Verhalenwedstrijd: Leven en Leven Geven

[Ieke]

Leven en Leven Geven

Het was donker. Ze lag op haar bed en staarde gelaten naar het plafond, het tikken in haar hoofd en het tikken van de klok negerend. De kleine waterbelletjes die haar zicht wazig maakten vervormden de figuren die de schaduwen van de boom buiten op het plafond schetsten. Tik, tik, hoorde ze. Tik, tik. Het bonken in haar hoofd klonk steeds ritmischer, steeds uitgebreider, steeds afwisselender, maar vooral steeds luider en luider, tot ze onderdompelde in een briesende zee van getik. Tik, tik. Ze drukte haar handen tegen haar oren en krulde zich onder haar warme dekens op als een eenzaam embryo, zoekend naar de warmte van een beschermend moederlichaam. Een embryo… Nooit had ze verwacht dat de pijn die nog steeds haar lichaam verscheurde en haar geest teisterde zou kunnen worden weggedrukt door een emotie die nog sterker, nog afschuwelijker was. Erger dan alle pijn, dan de wanhoop en de angst, drukte op haar het besef dat ze een keuze zou moeten maken, een keuze tussen haar eigen leven of dat van haar kind.

Slachtofferhulp had ze afgeslagen. Ze kon het wel aan, dacht ze. Ze was sterk, een mooie jonge vrouw die altijd haar lot waardig had gedragen. Met de pijn had ze rekening gehouden. Haar lichaam was beurs, gebroken. Het zou tijd vergen om te herstellen, ze zou haar trainingen pas na een lange tijd kunnen hervatten. Haar onderlichaam kon de fysieke inspanning die dagelijks haar energie verorberden nu niet aan, maar het was niet hopeloos, ze zou herstellen, op den duur. Maar dat ze wat haar geest betreft ook beursgeslagen was, dat was haar door het hoofd geschoten. Nooit had ze moeite gehad met het luchten van haar hart, maar dit… Niemand die echt begreep wat er in haar omging, hoe ze zich door haar gedachten heen moest slaan en moest vechten tegen het zelfmedelijden. Het mocht niet, het kon niet, ze werd niet geacht gebukt te gaan onder haar leed. Ze moest sterk zijn, en fier, met opgeheven hoofd en de borst in de wind haar tegenslag te gemoed treden. Een wanhopige zucht klonk in de ruimte.

Het was een doodnormale dag geweest, een donderdag. Zoals altijd was ze na schooltijd naar huis gegaan om zich te verkleden. Ze had er niet langer over gedaan dan normaal, de kleding voor na de training lag al dagen klaar. Het was het mooiste dat ze had, toch was het maar een simpel setje. Ze had er nooit zo over nagedacht, kleding, het moest lekker zitten en als het leuk stond was het mooi meegenomen. Als ze er maar in kon rennen en vliegen. Maar nu was dat opeens anders. Na de training zou haar kersverse vriendje haar oppikken bij de Bosbaan, de roeibaan nabij het atletiekparcours waar ze viermaal per week buiten trainde. Hij was veruit de mooiste jongen die ze ooit aan haar zijde had gehad maar ook zeker degene voor wie ze de meeste moeite had gedaan om hem te vangen. Drie dagen hadden ze iets met elkaar, en die dag zou hun eerste echte afspraakje zijn. Etentje, bioscoopje, hoe cliché het ook was en hoe vaak ze het al had meegemaakt, die middag was ze zenuwachtiger dan ooit tevoren. Gelukkig voelde ze zich, gelukkiger dan ooit.

Zachtjes wiegde ze zichzelf heen en weer onder haar warme dekbed. Haar handen bewogen mee op het ritme van het getik dat zich in haar lichaam nog steeds aan haar opdrong. Het maakte haar machteloos dat ze niets kon doen, het was er maar en het was er maar, de stilte in haar wereld overschreeuwend. Het maakte dat ze niet na kon denken, het leidde haar af, maakte haar bang en boos en verdrietig. Het was ongelofelijk dat zij, juist zij die altijd zo levend en energiek en vooral zo vitaal was geweest, nu weg kwijnde onder een deken, gestoord door een onophoudelijk getik. Tranen had ze niet, behalve een wazige glinstering in haar ooghoeken kon niemand ooit een druppel bespeuren ten teken van haar onmacht. Het was in haar, de woeste zee die haar meesleurde en onderduwde in haar eigen gevoel, haar aangetaste ziel die van binnen uitzinnige liederen zong van ellende. Ze kon niet meer. Het maakte haar tot een slappe pop, aan touwtjes bestuurd door de poppenspeler die haar in hoeken dreef die haar tot gillens toe beangstigden. Maar de schreeuw van angst zat vast in haar binnenste, afgesloten van de buitenwereld, verloren in de woedende kolk van wanhoop waarin haar leven was gesmeten. En alleen dwaalde ze rond in een ruimte in haar leven, een geheime kamer waarin ze opgesloten zat, helemaal alleen, maar met een ongewenste vrucht die in elk deeltje van de lucht haar aanwezigheid uitademde.

Ze had heerlijk getraind. Oude energie had plaats gemaakt voor een frisse gloed die haar wangen opsierden en die haar het gevoel gaf dat ze de wereld aan kon. Het was niet ver naar de afgesproken plek maar op tijd komen werd lastig. Ze had zichzelf idioot lang beziggehouden voor de spiegel, prutsend aan haar haren en onhandig priegelend met haar make-up. Ze had zichzelf zowel voor rot uitgescholden als toegelachen om haar waanzin. Maar hoe het ook was, ze moest zich haasten om niet de veroorzaker van de ijdelheid niet te laten wachten. Ze had besloten af te snijden, een korte route door het bos te nemen. Het paadje was nat en modderig, moeilijk begaanbaar per fiets. Toch zou het haar zeker vijf minuten schelen. Dat al haar clubgenootjes haar voor gek verklaarden dat ze zo’n modderpad zou nemen voor een paar minuten verschil, deed haar niet van gedachte veranderen. Ze zou het pad nemen en daarmee uit. Zo was ze, ze vond het leuk om haar eigen weg te volgen, haar eigen plan te trekken. De modder zou haar verijdelde zenuwen verhullen en haar even een moment van bezinning gunnen. Ze verweet zichzelf nutteloze zenuwen te koesteren en de modder leek een uitgelezen maatregel om zichzelf te herpakken. Het werd het slechtste plan van haar leven.

De greep in haar nek had het bloed in haar aderen doen stollen, de punt van het mes dat in haar hals geduwd werd kwam haar voor als het laatste oordeel Gods. Dat haar laatste uur had geslagen was haar volkomen duidelijk. Verlamd van angst leek ze toen de onbekende haar van haar met fiets en al van het paadje af trok, maar de zekerheid dat ze het leven zou laten, door het mes op haar lichaam gesterkt, deed haar zo kalm als een lam berusten in haar lot. Verzet had geen zin, het zou het moeilijker maken afscheid te nemen. Haar lot was in handen gevallen van deze onbekende, die haar met bruut geweld haar leven zou afnemen. Niets die hem kon tegenhouden, niemand die haar van zijn voornemen kon verlossen. Ze zou gaan, geen twijfel mogelijk.
Waarom dan toch die wending? Die onverwachte omslag in de gebeurtenis? Het was alsof ze al uit haar zichzelf was getreden, ze zag van een afstand haar lichaam, op de modderige bodem gesmeten, tussen de vochtige bladeren van het dichte struikgewas om haar heen. Weggedraaide ogen, kalmte op haar gezicht. Ze zag zichzelf en nam afscheid van het leven, van zichzelf. Een schok in haar bewustzijn deed haar echter resoluut terug in haar lichaam keren. Geen mes in haar lijf, geen bloed op de grond, maar koude handen en gescheurde kleding, de mooiste die ze had. De verschrikkelijke geur van afschuw drong in haar neus en vervulde haar wezen, geen zintuig bleef onberoerd van het gruwel dat zich op en in haar lichaam voltrok. Het gevoel dat haar vlees als een reebiefstuk van haar getrainde lichaam werd gereten, het ontwikkelde spierweefsel dat werd gedrild en gehavend, en de gekoesterde diepten van haar lichaam die ze vol overgave voor de juiste bewaard had, werden aangrijpend gevuld door de afstotelijke geur van verkrachting. En nog erger dan de dood die ze verwacht had te komen, werd haar lichaam gevuld met een onafstotelijk leven dat haar in alles verhinderde nog ooit zichzelf te zijn. De eenzaamheid overviel haar met de duisternis van de avond die als een zwarte sluier tussen de bomen van het bos gevouwen werd.

Ze werd wakker geschud met het besef van de twee-eenheid die haar leven had gespleten. In een zee van licht en een oceaan van bulderend geluid werd ze uit haar stille donkere schuilplaats gehaald, beroofd van haar plaats voor schaamte. De pijn in haar wezen overstemde de pijn die gepaard ging met het herenigen van haar lichaam. De pijn van het laatste verdween, de alles overtreffende pijn die vrijkwam bij het herenigen van haar lichaam en haar geest vervulde haar wezen meer en meer en meer. Het kind dat zich in de baai van haar lichaam had vastgeklampt en schreeuwde om aandacht, werd door de artsen over het hoofd gezien. Ze bleef alleen achter, alleen met zijn tweeën.

Hoewel ze wist dat het er was, werd het bestaan van de vrucht pas na weken erkend. Na weken van eenzaam besef van de loop van haar leven, na tijden van lijden en gehavende smart, liet zij de wereld in met de dramatische erfenis van smerig geweld. Ze maakte haar keuzen waarneembaar voor haar omgeving, weghalen of houden, leven of leven geven. Beiden in strijd met haar overtuigingen, haar gevoelens en haar kracht. Te vroeg, te pijnlijk en te tastbaar voor haar de keuzen waar geen mens mee in aanraking hoopt te komen. De belangrijkste beslissing voor de loop van haar leven, weghalen of houden, leven of leven geven.

Ze lag in haar bed en staarde naar het plafond, getekend door de schimmen die de takken van de boom buiten van zich afwierpen. Schaduwen zijn er en zijn er niet. Soms zijn ze bij nacht, soms bij dag, soms weken niet, soms dagenlang. Een zwijgende bevestiging van het bestaan van de boom, van het wezen, het leven. In haar zat de schaduw die slechts het bestaan van haar nakomeling bevestigde, een bevestiging van haar wanhoop en leed, maar ook de bevestiging van haar moed en haar dapperheid, de wil om haar leven in eerlijkheid te leven.
Zacht en trillend bewogen haar handen naar haar buik. Het woedende tikken in haar lichaam was overgegaan in een zacht en vriendelijk geruis, het geklop van een hartje onder haar hart. Leven of leven geven, de keuze was simpel. Moord tegenover acceptatie. Misschien zelfs wel moord tegenover gecombineerde pijn en onbegrensde liefde. Haar keuze was zacht en rozig, met een zucht van verlichting.