Citaat:
Lizan1991 schreef op 11-06-2005 @ 17:08 :
haii mense... ik ben nieuw hier en ik ben op dit forum gekomen om te vragen wat jullie van mijn verhaal vonden
|
Dus je gaat na dit topic weer weg?
Citaat:
***
De zon begon langzaam op te komen.
|
Fijn dat de poging van de zon zo langzaam plaatsvindt. Ik zou 'de zon kwam langzaam op' gebruiken.
Citaat:
Met mijn blote voeten rende ik door het natte gras van de heide, tussen de lege struiken door.
Toen ik bij een beekje aankwam ging ik op een droge steen zitten en liet mijn voeten in het water zakken. In mijn broekzak zocht ik naar een zuurtje toen opeens mijn oog viel op een zwerm vogels, dat boven mijn hoofd in de lucht vloog.
|
Het is 'een zwerm die' in plaats van 'een zwerm dat'. Verder vind ik dit stukje te overdreven beschrijvend, ik krijg het idee dat je op dit punt lukraak bent begonnen met schrijven en niet echt weet wat je verder wilt. Als inleiding vind ik het niet echt denderend, maar dat komt ongetwijfeld doordat ik zulke inleidingen niet echt tof vind.
Citaat:
Het waren mooie vogels, van die grote, indrukwekkende gevaarten. Ze vlogen hoog in de lucht en waren binnen een paar seconden uit het zicht verdwenen.
|
Eerlijk gezegd vind ik 'gevaarte' niet bij een vogel passen, want
Code:
ge·vaar·te (het ~, ~n/~s)
1 kolossaal groot ding => bakbeest, mastodont
Zelfs als je 'gevaarten' zou willen gebruiken, is 'groot gevaarte' een pleonasme. Dat lijkt me niet de bedoeling. In plaats van 'gevaarte' kun je beter 'dier' gebruiken.
Citaat:
Zouden die vogel beseffen wie ze zijn? Zouden ze beseffen dat ze vogels zijn, net als wij beseffen dat we mensen zijn? Tenminste, dat denken de mensen. Misschien zijn de mensen wel geen mensen en de vogels wel geen vogels.
|
In de eerste zin zet je 'vogel' maar in het meervoud, anders past je werkwoordsvorm niet bij je onderwerp. Verder vind ik het schuingedrukte stuk maar vervelend lezen, daarnaast lijkt het geen echte toegevoegde waarde te hebben om het schuin te zetten. Beter werk je met witregels, waardoor het geheel overzichtelijker wordt. Een beetje beeldspraak zou ook niet misstaan.
Citaat:
Ik liet mijn hoofd weer zakken en keek naar mijn tenen die ik in het water bewoog. Heerlijk vond ik dit, dat koude water, in de ochtend, op een zwoele zomerdag...
|
Dit vind ik een beetje een gekunstelde zin, alsof je heel hard je best hebt gedaan om je zin zo mooi mogelijk te maken. Dat vind ik niet echt passen, zeker niet bij de rest wat ik tot nu toe gelezen heb. Sommige dingen als 'in de ochtend' klinken voor mijn gevoel niet.
Citaat:
Mensen denk dat zij de belangrijkste soort dieren zijn. Maar misschien denken de vogels dat ook van zichzelf, en zien ze ons als vogels!
Ik lachte. Zonder vleugels dan.
|
Het wordt zo mogelijk nog onoverzichtelijker door de schuine stukken die je midden in je stuk zet. Ik vind het niet fijn lezen. Daarnaast zeg je nu dat de vogels ons als soortgenoten zien, misschien zou je dat vanuit de gedachte die ik bij je verhaal krijg anders kunnen verwoorden. Ook hier zijn de zinnen een beetje té, zeker het laatste stuk, het 'zonder vleugels dan' is voor mijn gevoel niets meer dan bijdehand en flauw.
Citaat:
Maar kunnen vogels wel zoiets beseffen? Mensen beseffen wel wat of wie ze zijn.
|
Ik kan het niet laten, maar de mens beseft zelf ook niet wie of wat hij is. Hij krijgt enkel een beeld van de omgeving en een schatting van hoe hij ongeveer is, maar dat kan ook evengoed bedrog zijn, aangezien er meer is dat we niet weten dan dat we wel weten.
Citaat:
Ik stond op. Maar... Wie ben ik dan? Ik liep verder. Het zuurtje in mijn mond was al bijna op. Ik volgde de weg van het beekje, stroomafwaarts.
Ik ben Sofie. Dacht ik opeens. Ja, gewoon Sofie! Maar de vogels dan? Die hebben geen namen. Waarom zou je eigelijk een naam moeten hebben? Als ik nou eens anders heette, Roos of Anna, of helemaal geen naam had, was ik dan anders? En hoe zou ik dan kunnen zeggen wie ik ben?
|
Ik ben niet helemaal gelukkig met de constructie hier. Het cursieve en niet-cursieve gaat stug door elkaar heen, wat de leesbaarheid niet bevordert. In tegendeel. Verder is je 'gedachteconstructie' ook niet het maximale wat eruit te halen is. Ik zal je een voorstel doen.
Code:
'Ik ben Sofie,' dacht ik opeens
Dat ziet er een stuk netter en correcter uit, denk je ook niet?
Verder zet je hier een interessante theorie neer, namelijk de 'Zou je anders zijn als je een andere naam had?'-vraag. Er wordt wel gezegd dat je eigenschappen krijgt van je naam, zo zou mijn naam (Wouter) leider van het leger betekenen. Dat werkt bij mij verder doordat ik goed mensen kan leiden en organiseren. Soms heb ik ook bij andere mensen iets als: 'Die zal vast [naam] heten'. Vaak heb ik dan gelijk.
Citaat:
Toen ik bij een ondiep stukje van het beekje kwam besloot ik over te steken. De steentjes prikten onder mijn voeten en mijn opgerolde spijkerbroek werd nat.
Ondanks dat het ochtend was en ik alleen die spijkerbroek en een wit shirtje aan had, was het toch best warm. Ik was tenslotte in Frankrijk. Normandië, om precies te zijn.
|
In je eerste zin: graag een komma tussen de werkwoordsvormen 'kwam' en 'besloot'. Verder prikken de steentjes in je voeten en niet onder je voeten. De zin 'Ondanks dat het...' loopt niet lekker, helemaal niet zelfs. Doe een poging het te herschrijven. Verder vind ik Normandië geen goed excuus om het niet stervenskoud te laten zijn, eigenlijk.
Citaat:
Een kilometer terug lag ons vakantiehuisje waar ik met mijn vader, zus, oom, tante, neef en nichtje logeerde. Morgen zouden er nog twee andere mensen bij komen. Een tante en een neef, die ik beiden nog nooit gezien had.
Mijn vader had heel lang, zo'n vijftien jaar, geen contact gehad met mijn tante. Dat was omdats ze sinds de geboorte van mijn neef in Spanje woonden. Het jaar daarna werd ik geboren. Twee jaar daarvoor mijn zus, niet te vergeten.
|
Die laatste zin is smerig bijdehand, verder is er in dit stuk een 'omdat' met een letter teveel.
Citaat:
Ik concentreerde me weer op waar ik liep. En mijn gedachten begonnen weer af te dwalen...
|
Fijn, beide zinnen zijn niet geweldig. Met 'en' een zin beginnen is vaka geen goed idee, want 'en' is dan ook een nevenschikkend voegwoord, dus voor zinnen die dezelfde prioriteit hebben.
Citaat:
Wie ben ik? Ik gooide ondertussen een steentje in het water. De volgende kwam aan de overkant.
Wie ben ik? Ik word gek!
,,Sofie, Sofie, SOFIE!!" schreeuwde ik, over de heiden en velden, waar toch niemand me kon horen of zien. ,,Sofie, dat ben ik!"
Maar als ik nou geen naam heb, wie ben ik dan? Een meisje van veertien jaar, donkerblond haar, bruine ogen.
|
Hihi, constructie is weer eens geweldig storend. Allereerst, niet meer dingen schuingedrukt zetten in dit verband, gebruik liever aanhalingstekens. Verder ook voor je gesproken zinnen de gewone gangbare aanhalingstekens gebruiken, want dat is makkelijker om te doen. Verder is dit stukje typerend voor veel verhaaltjes die uit puberschrijfstertjes komen, namelijk de eeuwige zoektocht naar het innerlijk. Is dat leuk? Helemaal niet.
Citaat:
Ja, zo zie ik er uit. Maar wie ben ik? Wie ben ik hier op of in de grote wereld?
Ik dacht dat ik gek werd... Wat kon ik doen? Ik liet me op mijn knieën vallen en duwde mijn handen in de zachte grond. Het kon me niks schelen dat mijn handen vies werden, of dat ik ze openhaalde aan de steentjes, die er tussen zaten.
|
Deze stijl vind ik niet fijn lezen, eigenlijk, het is iets anders dan het begin van je verhaal. Een beetje teveel 'het kan me toch niet schelen want ik ben een vervelende puber'. Ook al zal de hoofdpersoon dat vast wel zijn, het hoeft niet echt uit de stijl te blijken.
Citaat:
Na een tijdje sprong ik op en begon te rennen. Nog verder van ons vakantiehuisje, van vader, van mijn zus Kim, weg van de mensen die dachten dat het leven normaal was. Steeds harder wou ik rennen, en ik negeerde de kramp in mijn benen. Ik voelde de wind langs mijn oren en haren suizen.
En de wind dan? Ik kan de wind horen, voelen, zien, ruiken... Leeft de wind? Beseft hij dat hij leeft? Beseft hij wat hij is?
Mijn gedachten werden onderbroken door iets wat je hier op de weide bijna nooit zag... Een mens.
|
En nu heb ik een enorm 'en nu?'-gevoel. Dat werkt niet bepaald in je voordeel, in tegendeel. Normaal gesproken zou ik bomvol vragen moeten zitten over het vervolg, wat gaat er gebeuren, wie zijn die tante en nicht, van die vragen. Daar heb ik nu in het geheel geen last van, want je stukje is voor mijn gevoel zo afgesloten dat er geen vervolg meer op komt. Daar ben ik op zich ook wel blij mee, want zo leuk om te lezen was het niet. Ik vind het verhaal grotendeels inhoudsloos, met enkel het geschetste landschap, de schaarse gebeurtenissen en minimale informatie over de familie. Verder word ik wel overladen met dingen die ik niet wil weten, bijvoorbeeld dat het zich in Normandië bevindt.
Het stuk roept dan ook geen vragen bij me op, waardoor ik het eigenlijk automatisch slecht vind. Het gebruikte perspectief in combinatie met de verleden tijd zijn niet bepaald uitnodigend omdat ze zwak gebruikt en verwerkt zijn in je verhaal. Het geheel komt nogal standaard over, het standaard verhaaltje dat ik net al noemde. Een enig pluspuntje is de discussie die je dreigt uit te lokken, maar waarschijnlijk was je daar zelf niet eens achter.
Citaat:
***
Nou... don't be afraid to comment
please leave a message!!
-xXx-
lisanne
|
En dit doet natuurlijk enorm afbreuk aan mijn lust tot commentaar geven.
***
Nou... d0n'T b3 AfRaId To 3Di7 Y0urr St0rYiii..
Grimm