Oud 12-05-2004, 19:42
Ronella
Avatar van Ronella
Ronella is offline
Verboden vruchten

‘Zijn ze weg!?’ hoorde ik Marcello fluisterend vragen vanonder mijn slaapkamerraam.
‘Ja’ riep ik. ‘De kust is veilig!’ Ik keek naar beneden vanuit mijn raam. Daar stond hij dan: mijn Marcello!
Ik zag hoe hij wegliep en even later hoorde ik hem de trap oplopen. Hij omhelsde me enthousiast, zodra hij me zag, en zei dat hij me gemist had. ‘Ik weet het’ antwoordde ik. ‘Voor mij is het ook moeilijk, maar het KAN gewoon niet anders.’ Ik keek Marcello hulpeloos aan. Hij ging langs me op mijn bed zitten en sloeg een arm om mij heen. ‘Hé, het belangrijkste is dat ik van je hou, toch!? Hoe lang blijven je ouders trouwens weg?’
‘Als het goed is hebben we de hele dag samen.’ Ik keek hem glimlachend aan en keek in zijn lieve groene ogen. Ze deden me terugdenken aan de eerste keer dat ik hem zag. Het was tijdens de vakantie afgelopen zomer. Ik had een vakantiebaantje in het restaurant van mijn oom aan het strand. Het was mooi weer en er was eigenlijk maar een ding dat ik miste.. een leuke jongen om de vakantie mee te delen. Op een zaterdagavond toen ik hard aan het werk was in de keuken van het restaurant zag ik hem. Het eerste wat me opviel waren zijn felgroene ogen. WOW, ik was gelijk verkocht. Zijn mooi gebruinde huid en hartelijke glimlach maakten het helemaal af. Hij stelde zich aan mij voor als Marcello, hij was aangenomen om wat klusjes op te knappen in het restaurant. Ik zou hem nog vaak zien die zomer. We konden het goed samen vinden en hadden een hoop lol. Vaak als we pauze hadden of klaar waren met werken gingen we samen naar het strand. Gezellig praten over van alles en nog wat, een late avondduik maken… het was perfect!
Marcello was inmiddels opgestaan en trok me mee aan zijn hand. ‘Kom op, dromer. We gaan er een mooie dag van maken!’ We vertrokken naar buiten. Het was een perfecte dag, de zon stond strak boven aan de hemel en er was geen wolkje aan de lucht. Er verscheen een glimlach om mijn mond.
Even later zaten we in de auto van Marcello. ‘Waar gaan we dan naar toe? Kom op, je kunt het nu toch wel zeggen. Ik zie het straks toch!’
‘Nee, nee. Het moet een verassing zijn… hou je niet van verassingen dan?’ Marcello keek me mysterieus aan.
Ik keek naar buiten en keek naar de passerende auto’s met wijd opengedraaide raampjes en luisterde naar de muziek die uit de auto’s schalde. Ik was blij om even weg te zijn uit mijn buurt. Ik had het er helemaal niet naar mijn zin. Ik wilde terug naar vroeger, naar de tijd dat we nog niet in een grote villa woonden, de tijd waarin we nog een gezellig gezin waren. Ik sloot mijn ogen tegen het zonlicht en dacht terug aan vroeger. Ik kon me de dag dat we vertrokken naar de elitebuurt waar ik nu woon nog herinneren als de dag van gisteren. Ik was ontroostbaar. Het was misschien niet zo’n welgesteld buurt waar ik woonde, de huizen waren niet groot en er stonden geen grote wagens geparkeerd op ruime oprijlanen. Maar ik had er wel mijn vrienden wonen en niet te vergeten een speciaal iemand…Kadir. Kadir was een Turkse jongen uit een groot gezin die in dezelfde straat woonden als wij. Mijn vader liep vaak te vloeken op ‘die Turken’. Het waren volgens hem allemaal stomme buitenlanders en stuk voor stuk niet te vertrouwen. Ik heb hier met hem vaak ruzie over gehad. Op school leerden we juist elkaar te respecteren.. dat iedereen gelijk is. En dan komt mijn vader weer opzetten met zijn racistische opmerkingen! Walgelijk gewoon.
Misschien raad je het al… Die Kadir zat ook op mijn school en was erg aardig voor mij. Mijn vader was altijd druk met zijn werk en mijn moeder had ook haar eigen leven. Bij Kadir vond ik steun. Hij werd mijn eerste vriendje. Dit duurde helaas niet lang.. daar zorgde mijn vader wel voor. Ik mocht de deur niet meer uit, ik mocht niet denken dat ik mijn familie zo te schande kon maken door te gaan met ‘die buitenlanders’. Niet dat ik me daar iets van aantrok…. Ik ging hierdoor juist meer tijd met Kadir doorbrengen, tot grote ergernis van mijn vader. Op een gegeven moment sloegen de stoppen echt door. Mijn vader ging zelfs zo ver, dat hij Kadir en zijn familie bedreigde. Kadir en ik wisten ons geen raad en we zijn zelfs nog 2 dagen van huis weggelopen.. weg van onze families en de verschrikkelijke vooroordelen. Dit was voor mijn vader de druppel die de emmer deed overlopen. We verhuisden naar een welvarende buurt, met grote vrijstaande huizen. Als excuus voor de verhuizing gebruikte hij het feit dat hij als directeur zijnde van een groot succesvol IT bedrijf, niet langer in een achterwijk kon blijven wonen. Maar ik wist heus wel, dat er meer achter zat. Zeker toen ik hem met mijn moeder hoorde praten over het feit dat in de buurt waar we nu wonen geen buitenlanders waren. Ik moest naar een privé school. Ik bedoel, stel je voor dat ik weer op zo’n openbare school terecht zou komen met van ‘die buitenlanders’!?
‘Zo, dame. Je mag hier uitstappen!’ Marcello hield het portier van de auto voor mij open.
Ik keek om me heen.. we waren op het strand. De plek waar we elkaar voor het eerst ontmoetten. Wat was Marcello toch romantisch! Ik keek hem dankbaar aan.
Achter uit de auto haalde hij een picknickmand en ik volgde hem na een afgelegen plekje in het zand. Ik maakte het me gemakkelijk in het zand en trok mijn schoenen uit. Een eindje van me vandaan zag ik enthousiaste mensen bakkend in de zon en spelend in de zee.
Deze plek was niet zomaar gekozen door Marcello, deze plek had voor ons een speciale betekenis. Ik keek achter me naar de hoge boom die een schaduw over ons heen wierp en waar Marcello zo stoer tegen aangeleund zat. Boven hem zag ik het hartje, met daarlangs onze initialen die we op die bewuste zomeravond erin gekrast hadden. Dit was de plek waar hij mij voor het eerste kuste. Ik had al wel een beetje door dat hij me leuk vond… alleen gebeurde er maar niks. Tot die avond…. Ik had verwacht Marcello net zoals alle andere avonden na het werk, weer te treffen op het strand.. maar nergens was hij te bekennen. Teleurgesteld ging ik zitten in het zand. Totdat ik mijn naam hoorde roepen. Het was Marcello. Hij riep wild gebarend dat ik met hem mee moest gaan. Hij bracht me naar de plek bij de hoge boom. Er stonden kaarsjes in het zand en hij had voor wijn en hapjes gezorgd. Ik was diep onder de indruk. En nadat we samen naar de zonsondergang hadden gekeken, kreeg ik dan eindelijk mijn eerste kus van hem. Hierop besloten we dat dit voortaan ons plekje zou zijn. We krasten onze initialen in de boom en we spraken af nog vaak terug te komen op ons plekje….
Marcello streek een pluk haar uit mijn gezicht. ‘Het komt wel goed allemaal!’ hij keek me stralend aan. ‘We maken er vandaag gewoon een mooie dag van. Vandaag geen familieleden die zeuren over elkaar. WIJ houden van elkaar en dat is waar het om gaat.’
Het werd een onvergetelijke dag aan het strand. Tegen het eind van de middag reden we zwijgend en intens gelukkig terug naar mijn huis. Daar stond ons een onaangename verassing te wachten.
We stapten uit de auto en net toen Marcello me een afscheidskus wilde geven verscheen mijn vader. ‘Zie je wel, ik zei toch dat ze weer bij die ‘buitenlander’ zat. Hoe kun je! Ik heb je nog zo gewaarschuwd, dit keer ben je echt te ver gegaan.’
Ik zag nu ook mijn moeder en de ouders van Marcello. Ze keken me triest aan. Mijn moeder bemoeide zich er nu ook mee. ‘We hebben samen gepraat en het lijkt ons voor beide partijen beter als jullie elkaar niet meer zien!’ ze keek me met medeleven aan.
‘Hoe kun je dat nou zeggen. Je gaat toch niet mee met die racistische ideeën van papa!?’ riep ik ontzet uit.
‘We hebben hier uitgebreid over gepraat, ook met de ouders van Marcello. De cultuurverschillen zijn te groot.. het zou toch niks worden!’ probeerde mijn moeder mij te kalmeren.
Ik liet een hopeloze blik vallen op Marcello. Hij was inmiddels bij zijn vader en moeder gaan staan. Daar stonden we dan tegenover elkaar, met onze ouders naast ons. Het zag er behoorlijk suf uit.
Hij stond daar maar, zwijgend.. alsof het hem allemaal niks kon schelen. Was dit nou dezelfde Marcello. De Marcello van het strand die mij zo lief had verteld dat we van elkaar hielden en dat dat het enige was wat telde! Ik kon het gewoon niet geloven.
‘Marc.. Marcello’ ik keek hem strak aan. ‘Hier laat je het toch zeker niet bij zitten. We houden toch van elkaar!!? Ik bedoel… het kan toch niet zomaar over zijn?’
Ik keek hem bedroefd aan en ik voelde een brok in mijn keel. Ik had het gevoel tegenover een vreemde te staan.
Mijn moeder sloeg een arm om me heen.
Marcello keek me niet aan, hij stond daar maar..
Er volgde een ijzige stilte en geen van beide partijen was in staat iets uit te brengen.
Tot plotseling de stilte werd verbroken door Marcello’s warme stem, ik keek hoopvol naar hem. ‘Het is beter zo.’ Weer wendde hij zijn blik af.
‘Lafaard! Hoe kun je…’ ik hield me nu niet langer in. Tranen rolden over mijn wangen en ik bleef maar schreeuwen over hoe oneerlijk het was, over dat ik nooit een leuk vriendje kon hebben en dat hij me had verraden.
Ik hoorde hoe de ouders van Marcello hem zeiden mee te gaan. Hij volgde hen braaf. Dit was het dan, ik zou hem nooit meer zien. Het was nu ECHT over! Schreeuwend en huilend ben ik naar binnen gerend en ik deed de deur van mijn kamer op slot , om vervolgens verschrikkelijk veel zelfmedelijden te hebben. Ik was kwaad, kwaad op iedereen!
Op mijn vader, omdat hij me altijd met mijn vriendjes bemoeide en zich altijd van die verschrikkelijke racistische dingen in zijn hoofd haalde.
Op mijn moeder, omdat ze altijd mijn vaders kant koos en me gewoon niet leek te begrijpen. Maar het meeste nog op Marcello… hij had niet eens moeite gedaan om te vechten voor onze relatie.
Ik hoorde hoe mijn vader de trap op kwam stommelen. Ja hoor, die voelde zich natuurlijk weer schuldig en het moest weer uitgepraat worden. Ik riep dat ik hem niet wilde spreken.
Ik wist toch al hoe het gesprek zou gaan verlopen. Hij zou zeggen dat het niks met discriminatie en vooroordelen te maken had, maar dat die Marcello gewoon niet bij mij paste en dat hij het beste met me voor had. Ja, ja… dat verhaal kende ik nu wel. Toch liet ik hem binnen. Hij nam plaats op mijn bureaustoel en draaide de stoel naar mij toe. ‘Ik weet dat het misschien niet helemaal is gegaan zoals jij verwachtte. Maar ik heb echt het beste met je voor! Ik wil je gewoon beschermen. Je bent nog steeds mijn kleine meid.’ Ik keek hem vragend aan.
‘Ja, ik weet het…. kleine meisjes worden ook groot! Maar het is en blijft mijn taak om te zorgen dat jou niks overkomt’ Hij was inmiddels langs me op mijn bed gaan zitten en gaf me een klopje op mijn schouder. ‘En nou niet zo gaan zitten treuren om die….’ Hij zei het niet.
‘Marcello, heet hij.. Marcello’ vulde ik hem aan.
‘Ja,ja.. nou ik bedoel.. dus. Als je wilt praten, dan zul je toch echt bij je moeder moeten zijn. Want daar heb ik echt geen verstand van. Van liefdesproblemen en zo bedoel ik.’ Ik hoorde hoe mijn vader moeite had om uit zijn woorden te komen. Ik had moeite om mijn lach in te houden. Net alsof ik met mijn vader over mijn liefdesverdriet wilde praten. Hij was tenslotte ook nog eens de medeoorzaak ervan dat het uit was gegaan. Maar ik moest hem misschien toch gelijk geven wat betreft Marcello. Ik was misschien toch beter af zonder hem.
Hij knikte me nog even toe en liep toen mijn kamer uit. Op de gang hoorde ik hem met mijn moeder praten. ‘Ja, ze ziet het nu ook wel in denk ik. Die buitenlanders zijn toch allemaal hetzelfde. Zou jij misschien anders nog even bij haar willen gaan kijken, straks…’
Ik moest echt even weg, een eindje lopen in het park of zo. Even weg van al die bemoeienis van mijn ouders. Ze wisten wel iedere keer zo leuk te melden dat ze het toch echt het beste met me voorhadden, maar daar had ik tot nu toe niks van gemerkt!
Ik liep naar buiten, het was ietsjes frisser geworden. Maar het was een heldere avond. Ik liep rond in het park en dacht na.. hoe kon het toch dat ik nooit eens een leuke jongen tegenkwam.. iemand die mijn ouders ook zouden goedkeuren.
Teneergeslagen nam ik plaats op een bankje in het park. Ik zag hoe de zon langzaam onderging. Ik dacht aan Marcello en ik voelde hoe een traan over mijn wang rolde.
Ik snikte het nu echt uit. Wat was het toch oneerlijk allemaal!
Ik schrok op toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik keek naar achter en keek in de donkerbruine ogen van een mooie donkere jongen. ‘He, waarom zit zo’n mooi meisje als jij hier zo alleen!?’ Hij keek me vragend aan met zijn lieve ogen. Ik kon even niets uitbrengen.
Hij ging langs me zitten en veegde met zijn hand de tranen van mijn gezicht. ‘Niet huilen…’ hij probeerde mij te troosten. Hij gaf me een hand ‘ik ben Assiz’ zei hij zelfverzekerd.
‘Kom, ga je mee wat drinken!?’ Ik gaf hem een arm en we liepen samen weg.
Sja, wat zal ik zeggen. De verboden vruchten zijn nog steeds het spannendst!
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 12-05-2004, 20:09
Loveflowertje
Avatar van Loveflowertje
Loveflowertje is offline
hmm...op zich wel leuk verhaal, alleen ik weet niet...mis wat
maja toch wel grappig
__________________
♥ Jij bent zo slank als een ree, of hoe heet zo'n grijs dier met een slurf ook alweer?
Met citaat reageren
Oud 12-05-2004, 20:42
Astuanax
Avatar van Astuanax
Astuanax is offline
Leuke plot! je zou misschien enkel een beetje meer "beelden" moeten gebruiken (vb. kleurbeschrijvingen, spreekwoorden...)
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
Met citaat reageren
Oud 12-05-2004, 23:15
Jenneke.*
Avatar van Jenneke.*
Jenneke.* is offline
Leuk! Het enige wat ik iets minder vond was het einde. Ze kon bijna lachen om haar vader terwijl ze razend op hem was en dan gaat ze ff weg en komt ze zomaar een andere jongen tegen. Ineens is Marcello vergeten? Het is allemaal een beetje té snel lijkt het, maar dat kan ook gewoon gevoel zijn.

J'nke.
__________________
Zo. En dat is weer een genot voor het oog.
Met citaat reageren
Oud 13-05-2004, 10:39
Fladdergeval
Fladdergeval is offline
Hm, een redelijk hoog tina-topper gehalte. Je gaat erg snel, drie jongens in die paar regels, en het is zo... niet heel erg onrealistisch, maar toch ook weer wel, op de een of andere manier.
En ik vond dat het allemaal wat Romeo&Julia-achtig aandeed. Ik ben dus niet heel enthousiast.
Met citaat reageren
Oud 14-05-2004, 17:02
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Citaat:
Fladdergeval schreef op 13-05-2004 @ 10:39 :
Hm, een redelijk hoog tina-topper gehalte. Je gaat erg snel, drie jongens in die paar regels, en het is zo... niet heel erg onrealistisch, maar toch ook weer wel, op de een of andere manier.
En ik vond dat het allemaal wat Romeo&Julia-achtig aandeed. Ik ben dus niet heel enthousiast.
Mee eens.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Huiswerkvragen: Cultuur, Maatschappij & Economie Levensbeschouwing Oproep voor meningen
xJustxMe
2 01-03-2009 16:37
Huiswerkvragen: Klassieke & Moderne talen Engelse boekverslagen
Yash
4 20-06-2005 17:09
Films, TV & Radio Welke film heb je het laatst gezien en wat vond je er van? [Deel 11]
Donny must die
500 01-04-2005 19:27
Films, TV & Radio Harry Potter/Alan Rickman #2
Severus
500 26-08-2004 11:32
Psychologie Epilepsie --> Hypochondrie.
Severus
9 21-07-2002 21:05
Films, TV & Radio West side story
ambertje
9 12-12-2001 18:53


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 14:36.