Achter de grote, gele deur.

[Eend]

Oké! Ik heb hier al een volgende stuk, maar het is niet zo lang nog, maar ik kwam niet echt verder

“Femke, wordt eens wakker.” Hoorde ze vanuit de verte. Haar hoofd deed enorm veel zeer en het licht deed pijn in haar ogen. “Kijk me eens aan, Femke.” Ze herkende de stem van Nienke. “Dat doet pijn.” antwoordde ze. “De dienstdoende arts is al onderweg en kan elk moment komen, meisje. Blijf maar lekker liggen.” zei Nienke en liep de kamer uit.
Niet veel later kwam er een man binnen. “Ze is waarschijnlijk flauwgevallen en eerder deze avond had ze al klachten van duizeligheid en misselijkheid.” Hoorde ze Nienke aan de arts uitleggen. “Weet je toevallig of ze tegen iets aangevallen is?”
“Ik vond haar met haar hoofd tegen de muur aan, dus ik neem aan van wel.”
Femke baalde, want er werden allemaal dingen aan haar gevraagd en van haar lichaam bleven ze ook niet af. “Au!” riep ze hard, toen de arts aan haar pols zat. “Doet het hier pijn? Het ziet er inderdaad wat dik en gezwollen uit. Kun je je vingers bewegen?” Met wat moeite bewoog ze haar vingers, maar ze was allang blij dat het haar lukte. “Vermoedelijk een flinke kneuzing. Geef de pols maar een dag of twee goed rust en ga daarna voorzichtig aan weer bewegen. Het kan namelijk ook een scheurtje zijn.”

Nadat de arts weg was, was er nog niet duidelijk wat ze nou had. De arts dacht vermoedelijk aan een te veel van spanningen, waardoor haar lichaam op de noodstop was geraakt. Ze had gelukkig geen hersenschudding, maar ze moest wel op bed blijven liggen de rest van de avond. Ze had haar slaapmedicatie gekregen en zo was ze in slaap gevallen.

De volgende ochtend wilde ze zich met haar pols uit bed duwen, maar gelijk schoot er een helse pijn door haar arm. Geschrokken meldde ze het bij de socio’s, maar die zeiden dat het door de kneuzing kwam. Haar pols werd verbonden en ze kreeg een mitella om.
Bij elke stap die ze nam, voelde ze haar hoofd bonken, dus besloot ze weer even op haar bed te gaan liggen. Dit keer luisterde ze geen muziek en een boek lezen ging ook al niet. Aan tafel zitten om te eten sloeg ze dit keer maar over.
Ze was wel erg verrast toen Nienke met een bakje yoghurt aan kwam zetten. “Hier, eet dit maar. Dan krijg je tenminste nog iets binnen.” Femke knikte en nam de yoghurt van haar aan. “Gaat het alweer een beetje?”
“Mijn hoofd doet enorm veel pijn.”
“Dat zou nog goed door de val kunnen komen. We hoorden de bonk zelfs in de woonkamer!”
Ze knikte en begon aan haar yoghurt. “Ik zal zo weer even komen kijken, oké?” zei Nienke en sloot de deur.
Had zij weer hoor. Ligt ze niet in het ziekenhuis plat op bed, ligt ze in de kliniek wel weer plat op bed.

De hele dag lag ze op bed en het grootste gedeelte van de dag sliep ze. Het was niet zozeer dat haar hoofdpijn nog zo erg was, maar ze had geen zin om op te staan. Ze besloot deze dag gewoon over te slaan en morgen verder te kijken.

[Nijn*]

Leuk stukje weer! Alleen bij het vorige stukje, je laatste zin eindigd met puntjes, dat vind ik een beetje jammer. Ben weer benieuwd naar je vervolg!

[Eend]

ow, sorry.......................................................

[Zut Alors!]

Ik stoor me totaal niet aan die puntjes...

[saartje 88]

snif eendje, ik mis je verhaaltje

[Eend]

lol ik moet weer even de tijd nemen Vanavond heb ik alleen een feest en van t weekend ben ik weg, dus moet nog even wachten

[annuhh]

ga zo door!

[zus]

Pff, heb alles in 1x gelezen. En het is zooo spannend allemaal en ik leef me helemaal in. Ik ga me er zelf bijna rot door voelen

mooi verhaal!!
Ik wil meer!

[Souris]

zus schreef op 13-12-2004 @ 16:31 :
Pff, heb alles in 1x gelezen. En het is zooo spannend allemaal en ik leef me helemaal in. Ik ga me er zelf bijna rot door voelen

ja idd.
soms zit ik met tranen in m n ogen te lezen.
tis zo n mooi en realistisch en ook zo verdrietig.
maar ga zo door

[Eend]

dank jullie allemaal!

[Eend]

De volgende dag werd ze wat suffig wakker, maar haar hoofdpijn was verdwenen. Eindelijk kon ze weer wat dingen gaan doen, want dat op bed liggen was ook maar niks. Ze stond op en deed haar radio aan. De nieuwste cd van Within Temptation deed zijn werk. Het nummer Pale sloop zachtjes door de kamer. Terwijl Femke haar haar deed, zong ze met het nummer mee;
I have to try to break free
from the thoughts in my mind.
Use the time that I have,
I can't say goodbye,
have to make it right.
Have to fight, cause I know
in the end it's worthwhile,
that the pain that I feel slowly fades away.
It will be alright.
Ze legde haar borstel neer en deed wat kleren aan. Daarna ging ze naar de huiskamer om te ontbijten. De corveeploeg was nog bezig met het klaarzetten van de borden en glazen, toen iedereen aan tafel ging. “Wie heeft er vandaag nog meer dienst?” vroeg Femke aan Angela. “In ieder geval Hans en vanavond weet ik niet, maar dat maakt voor jou toch niks uit, toch?”
Femke schrok; “Waarom niet?!”
“Wist je het nog niet? Je mag vandaag terug naar de open afdeling! Het gaat veel te goed met je om je hier te houden. Je bent toe aan meer vrijheden, meid.”
Femke straalde. Ze vroeg zichzelf al de hele tijd af wanneer ze nou terug mocht, want ze miste het wel een beetje. Ook de therapie miste ze wel, maar wat minder erg. Ze mocht toch niet bij elk onderdeel aanwezig zijn. “Wie hebben er vandaag in de ochtend dienst op de open afdeling?” vroeg Femke nieuwsgierig. “Euhm… Mark en Thomas geloof ik, maar ik weet het niet zeker.” Antwoordde Angela, terwijl ze haar thee in schonk.

Ze pakte haar dekens en de knuffelbeer en liep met Angela mee de afdeling af. En nu wilde ze echt nooit meer terug komen hier. Ook niet in het ziekenhuis, trouwens. Op de gesloten afdeling was wel veel rust, maar eigenlijk ook weer te veel. Ze wist niet echt hoe ze het moest verwoorden. Het was gewoon een raar gevoel om iedereen buiten te zien lachen en rennen, terwijl zij achter een gesloten deur zat. Ze kon enkel haar rampje opendraaien en met moeite wat naar buiten schreeuwen, want zo groot waren die raampjes niet.
Ze was blij toen ze weer op haar oude kamer terug kwam, waar haar spulletjes netjes op haar gewacht hadden. Ze liet het dekbed op het bed vallen en liep naar het raam. Een grote boom, die vol in de bloei was, stond haar achter het raam op te wachten. Wat kwakende eendjes in de sloot maakten het plaatje af. Later kwam er ook een fietser voorbij en even leek hij zoekend naar de kliniek te kijken. Femke wist niet hoe snel ze moest bukken en keek daarna vanachter een stukje gordijn nog eens goed. “Sjors…” zei ze paniekerig. “Ze zijn hier nog…”
Vluchtig draaide ze zich om en wilde naar de deur lopen, maar draaide zich weer om. In haar bed was ze veiliger of onder haar bureau? De douche? Ja, de douche! Snel pakte ze een handdoek en douchegel en vloog snel de gang over de douche in. Zo snel als ze kon, draaide ze de deur op slot. Angstig liet ze zich in elkaar zakken. “Laat me nou met rust…” zei ze zachtjes met trillende stem.
Toen ze haar douchegel het douchehokje in gooide, vloog de douche aan. Geschrokken deinsde ze achteruit. “Ga weg! Laat me alleen!” riep ze. Pas later dacht ze aan het feit, dat ze zelf de douchegel tegen de kraan aan had gegooid en dat daardoor de kraan aan was gegaan. Sjors en Richard waren hier niet. Ze konden hier niet eens zijn!
Opgelucht haalde ze adem en ging met haar lichaam onder de warme douche staan. Toen ze klaar was met douchen, moest ze wel lachen om haar actie met de douchekraan. Voortaan dus niet meer met douchegel gooien.

[Souris]

leuk dat je er ook af en toe iets van humor in doet

[Zero-Zero]

sorry voor deze up.. maar kvind het echt een geweldig verhaal en jammer dat je geen vervolg meer hebt geschreven

[Eend]

Ik heb er gister nog een vervolg bij gezet?

[zus]

Zero-Zero schreef op 15-12-2004 @ 13:39 :
sorry voor deze up.. maar kvind het echt een geweldig verhaal en jammer dat je geen vervolg meer hebt geschreven

Zo hey, wat een up, wel 13 uur Maar..ik wil weer een vervolg!

[Zero-Zero]

ow damn ik loop eenjaar voor

ghehe let dan maar niet op mij

[Eend]

lol

[saartje 88]

zus schreef op 15-12-2004 @ 17:10 :
Zo hey, wat een up, wel 13 uur Maar..ik wil weer een vervolg!

ja, kwijl...

[Eend]

Ik wilde er net aan beginnen!

[Eend]

Voorzichtig en een beetje onnozel ging ze in de stoel zitten, die zo ver mogelijk van haar behandelaar verwijdert was. “Zo, Femke, hoe gaat het met je?” Ze keek hem niet aan, daar had ze geen behoefte aan. “Goed.” Mompelde ze. “Mooi, fijn dat het goed gaat, maar nu wil ik een realistisch antwoord.”
“Wat wil je van me horen? Dat ik het liefst mijn polsen door zou snijden?! Of liever dat ik aan wanen lijd?”
“Wat bedoel je met wanen?”
“Nou, je weet wel…jij bent hier toch de psychiater?”
Hij glimlachte. “Goede opmerking, ja. Maar ik zal de vraag even anders stellen. Wat gebeurd er als je een waan hebt? Zie je dan dingen, die veranderen of denk je bepaalde dingen, die niet kloppen?”
“Met mijn gedachtes is niks mis, meer met mijn ogen. Soms, dan zie ik dingen en… Nou, ja, die dingen zijn er dan helemaal niet, zeg maar.” Legde ze onzeker uit. “Hmm, ik snap het. En gaat het dan om specifieke beelden of is het telkens wat anders?”
“Meer hetzelfde.”
“Oké, kan je vertellen wat het dan is?”
“Maar het is gestoord!” riep ze plotseling paniekerig. “Och, daar ben ik dus psychiater voor.”
“Ja, maar dit is echt bizar! Ik schaam me er voor, het is… Het is alsof ik het juist wil!”
“En dat is dus niet zo?”
Femke wierp hem een nijdige blik, maar ondertussen was er veel angst af te lezen in haar ogen. Haar behandelaar schoof haar pen en papier voor. “Kan je het voor me opschrijven?”
Femke keek angstig naar buiten en beet op de nagels van haar hand. “Femke?” herhaalde haar behandelaar. Angstig keek ze hem aan. Haar ogen gevuld met tranen en in haar vinger hield ze vast in haar mond. Ze beet hard, nog harder en op haar allerhardst, maar de pijn die ze wilde voelen, voelde ze niet. Ze haalde haar vinger uit haar mond. “Ik ben bang.” Zei ze kortaf en stond op. Zenuwachtig liep ze naar het raam en controleerde heel het terrein. “Zijn ze hier?” vroeg ze vluchtig, terwijl ze weer vlug terug keek naar het raam. “Nee, ze zijn hier niet. Ik heb ze weggejaagd.” Speelde haar behandelaar het mee. “Echt?!” Zonder ook maar één spier te verrekken knikte hij. Gelijk werd ze al wat rustiger. De ergste paniek nam af en nadat haar behandelaar het vroeg, ging ze weer op haar plaats zitten. “Het lijkt me voorlopig niet handig om naar de therapie te gaan. Ik zal je groepstherapie op de afdeling laten volgen, zodat je even een wat rustigere start kan maken. Ook zal ik je medicatie verlagen en je zonodige medicatie als vast neerzetten. Dat zal je wel wat rust geven, denk ik. Is dat goed?”
Ze knikte, terwijl ze de half opgedroogde tranen van haar gezicht wegveegde.

Ze werd opgehaald door Thomas. Hij vond dat ze wel een kop chocolademelk kon gebruiken en al snel glipten ze de kantine van de sociotherapeuten en andere therapeuten in. Met z’n tweetjes lieten ze zich in de luxe stoelen zakken en genoten ze een kwartier lang van hun Choco de Luxe.
Daarna liepen ze de trap af en na een lange gang kwamen ze op de open afdeling terug.

Ze sloot haar ogen en luisterde naar de muziek in haar diskman. Even had ze het gevoel, dat ze haar ogen zo weer open kon doen, maar nadat ze heerlijk dicht waren, bleven ze gesloten.
Voor zich zag ze een mooi rustig weiland en een stralende zon. De wind dwong haar haren te wapperen en haar neus tot het inademen van de heerlijke frisse lucht. Het was mooi, rustig en gelukkig. Alles leek zo mooi, totdat haar diskman het volgende nummer af begon te spelen. Het was een wat harder nummer, dat bij haar eigenlijk alleen maar boze gedachtes opriep. Snel drukte ze het nummer weg. Bij het volgende nummer lag ze gewoon weer in haar kamer. Haar ogen had ze maar geopend en ze liet ze rusten op de gebroken witte muur, waar haar bed tegenaan stond. In haar armen hield ze het knuffelbeertje van Leon weer vast. Wanneer zouden ze weer langskomen? Of zouden ze het nu te druk hebben met z’n tweetjes? Dat had ze vaak zien gebeuren. De beste vriendin kreeg een vriendje en heel de vriendschap was totaal onbelangrijk geworden. Hopelijk overkwam het haar niet.

Hard werd er op haar deur gebonkt. “Eten!” Femke stond vermoeid op. Eigenlijk had ze niet eens honger, maar ze moest wel wat eten. Ze had nu gemerkt wat er anders zou gebeuren. Ze kon misschien wel iets anders verzinnen. Dat ze eerst wat at en het dan later uit spuugde of zou ze dat niet doen? Was het risico, dat ze betrapt zou worden, te groot? Terwijl ze naar de woonkamer liep, bleef ze twijfelen. Wat zou ze gaan doen?

[*Ster*]

Aaaah... spannend!!!!

[Souris]

schrijf snel verder

[zus]

Souris schreef op 16-12-2004 @ 13:44 :
schrijf snel verder

[Zero-Zero]

meer!!!

[Eend]

Ben al een beetje begonnen, maar moet zo weg

[Nijn*]

Ben benieuwd naar het vervolg, al krijg ik nu wel een beetje een cliché gevoel..

[Eend]

Nijn* schreef op 16-12-2004 @ 20:28 :
Ben benieuwd naar het vervolg, al krijg ik nu wel een beetje een cliché gevoel..

Mag ik vragen waarom? Want misschien kan ik er iets aan veranderen

[Nijn*]

Eend schreef op 16-12-2004 @ 22:02 :
Mag ik vragen waarom? Want misschien kan ik er iets aan veranderen

doordat ze gaat twijfelen of ze zal overgeven, maar kan ook komen omdat ik er gisteren een film over heb gezien

[Eend]

Nijn* schreef op 16-12-2004 @ 22:04 :
doordat ze gaat twijfelen of ze zal overgeven, maar kan ook komen omdat ik er gisteren een film over heb gezien

Ik heb gister die film ook gezien, op RTL 4, echt zielig

Maar in de realiteit zal iemand ook twijfelen, dus daarop was mijn punt gebasseerd. Niet dat ik dacht: Ja, en nu gaat ze twijfelen en dan gebeurd er dat en zus en zo. Nee....ze twijfelt gewoon en de rest zie ik wel wanneer ik weer een keer verder schrijf

Ik vind je schrijfstijl een beetje... kinderlijk. Dat is het woord niet echt, maar het komt er wel in de buurt.

Je vertelt te veel op een bepaalde manier. Ten eerste smijt je ons in een verhaal met een therapiegroep, Femke, Jordi, sociotherapeuten en dat allemaal in twee zinnen.

"Jordi schreef de situatie op het whiteboard, dat voor in het lokaaltje hing."
Dat is zonder die bijzin ook wel duidelijk. De dingen hoeven niet allemaal zo expliciet vermeld te worden.

"Omdat Jordi haar niet alleen kon laten drukte hij op zijn alarm. Al snel kwamen er een stuk of vijf sociotherapeuten aanrennen. Jordi nam er eentje apart en vertelde wat er aan de hand was. "
Dit vind ik ook zoiets aparts. Het komt allemaal zo afstandelijk over.
"Jordi drukte op de alarmknop en boog zich bezorgd over Femke heen, die zat te schudden in haar stoel. Toen de sociotherapeuten eraan kwamen..." (Als je op een alarmknop drukt, verwacht ik eigenlijk een dokter of een ziekenauto, maar dat terzijde.)
Dit komt veel minder afstandelijk over, zie je?

"Pas toen ze op de afdeling aankwam wist ze weer hoe die twee sociotherapeuten heetten. Het waren Esmé en Lia. Hoe had ze dat nou weer kunnen vergeten?!"
Lekker nuttige info, hoe die twee heten en het staat hier ook zo vreemd.

Misschien kun je hier wat mee, maar je in ieder geval kunt een heleboel dingen gewoon aan de suggestie overlaten, tenzij de situatie er onbegrijpelijk door wordt. En ik wil graag meer betrokken zijn bij de personages. Het is me ook niet helemaal duidelijk wie nou de hoofdpersoon is: Als Femke van de wereld is, kan zij toch niet merken dat Jordi op de alarmknop drukt etcetera?

P.S. Ik heb alleen maar het eerste gedeelte gelezen, dus de rest kan wel beter zijn of misschien wordt het nog meeslepend. Maar het begin is ook belangrijk, anders blijf je als lezer niet lezen (zoals ik.)

[Eend]

Hmm, oké, maar gelukkig heb ik ook lezers die wel blijven lezen

Eend schreef op 17-12-2004 @ 12:34 :
Hmm, oké, maar gelukkig heb ik ook lezers die wel blijven lezen

Nou kwam het feit dat ik niet verder las niet alleen voort uit dat ik het niet zo boeiend vind, maar ook uit dat ik te weinig tijd heb, hoor
Maar ik hoop dat je wat met mijn kritiek kunt?

[saartje 88]

Krummeltje schreef op 17-12-2004 @ 10:35 :
verhaal

dit is juist een ontzettend goed verhaal. natuurlijk is het niet perfect, maar dat kun je ook niet verwachten. en blijkbaar vinden meer mensen dat, aangezien eend nogal veel fans heeft.

[Souris]

je schrijft prima.
ik wacht elke keer weer in spanning af wat het vervolg is.
dus ga zo door

[Eend]

Krummeltje schreef op 17-12-2004 @ 12:39 :
Nou kwam het feit dat ik niet verder las niet alleen voort uit dat ik het niet zo boeiend vind, maar ook uit dat ik te weinig tijd heb, hoor
Maar ik hoop dat je wat met mijn kritiek kunt?

Hmm, ik doe niks met je kritiek bij dit verhaal, maarbij een volgend verhaal zal ik er op letten

[saartje 88]

Souris schreef op 17-12-2004 @ 14:44 :
je schrijft prima.
ik wacht elke keer weer in spanning af wat het vervolg is.
dus ga zo door

ja!
we want more, we want more.

[Eend]

saartje 88 schreef op 17-12-2004 @ 19:57 :
ja!
we want more, we want more.

Haha, het is coming

[Eend]

Ze schoof aan tafel en wiebelde ongemakkelijk heen en weer. Na een tijdje twijfelen besloot ze toch maar een boterham te nemen, in plaats van een beschuitje. Dat vonden de sociotherapeuten gelijk wat beter. Ze smeerde er wat vieze zoete appelstroop op en begon de boterham langzaam naar binnen te werken. “Doe jij vanmiddag ook mee met het afdelingsprogramma?” vroeg Mark aan haar. “Als het moet.”
“Ah, ja joh! We gaan monchoutaart maken, dat is gezellig!”
“Hmm…oké.”
“Het mag wel wat enthousiaster hoor, Femke!” plaagde hij haar. “O, ook dat nog?” plaagde zij hem terug. “Ja, als het even kan.” Knipoogde hij. Ze glimlachte.

Het voedsel besloot ze gewoon binnen te houden en er gewoon mee door te leven voor deze dag. Om één uur verzamelde ze, samen met Martine en Remco, in de woonkamer. Even later kwam Mark erbij zitten. “Weten jullie al hoe jullie het aan gaan pakken?” vroeg hij, waarop Remco hevig met zijn hoofd begon te knikken. “En wat is dat, Remco?”
“Zij doen alles en ik kijk toe.” Ze lachten. “Helaas gaat dat niet werken. Als het goed is, zijn er drie dingen om te doen. Remco, als jij nou de bodem klaar gaat maken en Femke en Martine maken de vulling en versieren daarna de taart. Is dat een goed idee?” Alledrie knikten ze en gingen aan de slag.
Martine zette een kerstcd op. “Dat mag wel, he? Sommige liedjes zijn gewoon zo mooi. Deze bijvoorbeeld.” zei ze, terwijl ze het nummer December Child van Cindi Lauper op zette. “Close your eyes, december child, and dream a while my little son and moon.” zong Martine zachtjes mee. “Een mooie stem heb je.” zei Femke. “Nee, echt! Ik vind haar een mooie stem hebben!” zei ze nog een keer, nadat Remco een vies gezicht had getrokken. “Hap! Hap! Hap!” riep hij terug. “Nou, eikel!” riep ze terug en gooide een klodder, net geklopte, slagroom zijn richting op. De klodder kwam op de tafel terecht en zelf kon Remco het niet laten om een likje te nemen. “Gadver! Is dit wel slagroom?!” zei hij, nadat hij snel een slok uit zijn glas limonade nam. “Er zit geen suiker in, lieverd.” Lachte Martine. “Hier, wil je nog meer?” Femke deed een beetje apart in een schaaltje. “Nee, dank je.”

“Zo, wanneer gaat de taart de oven in?” vroeg Thomas, nadat hij vrolijk fluitend binnen was gekomen. “Heb je weer zo’n vent, die niks van mochoutaarten af weet, hoor.” Mopperde Martine sarcastisch. Femke lachte en Remco keek verbaasd op. Het was alsof Thomas hem uit zijn diepste concentratie had gehaald. “Wat is er mis met mijn monchoutaartenkennis?” vroeg Thomas verbaasd. “Ik denk, dat het komt, omdat een monchoutaart de koelkast in moet, in plaats van de oven.”
“Ah, oké, dan klonk ik vast er dom.” Lachte Thomas. “Maar is ie al bijna af?”
Femke knikte. “We moeten alleen de aardbeien er nog op doen.”
“Mooi, als de taart maar klaar is, voordat de vergadering begint!” grapte Thomas en liep weer weg. “Denk maar niet dat jij ook maar één stukje taart krijgt!” gilde Martine hem na. “Dan mag hij mijn stukje wel.” zei Femke. “Ach, jij bent achterlijk! Weet je hoe lekker die taart is?!”
Ze knikte. “Maar toch hoef ik niet.”
“Waarom eet jij eigenlijk zo weinig? Weet je hoe ongezond dat is?”
“Nou en?! Wat kan jou dat nou schelen?!” zei ze kwaad en liep weg. Woedend was ze. Even was het leuk geweest om met z’n drieën een taart te maken, maar waarom moest het nou weer gelijk over eten gaan?
Kwaad liep ze naar haar kamer en smeet ze de deur achter zich dicht. Woedend trapte ze tegen de deur aan, net zo lang, totdat Mark fel riep, dat ze moest stoppen. “Ben je helemaal gek?!” zei hij. “Ja, problemen mee?!” riep ze terug, maar toen ging de deur open. “Luister, je kunt nu normaal doen en er over praten, of ik stuur je naar de afkoelkamer.”
“Ja hoor, stuur me maar weer weg.” Mompelde ze en merkte dat Mark een zucht als antwoord gaf. “Luister, iedereen hier wilt je helpen, maar dat moet jij ook wel toelaten. Ik hoorde van Martine, dat ze alleen maar had gevraagd waarom je zo weinig at. Klopt dat?” Ze knikte en weer voelde ze die woede opkomen. “Natuurlijk gaat dat Martine niks aan. Dat weet ik, dat weet jij, dat weet zij. Iedereen weet het, maar dat betekent niet dat je maar gewoon hier de boel mag gaan slopen.”
“O, nee?! Wat moet ik dan? Naar jou toe komen en vertellen dat ze me lastig valt? Ze deed geen vlieg kwaad! Het is allemaal mijn eigen schuld, oké? En laat me nou maar, ik zoek het zelf wel uit.”
“Dit bedoel ik nou, Femke. Laat de hulp eens dichterbij komen. Wij geven je telkens een hand om omhoog te klimmen, maar jij slaat hem telkens af. Doen wij iets fout? Wil jij dat we iets anders reageren op bepaalde dingen? Vertrouw je ons niet?”
“Nee…dat is het niet…” zei ze rustig. “Het is… Ik baal er gewoon zo van. Ik hoor hier niet te zitten. Ik hoor gewoon leuk rond te huppelen en te ‘weet ik velen’. Maar in plaats van dat zit ik hier…en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.” Ze had moeite om haar tranen in te houden. “Ik denk dat jij gewoon eens rustig moet gaan zitten en alles lekker over je heen moet laten komen. Je vecht zo enorm hard tegen alles en je ziet het ene na het andere mislukken. Dat komt gewoon, omdat je de ervaring nog niet hebt om tegen je problemen in te gaan. Laat gewoon alles eens even langs je heen gaan. Ik meen het, Femke. Wij vechten wel voor je, jij hoeft alleen maar te zorgen, dat je met de dagelijkse dingetjes een beetje rondkomt, oké?”
Ze kon niet langer meer tegen haar tranen vechten en liet ze gaan. “Je begrijpt me…” snikte ze. “Wíj begrijpen je, ja. Kom je zo nog even voor de dagafsluiting?”
“Ik weet niet…”
“Ach, kom gewoon joh! Al kom je er alleen maar bij zitten, oké?”
“Oké.” zei ze zachtjes en sloot de deur. Huilend liet ze zich op bed vallen. Ze had nooit verwacht, dat ze zich door één gesprek zo opgelucht kon voelen.

Even later verscheen ze bij de dagafsluiting. Mark glimlachte tevreden naar haar en dat gaf haar een goed gevoel. Even voelde ze een moment van rust in haar hoofd. Haar omgeving leek even niet meer zo bedreigend als dat het net was geweest en alles leek rustgevend te zijn. Martine die kwaad werd, omdat ze een minpunt op haar gedrag kreeg en Remco die het er niet mee eens was, dat hij iets goed had gedaan. Het kon haar allemaal niet meer zoveel schelen en ergens genoot ze er gewoon van. Eventjes voelde ze zich heel even tevreden met de situatie zoals ie was. Heel even maar, maar toch leek het lang.

[kroot]

Wouw!!! Echt heel goed. Ik heb het vanaf het begin in één stuk uitgelezen. En ik kom er nu pas achter dat het al zo laat is. Dat betekent dat je verhaal me echt ontiegelijk heeft geboeid. Ik wil een vervolg!

[Eend]

dank je

[zus]

Erg goed weer, ben weer benieuwd naar het volgende verhaal! Toch effe mierenneuken:

Eend schreef op 17-12-2004 @ 22:25 :
Eventjes voelde ze zich heel even tevreden met de situatie zoals ie was.

Volgens mij mag er wel 1 even weg toch?

saartje 88 schreef op 17-12-2004 @ 14:22 :
dit is juist een ontzettend goed verhaal. natuurlijk is het niet perfect, maar dat kun je ook niet verwachten. en blijkbaar vinden meer mensen dat, aangezien eend nogal veel fans heeft.

Heb je mij horen zeggen dat het verhaal niet goed is?

Het blijft een kwestie van smaak. Ik vind het niet bijzonder, ofzo.

[Nijn*]

Leuk stukje weer, ben wel blij dat je dat overgeven eruit hebt gelaten Of komt het nog terug?

Nijntje*

[*Ster*]

Gelukkig hoefden we (= de fans) niet lang te wachten op het vervolg.
"We want more! We want more... !!!!"
Ja ja, je bent nog steeds niet van ons af. Je hebt het maar zwaar hè?

[Eend]

zus schreef op 18-12-2004 @ 12:40 :
Erg goed weer, ben weer benieuwd naar het volgende verhaal! Toch effe mierenneuken:



Volgens mij mag er wel 1 even weg toch?

ja, idd

[Droomz]

Eend, ik wil een vervolg

[*Ster*]

NOU!!! Ik kreeg een mailtje in mijn postvak dat er een reactie was in dit topic, dus ik hoopvol kijken in de hoop om het vervolg te kunnen lezen, maar nee hoor... *snik*
Eendje,... we wachten met smart!!

[Zut Alors!]

"Eventjes voelde ze zich heel even tevreden met de situatie zoals ie heel eventjes was."
Kan ook, natuurlijk.
Er staat aan het begin van die alinea overigens ook al een paar keer 'even'. Daar moet je voor oppassen, dat je woordjes eerst nauwelijks, en dan in 1 alinea 5 keer gebruikt.

En een vervolg natuurlijk, duh!

[Eend]

Lol Ik zal eventjes even gaan kijken hoe ik dat even eventjes ga aanpakken Het zal wel even eventjes kunne gaan duren hoor!
Om eerlijk te zijn, ben ik er al mee begonnen en heb nog geen evnetjes of even gezien