Hoe vraag je nou goed om hulp?

[Eend]

Ik heb een probleem. Ik stroom momenteel echt over. Zit hele dagen in de separeer of afzondering, omdat ik een gevaar voor mezelf ben én voor anderen. Ik ben aan het verzuipen, omdat ik niet weet hoe ik moet zwemmen. De verpleging heeft dit ook in de gaten en steunt me erbij, maar mijn psycholoog weigert er aan mee te helpen. Als ik vraag of ik wat langer in de separeer mag blijven, vindt hij dat best, maar als ik er uit wil, ga ik er ook uit. Er is danniemand die tegen me zegt; het gaat nog even niet, blijf nog maar ff.
Hij wilt de verantwoording puur bij mezelf leggen, maar ik kan die nog niet aan. De verpleging zegt ook dat ze me ploeteren, dus ik heb gister met een verpleegkundige een brief naar mijn psycholoog gestuurd. Maar ik denk niet dat het gaat helpen.

Dus nu vroeg ik me af, hoe vraag je nou iemand echt om hulp? En dan heb ik het over eigenwijze psychologen.

Ik snap je probleem. Ik heb ook vaak meegemaakt dat ik verantwoordelijkheden kreeg waar ik (nog) niet mee om kon gaan of verantwoordlijk werd gehouden voor dingen waar ik (nog) geen controle over had (zoals dissocieren). Het probleem is echter, dat borderliners vaak steeds meer verantwoordelijkheden uit handen gaan geven (daarom nemen ze borderliners vaak liever niet op, tenzij het echt niet anders kan). Het is dus wel zaak dat je werkt naar meer verantwoordelijkheid nemen, maar dat je dat in kleine stapjes doet.

Ik vind het goed dat je een brief hebt geschreven. Maak je probleem aan hem kenbaar en vertel hem hoe jij het graag zou zien en hoe jij eraan wilt werken. Zo laat je zien dat je gemotiveerd bent, maar het wel op een andere manier wil aanpakken. Misschien kun je met hem afspreken dat hij je nog een keer extra vraagt of je denkt dat het goed gaat als je de separeer uit gaat. Of misschien kun je een schema maken waarmee je steeds een tijdje uitprobeert om op de afdeling te zijn, maar ook weer een afspraak maakt wanneer je terug gaat naar de separeer. En dan steeds een kwartiertje langer op de afdeling. En dan kun je nog met de verpleging afspreken dat ze om de zoveel tijd even vragen hoe het gaat.
Of misschien werkt een kaartsysteem goed (als ik me niet vergis had je dat al eens gehad?) als je het moeilijk vindt om te praten. Dat je verschillende (kleuren) kaarten maakt waaraan de verpleging kan zien hoe je je voelt. Dan maak je van te voren afspraken wat de verpleging moet doen bij elke kaart.

Ik noem maar wat dingen, maar het is goed om het heft stapje voor stapje weer in eigen handen te nemen en deze dingen kunnen daar misschien bij helpen.

Succes!

[Armoed]

Wat is precies je (achterliggende) probleem? Wat was je diagnose?

[Eend]

lentekriebel schreef:

Ik snap je probleem. Ik heb ook vaak meegemaakt dat ik verantwoordelijkheden kreeg waar ik (nog) niet mee om kon gaan of verantwoordlijk werd gehouden voor dingen waar ik (nog) geen controle over had (zoals dissocieren). Het probleem is echter, dat borderliners vaak steeds meer verantwoordelijkheden uit handen gaan geven (daarom nemen ze borderliners vaak liever niet op, tenzij het echt niet anders kan). Het is dus wel zaak dat je werkt naar meer verantwoordelijkheid nemen, maar dat je dat in kleine stapjes doet.

Ik ben al drie jaar opgenomen en ze zeiden dat ze het heel rustig aan met me gingen doen, maar vanuit het niets krijg ik opeens extra verantwoordelijkheden. Het is niet eens tegen me gezegd! Ik was nog zo dom om het niet door te hebben. Ik heb een stoplichtsysteem. Als het groen is, is alles ok, als het oranje is, moet ik afleiding zoeken, als het rood is moet ik vrijwillig de separeer in en zwart is onder dwang. Ze laten me als ik veel last heb van dissocieren en stemmen, gewoon met code rood naar buiten. Dat is altijd verkeerd afgelopen (lees; in contact geraakt met de politie). Ik weet dat ik mijn eigenverantwoording moet leren nemen, maar het lukt me niet. De drang om de snelweg op te lopen is veel groter dan de drang om binnen te blijven.

lentekriebel schreef:

Ik vind het goed dat je een brief hebt geschreven. Maak je probleem aan hem kenbaar en vertel hem hoe jij het graag zou zien en hoe jij eraan wilt werken. Zo laat je zien dat je gemotiveerd bent, maar het wel op een andere manier wil aanpakken. Misschien kun je met hem afspreken dat hij je nog een keer extra vraagt of je denkt dat het goed gaat als je de separeer uit gaat. Of misschien kun je een schema maken waarmee je steeds een tijdje uitprobeert om op de afdeling te zijn, maar ook weer een afspraak maakt wanneer je terug gaat naar de separeer. En dan steeds een kwartiertje langer op de afdeling. En dan kun je nog met de verpleging afspreken dat ze om de zoveel tijd even vragen hoe het gaat.
Of misschien werkt een kaartsysteem goed (als ik me niet vergis had je dat al eens gehad?) als je het moeilijk vindt om te praten. Dat je verschillende (kleuren) kaarten maakt waaraan de verpleging kan zien hoe je je voelt. Dan maak je van te voren afspraken wat de verpleging moet doen bij elke kaart.

Ik noem maar wat dingen, maar het is goed om het heft stapje voor stapje weer in eigen handen te nemen en deze dingen kunnen daar misschien bij helpen.

Succes!

Ik ga vaak uurtjes de afzondering of de separeer in. Na een uur kom ik er dan weer uit, vaak nog even gespannen als dat ik er in ging, maar ik moet er in, omdat het anders helemaal fout gaat.
Dat kaartensysteem heb ik niet meer. Ik heb nu dus dat stoplichtensysteem, dat werkt beter.

[Eend]

Armoed schreef:

Wat is precies je (achterliggende) probleem? Wat was je diagnose?

Ik heb BPS (borderline persoonlijkheids stoornis). Ben 1 april 2008 drie jaar onder dwang opgenomen. Ik ben een groot gevaar voor mezelf, maar ook voor anderen. Dat laatste ben ik nooit geweest, maar begint nu te komen. Heb al twee mensen bedreigd in een gedissocieerde bui.

EIgenlijk zou ik vandaag thuis slapen, maar ik ga eerder terug. Ik ben zo bang

[Eend]

flyaway schreef:

Hey,

Ken je probleem, al is het niet in die sterke mate zoals jij het hebt. Nog steeds vind ik het naar dat ze niet beter naar me geluisterd hebben toen ik aangaf de verantwoordelijkheid niet aan te kunnen. In die tijd was ik niet heel assertief, dus heb ik niet doorgezet toen zij bepaalden dat ze niets gingen veranderen.
Dus wat bij mij geholpen zou hebben was bij mijn eigen standpunt blijven en niet laten overrompelen door hun praatjes, omdat ik zelf echt het beste wist wat het beste voor mij was. Misschien heb je er iets aan, sterkte!

Ja, in mijn jeugdkliniek stuurden ze me met ontslag als ik borderlinesymptomen liet zien, maar dat hebben ze in mijn volwassenenkliniek vertikt. Maar in mijn jeugdkliniek durfde ik ook nooit aan te geven wat er was met het gevolg dat ze me totaal verkeerd behandelden.

Eend schreef:

Ik ben al drie jaar opgenomen en ze zeiden dat ze het heel rustig aan met me gingen doen, maar vanuit het niets krijg ik opeens extra verantwoordelijkheden. Het is niet eens tegen me gezegd! Ik was nog zo dom om het niet door te hebben. Ik heb een stoplichtsysteem. Als het groen is, is alles ok, als het oranje is, moet ik afleiding zoeken, als het rood is moet ik vrijwillig de separeer in en zwart is onder dwang. Ze laten me als ik veel last heb van dissocieren en stemmen, gewoon met code rood naar buiten. Dat is altijd verkeerd afgelopen (lees; in contact geraakt met de politie). Ik weet dat ik mijn eigenverantwoording moet leren nemen, maar het lukt me niet. De drang om de snelweg op te lopen is veel groter dan de drang om binnen te blijven.



Ik ga vaak uurtjes de afzondering of de separeer in. Na een uur kom ik er dan weer uit, vaak nog even gespannen als dat ik er in ging, maar ik moet er in, omdat het anders helemaal fout gaat.
Dat kaartensysteem heb ik niet meer. Ik heb nu dus dat stoplichtensysteem, dat werkt beter.

Ik snap je probleem, maar soms moeten borderliners over een "drempel" geholpen worden om weer verantwoordelijkheden te gaan nemen. Bij jou blijkt dat echter niet te werken en dat moet je duidelijk aangeven. Hoe zou jij het graag zien? Dat is belangrijk om over na te denken!

[Eend]

lentekriebel schreef:

Ik snap je probleem, maar soms moeten borderliners over een "drempel" geholpen worden om weer verantwoordelijkheden te gaan nemen. Bij jou blijkt dat echter niet te werken en dat moet je duidelijk aangeven. Hoe zou jij het graag zien? Dat is belangrijk om over na te denken!

Ik zou graag zien, dat ze me beschermen zolang ik nog niet met mn stemmen om kan gaan. Ik kan niet in het diepe gegooid worden zolang ik nog niet kan zwemmen...

[Mec]

Heb jij voor jouw gevoel genoeg therapieën waar je iets mee kunt? Waar je ook leert om te gaan met de stemmen etc?

Ik denk nl dat naast het bieden van bescherming, het ook belangrijk is dat jij de ruimte krijgt om te leren om te gaan met jouw klachten.. Zodat ze jou uiteindelijk ook verantwoord kunnen laten (leren) zwemmen, zeg maar. :-)

[Fantôme]

Eend.. je zit al heel lang op dit forum. iig al toen ik hier kwam en heb altijd veel respect voor je gehad.
ook nu. als ik lees dat je inmiddels bijna 3 jaar gedwongen opgenomen zit.. Ik vind het super van je dat je blijft vechten en de wil hebt om door te gaan
^^ dat is offtopic overigens, sorry.

ontopic: denk inderdaad na wat je wel van hen verwacht en geef dit aan.
Heb je een eigen begeleider (soort van mentor?) vertel wat je graag zou willen en waarom (dus welke moeilijkheden je nu ervaart en je niet het gevoel hebt dat dit je helpt) en ook hoe je het zelf wel zou willen.

de vraag van Mec is ook zeker van toepassing.. heb jij voor je gevoel therapieen die jou helpen met de persoonlijkheidsstoornis om te gaan...?

[Eend]

@Mec; Ik heb veel therapie. Ik krijg 'les' in het invullen van g-schema's en nu krijg ik ook therapie in het horen van stemmen.
Alleen dit is 1x per week en vind ik nogal weinig. Aangezien ik 6 dagen uit mn neus zit te eten op de afdeling.

@Fantôme; Wat leuk om te horen dat iemand zo over me denkt Af en toe is het heel moeilijk om nog te vechten en door te gaan. Zoals momenteel. Zit weer in een slechte periode. Zit gemiddeld 4 uur per dag in de separeer en heb moeite om mijn medicatie in te blijven slikken.
Ik zit nu met het probleem dat ik aan mijn persoonlijk begeleider mijn wensen heb laten horen en aan mijn psycholoog. MIjn pber is het met mij eens. Dat ik soms wat meer rust nodig heb in de separeer als ik daar zelf niet om kan vragen en dat ze me niet naar buiten laten als ik in fase rood zit. MIjn psycholoog geeft juist het tegenover gestelde aan. Dus nou weet ik nog steeds niet wat ik kan verwachten...