stukje over dyscalculie, 'k snap 't niet...

dit las ik op http://scholieren.nrc.nl
't gaat om het dikgedrukte stukje, maar misschien is 't nodig dat je de rest leest

Rekenzwakte' als nieuwe modekwaal



Door onze redacteur RINSKJE KOELEWIJN


ROTTERDAM, 27 JUNI.


Bijna 400.000 Nederlanders kunnen helemaal niet rekenen. Deskundigen zijn voorzichtig: straks is dyscalculie, na dyslexie, de nieuwste modekwaal.


Een op de vijf Nederlanders is rekenzwak, ze hebben moeite met rekenen, maar kunnen zich met een hoop discipline en ezelsbruggetjes redden bij de kassa in de supermarkt. Voor ongeveer 2,5 procent van de Nederlanders is rekenen een ramp. Zij hebben dyscalculie. Zij hebben, zegt professor Adri Treffers, geen wiskundeknobbel maar een gat. Treffers werkt op het Freudenthalinstituut van de Universiteit Utrecht, het belangrijkste onderzoeksinstituut voor het rekenonderwijs.


Hoogleraar orthopedagogiek Wied Ruijssenaars van de Leidse universiteit noemt het `een blinde vlek'. ,,Het zijn mensen met een normale intelligentie, die verder goed kunnen leren. Laatst sprak ik een geslaagde zakenman, we praten wat over subsidies, ik noem een bedrag van twaalfduizend gulden. Blijft het heel lang stil. Hij vraagt: met hoeveel nullen schrijf je dat?''


Als je Treffers vraagt wat dyscalculie is, zegt hij eerst dat het ,,een genuanceerde kwestie'' is. Dat er geen eenvoudige definitie is, dat de grens tussen rekenzwak en dyscalculie vaag is. ,,Er is iets mis in de hersenen, maar waar het in zit of hoe het zich uit is voor ons ook nog onduidelijk.''


Treffers is zo voorzichtig omdat hij bang is dat dyscalculie de nieuwste modekwaal wordt, na dyslexie en de concentratiestoornis ADHD. ,,Straks gaan ouders massaal hun rekenzwakke kinderen laten testen bij commerciële bureaus.'' En je zult zien, vreest hij, straks heeft iedereen het. ,,Net zoals er in bepaalde delen van het land bureaus zijn die opvallend veel verklaringen van dyslexie afgeven. En met die verklaring dwingen ouders allerlei vrijstellingen op school af.''


Een aantal ouders van kinderen met dyscalculie vroeg vorig jaar staatssecretaris Adelmund (Onderwijs) om hulp. Hun kinderen, schreven zij, haalden zulke slechte cijfers voor wiskunde, dat ze het eindexamen nooit zouden kunnen halen. Wiskunde is een verplicht eindexamenvak op havo en vwo. Of de staatssecretaris hun kinderen geen vrijstelling kon geven voor wiskunde.


Marion Jurrjens, de moeder van Verika Bentley (15), was een van de schrijvers. Verika zit in de derde klas havo van scholengemeenschap Angelus Merula in Spijkenisse. Voor alle vakken heeft ze goede cijfers, alleen wiskunde is een ramp. Met extra lessen en veel oefenen haalt ze nauwelijk hoger dan een vier. Haar moeder heeft zelf ook dyscalculie, zegt ze. ,,Ik heb een IQ van 133, dus daar ligt het niet aan. Mijn vader had het ook, die moest wiskunde doen, omdat hij medicijnen wilde studeren. Ik kon naar de middelbare meisjesschool en wiskunde laten vallen.'' [Vervolg DYSCALCULIE: pagina 6


DYSCALCULIE


Bij 30 plus 30 krijgt zo'n kind grote problemen


[Vervolg van pagina 1] Marion Jurrjens heeft staatssecretaris Adelmund en de school gevraagd of haar dochter wiskunde mag laten vallen als ze in plaats daarvan een extra taal, Duits bijvoorbeeld, volgt.


Deze maand gaf Adelmund de ouders antwoord. In haar brief aan de Kamer schrijft ze dat kinderen met dyscalculie geen vrijstelling voor wiskunde krijgen.


Professor Treffers vindt dat je leerlingen wel vrijstelling moet geven. ,,Maar je moet geen bureaucratische oplossingen zoeken of het in een wet regelen. Dan wordt dyscalculie witte-jassenwerk. Een goede wiskundeleraar haalt de kinderen zonder rekenaanleg er zo tussenuit, kinderen die in andere vakken goed presteren, en die voor wiskunde wel hard hun best doen. Zij kunnen in overleg met de school en de inspectie oplossingen zoeken voor die kinderen.''


Niet iedereen met dyscalculie, zegt Treffers, heeft dezelfde problemen. Treffers onderzocht kinderen die grote moeite hebben met cijfersymbolen, die niet begrijpen dat het cijfer 7 zeven betekent en die het niet voor elkaar krijgen getallen naar grootte te ordenenen. Ze weten niet dat 42 meer is dan 35, ook niet na langdurig oefenen.


Andere kinderen kennen wel de cijfers en kunnen ook rekenen, maar kunnen niet subitisen. ,,Je gooit vier muntjes op een tafel. Normaal kunnen mensen, en zelfs dieren, hoeveelheden onder de vijf waarnemen. Je ziet subiet dat het 3 muntjes zijn of twee. Iemand met dyscalculie moet de muntjes een voor een tellen om te weten hoeveel het er zijn.


Er zijn ook kinderen die eenvoudige rekenkundige handelingen, zoals optellen en aftrekken, niet kunnen onthouden. Een zevenjarige hoort op een gegeven moment te wéten dat 3 plus 3 zes is. ,,Als het kind daarvoor nog steeds zijn vingers nodig heeft, weet je dat er iets mis is. Bij 30 plus 30 krijgen ze grote problemen.'' Bij die kinderen is de rekenkennis, zoals dat heet, niet geautomatiseerd. ,,Er zijn volwassen die hun leven lang de tafel van 7 moeten uitrekenen.''


Zelf was Treffers tien jaar wiskundeleraar op een middelbare school. ,,Ik had een jongen in de klas die verschrikkelijk zijn best deed, maar zijn proefwerken bar en boos maakte. Ik gaf hem standaard een zes. De havo rolde hij verder makkelijk door. Vlak voor zijn eindexamen wiskunde zei ik: ,,Dat haal je makkelijk, je hebt toch altijd zessen gehaald. Hij scoorde een acht. Ik had hem vertrouwen gegeven. Jaren later kwam ik hem tegen, hij herkende me aan mijn houtje-touwtjejas. Toen pas heb ik hem verteld dat ik jarenlang verkeerde cijfers heb gegeven.''


Professor Ruijssenaars is het wel met staatssecretaris Adelmund eens: vrijstelling gaat te ver. Maar hij vindt wel dat scholen kinderen met dyscalculie tegemoet moeten komen, net als met dyslexie en ADHD. ,,Geef ze wat meer tijd, doe proefwerken voor mijn part mondeling, en geef ze op het examen een lijstje met formules en een rekenmachine. Bij rij-examens zeg je toch ook niet: die bril moet af, de anderen doen het ook zonder.''


,,We kunnen niet eindeloos uitzonderingen blijven maken,'' zegt de woordvoerder van het ministerie van Onderwijs. De onderwijsambtenaren raadpleegden niet de Nederlandse deskundigen, maar een Amerikaans standaardwerk over leerstoornissen. En daar staat in dat `mathematics disorder' nooit een op zichzelf staand gebrek is, maar ,,veelal gepaard gaat met andere leerstoornissen''. En dus blijft Adelmund bij haar ,,redelijk ferme standpunt'', zegt de woordvoerder: kinderen die havo of vwo willen doen, kunnen kiezen voor het eindexamenprofiel `cultuur en maatschappij', daar zit de simpelste wiskunde in. En als zelfs dat een probleem is, zegt Adelmund, zal de leerling toch een ander schooltype moeten kiezen.


Voor Verika Bentley zou dat betekenen dat ze naar de mavo moet. Ze wil graag stewardess worden of sociaal werker en daarvoor heeft ze minimaal havo nodig. Haar moeder is woedend. ,,Mijn zoon heeft dyslexie en hij krijgt wel extra begeleiding, hij mag een taal laten vallen. Het is unfair en discriminerend dat mijn dochter niet dezelfde aanpassingen krijgt.''

ze zeggen nou wel: ik had 'm vertrouwen gegeven... maar die jongen kan toch nog steeds niet rekenen Hij heeft nog steeds last van dyscalculie en nu kan ie 't opeens wel...

ik bedoel waarom zouden we dan nog moeilijk doen over dyslexie en dyscalculie... Dit stukje komt op me over als: geef ze vertrouwen en ze kunnen 't ...

[dystopia]

Intelligente doch enigzins achterbakse methode. Het is frappant dat hij een 8 heeft gescoord terwijl hij altijd 6en heeft gescoord.

Wanneer je in jezelf geloofd kun je dus veel bereiken. Dat is waar. De mens gebruikt een miniem percentage van de totale hersencapaciteit.

Echter, ik blijf erbij dat je eigelijk mensen niet voor de gek mag houden. Eerlijkheid duurt 't langst.

[Zaza123]

dystopia schreef:
Intelligente doch enigzins achterbakse methode. Het is frappant dat hij een 8 heeft gescoord terwijl hij altijd 6en heeft gescoord.

Da's nie waar er stond dat de docent hem altijd standaard zessen gaf omdat hij de proefwerken altijd "bar en boos" maakte.

Als er 1 ding op de wereld is dat logisch en simpel is .. dan is het wiskunde. Iedereen kan het leren, maar ze 'denken' dat het moeilijk is, waardoor ze het ook als moeilijk ondervinden.

Maar ja, niemand neemt ook maar de moeite het te doorgronden..

[Darkened Sky]

******** schreef:
Als er 1 ding op de wereld is dat logisch en simpel is .. dan is het wiskunde. Iedereen kan het leren, maar ze 'denken' dat het moeilijk is, waardoor ze het ook als moeilijk ondervinden.

Maar ja, niemand neemt ook maar de moeite het te doorgronden..

Voor mij is rekenen net zo makkelijk als java-script; geen problemen ermee. Maar er zijn mensen die er zeker wel problemen ermee hebben, zoals al bekend is, is dyslexie het zeer moeilijk op orde brengen van letters. In totaal is er in onze ABC 'maar' 26 letter(klanken). In de nummergedoe zitten er maar 10 cijfers + allerlei tekens. Maar dat betekent niet dat algebra dan opeens heel anders is dan het ABC. Zoals mn wiskundeleraar ooit zei: Je moet wiskunde zien als een taal met z'n eigen grammatica, spelling en volgorde. Dat werkt helaas niet bij alle kinderen (of ouderen).

Maar omdat ik nog 'maar' 16 ben laat ik de schijn maar op en ga ik maar niet verder hierover; Ik ben geen wetenschapper ossow maar gwoon een jong jongetje .

[Darkened Sky]

maar ik bedoel duz dat je dyscalculie ong hetzelfde kan zien als dyslexie, alleen is er geen probleem met letters maar met cijfers.

Darkened Sky schreef:
Voor mij is rekenen net zo makkelijk als java-script; geen problemen ermee.

Java-script is niet eens een echte programmeertaal ik persoonlijk prefereer C/C++

PowerBASIC en Visual Basic vond ik vroeger ook leuk, maar toen wist ik nog niet beter weet je wat ik me afvraag? Bestaat er een directe link tussen programmeervermogen en Wiskunde?

Ik programmeer al sinds mijn 10e, kan het daardoor zijn dat ik Wiskunde B op school altijd simpel vond? Aangezien je gewend bent abstract te denken en problemen op te delen in kleinere maar eenvoudigere deelproblemen?

Eigenlijk pak ik alles op die manier aan

[mathfreak]

******** schreef:
weet je wat ik me afvraag? Bestaat er een directe link tussen programmeervermogen en Wiskunde?

Ik programmeer al sinds mijn 10e, kan het daardoor zijn dat ik Wiskunde B op school altijd simpel vond? Aangezien je gewend bent abstract te denken en problemen op te delen in kleinere maar eenvoudigere deelproblemen?

Eigenlijk pak ik alles op die manier aan

Ik denk dat er inderdaad wel een verband bestaat tussen het vermogen programma's te ontwikkelen en tussen wiskunde. Beide disciplines zijn ingesteld op gestructureerd denken of, zoals jij dat hierboven zo prachtig formuleert "abstract te denken en problemen op te delen in kleinere maar eenvoudigere deelproblemen".

dystopia schreef:
De mens gebruikt een miniem percentage van de totale hersencapaciteit.

Het is denk ik niet zozeer hoeveel je gebruikt van je totale hersencapaciteit, maar *hoe* je het gebruikt .. iemand die hard zat te zwoegen voor Wiskunde op school gebruikte waarschijnlijk een hoger percentage ervoor dan ik .. want ik dacht er amper bij na, aangezien het voor mij eenvoudig was

mathfreak schreef:
Beide disciplines zijn ingesteld op gestructureerd denken

Uhuh, nu het volgende: misschien dat het in mijn aard ligt, maar ik vind het erg leuk dingen te ontwikkelen .. zo van: "kijk, dit heb ik geprogrammeerd" ..

Als je iemand nu die ervaring geeft op school, kun je mensen toch ook motiveren tot meer? Dus dat je met eenvoudige sommetjes begint en door lovende opmerkingen ervoor zorgt dat iemand trots op zijn werk is? Wordt het daardoor niet eenvoudiger? Als je een gevoel van trots meespelen laat?

Zoals ik het zie, heb je bij Wiskunde 2 problemen. Ten eerste moet je over de nodige kennis beschikken om een bepaald probleem op te lossen (men denke aan formules bijv). Ten tweede de wil het ook echt op te lossen.

En vooral het tweede punt mis ik bij velen. Ik zie het prima aan mijn zusje, die zeker niet dom is, maar met Wiskunde problemen heeft. Mij valt echt op dat mensen zich er niet in *willen* verdiepen en het daardoor ook niet begrijpen, omdat ze er nooit de moeite voor nemen..

[mathfreak]

******** schreef:
Uhuh, nu het volgende: misschien dat het in mijn aard ligt, maar ik vind het erg leuk dingen te ontwikkelen .. zo van: "kijk, dit heb ik geprogrammeerd" ..

Als je iemand nu die ervaring geeft op school, kun je mensen toch ook motiveren tot meer? Dus dat je met eenvoudige sommetjes begint en door lovende opmerkingen ervoor zorgt dat iemand trots op zijn werk is? Wordt het daardoor niet eenvoudiger? Als je een gevoel van trots meespelen laat?

Zoals ik het zie, heb je bij Wiskunde 2 problemen. Ten eerste moet je over de nodige kennis beschikken om een bepaald probleem op te lossen (men denke aan formules bijv). Ten tweede de wil het ook echt op te lossen.

En vooral het tweede punt mis ik bij velen. Ik zie het prima aan mijn zusje, die zeker niet dom is, maar met Wiskunde problemen heeft. Mij valt echt op dat mensen zich er niet in *willen* verdiepen en het daardoor ook niet begrijpen, omdat ze er nooit de moeite voor nemen..

Ik denk dat je hierin wel gelijk hebt. Naar mijn idee hangt het ook samen met de manier waarop wiskunde op school gepresenteerd wordt. Je krijgt daar over een bepaald onderwerp een serie opgaven die er in eerste instantie voor bedoeld zijn om jezelf een bepaalde oplossingsmethodiek eigen te maken, zonder dat er eigenlijk op de achtergrond van deze methodiek wordt omgegaan.
Naar mijn idee zou wiskunde op school aantrekkelijker gemaakt kunnen worden als men ook aandacht zou besteden aan de historische aspecten van een bepaalde methodiek, al was het alleen maar om te laten zien dat sommige methodieken niet zo vanzelfsprekend zijn als ze in eerste instantie misschien wel lijken.
Wat jouw opmerking over de wil om een probleem op te lossen betreft: ik herinner me een zinsnede uit een voorlichtingsboekje over de studie Technische Wiskunde aan de TU Eindhoven waarin het volgende werd gesteld: "De meeste bedrijven willen het liefst een algemene probleemoplosser hebben. Zo iemand heeft 2 eigenschappen: de vaardigheid om zowel mondeling als schriftelijk te communiceren en de onwil om een probleem los te laten voor het is opgelost." Ik denk dat vooral dit laatste een belangrijke drijfveer moet zijn als je echt van plan bent om je in wiskunde te verdiepen.

[Kore]

misschien maak ik een domme opmerking, ik heb niet alles gelezen, maar het lijkt me niet zo logisch dat je mensen die slecht zijn in wiskunde maar gewoon een beetje moet motiveren en dat het dan wel goed komt. ik ben persoonlijk erg slecht in rekenen, ik kan geen vermenigvuldigingen doen, ik moet dan optellen. met een rekenmachine red ik me wel, ik snap hoe het in elkaar zit, maar de getallen vloeien niet makkelijk tot een uitkomst. misschien is het ook totaal niet creatief genoeg voor me (of heb ik dat niveau nooit bereikt?) het is zo koud en onverbiddelijk. 2*3=6 (zit dus weer op te tellen) daar kun je toch niets mee? het is er gewoon, en het zit allemaal in de rekenmachine, dus dat hoef ik ook niet te weten. algebra vond ik altijd wel leuker (kon ik ook beter) omdat het niet zo vast staat. later begon het me ook te vervelen omdat er nooit een andere oplossing was.
ik denk gewoon op een compleet andere manier, meerdere oplossingen, anders zijn...opties hebben.
en als mensen het niet interesseert omdat de manier van denken niet de hunne is, of dat ze er helemaal niets van snappen, wie ben jij dat op het ze door de strot te wringen? als ze het nuttig vinden verdiepen ze zich vanzelf wel. een zekere kennismaking is natuurlijk wel onontbeerlijk.

zoiets.

Kore schreef:
2*3=6 (zit dus weer op te tellen) daar kun je toch niets mee? het is er gewoon, en het zit allemaal in de rekenmachine, dus dat hoef ik ook niet te weten. algebra vond ik altijd wel leuker (kon ik ook beter) omdat het niet zo vast staat. later begon het me ook te vervelen omdat er nooit een andere oplossing was.

Hoe wil je goed in algebra zijn als 2*3 al een probleem is? Juist bij algebra schuif je steeds x'jes en y'tjes heen en weer en voer je allerlei kleine berekeningen in je hoofd uit.

Stel het volgende geldt:

x + 4 = y + 8 en x * y = 12

Wat is x en wat is y?

Nu kun je dit eenvoudig oplossen door de ene formule in de andere toe te passen:

x + 4 = 12 / x + 8
x - 4 = 12 / x
x (x - 4) = 12
x^2 - 4x = 12

Oftewel: x^2 - 4x - 12 = 0

Snavelbek: (x - 6) (x + 2) = 0

Dus:

x = 6 en x = -2.

Waardoor de volgende oplossingen mogelijk zijn:

x = 6 en y = 2
x = -2 en y = -6

---

Als je deze uitwerking nu bekijkt, valt het volgende op:

• Kennis van oplossingsmethoden. Zo is de snavelbek methode gebruikt in het voorbeeld, waardoor de ABC-formule overbodig werd.
• Hoofdrekenen. Verscheidene keren kwam het voor dat ik simpele sommetjes moet rekenen (8 eraf halen en bijv. later even kort y herleiden uit x).

Iemand die goed in algebra is, heeft dus in ieder geval geen last van dyscalculie .. of hij is er niet werkelijk goed in

Het bovenstaande voorbeeld was wel erg simpel, maar goed. Belangrijk is dus dat je zowel dingen weet en dat je de opgedane kennis toepassen kunt.

Op het moment dat scholieren het niet goed leren en zoiets hebben van "ik snap dit toch niet" lopen ze dus vast. En naarmate ze in de hogere klassen komen, des te meer ervan uitgegaan wordt dat ze dingen beheersen en des te zwaarder het voor hun wordt.

Iedereen kan het leren. Juist omdat het zo droog en duidelijk is. Tenminste: de oplossingsmethode laat meestal wel ruimte open voor creatieve oplossingen, je moet er alleen open voor staan

******** schreef:
Hoe wil je goed in algebra zijn als 2*3 al een probleem is?
Iemand die goed in algebra is, heeft dus in ieder geval geen last van dyscalculie .. of hij is er niet werkelijk goed in

ze zegt niet dat ze goed is, maar beter
Dus je denkt dat ze op de een of andere manier liegen in 't stukje helemaal bovenaan?
Want die jongen slaagt er raar genoeg in plotseling iets goed te doen in plaats van dat ie zoals verwacht weer een slecht cijfer haalt....


Iedereen kan het leren. Juist omdat het zo droog en duidelijk is. Tenminste: de oplossingsmethode laat meestal wel ruimte open voor creatieve oplossingen, je moet er alleen open voor staan

met creatieve oplossingen zijn de leraren lang niet altijd tevreden :/




[Dit bericht is aangepast door marianne22 (31-03-2002).]

het lijkt me niet zo logisch dat je mensen die slecht zijn in wiskunde maar gewoon een beetje moet motiveren en dat het dan wel goed komt.

daarom vind ik dit verhaal dus ook zo vreemd

[Liz]

******** schreef:
*sommetje*

yessss ik snapte het

[95827]

marianne22 schreef:

ze zeggen nou wel: ik had 'm vertrouwen gegeven... maar die jongen kan toch nog steeds niet rekenen Hij heeft nog steeds last van dyscalculie en nu kan ie 't opeens wel...

ik bedoel waarom zouden we dan nog moeilijk doen over dyslexie en dyscalculie... Dit stukje komt op me over als: geef ze vertrouwen en ze kunnen 't ...

er staat nergens in het hele stukje dat die jongen ook echt dyscalculie had..hij had waarschijnlijk gewoon een gebrek aan zelfvertrouwen waardoor hij zijn proefwerken bar en boos maakte..voor zover ik het heb begrepen kan je dyscalculie niet 'genezen' door middel van de leerling meer zelfvertrouwen te geven...

Ik snap trouwens ook niet hoe het kan dat die leraar die jongen altijd een 6 gaf..dat is bij ons op school echt niet mogelijk..

Liz schreef:
yessss ik snapte het

Zie je nou wel dat Wiskunde eenvoudig is?!

Ik heb eens een beetje research gedaan:

Dyscalculie is een leerstoornis die ontstaat als gevolg van stoornissen in de cognitieve (het kunnen omgaan met de verwerking van informatie en kennis) ontwikkeling van het kind. Dit houdt het verwerken, organiseren, bewaren en weer ophalen van informatie in de hersenen in. Stoornissen in de cognitieve ontwikkeling kunnen het gevolg van een hersenbeschadiging of erfelijk van aard zijn. Daarnaast kunnen stoornissen optreden bij ernstige didactische en pedagogische verwaarlozing.

Wil men van dyscalculie bij een kind spreken dan moet er sprake zijn van een (ruime)achterstand in rekenen in vergelijking met leeftijdgenoten. Daarnaast moeten er geen andere stoornissen en geen gestoorde ruimtelijke ontwikkeling aanwezig zijn. De aanwezigheid van een stoornis en of een afwijking in de ruimtelijke ontwikkeling kunnen ook als oorzaak functioneren voor het voorkomen van rekenproblemen bij het kind. In zo'n geval spreekt men van secundaire leerstoornissen.

Men spreekt vaak ook van dyscalculie als leerlingen blijvende en opvallende moeilijkheden hebben met rekenvaardigheden en wiskunde en dit ondanks een normale intelligentie. Deze leerlingen kunnen moeilijkheden hebben met het begrijpen van de wiskunde, maar de moeilijkheden kunnen zich ook uiten in opvallend veel rekenfouten zonder gemis aan begrip.

Als iemand echt aan dyscalculie lijdt, zal deze niet door enkel motivatie te 'genezen' zijn..

Alhoewel ik bij mijn standpunt blijf dat de meeste mensen het wel kunnen als ze erin geloven.

[Liz]

******** schreef:
Zie je nou wel dat Wiskunde eenvoudig is?!

Het was ook een erg moeilijk voorbeeld Maar misschien heb je gelijk. Ik moest voor mijn tentamen een hoofdstuk van vorig jaar leren (waar ik vorig jaar een 3 voor had) En ik snapte het in een keer. En dat heb ik met al mijn wiskunde hoofdstukken. De tweede keer gaat het gewoon wel goed.

[miep]

******** schreef:
Als er 1 ding op de wereld is dat logisch en simpel is .. dan is het wiskunde. Iedereen kan het leren, maar ze 'denken' dat het moeilijk is, waardoor ze het ook als moeilijk ondervinden.

Maar ja, niemand neemt ook maar de moeite het te doorgronden..

...
ik snap nooit iets van wiskunde
nooit gedaan ook
ik moet toegeven, misschien doe ik m'n best er ook niet voor. omdat ik het zo FUCKING nutteloos vind, maar ook al doe ik soms wel m'n best, snap ik het nog niet...

******** schreef:
Uhuh, nu het volgende: misschien dat het in mijn aard ligt, maar ik vind het erg leuk dingen te ontwikkelen .. zo van: "kijk, dit heb ik geprogrammeerd" ..

Als je iemand nu die ervaring geeft op school, kun je mensen toch ook motiveren tot meer? Dus dat je met eenvoudige sommetjes begint en door lovende opmerkingen ervoor zorgt dat iemand trots op zijn werk is? Wordt het daardoor niet eenvoudiger? Als je een gevoel van trots meespelen laat?

Zoals ik het zie, heb je bij Wiskunde 2 problemen. Ten eerste moet je over de nodige kennis beschikken om een bepaald probleem op te lossen (men denke aan formules bijv). Ten tweede de wil het ook echt op te lossen.

En vooral het tweede punt mis ik bij velen. Ik zie het prima aan mijn zusje, die zeker niet dom is, maar met Wiskunde problemen heeft. Mij valt echt op dat mensen zich er niet in *willen* verdiepen en het daardoor ook niet begrijpen, omdat ze er nooit de moeite voor nemen..

D'oh. Waarom denk je dat ik zo 'slecht' ben in wiskunde... Ik vind het absoluut niet leuk, zie bij god ze zin van het uitrekenen van sommetjes niet in...

En met dat leuk vinden - dat is zeker waar. Ik heb altijd gedacht dat ik goed kon tekenen, gewoon omdat ik het vaak gehoord heb (tekende dus sowieso wel iets beter dan de meeste mensen, maar absoluut niet goed ). Daarom vond ik het ook leuk.

Als ik vaak te horen krijg dat ik iets niet kan, dan vind ik het ook niet leuk meer, doe ik er geen moeite meer voor en kan ik het dus ook echt niet. Het is een vicieuze cirkel...

Ik vind het op een zekere manier 'eerlijk' dat de toetsen van iemand met een 'handicap' op een andere manier beoordeelt worden dan die van iemand zonder die handicap. Misschien komt dat omdat ik er zelf last van heb. Maar ik vind het oneerlijk als iemand die (boven)gemiddeld intelligent is nooit een diploma zou kunnen halen, alleen omdat hij/zij dyslcalculatie of dyslectisch of wat dan ook is. Als alle vakken voldoende zijn en alleen dat ene vak, of die paar vakken, is onvoldoende...

Leraren die niet in je geloven kunnen verschrikkelijk demotiveren. Die ervaring heb ik althans. Dan denk je 'ik kan het toch niet en jij denkt hetzelfde als ik, waarom zou ik het dan ook nog proberen? Het gaat toch fout'. Terwijl als een leraar in mij geloofde ik erg m'n best ervoor ging doen en het ook altijd wat beter ging. Ik ben ook vaak zat gematst met cijfers (onvoldoendes laten vallen, van een 3 een 4 gemaakt omdat ik anders zou blijven zitten (ik had verder grotendeels 8en en 9ens)). Soms ga je dan een beetje in je zelf geloven, en dit werkt zeker mee aan het gewoon beter doen.

Ik heb nu in de klas ook een meisje met dyslexie. Ze zegt altijd 'het is slecht, hoor', 'er zitten veel fouten in, hoor'. Ze twijfelt ontzettend aan haar zelf. Dit gaat ook door naar de andere vakken, al is het daar wat minder. Als ik haar werk na kijk dan let ik minder op spelfouten. Ik kijk het ook niet met rood na, daardoor krijgt ze al meer vertrouwen en wil ze haar fouten best verbeteren.

Ik vind dat scholen er rekening mee moeten houden en moeten beoordelen op het kind, en niet op standaard geldende eisen. Gelukkig doe ik Montessori en daar gaat het om het kind, en daar mag je het kind beoordelen op wat het doet, en dus het ene kind een hoger 'cijfer' geven dan het anderen, terwijl die ander het misschien qua norm beter heeft gedaan.

[Dit bericht is aangepast door Leonoor (03-04-2002).]