Beneveld en versleten.

[Aletta Jacobs]

Je moet drinken om te verzuipen. Je wilt niet nu,
misschien wat later of nooit meer.

Verzuip me, vergeet me en duizel me.
Je mag me slaan, beuken
en weer bij laten komen.
En dan weer, verstoor
mijn ritme, verwar mijn geest -

lach me, frons me, vrees me.

Kleed me uit, dwaas die ik ben.
Jij doet niets kwaad, het kwaad
schiet op mij.

Ik dacht je te kennen maar
jij bent het diepst van mijn ziel-

kent me wanneer ik hoog
op mijn pieken sta of laag
in mijn kuilen lig.

Het vuurpuntje dat mijn kamer verlicht
wakkert aan en dooft door de trekken van mijn lippen.
Een sliert rook bereikt mijn hersenstam. Zachtjes
voel ik de zachte bries die mijn armen prikkelt.
Achter in mijn nek bekruipt een deken van gerustheid
mijn onderbuikgevoelens de deur uit.

Schoppend tegen de gevestigde orde die mijn ziel heet
rauwdauwt de duivel van mijn geest
door alles heen en alleen mijn fundament houdt me op de been.

Waarom kom je zo gemeen en als je gaat laat je me alleen
met al mijn onverslagen strijdkrachten.

Rimpelingen voel ik de rust verstoren die jij mij hebt gebracht -
het was slechts een illusie want niets dan rust kan mij bekoren
en zonder geluiden van onrust slaap ik geen seconde
vannacht.

Nooit zullen we samen zijn

dood en verderf
drank en genot
verdriet en geweld
woede en afgunst

keer mij niet de rug toe
maar neem me mee op
je allesvernietigende paden
naar duistere tijden zodat

ik geluk kan vinden.

Liefde en lust
geluk en hoop

zoeken achter de wolken naar de zon.

Je dwaalt af van het spoor alsof je wegen je onbekend -
alsof je die al gelopen had.

Altijd maar beweren en
nooit eens constateren
want jou wereld mag niet inzakken-
wegzakken tot je niet meer weet
wat je wilt.

Het kan anders dan je denkt. Zijn zoals je
niet vermoedt of weerspiegelen - al dat je vreest.
Waarom denk je - ja denk je erover na, terwijl
de wereld aan je voeten ligt ben je gewoon niet daar.

Waar moet ik zijn?

Hoog laag
dood levend
raak vals

de wereld is het spoor van ellende.

Ik moet je missen
ik moet je aanraken
ik moet je voelen

ik moet dit doen.
Wil je me bij je houden,
in je vest in een zakje bewaren?

De ellende van de mensen
draag ik in mijn hoofd en ik geef je
de sleutel tot mijn geest.

Maar niet andersom.
Draai hem op slot, ik heb het gezien.
De binnenkant was geweldig mooi, het boek
is uit en ik

ik moet weer door.

zegt u het maar, wat vindt u ervan?

[Aletta Jacobs]

..anything really?

[Geel]

Hm, ik had hem in het begin al gelezen en wat ik kan herinneren is dat ik vond dat je goede stukjes had en dat het gedicht als geheel ook prima werkt, maar dat het wel verbeterd kan worden in de overgangen.

Eens met Geel, plus dat ik denk dat het gesproken beter werkt dan geschreven. En er zit voor mij wel heel veel herhaling in, het kan best een eindje korter.

Ik vind het cliché, maar rauwdauwt is een schitterende vonst. Het lijkt ook een kladje, dus misschien kun je de mooiste elementen hieruit nemen en daar een -korter- gedicht van vormen.

[Caterpillar]

Normaal ben ik niet zo fan van lange gedichten, maar deze vind ik echt heel goed!
well done Aletta!
Maar zoals hierboven al gezegd wordt, een beetje veel herhaling. Het stoort niet direct, maar het zou misschien nog net iets aangenamer worden om te lezen.