(stukje) reunie

[Euryalo]

Ok weer een stukje van mij. Ik heb binnenkort een reunie, waar ik een beetje tegen op zie. Maar wel een aanleiding vond om stukje te schrijven.

Excuses dat ik niet veel kritiek heb voor anderen, maar weet te weinig van schrijven om echt opbouwende kritiek te hebben (ik heb al moeite met spellen). Ik kom niet verder dan 'wauw', of 'mooi gedaan'. Vandaar dus

ok



Ik strijk een plukje haar opzij. Niet uit mijn gezicht. Het heeft nauwelijks de kans om uit mijn gezicht te worden gestreken. Niet, om eerlijk te zijn. Mijn haar is grijs, grauw, aardappelkeur. Bovendien is het kort geknipt. Het model stond op de foto erg mooi. Maar het was ook een erg knap meisje. Bij mij is het een jongenskop geworden, een slecht geknipte jongenskop. Die bovendien elke kans voor plukjes om weg gestreken te worden doet verdwijnen. Zouden zij nu ook een beetje angstig staan, daar voor hun spiegel? Achter me staat de computer aan. Het beeldscherm zoemt een beetje. Te zacht om echt op te merken. Je kunt het alleen maar missen. Mijn mail staat geopend op de uitnodiging voor de reunie. Ik durf niet, ben bang. Bang om bekritiseerd te worden? Bang om beroddeld te worden? Meer bang om me te voelen zoals ik me nu voel... Onzeker. Onzekerheid is iets voor iedereen. Maar is ook juist het gevoel dat ervoor zorgt dat alleen jij zoiets voelt. Anderen zullen het wel hebben gered, maar jij? Wat heb jij nu bereikt? Dat zijn vragen die ik mezelf stel. Ik vind het verschrikkelijk. Omdat ik zulke vragen bij anderen haat. Eerlijk gezegd haat ik mezelf erom. Maar ook die haat is een nieuwe aanleiding tot haat. Jezelf haten past niet mij. Dat hoort bij zelfgerichte onzekerheden die alles doen voor aandacht. Ik vind het eng om telkens weer te ontdekken dat ikzelf zo’n onzekerheid ben.

In mijn gedachten gaan al mijn oud-klasgenoten voorbij. In elk van hen heb ik vertrouwen dat ze het gemaakt hebben. Ik kan natuurlijk niet gaan. Maar ik weet dat ik het jammer zal vinden. Als ik wel ga vind ik het ook jammer, maar weet ik hoe het zou zijn gegaan. Als ik nu zeker was van mezelf. Ha, dat vind ik een fijne gedachte. Ik wil geen uiterlijk schoon, ik wil enkel wat zekerheid. Maar als het ik het zachtjes in mijn hoofd herhaal klinkt het al weer als iets dat een onzekerheid zou zeggen. Ik kan natuurlijk gaan. En mezelf opkrikken. Ik moet er niet zo’n probleem van maken. Vertrouw op je innerlijke arrogantie. Die heb ik. Altijd voel ik me ietwat verheven over anderen. Ach, ja, ze zijn misschien wel knapper, hebben betere vrienden. Maar ik ben een beter persoon. Ik heb echte diepgang. Ik kan ‘Denkend aan Holland’ van Marsman citeren. Bijna zonder stotteren. Zij zullen dat wel niet hip genoeg vinden. Ach, laat ze, proletariërs dat het zijn. Hoewel proletariërs heeft nog een vage positieve bijklank. Net als pauper. Negatief bedoeld, en daarom draagt het iets van trots. Iets in de trant van ‘liever truks dan paaps’. Maar dan zonder penning. Het zal wel meevallen.

Ik vraag me af of Noah nog net zo’n domme gans is als vroeger. Ik hoop het.