Deprie gevoel

[Missy_X]

Het is zo raar he..soms heb ik het een hele tijd niet en opeens is het er weer. Een deprie gevoel waarbij ik gewoon alles pessimistisch inzie in mijn leven.
Ik kan het om verschillende oorzaken krijgen.
Maar vandaag heb ik het omdat ik in de war ben met mn gevoelens.
Ik had 4 jaar geleden iets met een Turkse jongen. Maar dat is toen uitgegaan terwijl ik nog supergek op hem was. Hij heeft me nooit een echte reden gegeven. Alleen zegt hij (nog altijd) dat ik heel speciaal was en nog ben voor hem maar dat hij gewoon het type niet is voor een vaste relatie.
Hij is zoiemand die heel veel tijd besteed aan zijn werk en sport en daarbij is het een grote flirter.
Ik hou zoveel van hem dat me dat niet eens boeit. Als ik maar in zijn hart zat en bij hem kon zijn..mijn droom was om met hem te trouwen en kinderen van hem te krijgen.

Maar nadat het nog een stuk of 3 keer weer aan geweest was voor telkens maar 1 week, had ik de moed opgegeven dat het ooit nog wat werd.
Ik wou gewoon niet meer die pijn voelen..
Daarom heb ik besloten een nieuw leven te beginnen.
Ik kreeg die tijd iets met een Nederlandse jongen, waar ik nu nog steeds iets mee heb. Ik hou heel veel van hem en wil hem ook nooit meer verliezen.
Maar toch voel ik me nog wel eens superdepressief om die turkse jongen. Het is een soort wazig gevoel dat er steeds is.
Een gevoel van verdriet dat ik nooit meer kan verwerken.

Nu heb ik sinds kort weer contact met die turkse jongen, smsen en bellen.
Gisteren ben ik bij hem op bezoek geweest omdat hij sinds kort op zichzelf woont. Ik wou zijn huis zien.
Hij vertelde me toen dat ik nog speciaal voor hem ben maar dat hij niet verliefd op me is.
Nadat ik dus weer bij hem geweest was voelde ik me eerst heel blij, maar daarna kwam er direkt een rotgevoel. Ik voelde me in de war en schuldig voor mn vriend.

Ik kreeg ook de hele tijd dat liedje in mijn hoofd toen ik vandaag naar school fietste van I'll be missing you . Die tekst past zeg maar precies bij wat ik voel voor die turkse jongen.

Maar ik weet dat het niet mag wat ik voel, het is niet eerlijk want ik heb nu een hele lieve vriend waar ik ook veel van hou.
Maar hoezo kan ik me dan nog steeds zo superdepressief en verlangend naar die ex voelen na 4 jaar?

Ik haat mezelf gewoon echt hierom

[Nona]

--> l&r

[Eend]

Ten eerste: Ga jezelf niet haten om een gevoel
Aan gevoelens kun je echt totaal niks doen, pas als je je ernaar gedraagt, mag je pas spreken om schuld, maar dan NOG hoef je jezelf niet te haten.

Als ik in zo'n situatie had gezeten, had ik die Turkse jongen uitgelegd, dat ik hem niet meer wilde zien, omdat ik me er dan depressief om ging voelen. Ik had een nieuw begin gemaakt met mijn leven en daar was hij niet voor uitgenodigd. Hoe graag mijn gevoel het ook wou.

Wat jij met deze situatie doet, laat ik aan jou over, maar ga je er niet te veel zorgen om maken, dat breekt je.

Tegen die depressieve gevoelens kun je ook weinig doen, dus daar hoef je jezelf ook niet om te haten. Blijf vooral leuke dingen doen, desnoods alleen maar gezellig met een goeie vriendin. Ga desnoods met een vriendin de stad in, ga lekker gezellig met elkaar praten, vertel haar desnoods waar je mee zit.

Ik wens je veel sterkte,

Liefs

Eendje

[Missy_X]

Eendje, ik heb dat eerst gezegd tegen hem. Dat ik hem beter niet meer kon zien omdat ik me dan toch weer verdrietig voel.
Want telkens als ik weer bij hem ben geweest dan krijg ik al dat gevoel van 4 jaar geleden weer terug.

Maar het is gewoon zooo moeilijk voor mij om er definitief afstand van te nemen. Het lukt me gewoon echt niet.
Ik wou dat ik hem kon haten of vergeten net als ik kan met mn andere exen.
Maar bij hem ligt het anders..hij is een deel van mij.

Vooral omdat ik nu zn adres en telefoonnummer weer heb en we normaal met elkaar kunnen omgaan kan ik het niet laten.
Eigenlijk wou ik gewoon dat ik nu single was geweest en dat we het nog een keer konden proberen nu we allebei volwassener zijn.
Dan kon ik tenminste zelf inzien dat die relatie niet goed zou gaan. Ik verafgod hem op een of andere manier te erg.
Dit komt ook door hem, hij is er echt een kampioen in om mij aan te trekken en dat weet hij ook nog van zichzelf ook.
Eigenlijk is hij gewoon gemeen.
Maar diep in zijn hart is het een superlieve jongen en blijft hij gewoon van mij.

Maar omdat ik nu dus een relatie heb zal ik er nooit meer achter komen hoe het zou gegaan zijn als we getrouwd waren. Ik denk dat ik met hem wel vaak ruzie zou hebben omdat hij vaak dingen achterhoudt. Hier kan ik absoluut niet tegen.

Maar ja ik moet gewoon nu ophouden met depressief te zijn over een jongen die mij niet waard is en nooit waard is geweest. In mijn leven heb ik veel gehuild maar 80% was toch om hem.
Hoe komt het toch dat ik iemand zoveel toelaat mijn gevoelens te verzieken?
Hij beweerd nu ook nog dat ik het schuld was dat het toen was uitgegaan. Ik was volgens hem vreemd gegaan.
Maar dat was ik niet want hij had het 3 maanden daarvoor uitgemaakt omdat hij ergens anders moest studeren. Ik zaag hem pas weer na 4 maanden en toen deed hij net of het nooit uitgeweest was. Ik had het toen ik dat wist direkt uitgemaakt met die andere jongen. En hij was er dus achter gekomen dat ik een ander had gehad toen hij weg was. Maar hij had het toch uitgemaakt met mij???????
Ik snap echt niks over hoe hij denkt. Hij zei dat ik nooit een ander had gepakt als ik echt van hem zou gehouden hebben toen, dan had ik wel op hem gewacht. En hij had het uitgemaakt omdat hij het moeilijk vond dat hij 4 maanden weg zou zijn.
Zoals hij dit dan uitlegt geloof ik hem weer he..en krijg ik nog een slechter gevoel over mezelf.
Als ik hem nu trouw was gebleven dan was het misschien nooit uitgegaan?
Ik zal het nooit weten...en eigenlijk moet het me ook niet meer boeien.

Weet iemand hoe ik hier het beste overheen kan komen?
Ik wordt namelijk gek van dat gevoel dat ik bij hem wil zijn maar het niet gaat.
Ik wil namelijk trouwen met mijn vriend en ik weet ook dat mn ex niet te vertrouwen is en zo.

Maar blij zijn met mijn vriendje, die veel van mij houdt en die alles voor mij over heeft.

[^Rambo^]

ze zeggen wel eens dat mannen moeilijk zijn