Beste vriendin?

[kleine_meis]

Ik zit met het volgende. Mijn beste vriendin ken ik inmiddels ruim 15 jaar en ruim 14 jaar daarvan is zij mijn beste vriendin geweest. Jaren hebben we lol gehad samen, lief en leed gedeeld, mooie en slechte momenten meegemaakt.

Een tijd terug is zij voor een half jaar naar het buitenland geweest voor haar studie. Voor die tijd begon ze al te veranderen, net als ik. Dat een mens veranderd is niets meer dan normaal, echter veranderden wij beiden in twee totaal verschillende opzichten. Ik ben actiever geworden, stap op mensen af, onderneem actie, ga voor dingen en spreek met vrienden af en geniet van wat het leven te bieden heeft. Zij daar in tegen is veranderd in iemand die voor 5 minuten fietsen liever de auto pakt, die over alles moet en zal klagen, die sinds jaren niet meer gesport heeft die haar vrienden niet meer ziet en op vrijdagavond geen zin heeft om film te kijken omdat ze te moe is en alles wat ik aanrijk afslaat onder het motto: ik ben moe, ik heb geen zin, ik wil niet.

Zij die mijn beste vriendin was herken ik dus totaal niet meer terug. Ik had gehoopt dat ze wanneer ze dat halve jaar op zichzelf zou zijn en de wereld zou ontdekken dat ze weer op zou bloeien, maar daar heb ik me in vergist. De laatste dag dat ze in het buitenland zat heeft ze in plaats van er nog even flink van te genieten de hele dag op een hotelkamer gezeten uitrusten om de reis aan te kunnen.

Ik zou haar zo graag weer vrolijk en levendig zien, echter kost dit mij zoveel energie en ik kom er gewoon niet doorheen. De zin om haar nog verder dingen aan te rijken ebt weg.

Nu mijn concrete vraag: kan ik het maken om het hier met haar over te gaan hebben? Of zou dit slechts averechts werken in de zin van dat zij zal vinden dat ik me met zaken bemoei die me niets aangaan.

Ik moet daarbij nog zeggen dat we sinds ze terug is uit het buitenland, wij niet echt meer een goed gesprek hebben gehad en dat alles wat we samen hebben egdaan van mij uit kwam, ik heb het idee haar te moeten vermaken en als we iets doen dan is er altijd wel iets mis...

Indien iemand voor mij raad heeft, dan ben ik degene erg dankbaar.

Bedankt voor het lezen.

toevoeging:
ik heb sinds een paar maanden ook steeds meer het idee dat ze me leugens begint te vertellen, dat zit me ook tamelijk dwars. (leugens in de zin van dat ze ineens allemaal ziektes heeft, dat ze 300 euro meer stufi zou krijgen, dat de auto van haar ouders van haar is enz enz)

[Releric]

Antwoord op je vraag: Ja.

Veranderen kun je haar niet tenzij zij veranderd wil worden, wat aan haar instelling ligt.

Als jullie al zo lang goede vriendinnen zijn mag je haar best aanspreken op een verandering in jullie relatie (doordat jullie beiden veranderd zijn). Als ik jouw verhaal hoor dan lijkt het me dat zij in een zingevingscrisis of iets dergelijks zit.

Schiet je niets op met het gesprek, dan weet je in elk geval waar je je energie niet meer in hoef te steken.

[Eresh'kigål]

Ja tuurlijk kan dat, als je elkaar al zo lang kent hoeft dat geen taboe te zijn ofzo.

Maar pak het een beetje verstandig aan.

Misschien moet je eens kijken naar jullie relatie, hoe die zich ontwikkelt heeft en of je er nog wel zoveel energie in wilt steken. Want eens houdt het op. Je zegt dat de zin om haar dingen aan te rijken wegebt en dat de dingen die jullie doen voornamelijk uit jou voort kwamen.
Dat lijkt mij een duidelijk teken.

Vroeger had ik ook een beste vriendin. Ik kwam op mijn achtste daar wonen en zij woonde twee huizen verder. Eerst zaten wij (zij, mijn zusje en ik) tegen elkaar op te bieden hoe oud we wel niet waren , later ontstond er een vriendschap en waren we heel close met elkaar. Ik ging naar de middelbare school op een gegeven moment, maar ik zorgde dat ik nog tijd had voor haar, bij haar langskwam etc. Op een gegeven moment merkte ik een verandering op in haar doen. Ze reageerde anders op dingen, daar waar vroeger dingen van ons te zien waren in haar kamer, maakte deze plaats voor andere vriendinnen. Maar op het moment dat ze me nodig had dan wist ze me feiloos te vinden. Op een gegeven moment heb ik dat een halt toe geroepen en heb haar gezegd dat ik voorlopig even geen contact meer wilde. Ik wilde niet het meisje zijn wat er toch wel was als ze het moeilijk had of hulp nodig had bij haar Engelse huiswerk.
We hebben het goed gemaakt, maar het is nooit meer goed gekómen.

Zij gaat nu haar weg en ik het mijne. Af en toe spreken we elkaar, maar dat is zeer sporadisch. Inmiddels ben ik ook verhuisd, waardoor ik nog minder gebonden ben aan die situatie. Ik kom op haar verjaardag en heb vorig oud en nieuw bij haar gevierd. Maar ze is niet echt meer veranderd. Ze vertrok op een gegeven moment voor een paar maanden naar het buitenland. Ze vroeg of ik haar kwam uitzwaaien. Nou, oké. Leuk! Toch zei ze op het laatste moment dat het niet meer kon, want er was geen plek meer in de auto, want die en die van de familie gingen ook mee en die en die vriendinnen ook en ik paste er niet meer bij.
Nu is ze weer even terug van een tweede stage ver weg en zoekt ze weer toenadering. Vraagt ze of ik langskom en dat ze me zo mist enzo. Ik mis haar niet. Ik wil best langskomen, maar ook weer zo snel mogelijk naar huis. Gewoon omdat ik mezelf niet meer kan zijn bij haar en me niet meer op mijn gemak voel. We sluiten niet meer aan.

Ik vond het moeilijk om me uiteindelijk bij het feit neer te leggen dat we niet meer zulke goede vriendinnen waren en dat we niets meer met elkaar deelden.
Maar ik denk dat ik mezelf meer pijn had gedaan als ik het door had gezet.

Nu weet ik dat het vast heel anders is als je al 14 jaar zo close bent, maar misschien is het juist tijd dat jullie beiden uitvliegen en jullie ding doen en dat jullie misschien beseffen dat jullie vriendschap een andere insteek heeft gekregen en dat er een andere waarde aan zit?
Het zijn maar wat dingen die bij mij naar boven komen.

Natuurlijk kun je haar op de dingen die je opmerkt aanspreken. En het zou ook goed bespreekbaar moeten zijn. Probeer het gewoon, maar weet ook wanneer het jou meer energie kost dan je wilt en er voor over hebt.

Succes in ieder geval, aangezien ik niet weet wat je aan mijn verhaal hebt Hihi...

Het klinkt alsof er iets met haar aan de hand is, alsof ze toch wel heel erg moe is. Dat kan door vanalles komen natuurlijk, maar heeft ze daar zelf al iets over verteld? Wat bedoel je bijv. met die ziektes die ze zou hebben, waarom denk je dat ze daarover liegt?

En over die andere leugens: waarom denk je dat dat leugens zijn?

Verder denk ik dat je niet meer moet proberen om haar vanalles aan te reiken en haar vrolijk en levendig te krijgen, want dat kost jou teveel energie. Ook zit je op een ander energie-niveau dan zij denk ik.. jij hebt de energie om veel dingen te doen en zij niet (meer). Dat kan lichamelijk of psychisch zijn, of een beetje van allebei. In plaats van te hopen dat zij toch nog met jou mee kan doen kun je als je bij haar bent misschien beter een stapje terug doen. Probeer bijv. eens af te wachten totdat zij contact met je opneemt of initiatief neemt om af te spreken. Duurt dit voor jouw gevoel heel erg lang dan mag je daar best eens met haar over gaan praten.
Of misschien kun je ook wel wat directer zeggen dat je je zorgen om haar maakt dat ze nog zo weinig levenslust en energie lijkt te hebben en dat je daar samen eens over wil praten. Misschien help je haar daar alleen maar mee.

[Spiteful]

Beetje moeilijk uit te maken of het nu komt omdat de vriendschap wat tanende is, of omdat zij met iets zit. Wrs allebei en zal het een wel met het ander te maken hebben. Over problemen kan je praten, hoe het zit met de vriendschap zal de tijd wel duidelijk maken.

[elledc]

Misschien heeft ze problemen met zichzelf en dan kan enkel erover praten de dingen duidelijker maken. Want door verder te gaan zoals het nu gaat in stijlzwijgen met vermoedens die misschien niet juist zijn, schiet je niets op.
Praat erover, misschien heeft zij er nood aan

[BrunetJuh]

Gewoon eerlijk tegen haar zijn dat ze erg verandert is en dat je het niet meer zo leuk vind als vroeger. Misschien heeft ze er een reden voor en misschien niet. Het is aan haar de keus om het ook leuk te maken en als ze daar zelfs geen zin in heeft en leugens verteld zal ik als ik jou was nagaan of deze vriendschap nog wel inhoud heeft.

[nietzijweer]

Ik zou zeker met haar gaan praten.
Vertel haar gewoon wat je indrukken zijn, maar benadruk dat het zeker géén kritiek is.
De vriendschap is je zeker wat waard dus ik zou er ook proberen wat aan te doen.
Lukt het niet? Jammer, maar jij hebt je best gedaan.
Het klinkt inderdaad of ze een ziekte heeft, mensen van die leeftijd horen niet zo moe te zijn. Bovendien kunnen de leugens ook een vorm van aandacht vragen zijn..

Succes!

[kleine_meis]

Bedankt allemaal voor de reacties. Ik ga zo gauw ze het toelaat met haar er over praten. Ze slaat echter ieder voorstel af dat ik langs kan komen omdat ze te moe is of iets anders. Ze lijkt geen tijd voor me te willen maken.

Wat betreft haar moeheid. Ze heeft zich op van alles en nog wat laten testen, geen enkele test wees iets lichamelijks uit op 1 punt na en dat zou een vitamine b12 tekort zijn waravoor ze nu dus medicijnen krijgt (dat tekort was overigens ongeveer 20 punten onder wat je normaal zou moeten hebben). Ze is een tijd geleden bij een psycholoog geweest en die heeft haar gezegd dat haar moeheid vooral geestelijk is en dat hij haar aanraadde meer te ondernemen, lekker te gaan sporten, met vriendinnen stappen gaan, en niet gelijk als ze een klein beetje moe was gelijk gaan liggen of als een zoutzak ergens te gaan zitten. Daarbij raadde hij haar aan om eventueel in therapie te gaan. Dit alles heeft ze echter betiteld als onzin en ze blijft stug volhouden dat ze allerlei ziektebeelden heeft. Sinds kort komt daar dan ook ineens bij dat ze zware migraine aanvallen heeft maar er geen medicijnen voor wil...

Ik ga dit weekend bij haar ouders langs waar ik ook enorm goed mee kan opschieten en ga het er met hun over hebben omdat ik haar er dus niet toe kan brengen er over te praten omdat ze er geen fut voor heeft dat ik even bij haar langskom of omgekeerd.

Tevens heeft ze vanavond niet eens aan de telefoon tijd voor me nu ik vanmiddag te horen heb gekregen dat mijn ouders hoogstwaarschijnlijk binnen nu en een half jaar zullen gaan scheiden...

Hmm rot dat je ouders gaan scheiden.. heel veel sterkte daarmee.. en het is erg raar dat het meisje met wie je al zo lang bevriend bent/was dan niet eventjes tijd voor je kan maken. Het lijkt erop dat ze nogal in zichzelf gekeerd is en iedereen buitensluit, of niet? Ze zit volgens mij in een wereld van moe zijn en hangen en niks doen, en ze zal dat op een gegeven moment zelf moeten gaan doorbreken. Ik vraag me af wat jij hier echt aan kunt doen.. het zal je iig superveel energie gaan kosten.
Inmiddels vind ik wel dat je een hele goede reden hebt om eens een heel goed gesprek met haar te gaan voeren. Je kunt ook onaangekondigd bij haar langs gaan. Geen idee of ze dan boos wordt of niet opendoet oid, maar dan weet je ook meteen meer over hoe ze op dit moment nou echt is.

[hhendrikxx]

Tja, ik zou zegggen: vergeet nooit wat ze voor je heeft betekend. Dus op grond daarvan: steek er energie in. En als jullie band dan toch minder wordt - al was het maar om praktische redenen - spreek dan af en toe toch nog eens af!

[Never gone]

kleine_meis schreef op 14-11-2005 @ 09:40 :
De laatste dag dat ze in het buitenland zat heeft ze in plaats van er nog even flink van te genieten de hele dag op een hotelkamer gezeten uitrusten om de reis aan te kunnen.
-----
Nu mijn concrete vraag: kan ik het maken om het hier met haar over te gaan hebben? Of zou dit slechts averechts werken in de zin van dat zij zal vinden dat ik me met zaken bemoei die me niets aangaan.

Dat 1e vind ik niet zo vreemd. Veel mensen, incl. mijzelf hadden precies hetzelfde en er is toch echt niets mis met ons.
Het is nogal wat om na een lange periode weer thuis te komen. Je moet je daar echt even goed op voorbereiden.

Tuurlijk kan je het er met haar over hebben.
Je moet je alleen afvragen of je het wel écht wil "goed maken"...

[berlin]

Volgens mij heb je gedaan wat je moest doen, dumpen die hap.

[kleine_meis]

Ik heb inmiddels met haar gesproken over het meeste wat mij stoorde en wta me er over verdrietig maakte. Ze zag het wel in nu dat ze niet helemaal netjes tegenover me was en ze ziet nu ook in dt ze zichzelf nogal zit te isoleren. Ik ehb hara gezegd dat de dingen waarmee zij blijkbaar zit dat ik er voor haar zal zijn, echter dat mocht het zo blijven dat ik degene ben die blijft geven dat de vriendschap voor mij steeds moeilijker wordt om te behouden.

Ik heb tevens heel eerlijk tegen haar gezegd dat ik haar op deze manier niet meer als beste vriendin kan zien en me op zo een moment wanneer ik echt niet meer kan dat zij alleen maar zeggen kan dat ze moe is en er geen moeite voor doet.

Ze heeft deze week een nieuwe afspraak gemaakt in het ziekenhuis omw eer dingen te laten testen, maar ook eindelijk weer een afspraak bij een andere psycholoog en ze heeft eindelijk voorgenomen weer wat actiever te gaan zijn en eindelijk weer eens te gaan sporten.

Tevens heb ik haar gezegd dat ik nu afwacht wanneer er iets van haar kant afkomt, dat ik het niet trek op dit moment om op haar af te stappen en dan weer op eenbepaalde manier afgewezen te worden door haar. Daar had ze ale begrip voor. Ze had wel spijt van hoe ze gereageerd heeft en had in eerste instantie niet eens door dat ze zo veranderd was.

[Maija]

Ik vind het verhaal waar je het over hebt een beetje op een depressie lijken.