Advertentie | |
|
13-12-2003, 11:32 | |
"Zal ik haar bellen? Of ze model wil staan, want ik moet vandaag nog wel wat werk verzetten. En ik moet haar fotograferen."
Die directe rede is hier een beetje raar. Ik zou denk ik iets doen in de trant van: Ik zou haar kunnen bellen. Of ze model wil staan. En dan iets over het werk en ik denk dat "ik moet haar fotograferen" dan overbodig is, omdat er later ook al iets staat over een doorweekt t-shirt. “Ik eh… ik heb het over een fotosessie, als je wil. Een serie over celestialiteit”. Ik schud het uit mijn mouw, allemaal, maar dat maakt niet uit. Idem. Ik denk dat het door dat moeilijke woord wel duidelijk is dat hij het verzint. "Mijn huiskamer was een bende, de avond dat ze langskwam. Ik was de hele dag in de weer geweest met cameramannen en lichtmensen op de set." Leuk, nu weet je meteen wat voor werk hij doet. Zonder dat hij het direct vertelt. “Logisch, natuurlijk ja…”, stamel ik, leek wat betreft mode. 'Leek wat betreft mode' is een beetje een kromme zin. En het wordt al duidelijk dat hij er weinig van weet. O.a. door 'natuurlijk'. “Wil je… iets te drinken?” Ik krijg de vraag maar net uit mijn keel. Absurd eigenlijk. Het was een doodnormale vraag, vooral voor een gastheer. Idem. Volgens mij volstaat: 'Dat was toch een doodnormale vraag voor een gastheer.' Of je moet een hekel hebben aan vrije indirecte rede. “Heb je jus?” “Tuurlijk, tuurlijk”, mompel ik terwijl ik aanstalten maak naar de koelkast te lopen. In mijn ooghoek zie ik haar de witte tas die ze altijd bij lijkt te hebben neerzetten, en daarna kordaat naar mijn kamergrote raam lopen. “Verdomme”, sist ze tussen haar tanden, zacht, intens. Leuk. Heel natuurlijk. En dat geldt eigenlijk voor iedere passage die ik niet noemde.
__________________
Because the holes in my soul host no thrill.
|
13-12-2003, 11:54 | |
Nou ja, het kwam erop neer dat je een aantal dingen dubbel zegt. Die dan overduidelijk worden en afdoen aan het natuurlijke karakter van het verhaal. En dat is zo zonde, want het is zo goed.
Ik zou zeggen: lees het eens over en streep alles weg wat niet noodzakelijk is.
__________________
Because the holes in my soul host no thrill.
|
13-12-2003, 12:06 | ||||||||||
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
het "eh..." zou eerder aangeven dat hij het allemaal ter plekke verzint Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Citaat:
En het probleem met strepen vind ik dat je ook altijd de sfeer een beetje weghaalt. Maar ik zal kijken wat ik kan doen. Je hebt namelijk op zich wel gelijk... Bedankt voor de feedback.
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
|
23-12-2003, 10:37 | |
3.4
- - - “Politie Utrecht, zegt u het maar?”, klinkt een zware bromstem aan de andere kant van de lijn. “Ik heb… Er is… Ik wil aangifte doen van een ontvoering.” “Da’s niet mis meneer.” “Nee inderdaad. Ik moet toegeven dat ik hier ook nog sta te trillen als een rietje.", zeg ik zo rustig mogelijk. En het is waar. Ik sta zo erg te beven dat mijn hele huis bijna meetrilt, en ik zie nog steeds twee rode lampen voor me, een voor elk oog. “Ja, dat snap ik. Was het een bekende?” “Ze is een vriendin van me, en model.”Ik weet niet waarom ik het erbij zeg. Geloofwaardigheid? “Dan ga ik aanraden nu nog wat te drinken te pakken, en rustig te gaan slapen, en dan komt u morgen naar het bureau, en dan maken we morgen wel een proces verbaal op. Wat zegt u daarvan meneer? Dan kunt u eerst even bijkomen.” “een mooi voorstel”, zeg ik traag, terwijl mijn hand al naar de fles whiskey grijpt. “Als u morgen dan vraagt naar Johan, of Jan de Korte, dan zie ik u morgen. Afgesproken?” “Afgesproken.” Een grote man met een volle, imposante snor komt met uitgestoken hand op me aflopen. Agent de Korte, ongetwijfeld, en hij is precies het tegenbeeld van wat zijn naam je doet verwachten. “Jan de Korte. Wij hadden elkaar over de telefoon al gesproken gister?” vraagt hij, terwijl mijn hand moedig de ijzeren greep van zijn kolenschep probeert te doorstaan. “Dat waren wij ja. Ik in ieder geval, van u kan ik het niet verifiëren.” “Neemt u mijn woord erop?” “Maar natuurlijk. Politiemannen moet je toch kunnen vertrouwen, niet?” “Zo is het meneer. Komt u maar mee.” Hij zwaait zijn hand richting een deur, waar hij even later zelf doorheen loopt. Ik volg hem rustig, een beetje zenuwachtig, om het gebeurde en om het feit dat ik nu in een politiebureau ben voor serieuze zaken. En ik moet zeggen dat dat ook niet een alledaagse zaak voor me is. We lopen een klein kamertje binnen met witte muren, enkele posters over fietsverlichting aan die muren, een hout-met-blauwe inrichting, rechtstreeks van de IKEA. In de hoek staat een plant die een wanhopige poging doet de kamer toch een huiselijke sfeer te geven. “Zo, daar zitten we dan”, zegt agent Jan hartelijk. “wat ik nu ga doen is zoveel mogelijk details opschrijven, zodat we aan de hand daarvan zo goed mogelijk kunnen opsporen waar uw vriendin is, of wie haar meegenomen heeft. En ik moet u vragen of u de ouders van het slachtoffer al gebeld heeft.” Het slachtoffer, wat klinkt dat eng. “Nee, ik heb haar ouders nog niet gebeld. Ik ken haar ouders zelfs niet, en heb ook geen telefoonnummer van haar ouderlijk huis. Maar ik ken wel iemand, een gemeenschappelijke vriend van haar en mij, die dat wel eventueel heeft”, zeg ik kordaat, plotseling alle zenuwen kwijt. “Dan geven we hem straks even een belletje. Vertel eerst uw verhaal maar eens, ook de kleine dingetjes die onbelangrijk lijken”, zegt hij vriendelijk, maar dringend, en ik begin te vertellen. Ik vertel van toen, van gister, waarom ze bij mij was, hoe lang en tot hoe laat ze bij mij was, hoe ze eruit ziet, hoe ze heet, hoe ik heet, hoe ik haar ken, van alles. En af en toe krijg ik het idee dat ik meneer de Korte een beetje begraaf onder mijn woorden. “…en toen schoot er een auto uit een steegje, groot, zwart, ik denk een BMW 7-series of iets wat daar op lijkt.” “Heeft u een kenteken?:” “Wat zegt u?” “Heeft u het kenteken van de auto gezien?” “Nee…”, stamel ik, overrompeld door de vraag. Ik had zoveel details verteld, zoveel frames nog haarscherp in mijn geheugen zitten, maar iets belangrijks als het nummerbord van de auto in kwestie vergeet ik… “N… nee. Ik stond boven toen ik het zag gebeuren, en voordat ik beneden was, was de auto al praktisch de straat uit.” “Dan kunnen wij moeilijk zoeken natuurlijk. U begrijpt ook wel dat wij niet elke zwarte BMW tot staan kunnen houden, om te kijken of een man als die u beschrijft er in zit.”, zegt hij op een zelfde rustige toon als waarmee hij zou vragen of ik nog een kopje koffie zou lusten. “Nog een kopje koffie?” Ongeveer twee uur nadat ik agent de Korte ontmoet heb sta ik weer buiten de deuren van het politiebureau, met een afspraak dat hij haar ouders zou bellen, en ik zo snel mogelijk terugkom met een foto waarop Inge’s gezicht goed te zien is, zodat er een opsporingsbevel kan worden aangemaakt. Mits Inge’s ouders erin toestemmen haar als vermist op te geven… Dan maar foto’s gaan ontwikkelen, die hebben ze nodig. Thuisgekomen gooi ik mijn jas op een stoel, en duw ik mijn koffiezetapparaat aan. Ik moet ontspannen. Dat viel wel te merken aan de fietstocht van ‘het bureau’, zoals de Korte het liefkozend noemde, tot mijn flat, waarin ik overal dacht Inge te herkennen. - - -
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
Laatst gewijzigd op 23-12-2003 om 15:16. |
24-12-2003, 17:55 | |
3.5, laatste deel hoofdstuk 1 denk ik
- - - Ongeveer twee uur nadat ik agent de Korte ontmoet heb sta ik weer buiten de deuren van het politiebureau, met een afspraak dat hij haar ouders zou bellen, en ik zo snel mogelijk terugkom met een foto waarop Inge’s gezicht goed te zien is, zodat er een opsporingsbevel kan worden aangemaakt. Mits Inge’s ouders erin toestemmen haar als vermist op te geven… Dan maar foto’s gaan ontwikkelen, die hebben ze nodig. Thuisgekomen gooi ik mijn jas op een stoel, en duw ik mijn koffiezetapparaat aan. Ik moet ontspannen. Dat viel wel te merken aan de fietstocht van ‘het bureau’, zoals de Korte het liefkozend noemde, tot mijn flat, waarin ik overal dacht Inge te herkennen. Ik zak weg in een grote paarse lappensofa, die wel honderd jaar oud lijkt maar nog steeds heerlijk zit en hangt. Hij heeft een open te klappen leuning waar ik altijd enkele sigaren en een doosje lucifers in bewaar. En het is mijn leedstoel. Altijd als er iets is gebeurd waar ik van baal, waar ik verdrietig om ben, kwaad om ben, dan zoek ik deze stoel op, zet ik een double-malt whiskey on the rocks voor mijn neus, pak ik een sigaar uit het geheieme vakje, en prevel ik zacht woordjes tegen onze Here God die in mijn gedachte zijt. Ik heb zoiets soms nodig, zonder reden, met reden, of in dit geval met een verdomd goede reden. Zondag, twaalf uur. Een mooie tijd voor lunch, maar ik heb geen puf meer om iets gezonds te maken. Dan maar weer junkfood. Na nog minstens een uur in mijn sofa, met voor me nu een leeg bord waar ooit mijn lunch op lag, hef ik me op en loop naar buiten. De vier trappen weer naar beneden die nu al zo gewoon zijn geworden, de brievenbussen onderaan in de hal, recht naast de deur. Maar daar valt me nu ineens iets vreemds op. In mijn brievenbus steekt een klein blaadje waarvan slechts het puntje zichtbaar is, en waarvan ik zeker weet dat het er gistermiddag nog niet was. Zou het… van Inge kunnen zijn? Ik sprint bijna naar mijn brievenbus en trek aan het puntje. Een A4-blad komt tevoorschijn met daarop een aarzelend vrouwenhandschrift. “Als er iets vreemds is gebeurd, ben dan niet bang. Je hoeft ook niet naar de politie te gaan. Dit zijn problemen die ik zelf op moet lossen. Stalkers… Liefs, Inge” Het briefje komt aan als een klap in het gezicht. Niets doen? Niets doen?! Ze wordt voor mijn neus een auto in gesleurd door een maffioso met een speknek, en ik mag niets doen van mevrouw?! Ik voel het bloed naar mijn wangen schieten. Woedend bijna, met een brok in mijn keel, zet ik een stap naar buiten. “GODVERDOMME!” schreeuw ik door de doodstille straat. Een hond slaat aan, in de verte toetert een auto, en als door de ogen van een detective merk ik op dat dit hele schouwspel angstaanjagend nutteloos is. Plotseling heb ik het koud, en ik sjok terug naar binnen… - - - “Hey man.” “Hoi. Ik moet je spreken, over Inge.” “Heeft de politie al iets kunnen doen? Of zijn die nog steeds donuts aan het eten?” “Zij zouden Inge’s ouders bellen, om haar als vermist op te geven. Dat mocht ik niet doen, omdat ik geen familie ben, of zoiets. En ze zouden uitkijken naar… Maar ja, er zijn duizenden blondjes met een wipneusje, en duizenden zwarte BMW’s. Dus daar hoop ik ook maar niet op.” “Logisch man, logisch. Je vindt haar leuk hč?” En daar had’ie me voor het blok gezet. De jongen die ik aan de telefoon heb is een vriend van me, en van Inge. Hij heet Ruud, spreekt iedereen aan met ‘man’ of ‘gast’, heeft rood haar, en lijkt daardoor erg op Willie Wortel. Zijn studie Natuurkunde aan de Universiteit versterkt dat imago alleen maar. Ruud was ook degene die me aan Inge voorstelde, en was ooit mijn kamergenoot toen ik in Amsterdam studeerde. Ruud en ik zijn vrienden, echte vrienden, maar nu zet hij me vast. “Ja man, geef maar gewoon toe. Je zou anders echt niet zo kapot zijn nu, en zo actief aan het zoeken naar haar. Hey, niet dat je anders steenhard en koud zou zijn geweest ofzo hoor.” “Nee, ik snap je. En ja, ik vind haar leuk. Ik heb niet voor niets gevraagd of ze voor me wilde poseren”, zeg ik met enige hooghartigheid. “Poseren? En, heb je d;r al naakt gezien?” plaagt hij. “Puber”, antwoord ik, met een glimlach. “Zo lang als’t kan”, is het zonnige antwoord. “Maar serieus man, ik ben echt bezorgd.“ “Kan ik begrijpen. ’t Is ook niet niks om zoiets voor je neus te zien gebeuren. Niet bepaald niks…” “En toenstraks vond ik weer een briefje van haar. Had ze vantevoren in mijn brievenbus gestopt denk ik. Dat ik de politie niet mocht bellen, en dat ze het zelf op zou lossen. Maar ik vertrouw het niet. Weet jij misschien of ze problemen had met iets of iemand die dit kan regelen?” - - -
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
|
02-02-2004, 17:56 | |
.6 - de eerste aanwijzing. Hoofdstuk 2 trouwens...
- - - Ik word wakker, dinsdagochtend, alweer met barstende koppijn en een verlangen naar verdovende middelen. Het is tegenwoordig koud buiten, al zo’n weekje lang, en overal blijft de mist tot ver in de middag hangen. Als ik zou moeten kiezen, zou ‘guur’ het beste woord zijn voor dit weer, dit sfeertje. Sinds ze weg is, is het zo eigenlijk. Maar ja, sinds ze weg is, is er wel meer gebeurd. Inge’s ouders zijn bij me op bezoek geweest, die trouwens verbluffend genoeg al van mijn bestaan wisten. “Ja, de fotograaf toch? Vertel eens, hoe lang hadden jullie eigenlijk al verkering? Oh, die kinderen toch hč, Piet.”, hoor ik nog steeds in mijn oor rinkelen met de oorverdovende snerpstem van Inge’s moeder. Blijkbaar wisten zij er meer van dan ik, die nog nooit gehoord had van een relatie. Maar ach, ik speelde het spelletje maar mee natuurlijk. “Ach, nog niet zo lang”, had ik geantwoord, met afgewende blik. “Ze heeft afgelopen zaterdag nog voor me geposeerd trouwens. En… als u wilt, heb ik de foto’s nog hier. Ik zou graag hebben dat u even keek.” Het was geen leugen of beleefdheidsverzoek. Ik wilde inderdaad laten zien wat er van de sessie was geworden, om de puur practische reden dat ik samen met hen kon beslissen welke foto het meest geschikt was aan de politie te overhandigen, als dat al een van deze foto’s zou worden. Zij kenden Inge immers het langst en het best, en konden dus beter kiezen dan ik. Met een zuur mondje zat Inge’s moeder naar de stukjes papier te kijken, alsof ze op elk moment haar dochter zou kunnen vervloeken en beledigen dat ze dit had kunnen doen. Ze had ze teruggegeven met de woorden dat het haar speet, dat ze geen van alleen mooi vond, dat ze ook niet snapte wat haar dochter bezielde zich zó te laten fotograferen. Niet persoonlijk bedoeld hoor, ze vond me een goede jongen, met een goed oog voor fotografie. Ze vond het alleen ‘geen stijl voor een jongedame als Inge’. Pa zat ondertussen nog wat verstrooid met de foto’s op zijn schoot, één in zijn hand, met een doordringende blik op zijn dochter’s schouderblad te kijken. “Zeg eens, jongen, is dit nu een fotomanipu… dinges, je weet wel…?” - - - Jan de Korte moet ik spreken. Zeg maar dat het over de ontvoering gaat”, riep ik, zodra de hoorn werd opgenomen. “Wie kan ik zeggen dat er belt?” “Onbelangrijk… hij kent me wel zodra het woord ‘ontvoering’ valt.”, antwoordde ik snel, helemaal in een adrenalinerush. “Ik bel hem even, een momentje.” “… de Korte, goedendag?”, zei de sonore stem die me tegenwoordig zo vaderlik in de oren klinkt tegen me. Ik verbeeldde me dat ik zijn snor tegen de hoorn kon horen borstelen. “Agent de Korte, ik heb meer informatie betreffende de ontvoering van Inge van de Stenen.” “Ja, dat had ik al doorgekregen van de meldkamer. Is dit over de telefoon te bespreken, of…” “Ik zie geen reden waarom niet”, kapte ik hem af. “U heeft de serie foto’s al ontvangen? En ik zou u nog bellen na mijn gesprek met Inge’s ouders”, ratelde ik in een adem door. “Dat klopt, u zou mij nog bellen om aan te geven met welke foto de ouders van het slachtoffer instemden. En ik heb de map hier voor me liggen.”, sprak hij met een afwezige stem, die pas bij de laatste paar woorden resoluut werd. Op de achtergrond hoorde ik een archieflade dichtslaan. Haar dossier. Voor Agent de Korte lag nu alles wat het ziekenhuis van haar wist, wat ik en Inge’s ouders hem hadden kunnen vertellen, en natuurlijk de serie foto’s die nu ineens zo belangrijk geworden was. “Foto nummer veertien”, zei ik kort in de telefoon, terwijl ik ook door mijn eigen stapeltje rommel. “Op foto nummer veertien is Inge’s rechterschouder te zien. En nu zweer ik dat de foto’s, zowel als haar lichaam, niet verder bewerkt zijn nadat zij bij mij binnen stapte op de dag van de shoot.” “Waar wilt u naartoe meneer?” “Op haar schouder staat, heel klein, een tatoeage. Ik heb de foto hier uitvergroot liggen, en hier is duidelijk een draakje te zien, bijna in haar nek…” - - - Tell me...
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
|
08-02-2004, 16:00 | |
Ik ga deze toch even schoppen. Het is namelijk een belangrijk verhaal voor me, een deel hiervan heb ik opgestuurd naar de Filmacademie, om me aan te melden voor de scenario-opleiding.
Dus ik zou heel graag feedback hebben op dit verhaal. Dan weet ik een beetje wat ik kan verwachten...
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
|
21-03-2004, 21:33 | |
.7 is geschreven...
- - - Behulpzaam vond hij me, en het was mooi te zien dat ik zo te doen had met 'de zaak' zoals hij het noemde. "Ja, wat wil je dan?" had ik geantwoord, "een vriendin van me is spoorloos verdwenen." "Dat snap ik meneer, ik bedoelde meer... nou ja, ik vind uw medeleven en drang mee te werken mooi om te zien. Aandoenlijk, zeg maar..." "Ja, ja. Maar, agent de Korte, als ik u even wat mag vertellen; ik wordt er wel gek van. Ik weet echt niet wat ik moet doen." "Wel meneer, het probleem is dat u weinig kunt doen, behalve bedenken wat er achter zou kunnen steken. En laat het detectivewerk maar aan ons over", antwoordde de Korte me met een gniffeltje aan het eind van zijn zin. "Ik hoef ook geen revolverheld te zijn hoor", zei ik rustig, uitgeblust. Hoewel mijn maag zich op dat moment omdraaide. En nu weer zit ik emt een vreemd gevoel in ijn buik thuis in mijn luie stoel, en ik wil iets doen. Haar gaan zoeken, en vinden. Want ik geef niet op voor ik haar blozende wangen en blonde lokken weer voor me zie. Ik moet de onderwereld van Utrecht in, of weet ik waar. Ik ga de onderwereld van Utrecht in! - - - "Hey Rooie!" roep ik in de hoorn. "Hey man", klinkt het even hard en opgewekt terug, terwijl bonkende muziek een ruis veroorzaakt waardoor hij bijna niet te verstaan is. "Ruud, kan je die herrie even zachter zetten?!" "Tuurlijk man, tuurlijk. Jij wil natuurlijk weer serieus praten, of niet?" Het gebonk op de achtergrond wordt minder. "Eigenlijk wel. Eigenlijk.... Ik word er gewoon gek van namelijk, weet je wel." "Ja, snap ik. Niets horen, niets van de politie, niets van haar. Haar ouders over de vloer... Ik ken haar moeder, geloof me, ik weet dat dat een hel is", grapt Ruud. "Tja..." Ik begin te praten, roep losse kreten waar zo'n beetje een rode draad in zit die met Inge te maken heeft... Lusteloosheid, daar zouden ze een zonde van moeten maken. Kijken of ik me er dan iets van aan zou trekken. Met een graai in mijn broekzak haal ik mijn portefeuille tevoorschijn. Het geldvakje knipt open, en mijn oude kruisje blinkt me tegemoet. Toch som dat ik, altijd al de atheďst van de familie, de enige was met een bijbel in zijn kast en een kruisje om zijn nek. Maar ach, er bestaan gekkere dingen in de wereld. Op de achtergrond speelt dezelfde keltische muziek als tijdens de fotosessie, en het mooie dubbelle eraan is dat terwijl ik er helemaal gek van word en het me alleen maar meer aan Inge doet denken, dit het enige is dat me rustig kan houden op het moment. Ik ben te moe er iets aan te doen, heb overal en nergens zin in, en kan alleen maar gefixeerd naar mijn eigen kruisje kijken lijkt het wel. Mijn lippen gaan nog steeds op en neer, mijn hand heeft de telefoon nog steeds vast, en ik vermoed dat Ruud nog wel aan de lijn is, maar ik hoor hem niet. Ik hoor mezelf niet eens... Met de muziek die steeds harder in mijn hoofd dreunt en mijn hand die steeds vaster om mijn kettinkje heen komt te zitten, komt ook mijn eigen stem een beetje terug... "En dan houd ik het gewoon niet meer, weet je wel. Oh, ik wil iets doen, niets doen. Ik wet het allemaal niet meer. Hoe dan ook lijkt het of de tijd steeds langzamer gaat. Super slow motion, maar dan in het echt. Ik heb zo al zoveel dingen geschreven en beschreven, maar nu het mezelf overkomt... Ja, dan sta je gewoon met je mond vol tanden. Als ze het liefje van die, hoe heet'ie, van Baantjer zouden ontvoeren, nou, dan zou hij ook een aflevering lang thuis zijn verdriet verzuipen hoor, terwijl de politie haar terug probeer te vinden. En zoiets heb ik nu ook, hoewel ik geen de Cock ben natuurlijk. Ohja, zo heette hij, de Cock. Toch? Ach, niet interessant ook. Net als ik trouwens, ik ratel, ik praat teveel, veel te veel. Ben je daar nog?" Dat laatste kleine zinnetje kwam eruit met een zucht, zoals alles tegenwoordig, of in ieder geval zoals alles vandaag, want ik... heb nergens zin in. Het is me teveel geworden, en ik ben doorgeslagen, dat is 't 'm denk ik. "Ja man, ik ben er nog. Ik had ondertussen wel een vijf-gangen diner kunnen verorberen, maar dat doet er niet toe. Maar serieus, je zit echt in de put, of niet? Je bazelt over van alles, klinkt of je al twee weken non-stop dronken bent, of elk moment in janken kan uitbarsten. Ik begin medelijden met je te krijgen man. Weet je wat? Ik ga je helpen. We gaan gewoon met z'n twee zoeken, want aan die Korte heb je ook niets geloof ik. Ik ben ook al naar dat bureau geweest omdat die gast dar vroeg. Ging hij me interviewen. Of ik haar haarkleur wist! Wat... ze is weg, en hij gaat me zoiets vragen?!" Ondertussen was er weer een kleine glimlach op mijn gezicht getoverd, de grauwe kleur was van mijn wangen. Hier klonk vriendschap uit oprechte verontwaardiging. Prachtig. "Dus wij gaan gewoon zo snel mogelijk twee van die lange jassen kopen, mooie jaren '30 hoeden, en een paar blaffers erbij, en dan op pad man. Wij, haar vrienden, zijn toch degenen die haar moeten helpen, niet dan?" En bij het laatste stukje zin sloeg zijn stem twee octaven over. "Je hebt helemaal gelijk Ruud, helemaal gelijk", roep ik de hoorn in, met een glimlach om mijn mond en trots in mijn stem. Het vuur in mijn hart is weer aangewakkerd. De nacht wordt van ons, en we zullen haar terug halen, koste wat kost! - - - Ik heb de tekst trouwens opgestuurd naar de Filmacademie, en ben uitgenodigd voor een gesprek. Over minder dan een week verwachten ze me daar... Moet ik al zenuwachtig worden?
__________________
I'd like to meet the man who invented SEX and see what he's working on now
|
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Verhalen & Gedichten |
Een treinbrief ( beetje lang weer ) Verwijderd | 14 | 15-09-2004 14:45 | |
Psychologie |
Problemen met mezelf, de wereld, studie en nog veel meer. SpaRood | 28 | 19-08-2004 02:11 | |
Verhalen & Gedichten |
Spijt, een nieuw begin. Ingetjuhh | 13 | 16-07-2004 16:23 | |
Levensbeschouwing & Filosofie |
De hemel als 'eindstation'? wondersbestaan | 151 | 23-03-2004 09:35 | |
De Kantine |
[gouwe ouwe] wat staat er onder je ctrl+V ??? damaetas | 582 | 27-01-2003 18:11 | |
Huiswerkvragen: Cultuur, Maatschappij & Economie |
hier zijn bijna alle antwoorden van De Stad... | 0 | 22-03-2001 19:57 |