gegevens van dat werk + de paginanummer. Dus:

Achternaam, Voorletter(s), "Naam Boek", Uitgeverij, plaats van publicatie, jaar van publicatie. Paginanummer

Als ik daarna nog een keer citeer uit dat werk, dan vermeld ik alleen een korte verwijzing:

Uit: Achternaam, Jaar publicatie, paginanummer.

Leonoor schreef op 25-02-2004 @ 09:27:
en dan later in de bronvermelding alles met uitgeverij ed er bij vermelden?

en in de bronvermelding (beter: bibliografie) laat je nog even (eventueel per hoofdstuk) alle literatuur langskomen, die je daadwerkelijk hebt gebruikt. Hier staat dus alles wat nodig is om dat boek terug te vinden - en dit komt natuurlijk overeen met de bovenstaande eerste notering van een citaat.
Bij deze methode is die bibliografie makkelijk samen te stellen, omdat al die gegevens al netjes in de eindnoten staan.

Leonoor schreef op 25-02-2004 @ 09:27:
En als het met alleen zo'n nummertje moet, moet je dan in de tekst alleen iets zetten als 'Flipje zegt in zijn boek dat ...'?

Als je een ander citeert, wees dat altijd duidelijk en vermeld èn in de tekst wie het zegt èn in de voet- of eindnoot waar je het vandaan hebt. Anders zou je van plagiaat beschuldigd kunnen worden.

Ik ben zo vrij geweest om hier en daar een verbetering aan te brengen.

Leonoor schreef op 25-02-2004 @ 10:02:
Het eerste stukje in het 'nieuw':

Wat is de noodzaak van etiketjes plakken voor de kinderen?

“Je kan het wel, als je maar wil”, “zit nou toch eens stil”, “houd je mond nou toch eens” of “stel je niet zo aan” - kinderen krijgen van mensen in hun omgeving regelmatig dit soort opmerkingen naar hun hoofd geslingerd. Maar kinderen willen soms best of stellen zich niet aan. Soms krijgen ze keer op keer van artsen en hulpverleners te horen dat het ‘tussen de oren’ zit. En ook dat is niet altijd het geval. Kinderen voelen zich door dit soort opmerkingen niet begrepen. Een naam voor het gedrag zorgt voor herkenning, erkenning en []begrip - van hun ouders, hun omgeving, van hulpverleners, van iedereen eigenlijk. Het artikel ‘ADHD'ers zoeken naar erkenning’ in de Volkskrant van 8 april 1998 geeft hiervan een mooi voorbeeld. In dit artikel wordt de zoektocht van verschillende mensen naar de oorzaak van hun problemen beschreven. Wanneer zij eenmaal de juiste diagnose (in dit geval ADHD) hebben gekregen, kunnen zijn deze zoektocht afsluiten. Ze hebben eindelijk erkenning gekregen voor hun probleem.

[ik snap deze overgang niet helemaal]

Nel Hofmeester schrijft in haar boek ‘Studeren met dyslexie’:
‘Herkenning, erkenning, begrip en respect’ - zo formuleren studenten met dyslexie de voorwaarden die zijn in het onderwijs, maar ook daarbuiten, noodzakelijk vinden om goed te kunnen functioneren. waar houdt het citaat op? Bij 'respect' of bij 'functioneren'? En: waarom bespreek je dit?

In mijn ogen geldt dit niet alleen voor 'gewone' of dyslectische studenten. Voor alle volwassenen en kinderen en zeker voor volwassenen en kinderen met een achterstand, zijn deze basisbehoeften erg belangrijk om goed te kunnen functioneren.

Een oplossing voor dit probleem is volgens Nel Hofmeester:
Herkenning, erkenning, begrip en respect in het onderwijs wordt gecreëerd door docenten op te leiden die signalen van dyslexie herkennen, die daar in hun pedagogische en didactische aanpak mee om weten te gaan en die daarvoor ook de organisatorische en financiële mogelijkheden hebben. Is dit een citaat of een parafrase? Als het een citaat is, dan loopt de overgang van de aankondiging naar het eigenlijke citaat niet.

Ook dit geldt [] niet alleen voor dyslexie, maar ook voor bijvoorbeeld ADHD, hoogbegaafdheid en autisme. Openheid over wat het is en de omgeving er mee om leren gaan [zin loopt niet], kan veel problemen voorkomen.

Het communiceert ook makkelijker wanneer iets een naam heeft. Of je nou zegt “ik heb last van vergeetachtigheid, moeite met details, ik raak vaak spullen kwijt, raak snel afgeleid door andere dingen, ik doe altijd van alles tegelijk, ik kan niet blijven luisteren, ik doe meteen dingen, zonder eerst na te denken, ik ‘flap dingen eruit’, ik heb altijd een gevoel van onrust in het lijf, ik kan niet stil zitten, ik moet continu bewegen” of je zegt “ik heb ADHD”. De verschijnselen blijven hetzelfde, maar het praat een stuk makkelijker, dat valt alleen al te zien aan de hoeveelheid woorden die je er aan kwijt bent. Dtweede helft van de zin zou ik weglaten

Een groot nadeel van het stempel ‘mode-ziektes’ dat er aan ADHD, autisme, dyslexie, hoogbegaafdheid en dergelijke wordt gegeven, is dat kinderen waarmee echt wat is niet (meer) serieus genomen (“daar heb je d’r weer zo één”) worden.[worden, worden, worden]. En: is dat zo? Nemen anderen deze kinderen minder serieus? Leg uit/Licht toe
[nieuwe regel]Ook is het AD(H)D-syndroom door de opname in de DSM nu bekend bij de brede groep hulpverleners, het is zelfs algemeen bezit geworden Algemeen 'bezit'? . Zowel professionelen enerzijds en ouders en sociale omgeving van een kind anderzijds ‘diagnosticeren’ het gedrag van een kind. Dit gebeurt vaak op basis van subjectieve interpretatiesPleonasme: een interpretatie is per definitie subjectief. Dit heeft als gevolg dat heel wat 'probleemkinderen' de diagnose ADHD krijgen zonder dat er een diepgaand kinderpsychiatrisch en neuropsychologisch onderzoek aan vooraf gegaan is. Volgens de Stichting Integratie Gehandicapten VZW voluit; daarna de afkorting (VZW) komt de erkenning van de diagnose ADHD [] hierdoor in gevaar. Het kind wordt niet meer ernstig genomen. Dit wordt bevestigt door psycholoog Martine Delfos: "Het haalt bovendien de aandacht weg van de werkelijke nood." worden, worden, worden



Ik mis nog een echte opbouw in je verhaal. Maak meer gebruik van ten eerste, ten tweede en andere duidelijke aanwijswoorden.
Probeer aan te geven hoeveel argumenten je gaat bespreken.

Tip: lees Burger,P./Jong, J. de, "Handboek stijl", SDU Uitgevers, Den Haag (2002(1997))

Dit is een uitermate makkelijk leesbaar boek (lijkt dik, maar je hebt het in een no-time uit) over schrijfstijl. Het kost €25 en is onmisbaar voor de schrijvende student.