|
Citaat:
Ian Stuart en de glorie van Screwdriver
11 augustus 1957 - 24 september 1993
Deze korte biografie heeft niet de pretentie de enige of de meest complete te zijn, maar wil echter het leven en werk van Ian Stuart chronologisch beschrijven als een ode aan één van onze grootste nationalistische muzikanten!
Ian Steward Donaldson werd geboren in de zomer van 1957 en zou laten uitgroeien tot de peetvader van de blanke raciaal-bewuste skinheadmuziek.
Al opgroeiende in Blackpool (Engeland) werd Ian door de alomtegenwoordige verveling gedreven naar zijn passie voor muziek en dit als een non-conformistische houding tegenover het saaie, uitzichtsloze leventje aldaar. Aldus ontsproot reeds vroeg in hem de passie om muziek te maken en dit al tijdens zijn schooljaren. Dit resulteerde in het oprichten van zijn eerste groepje "Thumbling Dice", wier repertorium uitsluitend
bestond uit covers van The Rolling Stones, The Who en anderen. De schoolband werd opgemerkt en kreeg een deal aangeboden van een Londense platenfirma.
Daar de overige bandleden de verhuis naar Londen niet zagen zitten werd er niet op in gegaan en zodoende werd de groep opgelost. Niet lang daarna zal hij een andere groep oprichten en ditmaal met een punk-invloed eraan toegevoegd. Men schrijft dan ook 1976, de opkomst van de punkbeweging die brak met de saaie salon-rock. Toen hij de Sex-Pistols in Manchester voor het eerst optreden zag, was hij zeer onder de indruk van hun agressie en houding. Skrewdriver werd dan uiteindelijk opgericht begin 1977 in Londen om in de buurt van hun platenfirma, Chiswick Records, te blijven. Direct daarna zal een eerste single "You 'r so dumb" verschijnen en dit gevolgd door ontelbare optredens om deze te promoten. Op een van hun optredens brak er een gevecht tussen Skrewdriver en de Bob Geldof crew uit, wat erin resulteerde dat Bob Geldof van
het podium werd geslagen. Door dit en nog vele andere voorvallen kregen ze al snel de reputatie van geweld bij optredens die er niet om loog. Toen in Londen nogmaals een rel uitbrak, had dit grote gevolgen voor de toekomst van de band, daar de aanwezige zakenlui zich er direct van distantieerden.
Al vertoevend in het Londense, dat toen de metropool van al het nieuwe was, kwam hij in contact met skins en was direct onder de indruk van hun uiterlijk en geweldadig optreden. Al snel zou hij zijn look aanpassen en dit samen met het feit van geweld op optredens zal hem dat jarenlang tegenwerken in zijn muzikale toekomst. Alhoewel hun eerste L.P. goede kritieken kreeg, werd hun skinhead-look niet geapprecieerd door de
muziekpers. Toen was hun uiterlijk geen opzienbaar feit, men moet weten dat "skinheads" toen in de mode was en dat de volledige line-up van Madness de kaalgeschoren look volgde. Hun zanger Suggs zal later ook roadie zijn voor Skrewdriver. Door de talrijke boycotts werd de band door hun platenlabel aangeraden naar Manchester te verhuzien, waar ze direct een sterke achterban kregen, maar door hun reputatie en muzikale
stijlveranderingen werden ze gedropt door hun label. Ze lieten zich niet doen en deden nog een tijdje door alleen en gaven de legendarische singel "Built up, knocked down", uit dat het directe relaas was van al hun problemen. In 1979 splitste ze desalniettemin wegens meningsverschillen.
Toen Ian terug naar Blackpool verhuisde werd hij er een spilfiguur in de skinheadscene die vanaf toen onder invloed van het National Front stond. Onder de leuze Put Britain First! zal hij ook hen en de British Movement onvoorwaardelijk steun blijven betuigen. Zich dieper ingravend in de partijpolitiek zag hij het idee om Skrewdriver her op te richten en dit alleen in het teken van het N.F., maar wegens hun gebrek aan belangstelling en durf werd het op de lange baan geschoven. Terug naar Londen verhuisd in de zomer van 1982 werd hij overgehaald Skrewdriver terug op te richten en rekruteerde hij drie muzikanten. Na vele oefensessies kregen ze toch relatief snel een contract voor twee nummers voor de "United Skins"-LP wat samen met de maxi-single "Back with a bang" hen grote faam zal bezorgen. Ondanks de goede verkoopcijfers en dito recenties werd in de gangen van de muziekpers geroddeld dat Skrewdriver een racistische band zou zijn en ze kregen hierdoor dat etiket opgeplakt en tevens een boycot op hun optredens. Ook toen al overheerste de "politieke correctheid"!
Tegen het einde van het jaar werden al deze vermoedends bevestigd tijdens een verhit optreden in de 100-Club, toen het trefpunt voor zowel punks als skins, toen hij het nummer "Tomorrow belongs to me"! inzette met een geheven rechterarm. Men kan zich de spanning tussen beide groepen wel voorstellen. Van toen af waren ze de eerste extreem-rechtse skinheadgroep. Maar de eer om de eerste RAC-groep te zijn droegen de Ovaltinees al weg en hadden met "British Justice" de eerste RAC-single gemaakt, alhoewel zij vrijwel onbekend bleven bij het grote publiek.
Rock Against Communism
Door zijn goede inborst en een enorme gedrevenheid op politiek en muzikaal vlak werd al snel duidelijk dat het N.F. hun populariteit maar al te graag gebruikte en dit als een manier om nieuwe leden te recruteren. Vanuit de partij werd ook een label ingericht, die hun eerste politiek geladen nummers uitbracht. De "White Power"-singel op het White Noise Label was dan ook een shock voor de hele muziekindustrie en volgens een
recensie was het "the most evil record of all time". Zodoende werden alle advertenties, concertdata, interviews door de pers geweerd en doodgezwegen. Toch was "White Power" een enorm succes en met het uitkomen ervan gingen meer en meer mensen de Rock Against Communism-toer op. De boodschap van dit ondergrondse genre was levensecht en niet zomaar en modegrill zoals de meeste skins voordien het ganse skinheadgebeuren zagen, maar daarentegen een rechtlijnige houding die geliefd was bij menige fan, maar gehaat door eens zoveel tegenstanders. Skrewdriver zag de kans op een deal met het West-Duitse label RockRama om via hen CD's op de markt te brengen en ondanks fysieke aanvallen, bombedreigingen, gerechtelijk acties en druk vanuit zionistische hoek bleef de deal intact tot Ian's dood.
Zo kon Skrewdriver zijn tweede LP "Hail the New Dawn" uitbrengen in 1984 en ondanks de veel line-up veranderingen kon men alleen maar vaststellen dat hun populariteit enorm steeg, wat ook een gevolg was van de immer frequentere optredens en dit niet meer uitsluitend in Engeland. Het NF zag in dat hun coverage in hun "Bulldog"-magazine niet voldeed en startte het White Noise magazine om hun naam nog verder te verspreiden (zowel die van Skrewdriver als die van het NF) en de daaromdraaiende organisatie nog verder uit te bouwen.
Citaat Ian : "I am not the type of person to creep and crawl to a bunch of weak-kneed, pacifist lefties and two-faced Zionists. One must be honoust to people about one's beliefs and especially patriotic beliefs has a little black mark put aganist his name, and by now I must have a massive black mark near my name. C'est la guerre!"
Deze opmerking had eigenlijk een profetisch karakter, wat later zou blijken. Juist toen Ian's werk zijn vruchten begon af te dragen werd hij gearresteerd na een vechtpartij met een bende negers en werd hij veroordeeld tot een gevangenisstraf van 12 maanden.
Citaat krant : ...geleid door Ian Stuart die tot 12 maanden gevangenisstraf veroordeeld werd wegens het plegen van een aanval op een Nigeriaan in het Kings Cross gedeelte van Londen".
Toen de beslissing viel was hun Blood en Honour LP reeds opgenomen en rolden de drukpersen al, maar het zou zes maanden duren eer hij de LP voor het eerst kon horen. Vertrekkende van het standpunt dat deze hechtenis hem wel zou beschadigen zagen de autoriteiten na korte tijd hun fout in. Ian zijn populariteit werd nog groter zowel nationaal als internationaal en hij kreeg er meer post dan al zijn celgenoten samen. Achter
de tralies bleef hij bedrijvig en schreef er een artikel voor National Front News en een groot aantal nieuwe nummers die later zouden verschijnen op de White Rider LP. In 1987 werd deze uitgegeven en voor de meeste fans was dit het ultieme werk wegens de goede produktie en nog betere teksten.
De breuk met het NF
Ter zelfder tijd toen het zijn band voor de wind ging werd hij triestig gestemd door de gang van zaken geregeld door het NF bestuur. Zijn gevoelens rond deze zaak kan men vinden in het nummer The New Boss. Het NF trachtte zijn teksten te censuren en ontegensprekelijk met het doel een meer salonfahig imago te verkrijgen. Skrewdriver, Brutal Attack, Skullhead en No Remorse speelden geregeld op optredens georganiseerd
door het NF, maar werden hiervoor nooit betaald, wat argwaan bij Ian deed rijzen aangezien het aantal concertgangers alsmaar steeg (zowat tienmaal het huidige aantal!). En al snel zou het uitkomen dat het NF het grootste deel van de verkoop van LP's, concerten en dergelijke in de eigen zakken stak in plaats van in de beweging ! Vastberaden door dit verraad diende Ian zijn ontslagbrief in bij het NF en de White Noise organisatie.
Terug van meet af aan. Geen organisatie, geen uitgeverij meer, geen politieke beschermende hand, maar wel een vertienvoudigd fanaantal. Deze tegenslag zal nog maar eens Ians' gedreveenheid doen blijken plus het feit dat maar weinig mensen kunnen zeggen Iggy Pop een pak slaag gegeven te hebben en zo
werd Blood en Honour gevormd, uit welke assen na Ians's dood het militante Combat 18 zou rijzen. Ditmaal zou de organisatie partijongebonden zijn en "voor Skins, door Skins". Toen het skinhead-ledenaantal stagneerde, besloot hij The Klansman op te richten, met leden van Demented Are Go en dit om ook in de Rock-a-Billy scene zijn invloed te laten gelden. juist zoals met de skinhead-scene. Het zou een groot succes blijken en het project had nog verder gedreven kunnen worden moest R.O.R. er meer in geinvesteerd hebben.
De "Jewish Road Board of Deputies" gaf aan Ian de eretitel van "De meest anti-semitische mna in Brittannie" te zijn en hij werd hierdoor enkel maar in zijn eer gesterkt, maar de politie leek nu vastberaden er een einde aan te maken, omdat nu juist het NF buiten spel stond en er zo weinig ruchtbaarheid rond eventuele acties gegeven zou worden. Ian was ondertussen al een soort cultfiguur geworden in Londen en dit vooral in het
trendsettende Carnaby Street, waar de winkels zijn CD's en T-Shirts begonnen te stockeren. Men kon toen werkelijk Swastika vlaggen naast Boy George T-shirts vinden, iets wat nu onvoorstelbaar is. Maar de politieintimidatie zou een beslissende rol spelen in het distribueren en organiseren. Hij besloot zijn biezen dan maar te pakken en vertrok naar het kalmere Derbyshire van waaruit hij verder de organisatie leidde. Hun
reputatie groeide maar meer en meer en dit nu vooral in het buitenland. Toen in 1989 een Burundese student in het Leuvense werd doodgeslagen besloot de BRT een Panorama-uitzending aan racisme te wijden. Er werd vooral aandacht besteed aan de Leuvense skins en toen deze in een slecht daglicht gesteld werden door onder andere Werner van Steen was er gelukkig Ian Stuart die een paar feiten kwam rechtzetten. Als ze vroeger eens sporadisch een concert in Duistland gaven zouden ze nu in een fulltime tour het ganse Europese Continent aandoen en waar ze ook maar gevraagd werden in de Westerse wereld.
Een concert werd georganiseerd in Cottbus, voormalige DDR, om de eenmaking van Duitsland te vieren. Ettelijke dagen voor het geplande concert werd Ian Stuart alweer gearresteerd toen er een rel uitbrak in het stadje, waarbij een paar negers neergestoken werden. Hij werd vrijgelaten, maar de rest van de groep werd langer dan een maand vastgehouden en werden in de Moabit-gevangenis te Berlijn geplaatst, toen
een haven voor kinderverkrachters en seriemoordenaars !!! Het voorval was frontpaginanieuws en Ian besloot een minitribuut C.D. voor zijn opgesloten kameraden op te nemen om de gerechtskosten te dekken. Ook de rest werd vrijgelaten en de beslissing viel op twee jaar voorwaardelijk en een verbod naar Duitsland terug te reizen.
Ian ging door met Skrewdriver LP's uit te brengen en vanaf toen ook al solo projecten en met White Diamond als Metal project om zijn muzikale diversiteit ten toon te stellen. Er werden ook twee Patriotic Ballads albums opgenomen. Als zijn muzikale smaak al enorm breed lag , was zijn politieke manier van denken en handelen rechtlijnig en met maar een doel : "Een blank Europa".
"The battle op Waterloo"
Toen in 1992 het Blood en Honour ledental weeral stagneerde, kwam men aandraven met het idee om een tot in de puntjes voorbereid massaoptreden te organiseren, gepaard gaande met massale publiciteit. Posters werden in elke grote Engelse stad opgehangen. Zelfs tot in de kranten kwam het bericht. Ian werd ook een radiointerview toegestaan dat eindigde met veel geluk. De nacht voor het optreden werd Ian uit een
cafe gepikt en werd zijn gezicht met een glas bewerkt door een bende communisten en negers (deze beide groepen staan nog altijd hand-in-hand, ook bij ons) het resulteerde in twee tanden minder en een groot aantal hechtingen. Als het concert tot in de puntjes voorbereid was, kan men dit ook zeggen van de communistische weerstand ertegen. Reeds weken hadden verscheidene extreem-linkse groeperingen hun krachten
gebundeld om dit evenment te verhinderen. Ook zij gebruikten dezelfde methodes, namelijk affichering in elke voorname stad, oproepen via de radio en dergelijke.
Zelfs Jimmy Pursey van Sham 69 voelde zich blijkbaar idioot genoeg om met de Anti Nazi League samen te werken. Dit communistisch gespuis was in grote aantalen komen opdagen, maar niemand wist tot hoever de politie dit zou laten komen. Rond de 1000 roden hadden zich gegroepeerd voor de opgegeven zaal, maar gelukkig waren de meeste skins mondeling te weten gekomen dat het eigenlijk concert van Skrewdriver, No Remorse en Dirlewanger in Eltham zou doorgaan en gingen dan ook rechtstreeks daar naartoe. In de buurt zelf werden 200 skins, meestal buitenlands concertbezoekers die de juiste coordinaten niet wisten, omsingeld, en meerdere honderden werd de toegang tot de zaal geweigerd door de politie, toch kan men zeggen dat zaal bomvol zat. Buiten de deuren speelde zich een echte veldslag af, wat in de pers "The battle op Waterloo 92" werd genoemd naar het metrostation dat als coordinatiepunt werd aangegeven, zowel voor skins als voor communistischgespuis.
Het optreden werd mede georganisieerd door de British Movement. Ondertussen hadden de dubieuze figuren zich uit het NF verwijderd na de verkiezingsnederlaag zodat niets een nieuwe samenwerking in de weg stond.
Het einde
Het volgende jaar bleven Ian en de zijnen even aktief en namen Hail Victory op. Dit is het beste album naar mijn mening, maar tragisch genoeg kon Ian niet lang genoeg leven om het te zien verschijnen. In de nacht van 23 september raakte hij samen met Boo, de drummer, in een autocrash. De chauffeur, Robert Sherlock , overleefde en later in het politierapport zei hij dat het was alsof het stuur opeens snapte en hij zo de controle erover verloor. Het onderzoek naar de omstandigheden wees uit dat er twee defecten aan de auto waren. Dit leverde de suggestie dat er met Ian's auto geknoeid was,
Wat ook de oorzaak van zijn dood was, het resultaat bleef hetzelfde voor altijd, een leegte die nauwelijks op te vullen leek in de beweging. Een leegte die tot op de dag van vandaag onopgevuld blijft. Ondertussen is het aantal B&H groepen verdriedubbeld en de gehele CD-distributie ervan vergemakkelijkt. Maar dit is enkel en alleen mogelijk gemaakt door zijn opofferingszin. Ondertussen zijn er ook meer tributes, in memoriams
en covers aan Ian opgedragen dan hij zelf ooit heeft kunnen schrijven. Laat dit het voorbeeld zijn dat het de simpele enkeling is die gedreven door idealisme en strijdvaardigheid geschiedenis kan schrrijven. Zonder Ian Stuart zou er nooit sprake zijn geweest van politisering van het skinhead gebeuren en zou na een aantal jaren ter ziele zijn gegaan zoals de meeste jeugdmodes, conform Mods. Iedereen die ook met hem in contact is getreden, zowel persoonlijk, schriftelijk als via zijn liederen, moet toegeven dat zijn opoffering en passie groot waren, en dit niet geldgedreven, onbreekbaar door geldstraffen, maatschappelijke eliminatie en zelfs fysieke bedreigingen op hem en zijn familie (zijn moeder kreeg een bompakket toegestuurd dat gelukkig niet afging), en dit alles door een vlam die in hem brandde en zich niet liet doven door tegenslagen van tijdelijk karakter. Laat zijn voorbeeld ons manen niet snel op te geven en dat de grootse kracht tot overreding van een persoon ligt in persoonlijke kennismaking met iemands doen en laten en niet vanuit loze beloften, anonieme geschriften of mooie tekeningen. Zijn opoffering werkt inspirerend op anderen, zijn ganse tijd kroop erin en ongetwijfeld zou hem een mooie carriere in de muziekwereld zijn weggelegd, moest hij zich niet politiek uitgesproken hebben. Toen zijn voorgevoel te sterven in een auto-ongeval bevestigd werd met een finaal karakter stierven zijn idealen niet maar werden uitgedragen door tienduizenden volgelingen. Laat iedereen hem maar bekritiseren van bijvoorbeeld populistisch te zijn, zijn zangstijl in vraag te stellen, een ding staat buiten kijf, zijn geloof in ras en natie !
HAIL IAN STUART ! HAIL VICTORY !
|
__________________
\o Proud member of the Pagan Front \o
|