Oud 08-09-2004, 17:23
sjoeltie
sjoeltie is offline
De weg; of waarom gaat de zon niet onder?

Dit moest het zijn. Een lange, dorre weg. Ik hield het verfrommelde papiertje, waarvan ik de afzender niet kende, in mijn handen. Ja, dit is de weg die ik moest volgen. Sinds ik het papiertje in mijn brievenbus vond, had ik me vele keren afgevraagd wat de betekenis was van de woorden die er met dat perfecte handschrift op geschreven stonden. Waarom wilde een vreemd persoon mij ontmoeten? Waarom moest ik persé deze dode weg volgen? Volgens de woorden op het papiertje zou de weg zeer lang zijn; ik zal geen zijwegen of kruispunten tegenkomen, maar ik zou me regelmatig gaan afvragen wanneer er een einde aan zal komen; ik ga hem zelfs eindeloos en daarmee doelloos vinden. Er stond ook een waarschuwing op het papiertje: “Zodra de weg eeuwig lijkt door te lopen en je de moed hebt opgegeven, keer dan niet om, maar loop door. Je moet de weg hoe dan ook volgen, van begin tot eind, ik zal je hoe dan ook ontmoeten, zelfs als je bent omgekeerd.” Aan het eind van de weg, waar ik op dit moment voor sta aan het begin, zal ik de vreemde afzender ontmoeten. Hij zal me iets geven. Wat dat is zal dan blijken. Toen ik het papiertje voor het eerst in mijn handen kreeg, dacht ik dat het een smakeloze grap was. Maar het lijkt wel alsof ik door een instinctieve drang naar de plek ben gebracht waar ik op dat moment stond.

Voorzichtig zette ik de eerste stap op de weg waarvan ik de bestemming niet van ken. De weg stond niet op de kaart. Geen van mijn vrienden en kennissen kende de weg. De weg was hard. Ik zette door en ging het onbekende tegemoed. Na enkele kilometers was alles verdwenen. Van de bomen, van de struiken, van het gras, ja, zelfs van het onkruid was niks meer te bespeuren. Ze leken in het niets te zijn verdwenen. Ik realiseerde me dit pas op het moment dat ik mijn bewegingen stopzette en om me heen keek. Een plots gevoel van eenzaamheid overviel me. Een leeg gevoel verscheen in mijn maag; honger had ik niet. Wat scheen de zon fel. Ook de bewolking was verdwenen. Ik ging even aan de kant van de weg in het mulle zand liggen. Ik sloot mijn ogen en speelde met een steentje dat mijn hand had gevonden. Het zonlicht scheen door mijn oogleden heen. Maar ik stoorde me er niet aan. Ik kan me niet herinneren in slaap te zijn gevallen. Maar het moment dat ik wakker werd staat me nog goed bij. Ik opende mijn ogen en zag een groot zwart gestalte tussen mij en de zon staan. Ik schrok wakker en deinsde achteruit. Een vreemde vrouwenstem (ze leek uit tientallen stemmen te bestaan) gerustte me geen angst te hebben. Het zwarte gestalte veranderde langzaam in een schitterende vrouw op een machtig paard. De vriendelijke gelaatsuitdrukking van haar deed me opstaan. Ze had een spierwitte huid en zag dat ze naakt was. Nog nooit had ik zo’n mooi lichaam gezien. Al zittende op haar paard vond ik in haar de absolute perfectie. Nooit eerder had ik zoveel schoonheid gezien. Haar aanzicht deed mijn gevoel van eenzaamheid veranderen in puur geluk. Helaas was dit gevoel van korte duur. Ze zei met haar overweldigende stem dat ik haar snel weer zou ontmoeten en keerde zich om. Ze reed snel weg op haar paard over de weg. Met stomheid geslagen keek ik naar de steeds kleiner wordende vleesgeworden vorm van perfectie. Ik bleef staren tot zelfs de stofwolk die ze achterliet was verdwenen.

Toen mijn eenzaamheid weer volledig was teruggekeerd snelde ik de vrouw op het paard achterna. Ik zou haar snel weer ontmoeten. Wie was ze? Waarom ben ik haar tegengekomen? Ze gaf me geluk en nam het zo snel weer af. Ik dacht aan niets anders dan haar aangezicht. Was zij de afzender van het briefje? Zo ja, waarom liet ze me dan in de steek? Ik moest haar vinden. Ik liep harder dan mijn lichaam aankon. De zon scheen nog even fel als in het begin van mijn reis. Dat was al vele uren geleden. Zou de zon ooit nog ondergaan? Ik rende kilometers achter elkaar. Totdat ik op de grond viel van uitputting. Ik was leeg. Zowel fysiek als in mijn geest. Een angstige gedachte besprong me. Ik zou haar nooit meer zien. Ik bemerkte dat er een traan over mijn wang gleed. Voordat deze mijn lichaam verliet, kriebelde hij nog even onderaan mijn kin om zich vervolgens op de weg te storten. Ik verloor mijn bewustzijn.

Ik weet niet hoe lang ik daar heb gelegen, maar het kan niet lang zjin geweest. De zon bleek nog steeds op har hoogtepunt te zijn. Ze brandde fel op mijn voorhoofd. Een stekende pijn in mijn hoofd. Bij elke hartslag een kanonschot. Maar ik bemerkte het nauwelijks. De eenzaamheid knaagde aan me. Ik voelde het door mijn gehele lichaam. Waar kwam dit gevoel vandaan? Ik was slechts enkele kilometers verwijderd van de wereld waar ik zovele vrienden had. Doch voelde het alsof ik op een andere planeet was neergedaald; ver van alles dat mijn leven genietbaar maakte. Ik kon niet terugkeren; ik liet het mezelf niet toe. Ik moest de vrouw vinden. Ik stond op, veegde de grauwe plekken van het zand dat de weg op mijn kleding had achtergelaten van me af en vervolgde moeizaam de weg. Ik kwam langzaam vooruit. Kilometers achter elkaar liep ik bevangen door eenzaamheid. Af en toe haalde ik het papiertje uit mijn zak om de woorden, die ik zo goed kende, weer te lezen. De enige leidraad die ik op dit moment nog had. Ik moest naar het einde van de weg. Voor mijn gevoel had ik dagen gelopen (volgens mij waren het dagen), maar de zon had zich niet verplaatst. Ik wist zeker dat ik ver verwijderd was van het beginpunt. Waarom stond de zon stil? Ze kwelde me, deed mijn huid branden. Ik smeekte haar weg te gaan. Af en toe viel ik. De eerste paar keer probeerde ik vrijwel meteen op staan en de weg onmiddellijk te vervolgen. De volgende keren bleef ik een tijd liggen en keek naar de zon. Ze deed mijn ogen pijn, maar het kon me niks schelen. Niks kon me meer schelen. Ik had immers niks meer. Ik liep doelloos over de weg. Waarom had ik zo lange tijd niks gezien? Waarom was er hier niks? Waar was de vrouw naar toe gegaan? Waar was ik? Er was slechts één weg en zelfs op deze wist ik te verdwalen. Zou ik dan toch maar terugkeren?

Ik was doorgelopen. Na enkele dagen (de zon was niet ondergegaan) zag ik in de verte links van de weg een zwarte stip. Er was daar iets. Ik haastte me er naar toe. Zo snel ik kon. Het ging langzaam. Door het felle zonlicht, hoewel mijn ogen er inmiddels aan gewend waren, zag ik niet wat het was. Pas op enkele meters afstand drong het tot me door. Een galg. Meteen schoot bij mij de vraag te binnen waarom een galg zich in deze vergetelheid bevond. Was het soms een waanbeeld van mij? Ik liep er naar toe. Ik raakte het voorzichtig aan. Het was er echt. Ik ging zitten, mijn rug tegen de galg. Wat voelde het heerlijk aan; die harde houten balk die mij steun gaf. Ik was kapot. Weer viel ik in slaap. Waar kwam die moeheid vandaan? Ik werd wakker met een steek in mijn rug. Het leek alsof ik was neergestoken. Maar dat kon niet, er was hier immers niemand. Slechts ik en de galg. Het moest de galg zijn die me zoveel pijn had gedaan. De enige steun die ik in zoveel dagen had gehad, had me verlaten. Wederom een gevoel van eenzaamheid dat door mijn lichaam walmde. Ik probeerde het uit te kotsen. Het hielp niet, ik hield er slechts een benauwend gevoel aan over. Het hout van de galg was verhit door de zon. Ik brandde mijn vingers. Als reactie schopte ik tegen de galg; nu deed ook mijn voet pijn. Ik ging in het zand liggen. Ik huilde. Ik keek naar de galg; het touw leek nooit gebruikt te zijn. Ik wilde terug, maar kon het niet. De zon drong door in elke cel van mijn lichaam, maar ik kon slechts de eenzaamheid voelen. Het touw beving mij, ze trok me aan. Ik stond op en liep naar het touw. Ik ging op het gammele kistje staan dat recht onder het touw was geplaatst. Ik stond nu oog in oog met de grote lus. Mijn hoofd paste er met gemak doorheen. Ik trok het touw aan totdat de lus strak om mijn nek zat. Ik tilde mijn voeten op; het touw knelde mijn keel af. Ik keek naar het hout van de galg. Er stonden letters in gekerfd. “ZOEK MIJ”. Mijn voeten vielen weer op het kistje. Was dat aan mij gericht? Ik haalde het touw weg van mijn keel en stapte van het kistje af. Ik viel op de grond en hoestte. Mijn keel was droog, maar ik had geen dorst. Ik stond na enige tijd weer op en liep naar de grote houten balk. Het hout was helemaal egaal. Er waren geen letters te bespeuren. Had ik gedroomd? Nee, ik wist zeker dat die letters daar stonden. Ze waren aan mij gericht. Ze moesten geschreven zijn door de vrouw. Ik keek nog even naar de galg om vervolgens de weg weer te vervolgen. Ik moest haar vinden.

Ik verbaasde me over het feit dat ik nog steeds geen enkele vorm van leven had gezien, behalve de vrouw. Geen vogels, geen planten, zelfs geen insecten. Wat was dit voor plaats? Zoveel vragen speelden door mijn hoofd. Vooral over de vrouw. Wie was ze? Waarom moest ik haar vinden? Hoe kan het dat ze met zo’n vreemde stem sprak? Hoe kwam ze aan haar eigenaardige huidskleur? Waarom was ze naakt? Vragen waarop ik geen antwoord had. Dat kon immers niet. Ik realiseerde me dat ik de gehele weg nog geen zuchtje wind had gevoeld. De omstandigheden waren hier niet van deze wereld. Weer zag ik iets in de verte, nu op de weg. Dichterbij gekomen zag ik dat het paard van de vrouw was; hij lag op de weg. Hij bewoog niet; was hij dood? Ik raakte hem aan, geen reactie. Hij ademde niet; hij was dood. Waarom lag dit beest hier zo maar op de weg? Waarom heeft de vrouw haar hier achtergelaten? Het was zo’n prachtig beest. Dikke tranen vluchtten uit mijn ogen. Ik zette mij naast het kadaver neer en aaide hem. Ik kon het dier niet zomaar laten liggen en mijn reis vervolgen. Naast de weg begon ik met mijn blote handen te graven in het zand. Ik groef uren achter elkaar. Het gat was al groot, maar niet groot genoeg. Tijdens het graven bezeerde ik mijn hand. Er lag hier iets begraven. Ik haalde het uit het zand. Het was smerig geworden door het zand; het had hier lange tijd verborgen gelegen. Ik veegde het zand er af. Het was een leren kokertje. Ik opende het. Er zat een stukje papier in. “Vergeet je onze afspraak niet?” Stond er op. Een angstig gevoel sloop snel door mijn lichaam. Was dit aan mij gericht? Ik draaide het papiertje om. Wederom letters. “Het is niet ver meer, maar je bent nog niet gereed. Bijna kun je mij ontmoeten, maar ik zal nog wachten.” Teleurstelling en woede. Ik was al zover gekomen, zoveel pijn heb ik geleden, waarom liet de afzender mij nog wachten? Waarom was ik niet gereed? Ik ging zitten naast het gat dat ik had gegraven. Ik keek naar het paard. En weer moest ik huilen.

Dagen lang heb ik op deze plek gezeten en ik zit er nog steeds. Waarom is er geen verandering op deze plek? De zon schijnt nog even fel als aan het begin van de reis. Toch verstrijkt de tijd hier wel. Ik heb vele keren geteld. Tijd verstrijkt maar de aarde staat hier stil. De zon pijnigt me nog steeds. Maar ik blijf zitten, ik wacht tot ik gereed ben voor de ontmoeting, maar bovenal wacht ik op de vrouw. Ze heeft me gezegd dat ik haar weer zal zien. Ik wacht hier, met haar paard dat nog steeds tegenover me ligt en met de zon. Ik heb nog nooit zo naar de nacht verlangd.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 08-09-2004, 17:45
Verwijderd
Dit komt me ook al akelig bekend voor. Ga ergens anders faken, jochie.
Met citaat reageren
Oud 08-09-2004, 18:08
sjoeltie
sjoeltie is offline
Citaat:
zuster schreef op 08-09-2004 @ 17:45 :
Dit komt me ook al akelig bekend voor. Ga ergens anders faken, jochie.
had niet gedacht dat er nog mensen waren die zich mij op literair gebied zouden herinneren....is al meer dan twee jaar geleden...Goed geheugen....Ik had een paar weken geleden al aangegeven op Onzin dat ik Prada was geweest,...
Met citaat reageren
Oud 08-09-2004, 18:12
Verwijderd
Citaat:
sjoeltie schreef op 08-09-2004 @ 18:08 :
had niet gedacht dat er nog mensen waren die zich mij op literair gebied zouden herinneren....is al meer dan twee jaar geleden...Goed geheugen....Ik had een paar weken geleden al aangegeven op Onzin dat ik Prada was geweest,...
Op Onzin... dat is na een dag al ver gezakt
Met citaat reageren
Oud 08-09-2004, 18:14
sjoeltie
sjoeltie is offline
Citaat:
Grim schreef op 08-09-2004 @ 18:12 :
Op Onzin... dat is na een dag al ver gezakt
weet ik....maar waaromniet? is ervan op de hoogte....maar goed...ik vind mijn verhaal veel interassenter dan de discussie die nu gaande is....
Met citaat reageren
Oud 08-09-2004, 18:19
Charlottetje
Avatar van Charlottetje
Charlottetje is offline
waarom dan eigenlijk nog een keer?

charlotte
__________________
ja, maar...
Met citaat reageren
Oud 08-09-2004, 18:27
sjoeltie
sjoeltie is offline
Citaat:
Charlottetje schreef op 08-09-2004 @ 18:19 :
waarom dan eigenlijk nog een keer?

charlotte
Er waren zoveel nieuwe namen dat ik wel wilde weten wat zij er van vonden...Ben er erg trots op geweest...Probeer nu weer motivatie te vinden om weer te schrijven...

sjoeltie a.k.a TAFKAP (The artist formerly known as PRADA )
Met citaat reageren
Oud 08-09-2004, 18:53
Verwijderd
Citaat:
sjoeltie schreef op 08-09-2004 @ 18:08 :
had niet gedacht dat er nog mensen waren die zich mij op literair gebied zouden herinneren....is al meer dan twee jaar geleden...Goed geheugen....Ik had een paar weken geleden al aangegeven op Onzin dat ik Prada was geweest,...
Ik kom niet op Onzin.
Met citaat reageren
Oud 08-09-2004, 19:28
Astuanax
Avatar van Astuanax
Astuanax is offline
wow cool verhaal!
komt er een vervolg?
Heb wel twee schrijffouten gevonden vb.'har' ipv haar andere vind ik niet meer
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
Met citaat reageren
Oud 11-09-2004, 16:28
Halah
Halah is offline
Ik herinner me nog goed aan jou en aan het verhaal.
__________________
jimmy jimmy rock'n'roll jimmy jimmy yeah yeah
Met citaat reageren
Oud 11-09-2004, 18:06
Nienna*
Avatar van Nienna*
Nienna* is offline
Ik erger me eraan dat het stukje stopt omdat ik het niet echt een prettig stukje vind, zeg maar, het is niet prettig als je dit op deze manier meemaakt.
Verder vind ik het wel fijn geschreven een aantal stijlfoutjes en vast ook wel spellingfoutjes, maar ik heb geen zin om die te verbeteren.
Je stijl van schrijven spreekt me in ieder geval aan.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Psychologie Borderline (BL)
MisterDJ
10 11-05-2005 07:11
Verhalen & Gedichten Plaats hier gedichten die je mooi vindt van bekende dichters.
Dreamerfly
106 28-12-2004 22:45
Levensbeschouwing & Filosofie Dit gedicht!!!!!!!! is verplicht!!!!!!!!! duidelijkheid over de islam!!!
IGRA
1 15-01-2004 17:53
Verhalen & Gedichten Winnaar verhalenwedstrijd: Kleine, groene beestjes en het vergaan van de aarde.
Verwijderd
13 03-12-2003 15:04
Verhalen & Gedichten verhalenwedstrijd: Kleine, groene beestjes en het vergaan van de aarde
Vlooienband
0 01-10-2003 15:30
ARTistiek De weg; of waarom gaat de zon niet onder?
Prada
21 15-04-2002 15:23


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 20:02.