Achter de grote, gele deur.

[Eend]

Zo zacht mogelijk liep ze langs het kantoor van de sociotherapeuten en keek voorzichtig wie er avonddienst hadden. De dienstlijst hing niet op het prikbord, dus daar kon ze het niet op zien. Zag ze daar nou Felix zitten, of was het toch Thomas? Pas toen Felix wat later te laat en erg gehaast binnenkwam, wist ze zeker dat ze Thomas had gezien. Die twee leken zo enorm veel op elkaar van uit de verte. Felix groette haar snel en rende toen naar het kantoor toe.
Zelf ging ze in de woonkamer zitten. Martine zat daar op de bank naar The Box te kijken en Remco mopperde dat de tv wel wat zachter mocht als er geen leukere muziek was. “And I wonder if you know, how it really feels!” zong ze nu vrolijk mee. Al was het alleen maar om Remco dwars te zitten. Femke moest er wel om lachen en kwam met een glas limonade bij zitten.
“Hou je kop nou eens!” riep Remco kwaad, maar Martine hield niet op met zingen. “Ik ga je slaan hoor!”
”Je doet maar!” zei Martine en stak haar tong naar hem uit. Op dat moment sprong Remco agressief op en kwam op haar aflopen. Vlug rende Martine gillend de richting van het kantoor van de sociotherapeuten op. Remco rende haar kwaad achterna. “Doe normaal! Stoppen!” gilde Femke paniekerig, maar het had geen zin. Angstig keek zij toe hoe Remco achter Martine aan rende en hoe vlak daarna Felix kwaad het kantoor uit kwam lopen. “Gaan jullie maar alvast verder.” Hoorde ze hem tegen de andere sociotherapeuten zeggen. Ze zocht angstig steun aan de muur op en zakte in elkaar. Door haar gesloten ogen dropen haar tranen. Ze hoorde hoe Martine op haar kop kreeg en voor straf naar haar kamer moest en hoe Remco naar de afkoelkamer werd gebracht op de gesloten afdeling. En zij zat daar maar… Niemand die zich ook maar om haar bekommerde. Angstig, maar ook kwaad, rende ze de woonkamer binnen en vluchtte via de achterdeur naar buiten. “Femke! Wacht!” riep Felix haar achterna. Ze bleef wel stilstaan, maar schudde paniekerig met haar hoofd. “Nee…nee, néé!” zei ze. “Kom maar mee naar binnen, Femke.” zei Felix en begeleidde haar mee naar binnen. In de spreekkamer begon hij pas weer met praten. “Zo, jou heb ik al een tijdje niet meer gezien.” zei hij. Voorzichtig keek ze hem aan. Hij was niks veranderd. Zijn vertrouwde blik was nog steeds hetzelfde gebleven en zijn ogen, die begonnen te stralen bij een glimlach, deden dat ook nog steeds. Voorzichtig knikte ze. Ze keek naar haar voeten en bestudeerde het patroon op haar veters. “Kun je me vertellen wat er gebeurde?” vroeg hij na enkele minuten stilte. Ze knikte en vertelde wat er gebeurd was. “Weet je ook waarom je in paniek raakte?”
“Ik vond het eng. Remco werd zo agressief en… Ik durfde niks meer. Ik weet niet waarom, maar het gebeurde gewoon.”
“Is het al wat gezakt, of heb je iets nodig van ons?”
Femke haalde haar schouders op. Eigenlijk vond ze het wel fijn om zo met Felix te praten, maar dat stond zo lomp als ze dat zou zeggen. “Heb je nog iets leuks meegemaakt tijdens mijn afwezigheid?”
Weer haalde ze haar schouders op. “Het gaat niet echt lekker, he?” Ze wilde weer haar schouders ophalen, maar op dat moment barstte ze in tranen uit. “Ik wil gewoon een keer een rustige dag hebben, zonder dat ik ook maar even bang hoef te zijn. Alleen dat lukt me gewoon niet!”
“Zou het misschien helpen als je nu even wat afleiding gaat zoeken? Misschien kun je gaan tekenen of lezen?”
Ze knikte.

[Nijn*]

Heel kort stukje!! Komt er snel meer? Oh en nog even dit:

Pas toen Felix wat later te laat en erg gehaast binnenkwam

Later te laat? Of ik vat de zin niet of het staat er een beetje raar

[Eend]

Lees m als:

Hij kwam zeg maar later dan de rest, dus te laat op zn werk


En dat stukje is iidd erg kort zie ik nu. Maar er komt een langer stuk aan.

Hmm heb al de hele middag zitten lezen. Het is echt een leuk verhaal om te lezen, blijft boeien ook Hoop dat je snel weer met een vervolg komt

[Eend]

Cassiopeia schreef op 22-12-2004 @ 19:15 :
Hmm heb al de hele middag zitten lezen. Het is echt een leuk verhaal om te lezen, blijft boeien ook Hoop dat je snel weer met een vervolg komt

Er is op zich al een vervolg klaar, maar ik schrijf even door

Eend schreef op 22-12-2004 @ 19:21 :
Er is op zich al een vervolg klaar, maar ik schrijf even door

Aaah fijn Succes met schrijven hooor .

[Zut Alors!]

Eend schreef op 22-12-2004 @ 16:33 :
“Hou je kop nou eens!” riep Remco kwaad, maar Martine hield niet op met zingen. “Ik ga je slaan hoor!”
”Je doet maar!” zei Martine en stak haar tong naar hem uit. Op dat moment sprong Remco agressief op en kwam op haar aflopen. Vlug rende Martine gillend de richting van het kantoor van de sociotherapeuten op. Remco rende haar kwaad achterna.

Ik had het idee dat het alsof was. Niet dat 'ie echt boos was zegmaar.

[Eend]

Samen met Ashley zat Femke nu aan tafel te tekenen. “Weet jij wat er met Remco gebeurd is?” vroeg Ashley aan haar. Ze knikte. “Hij kreeg ruzie met Martine en moest daardoor naar de afkoelkamer.”
“Ow, is dat het? Ik dacht minstens dat er een ramp was gebeurd. Al dat gedoe op de afdeling.”
“Nee, dat was er gelukkig niet. Wat teken jij eigenlijk mooi!”
“Dank je, ik hou van katten, dus daarom teken ik ze ook vaak.”
“Hij is echt mooi!”
“Ga jij nog wat doen met kerst?”
“Nee, nou, ja, ik blijf hier. Ik mag niet naar huis en mijn vriendin is op wintersportvakantie, dus daar kan ik ook niet heen.”
“Sjees, dat is rot. Volgens mij is iedereen weg met kerst, behalve jij dan.”
“Nou, dan maar hopen, dat we leuke socio’s hebben.”
“Ik geloof dat Felix dienst heeft met alle kerstavonden.”
“Serieus? Dat is dan wel leuk.”
“Nou, het is maar net wat je leuk vindt. Ik mag hem niet zo. Hij is zo druk en weet ik veel. Geef mij maar een serieuze socio, daar heb je tenminste nog wat aan.”
Femke wilde in de verdediging schieten, omdat zij enorm veel aan Felix gehad had, maar ze wilde niet overkomen als een Felixliefhebber. Verder was ze ook bang dat ze de sfeer daarmee verpestte.
“Jij hebt veel in de separeer gezeten he?” vroeg Ashley aan haar. Ze knikte. “Mag ik vragen hoe dat was?”
Ze haalde haar schouders op. “Het was gewoon saai. Je ligt de hele dag maar in dat hokkie en de socio’s komen je constant controleren. Alleen Felix en Esmé waren lief, die bleven altijd nog even praten. De rest leek wel bang voor me te zijn, die waren zo vertrokken.”
“Is het echt zo erg dan?!”
“Ja, wat denk je, dat er slingers en weet ik veel wat in de separeer hangen?!”
“Nee, sorry. Ik was gewoon nieuwsgierig.”
“Geeft niet, ik ben niet boos of zo. Die kat wordt trouwens steeds mooier!”
“Haha, dank je! Ik weet niet wat jouw tekening voor moet stellen, maar die heeft ook wel wat hoor!”
Femke keek naar haar eigen tekening. Overal op het vel stonden gekleurde cirkelvorminge figuurtjes. Geen enkele vlek raakte elkaar aan en ze waren allemaal omlijnt door een dikke zwarte muur. “Ik vind m lelijk.” zei ze en verscheurde de tekening. “Dat moet je niet doen joh! Je moet ook je lelijke tekeningen bewaren.”
“Och, hij is nu toch al verscheurd.” Zei ze, terwijl ze haar tekening in de vuilnisbak deed. “Zullen we socio’s na gaan tekenen?”
“Nee, ik heb geen zin meer in tekenen.” zei Femke en ruimde haar spullen op. In de keuken haalde ze een glas limonade siroop en ging achter de tv zitten. Na eindeloos gezap, zette ze de tv weer uit en waste ze haar glas af. “Ik ga naar boven.” zei ze en liep de trap op.

Ze pakte haar douchespullen en nam een lekkere, warme douche. Na het douchen deed ze warme slobber kleding aan en haar pantoffels. Haar haar deed ze slordig in een staart en daarna ging ze op bed liggen. Ze bekeek de kaarten op haar prikbord grondig en dacht aan al die mensen, die haar een kaartje hadden gestuurd. Waar zouden die mensen nu zijn? Haar vriendin was in ieder geval op wintersport, maar van de rest had ze eigenlijk geen idee meer. Haar vriendin was dan ook nog één van de weinige die haar nog steeds kaartjes stuurde. De rest had het allang opgegeven. Ja, ze kreeg nog wel eens een kaartje van haar oude mentor van school en laatst ook een brief van haar nieuwe mentrix, maar wat ze had ze daar nou aan. Ze zal haar misschien niet eens ontmoeten. Al had ze het er wel over, dat ze een keertje langs zou komen. Ook hing er nog een foto van Masrino, het paard van haar lesgeefster op de manege. Zij stuurde nog wel redelijk vaak een brief of een kaart. Wanneer ze met verlof mocht, mocht ze een keertje komen rijden op haar paard, maar momenteel was het nog even beter om niet op verlof te gaan. Eerst moest ze wat stabieler worden, tenminste, dat zeiden de therapeuten.
Plotseling voelde ze zich enorm afgesloten van de rest van de wereld. De rest van de wereld ging gewoon verder met leven, maar zij zat nog steeds hier en hoe lang zal het wel niet gaan duren, voordat zij genezen verklaard werd?
Vlak voor etenstijd liep ze de trap af naar beneden en ging net zo lang op de bank zitten, totdat ze gingen eten.

“Ik ga met kerst naar Bert Visser, leuk he?!” zei Martine tegen Felix. Felix ging er enthousiast op in en vertelde dat hij ook een keer bij Bert Visser op de voorste rij had gezeten. Ook de andere jongeren waren er enthousiast op in gegaan, maar Femke voelde zich gekleineerd. Het was net of iedereen weg mocht met kerst, maar zij moest hier blijven. Nee, het leek er niet op, het was gewoon echt zo. “Ja, mijn vader betaald de kaartjes en ik mocht ook drie vrienden mee nemen. Echt leuk! Daarvoor gaan we met z’n allen uit eten in het restaurant van mijn moeder.” Vertelde Martine verder. “Nou, meid, koop een slagroomtaart en ga het vieren!” spotte Femke geïrriteerd. Timon en Ashley gniffelden, maar Martine kon er niet echt om lachen. “Waar slaat dat nou weer op?!” zei ze fel. Femke trok een vuil gezicht naar haar. “Ach, wat nou joh! Je bent gewoon jaloers, omdat ik nog ouders heb die van me houden!”
“Hé! Stoppen nu! Allebei!” riep Felix streng. “Ach, dat wordt nog duur. Nu moet je meer taarten kopen om het te kunnen vieren!” ging Femke door. “Femke, stoppen! Anders kun je naar je kamer!”
“Ach, lompe kut hoer. Ga jezelf toch verkopen!”
“Martine, voor jou geldt hetzelfde!”
“Ben ik een hoer?! Zei je dat nou?!” woedend kwam Femke overeind. “Oeh, nou word ik bang!”
“Naar je kamer, nu! Allebei!”
“Ik doe toch niks?!” verschoot Martine in de verdediging. “Je hoorde wat ik zei, Martine.”
“Alleen maar omdat die kuthoer zo lomp doet, moet ik naar mijn kamer?! Dacht het niet!”
“Heb je het nou alweer over jezelf…” zei Femke sarcastisch en ging weer zitten. “Hé! Ik had iets gezegd! Allebei naar je kamer, voordat ik andere maatregelen neem.”
“Oké, ik ga al!” zei Martine en liep naar boven. Femke bleef na die waarschuwing alsnog zitten. “Femke, nu ga je naar je kamer of ik breng je persoonlijk naar je kamer. Ik ben het nu echt zat.”
“Weet je wat?! Je doet maar!” riep ze kwaad en gaf de tafel een duw, waardoor enkele glazen omvielen. “Oké, nu is het over en uit.” Felix stond op en pakte Femke bij haar armen beet. “Ik breng je zelf wel naar je kamer.”
“Laat me los!” schreeuwde ze. “Nee, Femke, ik heb je meerdere malen gewaarschuwd, nu is het over.”
“Laat me los!” riep ze nog een keer en begon tegen te stribbelen. “Femke, ik kan je ook naar de separeer brengen.”
“Nee…laat me alsjeblieft los!” zei ze zachtjes, terwijl ze min of meer de trap op werd geduwd door Felix. De grip van Felix zijn handen confronteerde haar met haar verleden. De grip van de handen van Sjors en Richard. De controle die ze uit handen moest geven, omdat haar tegenstander veel te sterk was.

Op haar kamer begon ze te huilen. Dat was het enige dat ze nog kon, huilen. “Ik kom je vanzelf wel halen. Tot die tijd verblijf je op je kamer en o wee als je er vanaf komt. Dan komen er grotere gevolgen.” zei Felix en sloot harteloos de deur. Ze dacht aan de keren dat Felix naast haar was komen zitten. De keer dat hij ’s avonds laat het beertje van Leon was komen brengen in het ziekenhuis. Die Felix, die was helemaal verdwenen.
“Klootzak!” riep ze hem na, maar hetgeen dat zij hem nu uitschold, deed haar al genoeg pijn. Huilend kroop ze op bed. Ze miste wat warmte en wat troost. De enige troost die ze op dit moment had, was haar mesje. Ze trok haar broekspijp omhoog en keek naar de littekens en wonden op haar benen. Daarna trok ze haar mouw omhoog en ook daar vielen littekens te zien. Het kon haar allemaal niks meer schelen, want ze was toch al lelijk en niemand mocht haar. Zelfs Felix was dit keer kwaad op haar en dan had je het wel heel bont gemaakt. Voorzichtig maakte ze drie mooie rechte strepen op haar arm. Daarna deed ze haar mouw weer naar beneden en ging ze weer op bed liggen.
Ze luisterde wat muziek, ze schreef wat op papier, ze tekende wat en ze ging naar de wc. Hiermee was al ruim anderhalf uur van haar tijd gevuld. Hierna ging ze weer op bed liggen met haar hoofd richting de muur.
Na ruim een kwartier werd er op de deur geklopt. Daarna ging de deur langzaam open en stak Felix zijn hoofd erdoor naar binnen. “Femke? Kom je even praten.”
“Rot op.”
“Femke, nu kun je wel weer zo’n botte houding geven, maar dit moet gewoon even uitgesproken worden.”
“O, ja, natuurlijk, anders zit Martine er zo mee.”
“Wat bedoel je daar mee?”
“Het kan jullie geen flikker schelen hoe het met mij gaat. Het beviel je zeker wel in de tijd dat ik op mijn kamer was!”
“O, gaan we zo beginnen? Luister, Femke, ik wil gewoon dat jullie dit goed gaan praten en als jullie het nu niet vrijwillig doen, dan gebeurd het morgen met een behandelaar, maar blijven jullie tot die tijd op je kamer.”
Verwijtend keek ze hem aan. “Oké, en wat wil je van me? Dat we handen schudden en dat het klaar is.”
“Nee, dat wil ik niet. Ik wil dat het uitgesproken wordt.”
“Oké…”
“En niet alleen maar, omdat je dan van je kamer af mag.”
“Jahaa…” zei Femke geïrriteerd. Samen met Felix liep ze naar beneden naar de spreekkamer. “Waar is ze?”
“Ze komt zo, ik wilde eerst nog even met jou apart praten.”
“O.”
“Ik vind dat je gedrag tegenover de rest opeens zo is veranderd. Vanmiddag was het allemaal nog koek en ei en nu lijkt het wel alsof ze je minstens iets hebben aangedaan. Daarom vroeg ik me af of er iets gebeurd was.”
“Er is niks gebeurd.”
“Meen je dat of probeer je er vanaf te zijn?”
“Ik meen het.”
“Mag ik vragen waarom je anders zo rot tegen Martine deed daarstraks.”
Ze haalde diep adem door haar neus om rustig te blijven, omdat ze haar tranen alweer op voelde komen. Ze schudde haar hoofd, want ze was bang, dat wanneer ze haar mond open deed, dat haar tranen mee zouden komen. “Heeft het iets met kerst te maken?”
“Ik zei toch dat er niets was!” zei ze, maar voelde haar tranen in haar ogen staan. Snel keek ze de andere kant op. Felix bleef haar in stilte aanstaren. Ze veegde haar tranen weg, maar die kwamen al snel weer terug. “Wil je het al zeggen?” vroeg Felix. Weer schudde ze haar hoofd. Hij hoefde niet te weten dat ze zich zo rot voelde, omdat iedereen naar huis mocht en zij hier alleen zal zijn. Wat moest ze nou hier?! “Weet je? Van Martine verwacht ik zulke acties wel. Ze heeft haar mondje wel bij en zal zichzelf snel beschermen via dit soort ruzies, maar van jou verwacht ik dat niet. Jij hebt een totaal ander karakter en je zal dit nooit zomaar doen. Ik schrok zelfs een beetje van je houding. En iets diep in me verteld me dat er iets is wat je gewoon niet lekker zit.”
“Er is niks.” zei ze haast onverstaanbaar. “Femke, wie hou je nou voor de gek? Mij of jezelf? Is het kerst? Dat je hier alleen op de afdeling zit? Waren daarom Martine’s woorden zo pijnlijk?”
Femke twijfelde even, maar daarna knikte ze haar hoofd en barste de tranen los. “Ik voel me gewoon zo alleen en dan zit ik hier ook nog eens alleen, terwijl iedereen fijn naar zijn ouders gaat en ik? Ik heb niet eens ouders…” snikte ze. “Waarom zeg je dat dan niet?”
“Ik weet het niet.”
“Je weet dat je alles tegen me kunt zeggen he?”
Femke knikte. “Mooi, de volgende keer niet vergeten dan.” Plaagde Felix haar. Even verscheen er een glimlachje op haar gezicht.
Een paar tellen later kwam Martine binnen. Met behulp van Felix werd de ruzie uitgesproken. “Sorry, Fem…ik wist niet dat het zo pijnlijk was voor je.”
“Het geeft niet. Dat kon je ook niet weten.”
“Nou, dames, ik geloof dat het allemaal is uitgesproken, nietwaar?”
Allebei knikten ze en Martine liep de deur uit. “Felix?”
“Jap, wat is er?”
“Ben je nog steeds zo kwaad?”
“Kwaad? Was ik kwaad dan? Hé, kom op, we gaan iets gezelligs doen!” zei hij, terwijl ze beide de spreekkamer verlieten.

[Zut Alors!]

Af en toe is het niet helemaal duidelijk wie wat zegt.
bijvoorbeeld hier:

Eend schreef op 22-12-2004 @ 20:41 :
“Och, hij is nu toch al verscheurd.” Zei ze, terwijl ze haar tekening in de vuilnisbak deed. “Zullen we socio’s na gaan tekenen?”
“Nee, ik heb geen zin meer in tekenen.” zei Femke...

en hier:

Eend schreef op 22-12-2004 @ 20:41 :
Allebei knikten ze en Martine liep de deur uit. “Felix?”
“Jap, wat is er?”
“Ben je nog steeds zo kwaad?”
“Kwaad? Was ik kwaad dan? Hé, kom op, we gaan iets gezelligs doen!” zei hij, terwijl ze beide de spreekkamer verlieten.

Maar het verhaal blijft ijzersterk als altijd

[Eend]

Zut Alors! schreef op 22-12-2004 @ 21:11 :
Af en toe is het niet helemaal duidelijk wie wat zegt.
bijvoorbeeld hier:

en hier:


Maar het verhaal blijft ijzersterk als altijd

je puzzelt het zelf maar uit

[Redhair]

Mooi, maar pas op met het eetstoornisgehalte. Anders word het allemaal te veel. Maar het verhaal is goed!

[kroot]

We want more!!
Geweldig vervolg, hartstikke goed!

[Souris]

kroot schreef op 23-12-2004 @ 11:11 :
We want more!!
Geweldig vervolg, hartstikke goed!

[Eend]

Redhair schreef op 23-12-2004 @ 10:40 :
Mooi, maar pas op met het eetstoornisgehalte. Anders word het allemaal te veel. Maar het verhaal is goed!

ze had niet echt een eetstoornis. Het was meer een vorm van AM bij haar

[Nijn*]

Leuk stukje weer, en lekker lang. Nog wel even wat kromme zinnen die me opvielen :

Vlak voor etenstijd liep ze de trap af naar beneden en ging net zo lang op de bank zitten...

misschien kun je beter zeggen: 'en bleef net zo lang op de bank zitten'..?

Ze miste wat warmte en wat troost.

één keer 'wat' staat misschien mooier..

en nu lijkt het wel alsof ze je minstens iets hebben aangedaan.

wat is het maximale dan? Nee geintje, maar 'minstens' staat een beetje gek in deze zin.

Femke, wie hou je nou voor de gek? Mij of jezelf?

Dit is ook een beetje een kromme zin, volgens mij kun je 'mij of jezelf?' beter weglaten. Maar goed, het kan ook zijn dat ik gewoon vaag lees

Voor de rest:

[Eend]

Nijn? Ik bewonder je gewoon om je gemierenneuk Grapje

Echt...zeer bijzonder hoe jij al die dingen er uit vist waar een normaal mens overheen zou lezen

[Nijn*]

Hahaha, zo'n complimentje heb ik nog nooit gehad

[Eend]

lol

Naja, het vervolg wacht even, want ik vier kerst

[Redhair]

Ach ja, laat ons maar wachten.

Nee hoor, ik hoop dat je feestdagen een beetje leuk zijn, we merken het wel weer.

Eend schreef op 26-12-2004 @ 15:51 :
lol

Naja, het vervolg wacht even, want ik vier kerst

aaaah




Hehe nee fijne kerst iig... wij wachten met smart op het vervolg.

[Eend]

Morgen wss weer

[zus]

Eend schreef op 26-12-2004 @ 22:52 :
Morgen wss weer

het is morgen...

[Flowtje]

Vandaag weer een deel!!

(Ik ben een trouwe stille lezer )

Flowtje schreef op 27-12-2004 @ 11:07 :
Vandaag weer een deel!!

(Ik ben een trouwe stille lezer )

ikke ook

ik vind 't verhaal nog steeds mooi

[zus]

zus schreef op 27-12-2004 @ 10:44 :
het is morgen...

die alweer bijna voorbij is..Kom op nou

[Eend]

Ik moet zo paardrijden, waarschijnlijk heb ik morgen de tijd pas weer

Heb ook hoofdpijn nu en zo.

[Zut Alors!]

Doe maar rustig aan, anders moet ik straks weer zoveel inhalen met lezen...

[Souris]

Eend schreef op 27-12-2004 @ 18:10 :
Ik moet zo paardrijden, waarschijnlijk heb ik morgen de tijd pas weer

Heb ook hoofdpijn nu en zo.

goh jij zit ook al op paardrijden
*net terug is*

[Eend]

Souris schreef op 27-12-2004 @ 22:12 :
goh jij zit ook al op paardrijden
*net terug is*

Ja, maandag van 9 tot 10, haha!

Ging vandaag niet zo lekker, kreeg het paard niet eens ontspannen, normaal loop ik m aan het teugeltje

Maargoed, ik zit dus ook op paardrijden ja

[Souris]

Eend schreef op 27-12-2004 @ 22:34 :
Ja, maandag van 9 tot 10, haha!

Ging vandaag niet zo lekker, kreeg het paard niet eens ontspannen, normaal loop ik m aan het teugeltje

Maargoed, ik zit dus ook op paardrijden ja

ik van 8 tot 9.
en alle paarden waren behoorlijk fris.
zijn 2 mensen af gevallen
maarja niemand heeft iets gebroken ofzow dus het viel wel mee.
kreeg hem trouwens ook niet aan de teugel
er heerste gewoon een spanning in de groep

ok en nu weer on topic

[Eend]

Souris schreef op 27-12-2004 @ 23:00 :
ik van 8 tot 9.
en alle paarden waren behoorlijk fris.
zijn 2 mensen af gevallen
maarja niemand heeft iets gebroken ofzow dus het viel wel mee.
kreeg hem trouwens ook niet aan de teugel
er heerste gewoon een spanning in de groep

ok en nu weer on topic

Ja, ik zat op Iwan, een paard van bijna 1.80, maar zoooooo mooi. Echt een vent, behalve als ie fris is, dan is alles leuk. Stelling? Dacht het niet! de andere kant is veel interessanter

en toen een ander paard schrok dacht hij ook: "Jeeeeeeeeeeeey renneeeeennnnnnn!" Nah, ik heb hem zo rustig mogelijk gehouden en hij bog af en toe nog wel eens in, maar dan zag hij weer wat hoor...kon je weer overnieuw beginnen

Maarja, on-topic ja

[Souris]

ja Friso(ruin) die schrok al bij de deur en toen viel ik bijna.
maar later gingen we een klein galopje doen en friso had zo n zin en ik hield hem ff niet meer,zat ongeveer op m n voorganger en wist dat dat paard een trap kon geven.
dus ik naar het midden omdat ik zoiets had vannuh: ho,dit gaat niet goed,ga straks wel weer er tussen ofzo.
en de rest ging door maar toen schrok er 1 paard en gooide iemand eraf ofzo.
ze schrokken omdat de paarden in de boxen onrustig waren en tegen het schot aan duwde enzo.
was blij dat ik al in stap zat en toen ie ging draven omdat ie schrok hem weer snel in stap had

[Nijn*]

Heeft het verhaal nu een andere wending aangenomen of ligt dat aan mij?

Nijn* schreef op 28-12-2004 @ 13:14 :
Heeft het verhaal nu een andere wending aangenomen of ligt dat aan mij?

Hehe ja het gaat nu over paarden ineens

Had ik echt nooit aan zien komen...

[Flowtje]

Niet?

Ook hing er nog een foto van Masrino, het paard van haar lesgeefster op de manege. Zij stuurde nog wel redelijk vaak een brief of een kaart. Wanneer ze met verlof mocht, mocht ze een keertje komen rijden op haar paard, maar momenteel was het nog even beter om niet op verlof te gaan. Eerst moest ze wat stabieler worden, tenminste, dat zeiden de therapeuten.

Kijk, kijk, kijk!! Ze had er al over gehint!

Flowtje schreef op 28-12-2004 @ 14:08 :
Niet?


Kijk, kijk, kijk!! Ze had er al over gehint!

haha. shit heb ik helemaal over het hoofd gezien Volgende keer beter lezen en op de subtiele hints letten

[Eend]

Op kerstavond was iedereen al met verlof. Veel van de jongeren kregen cadeautjes van hun ouders en gingen lekker uit eten, maar Femke zat hier op haar kamer. Felix had al een aantal keer gevraagd of ze beneden wilde komen, maar daar had ze niet zo’n behoefte aan. “Je zal het leuk vinden!” had hij gezegd, maar dat zeiden sociotherapeuten wel vaker als ze je wilden overtuigen.
Na een paar minuten werd er op de deur geklopt. “Er is Chinees gehaald, kom je eten?” klonk Felix z’n stem en ze hoorde hem weer weglopen. Femke stond moeizaam op en liep naar beneden. In de woonkamer stond een verassing op haar te wachten. “Ja, ik heb met kerst elke avond dienst, dus ik vond wel dat ik Mick en Muis mee mocht nemen.” zei hij nonchalant. Verbaasd keek ze naar de grote kooi, waar twee cavia’s zich vermaakten met wat verse groentes. Mick, de zwarte met op zijn voorhoofd een witte kruin, maakte vrolijke sprongetjes door de kooi heen, terwijl Muis, de langharige driekleur, zich volvrat met alles wat hij tegen kwam. “Wat zijn ze leuk!” zei ze en liep naar de kooi. Mick rende gelijk weg, maar Muis liet zich maar al te graag aaien. “Ik dacht wel dat je het leuk zou vinden.” zei Felix, terwijl hij borden en bestek pakte. “Zullen we maar gewoon makkelijk doen?” vroeg hij, terwijl hij achterom keek. Ze knikte en stortte haar aandacht weer op de twee cavia’s. Ze dacht weer terug aan haar katten Stip en Miepje en voelde een enorm gemis. Toch gaven de cavia’s wat troost. “Hou je van films? Ik heb er een aantal meegenomen.”
Ze knikte enthousiast en besefte, dat een kerstavond met Felix nog niet eens zo erg kon zijn.

“Vind je het nou niet vervelend om hier alleen te zijn?” vroeg Felix haar, nadat ze een film gekeken hadden. Met Muis op haar schoot en haar handen om hem heen geslagen, haalde ze haar schouders op. “Ik had wel graag een leuke kerst gewild, maar dat is niet voor mij niet aangelegd. Ik bedoel…laat ook maar.”
“Nee, vertel eens?”
“Wie zit er nou op haar zestiende al zolang in een psychiatrisch centrum.”
“Hallo hé! Heb je gezien hoeveel jij al vooruit bent gegaan?”
“Eerlijk gezegd niet. Ik ben heel erg bang, dat ik bij het minste geringste weer in de separeer gedumpt wordt.”
“Hoezo zouden wij jou in de separeer stouwen? De reden waarom je nog steeds hier bent, is omdat je geen andere plek hebt om heen te gaan en omdat een nieuwe plek veel stress bij je op zal leveren. Dat weet jij ook. De andere reden is, omdat we je willen helpen met je problemen. Alleen jij laat het soms zo moeilijk toe, dat er een gedwongen opname heeft plaats gevonden, maar die duurt toch ook niet meer zo lang, toch?”
“Ik weet het niet. Ik hoop alleen, dat ie niet weer verlengd wordt.”
“Nee joh! Tuurlijk niet! Tenminste, voor zover ik weet is daar geen reden voor. En verder zal het ook niet echt een positieve invloed op je hebben, want zolang je gedwongen bent, ben je best wel beperkt in sommige handelingen.”
“Je geeft me tenminste hoop!” zei ze. “Ik hoop echt snel dat die gedwongen opname voorbij is.”
“Vast wel. Ook nog een glaasje cola?”
Ze knikte en streelde Mick door zijn vachtje. “Je bent eigenlijk echt een idioot ook he? Wie neemt nou weer zijn cavia’s mee?”
“Och, het was de voorwaarde voor een aantal collega’s waarmee ik een dienst gewisseld heb. Ik vind het niet zo’n ramp om met kerst te werken. Ik hou er wel van om een beetje van de regels los te raken, haha!”

De volgende ochtend werd ze door haar vriendin Eva gewekt. “Surprise! Je mag mee op verlof!” riep ze enthousiast. “Dat meen je niet?!”
“Jawel, maar we kwamen extra vroeg, omdat je om uiterlijk half 5 terug moet zijn.”
Femke, die zich snel aankleedde, was laaiend enthousiast. Het kon gewoon niet beter.
Met de auto reden ze dwars door de stad heen, zonder dat ze zich besefte dat ze het huis van Eva allang voorbij waren gereden. Pas toen ze bij de manege aankwamen leek ze het wat door te krijgen. “Moet je paardrijden?” vroeg ze aan haar vriendin. “Nee hoor, maar jij wel! Terwijl je aan het douchen was, heb ik je rijbroek en andere spullen verzameld en in de auto gepropt. Hier!” zei Eva en gooide de rijbroek naar Femke. “Trek aan!” Braaf trok Femke haar rijbroek aan en voor ze het wist, werden haar schoenen omgeruild voor haar oude vertrouwde stalschoenen. Al snel kwam Theresa op ze aflopen. “Zo, jullie hebben haar mee weten te smokkelen?” vroeg ze, terwijl ze naar Femke keek. “Mag ik rijden?!” vroeg Femke verbaasd. “Had ik beloofd toch? Masrino staat al op je te wachten!”

Terwijl ze het zadel op de rug van Masrino legde, merkte ze hoe erg ze eigenlijk overdondert was. Het was heerlijk om er even tussenuit te zijn, maar toch was ze wel blij, dat ze vanavond weer terug mocht. Ze liet haar hand over het beige stevige dekje van het zadel glijden. Zo’n mooi dekje had hij tijdens zijn manege tijd echt niet. Toen had hij zo’n donker groen afgereden ding onder het zadel liggen.
Ze maakte de singel vast en deed daarna het hoofdstel om. Daarna nam ze hem mee naar de binnenbak.
“Stijg maar op en stap hem maar alvast in.” zei Theresa en ging snel een kop koffie uit de kantine halen.

De rest van de les liep geweldig. Ze was alles echt even allemaal vergeten, maar toen ze na 4 uur daar wegreden merkte ze wel, dat het weer voorbij was allemaal. Ze had het geweldig gevonden, maar het was haar niet gegund om langer te blijven en oude kennissen op te gaan zoeken. Ze moest nu eerst snel gaan douchen en daarna zouden ze bij de Mc Donalds wat gaan eten. Eigenlijk had ze helemaal geen zin in die vette friet, maar toen ze daar eenmaal was, vond ze het heerlijk.

[mrsjones]

Eend, vind je verhaal geweldig!

[dead person]

Weer super tof!

Je bent geweldig eend Het is weer een leuk stukje hoor

[zus]

dead person schreef op 30-12-2004 @ 01:36 :
Weer super tof!

[Souris]

super

[Eend]

Dank jullie allemaal

[Eend]

De volgende middag werd ze pas wakker. Rond een uur of één ging ze douchen en daarna liep ze naar beneden, waar kerstbrood op tafel stond. Al snel kwam Esmé er aan lopen en vroeg of ze trek had. Ze knikte en ging aan tafel zitten. “Wil je ook thee?” vroeg Esmé. “Nee, ik heb geen dorst.”
“Was het gisteren nog leuk?”
“Ja, best wel.”
“Wat heb je gedaan?”
“Paard gereden.”
“O, leuk! Dat heb ik vroeger ook nog gedaan. Weet je zeker dat je geen thee wilt?”
Ze knikte en nam een stukje kerstbrood. Ze werd vandaag overvallen door een treurig gevoel. Het begon saai te worden om alleen op de afdeling te zijn en verlangde ze naar het kerst gevoel. Toch was dat hier, op een ziekenhuisafdeling, niet echt aanwezig. Ja, er stond dan wel een kunstkerstboom en er hingen wat raamversieringen, maar dat was ook alles. Je had niet die warme sfeer die je thuis altijd had.

Na het eten ging ze weer naar boven en liet zich op haar bed vallen. Eigenlijk had ze niet echt zin om wakker te blijven vandaag. Ze bleef liever op bed liggen en slapen, zodat deze dag snel voorbij was.
“Godver! Laat me los, mongool!” hoorde Femke plotseling iemand schreeuwen op de gang. Ze kon het niet laten om zogenaamd naar de wc te gaan om te kijken wie het was en opende haar deur. Ze zag hoe Martine door een politie agent naar haar kamer werd gesleept en hoe Martine zich probeerde te verzetten. “Rot op, klootzak! Ik vermoord je!” schreeuwde Martine. Ook Esmé kwam er aan gerend. Femke ging in de dichtstbijzijnde wc zitten en luisterde de rest af. “Breng haar maar naar de separeer, die is op de afdeling beneden.” Hoorde ze Esmé tegen de agenten zeggen. “De dienstdoende arts komt er zo aan.” Zei een sociotherapeut van de gesloten afdeling.
Femke stond gespannen alles af te luisteren. Martine zal toch geen gedwongen opname krijgen? Het klonk er allemaal wel naar.
Nadat iedereen van de gang af was en ze Martine alleen nog maar in de verte hoorde schreeuwen, ging ze terug naar haar kamer. “Vrolijk kerstfeest, Femke!” zei ze tegen zichzelf en liet zich weer op haar bed vallen.

Ze had geen idee hoe lang ze al op bed gelegen had, toen ze Martine op de gang hoorde roepen. “Vuile trut!” riep ze tegen iemand anders. “Denken jullie nou echt dat jullie me kunnen helpen?! Ik heb dat jong niet voor niks in elkaar geslagen, ja! Hij zat me altijd al dwars, al zolang dat ik hem ken!”
“Martine, word jij eens rustig.” Sprak een mannenstem. “We doen dit niet om jou dwars te zitten, maar het is even beter voor je. De sociotherapeuten hier zullen je verder gaan helpen. Voorlopig mag je op de open afdeling blijven, maar omdat je een IBS hebt, mogen ze je in geval van nood overdragen naar de gesloten afdeling.”
“Joh! Dat wist ik nog niet!”
“Martine, ik wens je veel sterkte verder. Ik ga er nu vandoor en ik hoop dat morgen je eigen behandelaar je wat verder kan helpen.”
“Ja, joh! Ga maar weer weg! Ga maar naar je kinderen en vier gezellig kerst, terwijl je mij hier op hebt laten sluiten!” hoorde Femke haar de man naroepen.

Ze voelde zich gespannen, maar ze wilde Esmé niet lastig vallen voor haar medicatie. Die had het nu vast te druk met de zaak rond Martine. En het was ook tijd voor de overdracht. Ze was allang blij dat het alweer aan het einde van de middag was. De avond viel altijd wel te overbruggen, maar overdag was dat veel moeilijker. Ze draaide zich weer om en deed haar ogen dicht. Nu nog wachten tot het avondeten.

Morgen weer wat he (please ), anders lopen we achter

[Souris]

tjeej...

[Zut Alors!]

Souris schreef op 30-12-2004 @ 16:44 :
tjeej...

ja, 't is niet niks
't is weer toppie!

[Nijn*]

Mooi, ben veel te moet om te mierenneuken. Nog één klein dingetje: misschien kun je het woordje mongool beter niet als scheldwoord gebruiken, dat klinkt niet zo vriendelijk

[Zut Alors!]

Nijn* schreef op 30-12-2004 @ 16:50 :
Misschien kun je het woordje mongool beter niet als scheldwoord gebruiken, dat klinkt niet zo vriendelijk

Da's meestal toch ook de bedoeling?

[Souris]

Zut Alors! schreef op 30-12-2004 @ 16:47 :
ja, 't is niet niks
't is weer toppie!

idd