De kunstzinnige kunstmatige conceptie

[Moscow]

Hij zei dat hij nog altijd verliefd was op haar. Zij hoorde dat hij nog altijd verloofd was met haar. Shana was negentwintig jaar. Ze woonde in Batsheers, een rustig dorpje met een erg klein aantal inwoners. Het dorp was omgeven door een veldvlakte, waar zij in de zomer soms ging wandelen met haar geliefde Mark. Soms protesteerde hij, er waren immers andere dingen die gedaan moesten worden, zoals ontspanning. Shana vond het echter een vereiste voor een goede relatie, samen promeneren door het rustgevende landschap van Batsheers en omstreken, picknicken en kinderen maken. Dat laatste hadden ze echter nog niet gedaan.

De laatste maanden was er iets gaande met Shana. Dagelijks keek ze in de spiegel en dacht ze dat ze weer aanzienlijk verouderd was. Ze dacht meer en meer aan de toekomst. Zo waren er twee. Eentje waar ze er gezond op uit zag, zittend aan een tafel met groentjes en kaarsjes, samen met kroost en Mark. En dan nog een andere, waar ze dik was, lelijk, alleen en onvruchtbaar. Het laatste schrikte haar af, ze had er nachtmerries over. Ze vertelde het aan Mark, telkens weer. Ruzie maakten ze er zelfs over, hij vond voetbal blijkbaar belangrijker dan haar nachtmerries.

Ja, Shana werd ouder en haar drang naar kinderen groter. Zij en Mark waren nu al een jaar samen, dat was lang genoeg vond ze. Ze waren immers zo verliefd, ze zouden hun hele leven samen zijn. Mark beaamde dit, al zag hij kinderen niet zitten. Trouwen ook niet en samenwonen eigenlijk ook niet. Er waren al heftige discussies geweest, maar uiteindelijk werd het goed gepraat. Ze kon het niet veroorloven hem te verliezen, een jonge, gezonde en volgens haar moeder uiterst vruchtbare adonis. De zandkorrels in de bovenhelft van de zandloper werden schaars. Er moest iets gebeuren, en dat ging er ook.

Op de nacht van 21 augustus was het zo ver. Shana zou bevrucht worden. Ze was op haar vruchtbaarst en Mark kwam net terug van een weekend met zijn vrienden. Hij zou blij zijn haar terug te zien en ze zouden coïteren in haar slaapkamer, na de voetbal. En dit gebeurde ook. Shana was geil, zei ze, heel geil. Ze wou heel veel neuken omdat ze Mark zo graag zag, zei ze. En Mark wou dat ook wel.

Vier keer deden ze het, en toen viel Mark vredig in slaap. Ze gaf een kusje op zijn voorhoofd, stond op en nam de vier condooms - die ze stiekem had dichtgebonden alvorens deze weg te gooien - uit de vuilbak. Al een week voordien was ze naar de apotheek geweest, om er zeker van te zijn dat er geen zaaddodende substantie aanwezig was op dit voorbehoedsmiddel. In de badkamer goot ze Marks sperma in een potje. In de spiegel zag ze haarzelf, hoe goed ze dit allemaal wel deed. Eventjes hield ze het potje in de lucht en inspecteerde het van dichtbij. "Dag Markjes en Shanatjes Junior", zei ze. "Tot zo"
Vervolgens nam ze een grote injectiespuit - zonder naald uiteraard - en zoog zoveel sperma als mogelijk was op uit het potje. Hierna ging ze op de wc-pot zitten en injecteerde ze de spermatozoïden.

"Slaapwel Mark", zei ze. "Ik hou van je, lieverd." Ze gaf hem nog een kusje en ging slapen, dromen over haar toekomstige leven.

[Horror Kitty]

Ik vind de titel maar niets.
En het verhaal is eigenlijk ook een beetje al te cosmopolitan.

[Moscow]

Daar kan ik inkomen. Zeker de titel, die bij nader inzien inderdaad idioot is. Hij was een beetje last minute ook, maar dat is geen excuus.

Eigenlijk is het gebaseerd op een vriend van me, die onlangs een relatie heeft beëindigd. Zijn vriendin was aanzienlijk ouder en had al grootste plannen met hem - samenwonen en dat soort zaken - terwijl hij nog student was en nog een tijdje onverantwoordelijk en volledig vrij wou zijn. Algauw ontstonden er mythes over de sluwe plannen van die vriendin om mijn kameraad voor eeuwig de hare te maken.

edit: Oh, en bedankt voor het lezen en de eerlijke commentaar!

[Horror Kitty]

Nog iets dat me te binnen schoot bij het lezen van je stukjes,
woon je op het Vlaamse platteland?
Zo komt het wel over namelijk.

negentwintig -> negenentwintig

En het stukje doet me niet zo veel, hoewel ik je zinnen wel prettig vind lezen.

[Nienna*]

De eerste twee zinnen bieden - met een piepkleine aanpassing misschien - mogelijkheden. De rest is te direct en biedt niets, in mijn ogen.
Dus mijn advies is: ga verder met de eerste twee zinnen en maak er een compleet ander verhaal van.