Hey allemaal, ik zit dus met een probleem, en ik weet het allemaal niet meer...
Ik heb al een hele tijd een vriend. De laatste tijd hadden we helaas veel ruzietjes enz, maar na een goed gesprek hebben we besloten, dat we gaan proberen om geen tot nauwelijks ruzie te maken. Door de ernst van de situatie (het bijna verliezen van elkaar) wisten we deze voornemens goed waar te maken.
Daar ben ik natuurlijk heel blij om. Toch knaagt er iets. En nu weet ik niet of ik ontzettend egoïstisch ben, of dat ik misschien een klein beetje gelijk heb.
Het gaat al geruime tijd slecht tussen zijn ouders. Dit is natuurlijk heel erg, en absoluut niet leuk voor mijn vriend. Ik probeer hem dan ook zoveel mogelijk te steunen en er voor hem te zijn.
Maar toch, de laatste tijd heb ik soms het gevoel dat hij zijn ouders als smoesje gebruikt, om niet met mij te hoeven afspreken. Aangezien hij doordeweeks in een andere stad op kamers zit, mis ik hem ontzettend. Als hij dan eindelijk thuis komt in het weekend, zegt hij dat hij thuis wilt zijn, omdat het thuis heel moeilijk is. Ok, ik kan daar in komen..maar dan wil hij dus met me afspreken, als zijn ouders werken zijn. Want dan heeft hij geen reden meer om thuis te blijven. Ik snap heel goed dat hij het moeilijk heeft, en ik heb echt geprobeerd hem te steunen, maar op de één of andere manier begint het me de laatste tijd de hele tijd te irriteren. Ik pas me zoveel mogelijk aan hem aan, om hém te zien..ik gooi mijn hele planning om, omdat ik hem zo mis. Maar hij belt en zegt fijn de afspraak af, en stelt een dag voor dat het hém uitkomt..en soms heb ik dan echt zoiets van 'nee het hoeft voor mij niet meer..' Wat hij dan niet snapt.
Verder wil mijn vriend absoluut niet over zijn ouders praten (heel af en toe, als het echt nodig is, laat hij iets los over zijn ouders) en ik weet dus in feite nergens iets van. Wel worden afspraken steeds vaker afgezegd, omdat hij zo graag thuis wilt zijn. Ik vind echt niet dat hij alles aan mij moet vertellen, maar ik weet dus eigenlijk de ernst van situatie vaak niet. En dan wordt er opeens weer een afspraak afgezegd..
Aan de ene kant snap ik het, maar aan de andere kant..het irriteert me denk ik..
En ik wil absoluut niet egoïstisch zijn..maar..ik kan het niet goed uitleggen. De laatste tijd is hij sowieso nooit meer vrolijk, en ik kan daar niet goed tegen. In het begin kon ik er goed mee omgaan, deed ik vrolijk, probeerde lief voor hem te zijn, waar hij me dan ook heel dankbaar voor was. Het probleem is, dat ik zijn stemming heel erg overneem, omdat ik het mij zo aantrek. Dus ik ben de laatste tijd steeds minder vrolijk. Ik probeer echt zelf vrolijk te blijven, maar doordat mijn vriend verdrietig is, ben ik dat ook, en doordat allerlei afspraken worden afgezegd, tast dat onze relatie weer aan..dus ik kan vaak gewoon niet meer lekker vrolijk zijn zeg maar..en dat vind ik erg, omdat mijn vrienden dat ook weer aan me merken..en ik wil ook wel eens de leuke, gezellige vriendin zijn ipv alleen maar die depressieve tut. Ik zit zeg maar niet meer lekker in mijn vel..
Vandaag had ik echt heel goed nieuws, ik wilde het hem zó graag vertellen..en hij was in de buurt (was een uitzondering), maar nee, hij wilde thuis zijn...en ik wilde het hem niet over de telefoon vertellen..daar vond ik het te belangrijk voor.
En dan doet het gewoon pijn dat ik het niet kan vertellen en blij kan zijn samen met hem. Ik voel me alleen maar klote
. Voor degene die denken 'nou ga dan gewoon naar hém toe', hij heeft vaak liever niet meer dat ik bij hem thuis kom, omdat er een hele nare sfeer hangt, sinds zijn ouders problemen hebben..hij schaamt zich daar een beetje voor, ook al zeg ik dat dat nergens voor nodig is.
Aan de ene kant wil ik er zó graag voor hem zijn, maar aan de andere kant..ik wil ook weer gewoon lekker vrolijk zijn..als ik af en toe echt kan lachen met vrienden, dan merk ik gewoon hoe ik dat gemist heb..maar ik voel me zo'n grote egoïst..ik wil hem ook niet in de steek laten.
Maar soms heb ik het gevoel dat het echt beter zou zijn, als ik voor mezelf zou kiezen..hoe hard dat ook is..
Ik heb het er al met hem over gehad, dat hij vaak niet meer vrolijk is, en dat hij ervoor moet vechten om alles wat optimistischer te zien (ik weet ook hoe moeilijk dat ook is) en hij zegt dat hij er heus wel iets aan wil doen, maar het niet kan..tis zijn stemming, die kan hij niet zomaar veranderen..
En ik zie heus wel dat hij zijn best probeert te doen af en toe..maar vaak is hij gewoon ook depri, en ik kan daar steeds minder tegen..maar ik houd gewoon veel van die jongen..
Sorry dat ik zo zeur, maar ik weet het gewoon even niet meer..dit gaat al een paar maanden zo, en ik voel me steeds ongelukkiger..en schuldig, omdat ik hem in feite in de steek laat..
Zouden jullie alsjeblieft serieuze reacties willen geven? Ik zit er echt mee, en weet niet meer wat te doen..
Alvast heel erg bedankt..
Veel liefs