Ik weet het echt niet meer

[Another Way]

De laaste paar weken gaat het echt slecht met me..

Ik ben nu 17 jaar en tot nu toe is mn leven een grote puinzooi geweest. Ik kan me niet voor de geest halen of ik ooit gelukkig ben geweest. Ik ben 12 jaar lang gepest op de basisschool, en niemand die er naar omkeek. Nee, volgens de leraar moest ik me niet aanstellen, en was het niets. Na de basischool verhuisde ik, en moest dus allemaal nieuwe vrienden maken, iets dat onmogelijk is met het zelfvertrouwen dat ik toen had. Tis me uiteindelijk een beetje gelukt, maar hier werd ik weer gepest, hierover vertelde ik niemand (zelf mn ouders niet) omdat ik me ervoor schaamde (iets dat ik nog steeds doe).
Ondertussen zaten mn ouder me het ook moeilijk te maken, van groep 3 tot met groep 8 hebben ze alleen maar commentaar op mn school werk gegeven, ik volgens hun een dom en achterlijk kind (dat hebben ze gezegd) Ik groep 7 ben ik bijna blijven zitten. In groep acht had ik een te lage score voor mn cito toets. En ja hoor, weer was ik dom. Toen ik verhuisde ging het beter, maar nog steeds kraakte ze altijd af waneer ze het konden. Het pesten stopten later, maar ik werd nog wel buitengesloten.
Toen ik weer verhuizde, dacht ik dat het een nieuw begin was. Niet dus, op deze school waart ik nu zit word ik niet gepest maar wel genegeerd.
Ik heb wel vrienden weten te maken, maar dat is allemaal erg oppervlakkig. De reden daar voor is omdat ik bang ben om pijn gedaan te worden, als ik me aan iemand hecht. Maar opzich maakt het niet uit omdat ik toch maar een jaartje moet.

En dat is meteen het 2e onderwerp waar ik me zorgen ove rmaak; mn vervolg opleiding. Ik wil zelf iets grafisch doen aan de HKU in Utrecht, alleen staan mn ouders er totaal niet achter. Die hebben liever dat ik Hotelschool (zie je dat zitten, met zo weinig zelfvertrouwen??) of bedrijfskunde ga studeren (saai!) Dit leid echt tot ruzies tusen mij en mn ouders. En dan heb je nog een leraar bij mij op school die me het leven zuur maakt, die gats probeert me echt altijd onderuit te halen. Ik haal nooit goede cijfers, en hij maakt constant van die kunt opmerkingen of trekt gekke bekken naar me. Nu waren n ouders dr achter gekomen en die hebben dus geklaagd, waar door het alleen maar erger werd. Volgens die gats kan ik echt niets goed doen, en dat werkt weer in op mn al kapot gemaakte zelfvertrouwen.

Verder voel ik me de laaste 1.5 jaar gewoonweg klote, vooral met slecht weer ben ik soms niet te houden. Dan heb ik extreme stemmingswisselingen. De ene keer ben ik super happy en de andere keer wil ik weer zelfmoord plegen. Verder vind ik mezelf ook onzettend lelijk. Ik durf bv niet in de spiegel te kijken, of over straat te lopen zonder dat ik mn haar gedaan heb. Mn moeder zegt dat ik niet lelijk ben, maar mn vader maakt constant irritante kut opmerkingen over mn uiterlijk.

Nouja, om een lang verhaal kort te maken zie ik het echt niet meer zitten , ik denk steeds na over zelfmoord en hoe ik me het beste dood kan maken. Ik kan nergens meer van genieten, en ben vaak moe. Verder slaap ik slecht en heb geen eetlust. Ook kwa shool en werk heb ik geen motivatie. Ik wil echt niet meer leven als het zo door gaat de rest van mn leven, dan kan ik beter dood zijn.

Nouja..beetje useless verhaal, maar het moest er maar ff uit

[JuLi]

Hey,
heb je nog niet geprobeerd een écht goed gesprek te houden met ze over hoe jij je voelt (in t algemeen en door hun bemoeienissen)? Zodat ze echt es inzien dat er meer is.

Het is jóuw keuze wat je wilt gaan studeren, maak dat ze duidelijk, jij weet waar jou eigen interesses liggen beter dan zij.

[Nona]

Zelfmoord is NOOIT de oplossing. Je beëindigt het probleem misschien wel, maar je maakt de stap niet die je eigenlijk nodig hebt: de oplossing voor het probleem. Ik raad je dan ook sterk aan geen zelfmoord te plegen.

Je doet me eigenlijk aan mezelf denken wat meer dan een jaar geleden. Ik was lang depressief geweest en ik was er nog niet uit. Ik had geen vrienden en weinig kennissen en ik durfde ook amper contact te leggen. Ik was jarenlang gepest. Ik wilde dood, ik vond mezelf lelijk, dom en nutteloos en ik zag geen licht in de toekomst.

Nu is het anders met mij. Ik heb weer wat zelfvertrouwen opgebouwd, ben op eigen kracht uit de depressie gekomen, heb lol in wat ik doe en wil steeds meer. Ik heb zin in mijn toekomst. Nu ben ik gewoon gelukkig, ookal heb ik soms baalmomenten.

Dat is waarschijnlijk wat jij wil. Je goed voelen, zin hebben in de toekomst en lol hebben in het leven. Dat kan je. Ik kon het, dus waarom jij niet? Dat het mogelijk is kan ik je zo vertellen, ik ben het levende bewijs, kom maar kijken. Het enige wat je moet doen is volhoudenen keihard werken aan de dingen die je wilt veranderen. Nee, zeker niet makkelijk, maar daarna is alles een stuk leuker.

Het is niet leuk als je ouders proberen je toekomst te bepalen. Praat met ze (als dat kan) en vraag waarom ze zo graag willen dat jij een studie gaat doen waar je geen zin in hebt. Eén argument heb je in je zak zitten: een studie waar je niet achter staat kan je nooit lang volghouden Dan ben je er zo weer weg, geloof me! Het is daarnaast ook jouw toekomst en niet die van je ouders. Ze hebben het voor het zeggen over de huisregels, maar jouw leven kan je zelf bepalen, zeker omdat je binnenkort (binnen een paar jaar) onafhankelijk wordt, op jezelf gaat wonen en je niets meer van hen aan hoeft te trekken!

Dom zijn: als je ouders geloven dat jij bestuurskunde of de hotelschool kunt doen ben je niet dom. Zeker niet als het gaat om intellect. Maar zelfs als het om cijfers enzo zou gaan: is het niet veel belangrijker dat je voor jezelf kunt zorgen, je eigen beslissingen nemen (wat je nu al wilt doen) en je eigen meningen kunt vormen? Dat is een vorm van wijsheid die ik persoonlijk eigenlijk veel meer kan waarderen. Als je dat allemaal kunt ben je niet dom, en nu, tijdens je puberteit, is het tijd omdat soort dingen te leren!

Lelijk... Ik kan mezelf ook niet bijzonder mooi vinden, maar lelijk? Nee! Niemand is lelijk! Ik zal binnenkort eens kijken of je een fotoboekpagina hebt, dan kan ik het zelf zien, maar ik ga er zeker niet van uit dat ik een foto van jou lelijk zal vinden. Mensen zijn namelijk niet lelijk om een bril of een beugel of jeugdpuistjes of scheve oren. Mensen zijn mooi, allemaal. Ja, heel idealistisch gezegd, maar ik vind het echt zo.

Kop op AW, probeer eruit te komen! Doe dingen die je leuk vindt, maak je eigen plannen, vorm je eigen meningen! Je kunt eruit komen! Neus in de lucht en ga op je doel af!

-x- Nona

[Kazanka]

Om even een leuk verhaal te vertellen.

De periode die je als adolescent beleefd is enkel een grote zoektocht. Je vormt een eigen mening, je zoekt je eigen interesses en beland met wat geluk bij mensen waarmee je gedeelde interesses hebt. De toekomst komt dichterbij, je maakt een plan. Welke studie ga je bijvoorbeeld volgen? Blijf je nog thuis wonen, zoja hoelang nog? Het begin van een weg die ergens moet uitkomen, je weet ongeveer wel waar, maar laat ruimte open voor veranderingen. Deze periode duurt bij de ene persoon 2 jaar, bij de ander 35, bij sommigen eindigt deze periode nooit. Het wordt ook wel 'de zoektocht naar de rode draad in het leven' genoemd

Ik ben een persoon waarbij er geen draad is. Ik ga studeren, waarom? Dat weet ik zelf ook niet bepaald, het was de keuze tussen studeren en werken, dan maar studeren, dacht ik. (Deze beslissing kwam voort uit een gezinsgesprek)
Voor de rest twijfel ik overal aan, de grootste twijfel ligt in de weg die ik zal inslaan. Richting dood of richting maatschappij. Tot nu toe zie ik weinig argumenten voor de richting van de maatschappij. Mocht ik toch de maatschappij verkiezen, dan heb ik geen enkel doel voor ogen. Is het dan de moeite waard om te wachten tot het doel zich eindelijk prijs geeft? Zoja, waarom...