Dit is het brieventopic dat ik Postzegel noem.

[Roosje]

3105, 1530, middag.

Lieve Ingrid,

Als je Nieuw zelf creëert, kun je er dan niet ook zelf voor kiezen om in Nieuw te stappen? Kun je dan niet gewoon beginnen met Nieuw te maken, nu, op dit moment, of morgen of over een week of wanneer je er maar zin in hebt? Als je het graag genoeg wilt, dan kun je het ook - althans, dat is wat mijn leraar zegt. Als je je honderd procent ergens voor inzet, dan vind je uiteindelijk ook wel de juiste manier om dat te doen.

Wil jij graag genoeg?

Ik niet. Ik ben bang om te graag te willen, zoals ik bang ben voor zoveel andere dingen. Men zegt dat ik er zeker uitzie. Ze zouden er best gelijk in kunnen hebben, maar van binnen ben ik het niet. Van binnen ben ik vooral heel erg onzeker over alles en mezelf.

Weet je?

Ik mis je -

Roos.

[Vogelvrij]

3 oktober 2005

Beste Roos,

Je kan altijd zelf een Nieuw creëeren, maar die Nieuw is niet altijd reëel. (Als je denkt: waarom zet je overal de trema's verkeerd, dan komt dat gewoon omdat ik die regels niet begrijp.) Je kan natuurlijk wel heel graag willen en je kan wel denken: "Nu is het nieuw, nu is alles anders", maar je omgeving moet ook meewerken. En wegvluchten in een droomwereld is wel een Nieuw creeëren, maar of het ook echt zinvol is, weet ik niet.

Dingen graag genoeg willen, dat geldt voor zoveel dingen. Nu ga ik stoppen met roken, nu ga ik stoppen met te weinig eten, dit schooljaar ga ik vrienden maken, deze keer ga ik geen ruzie maken... Maar het is vaak moeilijk, bijna onmogelijk.

Makkelijker gaat het als je omgeving ook meedoet, mee verandert. Als je het niet in je eentje hoeft te doen. Ik dacht altijd: "Als ik naar de universiteit gaat, komt alles goed." Dat is voor een groot gedeelte mislukt, maar niet helemaal. Ik wilde heel graag mezelf en vrolijk zijn en dat is gelukt. Je moet niet bang zijn, dat is misschien het belangrijkste.

Volgens mij herhaal ik jou gewoon en geef je overal gelijk in. Jij zegt ware dingen. Dat is een begin. Erken je angst, overwin hem en dan kun je beginnen met willen. Durf te veranderen.
Liefs,
Marleen

[Anne]

Lieve Marleen,

Als ik zeg dat ik niet kan veranderen, wat zeg jij dan? Dat alles om me heen verdorren mag ondanks de regen op de velden, dat mijn adem me ontnomen mag worden?
Je doet er goed aan te zwijgen. Antwoord vooral niet, niemand reageert ooit op mijn vragen. Hoe kan dat ook, als ik ze niet uitspreek? Ze vragen allemaal aan mij hoe het met háár gaat, maar hoe het met mij gaat, is niet belangrijk. Met mij gaat het toch wel goed, "zij heeft het altijd gered," zeggen ze. Zij kan alles en iedereen aan, de hele wereld, ze overwint alle problemen, ze heeft een benijdenswaardig leven. Zouden ze zo over me denken?

De hele wereld om me heen mag veranderen, maar als ik niet zeg dat ik van binnen dood ben, zal ik altijd vrolijk voor ze blijven.
"Van binnen ben ik dood."
Ik kan hun antwoord schrijven.
"Ga maar vroeg naar bed, je hebt niet veel geslapen vannacht. Je moet niet zo piekeren, dat is niet goed voor je. Als je morgen wakker wordt, schijnt de zon weer. Relativeer nou maar. Leer het toch. Het is echt alleen maar voor je eigen bestwil."

Ik mis haar alleen zo.

Veel liefs van Anne

[ragdoll]

Lieve Marleen

Ik geloof wel degelijk dat mensen een nieuwe 'ik' kunnen creeëren. Wij bepalen wie we zijn en maken onze eigen wereld, in ons hoofd. Er is geen werkelijkheid - maar ik val in herhaling en daar hou ik niet van.


Ik hou van de herfst. Heb de laatste tijd een beetje last van nostalgie, wat wel vrij bizar is gezien mijn leeftijd. Ik idealiseer het - mijn - verleden, poets het op, maak het glimmend mooi. Een beroerde eigenschap voor een historica, ja.

Goed! Genoeg van stom sentiment. How I usually hate that.

Ragged





ps: hm, ik was iets te sloom met typen.

[Anne]

Lieve Ragged,

Sentiment, sentiment! Autumn leaves, weet je nog? Alles gaat voorbij, alles gaat over. Alleen de haat blijft en de tranen. Ze zeiden tegen me, geloof in je dromen, blijf altijd positief. Ik geloofde ook dat liefde alles overwint, maar het tegendeel blijkt waar. Wat heb je aan herinneringen als je er alleen maar om moet huilen?

x An

[ragdoll]

Lieve Anne

Beneath the stain of time / the feeling disappears.
En de herinneringen ook, net zolang tot ze niets meer zijn dan een herfstblad waar alle kleur vanaf gesijpeld is, vervaagd. Onbewust (of juist niet) stop je ze weg, onder de zware bladeren van andere herinneringen, en begraaf je ze in de diepe aarde van het geheugen.



Ragged

[Roosje]

3105, 2242, Avond.

Anne,

Het is niet zozeer de herfst die verlaat. Het is meer de winter die de plaats van de herfst komt innemen, en het is de zomer die verdwijnt om ruimte te maken voor de herfst. Summer's gone, en de zon met haar. Er valt niets aan te doen. Kun jij seizoenen veranderen? Of, wat misschien een leukere vraag is - kun jij de seizoenen in je hoofd veranderen? Ik meestal niet, dat kunnen alleen anderen voor me doen. Soms kan ik het zelf, als ik ga hardlopen met muziek op, en dan mijn schema haal. Dan ben ik trots op mezelf en is het zomer. Vandaag schreef ik nog over zomer:

Jij bent weg en ik ben hier
Zomer van verlangen en -
dromen ligt tussen ons in,
verspert jou, mij te praten.

Ik schrijf vaak over zomer, ik heb het vaak over zomer, zomer is mij en ik ben zomer - althans, als ik er zin in heb.

Als mensen tegen mij zouden zeggen dat ik in dromen moet geloven, zeg ik: Geloof jij maar in je dromen, dan zorg ik ervoor dat ik die van mij bewaar.
Is bewaren belangrijker dan geloven? Ik bewaar herinneringen aan zomer en zon en zo, maar ik geloof er allang niet meer in. Dat komt wel weer terug, als ze ook daadwerkelijk terugkomen in weer.

Vergeef me mijn warrigheid, het is laat en ik ben moe -

Roos.

[Bird-one]

4 oktober 2005, 1200


Beste Roos,

In mijn hoofd heb ik niet de mogelijkheid seizoenen te veranderen. Ook niet buiten mijn hoofd. Ikzelf merk in mijn hoofd weinig van de seizoenen, behalve in de ochtend. En dan vooral wanneer het herfst is, of winter. Wanneer het zo donker is en koud en mistig. En wanneer mijn bed zo warm is en het buiten nog midden in de nacht lijkt, dan kan ik mijn bed niet uitkomen. En blijf ik het liefst liggen tot het weer lente is. Of totdat het gewoon licht is.

Ik moet weer naar de les. Ik beloof je dat ik nooit meer zo kort in mijn antwoord zal zijn.

Liefs, Ingrid.

[Anne]

poging tot het oppakken van de literaire lijn...


Lieve Ingrid,

Wat heb ik lang niks meer van je gehoord! Hoe gaat het met je en belangrijker: hoe is het met Jordy? Heb jij hem nog gesproken nadat hij besloten had zijn zus achterna te reizen? Waarom heb je hem dat niet uit zijn hoofd gepraat? Je weet toch zelf ook wel dat het beter is dat hij bij ons bleef. Wat hij daar vinden zal, is winter. In zijn hoofd en als seizoen. Maar het zal er altijd winter blijven. IJzig en koud, rillend. Hij weet toch zelf ook wel dat zijn zus niet voor niets voor hem gevlucht is?

Laat snel wat van je horen!

Kus Anne

[Roosje]

6105, 2125, Avond.

Anne -

Is het nodig om een literaire lijn op te pakken? Is een gewoon Brieventopic niet veel leuker, puur om weer te geven wie je bent of hoe je over dingen denkt? Ik vond het Brieventopic-zonder-lijn net fijn worden. Althans, ik kon vertellen wat ik vaak niet kwijt kon aan mensen die dicht om me heen zijn. De brieven gingen niet meer de hele tijd over hetzelfde onderwerp, wel? In het begin was dat meer zo.

Wat ik nu vooral kwijt wil, is een lang verhaal en niet in woorden te vatten. Althans - niet voor mij, op het moment slagen anderen er vrij goed in. Ik geloof dat ik val. Ik val donker en grijs, zwart om wit en eenzaam. Het was altijd grijs, nu zwart, maar wonder boven wonder voelt dat beter dan iets dat zo kleurloos is als grijs. Dit voelt frisser en feller, vernieuwender dan leegte. Misschien is dat het verschil tussen grijs en zwart. Grijs is apathisch, leeg en stil – zwart is agressief en pijnlijk, te druk om uit te leggen.

Weet je wat je eens zou moeten doen? Een uurtje vrij nemen en in het gras gaan liggen. Ik ga niet zeggen dat het ontspant, het ontspant mij namelijk niet, maar het is wel lekker.

Roos.

[I C U]

Lieve Roos,

Liggen in het gras, kijken naar de blauwe lucht... Heel rustgevend inderdaad. Helaas heb ik daar meestal het geduld niet voor, ik ben niet goed in lang stil liggen. Misschien moet ik meer oefenen. Trouwens, het gras is in dit jaargetijde te nat en te koud om op te liggen... Van de zomer komt dat wel weer!

Het prettige van dit brieven-topic vind ik dat ik er dingen kwijt kan, die eigenlijk nergens over gaan. Dingen die je anders niet de moeite waard zou vinden om te vermelden. Nu kan ik ze gewoon kwijt. Lees je ze? Prima. Doe je dat niet? Even goede vrienden, ik ben het in elk geval kwijt.

Ik ben vandaag bij een vriendin geweest, ze is pas gaan samen wonen met haar vriend. Wanneer je daar dan rondloopt in dat huis, en ziet hoe zelfstandig ze is geworden, krijg ik zelf ook de kriebels. Die zelfstandigheid trekt me wel! Heerlijk lijkt me dat, gewoon mijn eigen ritme bepalen, doen waar ik zin in heb... Natuurlijk zal dat uiteindelijk vervelen, maar op het moment lijkt het me geweldig! Volgend jaar is het waarschijnlijk zover, aangezien ik waarschijnlijk vier uur reizen verderop ga studeren. Tja. Komt wel goed, I guess.

Veel liefs, en sorry voor dit zinloze onboeiende berichtje,
Esmer

[Anne]

Lieve Esmer,

omdat ik me de laatste tijd nog meer in een verhaal bevind dan vroeger, pak ik graag een verhaallijn op die me afleidt van de werkelijkheid. Ik wil niet vertellen over wat ik allemaal mee maak omdat het de slechtste bouquet-roman ooit zou zijn. Zoveel problemen in één boek zou zelfs 'hét probleemboek' tot zware last zijn. Het liefste droom ik gewoon om maar zo ver mogelijk weg te zweven van alle moeilijke dingen die ik nu meemaak. Het leven is niet leuk. Het leven is alleen leuk omdat het ook weer stopt, zo zijn de regels. En ik moet je zeggen: ik kan niet wachten totdat ik dit boek uit heb.

Maar verder gaat alles goed, dank je wel. En met jou?

Groetjes, Anne

Dag Anne,

Misschien dat je het raar vindt dat ik je schrijf. Mocht dat zo zijn, vergeef me dan mijn vrijmoedigheid, maar ik probeer gewoon mijn jarenlange liefde voor brieven, verhalen, en al dat andere waarin ik me kan verliezen weer op te pakken. Voorzichtig zal ik proberen jou kennis te laten maken met mij, jullie allemaal misschien wel.

Jouw hersenspinsels over dit leven doen mijn denken aan een ondertussen allang vervlogen droomwereld van me. Toegegeven, geïnspireerd op een nummer van Evanescense, waarin ze wegzweeft in een wereld die niet bestaat. Vaak voorgesteld; een veld vol bloemen waar ik uren zou kunnen liggen, helemaal in mezelf gekeerd terwijl de alleen de lucht maar beweegt. Hoe gaaf is het als zo'n veld zou bestaan, voor ieder op zichzelf? Een veld waar niemand anders kan komen, behalve jij. Waar je gewoon een beetje kunt liggen, dromen, zwijmelen... En wanneer je weer behoefte hebt aan mensen, keer je terug.
Ach, ik zwam. Maar wie weet herken je jezelf in dit alles...

Natuurlijk besef ik dat dit misschien een rare kennismaking is, maar je tekst trok me. Wie weet tot een volgende keer?

Groeten en misschien tot schrijvens,

Lady

[Roosje]

2328, 8105, bijna Nacht.

Ik waarschuw je, Lady,

Dit kan een lang verhaal worden. Ik weet niet precies waarom ik dat nu zeg, want ik wil praten, maar kan het eenvoudig niet. Ken je dat gevoel, dat je vol zit met gedachtes en wetens, maar dat het er niet uit wil? Alsof je een mentale blokkade hebt?

Ik wel, en het maakt me eeuwig gespannen. Het liefste zou ik nu naar buiten gaan, met mijn rug tegen de muur in de tuin gaan zitten en slapen. Buiten, ja. Met de sterren boven mijn hoofd en het gras onder me. Afgelopen zomer, eind mei (oké, dat is eigenlijk lente, maar het voelde als zomer) heb ik dat gedaan. Luchtbed in de tuin, slaapzak en muziek mee, slapen. Niet dat ik toen veel geslapen heb. Ik had het te druk met nadenken en, gewoon, zijn. Er was niets dat me tegenhield. Van sterren mag alles. Personificatie. Sterren kunnen niet. Sterren hebben geen wil, sterren zijn sterren.

Vuur is onberekenbaar. Ik heb daarnet bijna een kwartier lang lucifers afgestreken en op laten branden, totdat mijn doosje lucifers leeg en mijn muziek over was. Het had geen zin. Totaal nutteloos. Het enige dat rest aan dat kwartier, is de herinnering - en een foto van een bakje vol zwarte strookjes hout met kleine wakkerende blauwe vlammetjes ertussen. Ik had er niets aan, behalve misschien dat de beweging mechanisch werd en ik mijn hoofd even los kon laten. Tijdelijk, zoals alles tijdelijk is.

Dit gaat ook wel weer voorbij. Straks, of morgen of over een jaar, voel ik me wel weer oké. Nu alleen niet. Nu niet en gisteren niet en een week geleden waarschijnlijk ook niet. Een week geleden schreef ik ook een brief. Nee, toen voelde ik me niet goed, nu ik dat moment weer terughaal. Gaat allemaal wel weer over - alleen heb ik dat liever vandaag dan morgen.

Het is onderhand twee minuten over twaalf, en dus negen oktober tweeduizendvijf. Weer een nieuwe dag. Onnodig dat ik dat vermeld, iedereen zal het wel weten. Ik wíl het alleen, zoas ik zoveel wil. Teveel. Ik wil praten en zwijgen tegelijk, huilen en dromen en slapen.

Daarnet kwamen mijn ouders mij welterusten wensen. Ik wilde niet met ze praten, heb ze weggejaagd met muziek. Nu heb ik dáár weer problemen mee. Het is tijden geleden dat ik écht met ze heb gepraat en mij met hen deelde. Binnenkort ga ik echt met mijn mama praten. Ik wilde het vanavond doen, maar ze was er niet. Ze was weg, naar Ermelo - reünie. Andere keer dan maar?

Ik ben moe. Fysiek nog niet eens zo, als het zou moeten ging ik nog gezellig mijn rondje hardlopen, maar mentaal stort ik zo meteen in elkaar. Waarom?
Goeie vraag. Combinatie van factoren, veel. Waarschijnlijk vooral omdat ik mezelf zo ontzettend dwarszit. Ik zou niets meer zomaar doen, toch? Ik zou toch overal over nadenken? Waarom doe ik dat dan niet, of juist teveel? Ik houd me niet aan mijn beloften aan mezelf en onderhuids weet ik dat al heel erg lang. Waarom doe ik er dan niets aan?

Om nog maar even te antwoorden op je brief: ja, ik herken het. Voor mij is muziek, vaak gepaard met schrijven, zo'n veld. Stoor mij niet als ik schrijf en blokkeer me dan al helemaal niet, want dan krijg je mij over je heen. Ik vertel je nu maar vast - je zult er niet blij mij zijn. Wat jij al zei ("al dat andere waarin ik me kan verliezen") geldt voor mij minstens zo erg. Af en toe, als ik schrijf, verlies ik mezelf. Go with the flow!

...althans, ooit. Nu soms, maar ik schrijf meer dan eerst met een dubbele bodem. Haast alles heeft een tweede laag, voor mij nog onherkenbaarder dan voor anderen. Alleen weet ik meestal in welke context ik het moet zien, en dan vind ik de andere betekenis er wel ergens onder. Als ik goed kijk.

Sorry als ik je verveel. Sorry als ik je niet geef waar je recht op hebt, maar nu geef ik mezelf even waar ik recht op heb, en dat is ook iets waard. Al dan niet op de goede plek.

Zo schreef zij, van de late avond tot de vroege nacht, en door. Tot ze niet meer weten kon.

Roos.

Dag Roosje,

Voel je niet bezwaard vanwege de lengte van je brief. Het is immers al tijden lang bekend dat van je afschrijven enorm kan opluchten. En als dit de plek is waar je dat kan, wie houdt je tegen?
Voelde me vanacht ook al zo rusteloos. Aangezien ik op mijn werk was (en nog steeds ben) kon ik niet zomaar even weggaan. Ik had onzettend zin om weg te gaan, alle bewoners hier achterlatend en dan lekker de stad in. Vriendin opzoeken, lachen en diepe gesprekken voeren. Niets van dat alles. Dus helaas was ik gedwongen om de minuten te zien wegtikken. De laatste keer dat ik keek was het half vijf. Shit, schoot het door mijn hoofd, ik moet om half acht weer op en door tot één uur in de middag...

Om terug te komen op je brief. Ik weet niet zo goed hoe ik erop reageren moet. Aan de ene kant het anoniem blijven wel lekker zo, maar om dan ook echt iets te kunnen zeggen over een situatie wordt dan wel weer lastig.
Ik weet niet zo goed wat je dwars zit, maar ik hoop maar van harte dat je je inderdaad snel beter zult voelen.
Wat betreft het vol zitten met gedachtes... Het komt me zo onzettend bekend voor. Het is voor mij ondertussen al normaal geworden dat mijn gedachtes zo snel gaan, dat ik het zelf allemaal niet meer kan verwoorden. Vraag mij op zo'n moment wat ik allemaal denk, en negen van de tien keer zal ik niet kunnen antwoorden. Niet omdat ik niet weet wat ik denk, dat wel. Perfect zelfs. Maar de gedachtes gaan dan te snel door mijn hoofd, zodat ik ze niet in woorden vangen kan.

Ik hoop maar dat het je lukt om met je moeder te praten. Moeder kunnen wat dat betreft echt fijn zijn. Hoe vaak heb je als klein kind niet geroepen om je moeder? Zelfs nu ik geacht wordt volwassen te zijn, verlang ik er nog regelmatig naar om vertroetelt te worden door haar. Moeder zijn heerlijk...

Tot schrijvens,
Lady

[I C U]

Lady,

Lange brieven zijn altijd leuk. Een vriendin en ik maken er een sport van om lange brieven te schrijven, en dan bedoel ik echt lang. Heerlijk! Gewoon je gedachten aan het papier toevertrouwen, wetend dat degene die het leest je waarschijnlijk toch wel snapt. Ik ben gek op brieven.

Ik kan me maar weinig herinneren van vannacht. Ik heb vooral geslapen. Wat slaap ingehaald, dat was hard nodig. Ben blij dat het volgende week vakantie is!
Het is al een tijd geleden dat ik een echt diep en lang gesprek heb gevoerd met iemand. Meestal voer je dat soort gesprekken 's nachts, wanneer je beide in het donker ligt te staren en zit na te denken over wat er omgaat in de wereld, in je hoofd. Het is een tijd geleden dat ik 's nachts met iemand in het donker heb gelegen.

Het is moeilijk om situaties te beoordelen wanneer je er zelf totaal buiten staat. Soms moet je dan gewoon luisteren en knikken, je schouder aanbieden en een troostende streling uitdelen. In dit geval lijkt mij dat ook van toepassing.

Soms zit mijn hoofd zo vol met gedachtes, beelden, woorden, dat ik niet meer weet wat ik ermee moet. Mijn ogen sluiten heeft geen zin, dan worden ze juist dominanter dan ze al waren.
Veel van die gedachtes hebben te maken met onzekerheid, met twijfel. Met niet zeker weten wat ik nou wil, en wanneer.
Vind je ook niet dat een van de meest frustrerende dingen twijfel en onzekerheid zijn?

Moeders... Ach, ik denk dat ik het bij vaders hou. Mijn vader begrijpt mij beter dan mijn moeder dat doet. Ik hou van beide veel, natuurlijk, maar mijn vader zou ik eerder iets vertellen dan mijn moeder. Maar ik ben het met je eens dat moeders ondanks alles geweldig zijn, en soms is een goed gesprek wel op zijn plaats.

Veel liefs,
Esmer

[Bird-one]

Lieve Esmer,

I miss talking in the dark with you - zong Sukilove eens. Ik mis het wel, praten met iemand in het donker. Maar ik heb de vervelende eigenschap diegene altijd kwijt te raken. Zodat gesprekken in het donker alleen nog maar met mijzelf kunnen.

Ik kan me nog vanalles herinneren van vannacht. Dat ik huilend in slaap ben gevallen, dat ik gedroomd heb over audities voor musicals en over muntjes waar je drinken mee moest kopen. En dat je altijd te veel muntjes koopt.

Vroeger heb ik vaak om mijn moeder geschreeuwd, gehuild. Dat doe ik nu nog steeds weleens, in mindere mate natuurlijk. Maar ik blijf de drang hebben naar vertrouwde dingen als ik me alleen, onzeker voel. En wanneer ik twijfels heb. Maar twijfels heb ik eigenlijk altijd.
Ik kan niet omgaan met moeilijke situaties, jammergenoeg zit het leven vol met moeilijke situaties. Zelfs op je zeventiende.
Eigenlijk kan ik situaties nooit goed beoordelen. Of ik er nu buitensta of er middenin. Meestal is het voor mij nog onduidelijker als ik er middenin sta.

Als ik er middenin sta, verpest ik het. Op dit exacte moment gebeurt dat ook. En ik raak er verdomd veel mensen door kwijt.

Liefs, Ingrid.

[Jenneke.*]

Dag Ingrid,

Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen. Al weken lang zit mijn hoofd vol. Vol met alles. En ik word er gillend gek van, terwijl het op andere momenten wel vertrouwd aandoet, zo'n vol hoofd. Dus daarom begin ik maar gewoon, aan deze brief voor jou.

Over het praten met mensen in het donker, het klinkt heel veilig, omdat je niemand hoeft aan te kijken, en het dus ook minder persoonlijk is. Maar ik heb het probleem dat ik sowieso slecht kan praten met mensen, omdat ik bij voorbaat al denk dat ze me verkeerd begrijpen. Vaak is het zo dat als je aan iemand vraagt of hij/zij naar je wil luisteren, dat ze met allerlei adviezen aankomen zetten, of oplossingen. Of ze beginnen uit te leggen dat de manier waarop je denkt niet correct is. Daarom praat ik liever niet, gewoon uit voorzorg. Het zal best zo zijn dat dat helemaal geen goede oplossing is, want je kan niet alles opkroppen staat in zoveel boeken geschreven. Maar toch hou ik gedachten en gevoelens liever voor mezelf. Ik denk ze toch? Ik voel ze toch? Dan hoeven ze niet van iemand anders te worden.

Van vannacht weet ik niets meer. Ik heb het klokje rond geslapen. Ik ben de afgelopen dagen erg moe, en ookal slaap ik veel en doe ik het rustig aan, de vermoeidheid blijft. Misschien komt het wel door de dingen die ik nog moet doen, en voor me uit blijf schuiven, zodat als een blok aan mijn been blijft hangen.

Het gaat steeds beter tussen mij en mijn ouders. Ze proberen me te begrijpen, en ik probeer me een beetje aan te passen. Vaak genoeg zijn er nog momenten waarop we elkaar figuurlijk mislopen, en daardoor ontstaan er weer conflicten. Maar het is minder erg als een maand geleden. Daar wil ik niet meer aan denken. Mijn God, wat een hel. Ik heb me nog nooit zo waanzinnig depressief gevoeld als toen. Ik krabbel inmiddels weer op, kijk positiever tegen alles aan. Heb meer vertrouwen, vertrouwen in mijn vrienden die steeds meer voor me gaan betekenen. En meer vertrouwen in mezelf. En om eerlijk te zijn, bevalt dat best, dat zelfvertrouwen.

Deze brief is iets langer geworden dan verwacht, ik hoop dat je 't niet erg vindt.. Morgen begin van de toetsen op school. Examenjaar. Bah. En dinsdag sollicitatiegesprek. Het lijkt allemaal zo onbelangrijk, en zo voelt het ook. Maar telkens word me weer duidelijk gemaakt dat het allemaal te maken heeft met de loop van de rest van mijn leven. Raar.

Liefs, Jenneke.

[ragdoll]

Lieve Jenneke,

Alles goed?

Zo beginnen mailtjes, smsjes, gesprekken. Eigenlijk raar, zo leeg en betekenisloos, omdat niemand vertelt hoe het echt met hem gaat (tenzij het een gesprek is tussen mensen die meer dan oppervlakkig contact hebben). Ik kan ook goed begrijpen dat je je gedachten liever voor jezelf houdt.
Het liefst schrijf ik dingen op. Niet dat ik papier vertrouw, maar dat antwoordt tenminste niet.

Praten in het donker is wel fijn. Nachten heb ik gevuld met lege filosofieën, waanzin en emoties die het hele kleurenspectrum doorlopen; ik laat graag de warboel in mijn hoofd los als het donker is, ik hou van het zwart.

(Tja. Je bent gothic geweest of niet he.
)


Little puppet

[supergroverin]

Lieve Ragdoll

Alles goed? Inderdaad een vreselijke en nog veel zinlozere vraag. Maar, je kunt t nog makkelijk beamen vind ik altijd, of je het nou meent of niet. Nog veel moeilijker vind ik die vraag als hij als ''Hoe is het met je?'' geformuleerd wordt. Dan kun je niet meer antwoorden met één woord, als je echt zou willen uiteenzetten hoe je je voelt. Ik weet nooit wat ik moet zeggen dan, sta met een mond vol tanden. Meestal is mn reactie ook niet goed. Mensen verwachten dat je stralend verklaard dat het prima met je gaat. ''Het gaat wel'' is een schokkend antwoord, is vaak gebleken.
Een gruwelijk hekel heb ik er aan. En ik geef je dus ook geen antwoord. (Ik bedenk me nu dat ik er zelfs een essay over heb geschreven, voor filosofie.)

Praten in het donker is zeker fijn. Hoewel je geluk moet hebben wil het een ''goed gesprek'' worden. Vaak houd ik het maar op kletsen, giebelen, alhoewel dat ook al lang geleden is. Het meest verlang ik naar fluisteren. Fluisteren heeft iets magisch. Het wordt tijd dat ik iemand zoek om tegen te fluisteren.

Je bent zeventien (toch?) en kunt al zeggen dat je gothic geweest bent? Dat vind ik knap. Ik ben achttien, en ben nog niks geweest. Ik ben alleen maar bezig met iets worden, of ik ben al iets (denk denk, ik ben o.a. vegetarisch). Maar ''vroeger'' was ik gewoon een standaard onderbouwer. Ik keek wel op naar mensen die zich zo vroeg in hun leven al uitgesproken gedroegen.
Wat ben je nu?

Morgen ga ik al mijn gedachtes weer eens op papier zetten. Want morgen, is alle stress voorbij, houd ik mijzelf voor. Nu haast ik mij naar mijn kamer om mn spreekbeurt te oefenen (slik).

~groetjes~

Lieve,



Wat ben je geweest? Ben je niet alles nog steeds, in elk deel van je lichaam, tot het eind van je haren of die kapotte vingernagel die je al tijden nog eens af moest knippen?
Ik kan niet zeggen dat ik "iets ben geweest" mijn hele leven draait om vinden wat ik ben, verliefd worden op dat gevoel van pure harmonie, wat we toch nooit vinden zullen.


Fluisteren heeft iets als de wind in een stille nacht, het is er altijd - maar of je het hoort is aan jou. Ik weet nog wel hoe dat ging, fluisterend op de grond liggend. We keken onze ogen uit- bespraken de sterren, en op een of andere manier vond jij de grote sterren altijd mooier, ik zag liever de kleine sterren, de onopvallende. Ik zelf was net zo, zei ik je toen. Jammer dat je me niet begreep. Weet je het nog? Die tijd dat ik zoveel van mezelf vertelde, enkel door te fluisteren. Het was niet schitterend, of magisch, het was een heerlijke realiteit. En elke keer als ik de nacht weer tegenkom aan de waterkant, dan verlang ik terug naar die tijd.

Zag jij me wellicht anders, geen bloesem die te laat was met openbloeien? Maar meer iemand die nooit haar bladeren zou toevertrouwen aan iemand anders, och, als je eens zou weten hoe zeer ik hoopte dat je het kon aanvaarden. Pas als je kon aanvaarden dat ik mijn tranen vergoot als levensmiddel, dan pas zou ik kunnen leven, en jou vertrouwen.

Morgen, wat is morgen? Een simpele vraag met een simpel antwoord. Morgen is de dag waarop we niet weten wat we gaan doen, er kan een ruwe schets gemaakt worden, afspraken, maar wie zegt dat morgen echt tot dat zal komen, dat wat jij er van verwachtte?

Morgen, morgen zal ik dansen- dans je mee?

Morgen is wat ons alert maakt, of misschien een dag ouder, een dag jonger. Het is maar net hoe je het zien wilt. Zelf ben ik te jong om te zeggen dat ik "zoveel jaar oud" ben.

och, als we alles zouden weten van de wereld,
zou het dan nog "leuk" zijn om te leven?

Ik beeindig deze brief met een herinnering
aan dat stille fluisteren,


Liefs,

[EXBO]

Lieve ,

Ja, ik weet het nog, de sterren. De grote vielen meer op en dat wilde ik ook, jij niet. Je hield je liever op de achtergrond, waar niemand je zag. Jammer vond ik dat, ik wilde dat iedereen kon zien wat voor een leuke broer ik had.

En nee dat snap ik nog steeds niet, ik vind dat je stoer moet zijn, niet huilen. Je moet flink zijn voor de anderen om je heen. Je moet sterk zijn voor degenen die dat niet kunnen. Ik probeerde ook altijd sterk voor jou te zijn, weet je nog met Marnix? Het deed me veel verdriet maar ik wilde sterk zijn voor jou, maar toen het teveel werd was jij er voor me.

Niet alles van de wereld weten is een avontuur. Een reis waar je steeds nieuwe dingen ondekt. Het is leuk om niet alles te weten. Wat heeft het dat voor zin om te leven? Alles voorspelbaar en simpel....nee dat gaat te ver

liefs, Emily

[Roosje]

Tien oktober tweeduizendvijf. Zeven over half tien, Avond.

O Emily,

Jij zegt dat je mij niet snapt. Ik snap mezelf ook niet, maar net zo goed snap ik jóu niet. Ik kan niet alles, weet je dat dan niet? Hoe graag ik het ook willen zou, met mij gaat heus niet altijd alles goed. Sterk wil ik wel zijn, ik kan het alleen eenvoudigweg niet. Krachtig en sterk en moedig zijn klinkt makkelijker dan het is. Ik wilde je o zo graag vangen toen je vloog, maar toen wilde jij niet. Je had niet door dat er ook nog huizen stonden, ik wel. Ik wilde je er voor behoeden, maar je weerde me af en zei dat alles prima ging. Dat zal wel waar zijn geweest, maar ik wist dat het niet zo kon blijven. Ik wist het en wilde het niet weten, jij wist het niet en wilde het niet weten.

Het spijt me als ik je nu teveel dingen verwijt. Ik wilde je slechts beschermen, je behoeden voor alles en de wereld. Niet iedereen heeft het beste met je voor, weet je dat? Er zijn ook mensen op uit om je pijn te doen. Zij willen je kwetsen, al weten ze nog niet dat jij het bent die ze vernederen willen. Daar komen ze nog wel achter, geloof me. Net zo goed zijn er mensen die mij altijd moeten hebben. Misschien hebben ze dat zelf niet door, maar ik wel. Ze raken me er mee, al dan niet moedwillig.

- Roos.

[ragdoll]

Lieve Roos

Je moet mensen je niet laten raken. Hou ze op afstand, laat ze niet te dichtbij - behalve díe mensen waarvan je weet dat ze het goed met je voorhebben.
Ja inderdaad, ik ben een groot liefhebber van de kat uit de boom kijken. Niet altijd (soms heb je meteen een goed dan wel slecht gevoel bij iemand) maar meestal is het handiger om af te wachten.

Daarmee sluit ik deze kattebel af. Telefoon, enzo.

little puppet

[Cethlion]

Lieve Ragdoll,

Lang heb ik gedacht dat ook ik fervent voorstander ben van mensen op een afstand te houden en de kat uit de boom te kijken. De laatste tijd denk ik juist dat ik anderen te snel vertrouw en in mijn hart sluit, waardoor ik wel eens gekwetst word. De laatste paar maanden heb ik aan sommigen veel persoonlijke dingen verteld, wat niet altijd even goed blijkt te zijn geweest.
Desondanks vind ik het niet goed mensen altijd op een afstand te houden. Net zoals de opvatting dat je altijd maar sterk moet zijn.
Wat is ‘ sterk’ eigenlijk? Een vriendin van me meende laatst dat ze het tonen van emoties een teken van zwakte vindt. Zo heeft de ander een voorsprong. Ik ben het daar niet mee eens. Als je het merendeel van de tijd met een pokerface rondloopt, niet toegeeft aan je emoties en mensen altijd op een afstand houdt, zodat ze je niet kunnen raken – ook al lijkt dat voor de buitenwereld niet altijd zo te zijn – ben je dan écht sterk?

Ta-ta,

Yolanda

[Bird-one]

dinsdag elf oktober, tien over zeven, 's avonds.


Lieve Yolanda,

Nooit zou ik zo iemand sterk kunnen noemen, ik vind iemand juist sterk als hij zijn emoties onder ogen durft te zien. En dus ook zijn emoties durft te tonen. Zodat de mensen om 'm heen merken dat hij mens is, en dat hij om ze kan geven, zodat ze ook om hem kunnen gaan geven.
Goed. Ieder voor zich natuurlijk. Maar ik vind emoties juist géén teken van zwakte.
De kat uit de boom kijken, lijkt me weer iets anders. Dat doe ik namelijk ook.

Het is alweer herfst. Is het al herfst?
De bladeren liggen gedeeltelijk op de grond, het andere deel hangt er nog. Wil je met me naar het bos? Daar zijn de meeste blaadjes. Ik word zo zoetsappig van jou en ik kan weinig zinvols uitbrengen.

Zoetsappig. Zoet. Sappig. Hm, eigenlijk klinkt dat wel érg fijn.

Liefs, Ingrid.

[I C U]

Lieve Ingrid,

Mensen zijn sterk wanneer ze hun angsten onder ogen durven te komen, mensen zijn sterk wanneer ze tegen de menigte durven in te gaan. Mensen kunnen op allerlei manieren sterk zijn, en toch zullen we altijd zwak blijven. Tenminste, dat gevoel heb ik. Ieder heeft een ander beeld van sterk. Ik ben stabiel, evenwichtig, nuchter. Betekent dat dat ik sterk ben?

Herfst... Herfst kan zo mooi zijn! Zeker nu, de zon schijnt, het is op een heerlijk frisse manier warm (hoewel het 's ochtends wel wat warmer kan) en daar word ik vrolijk van. Ik ben sowieso vrolijk de laatste tijd. Vreemd...

Soms wil je iets met iemand delen, een bijzonder iemand, maar die iemand is er dan niet. Dat is zo vervelend! Want als je het diegene later zegt, klopt het niet. Ik hoop dat ik niet te verwarrend overkom.

Ach, ik geef mijn briefschrijf pogingen voor vandaag maar op, er komt maar weinig zinvols uit mijn vingers vloeien...

Liefs, Esmer

[ragdoll]

Lieve Esmer,

Ik snap wel wat je bedoelt. Soms is iets zo heftig dat je het graag sámen met iemand wilt voelen; later navertellen is dan niets anders dan dat moment zwakjes reconstrueren, als het gevoel allang verdwenen is.

De herfst is mijn favoriete seizoen. The red death holds sway over all.


Heerlijk, Poe lezen bij de open haard met warme kaneelthee. Ik denk dat ik dat nu maar eens ga doen.

sincerely,
puppet

[Roosje]

11105. 2044. (Avond.)

Weet je, Ragdoll?

Ik niet.

Nu vraag ik me af waar die voorgaande opmerking op sloeg. Ik typte hem zonder erover na te denken en misschien is dat maar goed ook. Waarschijnlijk betekende het dat ik niet weet. Maar wát ik niet weet, waar het over ging, is ook al onbekend.

Herinneringen kunnen fijn zijn. - Ik weet niet hoe ik dit ga verwoorden, zonder uit mijn relatieve anonimiteit te vallen. Als daar nog iets van over is gebleven - Soms, als een situatie wel heel erg overeen komt met een beeld/gevoel/plaats uit mijn geheugen, dan komen de herinneringen daaraan meteen opzetten. Als ik pech heb doen die herinneringen me zoveel, dat ik gelijk sta te janken - puur omdat wat toen was, nu niet meer is en waarschijnlijk ook nooit meer zijn zal. (Ooit, in de verre nabije toekomst, zal heden verleden worden en wat nu is, zal dan toen zijn.) Heimwee naar toen.

Ik vraag me af wat mensen toch zo geweldig vinden aan de herfst. Aan de ene kant begrijp ik het wel, maar aan de andere kant - nee, doe mij maar winter of zomer. Liever dat dan zo'n tussenvorm als de herfst. De lente kan mij daarentegen wel bekoren. Vogeltjes, blaadjes, bijtjes, zon en bomen. En strand, als het meezit. Komende lente zit ik op Texel, afgelopen lente was ik in Luxemburg. Zalig.

De vraag is alleen, wat er tussen nu en lente gaat gebeuren. Ik kan me nog precies afgelopen één januari herinneren en alles wat er tussen toen en nu gebeurd is, lijkt in vogelvlucht gegaan te zijn. Toch lijkt het nog eeuwen te duren voor het weer één januari is. Het klinkt zo ver.

Kaneelthee heb ik niet. Een limoenkleurig kaarsje echter wel, en beneden staat waarschijnlijk vanillethee op me te wachten. Ruikt lekker.

- Roos.

[antigone]

Lieve Roos,

Ik wilde alleen maar even zeggen dat ik juist de tussenvormen geweldig vind. Lente, herfst. Een beetje. Niet alles, zoals winter en zomer. Dan is het gelijk het uiterste.

Liefs, Ingrid.


ps: ik ben bird-one nee, ik had geen zin om uit te loggen.

[Vogelvrij]

Hoi Ingrid,
Je bent eigenlijk bird-one, maar je postte als Antigone. Ik heb dat toneelstuk moeten lezen voor mijn studie, best grappig. Ze gaan allemaal dood.

Ik vind het weer momenteel anders echt verschrikkelijk. Ik heb twee nieuwe jasjes, een nieuw vestje en een nieuwe trui gekocht, om nog maar niet te spreken over mijn winterjas. Het is verdomme al half oktober en ik heb er nog niets van aan kunnen doen. Mijn ouders zitten in de tuin nota bene! Dit hóórt niet. Het moet koud en guur zijn...

Nog zoiets raars zijn de duiven hier in de buurt. Een paar meter links van ons huis lag een paar weken terug een geplette duif, nogal smerig. Nog smeriger was de duif die een straat verderop ligt. Of moet ik zeggen duiven? Hij was door midden. En gisteren zag ik ineens een duif op zijn kop liggen onder een boom, pootjes in de lucht. Hij zag er volkomen intact uit, maar volgens mijn moeder heeft hij geen hoofd meer. Dat was me nog niet opgevallen. Vraag blijft hoe het komt dat de duiven hier morsdood uit bomen lijken te vallen.

Het leven is vreemd.
Marleen

[=zwart wit=]

Lieve Vogelvrij,

Warm, vermoeid, saai. Het leven gaat niet áltijd zoals een mens dat wil. En maar goed ook, anders wist het niet waar het heen moest. Ik heb me vandaag al ganselijk verveeld, nog niet veel plannen gemaakt. Jammer eigenlijk, het zou juist mooi weer kunnen zijn.

Ik ben voorlopig nog niet van plan mij zorgen te maken over winterkleren. Mijn overgrootopa zei altijd: "je kunt net zo goed een biezen zak om je lijf binden", en daar zit wat in. Maar toch, het hoort er allemaal bij. Al een beetje zin in kruidnoten en kerstbomen? Ik wel, stiekem. De winter heeft zijn eigen bekoorlijkheid. Als het maar niet zo druk was, want íedereen is jarig in de winter, kerst, sint, oud- en nieuw en alles meer. Koude januari, de saaiere tijden, en dan de lente weer.

Als ik naar school fiets kom ik ze ook van tegen, die dode beesten. Meerkoeten schijnen graag hun kop onder autobanden te steken, en ik denk altijd: "laat maar gaan". Sommige mensen worden er misselijk van, maar het hoort er ook bij. Als je een beest bent, en je bent klein, en niet bruut, dan zul je op moeten passen. Soms is het bij mensen ook zo.

Heb jij ook vakantie? Ga je nog weg? Ik heb een vaag vermoeden dat een niet geplande vakantie ook nog leuk zou kunnen worden. In ieder geval hoop ik je snel weer ergens te zien, en dat zal vast wel.


Mazzel,

Zwartwit.

[Roosje]

1223, 16105. Ochtend.

Hé Zwartwit,

Winter mag ik wel, maar alleen als het winter is met sneeuw en ijs en koud en wind en zo. Dan kun je binnen gaan zitten, met een boek op de bank en een grote pot thee naast je en overal kaarsjes aan. Op die manier is winter wel leuk. Het is nu verdomme oktober en bijna twintig graden. Waarom denk je dat ik de godganse dag een waxinelichtje op mijn bureau heb staan? Nu het herfst is, wil ik ook dat het koud is. In de zomer hoort het zo warm te zijn, niet nu!

Heb jij wel eens zin om ruzie te maken? Ik wel, als ik gefrustreerd ben na een lange dag op school, of als mij dingen verboden worden. Ik ben goed in gemeen zijn, ik doe het alleen nooit. Frustratie of agressie uit zich net zo goed in schrijven en gisteren schreef ik. Ik werd bang van mijn eigen verhaal.

- Roos.

[CSN]

Hoi Roos,

Ik snap dat wel - ik heb dat ook heel vaak. Vooral als ik moe ben, even tijd voor mezelf nodig heb, en er komt weer eens iemand binnenlopen. Ik ben echter een enorme driftkikker, waardoor ik mijn woede dus haast nooit kan verbergen. Ik heb dat ooit wel een tijdje geprobeerd maar ik werd er verschrikkelijk depressief van.
Iemand schreef van de week dat ik zo'n emotioneel persoon ben, en dat praten met mij ze soms moemaakten. Ik heb toen gevraagd of zij iets wilden zeggen zodat ik alleen maar hoefte te luisteren, en dat ik dan misschien wel tot rust zou komen.

Of ik echt zo emotioneel ben weet ik niet. Ik geloof dat de enige emotie waar ik vaak over praat en schrijf de melancholie is (is dat een emotie? Ik vind het een manier van zijn), en dat ik teveel zie.
Word jij wel eens gek van jezelf? Word je dat vaak? Ik ben niet zo iemand die teveel denkt, maar ik praat wel veel teveel in mij.

Ik houd alleen van de zomer als je in de zon in een park of ergens anders bent. Ik houd er alleen van als er nog twee mensen zijn, desnoods één of vier, zodat we allemaal gelukkig zijn. Ik kan dat niet in mijn eentje. Mijn moeder zei vroeger altijd dat ik zo goed was in mijzelf vermaken, maar nu is dat niet meer zo. Misschien dat ik toen al alleen maar bezig was de dagen door te komen, en dat dat 'vermaken' nogal tegenviel. Misschien dat vroeger alles anders was, of dat dat het nu is.

Veel liefs,

Lieke.

[joes]

Lieke,

Zit het niet in de leeftijd? Men zegt zo vaak dat je hier, in deze tijd/ leeftijd, je draai moet vinden. Wie ben je? wanneer kom je erachter? Wat ben je voor de wereld, wat doe je ervoor?

Ik ben iemand die teveel denkt, volgens mijn vrienden. Over alles. Als ik dit doe, gebeurt er dat, dan dat, en dan dat en zou dan dat gebeuren? Ik moet het laten gaan na de eerste dat, eigenlijk. Maar ik zie het zo; teveel denken hoort bij mij (bij jou?) en het maakt wie ik ben. Want als ik nu niet zoveel dacht en doordacht en 'herdacht' () zou ik anders zijn. Maar aan de andere kant is het wel slopend, en ook voor je omgeving ja. Ik denk dat je het voor jezelf moet blijven houden, want anders maak je ieder gek.

Misschien vertel jij jezelf wel dat je je niet kunt vermaken, en vergeet je hoe makkelijk je dat eigenlijk doet. Je denkt misschien teveel na over wat te doen, wanneer en hoe. Want wat je misschien heel makkelijk vindt te doen is te doen als je er maarniet over denkt. Hoe schakel je je hersens uit? Kun je dat wel, je hebt ze er zelf bij nodig.

Aan mijn woede erger ik me, wind ik me op en barst uit elkaar. Over zo'n nutteloos klein ongevalletje, kan ik uren boos zijn. Dan zie ik heel de wereld zwart en denk de meest erge dingen over mezelf en hoe ik mezelf kan 'straffen'. Ik ben nooit boos op de wereld of de mensen er in. Of ja, behalve een; ikzelf. Ik mag mij niet.

Astrid

Beste Astrid,

Ik denk dat mijn vrienden me zien als iemand waar je mee kunt lachen, iemand die er altijd is. Soms wil ik wel boos op ze blijven, ze laten merken dat ze hun best moeten doen om mijn vriendin te blijven, maar dan trekt dat weg en heb ik geen zin om ermee door te gaan. Ze moeten het zelf weten, ooit houd ik ermee op. Misschien is dat niet eerlijk, vind jij dat ik ze moet waarschuwen? Of denk je dat ze er zelf ook wel achter kunnen komen? Misschien weten ze het al wel, en weet ik dat alleen nog niet.

Pradigma's. Kleine, gekleurde brilletjes waardoor we de wereld anders zien dan die werkelijk is. Sommige mensen zeggen dat depressieve mensen de wereld zien zoals die werkelijk is, geloof jij daarin? Ik niet. Ik geloof niet dat de wereld zo'n slechte plek is dat je depressief wordt als je zijn ware gezicht ziet. Ik bedoel, kijk naar buiten: alles leeft, bloeit, ademt. Zelfs kleine beestjes als spinnen kunnen draden maken die zo sterk zijn als de kabels waar men bruggen aan ophangt. De wereld is een wonderbaarlijke plek.

Ik vind niet dat ik te veel denk. Veel, ja, maar niet té. Ik heb lang geleden voor mezelf een aantal doemscenario's uitgedacht. Wat ik zou doen bij brand, of als ik met auto en al van een berg af zou rollen. Is dat vreemd? Misschien wel, maar ik voel me er prettig bij. Als we nu op vakantie door een smal bergweggetje rijden, zet ik gerust mijn muziek wat harder en doe ik mijn ogen dicht, ik weet immers wat ik ga doen als het verkeerd gaat.
Wat zou jij doen als er brand uitbrak in je huis? Huisdieren die je meeneemt? Foto's? Dagboek?
Het huis van mijn ouders is een keer afgebrand, er waren toen vrienden bij hun. Als zij niet waren gekomen, hadden ze in bed gelegen en waren ze waarschijnlijk gestikt. Het idee, ik heb mijn leven te danken aan die twee mensen...

Tosf

[ragdoll]

Lieve Tosf

Ik durf niet te zeggen wat ik mee zou nemen. Ben geneigd om te antwoorden met "mijn dagboek", maar vraag me tegelijkertijd af of ik dat eigenlijk wel mee wil nemen - vol met allang vergane gevoelens en vervaagde gedachten, hoopjes twijfel en restjes geluk. Ik schrijf liever dan dat ik lees.

Zoveel mensen, zoveel werelden, want alles is gekleurd. Een depressieveling ziet ook niet de "echte" wereld, simpelweg omdat die niet bestaat. Maar dat heb ik wel eens vaker hier gepost, geloof ik.

Hm. Misschien moet ik eens een Manifest gaan schrijven of zo.

Ragdoll

[Roosje]

2145, 17105, Avond.

Hé Ragdoll,

Even tussendoor: dit is het laatste nuttige dat ik vanavond doen zal. De rest wordt besteed aan het leren van Een Engels Proefwerk, waarvan ik denk dat ik het wel ken maar weet dat het niet zo is, en Schrijven In Een Dagboek.

Als mijn huis, kamer, leven zou vergaan, dan is er één iets dat ik altijd en overal mee zou nemen. Mijn knuffel. Ze heet Nijntje, ik heb haar sinds mijn geboorte en ik kan verdomme niet zonder haar. Als mensen ook maar dreigen om met haar te gaan kloten of gooien of zo, ik crash echt compleet en ga janken. Ik kan er zo hard niet tegen! Haar zou ik echt nooit willen missen, puur omdat ze me bijna beter kent dan ik mezelf ken. Ook al is ze een knuffel en oud en grijs en valt ze bijna uit elkaar, zij kent me. Ze weet hoe hard ik heb lopen huilen toen ik er achterkwam dat Sinterklaas niet bestond, en ze weet ook alle stomme dingen die ik ooit van m'n leven gedaan heb. Alles. Ze is mijn en ik kan niet zonder. Elke avond weer. De laatste nacht dat zij ergens aan mijn voeteneind lag en niet in mijn armen, zal nu zo'n drie maanden geleden zijn.

Schrijf wat je schrijven wilt, dan doe ik wat ik doen wil.

- Roosje.

[ragdoll]

Roos,

Veel succes met engels. Bleh, leren is killing. Tenminste, voor mij. Geestdodend werk als je het mij vraagt. Je kunt beter actief met de stof bezig zijn - essays, werkstukken, samenvattingen. Ook niet boeiend, maar dan kun je in ieder geval nog een beetje met taal knutselen.
Hmm ik denk dat ik in plaats van een manifest een nieuwe onderwijsmethode ga ontwikkelen.

ragdoll

Ragdoll,

Doe dat vooral, een nieuw onderwijssysteem. Ben ik blij dat ik nu in de derde zit en niet in de tweede, want die hebben een heel nieuw onderwijssysteem op hun dak gekregen!
Morgen SO Frans, SO Nederlands en huiswerk voor Grieks. Wat heb ik toch zin in de vakantie.

Als je kikkers in een pan met kokend water gooien, springen ze er meteen weer uit. Maar als je een kikker in een pan lauw water zet, en dat langzaam aan de kook brengt, blijft die gewoon zitten.
Heb jij dat ook wel eens, dat je langzaam afdrijft naar iets waar je eigenlijk niet wil zijn? Ik wel. Gelukkig schrik ik dan meestal wakker voordat de schade te groot is geworden.
Ik denk dat ik maar eens verder ga met tekenen.

Tosf

[Roosje]

1712, 20105. Namiddag.

Lieve Tosf,

Om de één of andere onverklaarbare reden kan ik me slechts op Frans concentreren. Ook al is het maar woordjes leren, ik houd mijn gedachten er wel bij. N'importe - doet er niet toe - zalig, Frans. Ik vind het echt leuk. Het klinkt allemaal mooi en mensen die het niet willen snappen, begrijpen er ook niets van. Laat het ze zelf maar uitzoeken, als ze geen moeite willen doen om mijn Frans te begrijpen, hoeft het ook al lang niet meer. Eigen schuld.

Wat jij zegt, herken ik maar al te goed. Op het wakker worden na. Als ik eenmaal ontwaak, is het meestal al veel te laat en heb ik allemaal rotzooi veroorzaakt die ik uit moet gaan leggen. Daarna is het allemaal vergeten en vergeven en kan ik weer doorslapen. Langer dan een paar uur ben ik niet meer in staat om helder te zijn, niet als ik schrijf of als ik een paard rijd of als ik praat of als ik leer of als ik wat-dan-ook-doe. Slapen is de laatste tijd nog erger dan de rest.

Op twintig september had ik motivatietraining. Ik moest een brief aan mezelf schrijven, een brief die een maand later verstuurd zou worden. De brief moest van je Verzorgende Ouder aan je Vrije Kind zijn (dat zijn egoposities - je VO is betuttelend of verzorgend, zorgt ervoor dat alles ongevéér goed gaat maar kan verstikken, het VK doet wat hij wil omdat hij het wil, maar is bovendien egocentrisch. Let niet op de rest van de wereld, puur omdat hij alleen aan zichzelf denkt. Dat is het verschil tussen egoïstisch en egocentrisch - maar goed, ik dwaal af). Ik huilde en schreef, was niet te stoppen. Een maand later is vandaag en ik heb de brief gekregen, maar durf hem niet te openen, bang om alles weer boven te halen.

Alors - ik moet gaan.

Kus, Roos.

[ragdoll]

Lieve Roos,

Open de brief maar niet. Laat alles maar vergelen, vergeet het. Nutteloos om alles weer open te scheuren en het opnieuw in je ziel te kerven; geestelijke automutilatie, en de enige die de littekens kent ben je zelf.

Ik heb een hekel aan littekens. Ze ontsieren en laten dingen zien die ik liever niet zou willen laten zien. Maargoed, tot zover deze brief, mijn inspiratie is opgedroogd.

Ragdoll

Lieve Ragdoll,

Hierover ben ik het niet met je eens. Littekens kunnen mooi zijn, problemen die je had, wonden die nu weer zijn geheeld. Open wonden zijn zoveel erger. En als je ze niet goed schoonhoud gaan ze ontsteken, dode bacterien en witte bloedcellen hopen zich op, tot ze als pus naar buiten stromen.
Goed uitspoelen met water is beter. Goed, helder water. Water werkt zuiverend, zolang het niet zelf vervuild is. Ik wil graag als water zijn, de schone en heldere variant. En af en toe als het water vuil wordt, moet je dan filtreren. Destileren hoeft niet, chemisch zuiver water is ook weer niet gezond.

En Roos, omdat ik dacht dat ik mezelf kende.

Mirre

[Roosje]

1954. 21105. Avond.

Lieve Mirre.

Nee, littekens zijn verdomme niet leuk.

Liefs. Roos.

[Cethlion]

21-10-'05 20.34

Lieve Roos,

Littekens zijn inderdaad niet leuk. Iets is niet helemaal goed gegaan, er broeit nog iets onder, anders zou het wel perfect geheeld zijn.
Daarentegen denk ik ook dat het niet altijd goed is om ze open te halen. Wie weet wat er onder het oppervlak vandaan zal komen? Wat als het niet ophoudt met bloeden? Áls iemand persé iets aan de littekens zou willen doen, moet het heel langzaam gaan, stukje bij beetje. Dat ben ik nu een tijdje mee bezig. Een nieuwe stap daarin is mijn gedachten opschrijven in een dagboek. Dat lukte voorheen nooit. Ik kocht enthousiast allerlei potentiële dagboeken, maar schreef er nooit in. Er was altijd een grote barrière, alsof ik alles voor mijzelf wilde houden. Ik ben benieuwd hoe lang ik het dit keer volhoud.

Tata,

Yolanda

Lieve allemaal,

ook ik ben een groot fan van beeldspraak

groetjes, Johnny

[Cethlion]

Beste Johnny,

Scherp, zeer scherp.

Sorry, ik ben moe en geïrriteerd. En Idols moet blijkbaar persé gekeken worden. Aaaim luvving eeendjels instet. Prachtig.

Yolanda

[I C U]

Lieve Yolanda,

Idols? Puh, die boycot ik. Geen zin in, dat slappe geouwehoer. Gewoon maar even internetten, dacht ik zo. Ik ben ook moe, trouwens, nu we het er toch over hebben. Geïrriteerd? Nee. Absoluut niet! Ik heb een leuke dag achter de rug. Nieuwe mensen leren kennen, angsten overwonnen... Ja, het was leuk. En ik begin ervaring te krijgen met treinen, o wat een vreugd. Behalve als er werkzaamheden zijn, zoals vandaag het geval was. Maar goed, ook dat heb ik overleefd.

Verder... Scherp ben ik op het moment niet meer, ik ben daarvoor te moe, en in combinatie met een wijntje en wat cider... Tja, dodelijk! Scherp zijn komt morgen wel weer, hoop ik.

En o, wat hou ik van de muziek van Sade. Heerlijk!

Liefs,
Esmer

[Jenneke.*]

Dag Esmer.

Ik had in eerste instantie helemaal niet in de gaten dat idols op tv was, ik kwam het toevallig tegen tijdens het zappen in de reclames van De kleine blonde dood. Ik heb 'm net gekeken. Ik vond 'm echt heel erg goed, en heel bijzonder, voor de eerste in m'n leven moest ik huilen bij het einde. Het boek heb ik niet gelezen. Denk niet dat ik dat nog moet doen. De film staat nu in mijn hoofd geregistreerd al prachtig, iets dat me raakt. Straks blijkt dat het boek me niets doet.

Ik ben ook moe. Vorige week zaterdag begonnen met een nieuwe parttime baan. Schoenenwinkel. Hartstikke leuk, supergezellig en heerlijke sfeer. Alleen vandaag had ik een baaldag. Mijn bazin kwam naar me toe: "Zo jenneke, je hebt je eerste boze klant." Ik had gisteren een man een paar schoenen verkocht, en tijdens het afrekenen heb ik blijkbaar zitten dromen. Ik heb 'm twee linkerschoenen meegegeven, in maat 41 en 42. Ik dacht dat ik door de grond zakte van schaamte. Maar leerde er wel van. Hele dag aandachtig gekeken of ik dezelfde maten in mn hand had tijdens het afrekenen, en of het een linker en rechter schoen was.
Gelukkig mocht ik eerder naar huis, het was vrij rustig in de winkel. Maar ik baal wel dat ik zo'n oerdomme fout heb gemaakt. Die man die woont helemaal in Den Bosch. Nu moet hij helemaal naar Apeldoorn terug komen voor die schoenen. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan.

Verder heb ik vandaag uitgerust, terwijl ik eigenlijk zou moeten leren. Kan geen ritme meer vinden. Al sinds de zomervakantie is het ritme eruit. Voer voor school weinig uit, wil liever uitrusten. Maar ik ben ook zo snel moe de laatste tijd. Ik snap even helemaal niet van mezelf. Misschien wordt het tijd voor een uitje.
Misschien kom ik mezelf nog wel tegen onderweg, kan ik mezelf bij elkaar rapen en eens wat structuur aan gaan brengen.
Moeilijk. Leven.

Alle liefs, Jenneke.

[Bird-one]

maandag vierentwintig oktober, zestien uur negenenvijftig.


Lieve Jenneke,

Eerlijk gezegd ben ik een beetje achter gaan lopen met deze brieven. Eerlijk gezegd, ik heb ze dus niet allemaal gelezen. Maar hoop daarbij geen dubbele dingen te zeggen en misschien een nieuw begin voor mezelf te maken, waarbij ik wél alles zal gaan lezen.

Er is nooit structuur geweest. Misschien moet je die inderdaad zelf aan brengen, na tijden van chaos. Die tijden van chaos waren er al sinds je ontstaan, maar eerst merkte we daar niets van. Pas toen we opzoek gingen. Opzoek gingen naar? Naar alles en niets. Naar onszelf en anderen. Waarheden en onwaarheden. "ik spreek de waarheid, de olifant is grijs"

Sinds een week leef ik in een sprookje. Met prinsen en prinsessen. Maar ikzelf ben geen prinses. Ik maak mezelf niet graag belangrijk. De draak is overigens lief. En absoluut niet kwaadaardig. Dat is namelijk de koning. En zijn rechterhand.

Ik houd wel van sprookjes. En dromen die niet kapot te maken zijn.

"en nu zien ze sterren en een roze olifant"

Liefs, Ingrid.