Schrijfsel

Eventjes uit curiositeit.
Heb zo mijn eigen idee over wat mooi en wat niet is, maar ben eens benieuwd in hoeverre dat overeenkomt of juist verschilt, van wat jullie mooi vinden.

Opmerkingen zijn ook welkom, heel soms luister ik er ook echt naar. (A)


Wat was mijn naam nu ook alweer? De vraag die bij de bestuurder opkomt zou absurd moeten zijn, maar lijkt op de één of de andere manier toch normaal. De tweede vraag is: waar ben ik? Hij tuurt door de voorruit. De koplampen weten slechts deeltjes van het landschap te grijpen, niet meer dan schimmen en halfschaduwen. Die ze telkens slechts een fractie van een seconde vast kunnen houden, vooraleer ze die weer verliezen aan de donkere tunnel van de nacht.
De man is een vreemde. Vreemd in het landschap en vreemd aan zichzelf.
Zijn geheugen bestaat eerst slechts uit één beeld: een plas bloed die aan de toppen van zijn laarzen likt.
In felle flitsen komen er nieuwe beelden bij. Daarna ook geluiden. Hij hoort een vreemd krijsen. De nachtwaker die hem betrapt had, de ijzeren koevoet die hij ophief, de halve schreeuw die ontsnapte. Vijf volle seconden dat hij zijn adem inhield, maar niemand die op de schreeuw afkwam. Maar had die schreeuw zo machinaal geklonken?
Pas als de bestuurder zijn ogen naar zijn instrumentenbord afdwalen, beseft hij dat ‘de schreeuw’ niet louter in zijn hoofd zit. De toerenteller wijst 6 en een beetje aan. X 1000 T/m, een eind in de rode zone van het instrument. De bestuurder werpt een blik opzij, maar het is te donker om te zien in welke versnelling de manuele transmissie zit. Enkel de rode led-lichtjes van het klokje kan hij onderscheiden. 02:24 is het nu dus. Als de klok juist ingesteld is tenminste.
Hij tast naar de versnellingspook. Ik moet nog in de tweede versnelling zitten, gokt hij.
Hij zoek naar de derde versnelling. Net roeren in een pot soep. Opnieuw rolt er een beeld over zijn netvlies. Glas dat aan stukken vliegt. Zijn gehandschoende hand die naar een sieraad tast. Waarom heb ik een sieraad gestolen? vraagt hij zich af.
Eindelijk vindt hij de goede versnelling. Het schreeuwen van de motor stopt en gaat over in een dankbaar gegrom. De schreeuw in zijn hoofd blijft.
De bestuurder vloert het gaspedaal, schakelt meteen door naar de vierde versnelling. Hij rijdt snel, maar niet té snel. Zijn reflexen zijn afgebot, maar de weg is verlaten.
Waarom rij ik op deze weg? Naar waar rijd ik? vraagt de man zich af. Hij vindt de knop die de koplampen naar grootlicht schakelt. Eindelijk duidelijke beelden van de omgeving. Zo goed mogelijk probeert hij de bomen en struiken te plaatsen. De slingerende wegen gaat soms omhoog, dan weer bergaf. Heuvels, misschien straks ook nog een paar bergen.
Hij vindt dat het landschap iets treurigs heeft, al kan hij niet goed zeggen waarom. Er hangt lente in de lucht, dat ziet hij aan de prille bloemen in de bermen.
Dit ken ik ja, beseft hij. Hier ergens moet ik wonen. Maar naar waar ben ik geweest?
Meer beelden. Een stad bij nacht, hij was op de vlucht. De dief in de nacht. Hij heeft politiesirenes gehoord. Maar dat was in de verte, toen was hij al bijna de stad uit.
De politiesirenes blijven in zijn hoofd spoken en vermengen zich met het schreeuwen van de stervende nachtwaker. Een afschuwelijke kakofonie, hij wordt er gek van.
Hij tast op het dashboard, drukt enkele knoppen in waarvan hij niet weet waarvoor ze dienen. Hij merkt nu pas dat zijn vingers gloeien in gevoerde lederen handschoenen. Ze lijken wel te branden in zijn huid.
Eindelijk vindt hij de knop die hij zoekt. Harde elektrische gitaren, ze verdrukken de doodskrijs en de sirenes, zonder ze evenwel volledig te vernietigen.
Eurynomos. De eerste naam die de bestuurder te binnen schiet. Maar het is niet zijn naam. Maar voor Eurynomos was hij in het museum.
De bestuurder voelt iets in zijn dij steken. In zijn rechterbroekzak. Het sieraad, beseft hij. Ik moest dat sieraad hebben voor Eurynomos.
Verdoofd omklemt hij zijn stuur. Hij voelt hoe de slaap naar hem lonkt. Nee, mag niet in slaap vallen, denkt hij. Net voor ik thuis ben. Maar waar is mijn thuis? Voor hoe lang ben ik nog een vreemde?
Het landschap splijt open. Hij is in een dal nu. De weg loopt nu langs het water. In zijn koplampen ziet hij de reflectie van geparkeerde wagens. Eenzame huizen met dichte luiken. Iedereen slaapt en hij is wakker, maar hij wil ook slapen.
Als vanzelf draait zijn hand opeens aan het stuur. Hij slaat een straatje in, enkele schimmen van lang vervallen woningen worden even door de koplampen gevangen. Dan bij een ander huis, stopt hij opeens. Als geprogrammeerd trappen zijn voeten op de rem, ontkoppeld hij de motor en draait het contact, de radio en de koplampen uit. Nu ben ik thuis, beseft hij. Hij laat de slaap nu aan zijn wang strelen en geeft zich over.
Net voor hij zijn ogen sluit, weet hij opnieuw wie hij is en wat hij met het sieraad moet. Dan betreedt hij de droom droom. Over water, een heleboel water.