moeilijke vriendin en ik zelf

[tsjuk]

De laatste tijd gaat het erg slecht met een vriedin van mij. Ze begint drie keer op een dag te huilen en als ik vraag wat er is dan zegt ze dat er niets is. Zo gaat het al een maand door. Het probleem is alleen dat ik zelf ook helemaal in de knoop zit.
- ruzie met mijn ouders
- mijn moeder heeft me laatst 'een verhaal' verteld.
- ik vind met zelf dik

door dit alles slaap ik slecht en komt alles als een blok op me af. Zijn er mensen die dit soort dingen ook meemaken? Ik zou graag met hen in contact komen. Want ik heb het gevoel dat ik he niet alleen meer kan.

[Bellenblaas]

Aan de ene kant zou ik zeggen dat je eerst je eigen problemen op zou moeten lossen, voordat je je vriendin helpt. Dit klinkt egoïstisch, maar je kan pas een echte steun voor je vriendin zijn als je zelf wel goed in je vel zit.
Aan de andere kant zou je ook nu al gewoon eens met je vriendin moeten gaan praten en dan vooral zeggen dat je je ongerust maakt. Maak haar duidelijk dat je graag wil helpen, maar dat je daarvoor wel moet weten wat er aan de hand is.
Ik kan me voorstellen als je je nu behoorlijk machteloos voelt, maar wanneer je met je vriendin gepraat hebt en daardoor het idee hebt dat je iets voor haar kan betekenen, gaat dat misschien beter.
Over je eigen problemen: probeer zelf ook eens met anderen over de dingen waar je mee zit te praten, zodat je niet het gevoel hebt dat je er alleen voor staat.

[Nona]

Zorg voor jezelf of zorg voor elkaar. Je kunt niet alleen je vriendin helpen en jezelf negeren. Als zij haar verhaal bij jou kwijt kan is dat prima, maar zorg dat dat jij je verhaal ook kwijt kunt, anders neem je te veel op je schouders.

Jij bent niet verantwoordelijk voor haar problemen, dus je bent haar in principe niets verplicht. Maar ik snap dat je voor een goede vriendin toch wel iets over wilt hebben. Zorg dan in de eerste plaats dat je er zelf niet oder lijdt, das heel belangrijk.

[tsjuk]

Bedankt voor jullie adviezen. Ik praat alleen niet zo makkelijk over problemen. Dat is ook de reden waarom ik dit op internet zet. Op internet praten is altijd makkelijker. (voor mij tenminste)

over mijn vriendin: we kunnen nooit eens even ergens alleen praten. Het is meestal in de schoolpauzes, waar er tien mensen om ons heen staan. Dat vind ik nou niet echt de plek om een diepgaand gesprek te voeren. Buiten school hebben we het erg druk allebei. En zij heeft ook nog een vriend, waardoor de weekenden ook al haast onmogelijk worden. Natuurlijk bellen we wel veel.

[Redhair]

Als jullie allebei msn hebben is het misschien goed om via msn te praten. Het is altijd fijner om te schrijven dan om het te zeggen, sommige dingen kan je in het begin niet ovet je lippen krijgen. Dat wat je moeder heeft verteld zou wel ernstig zijn. Misschien goed om haar te vertellen dat jij er best mee zit. Ruzie met je ouders komt denk ik door de pupertijd, maar daar kan ik niks over zeggen. En jezelf te dik vinden. Probeer niet af te gaan vallen, dan krijg je kans op anorexia. Misschien ben je ontzettend onzeker over jezelf, het komt door de pupertijd en al die shit wat jou dwars zit. Ga je niet op eten concentreren, het maakt alles op den duur erger. (Ik praat uit ervaring). Misschien idee om naar de dokter te gaan. Of ga naar de apotheek en vraag om Dormiplant (Ik geloof dat het zo heette). Dat is een homeopatisch slaapmiddel. Het zijn kleine tabletjes, je slaapt er van, word er niet duf van, zijn niet verslavend en ze zijn niet slecht voor je. Verder, heel veel succes en sterkte, en denk na over wat ik gezegt heb.

Oja. als je vriendin geen msn heeft, neem haar in de pauze dan even apart. Maar ook wat Bellenblaas zei was wel goed, denk als eerste aan jezelf. Jij bent het belangrijkste wat er bestaat!

Oei, ik klink nu net als mijn therapeut, maar het is wel zo!

[tsjuk]

Loop jij bij een therapeut? Ik heb daar zelf ook eens over nagedacht maar ik durf die stap niet te maken. Je hebt me wel heel erg geholpen met je berichtje en ik zal kijken of het werkt voor mij.

[Bellenblaas]

tsjuk schreef op 19-01-2004 @ 17:33:
Loop jij bij een therapeut? Ik heb daar zelf ook eens over nagedacht maar ik durf die stap niet te maken. Je hebt me wel heel erg geholpen met je berichtje en ik zal kijken of het werkt voor mij.

Het hoeft geen grote stap te zijn om naar een therapeut te gaan, die mensen zijn er namelijk voor om je te helpen. Je zou ook eens kunnen kijken of je naar een vertrouwenspersoon op school kan praten, misschien dat die drempel iets lager ligt? Daar kan je het allereerst over je eigen problemen hebben, maar je kan hem of haar natuurlijk ook vragen wat je voor je vriendin kan betekenen...
Stuur je vriendin eens een mail waarin je vraagt wat er met haar aan de hand is. Kan uit ervaring zeggen dat dat beter werkt dan wanneer je zoiets vraagt als er 10 mensen in de pauze bijstaan. Zoals je zelf al zegt is het vaak makkelijker om iets op te schrijven dan in real life te vertellen, dus zal je vriendin eerder uitgebreid opschrijven wat er met haar aan de hand is dan dat ze het je zou vertellen.
Maar nogmaals: probeer ook aan je zelf te denken, zorg dat je jezelf en je eigen problemen niet wegcijfert!!!

[Redhair]

Ja, ik liep bij een therapeut, Binnekort ga ik naar een psycholoog. De stap is inderdaad best moeilijk, maar het is het beste voor jezelf, jij wilt je graag goed voelen, dus dan moet je dat maar doen! Echt heel veel succes, als je nog tips wil, of ergens over wil praten, pm me maar oke?

[tsjuk]

dat zal ik zeker doen!
Over een emailtje heb ik ook al nagedacht, maar is dat niet wat onpersoonlijk?
Met mezelf ben ik geloof ik al een stap verder. Heb het nu in ieder geval geprobeerd te vertellen. Dus nu weet in elk geval iemand wat er precies aan de hand is.

[Redhair]

Misschien is een mailtje wat onpersoonlijk, maar wel fijn. Er zit haar duidelijk wat dwars, en zoals ik al eerder zei, sommige dingen kan je niet zomaar over je lippen krijgen, dat schrijf je liever. En als je haar mailt, mail dan niet.
Hey ...
wat is er met jou?
kusje ...

maar vertel haar wel dat jij het er moeilijk mee hebt!
kusje!

[tsjuk]

Ik heb haar net een mailtje gestuurd. Ben benieuwd hoe ze erop reageerd. Vond het wel moeilijk. Heb er ook wel even over gedaan geloof ik.
Het zou wel helpen als ze zegt wat er is; dan neemt gelijk een stuk van mijn zorgen af. En misschien kan ik haar daarmee dan helpen of zo.
kus

[Bellenblaas]

Goed besluit van je om een mailtje te sturen! Wat Redhair zei, dat een mailtje onpersoonlijk is, daar ben ik het niet mee eens. Je kan een mail zo persoonlijk maken als je zelf wilt door het over persoonlijke dingen te hebben en naar gevoelige persoonlijke onderwerpen te vragen.
Zowel jij als je vriendin zal er veel aan hebben als je straks weet wat er precies met haar aan de hand is. Wat ik verwacht is dat je vriendin niet in een keer alles vertelt wat haar dwars zit. Waarschijnlijk zal ze dit beetje bij beetje loslaten, dus blijf een beetje doorvragen (natuurlijk voorkomen dat het zeurderig is) zodat ze weet dat ze nog steeds bij je terecht kan.

Stel dat je vriendin straks met een verhaal aan komt waar je je totaal geen raad mee weet, vertel haar dit dan ook... zeg ook dan dat je er voor haar wil zijn maar dat je het moeilijk vind haar te helpen. Raad ook je vriendin aan om professionele hulp te zoeken, want ik neem aan dat dit nooit kwaad kan.

[Carlie]

Heej!!!

Wat vervelend allemaal zeg!! Het is altijd moeilijk zo'n situatie, ik heb het zelf zo ongeveer ook meegemaakt.
Ik heb zelf boulimia en vind mezelf dus ook te dik. Het is echt heel moeilijk voor mij om daar mee om te gaan en ik ben echt heel erg depressief geweest. Ik had vanaf de 2e een vriendin, verder heel erg weinig vrienden. We waren altijd samen, maar zij had ook een probleem en was heel erg negatief over alles. Ze was lelijk, te dik enz enz. Ik begon zo ook over mezelf te denken en kreeg boulimia(had ook nog andere oorzaken, maar dit was er een van). Vanaf het begin van dit schooljaar zit ik niet meer bij haar in de klas. Ik had besloten dat ik van haar af wilde, dat was echt heel erg moeilijk omdat we al zolang samen waren en we heel erg konden lachen. Ik vond het ook heel moeilijk omdat ik verder weinig mensen kende op die school. Toch heb ik het gedaan en mocht ik van mijn school zelf een klas uitkiezen. Ik heb nu 2andere vriendinnen, die ook al heel lang samen zijn maar wel erg positief. We zijn nu met z'n 3en en het is erg gezellig!!!
Toch mis ik dat andere meisje wel eens, maarja ik heb het voor mezelf gedaan en ik denk dat t echt een goed besluit is!!

Ik zeg niet dat jij dat ook moet doen, want het is echt een heel erg moeilijk besluit en we hebben erge ruzie gehad. Maarja soms moet je gewoon eens aan jezelf denken en niet aan andere, hoe moeilijk dat ook is!
Je slaapt slecht door je eigen problemen maar ook door die van een vriendin, verder heb je niemand die jou kan opvrolijken,, alleen maar iemand die jou nog depressiever maakt dan je bent!

Heel veel succes!!
Carlie

[tsjuk]

Die vriendin waar ik over sprak is een paar weken geleden naar de havo gegaan dus we zitten al niet meer bij elkaar in de klas. Ik heb al heel vaak gevraagd of het daarmee mee te maken heeft, maar ze heeft er zelfs al vrienden gemaakt en volgens mij gaat het heel goed. Dus ze het heeft daar niet mee te maken. maar zoals veel mensen me al aan hebben geraden, probeer ik nu eerst even mijn eigen dingen op te lossen.

[tsjuk]

Ik heb een paar vragen aan mensen die met een psychiater in contact zijn gekomen.
- hoe gaat zoiets in zijn werk? Bel je gewoon op en zeg je; ik wil een afspraak maken?
- en hoe werkt het als je minderjarig bent. Krijg je zoiets vergoed van de verzekering en moeten je ouders er van weten?

ik hoop dat iemand mij hier mee kan helpen? Want ik geloof dat ik op een punt ben gekomen dat ik het nodig heb.

[Redhair]

Heel goed dat je hulp zoekt! Ten eerste ga je nooit direkt naar een Psychiater, tenzij je gestoord bent. Je kan naar je huisarts gaan, maar ook naar jeugdzorg bellen. (Nummer staat in je telefoongids.) je kan op een wachtlijst geplaatst worden, ze kijken hoe ernstig je probleem is. Maar bel jeugdzorg dus of ga naar je huisarts, die je kan verwijzen. Succes!

[Redhair]

Redhair schreef op 21-01-2004 @ 20:25:
Ten eerste ga je nooit direkt naar een Psychiater, tenzij je gestoord bent.

hiermee bedoel ik dat een psychiater voor mensen is die iets fout in hun hoofd hebben. Jij hebt een psycholoog of therapeut nodig.

[tsjuk]

Oh goed dat je het zegt! Ik snapt nooit goed het verschil tussen die 2. Maar nu is het wel duidelijk. Maar mijn ouders hoeven hier dus niets van te weten>? En hoe gaat het met betalen?

[Redhair]

Als je doorverwezen word door de huisarts hoef je niet te betalen. maar waarom zou je het stiekem doen? stel DAT je ouders er achter komen...dat is voor hun en voor jou niet leuk. En de psycholoog of therapeut dringt er vast opaan dat je het verteld.

[Redhair]

Oja, huisarts, psycholoog en therapeuten hebben beroepsgeheim, dus ze bellen je ouders niet op om ff over jou te praten. Ze komen het over zo niet te weten

[tsjuk]

en kosten?
Het probleem is gewoon dat ik het echt heel moeilijk vind om te praten. Ik kan mijn ouders gewoon niet vertellen dat het niet zo goed gaat.

zijn die pmen trouwens nog aangekomen>?

[Bellenblaas]

Hoe het met kosten zit weet ik niet, wat ik wel weet is dat je echt het best eerst naar een huisarts kan gaan. Hij of zij kan je dan misschien ook slaappillen of iets dergelijks voorschrijven waardoor je in ieder geval een beetje van het gevolg van je probleem weghaalt.

Had je trouwens mijn PM nog gehad?

[tsjuk]

hej! ik wil jullie even laten weten dat ik er vandaag vaag met mijn mentor over gesproken heb. Ze vond het raar dat ik het niet wilde vertellen en vroeg of er helemaal niemand iets wist. Toen ik vertelde dat een vriendin van mij een 'klein beetje' op de hoogte was heeft ze gevraagd of ze die mocht halen. Ik heb getwijfelt maar toch ja gezegd....
EN HET HELE VERHAAL IS ER GEWOON UIT!!!!
ohhh ik voel me zo'n stuk opgeluchter. Er is nog niks opgelost natuurlijk, maar het voelt heel goed dit gedaan te hebben.
Natuurlijk wil ik jullie bedanken, omdat mij hier het advies is gegeven om erover te praten. Ook al is dat moeilijk. Echt bedankt!!
kus.

oja en de pmen zijn aangekomen.

[Redhair]

tsjuk schreef op 21-01-2004 @ 21:06:
en kosten?
Het probleem is gewoon dat ik het echt heel moeilijk vind om te praten. Ik kan mijn ouders gewoon niet vertellen dat het niet zo goed gaat.

zijn die pmen trouwens nog aangekomen>?

Wat ik al zei, als het via de huisarst gaat is het zoiezo gratis. Schrijf je ouders dan een brief, het is beter voor jou dat ze weten heo jij je voelt. Als ze er later achterkomen vinden ze zichzelf een slechte ouder dat ze het niet door hadden.

[tsjuk]

Ik heb jullie verteld dat ik inmiddels met een vriendin heb gepraat. Ik dacht dat het dan beter zou gaan. Maar het enige wat ik een paar dagen heb gevoeld was een soort van opluchting. Gewoon omdat iemand anders het wist en ik er over kon praten. Maar nu zijn we inmiddels twee weken verder en het lijkt wel of ik gewoon weer in het 'oude patroon' val. Ik slaap heel slecht en eet weinig. Het lijkt wel of alles gewoon een grote film is geworden die echt constant door mijn hoofd gaat. En ik wordt daar helemaal gek van. Ik snap dat ik het tijd moet geven, maar hoe lang dan? En wat moet ik nu doen?

[mathfreak]

Redhair schreef op 21-01-2004 @ 20:26:
hiermee bedoel ik dat een psychiater voor mensen is die iets fout in hun hoofd hebben.

Niet noodzakelijk, maar ik begrijp wat je bedoelt.

[tsjuk]

Hoe bedoel je; het is niet noodzakelijk?

[mathfreak]

tsjuk schreef op 06-02-2004 @ 07:41:
Hoe bedoel je; het is niet noodzakelijk?

Ik kwam zelf bij een psychiater bij het RIAGG in Helmond terecht omdat ik als kind nooit echt vertrouwd ben gemaakt met sexualiteit. Omdat dit een aantal jaren terug conflicten bij mij opriep ben ik bij het RIAGG in Helmond terecht gekomen. Tijdens het tweede gesprek dat ik met de psychiater had is gebleken dat er bij mij sprake is van een stoornis in het autistische spectrum, namelijk het syndroom van Asperger. Sindsdien is me ook duidelijk geworden waarom sexualiteit als kind altijd zo problematisch voor me was.
Wat Redhair bedoelt is dat een psychiater hoofdzakelijk mensen behandelt met een psychose of een neurose. Een psychiater is een gespecialiseerde arts en mag dus medicijnen voorschrijven. Een psycholoog is geen arts en mag dus geen medicijnen voorschrijven, maar hij of zij mag mensen wel doorverwijzen naar een psychiater als dat noodzakelijk is. Een ander punt is dat een psychiater geen psychologie heeft gestudeerd, maar in het kader van zijn of haar specialisme als psychiater wel bepaalde gebieden uit de psychologie heeft moeten bestuderen, en daardoor beroepshalve sterk in psychologie geïnteresseerd is.
Om nog even op mijn opmerking "Het is niet noodzakelijk" terug te komen: er is bij mij geen sprake van een psychose of neurose, vandaar dus mijn opmerking aan Redhair.

[Redhair]

Sorry voor mijn fout Mathfreak.
Tsjuk, ga naar je huisarts en vertel waar je mee zit, hij kan je dus doorverwijzen. Wacht er niet mee.

[coopergirl]

tsjuk schreef op 21-01-2004 @ 19:59:
Ik heb een paar vragen aan mensen die met een psychiater in contact zijn gekomen.
- hoe gaat zoiets in zijn werk? Bel je gewoon op en zeg je; ik wil een afspraak maken?
- en hoe werkt het als je minderjarig bent. Krijg je zoiets vergoed van de verzekering en moeten je ouders er van weten?

Wil je per se in behandeling van een psychiater of is een psycholoog okay? Wanneer je naar je huisarts gaat, kan deze je doorverwijzen naar bijv. een RIAGG. (Je kunt niet zelf een afspraak bij RIAGG maken, omdat je hiervoor doorverwezen moet worden..)
....Houdt er rekening mee dat je vaak met wachtlijsten te maken hebt.

RIAGG valt onder de AWBZ (Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten) en wordt dus volledig vergoed.
Of het afhankelijk van de instelling is weet ik niet, maar er zijn psycho-therapieën waar je 10€ zelf per consult moet bijleggen...

[coopergirl]

Ten eerste ga je nooit direkt naar een Psychiater, tenzij je gestoord bent. Je kan naar je huisarts gaan, maar ook naar jeugdzorg bellen.

Hoe zit het dan met de vrijgevestigde, zelfstandige psychiaters?

[Droomvlucht]

coopergirl schreef op 07-02-2004 @ 11:59:
Hoe zit het dan met de vrijgevestigde, zelfstandige psychiaters?

Heb je ook een verwijskaart van je huisarts voor nodig. Althans, bij de (zelfstandige) psychiater waar ik ben geweest wel.

@Redhair en Tsjuk.
Verschil tussen psychiater en een psycholoog.
Een psychiater mag medicijnen uitschrijven maar een psycholoog niet. Een psycholoog heeft psychologie gestudeert. Een psychiater heeft voordat hij psychiatrie gestudeert heeft ook medicijnen gedaan.
Dus je komt bij een psychiater terecht als je medicijnen nodig zou hebben.

[mathfreak]

Redhair schreef op 07-02-2004 @ 11:29:
Sorry voor mijn fout Mathfreak.

Het was niet fout, alleen maar onvolledig.

[coopergirl]

Mathfreak kindly wrote;

Een ander punt is dat een psychiater geen psychologie heeft gestudeerd, maar in het kader van zijn of haar specialisme als psychiater wel bepaalde gebieden uit de psychologie heeft moeten bestuderen, en daardoor beroepshalve sterk in psychologie geïnteresseerd is.

Om psychiater te kunnen worden moet je eerst de zesjarige universitaire opleiding Geneeskunde afronden. Hierna kun je gaan solliciteren naar een opleidingsplaats Psychiatrie in, of verbonden aan, een academisch ziekenhuis of een algemeen (psychiatrisch) ziekenhuis.

Als je wordt aangenomen kun je na 5 jaar afstuderen. Je wordt tijdens je studie opgeleid tot psychiater én psychotherapeut. Je leert het vak in de praktijk van ervaren psychiaters. De relatie psychiater-leerling wordt ook wel een meester-gezel relatie genoemd. Tijdens de studie ga je dus al aan de slag als psychiater in opleiding. bron; http://www.gobnet.nl/beroepen/b124psyo.htm

..In ^ bovenstaande bron wordt vermeld dat een psychiater de universitaire opleiding geneeskunde (6 jaar) moet afronden en vervolgens een 5 jaar durende studie tot psychiater en psychotherapeut volgt...

[tsjuk]

Maar ik weet helemaal niet of het voor mij verstandig is om naar een psycholoog te gaan... Omdat mijn ouders er niets van weten is het wel belangrijk voor mij om te weten hoe het werkt met de kosten. Ik heb er al een aantal keren over gedacht om het aan mijn moeder te vertellen, maar het geen waar ik mee zit zal haar ook zeer doen. En dat wil ik niet.

[mathfreak]

tsjuk schreef op 07-02-2004 @ 15:46:
Maar ik weet helemaal niet of het voor mij verstandig is om naar een psycholoog te gaan...

Misschien is het een idee om eens contact op te nemen met je huisarts. Hij of zij kan dan samen met jou nagaan wat voor jou het beste is.

[tsjuk]

Ik zal er eens over na gaan denken. Ik moet onderhand toch iets gaan doen he?!

[tsjuk]

Ik weet het niet... Op een of andere manier ben ik echt bang om zo'n grote stap te zetten. Voor jullie is die stap misschien niet groot maar zo voelt hij wel voor mij. 'Echt hulp zoeken'.

[tsjuk]

'Redhair' weet je heel zeker dat ik niks krijg van dat dormiplant? Het is niet verslaven enzo? En krijg je het op recept? Ik bedoel moet je dus eerst naar de huisarts? (sorry beetje veel vragen geloof ik)