Je het leed van anderen aantrekken.

[Yana]

Het leed van anderen is precies dat wat het is; het leed van anderen. Zij hebben er niets aan als ik me machteloos voel. Ik heb er niets aan als ik me machteloos voel. Het schiet niet op, er verandert niets en steun geven lukt dan ook niet goed. Dat weet ik, maar toch heb ik de neiging me verhalen van mensen, vooral van mensen die ik wat vaker spreek, erg aan te trekken. Omdat ik voel wat ze doormaken, omdat ik ze zou willen laten zien dat het anders kan, omdat ik zo graag zou zien dat zij gelukkig zouden zijn.

Hoe kan ik anderen "anderen" laten zijn, zonder daarin mijzelf te verliezen? Ik weet dat ik het meest te geven heb als ik zelf sterk en stabiel ben en niet als ik me verlies in hun emoties. Toch weet ik niet zo goed hoe ik daar grenzen in moet trekken. Heeft iemand tips, ervaringen?

Liefs,
Yana.

Ik herken je verhaal, zeer zeker. Ik heb dat ook een tijd gehad, al helemaal bij bepaalde mensen. Zij, en daarmee hun verhalen en problemen, kwamen zo ontzettend hard binnen dat ik me er niet meer voor af kon sluiten. Ik heb een tijd gehad dat ik een gesprek aanging met die mensen in de overtuiging dat ik iets voor hen kon veranderen. Dat bleek niet zo te zijn, en dat wist ik rationeel gezien heel goed, maar gevoelsmatig zat het er nog niet helemaal in, zeg maar. Toen dat eenmaal tot me doordrong, kon ik het loslaten. Toen ik in de gaten kreeg dat mensen zélf moeten willen veranderen, dat zij de enige zijn die iets aan hun ellende kunnen doen, werd het langzaamaan midner. Inmiddels kan ik ook gewoon luisteren, en dat dan van me af laten glijden.

Natuurlijk maak ik me meer zorgen om mensen die heel dicht bij me staan. Als een van mijn beste vrienden iets heeft, dan houdt me dan ook bezig. Maar het moet niet zo zijn dat je daardoor zelf niet meer kunt functioneren. Wat bij ij ook altijd heel goed helpt, is erover praten, met anderen. Als ik weer eens iets gehoord had, er was me iets verteld, dan vertelde ik dat thuis altijd. Dan was het er uit, dan was het sowieso niet meer alleen haar last, en die van mij, mar ook een beetje van de mensen aan wie ik het vertelde. Als je het aan anderen vertelt, krijg je er ook weer een andere kijk op. Jij tilt er misschien heel zwaar aan, maar die ander kan er de luchtige kant van inzien, misschien wel omdat hij/zij er zlef niet zo dicht bij staat.

Succes meid>

[Nona]

Een beetje reflecteren kan je misschien wel helpen. Als iemand je over zijn problemen vertelt, bedenk je dan achteraf wat je KUNT doen en wat je WILT doen. Meestal kun je voor die persoon toch al niet heel veel doen; als iemand niet lekker in zijn vel zit bijvoorbeeld, dan kun jij wel een luisterend oor bieden en goedbedoelde tips geven, maar je kunt het niet voor hem oplossen. Dat zal hij zelf moeten doen, en na het tips geven zul jij je verantwoordelijkheid ook moeten laten gaan. Dat is het punt waar jouw "taak" erop zit.
Daarbij kun je, bij praktische problemen, vaak een heleboel voor mensen regelen. Maar bedenk je daar goed bij dat mensen in je omgeving ook verantwoordelijkheid voor zichzelf moeten nemen. Je kunt hen helpen bij het aanvragen van een uitkering, maar ze moeten zelf weten hoe het in elkaar steekt, anders kun je elke keer komen opdraven. Daar moet je een grens trekken van wat je wilt doen.

Blijf, bij het nadenken over die problemen, niet bij het probleem hangen. Bedenk waar de oplossing volgens jou ligt, en wat jij vindt dat jouw taak is binnen het vinden en uitvoeren van die oplossing. Dat kan nooit heel ver gaan.

[Daboman]

tja je kunt natuurlijk tips geven, maar het is aan die andere mensen om er ook iets mee te doen. Voor mij hielp het me te realiseren dat mijn verantwoordelijkheid hier ophoudt en die van de ander die ergens mee zit begint. Verder mag je mijns inziens ook best een keer boos worden als de ander steeds met dezelfde problemen blijft terugkeren, maar niets met je advies doet. Dat helpt ook tegen het "meezuig-effect" en geeft een sterker "probeer nou eens een keer wat ik zeg"-signaal af.

[marrel]

Ik heb het ook lange tijd gedaan. Ik ben iig begonnen met het leed niet opzoeken. Dan bedoel ik vooral contacten afsluiten met mensen die niet in m'n vriendengroep of echt naaste omgeving zaten waar ik ook echt niks anders van had dan hun leed. Met vrienden kan ik er ook beter over praten, die nemen meer aan van me of ik kan ze beter inschatten. En als ze niks aannemen of wat dan ook, jij hebt je best gedaan en bent niet verantwoordelijk voor hun gedrag.

Zoals ik je al zei is het iig goed dat je je hiervan bewust bent. Maar je moet proberen onderscheid te maken tussen iemand steunen/luisteren/raad geven en je mee laten slepen. Dat is lastig, maar ik denk wel dat je dat kunt oefenen en trainen.
Het is ook je kracht dat je je in kunt leven in anderen, je moet er alleen wat voorzichtiger mee omgaan. Je bent niet verantwoordelijk voor anderen en je helpt er niemand mee als jij je rotter gaat voelen omdat anderen zich ook rot voelen. Blijf trouw aan jezelf, volg je eigen weg en laat mensen op die manier iets aan jou hebben.

[Gabb]

Mischien frustreert het je zo veel, omdat je je realiseert dat andere mensen jou ook heel weinig zouden kunnen helpen wanneer jij dat probleem mischien zou hebben.

Als je die zekerheid heel erg nodig hebt, om een of andere rede, dan kan ik me heel goed voorstellen dat je dit dan denkt. Maar ik weet niet of dat het is hoor ik zeg maar wat

[Yana]

Gabb schreef:

Mischien frustreert het je zo veel, omdat je je realiseert dat andere mensen jou ook heel weinig zouden kunnen helpen wanneer jij dat probleem mischien zou hebben.

Als je die zekerheid heel erg nodig hebt, om een of andere rede, dan kan ik me heel goed voorstellen dat je dit dan denkt. Maar ik weet niet of dat het is hoor ik zeg maar wat

Het probleem is dat hun problemen in zekere zin hetzelfde zíjn als waar ik mee zit. Omdat het zo op elkaar lijkt, kan ik me heel goed voorstellen hoe het voelt, maar ook waarom advies vaak niet wordt opgevolgd. Ik kan daarom ook niet "boos worden als ze niets met het advies doen", omdat ik ook heel goed snap dat dat vaak niet zo werkt. Het is nou eenmaal een probleem dat alleen op te lossen is met heeeel veel motivatie en dan nog heeeeel veel doorzettingsvermogen. En ik kan proberen motivatie te verhogen en als de motivatie hoog is, blijven steunen. Maar als de "klik" niet komt dat er iets veranderen moet, dan kan ik er ook niets aan doen.

@ Daboman en Flyaway: ik wéét heel goed dat het mijn verantwoordelijkheid niet is, dat probeer ik mezelf ook steeds voor te houden. Het helpt alleen niet voldoende me dat te realiseren, of misschien realiseer ik het me -gevoelsmatig- onvoldoende.

[Vogelvrij]

Ik herken het eigenlijk totaal niet hoor, maar op zich kan ik het wel begrijpen. Het lijkt mij dat het in elk geval al handig als je je verstandelijk wel realiseert dat het niet echt jouw verantwoordelijkheid is, niet jouw probleem. Je kunt elkaar troost en steun geven, daarom praat je toch met elkaar, toch niet om elkaars problemen op te lossen?

Dit is wat mij ook altijd weer nekt, en me de laatste keer in een vreselijk lastige situatie gebracht heeft, waar ik nu de pijn van heb. Ik ben gestopt met mijn hulpverlenersopleiding omdat ik er al snel achterkwam dat het voor mij te moeilijk zou zijn de dingen van me af te zetten. Ik ben zelf ook nog aan het uitzoeken hoe ik hier mee om moet gaan. Ik ben begonnen bij het afkappen van contacten die me teveel energie kosten. Een sociaal contact moet energie opleveren, en als het dat niet meer doet, moet je er anders mee omgaan. Zeg niet meer meteen ja of nee wanneer iemand je ergens om vraagt, maar zeg eerst: ik moet er even over denken.

Ik weet hoe makkelijk het gezegd is: neem afstand, bedenk dat het niet jouw verantwoordelijkheid is, etc. Maar ook ik kan het nog steeds niet. Geef jezelf de tijd om je emotionele betrokkenheid (want daar zal het beginnen) om te buigen naar sociale betrokkenheid, ofwel duik er met je eigen emoties niet in, maar vind een weg naar gepaste betrokkenheid.

[Gabb]

Yana schreef:

Het probleem is dat hun problemen in zekere zin hetzelfde zíjn als waar ik mee zit. Omdat het zo op elkaar lijkt, kan ik me heel goed voorstellen hoe het voelt, maar ook waarom advies vaak niet wordt opgevolgd. Ik kan daarom ook niet "boos worden als ze niets met het advies doen", omdat ik ook heel goed snap dat dat vaak niet zo werkt. Het is nou eenmaal een probleem dat alleen op te lossen is met heeeel veel motivatie en dan nog heeeeel veel doorzettingsvermogen. En ik kan proberen motivatie te verhogen en als de motivatie hoog is, blijven steunen. Maar als de "klik" niet komt dat er iets veranderen moet, dan kan ik er ook niets aan doen.

@ Daboman en Flyaway: ik wéét heel goed dat het mijn verantwoordelijkheid niet is, dat probeer ik mezelf ook steeds voor te houden. Het helpt alleen niet voldoende me dat te realiseren, of misschien realiseer ik het me -gevoelsmatig- onvoldoende.

Ja maar yana, als ik het zo hoor dan probeer je je eigen problemen toch alleen maar te bevechten. En dan heb je het toch nooit echt goed verwerkt, ofwel dan?

"Boos worden als ze niets met het advies doen"
Mischien probeer je jezelf gewoon te overtuigen dat de manier waarop jij het nu aanpakt, de enige oplossing is.
Maar dat je in je achterhoofd weet dat je het op een gegeven moment toch moet confronteren.
Het kan best zijn dat je er nog niet vanaf bent hoor.. als het klopt.

Alleen je hebt geen probleem wanneer je een probleem hebt hoor, als je snapt wat ik bedoel..

Je hebt pas een probleem wanneer je niet aan jezelf toegeeft dat je een probleem hebt.

Dat kan pas echt slecht zijn voor jezelf.

[Yana]

Dank voor jullie reacties. Ik denk er over na .

@Secret Agent: Wat ik me nog afvroeg bij het lezen van jouw post.. Ik kan het toch niet maken om persoonlijke verhalen door te vertellen? Hoe kunnen mensen mij vertrouwen als ik hun verhalen niet voor mezelf houd?

@Vogelvrij: Dat weet ik.. maar ik wil het ook meteen oplossen, en dat kan gewoon niet.

@Nattigheid: Moeilijk.. De theorie klinkt inderdaad goed, sociale betrokkenheid i.p.v. emotionele betrokkenheid. Maar hoe? Hoe? . Met alleen mezelf voornemen dat ik hun leed, hún leed laat zijn, kom ik er niet helemaal.

@Gabb: Ik ben er nog absoluut niet "overheen" hoor.. ik zit er nog midden in zelfs. (Eetstoornis). De mensen om me heen ook, maar soms..dan vind ik het gewoon zo frustrerend dat zij zichzelf dat aandoen, dat ze niet gelukkiger zijn terwijl ik het ze zo gún. Dan wil ik hun leed op me nemen, ze gelukkig maken. Maar ik kan niet eens mezelf gelukkig krijgen.. Ik houd mezelf voor dat de beste manier om geluk door te geven is om zelf het voorbeeld te zijn, maar met alleen die gedachte kom ik er nog steeds niet. Ik moet ook nog heel hard werken, en dat is moeilijk.