Not a god damn thing, deel I - III

[Anathema]

Wat doe je als het leven je verveelt? Wat doe je als je weer een weddenschap verloren hebt? Wat doe je als je weer een nieuwe leugen ontdekt? Wat doe je als je geliefde weer eens met pantoffels naar je gooit? Wat doe je als je teennagels uitvallen? Hetzelfde als je altijd doet: not a god damn thing.

I

Het was zondagavond. Gisteren was er een feestje geweest in de Oude Hoeve, om Johans verjaardag te vieren. Eenenveertig is hij geworden. Proficiat, nog enkele jaren en je bent fysiek dood. Mentaal is hij al jaren geleden overleden, na de scheiding van zijn vrouw Katie. Echt een prachtmeid, eigenlijk veel te goed voor hem. Jammer genoeg kwam zij daar na vier jaar ook achter. En toen begon het neuken. Ze ging in bed, kroop in achterbanken en sprong op keukentafels met bijna alle mannen in een straal van vijf kilometer. Zelfs ik heb samen met haar Johan bedrogen. Hij is er nooit achter gekomen. Proficiat met je verjaardag, Johan. Nog eventjes.

Er is niks op televisie, dus staar ik maar naar het plafond. Mijn hand zoekt naar de fles whisky die ergens naast me op de grond zou moeten liggen. De fles is leeg. Niet half leeg of half vol, zoals sommige idioten die eens lekker filosofisch of wat dan ook willen doen zeggen. Gewoon plain empty. Dat valt tegen. Kon ik maar voor eeuwig dronken zijn, dan hoefde ik nu niet op te staan om een nieuwe fles vloeibaar escapisme te vinden. Blijkbaar is hier gisteren ook nog een feestje geweest. Er zijn vlekken op het tapijt, er ligt een condoom op de salontafel - ik hoop dat die van mij is -, in een Made in China vaas siert een braadworst met een identity crisis en dan is men blijkbaar ook nog zo vriendelijk geweest een hindernissenparcours bestaande uit glasscherven achter te laten en mijn schoenen staan aan de overkant.

II

Niets is beter dan om vijf uur ’s morgens de miserie uit je lijf te pissen. Het geluid van een gouden urinefonteintje dat met een mooi, welgemikt boogje terechtkomt in mijn urinoir klinkt als een serenade in mijn oren. Ik word er haast euforisch van. Mijn spiegelbeeld kijkt me een beetje verstard aan. Vast verwonderd van mijn oogverblindende schoonheid. Met mijn vrije hand wrijf ik door mijn haar en ik lach een beetje mislukt. Hij knipoogt naar me. Godverdomme, ik ben knap. Bij het afschudden geeft mijn lul een staande ovatie voor mijn sierlijkheid. Daar sta ik dan, een prachtige man met lange haren die met een mislukte glimlach zijn stijf lid een beetje staat af te schudden. Ik kan mijn ogen maar niet van mezelf afhouden. Mijn broek en onderhemd gooi ik van mijn lijf op de grond. Dus dit is hoe ik eruit zie voor al mijn minnaressen nadat ik hun minderwaardig, haast zielig lijfje gepenetreerd heb. Was er maar een vrouw zo schitterend als ik.

De mooiste vrouw waar ik ooit de liefde – of eerder: de lust – mee heb bedreven was een échte vrouw. Ik bedoel een vrouw die al veel heeft gezien in haar leven. Een vrouw waarvan de stem al wat schor is door de grote hoeveelheden tabaksrook en cocktails die ze door haar keel heeft gejaagd om de zoveelste man uit haar leven te bannen. Een vrouw die nooit jonger is dan dertig. Een mature femme fatale, wat dezer dagen universeel een MILF (voor de leken: Mom I’d Like to Fuck) wordt genoemd.
Ik was eenentwintig, aldus jong, dom en natuurlijk verdomd knap. Mijn leven bestond uit drinken, drugs, seks en, als er nog wat tijd over was, studeren (Germaanse talen in Leuven). Samen met mijn kotgenoot Rob ging ik elke nacht vertier zoeken in de plaatselijke cafés. Daar begaven we ons altijd bij de eerstejaars studentes. Deze waren immers het vrije studentenleven nog niet gewoon en dan ook makkelijk te verleiden. Na een kwartiertje kozen we een prooi en trakteerden haar de ene pint na de andere. Als ze naar huis wou gaan, zeiden wij – echte gentlemen – dat ze daar niet toe in staat was, en vertelden we haar nare verhalen over jonge meisjes die op de verkeerde plek terecht kwamen. We namen haar dan mee naar ons kot zodat ze in alle veiligheid kon overnachten. Uiteraard moest ze wel een “kleine prijs” betalen, al zou ik het zo niet durven noemen vermits ik en mijn gezel knappe gasten waren. Begrijp me niet verkeerd, we dwongen haar niet tot geslachtsgemeenschap. Zij waren vaak zo dronken en wij waren altijd zo onweerstaanbaar dat ze niet anders konden dan instemmen. Het was dus wettelijk allemaal in orde. Illegale seks is voor watjes.

Op een zekere dag waren er geen waardige eerstejaars te bespeuren. Na enkele uren tevergeefs zoeken besloot Rob terug te keren naar ons kot. Ik had echter zin in een avondwandeling en maakte een ommetje door het park. Met een broek vol goesting en omdat ik het altijd al eens had willen doen, sloop ik stiekem achter een struik en begon mijzelf te bevredigen. Dit ging allemaal goed en wel, totdat er plots een schoen met een flinke kracht tegen mijn achterste geduwd werd, waardoor ik met mijn lul in de hand op de grond tuimelde.
“Ja, lap. Daar hebben we het. Oftewel word ik nu beroofd oftewel kan ik spoedig een stokachtig voorwerp in mijn anus verwachten”, dacht ik.
Kort erna voelde ik een metaalachtig voorwerp in mijn hals dat dit vermoeden leek te bevestigen. Toen de persoon mij echter omdraaide zag ik lang haar en een stel borsten, wat niet overeenstemde met het door mij al opgestelde profiel van mijn agresseur.
“Hou je muil of ik ram dit mes je strot in.”
De schim met borsten en lang haar trok haar rok omhoog en greep me met mijn piemel. Ik wist niet wat ik moest doen of wat ik moest denken. Aan rationaliteit heb je niet zoveel in zulke situaties dus liet ik mij leiden door mijn gevoel.
“Haal die grijns van je gezicht af.”
Ik was zelf een beetje verrast dat ik aan het grijnzen was. Ik bedoel, ik werd eigenlijk brutaal verkracht door het zwakkere geslacht. Natuurlijk gebeurde dit dan weer nét op een nacht dat ik geen sekspartner kon vinden, en nog wel door een – voor zover ik kon zien – zeker niet onaantrekkelijke vrouw. Het voelde aan alsof God mij gemaakt had om elke nacht minstens één vrouw te neuken, hoe dan ook, of ik het nu wilde of niet.
Ik vroeg me af waarom ze niet gewoon één of andere tak had gebruikt die in de buurt lag. Zomaar een wildvreemde man aanvallen voor wat seksueel genot is eigenlijk wel een beetje overdreven. Maar goed, het ware zo, en het was ook beter zo. Het hele spel duurde een tiental minuten. Als ik kreunde duwde ze haar mes harder tegen mijn keel. Dit begon ik na een tijdje wel kinky te vinden. Ik betrapte mezelf er zelfs op af en toe eens te kreunen gewoon om dat gevoel van levensbedreiging nog eens te kunnen ervaren. Op het einde begon ze zelf wat piepgeluidjes te maken en toen kwamen we – geloof het of niet – net op hetzelfde moment klaar. Ik denk trouwens dat zij de enige vrouw is die ik al heb kunnen doen klaarkomen.
Als teken van afscheid spuwde ze in mijn gezicht en daarna liep ze weg. Uit mijn leven zou ze echter nooit meer verdwijnen. Het mooiste schepsel dat ik ooit heb mogen bewonderen, mijn Zwarte Koningin gehuld in de schaduw van de natuur, de lust.


III


De zon begint op te komen. Ik trek mijn beste kleren aan en besluit een ochtendwandeling te maken. Als ontbijt neem ik de braadworst die in de vaas stond. Bij het openen van de voordeur neem ik een flinke hap om met volle moed de stad tegemoet te kunnen gaan. De straatlantaarns zijn nog aan, iedereen slaapt nog. Ik slaap eigenlijk ook nog half maar dat is normaal voor mij. Sinds mijn elfde levensjaar heb ik moeite met het uit elkaar houden van realiteit en fantasie. Het begon allemaal onschuldig, zo droomde ik ooit dat mijn penis van mijn lijf was gevallen. Ik moest erg fel plassen en liep hysterisch naar mijn moeder om te zeggen dat ik het niet kon omdat mijn piemeltje lopen was. Ze heeft me toen tien minuten door elkaar geschud en toen besefte ik dat ik haar schoenen, broek en onze kater Eugène flink in de zeik had gezet.

Het werd pas erg rond mijn zeventiende. Op één of andere fuif had ik mijzelf bezat omdat het net uit was met mijn vriendin. Voor ik het wist lag ik ergens in een smerig struikje met de toen eenentwintigjarige Tanja te neuken. Drie jaar voordien had ik elke nacht over haar gefantaseerd tijdens mijn rituele zaadlozingsessies, en nu dacht ik dus ook gewoon dat ik aan het dromen was. “Hé, ik kan gewoon doen wat ik wil” en zoals elke normale tienerjongen in een droom zou doen begon te zingen tijdens het neuken. Ik stond op, ontdeed mij volledig van mijn kleren en begon schreeuwend in het rond te lopen en met mijn armen te wapperen, alsof ik elk moment kon wegvliegen. Tanja werd boos en zei dat ze ons nog zouden zien. Ondertussen waren er al een vijftal jongelingen op een veilige afstand komen toekijken. Wat er daarna is gebeurd herinner ik mij niet zo goed meer. Naar het schijnt ben ik hen gaan uitdagen tot een zwaardgevecht, waarbij ik met één of andere gebaar suggereerde dat dit met de penis gevochten moest worden tot de dood.

De volgende ochtend werd ik gewoon thuis wakker met een helse kater. Ik had niet stilgestaan bij het feit dat ik mentaal misschien niet in orde was. Ik dacht dat elke zatte tiener wel eens in het openbaar met zijn lul begint te zwaaien. Het was pas enkele weken later dat mijn ouders mij vertelden over voorgaande incidenten en dat ze het misschien beter vonden als ik een tijdje in een psychiatrische instelling zou verblijven.

Ik moet zeggen dat ik me in het begin stoorde aan de toon, maar na de verkrachting door de vrouw in het park begon ik sympathie te voelen met de hoofdpersoon, vooral omdat ik mezelf ook weleens afvraag of ik er niet van zou kunnen genieten.
Het einde is onverwacht, maar des te leuker, omdat er op het eerste gezicht geen aanleiding is tot opname, als je het dan terug leest denk je: zou best kunnen. Maar het onbegrip, en dus de sypathie, naar de hoofdpersoon overheerst.

Aan de zinsopbouw kan hier en daar nog wel wat gesleuteld worden, vooral in de eerste alinea, maar verder in het stuk leest het lekker weg.

BDG

[Anathema]

Dank u wel voor de commentaar. Ik ben het ongeveer met alles eens. Heb ook al vaak iets proberen te doen aan die ietwat gebrekkige zinsconstructies maar ik het moeite om erachter te komen wàt er nu precies aan schort.
Wat ik je wel wil vragen: je stoorde je aan de toon? Bedoel je daarmee de schrijfstijl of de arrogantie van het hoofdpersonage?

En laat mij nog even verduidelijken: het verhaal is nog niet af. Ik ben momenteel aan deel IV bezig.

[I C U]

Het einde is onverwacht. Vind ik netjes. Verder ben ik het met BDG eens dat de zinsconstructies hier en daar beter kunnen. De hoofdpersoon mag ik niet zo, maar dat komt vast door zijn arrogantie

Het vervolg zal ik zeker lezen

Ik vind het wel leuk om te lezen
Ben alleen benieuwd wat er verder nog komt, maar da's een mooie reden om te blijven lezen

Eh verder heb je ergens oftewel..oftewel.. zijn en dat moet denk ik ofwel.. ofwel.. zijn. Verder niet zoveel aan te merken !

[Pisvlekje]

Oh, echt geniaal stukje!

Vooral het einde, erg leuk.
Ik wacht op het tweede deel!

ik vond juist het begin leuker - ook de toon-. Leuk om te lezen, maar misschien zou gewoon een keertje ''herschrijven'' het stuk hier en daar wat opfrissen. Niet dat er véél anders zou moeten, maar zoals er al zeiden, soms wat zinsconstructies. Verder vind ik het aan het einde een beetje te verhalend worden, ik weet het niet, de ''vaart'' is er dan een beetje uit.
Nieuw stuk zeker posten!

[Fayelinde.]

Ik vind het mooi, niet mijn stijl maar het heeft wel iets én het is goed geschreven.

Aan de manier waarop jij schrijft dacht ik wel dat je al een stuk ouder was, maar neen dus.

[Antubis]

Idd.. in het begin is de toon wat arrogant. Maar na een tijdje is het eigenlijk wel grappig. Ben benieuwd hoe het verder gaat. Tot nu toe zou ik het boek/verhaal/ding blijven lezen.