Het helemaal niet meer zien zitten..

Hoi ..
Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Ik denk dat het een vrij warrig verhaal wordt, maar dit is een plek waar ik anoniem mijn verhaal kwijt kan..

Ik was altijd een vrolijk meisje.. geen problemen. En ik keek vrolijk naar de toekomst. Nu is dit niet meer het veval. Ik voel me leeg, eenzaam en verdrietig.

Op school voel ik me niet thuis. Ik besef steeds meer dat ik anders ben dan mijn klasgenoten. Ik denk veel meer na.. over de toekomst, over mezelf etc. Mijn klasgenoten hebben humor om dingen waar ik de humor niet van in kan zien.. Eigenlijk komt het er op neer dat ik me altijd anders heb voor gedaan. Ik ben nooit echt mijn zelf geweest. Logisch misschien, want ik wou geen buitenbeentje zijn. Ik zie nu het nut er niet meer van in om mezelf anders voor te doen. Ik wil mezelf zijn! Maar ik zonder mij af en kijk droevig op school. Eerder kon ik mij nog wel vrolijk voor doen. Dat lukt niet meer.. geen puf/zin om mij altijd vrolijk voor te doen. Mijn vriendinnen merken dit nu langzamer hand. Ze vroegen of ik ergens meezat. Ik heb kort uitgelegd dat ik het niet graag wil vertellen, en dat het iets van mijzelf is. Dat begrijpen ze niet.. Ze vinden het nogal stom dat ik het niet wil vertellen. Ik vertel het niet, omdat ik denk ik niet begrepen zal worden. Ik heb tegen een vriendin gezegd dat ik mijzelf altijd anders moest voordoen. Zij voelde zich genept.. en daar was ik bang voor. Ze begrijpt niet waarom ik dat doe en zei voelt zich balen, omdat ze het idee heeft dat ze genept is. Ik zei dat ik met mezelf in de knoei zit, en dat ze zich niks van mij moest aantrekken. Ze zei dat ze zich er niet meer mee zal bemoeien, en dat ik het eerst met mezelf moest oplossen. Zij voelt zich nu rot.. dat voel ik. Ik baal hiervan. De laatste weken negeren mijn vriendinnen mij nogal.. Niet zo vreemd vindt ik. Wie gaat er nou om met iemand die niet meer vrolijk kan zijn. Ik zit echt vol zelfhaat. Ik weet zelf ook wel dat het geen nut heeft. Maar ik voel me zo onbegrepen dat ik het niet meer weet.

Thuis is er veel ruzie. Mijn broertje heeft constant ruzie met mijn ouders. Waardoor die sneller geirriteerd zijn. Ik zit er midden in. Mijn ouders vragen vaak om mijn mening, maar als ik die eerlijk geef wordt dat niet geaccepteerd. Het zijn niet zomaar ruzie's. Mijn moeder huilt erom en dat doet mij pijn.

Wat ik voel en denk krop ik op. Ik weet dat is niet de beste manier. Mijn broertje heeft bij een psychologe gezeten ( 3 jaar terug) Dat mocht ik niet verder vertellen. Mijn moeder schaamde zich ervoor. Dat zei ze niet, maar dat merkte ik. Ik denk dat ik daardoor grotendeels alles voor mijzelf houdt. Nu wil ik niet de schuld bij mijn moeder leggen.. Helemaal niet zelfs. Ik zit hier zo mee.. Ik voel me zo vervreemd. Ik ben nog maar 14 en dan zit ik hier mee. Ik zou best met een psychologe willen praten, maar dan moet ik eerst naar een huisarts, en mijn moeder gaat om met mijn huisarts. Nu weet ik wel dat zij een zwijgplicht heeft maar toch. Op school met een vertrouwenspersoon praten misschien? De vertrouwenspersoon bij ons op school is tevens mij wiskundeleraar.

Nu denk ik.. waarom ben ik zo? waarom denk ik zo? Ik schaam me diep van binnen. Zijn dit mijn gevoelens? of? Soms kan ik mij verdrietig voelen om iemand anderse problemen.. of beeld ik me dit in? denk ik dat ik anders ben? Ik weet het serieus niet meer.. Ik wou het gewoon even kwijt. Lees a.u.b over mijn spellingsfouten heen..

X

[Stefanie]

In de puberteit zijn je gevoelens wel heftiger dan normaal, maar ik geloof niet dat je je zomaar zo voelt. Het is, denk ik, wel belangrijk om met iemand (een volwassene) erover te praten. Ten eerste lucht dat heel erg op en ten tweede kan diegene je misschien steunen of doorverwijzen. Je kunt altijd vragen voor een andere huisarts als je dat wilt en uitlegt dat je het niet prettig vindt dat jouw moeder jullie huisarts kent. Of je zorgt dat je een afspraak maakt als de huisarts op vakantie is, dan kom je terecht bij degene die dan waarneemt.

[Dark Phoenix]

Ik heb een hoop dingen gemeen met wat jij in je verhaal vertelt. Ik voel me op school niet zo thuis (hoewel dit meer is doordat ik er al te lang op heb gezeten), ik voel me eenzaam, mensen snappen met vaak niet, enz. Het beste wat je kan doen is zorgen dat je iemand vindt die je vertrouwt, en met wie je goed kan praten. Éen iemand bij wie je je veilig voelt kan al een hele verbetering zijn. Het belangrijkste is in ieder geval dat je jezelf moet zijn. Wat heeft het voor nut dat mensen je mogen als dat niet om jezelf is, en jij je er rot bij voelt? Dan kan je beter échte vrienden zoeken, die je mogen zoals je bent. Op die manier zal je je sneller gelukkig voelen.

[Mariekje*]

Ik denk dat het voor jou erg belangrijk is om in contact te komen met iemand die verstand van zaken heeft, en die het niet alleen gooit op hevige emoties, puberteit en leeftijd. Je zou kunnen beginnen met de vertrouwenspersoon op school, deze persoon kan zich (naar mijn ervaringen) ook doorsturen naar andere hulpverleners mocht dat nodig zijn.

Je gedrag is niet vreemd, en het is ook niet vreemd dat jij je anders voelt dan leeftijdsgenoten. Niet voor mij tenminste. Sterker nog; Het is mogelijk heel goed te verklaren, maar dan zal je me meer moeten vertellen over je achtergrond (thuissituatie, gebeurtenissen enz.)

Als je wilt praten mag je PM-en, dan zul je zien dat je niet de enige bent (geweest).

Kop op meis, het komt wel goed

Bedankt voor de reacties
Ik zie deze week aan.. en ik bekijk dan of ik met een vertrouwenspersoon op school ga praten!

[madelief21]

Hey snoes,

Ken je situatie. Maak je nou niet meer druk dan nodig is hoe jij je voelt is volkomen normaal ik had er toen ook last van in die tijd. Je bent niet verplicht je masker op te zetten hoor je kan er voor kiezen om gewoon lekker jezelf te zijn, of je een buitenbeentje wordt dat heb je zelf in de hand. Je weet toch hoe ik dit heb gedaan gewoon lekker je eigen plannetje trekken en de mensen er in mee nemen die leuk zijn. En anders kan je nog altijd bij mij terecht.

Je nicht x

[SuperSanne]

Vertrouwenspersoon is wel een goed idee, zeker als het een leraar van je is. Die kent je al langer en kan bijhouden hoe je je gedraagt in de les (en hoe je dus in je vel zit). Als je liever buitenschool iemand hebt en dan niet je huisarts, dan kun je kijken of er een andere dienstdoende arts is. Misschien een assistent?

SuperSanne schreef op 03-12-2006 @ 23:53 :
Vertrouwenspersoon is wel een goed idee, zeker als het een leraar van je is. Die kent je al langer en kan bijhouden hoe je je gedraagt in de les (en hoe je dus in je vel zit). Als je liever buitenschool iemand hebt en dan niet je huisarts, dan kun je kijken of er een andere dienstdoende arts is. Misschien een assistent?

Hij kent me wel langer ja.. maar hij heeft niks door. Hij heeft laatst gezegd, dat iedereen zich wel thuis voelt in de klas (dat is dus niet het geval bij mij) Dus hij heeft het juist niet door.. Ik ben echt veelste bang dat mijn ouders er achter komen, en ik kan niet over dit soort dingen met ze praten..

[SuperSanne]

Queasy schreef op 04-12-2006 @ 14:56 :
Hij kent me wel langer ja.. maar hij heeft niks door. Hij heeft laatst gezegd, dat iedereen zich wel thuis voelt in de klas (dat is dus niet het geval bij mij) Dus hij heeft het juist niet door.. Ik ben echt veelste bang dat mijn ouders er achter komen, en ik kan niet over dit soort dingen met ze praten..

Je bent 14, dus je zou ook nog de kindertelefoon kunnen bellen

[gewoonmax]

Ik herken echt bijna alles in je verhaal. Ik heb het zelf ook.

Je bent eigenlijk een heel leuk en vrij persoon denk ik, je wilt anderen niet kwetsen. Zelf wil je ook nie gekwetst worden, en nu heb je gemerkt dat mensen verkeerd over je kunnen gaan denken. Je wilt ook normaal zijn en dus ga je letten op hoe je je gedraagt en op wat anderen denken. Zo ben je totaal jezelf niet meer en kunt dat ook niet zijn.

Training is iets wat ik echt het liefste doe, maar als ik ook maar enige vorm van discipline erin probeer te houden raak ik gespannen en kan ik niet loslaten. Het probleem is nu dat al mijn spieren gespannen raken. Ik krijg koude handen en voeten. Ik voel me niet meer mezelf en niet meer soepel.

Dingen niet los kunnen laten zorgt ervoor dat je energie vast blijft hangen in je lichaam. Dit geeft je gespannen spieren en dat geeft een rotgevoel en koude handen en voeten. Na langere tijd kun je hiervan ook verschillende klachten of zelfs ziektes krijgen. Dit heb ik geleerd in martial arts.

Voel me nu eigenlijk alleen goed als ik bezig ben met training. Dan gaat de energie weer lekker stromen omdat ik dan beweeg en tot mezelf kom. Op school beweeg ik niet en voel ik me erg rot.

Waar het eigenlijk om gaat is leren om te ontspannen en los te laten, het is erg moeilijk omdat je vaak aan de gevolgen denkt. Je wilt anderen geen pijn doen, je wilt later niet zelf in de problemen raken, etc. Toch zul je moeten proberen om steeds meer over jezelf los te laten ookal zijn de gevolgen soms niet zoals je wilt.

Vertel het aan je vrienden en vriendinnen. begrijpen ze je niet dan kom je altijd weer nieuwe mensen tegen. Als je naar jezelf kijkt, wat je vast al genoeg doet dan kun je inzien waar je nog dingen vasthoud. Werk eraan. Het kan heel erg moeilijk zijn om zulke dingen te doen maar je moet het gewoon doen. Richt je op jezelf, zoek je problemen en doe er wat aan. Je weet wat je moet doen en doe het gewoon Probeer zo dicht mogelijk bij je gevoel te staan, dat is het belangrijkste. Denk daar meer aan dan aan de gevolgen.

Als je echt problemen hebt om met mensen te praten, etc. zou ik aanraden om iets te gaan doen waarin je jezelf kunt ontwikkelen. Waarbij je elke keer een stapje verder durft te zetten. Dit werkt op je zelfvertrouwen en als je het dan in je sport of hobby kunt kan je het daarna makkelijker in sociale situaties Zie het als oefenen in een situatie om het daarna in een andere situatie te doen.

[gewoonmax]

om er nog even op terug te komen.

Het klote gevoel dat je hebt krijg je omdat je het niet tot uiting brengt. De meeste mensen doen dat wel en hebben nergens last van. maar omdat je het vasthoud krijg je het gevoel zelf terug.

Ik zeg wel dat je je gevoel beter kunt uiten, maar soms is het inderdaad niet te doen. Ik vind het zelf nooit goed om anderen pijn of kwaad te doen en houd het daarom zelf vaak in. Krijg er nu alleen zelf alle last van en daar moet ik toch wel vanaf.

Waarbij jij zoeits hebt van: "nu zou ik je willen slaan of nu voel ik me rot en ik wil huilen" houd je dat nu voor jezelf. Eigenlijk moet je binnenkomende dingen waarbij jij een gevoel krijgt van "shit nu wil ik je slaan" al loslaten voordat jij het omzet tot een gevoel en het kwijt moet. Weet iemand hoe je dat kunt leren? En is dat uberhaupt wel mogelijk?

[Zut Alors!]

gewoonmax schreef op 05-12-2006 @ 12:15 :
Waarbij jij zoeits hebt van: "nu zou ik je willen slaan of nu voel ik me rot en ik wil huilen" houd je dat nu voor jezelf. Eigenlijk moet je binnenkomende dingen waarbij jij een gevoel krijgt van "shit nu wil ik je slaan" al loslaten voordat jij het omzet tot een gevoel en het kwijt moet. Weet iemand hoe je dat kunt leren? En is dat uberhaupt wel mogelijk?

Zodra je dat gevoel krijgt bij iemand, spreek dat dan gelijk uit. Niet zozeer in de vorm van: "Ik zou je nu eigenlijk willen slaan!", maar bespreek datgene wat bij jou die agressie plotseling oproept. Dus in de zin van: "Wil je dat asjeblieft niet doen!"

klinkt misschien zoetsappig, maar het is gewoon de fijnste manier om conflicten op te lossen. Want zelfs al zou je het op die andere manier uiten (dus écht slaan) zit je daarmee weer in de knoop.

[machtigespa]

zoek een hobby/sport dat je wel leuk vindt en vind daar nieuwe vrienden. Niks is zo vervelend om jezelf voor te doen wat je niet bent met de foute vriendjes/vriendinnetjes.

En probeer van school t leukste te maken, orrienteer je alvast op wat je wilt gaan studeren. te veel jongeren verlaten de middelbare school zonder te weten wat ze nu precies willen gaan doen.

En probeer thuis de sfeer wat leuker te maken, want in een gezin iedere dag te zitten waar teveel ruzie is kan je kapot maken.

[gewoonmax]

Zut Alors! schreef op 07-12-2006 @ 17:16 :
Zodra je dat gevoel krijgt bij iemand, spreek dat dan gelijk uit. Niet zozeer in de vorm van: "Ik zou je nu eigenlijk willen slaan!", maar bespreek datgene wat bij jou die agressie plotseling oproept. Dus in de zin van: "Wil je dat asjeblieft niet doen!"

klinkt misschien zoetsappig, maar het is gewoon de fijnste manier om conflicten op te lossen. Want zelfs al zou je het op die andere manier uiten (dus écht slaan) zit je daarmee weer in de knoop.

Dat doe ik ook. Maar als diegene daarna nog door gaat en ik blijf maar bezig om echt duidelijk te zeggen dat diegene moet stoppen dan word ik toch echt gestresst. Ik ga diegene dan vaak niet slaan, maar kga dan bijv. extra hard fietsen en dan reageer ik eigenlijk af op mezelf en dat is niet goed voor mn lichaam. Heb me ooit zo ook wel eens echt kapot zitten trainen. Dus wat doe je als diegene niet luistert?

Ik stop nu al mijn gevoelens weg, ja het kan wel verkeerd zijn.. maar zo denk ik er niet aan.. Ik ga leuke dingen voor mezelf doen.. desnoods zonder vriendinnen..

Ik heb daar geen last van, dat ik heel boos word en dan zoiets heb van ''ik zou je nu willen slaan'' . Zo heel snel boos of geirriteerd wordt ik niet ..

Ik heb besloten om toch naar de dokter te gaan..
Ik voel me zo slecht, en wil niet langer met dit gevoel blijven rondlopen.. Heeft iemand enig idee hoe ik dit het beste tegen mijn moeder kan zeggen?

x

[Zut Alors!]

Queasy schreef op 14-12-2006 @ 19:16 :
Ik heb besloten om toch naar de dokter te gaan..
Ik voel me zo slecht, en wil niet langer met dit gevoel blijven rondlopen.. Heeft iemand enig idee hoe ik dit het beste tegen mijn moeder kan zeggen?

x

Misschien is het beter om buiten je moeder om naar de dokter te gaan. Vooral omdat je broertje natuurlijk ook al bij de psycholoog heeft gelopen kan het voor haar best moeilijk te accepteren zijn.
Je kunt met de dokter bespreken hoe je het het beste kunt brengen, en daarnaast is het feit dat je er écht hulp voor wilt zoeken gelijk een teken haar kant op dat je er mee zit. Je hebt namelijk kans dat ze het gaat proberen te bagataliseren, waardoor jij misschien de moed verliest om de hulp te zoeken die je eigenlijk wel een beetje nodig hebt om er bovenop te komen.

[edit] wat betreft dat bellen; als je dat thuis niet durft vraag dan op school aan de vertrouwenspersoon of je vanaf daar mag bellen voor een afspraak. Je hoeft hem niet meer mede te delen dan dat je de huisarts wilt spreken maar nog niet wil dat je moeder ermee te maken krijgt. Kan je gerust in privacy bellen.

Zut Alors! schreef op 14-12-2006 @ 20:13 :
Misschien is het beter om buiten je moeder om naar de dokter te gaan. Vooral omdat je broertje natuurlijk ook al bij de psycholoog heeft gelopen kan het voor haar best moeilijk te accepteren zijn.
Je kunt met de dokter bespreken hoe je het het beste kunt brengen, en daarnaast is het feit dat je er écht hulp voor wilt zoeken gelijk een teken haar kant op dat je er mee zit. Je hebt namelijk kans dat ze het gaat proberen te bagataliseren, waardoor jij misschien de moed verliest om de hulp te zoeken die je eigenlijk wel een beetje nodig hebt om er bovenop te komen.

[edit] wat betreft dat bellen; als je dat thuis niet durft vraag dan op school aan de vertrouwenspersoon of je vanaf daar mag bellen voor een afspraak. Je hoeft hem niet meer mede te delen dan dat je de huisarts wilt spreken maar nog niet wil dat je moeder ermee te maken krijgt. Kan je gerust in privacy bellen.

Dat wou ik ook eerst doen, maar ze komt er toch wel achter. En ze stelde het laatst voor om naar de huisarts te gaan, maar dat wees ik af.. Omdat ik het echt moeilijk vind om zo open te praten over mijn gevoelens, en een soort van ''vrees'' heb voor de huisarts. Ik weet zelf ook helemaal niet meer wat ik wil, ja het liefste me verstoppen, en de hele dag in bed liggen. Ik hoop dat ik wel alle moed bij elkaar raap, en het mijn moeder kan zeggen. Wat ze er ook van zegt..

[Zut Alors!]

Queasy schreef op 14-12-2006 @ 21:04 :
Dat wou ik ook eerst doen, maar ze komt er toch wel achter. En ze stelde het laatst voor om naar de huisarts te gaan, maar dat wees ik af.. Omdat ik het echt moeilijk vind om zo open te praten over mijn gevoelens, en een soort van ''vrees'' heb voor de huisarts. Ik weet zelf ook helemaal niet meer wat ik wil, ja het liefste me verstoppen, en de hele dag in bed liggen. Ik hoop dat ik wel alle moed bij elkaar raap, en het mijn moeder kan zeggen. Wat ze er ook van zegt..

Je had volgens mij ook al gezegd dat ze in de gaten had dat je de laatste tijd anders gedraagde, of niet (sorry, maar het topic is zo lang dat ik niet was gaan zoeken, want het meet niet zo nauw, jij weet dat wel zelf). In dat geval hangt het gewoon af van het moment. Het maakt niet zoveel uit wat je zegt. Het moment maakt ook niet zoveel uit (maarja, er zijn altijd wel momenten die gewoon 'goed' aanvoelen, die stap moet je uiteindelijk gewoon zetten). Maar als je het wel gewoon met je moeder wilt bespreken dóe dat dan gewoon. Het is gewoon lastig en dat blijft het. Je moet je daar zelf overheen zetten.

Het is eruit eindelijk..
Ze maakt deze week een afspraak..
Ik ben zo bang, en ik zak steeds verder in..

[looneylover]

eeey..
goedzo dat je het gezegd heb.. ik weet zelf dat het heel moeilijk is, ik heb dat namelijk zelf ook gehad.. de eerste stappen zijn moeilijk.. maar daarna gaat het langzamerhand wel beter..
het is niet raar dat je nou bang bent.. zeg gewoon alles wat je kwijt wilt en wat je kwijt moet.. zo kom je steeds verder..
sterkte!!

groetjes..