van verliefdheid naar liefde: iedereen gaat voor de bijl

[de abt van sion]

Iedereen is wel eens een keer verliefd geweest. Iedereen heeft daarom wel een idee van wat dat ongeveer is. Er is - kort door de bocht - een preliminair stadium, dat wil zegen: een stadium van primaire verkenning, dan komt er een periode van elkaar beter leren kennen, waarbij de liefde langzamerhand een steeds grotere rol begint te spelen, en tenslotte verandert de verliefdheid in liefde. Wat ik interessant vind, is op welk moment die omslag van verliefdheid naar liefde plaatsvindt, die maakt dat je iemand de liefde kunt verklaren.

Een tweede punt waarover ik wel eens iets meer zou willen weten, is: hoe staan we tegenover iemand die verliefd op ons is en ons de liefde verklaart. Persoonlijk denk ik dat zo iemand op dat moment de hoogst mogelijke graad van schoonheid heeft bereikt en dat je dus uitermate omzichtig met zo iemand moet omgaan. Zo iemand stelt zich tot in het uiterste kwetsbaar op. Je ziet een mens zelden zo mooi als op dat moment.
Kun je zo iemand afwijzen? Ik denk dat het barbaars is, want het is altijd een toenemende gezamelijke omgang die tot de verliefdheid leidt. De ander wordt zo verliefd omdat jij het hebt toegelaten.

Dus: 1) Op welk moment durf je tegenover de ander toe te geven dat je verliefdheid zozeer gerijpt is, dat je de stap naar de liefde aandurft? en 2) Kun je, of: is het verantwoord de zinderende schoonheid van iemand die verliefd op je is, weerstaan?
Ik ben benieuwd hoe jullie tegen deze twee zaken aankijken.

Niets van waar... je kunt ook verliefd worden op iemand die helemaal niet weet dat je verliefd op hem bent, en reken maar dat dat heftig kan zijn.
Kan overigens best mensen die verliefd op mij zijn weerstaan I'm coo' like that

[Fade of Light]

ik denk, jaja zelfs ik denk en nog wel rond deze tijd, dat je teveel zoekt naar een omslagspunt, terwijl dat er niet is. HEt is een traject..En ook daarvan kun je niet zeggen wanneer he tbegint en eindigt.

de abt van sion schreef op 06-10-2003 @ 00:56:
1) Dat zeg je nogal stellig. Toch geloof ik dat niet echt. Verliefdheid is een groeiproces, waarbij krachten in werking treden die zelfs een fysieke verandering tot gevolg hebben: je wordt op je mooist, en je stelt je optimaal open voor de ander. Dat moet door de ander worden opgemerkt. Zeker als het heftig is.
2) Geloof je dat zelf?

Hou alsjeblieft op met die eentjes en tweetjes, dat maakt met jou discussiëren heel erg vermoeiend.

Ik kan beide stellig zeggen, omdat ik beide heb meegemaakt. Goed, ik vermoed dat de jongen in kwestie uiteindelijk wel doorhad dat ik hem leuk vond, maar ook niet meer dan dat. In elk geval zou als hij het wél wist, jouw tweede theorie ontkracht zijn, want hij is nooit verliefd op mij geweest.
Het tweede geval is dus ook voorgekomen, en ik ben niets met die jongen begonnen, heb een relatie met hem afgewezen. Ik kan niet zeggen dat ik nooit met hem gezoend heb, maar dat was ook voordat hij verliefd op mij was. In ieder geval heeft zijn verliefdheid mij nooit op hem verliefd laten worden.
Overigens heb ik ook eens verkering gehad met een jongen die ook uitermate verliefd op mij was, en ik niet op hem. Ik kon hem in dit geval inderdaad niet weerstaan, in de zin van dat ik hem niet af kon wijzen. Ik ben echter nooit verliefd op hem geweest, en daarom is het dus ook weer uitgegaan.

[Gothic]

de abt van sion schreef op 06-10-2003 @ 00:39:
Dus: 1) Op welk moment durf je tegenover de ander toe te geven dat je verliefdheid zozeer gerijpt is, dat je de stap naar de liefde aandurft? en 2) Kun je, of: is het verantwoord de zinderende schoonheid van iemand die verliefd op je is, weerstaan?
Ik ben benieuwd hoe jullie tegen deze twee zaken aankijken.

Allereerst, leuk topic.

1) Het moment waarop verliefdheid overgaat in liefde. Dan zal ik vanaf dat moment: 'ik hou van jou' zeggen. Wanneer zo'n moment is weet ik niet, want in het begin van een relatie kan je zo ontzettend veel voelen, wat eigenlijk voornamelijk bestaat uit hormonen, verliefdheid en evt. lust. Bij mij gaat er een redelijk lang proces overeen. Ik moet hem echt vertrouwen, ik moet van hem weten dat hij het meent en redelijk serieus is, maar ik moet ook van mezelf weten of het serieus is. Het moment is denk ik niet te omschrijven, maar als ik het voel, dan zal ik komen met de 4 woordjes... als ik niet te zeker ben, zal ik wachten tot hij komt met die woorden, tenzij die woorden voor hem weinig betekenen en hij het in week 2 al zegt...

2) Net als Morgan ben ik er toch stellig van overtuigd dat je best op afstand verliefd kunt zijn. Gewoon omdat je iemand ontzettend aantrekkelijk vindt. Misschien spelen hormonen hoog op hier, misschien niet. Ik heb het wel eens meegemaakt. Maar ik denk toch dat het dan vooral aantrekkingskracht is.
Als je iemand beter leert kennen en dan verliefd wordt, is het idd een groeiproces. Als je iemand dan ook nog graag mag zal het voor mij moeilijk zijn hem af te wijzen. Toch zal ik dat doen op een zo duidelijk mogelijke manier, maar ik probeer hem zo min mogelijk pijn te doen. Het is moeilijk, maar moet toch gebeuren.

't is nogal zwart-wit wat je omschrijft, er zijn zoveel tussen- en zijwegen.

Op het eerste punt heb ik geen standaard antwoord...dat verschilt per persoon en dan weer per persoon op wie je verliefd bent. Mijn huidige vriend wist het van me, later kwam hij er achter dat hij toch ook wel heel erg veel van mij hield, omdat we al zo dicht bij elkaar stonden, konden we het elkaar meteen zeggen. Ik ben sowieso niet iemand van 'o, wat een leuke jongen' en dan op iemand die ik niet ken afstappen. Ik wil alleen een relatie als ik iemand echt ken enz.

Hoe ik tegenover iemand sta die mij de liefde verklaart, verschilt ook en ik denk weer voor iedereen en dan ook weer per persoon die het doet verschillend. Bij mijn vriend vind en vond ik het lief, schattig, enz, omdat het wederzijds is en was. Bij anderen heb ik zo iets van 'ga weg', voel ik me opgelaten en weet ik niet wat ik er mee aan moet. Je kan zo iemand zeker afwijzen, je gaat toch niet niet afwijzen als het niet wederzijds is...? Dat is pas barbaars. Het is lang niet altijd een 'toenemende gezamelijke omgang die tot de verliefdheid leidt', absoluut niet.

@Gothic: drie woordjes...? 'Ik houd van jou' zijn er toch vier? (Ik neem aan dat je die bedoelt iig...)

[Jordi]

de abt van sion schreef op 06-10-2003 @ 00:39:
Iedereen is wel eens een keer verliefd geweest. Iedereen heeft daarom wel een idee van wat dat ongeveer is. Er is - kort door de bocht - een preliminair stadium, dat wil zegen: een stadium van primaire verkenning, dan komt er een periode van elkaar beter leren kennen, waarbij de liefde langzamerhand een steeds grotere rol begint te spelen, en tenslotte verandert de verliefdheid in liefde. Wat ik interessant vind, is op welk moment die omslag van verliefdheid naar liefde plaatsvindt, die maakt dat je iemand de liefde kunt verklaren.

Een tweede punt waarover ik wel eens iets meer zou willen weten, is: hoe staan we tegenover iemand die verliefd op ons is en ons de liefde verklaart. Persoonlijk denk ik dat zo iemand op dat moment de hoogst mogelijke graad van schoonheid heeft bereikt en dat je dus uitermate omzichtig met zo iemand moet omgaan. Zo iemand stelt zich tot in het uiterste kwetsbaar op. Je ziet een mens zelden zo mooi als op dat moment.
Kun je zo iemand afwijzen? Ik denk dat het barbaars is, want het is altijd een toenemende gezamelijke omgang die tot de verliefdheid leidt. De ander wordt zo verliefd omdat jij het hebt toegelaten.

Dus: 1) Op welk moment durf je tegenover de ander toe te geven dat je verliefdheid zozeer gerijpt is, dat je de stap naar de liefde aandurft? en 2) Kun je, of: is het verantwoord de zinderende schoonheid van iemand die verliefd op je is, weerstaan?
Ik ben benieuwd hoe jullie tegen deze twee zaken aankijken.

1) Op je eerste vraag zou ik het antwoord niet weten, maar ik denk dat het inderdaad meer een traject is, zoals Fade of Light zei.
2) Waarom is het nou weer barbaars om iemand af te wijzen die verliefd op je is? Als het toch niet wederzijds is, dan ga je toch geen relatie nemen als je niet verliefd bent op die ander. En je doet ook net alsof het de schuld is van die persoon dat je verliefd op hem/haar zou worden. Misschien wilde hij/zij je alleen als vriend(in), dan is het toch logisch dat je 'toenemende gezamenlijke omgang' hebt?

[Gothic]

Leonoor schreef op 06-10-2003 @ 09:42:
@Gothic: drie woordjes...? 'Ik houd van jou' zijn er toch vier? (Ik neem aan dat je die bedoelt iig...)

je hebt gelijk, ik was in de war met het Engels, daar zijn het er drie

[poesiefox]

Oooh, wat een goed topic! Opeens diepgang op s.com. Op zich kom ik bijna nooit meer, maar hier wil ik toch even het mijne van zeggen.

Ik heb gemerkt dat de verliefdheid van een aanbidder wel degelijk een aanmoedigende factor kan vormen in het verliefd worden op hem. In die zin is verliefdheid een wederzijds gebeuren, een opklimmende spiraal waar je je beiden in begeeft. het is dan ook de bedoeling dat de vlinders omslaan in dat warme diepe volle gevoel in je hartje, waarbij je je het leven zonder die ander niet meer kunt voorstellen en je je spontaan al je armen en benen voor hem zou afhakken. En dat kan snel hoor, heb ik gemerkt.

Maar het tegenovergestelde heb ik ook wel meegemaakt. Hele hordes ongelukkige verliefdheden trekken nu aan mijn geestesoog voorbij, van jongens die mij echt niet zagen staan, maar waarvoor ik toch stevig de bibbers in mijn knieen had. En deze crushes konden lang duren, of maar een paar weken, dat maakte voor de bibbers geen verschil. Houden van is in zo'n situatie een stadium dat je nooit bereikt, het blijft bij vlinders.

Ook het omgekeerde kwam wel voor, als een jongen die ik niet eens leuk vond een diepe passie voor me opvatte.

Wat ik daarmee deed? Het ontmoedigingsbeleid toepassen, afstand creeeren en een beetje krengerig doen, dan zakt die verliefdheid wel weer weg. Je voelt het al van verre aankomen, en als hij mij niet interesseert, ga ik niet een spelletje met hem spelen en hem uitdagen, lief lachen, een babbeltje doen en zijn verliefdheid zien groeien omdat dat zo goed is voor mijn ego.

Niet dat ik hem ga negeren om strikt altruistische redenen hoor, meestal vind ik het hooguit irritant, een aanbidder achter mijn kont aan. Krengerig doen gaat dan helemaal vanzelf.

Een vriend die verliefd op me werd, dat heb ik volgens mij nooit meegemaakt, of het is zo'n ondenkbaar begrip voor me dat ik het niet eens doorheb. Dat zal ook wel ontnuchterend genoeg zijn, dan.

Dus: je hebt gelijk, en ook niet. Het kan, maar het hoeft niet. Maar de lekkerste verliefdheden zijn wederzijds natuurlijk.

de abt van sion schreef op 06-10-2003 @ 11:40:
Dat is maar hoe je het bekijkt.
1) Ja, maar dan til je het meteen op een hoger niveau. Je passeert het fysieke stadium en stapt meteen in op het geestelijke. Maar of er dan meteen sprake is van liefde?
Ik bedoel: ergens is de verliefdheid zo rijp dat er een begin kan worden gemaakt met de liefde. Wanneer is dat moment? Volgens mij zijn mensen zich dat niet of niet voldoende bewust. Is daar iets aan te doen?
2) Niet afwijzen als het niet wederzijds is, is inderdaad barbaars. Maar - stel dat je je potentiële geliefden uit eenzelfde "markt" kiest, wat bepaalt dan dat je voor de een valt en voor de ander niet? Wordt de keuze dan niet erg door de orde van de dag en de context bepaald? En loop je dan niet een te groot risico dat je de verkeerde keuze maakt?
Ik bedoel: speelt er op de achtergrond niet toch (onbewust) een heel zakelijke vorm van overwegen mee?

1) Dat maak jij er van. Ik heb niet gezegd dat ik dat fysieke oversla enz. Ik ben alleen iemand die behalve op gevoel, ook op verstand oordeelt.
2) Dat wordt oa bepaald door gevoel, bij mij iig, ik voel iets of ik voel niets voor de ander. Tuurlijk kun je een verkeerde keus maken, maar dat is bij alles zo. En als je echt 'voor elkaar bent weggelegd', dan komt het weer goed, dat denk ik iig.

de abt van sion schreef op 06-10-2003 @ 11:55:
Tja, dat vraag ik me dus af.

Ik denk dus van wel. Maar goed, das ook maar een mening natuurlijk.

de abt van sion schreef op 06-10-2003 @ 12:04:
Uiteraard. Maar vaak veranderen allerlei omstandigheden zo dat een relatie gewoon niet meer tot stand komt. Mensen wijzen iemand om een of andere onduidelijke reden af, verliezen zo iemand vervolgens uit het oog, beginnen iets met iemand anders, en dan... komt het er niet meer van, hoewel ze in hun hart... Tja. Dat zie ik heel vaak om me heen gebeuren.

Als het echt goed zit, dan verlies je elkaar niet uit het oog, dat hoeft nl niet. Mijn vriend zei in eerste instantie ook dat hij absoluut niet verliefd was, we zijn elkaar niet uit het oog verloren (waarom zouden we?) enz. Inmiddels wonen we 20 maanden samen. En zo ken ik nog wel meer verhalen, gelukkig wel. Maar goed, 't kan natuurlijk ook anders lopen, maar das wel een keuze die je zelf (of eigenlijk meer samen) maakt.

[coecie]

ik ben het er niet mee eens dat alleen wederzijdse verliefdheid echt verliefdheid genoemd mag worden

alle gevoelens die komen kijken bij een wederzijdse verliefdheid, de onzekerheid, de vlinders, het voortdurend aan iemand denken, niet meer kunnen eten of slapen... die heb je ook allemaal als je verliefd bent op iemand die niet verliefd op jou is.

meestal als je verliefd bent, ga je wel je best doen om iemand beter te leren kennen om al je voorgevoelens en ideeën te versterken en erover te kunnen zeggen dat je gevoelens oprecht zijn omdat die persoon het verdient om verliefd op te zijn. in die tijd dat je de ander beter leert kennen hoeft er nog geen sprake te zijn van wederzijdse verliefdheid (of wel, maar dan weet je het nog niet) maar je bent wel bezig elkaar te verkennen

zodra de liefde dan wel beantwoord wordt, ga je inderdaad dieper en wordt het al snel houden van.
als je liefde niet beantwoord wordt, sterft die een meestal langzame dood.

maar ook als je liefde nooit beantwoord wordt kun je wel van iemand houden... je houdt immers ook van je vrienden en van je ouders en van je familie... als de persoon die jij hebt uitverkoren de moeite waard is kun je ook als je liefde onbeantwoord is tot een moment komen waarop je al je ledematen voor de ander zou afhakken.

wederzijdse liefde gaat weliswaar veel en veel dieper, omdat je de diepte ingaat bij twee personen, en dat is dus sowieso twee keer zo diep, maar onbeantwoorde liefde is wel degelijk echte liefde en ook echte verliefdheid

de abt van sion schreef op 06-10-2003 @ 00:39:
Iedereen is wel eens een keer verliefd geweest. Iedereen heeft daarom wel een idee van wat dat ongeveer is. Er is - kort door de bocht - een preliminair stadium, dat wil zegen: een stadium van primaire verkenning, dan komt er een periode van elkaar beter leren kennen, waarbij de liefde langzamerhand een steeds grotere rol begint te spelen, en tenslotte verandert de verliefdheid in liefde. Wat ik interessant vind, is op welk moment die omslag van verliefdheid naar liefde plaatsvindt, die maakt dat je iemand de liefde kunt verklaren.

Een tweede punt waarover ik wel eens iets meer zou willen weten, is: hoe staan we tegenover iemand die verliefd op ons is en ons de liefde verklaart. Persoonlijk denk ik dat zo iemand op dat moment de hoogst mogelijke graad van schoonheid heeft bereikt en dat je dus uitermate omzichtig met zo iemand moet omgaan. Zo iemand stelt zich tot in het uiterste kwetsbaar op. Je ziet een mens zelden zo mooi als op dat moment.
Kun je zo iemand afwijzen? Ik denk dat het barbaars is, want het is altijd een toenemende gezamelijke omgang die tot de verliefdheid leidt. De ander wordt zo verliefd omdat jij het hebt toegelaten.

Dus: 1) Op welk moment durf je tegenover de ander toe te geven dat je verliefdheid zozeer gerijpt is, dat je de stap naar de liefde aandurft? en 2) Kun je, of: is het verantwoord de zinderende schoonheid van iemand die verliefd op je is, weerstaan?
Ik ben benieuwd hoe jullie tegen deze twee zaken aankijken.

1) Zet je die stap zo bewust dan? Ik snap niet precies wat je bedoelt eigenlijk.. Bedoel je met het toegeven van liefde iemand vertellen dat je van diegene houdt?
2) Verantwoord.. Ik weet het niet, moeilijk te zeggen. Wanneer iemand verliefd op je is dan is het zeker zo dat diegene ineens in een bepaald licht komt te staan, in ieder geval als diegene het echt zo serieus bedoeld. Mijn vriend bekende mij zijn verliefdheid en tot op dat moment had ik hem nooit in dat licht gezien, toen pas ging ik nadenken over de mogelijkheid dat ik die liefde zou beantwoorden. Ik heb me volledig open gezet voor zijn gevoel en voor mijn gevoel en daardoor hadden we een hele mooie avond van puur praten, lachen en dansen samen. Die avond voelde ik dat het goed zat, dat er iets was waardoor ik hem een serieuze 'kans' wou geven. De keer erna hebben we zo'n 20 uur samen doorgebracht en in die 20 uur ben ook ik verliefd geworden.

Ik was nooit verliefd op hem geworden als hij dat niet op mij was denk ik, omdat ik hem dan nooit op die manier had bekeken, er vanuit gaande dat er nooit iets zou gebeuren (waarom weet ik niet?).

Wanneer iemands bekentenis oprecht is, wat je wel aanvoelt meestal, denk ik dat het het zo goed als altijd waard is diegene een kans te geven. Te gaan onderzoeken of er ook gevoelens zijn voor die persoon of kunnen komen en niet zomaar diegene afwijzen omdat er tot dan toe geen dergelijk gevoel was.

Edit: Nog een toevoeging (kheb veels te veel te zeggen hierover ).. Ik denk dat jouw tweede theorie ook afhangt van de vorm van verliefdheid van iemand. Sommige mensen zullen verliefd worden op een beeld dat zij van jou geschapen hebben in hun hoofd, een bekentenis van verliefdheid zal dan stukken minder mooi zijn omdat je dit voelt. Mijn eerste vriendje vulde mijn karakter in ("doe niet, dat is niet charmant") en dat voelde ik, hij was niet verliefd op mij, maar op de kim die ik volgens hem was (of dit mede mijn schuld was weet ik niet). Bij mn vriend van nu voelde ik vanaf het prilste begin dat hij me ziet voor wie ik ben en daar verliefd op is en dat maakte hem wonderschoon ja.

Ik denk trouwens dat verliefdheid op afstand wel mogelijk is maar dat dit een bepaalde bewuste keuze is. Ik ben ook tot over mijn oren verliefd geweest op een jongen die ik nooit had gesproken, maar had ik echt gewild dat het iets tussen ons was geworden? Ik denk het niet..

Waarom niet? Hij had een uiterlijk en uitstraling die paste bij datgeen wat ik aantrekkelijk vond, aangezien karakter mij niet bekend was vulde ik dat zelf in. Een object van fantasie wanneer je nog niet klaar bent om echt iets met iemand te hebben, maar hier wel nieuwschierig naar bent.

Ik denk dat verliefdheden op afstand een tussenvorm zijn van interesse en echte verliefdheid waarbij karakter ook meespeelt. De lichamelijke aantrekkingskracht die wel al de kop op steekt. Iemand op afstand is makkelijker lief te hebben, die zal nooit iets fout doen, die zal je nooit kwetsen, die zal geen imperfectheden hebben.

zeik

de abt van sion schreef op 06-10-2003 @ 22:16:
1) Velen zien verliefdheid als een kwestie van hormonen en lust. Ik geloof niet dat ze gelijk hebben. Verliefdheid is een zakelijke kwestie. Een vorm van solliciteren (niet boos worden). Klikt het geestelijk, dan kan de volgende fase in gang worden gezet. In die periode ontwikkelt, of liever: openbaart zich dan de liefde, in twee richtingen. Is dat het geval, dan kun je iemand je liefde verklaren.
2) Ja, dat is een goed verhaal. Zo kan dat heel goed gaan. Eén moet de eerste zijn. Maar jij hebt je opengesteld voor iemand die zich voor jou heeft opengesteld. Dat is precies wat ik bedoel.
3) Een zaak van opvangen van tekenen en signalen. En dus toch: openstaan voor tekenen en signalen.
4) Exact. Dat is precies wat ik bedoel.
5) Met die schoonheid bedoelde ik eigenlijk meer dat iemand die zover is gekomen dat zij/hij op het punt staat jou haar/zijn liefde te verklaren, op zijn best naar voren komt en een zinderende schoonheid bezit, alleen al omdat zij/hij je iets van een dergelijk verstrekkend belang gaat vertellen. Zo iemand stelt zichzelf helemaal open, stelt zichzelf beschikbaar, en is ten diepste kwetsbaar. Zo'n beeld gaat nooit meer uit je geest.

1) Sja.. Ik vind het wel eng om als eerste met zoiets te komen, maar men is mij ook altijd voor geweest met de echte liefdesverklaring, dus is het moeilijk te zeggen wanneer ik daar toe zou komen. Ik hou iig niet zo van het 'ook' (ik ook van jou), ik zeg het liever omdat ik het op dat moment heel sterk zo voel en niet omdat dat bij de ander zo is of om de ander puur te bevestigen. Een bepaald omslagpunt kan ik echter niet bestempelen bij mij en mijn vriend. Het ging al snel erg diep en erg heftig, ik denk omdat we beiden heel erg onszelf waren en de ander daar de ruimte toe gaven.

Het moment dat ik echt heel zeker wist 'ik hou van hem' kan ik wel bestempelen.. Ik had het uitgemaakt, waarin ik me had laten leiden door angst. Ik voelde me toen ontzettend slecht en hij ook, uiteindelijk besloten we te gaan praten en spraken af in de stad. Zodra hij me op me schouder tikte en ik me omdraaide viel al het nare gevoel van me af en we hebben de hele nacht lopen praten over ons maar ook over allerlei andere dingen. We waren ontzettend dicht bij elkaar en hij liet me volledig binnen (iets wat hij niet vaak tot nooit doet).. Ik denk dat toen dat 'omslagpunt' er was...

[Cinamon]

de abt van sion schreef op 06-10-2003 @ 00:39:
Dus: 1) Op welk moment durf je tegenover de ander toe te geven dat je verliefdheid zozeer gerijpt is, dat je de stap naar de liefde aandurft? en 2) Kun je, of: is het verantwoord de zinderende schoonheid van iemand die verliefd op je is, weerstaan?
Ik ben benieuwd hoe jullie tegen deze twee zaken aankijken.

Ik geloof dat verliefdheid een soort (ja dat afgezaagde Engelse woord) 'chemistry ' is. Je zegt het zelf al, iets moois, zo zuiver, een schoonheid op zichzelf. Liefde daarentegen is nog iets zo mooiers, zo zuiver maar voor mezelf zo ingewikkeld. Ik ben er nog totaal niet aan toe. En soms is dat maar goed ook. En af en toe mis ik zo iets groots, hoewel ik toch weet dat ik het waarschijnlijk al wel heb gevonden. Het leuke is, dat het allemaal gevoel is. Niets heeft met rationaliteit te maken, wat liefde is niet denkbaar, niet rationeel en geen ding. Een gevoel. En soms nog wel het beste ter wereld. Wat me bij jouw tweede punt brengt, weigeren lijkt me inderdaad ook wreed maar soms uiterste noodzaak. Ik ben met je eens dat er geen enkele manier is om je kwetsbaarder op te stellen dan iemand de liefde te verklaren. Al helemaal als het niet zeker is of die wel beantwoord wordt. Weerstaan is een andere zaak. Ik denk dat liefde ook iets is wat uiteindelijk toch van twee kanten moet komen. Het is voor mij geen gevoel van onweerstaanbaarheid wat me overkomt als iemand me vertelt dat hij verliefd op me is. Hoewel je er op de een of andere manier wel over na gaat denken of jij ook dan wel niet verliefd bent. Het is 'chemistry ' een vonk, een gevoel, zo vertrouwd, terwijl je diegene misschien niet eens kent. Dus wanneer die vonk niet overslaat neemt het verhaal van de liefde weigeren een andere wending. Opeens kan de één wel rationeel nádenken en komt tot de conclusie dat het gevoel (zeer zeker) niet wederzijds is. En zo egocentrisch als de mens nu eenmaal is ingesteld, zal de persoon in kwestie verteld worden dat het gevoel eenzijdig is, 'jammer maar helaas, ik kan er niets aan doen, het ligt niet aan jou ' en ga zo maar door. Inderdaad, liefde is mooi, zuiver en zó ingewikkeld.

[Pletterprater]

de abt van sion schreef op 06-10-2003 @ 00:39:
Iedereen is wel eens een keer verliefd geweest. Iedereen heeft daarom wel een idee van wat dat ongeveer is. Er is - kort door de bocht - een preliminair stadium, dat wil zegen: een stadium van primaire verkenning, dan komt er een periode van elkaar beter leren kennen, waarbij de liefde langzamerhand een steeds grotere rol begint te spelen, en tenslotte verandert de verliefdheid in liefde. Wat ik interessant vind, is op welk moment die omslag van verliefdheid naar liefde plaatsvindt, die maakt dat je iemand de liefde kunt verklaren.

Een tweede punt waarover ik wel eens iets meer zou willen weten, is: hoe staan we tegenover iemand die verliefd op ons is en ons de liefde verklaart. Persoonlijk denk ik dat zo iemand op dat moment de hoogst mogelijke graad van schoonheid heeft bereikt en dat je dus uitermate omzichtig met zo iemand moet omgaan. Zo iemand stelt zich tot in het uiterste kwetsbaar op. Je ziet een mens zelden zo mooi als op dat moment.
Kun je zo iemand afwijzen? Ik denk dat het barbaars is, want het is altijd een toenemende gezamelijke omgang die tot de verliefdheid leidt. De ander wordt zo verliefd omdat jij het hebt toegelaten.

Dus: 1) Op welk moment durf je tegenover de ander toe te geven dat je verliefdheid zozeer gerijpt is, dat je de stap naar de liefde aandurft? en 2) Kun je, of: is het verantwoord de zinderende schoonheid van iemand die verliefd op je is, weerstaan?
Ik ben benieuwd hoe jullie tegen deze twee zaken aankijken.

*had geen zin om alles te lezen, mocht er iets dubbel staan, excuseer me, niet mijn bedoeling, maar wel mijn denkbeeld*

Je eerste stelling, van de fases van verliefdheid, kloppen niet voor ieder persoon. Ik blijf namelijk bij mijn stelling, dat personen verschillen, zowel geestelijk, lichamelijk als procesgewijs. De een wordt echt smoorverliefd, zonder eerst een relatie aan te gaan, bij de ander moet het inderdaad groeien. Overigens verstaan personen het woord "verliefd zijn" en "liefde" op verschillende manieren en zijn deze daarmee niet eenduidig te gebruiken als verklaring van een proces. Des al niet te min, goede poging.

Je tweede stelling: Je omschrijving doet mij denken aan de ogen van mijn vriendin, hoe die schitteren op tijden, dat we samen zijn. Een schoonheid is daarin te herkennen, die niet snel te beschrijven valt... maar dit ben ik, dit is zij. Ik hou al van haar en daardoor zie ik de schoonheid van verliefdheid beter dan iemand, die niet verliefd zou zijn op de verliefde persoon. Als ik om mij heen kijk, kan ik verliefdheid wel waarnemen, meiden die een (duidelijk) oogje hebben voor een jongen, of wel degelijk meer voelen dan alleen (een oogje voor). Ik zie dit in die meiden, maar dit geeft niet de schoonheid, die ik in mijn vriendins ogen waarneem. Waarom? Omdat de liefde van 2 kanten moet komen, om dat te zien.
Ik denk dan ook, dat het niet altijd even moeilijk is, een verliefd persoon de rug toe te keren, als je zelf niet verliefd bent.

Ook weet niet iedereen waaraan het te herkennen is, dat iemand verliefd is, waardoor het wel degelijk kan, dat 1 van de 2 niet doorheeft dat de ander verliefd is. Het kan zelfs zijn, dat die ene nog niet eens vermoed, dat die ander verliefd is. Niet iedereen is hetzelfde en ik geloof best, dat jij dit wel kan... maar wederom... niet iedereen is hetzelfde.

vraag1) Hier kan ik dus geen antwoord op geven. Stap van verliefdheid naar liefde? Dit zijn geen eenduidige begrippen en liefde verloopt niet altijd in een dergelijk proces. En toegeven? Wat moet je toegeven? Verloopt dit van 1 op een andere dag? Denk van niet... alhoewel uitzonderingen er zijn, uiteraard, want... (kun je zelf wel invullen denk ik)

vraag2) Zie mijn kijk op je tweede stelling, voor het antwoord. Samenvattend, ja, de liefde van een persoon is te weerstaan. Is zelfs niet zomoeilijk. Soms kan je je er zelfs aan irriteren, waarbij je de ander het liefst ver weg zou willen schuppen om ervan af te zijn.

de abt van sion schreef op 07-10-2003 @ 00:50:
1) Dat kan wel, maar toch doorloopt iedereen, hoe de verliefdheid ook tot stand komt, die drie fasen, lijkt me: 1) preliminair/onschuldig snuffelen/sollicitatie, 2) verliefdheid met een kiem van liefde, 3) omslagpunt/toenemende liefde.
2) Ik geloof toch nog niet dat jullie begrijpen wat ik met die schoonheid bedoel. Het gaat niet om de dagelijkse schoonheid van een verliefd iemand, maar om die hele speciale, die zich misschien maar één keer in je leven aan je openbaart, een die een optimaal ontwikkelde verliefdheid presenteert, en wel uitsluitend voorfgaand aan het moment waarop de ander vertelt voor jou te hebben gekozen. Een schoonheid die misschien maar twee of drie minuten duurt. Een soort goddelijke schoonheid. Nou ja, zoiets.

1) Ben ik het niet mee eens. Er zijn mensen die meteen in 2 of 3 terecht komen.
3) Ik begrijp het best, ik zie het alleen anders dan jij. Wat dus niet inhoud dat ik het niet begrijp.

[Pletterprater]

de abt van sion schreef op 07-10-2003 @ 00:50:
1) Dat kan wel, maar toch doorloopt iedereen, hoe de verliefdheid ook tot stand komt, die drie fasen, lijkt me: 1) preliminair/onschuldig snuffelen/sollicitatie, 2) verliefdheid met een kiem van liefde, 3) omslagpunt/toenemende liefde.
2) Ik geloof toch nog niet dat jullie begrijpen wat ik met die schoonheid bedoel. Het gaat niet om de dagelijkse schoonheid van een verliefd iemand, maar om die hele speciale, die zich misschien maar één keer in je leven aan je openbaart, een die een optimaal ontwikkelde verliefdheid presenteert, en wel uitsluitend voorfgaand aan het moment waarop de ander vertelt voor jou te hebben gekozen. Een schoonheid die misschien maar twee of drie minuten duurt. Een soort goddelijke schoonheid. Nou ja, zoiets.
En die kan nooit irriteren. En zo iemand ver weg schuppen zou barbaars zijn.

1) je zegt al "lijkt me", je weet het dus niet. Als ik hier eens rondstruin over het forum, zie ik genoeg berichtjes die toch een andere volgorde aan lijken te houden, dan wel stappen overslaan.
2) Jij ziet wellicht de schoonheid van verliefdheid anders dan anderen... want iedereen is anders. Je kunt dus niet beweren, dat die schoonheid nooit als irritant overkomt, want verschillende mensen itnerpreteren het anders. In jouw ogen, is het inderdaad het mooiste wat er is... maar was jij niet vreselijk tegen vreemdgaan en scheidingen enzo? Bedoel, stel, je hebt je geliefde al gevonden... opeens komt er iemand anders in je leven, die diezelfde liefde voor je voelt als je huidige vriendin... betekend dit nog steeds, dat je haar niet zou ignoren? Oftewel, misschien het toelaten, dat zij OOK een relatie met je begint?
Hoop het niet in ieder geval, want dat vind ik dus barbaars.

Maar laatme raden, dat zie jij weer anders

[Optima]

was ongeveer na 2 maanden, ik zei tegen hem, in een moeilijke periode met mijn pa ' ik hou van je' . Hij stomverbaasd en helemaal overrompeld zweeg ( amar ik hoefd geen antwoord terug)

naderhand ben ik blij dat ik gezegd heb wat ik voelde, want pas toen ( hoord eik later van mijn vriend) had hij door hoeveel ik om hem gaf, en dat het serieuzer was, en stelde hij zich open


ochja..liefde

[Pletterprater]

de abt van sion schreef op 08-10-2003 @ 00:20:
De stand van zaken tot nu toe is dus:
1) Men ervaart de overgang van verliefdheid naar liefde, van lichaam naar geest als een glijdende overgang, een continuüm, waarin het omslagpunt zich ongemerkt voordoet. Tot ieders verbazing achteraf blijkt dat er een omslagpunt is geweest.
2) Men vindt de rol van hormonen en lust bij de aanvang van de verliefdheid belangrijker dan ik had gedacht. Er is in die fase nog een groot belang weggelegd voor het uiterlijk.
3) Men ziet het moment van ultieme schoonheid niet als zuiver schoonheid, maar vaak zelfs als iets uitermate irritants.
4) Zelfs in deze uiterste fase kan er nog zonder problemen worden afgewezen.
5) Men houdt - uit een soort bindingsangst? of: een soort angst voor beroving van de verworven vrijheden? - vast aan een grote vrijblijvendheid. Verliefdheid is geen halszaak.
6) Verliefdheid en liefde en de opvattingen erover zijn persoonsgebonden. Men is niet bereid er een algemene tendens in te zien.

Dat is dus de realiteit...

Ikzelf betwijfel de rol van het uiterlijk (hormonen enz.), en acht ook verliefdheid, na een soms heel korte inleidende corporale fase, een zaak van de geest (waarbij het lichaam dan wel reageert). De liefde betekent dan een verdieping of verdere uitdieping van die toestand, waardoor het tot volle wederzijdse overgave komt.
Maar gezien de reacties denk ik dat ik geen gelijk heb. Heb ik nu zo verkeerd geobserveerd en/of gedacht?

1) Grotendeels inderdaad waar (behalve volgens mij bij die laatste opmerking van Optima, waarbij die vriend opeens door een bepaalde gebeurtenis in een versnelling geraakte)
2) Ik vrees dat veel mensen inderdaad de lust vrij hoog in het vaandel hebben staan. Irriteer ik me nogal eens aan. Ik neem eventjes aan jij ook?
3) Hmmm, ben eens terug gaan lezen (ja, nu pas) en zie inderdaad dat anderen dit ervaren als iets irritants. Ik had mijn antwoorden gebaseert op wat ik in mijn omgeving aantrof en baseerde het niet op mijn eigen mening hierover. Als iemand verliefd op mij is, voel ik me altijd in ieder geval wel gevlijt.
4) Klopt
5) Hiervoor lees ik niet terug, maar neem eventjes voor het gemak aan, dat je conclusie juist is. Bij mij niet geldend, aangezien ik graag wat meer vastheden zou willen met mijn vriendin, zoals de mogelijkheid elkaar vaker te zien... zucht... maar goed, dat ben ik.
6) Verliefdheid en liefde zijn thermen gebaseerd op gevoelens. Gevoelens, zoals ik binnen een ander topic heb geschreven, zijn geen logische zaken. Een gevoel kan wel beschreven worden, maar nooit in detail bepaald worden. Huilen en lachen, dat verschil van gevoelsuiting kennen we. Maar met thermen als verliefdheid en liefde is het verschil en de scheidingslijn veel kleiner, dan wel vind er een overlapping plaats. In veel gevallen is verliefdheid gewoon een sterker gevoel van liefde... en niet iedereen zal daadwerkelijk ooit echte liefde voelen. Dit zullen ze dan niet toegeven, maar eerder onder doen als, "een andere beschrijving van liefde". Hierdoor is het inderdaad onmogelijk (volgens mijn inziens) een gemeenschappelijke term hiervoor neer te zetten.

Gedachtes zijn zelden fout te noemen, wel anders dan de werkelijkheid. Dit heeft dan weer betrekking op observatievermogen. Zoals ik al boven in beeld heb gebracht, baseer ik veel van mijn gedachten op wat ik zie in mijn omgeving, proberend de menigte om mij heen te observeren. Het kan zijn, dat je observaties wel degelijk overeen kmen met de werkelijkheid, maar dan wel de werkelijkheid in de omgeving waar jij je bevind. (weet niet waar dat is) Dus... ondanks dat je hier je gelijk niet lijkt te hebben gekregen, hoeft dit nog niet te betekenen dat je observatievermogen niet deugd. Hier op scholieren.com komt een bepaald groep mensen met in ieder geval 1 gelijkenis... ze willen iets plaatsen en lezen online. Dit betekend dat ze grotendeels ook toegang hebben tot internet en dit zegt weer iets over hun mogelijkheden. Aan de hand van deze en o zo veel meer gegevens kan gezegd worden, dat ze onder een bepaalde groep mensen valt met gelijke gedachtes en denkwijzes over bepaalde onderwerpen... uitzonderingen daar gelaten. Dus zelfs als je hier je gelijk niet hebt gehaald, kan het zijn dat een onderzoek onder alle huishoudens in Nederland uitwijst, dat jouw waarheid dichter bij de algemen waarheid ligt dan de hier voorgedragen waarheid.

Oftewel, de antwoorden die je krijgt binnen dit forum betekenen eigenlijk nog niets, anders dan dat de forumgangers die op het forum "liefde en relatie" rondhangen, een andere kijk hebben op de vraagstellingen van je, dan jij eerder dacht waargenomen te hebben in je daadwerkelijke omgeving.

Mee eens?

Verder, mooie afsluiting van je... moet vaker gedaan worden, is een mooie samenvatting

[Optima]

de abt van sion schreef op 07-10-2003 @ 15:55:
1) Nou ja, het nooit te laat om "ik hou van je" tegen je pa te zeggen.
2) Zo zie je, dat het zelfs met je pa nog goed kan komen.

En dat is ook een uitingsvorm van dezelfde al-liefde.

jij hebt geen kaas gegeten van persoonlijke voornaamwoorden
hem enpa zijn niet dezelfde persoon, kunnen taalkundig onmogelijk dezelfde persoon zijn

dus, andere interpretatie is hier op z'n plaats

[snoopy]

Ik heb niet alles gelezen, en ik heb ook niet veel tijd om hier nu uitgebreid op in te gaan, maar ik wil wel even iets zeggen, omdat dit meteen bij me opkwam toen ik je topic las.
Als iemand verliefd op jou is, kan dit juist ook heel afstotend werken. Niet als je diegene leuk vindt (maar dan vindt je diegene dus inderdaad al aantrekkelijk/leuk/interessant oid), maar als je diegene niét leuk vindt. Dit maakt dus weer duidelijk dat het niet zo hoeft te zijn, dat je sowieso verliefd wordt op iemand die het op jou is...

Later ga ik er uitgebreider op in, maar dit wilde ik alvast even zeggen.

[Pletterprater]

de abt van sion schreef op 10-10-2003 @ 00:10:
Onzin, met alle respect. Iedere reactie kan nieuwe nuances opleveren. Neem je eigen (zijdelings gegeven) reactie over de verliefdheid als geconcentreerde liefde.
Laat haar dus maar gauw haar eigen verantwoordelijkheid nemen en op het topic reageren.

Bij deze heb ik mijn post verwijdert, zodat de overbrugging tot het plaatsen van een reactie van haar kant met minder moeite en tegenweer gedaan kan worden.

[snoopy]

de abt van sion schreef op 10-10-2003 @ 00:07:
Dank voor je reactie. Zelf geloof ik niet zo in dat afstotende, maar dat is maar een persoonlijke mening. Uiteraard moet er al wel een soort voedingsbodem zijn, een vorm van compatibilité d'humeurs.
Ik ben benieuwd naar je reactie.

nou ja, ik kan alleen maar uit ervaring spreken, eigenlijk. Als een jongen verliefd op me is die ik absoluut niet zie zitten dan erger ik me kapot aan z'n geslijm (jaja, datzelfde versiergedoe wat je zooo schattig vindt als het iemand betreft op wie je zelf een oogje hebt). En ja, als je iemand al een beetje leuk vindt, en diegene laat duidelijk merken dat hij/zij jou ziet zitten, dàn werkt dat inderdaad in het voordeel. Maar ik had het dus over mensen die je absoluut niet ziet zitten.

[Pletterprater]

de abt van sion schreef op 10-10-2003 @ 08:16:
Dank je wel. Overigens, tot hoe laat lees jij nog reacties?

Maakt dat uit dan? Bedoel, je denkt toch niet echt dat ik slaap s'nachts? Hahaha, wat een giller

(okee, nu dus serieus, gister nacht gewoon nog eventjes ergens aan doorgewerkt)