Mijn handen rusten op tafel

[surveyor]

Mijn handen rusten op de tafel, terwijl mijn hoofd stukje bij beetje in beslag wordt genomen door de gedachten van haar omgeving. Het heeft heel wat te verduren de laatste tijd. Was het hoofd vroeger vol goede ideeën en bruisende idealiserende strijdlust, tegenwoordig is het niet meer dan een samenraapsel van noodzakelijke hersenfuncties ter voorkoming van een volledige lamlegging van mijn lichaam. Het idioom der daagse sleur heeft ook mijn hoofd bereikt.

In de herfstdagen die ons inmiddels hebben weten te bereiken overdenk ik mijn leven en kom tot verrassende conclusies. Mijn zonovergoten bureaublad dat nochtans vooral in de vroege ochtenden een plaats van contemplatie is, lijkt in verschillende opzichten op mijn hoofd. Het maakt immers ook vele uren, gezien de significante stroom aan indrukken en aspecten die valt te overpeinzen. Niet alleen worden dagelijkse tochten in het openbaar vervoer onderwerp van de contemplatie, ook de behoefte tot een pseudo-schizofreen denkraam blijkt welhaast pure noodzakelijkheid.

De uit overmoed geboren drang naar superioriteit heeft mijn leven een bijzondere draai gegeven. In alles zie ik de vijand en de bedreiging. Gezeten in de fauteuil des levens is het mogelijk met gepaste afstand de ogenschijnlijke leegte van deze redenatie te bestuderen. Natuurlijk is 'de ander' in zijn algemeenheid geen bedreiging, ik ben het. Veel van wat wij zien, vinden en denken is gevangen in de kaders van onze denkbeelden en berust steeds minder op gefundeerde realiteitszin, laat staan op relevante ervaring. Het referentiekader dat ik denk te hebben is niet meer dan een loze eeuwigdurende twist der gedachten.

Doch, zelfs de intrigerende vaststelling zulks doet weinig af aan onderhavige triestheid. Verder redenerend zou zelfs de opvatting gerechtvaardigd zijn dat het leven niet meer is dan een web van gedachten dat enkel in stand wordt gehouden doordat deze gedachten mensen simpelweg niet aansporen het omhulsel door te prikken en de waarheid onder ogen te zien. Zij die niet voldoen aan de in referentiekaders passende objecten of personages worden bijna vanzelfsprekend gezien als ‘anders’. Een net zo realistische als welhaast droeve observatie.

Hoewel voorgaande gedachten anders doen vermoeden is het levenspad van ieder individu mooi te noemen. Met de precisie van een rups verandert mijn levenspad van een hobbelige zandweg in een goed geplaveide stabiele weg. Losgemaakt van vicieuze cirkelredenaties, wars van vooroordelen en de in preassumptie ondergedompelde zwartgalligheid zullen wij het leven tegemoet moeten treden.

En zo is het. Mijn handen rusten op tafel. Zij mogen rusten van mijn hersenen. Ik maak ze los van de fantasie en met alles wat ik heb omarm ik de essentie van het leven.

[Maresa]

Ik vind sommige stukjes echt goed en mooi omschreven. De meeste alinea's zelfs. Soms lijkt het alleen of je per se 'mooi' probeert te schrijven en dat vind ik jammer.

Achter bureaublad hoort trouwens een komma.

[surveyor]

Maresa schreef op 03-10-2006 @ 08:38 :
Ik vind sommige stukjes echt goed en mooi omschreven. De meeste alinea's zelfs. Soms lijkt het alleen of je per se 'mooi' probeert te schrijven en dat vind ik jammer.

Achter bureaublad hoort trouwens een komma.

Snap wat je bedoelt...

Op de tweesprong van inhoud en stijl sla ik misschien te vaak die van de stijl in, zoals nu .

[heldine]

Ik kan er niet enthousiast van worden. Je probeert waarschijnlijk met je stijl een mooi en diep sfeerbeeld op te roepen, maar het enige wat je bij mij oproept is een ver weggestopte herinnering aan Candlelight van Skyradio.

Het idioom der daagse sleur heeft ook mijn hoofd bereikt.
slaat werkelijk alles. Wat moet ik me hierbij voorstellen, wat probeer je te beschrijven, wat betekent deze zin?

Ik ken een flink aantal woorden uit je vocabulaire niet. Dat durf ik best toe te geven. En als ik, als bovengemiddeld intelligente 6vwo-leerling al niet begrijp waar je het over hebt, hoe verwacht je dan dat het merendeel van dit forum jouw verhaal met plezier kan lezen?

Maar als ik het goed begrijp, gebeurt er niets in je verhaal. Nada. Noppes. Niente.
Het is een tekst vol stijlgerichte en semi-intellectuele overpeinzingen die mij in ieder geval niet kunnen boeien.

Ik denk dat je best wat zou kunnen schrijven, omdat je je stijl wel onder controle hebt. Maar schrijven is schrappen, ik zou je stijl ook minder extravagant maken en alsjeblieft, zorg dat je iets - wat dan ook - te vertellen hebt voor je je pen op papier zet.

[Maresa]

Het is niet zozeer een tweesprong als wel een dubbel pad. Zet je ene been op de ene en je andere been op de andere kant. En dan gaan lopen.

Je hebt nu alleen het linkerpad gekozen.

[homehapero]

waw wat ben jij slim zeg!
dat is waarschijnlijk de reactie waar je op hoopte toen je deze tekst schreef. Ik vind dit een verzameling van holle zinnen zonder enige samenhang tussen de alinea's. Misschien moet je eerst een verhaallijn of een onderwerp uitdenken zodat je uiteindelijk een verhaal krijgt met enige inhoud...

[surveyor]

Er zit toch wel een bepaalde gedachte achter en ik had een verhaallijn voor ogen, maar doordat de stijl waarschijnlijk teveel de overhand heeft genomen komt de boodschap niet meer over... Het was immers niet de bedoeling een reactie op mijn intelligentie uit te lokken .

Het streven om de zinnen en boodschap zo mooi mogelijk te formuleren is, als ik jullie reacties lees, op z'n minst wat doorgeschoten naar de verkeerde kant.

Zal proberen het pad van de inhoud en dat van de stijl tegelijk te bewandelen .

[homehapero]

waw wat ben je weer lyrisch!

[Orpheus]

Ik vind het gedram over intelligenitie nogal irrelevant, maar dat zal mijn bekrompen arbeidersvisie zijn.

Akkoord; je tekst is wat moeilijk toegankelijk, maar mijns inziens heeft dat meer te maken met de structuur van je zinnen, dan het beleden vocabulaire.

Ik zou graag meer van je lezen.