De laatste dans (verhaal)

[Angeles]

De laatste dans

Het was gaan regenen toen Ton van Woerd in de auto stapte. Het goudgele licht van de straatlantaarns weerkaatste in de regendruppels en de glanzende plassen op de straat. Tevreden legde hij zijn handen om het stuur heen. Sinds vandaag had hij, na een jaar, eindelijk zijn rijbewijs terug. Voorwaardelijk.
Hij vroeg zich nog steeds af of het ongeval zijn schuld was geweest. Volgens de rechter wel. Dat ene glas dat hij te veel was gedronken, was hem fataal geworden. Het had hem de veroordeling voor rijden onder invloed opgeleverd. Hij wist niet meer wat er was gebeurd. Aan de ene kant probeerde hij die avond, nu ruim een jaar geleden, te vergeten, aan de andere kant was hij nog steeds op zoek naar de waarheid. Voor zichzelf. Zijn veroordeling kon hij niet meer terugdraaien. Hij had het gevoel dat hij dat stempel voor altijd met zich mee zou dragen. Wat er ook was gebeurd.
Het was harder gaan regenen. De straten waren leeggelopen. De mensen zaten binnen, bij de warme haard. Toen hij de hoek om sloeg, zag hij in de verte een meisje lopen.
Ze droop van de regen. Ton overwoog even om haar een lift aan de bieden, maar bedacht zich direct. Welke jonge vrouw stapte er nou zomaar bij een vreemde in? Ze zou hem aanzien voor kinderlokker. Ze had een mooi postuur. Rank en slank, ze bewoog ook zo soepel. Haar gezicht kon hij niet zien. Ze had bruin haar. Opgestoken. Het was een beetje uitgezakt door de regen. De capuchon van haar rode jas had ze niet opgezet. Ze had haar hoofd iets naar voren gebogen. Haar handen diep in haar zakken.. Haar lichaam mooi rechtop, ze hield flink de pas erin.
Hij besloot haar te passeren. Hij wist niet waarom, maar hij was nieuwsgierig naar haar gezicht. Hij stelde zich voor dat ze lavendelblauwe ogen had, een kleine neus en volle lippen met rechte, witte tanden erachter.
Op het moment dat hij gas gaf, besloot het meisje plotseling over te steken. Midden op de weg bleef ze staan. Hij remde en tegelijk probeerde hij uit te wijken. Hij wist dat het te laat was. Een kort moment keek hij haar recht aan. Toen kwam de klap.

De hele ochtend al had Lena rek- en strekoefeningen gedaan. Geoefend aan de barre op haar kamer. Ze voelde een helse pijn in haar tenen. Even trok ze haar spitzen uit en zacht masseerde ze haar voet. Toen zette ze de radio aan, pakte een stukje chocola van de reep die ze in de onderste la van haar bureau verstopt had en met haar rug tegen de muur ging ze op bed zitten.
Straks moest ze naar de balletschool. Generale repetitie. Werken, hard werken voor vanavond. Dan zou ze over het toneel zweven, bewonderd worden door tientallen, nee, honderden mensen. Honderden mensen zouden voor haar klappen, om haar juichen, behalve haar moeder.
Haar moeder zou waarschijnlijk na de opvoering aanmerken dat ze die draai net iets vloeiender had moeten maken. Dat ze net iets soepeler door haar knieën moest buigen en dat ze toch echt nog niet lenig genoeg was om een professioneel danseres te worden. ‘Oefenen, Lena. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Dat zul je toch moeten aanleren als je door wilt in dit vak, of wil je soms liever van negen tot vijf op kantoor zitten, net als andere meisjes? Je vader en ik liggen krom voor jou, maar van jouw kant moet er ook iets komen. Jouw houding deugt niet kind, je zult toch…’

De stem van haar moeder in Lena’s hoofd werd onderbroken door een fel getik op de deur, gevolgd door de stem van haar moeder in het echt. ‘Zit je nu alweer te niksen? Je bent alweer veel te laat je bed uitgekomen, dat heb je als je iedere nacht ligt te lezen. Dat wil ik niet meer hebben, dat heb ik je toch al verteld. Wat eet je daar nu weer? Chocola? Wil je soms nog verder dichtgroeien? Op die manier wordt het nooit wat met jou. Vooruit, hier met die chocola, en oefenen. Over een uur verwacht ik je beneden.’
Met een luide klap sloeg ze de deur achter zich dicht. Stap, tik, stap, tik, daar ging ze met haar stok naar de trap. Lena haatte het geluid. Zuchtend trok ze haar spitzen weer aan.

Twaalf jaar geleden. De eerste balletles. Lena had het machtig interessant gevonden. Vijf jaar was ze geweest en ze vond het prachtig, die mooie roze schoenen, dat balletpakje. Zo echt. Ze vond het ook leuk om te dansen. Uitvoeringen vond ze spannend. Ze herinnerde zich hoe trots haar moeder was geweest, die eerste keer. Toen nog wel.
Al snel was de glans er vanaf gegaan. Alles leek om ballet te draaien. Ook op momenten waarop Lena er geen behoefte aan had. Jaloers had ze gekeken naar meisjes die na de balletles nog even mochten buitenspelen, inplaats van urenlang te oefenen. Voor wie het gewoon een hobby was. Meer niet. Meisjes die naar een gewone middelbare school gingen, waar ze hun eerste vriendje kregen en meidengeheimen deelden met andere meisjes. Lena moest aan het einde van de basisschool naar het conservatorium. De sfeer was er voortdurend gespannen, de leerlingen fanatiek. Alles was er een competitie. Er was één verschil tussen Lena en de rest. De andere meiden wilden dit zelf. Lena niet.

Jaren ervoor was haar moeder één van die meiden geweest. Zij had rondgelopen op dezelfde plaats als Lena, had in dezelfde schoolbankjes gezeten. In dezelfde lokalen gedanst. Haar moeder had niets liever willen worden dan ballerina. Ze wist dat het haar was gelukt, ze wist het. Als ze op haar zeventiende dat ongeluk maar niet had gehad. Als ze maar beter had uitgekeken. Na het ongeluk was al snel duidelijk dat ze nooit meer normaal zou kunnen lopen, laat staan dansen.
Lena’s moeder was een verbitterde, teleurgestelde vrouw geworden met nog maar één kans op succes in de balletwereld. Lena.

Om half twaalf stapte Lena in de auto van haar vader. Ze zag hoe de meisjes uit haar buurt op het bankje aan de overkant met elkaar zaten te kletsen. Lena kende hen alleen van gezicht. Soms, als ze op zaterdagavond weer eens vroeg naar bed moest, zat ze voor het raam en zag ze hoe ze met de fiets de stad in gingen. Hoeveel plezier ze met elkaar maakten.
Toen ze een jaar of veertien was, had ze al eens aangegeven dat ze liever niet meer wilde dansen. Niet zo fanatiek. Haar moeder was woedend geweest. Teleurgesteld. Wanhopig. Lena had die blik in haar moeder’s ogen niet kunnen verdragen. Ze moest doorgaan. Haar moeder zou het niet verdragen als ze stopte. Dat had ze haar allang duidelijk gemaakt.

Het werd een lange, zware dag. Zoals altijd was ze bloednerveus voor het optreden. Ze streek zachtjes met haar handen over de gladde kousen, het ivoorkleurige satijn van haar pakje. Het voile rokje om haar heupen. Het was weer tijd. Ze mocht niet falen. Dat werd niet getolereerd.

Ze zweefde over het toneel, net als in haar droom. Alsof ze een veertje was. Haar ogen gleden over het publiek. Op de eerste rij, haar moeder. Een ontevreden gezicht, net als altijd. Haar armen strak over elkaar geslagen. Haar lippen op elkaar geklemd. Haar mondhoeken naar beneden. Haar ogen iets toegeknepen. Het was donker, maar Lena kon dat gezicht precies uittekenen. Eigenlijk keek ze bijna altijd zo. Ontevreden of zielig.
Ze is net de koningin zoals ze daar zit, dacht Lena. Hoe ik ook mijn best doe, het is nooit genoeg en het zal nooit genoeg zijn. Ze heerst over mijn leven. Ik wou dat ik mank was, net als zij, dan kon ik ook lekker doen wat ik wilde en de baas spelen over alles.

Lena schrok van haar gedachte. Snel keek ze naar haar moeder, alsof ze bang was dat zij kon horen wat ze zojuist had gedacht. Ze voelde hoe ze afgeleid was, ze voelde hoe haar voet weggleed, hoe ze op de grond viel. Ze zag de afkeuring op haar moeder’s gezicht. Een fractie van een seconde. Ze krabbelde overeind en probeerde zich te herstellen, maar ze wist dat het te laat was.

In de auto voelde ze haar knie behoorlijk, haar enkel ook. Pijnlijker nog waren de woorden van haar moeder. ‘Dat heb je nou als je niet voldoende oefent. Het is ook altijd hetzelfde met jou, je bent gewoon lui en ongemotiveerd. Heb je er wel eens aan gedacht dat er ook mensen in de zaal kunnen zitten die voor jou en mij belangrijk zijn? Als die jou hebben zien dansen als vanavond kun je het wel vergeten, Lena. Als we thuiskomen ga je meteen je bed in. Het is over en uit met dat gelanterfant. Vanaf nu ga je maar eens een beetje waardering tonen voor wat je vader en ik allemaal voor jou doen.’
De toon was hard, met een randje van huilerigheid. Die vervelende gekwetste blik die weer in haar moeder’s ogen lag. Alsof haar een groot onrecht was aangedaan. Lena had het gevoel dat ze moest overgeven. Ze zweeg.

Thuis wachtte ze tot ze haar moeder naar bed hoorde gaan. Stap, tik, stap, tik, daar ging die rotstok weer door de gang. Stap, tik, stap, tik, stilte. Zo zacht als ze kon trok Lena haar lange broek en haar jas aan. Zachtjes sloop ze naar beneden.

Het was gaan regenen, voelde ze. Ze genoot van de regen op haar huid. Lena kwam haast nooit buiten, op het stukje tussen de voordeur en de auto na. Ze sloeg een hoek om, nog een hoek. Wat moest het heerlijk zijn om nooit meer te kunnen dansen. Nooit meer op een rantsoen van water, komkommer en sla gezet te worden. Nooit meer iedere vrije minuut van de dag in te hoeven leveren om te oefenen tot ze er gek van werd. Ze keek naar de staat. De regen spatte op het asfalt. Even keek ze om. In de verte zag ze twee grote, geelwitte koplampen. De auto kwam steeds dichterbij, ging harder rijden. Ze liep door, een paar meter, en toen deed ze het. In een impuls rende ze van de stoeprand af. Ze wist dat hij haar niet meer kon ontwijken. Ze zag hoe hij het stuur omgooide, ze hoorde zijn remmen piepen, ze zag zijn verschrikte ogen achter zijn donkere bril. Toen was er alleen nog maar een klap.



Jonge balletdanseres overleden bij auto-ongeluk

Den Haag – van één van onze verslaggevers. Op
zaterdagavond is de 17-jarige L. van M. betrokken ge-
raakt bij een ongeluk. De automobilist, T. van W., is
gearresteerd. Hij is al eens eerder betrokken geweest
bij een ernstig verkeersongeval. T. van W. had sinds
korte tijd voorwaardelijke rijbevoegdheid. Binnenkort
zal hij opnieuw voor moeten komen.
De jonge balletdanseres, die slechts enkele maanden ge-
leden examen heeft gedaan aan het Koninklijk Conservatorium, overleed
ter plekke aan haar verwondingen. De politie spreekt van
een dramatisch ongeval.

Ahhhhhh... zielig!
Verder weinig opmerkingen over de stijl - die is goed - en over de spelfouten, behalve deze:

Haar moeder zou waarschijnlijk na de opvoeding aanmerken dat ze die draai net iets vloeiender had moeten maken.
Is het niet opvoering in plaats van opvoeding?
De automobilist, T. van V., is ....
Hij heet Tom van Woerden... dan zou het T. van W. moeten zijn.


Maar verder: briljant!

[Angeles]

Krummeltje schreef:
Ahhhhhh... zielig!
Verder weinig opmerkingen over de stijl - die is goed - en over de spelfouten, behalve deze:

Haar moeder zou waarschijnlijk na de opvoeding aanmerken dat ze die draai net iets vloeiender had moeten maken.
Is het niet opvoering in plaats van opvoeding?
De automobilist, T. van V., is ....
Hij heet Tom van Woerden... dan zou het T. van W. moeten zijn.


Maar verder: briljant!

Thnx, ik heb die dingen veranderd.

[Vlooienband]

Droevig... en mooi. Goed geschreven, erg mooi. Ik kon me ook heel goed inleven in het stuk, echt heel goed in Lena.
Heel gaaf geschreven. Bravo.
Super, heel mooi. Vooral het krantenbericht doet het 'em, die formaliteit creërt afstand, terwijl de lezer zelf nog goed in Lena 'zit.'
Misschien kan je het krantenbericht een ander lettertype geven, in je word-bestand op je eigen comp?


Je gebruikt 'ton' vaak, de naam (in het begin).
Het boeit.
"Aan de ene kant probeerde hij die avond, nu ruim een jaar geleden, te vergeten. Aan de andere kant was hij nog steeds op zoek naar de waarheid. "
Samenvoegen, denk ik.
"Het was harder gaan regenen, zag hij. De straten waren leeggelopen. De mensen zaten binnen, bij de warme haard. Toen hij de hoek om sloeg, zag hij in de verte een meisje lopen."
Hinderlijke herhaling: zag hij. Hoewel het ook een bepaalde stijl is.
wat zijn 'spitzen?'
"haar spitzen uit en zacht masseerde ze haar voet. Toen zette ze de radio aan, pakte uit de onderste la"
Hinderlijke herhaling: uit

Scimmia schreef:
wat zijn 'spitzen?'

Spitzen zijn toch van die balletschoentjes?

Heel mooi verhaal!
Mooi, levendig geschreven. Ik kon me heel goed inleven.

sorry.. ik weet nooit zulk goed commentaar te geven

[Ieke]

Jee, wat een triest verhaal. Jammer dat het zo moest aflopen. Maar toch vind ik het wel mooi. J
Enkele puntjes van commentaar:
In het schuine stukje heb je eis van 3 keer “aan” aan het begin van de zin achter elkaar. (“Aan de ene kant”, “Aan de andere kant” en dan “Aan zijn”) Die eerste 2 moeten wel zo blijven, maar die laatste vond ik wel wat hinderlijk.
Verder vraag ik me af of het niet ballet academie moet zijn ipv conservatorium. Mijn idee bij conservatorium is dat het voor muziek is, instrumenten bespelen en dat een academie (met ballet ervoor al helemaal ) voor ballet is. Ik ben een leek op dit gebied, dus als ik het fout heb moet je het me maar zeggen. Ik wil nu wel weten hoe het zit.

[Angeles]

Ieke, thnx voor je commentaar. Het conservatorium is zowel voor muziek en dans. Ik heb er ook niet heel veel verstand van, hoor. Maar dat wist ik wel. Dank je voor je reactie.

Ja, erg mooi verhaal. Droevig ook voor Ton, die eigenlijk ook een beetje slachtoffer is.

Wat ik vooral leuk vind in dit verhaal is dat je twee kanten op kan. Omdat de moeder ook een ongeluk gekregen heeft, weten we nog niet hoe we dat eerste, schuine stuk moeten plaatsen.
Heeft dat al plaatsgevonden en is de moeder het slachtoffer, of moet het nog gebeuren en is Lena het slachtoffer. Het laatste blijkt waar. Tragisch.

Als advies zou ik kunnen zeggen dat je op moet passen met de moeder. Er bestaan wel degelijk ouders die hun eigen, mislukte ambities op hun kinderen projecteren, maar of dat in deze extreme mate gebeurt? Ook de afwezigheid van vader in het geheel is merkwaardig. Het krijgt bijna een Roal Dhal draait, die zijn kinderen ook altijd laat martelen door verschrikkelijk onredelijke ouders. Kijk er dus voor uit dat je het er niet te dik oplegt.

Verder, prachtig verhaal.

LUH-3417