Achter de grote, gele deur.

[Eend]

Nijn* schreef op 30-12-2004 @ 16:50 :
Mooi, ben veel te moet om te mierenneuken. Nog één klein dingetje: misschien kun je het woordje mongool beter niet als scheldwoord gebruiken, dat klinkt niet zo vriendelijk

Ja, maar dat schreeuwde zij Daar heb ik geen grip op
Martine is meer van dat agressief arogante typ. Grote mond en liefst alles tegen de regels in, maar owee als zij gekrenkt wordt, dan is het een wereldramp.

Lul en trut is wel vriendelijk wilde je zeggen?

[Roosje]

Mongool is niet lief voor alle echte mongooltjes...
Mja, dat denk ik dan ook altijd: ZIJ zeggen het, ik niet!

En verder... paardjuhrijduh. Altijd leuk.
Alles , alleen je hebt soms na een citaat (kweenie of je het hier wel een citaat noemt) een hoofdletter, staat niet zo mooi....

[Eend]

Roosieh schreef op 30-12-2004 @ 23:13 :
Mongool is niet lief voor alle echte mongooltjes...
Mja, dat denk ik dan ook altijd: ZIJ zeggen het, ik niet!

En verder... paardjuhrijduh. Altijd leuk.
Alles , alleen je hebt soms na een citaat (kweenie of je het hier wel een citaat noemt) een hoofdletter, staat niet zo mooi....

Ik noem gehandicapten ook nooit een mongool Dat is net of je ze uit scheldt

[Roosje]

Ik ook niet, maar toch. Sowieso noem ik nooit iemand ene mongool, uit principe niet... Sorry voor everntuele speflouten, ben moe... echt waaar. Ik lig half slapend achter m'n compuiter...

[Zut Alors!]

Eend schreef op 30-12-2004 @ 23:30 :
Ik noem gehandicapten ook nooit een mongool Dat is net of je ze uit scheldt

Ik denk niet dat zij er echt een probleem mee hebben...
Overigens ken ik wel een aantal artsen die dezelfde term ook 'gewoon' gebruiken. Er zijn nog steeds mensen die niet meteen snappen wat een 'down'-kindje is.

Maar dit is allemaal wel een beetje offtopic, niet? Er zijn nog minder dan 100 postplekken over voor je verhaal

[Roosje]

Oeps, ik zie nu dat het er wel erg veel waren. En nu ineens geen meer... hihi, mijn spelfoutengehalte is erg wisselend vandaag. Het hangt er maar van af of ik zin heb om op backspace te drukken.

[Eend]

Zut Alors! schreef op 30-12-2004 @ 23:36 :
Ik denk niet dat zij er echt een probleem mee hebben...
Overigens ken ik wel een aantal artsen die dezelfde term ook 'gewoon' gebruiken. Er zijn nog steeds mensen die niet meteen snappen wat een 'down'-kindje is.

Maar dit is allemaal wel een beetje offtopic, niet? Er zijn nog minder dan 100 postplekken over voor je verhaal

Dan maak ik wel een nieuw topic aan met heel het verhaal op een rijtje en dan ga ik gewoon verder

Hier het volgende deel, het is wel kort, maar ik moet mn kamer nog een beetje opruimen

Rond een uur of vijf werd er op de deur geklopt. “Femke?” klonk Felix z’n stem. “Er is post voor je.” Femke deed de deur open en nam de brief van hem aan. “Wat gaan we eten?” vroeg ze. “Nienke van de gesloten afdeling is patat aan het bakken.”
“O, lekker! Ik kom zo wel naar beneden.”
“Ja, is goed, Martine is er ook al.” Zei Felix en draaide zich om. Ze keek nieuwsgierig naar de brief. Hij was op haar oude huisadres gebracht, dus iemand had ‘m hierheen gebracht. Nieuwsgierig opende ze de brief, die van de rechter afkomstig bleek. Er stond in dat haar Rechterlijke Machtiging 26 december 2004 zou gaan vervallen. Ze kon haar vreugde niet op! Zo blij was ze toen ze dit las. Eindelijk was ze dan van die gedwongen opname verlost! Nooit meer de separeer in en nooit meer onder dwang behandeld hoeven worden. Ze voelde zich zo vrij en opgelucht, dat ze het gevoel had dat ze de hele wereld aan kon.
Vrolijk liep ze naar beneden en ging bij Martine in de zithoek zitten om tv te kijken. “ben je blij of zo?!” vroeg Martine kattig. “Is dat erg dan?”
“Nogal, ja!”
“Waarom dat nou weer?!”
“Ben je nou echt zo lomp?”
Fel keek Femke haar en stond toen geïrriteerd op. Ze zag net dat Felix er aan kwam lopen en zeurde expres terug naar Martine. “Dat je een rothumeur hebt, kan mij heus niks schelen en jij bent pas lomp, omdat je alles op mij af reageert. Ik kan er ook niks aan doen, dat mijn gedwongen opname afgelopen is en die van jou net begint!”
”Jij vuile trut! Zal ik jou ook eens gaan slaan of zo?!”
“Martine! Laat dat!” riep Felix kwaad, die er net aan kwam lopen. “Er worden hier geen dreigementen over de tafel gegooid, als je dat maar weet.”
“Zij begon!” verdedigde ze zichzelf. “Hoer!” riep Femke kwaad en rende naar boven. “Femke! Ook jij moet je mond houden!” Maar Femke smeet al met al haar kracht de deur dicht.

Kwaad liet ze zich op haar bed vallen. Wat een dom rotwijf was dat kind toch! Femke stond weer op en gaf de deur een harde schop. Een plotselinge helse pijn schoot door haar enkel en geschrokken ging ze op bed zitten. Wat was er nu weer? Kon er nou echt niet even iets goed gaan? Naast haar lag de brief van de rechter, maar die zou ze het liefst verscheuren nu. Waarschijnlijk was dat gewoon een valstrik om haar blij te maken, zodat anderen het weer fijn konden verknallen.
Even later werd er weer op de deur geklopt. “Ik ben er niet!” riep ze. “Je bent er wel.” zei Felix terug. “Oké, als jij dat wilt.” zei ze terug en opende de deur. “Hoe gaat het?” vroeg hij. “Perfect, precies zoals jullie willen.”
“Wat willen wij?”
“Mijn vreugde verknallen.”
“Nou, niet dat ik weet hoor.”
“Nee, ontken het maar.”
“Femke, je weet net zo goed als ik, dat dit nergens op slaat.” Ze haalde haar schouders op. “Nou, wat is er net gebeurd?”
“Nou, ik kwam gewoon blij naar beneden, want ik had net te horen gekregen dat mijn RM morgen afgelopen is en toen mocht ik van haar niet blij doen en toen begon ze te schelden en toen schold ik terug. Dat was alles.”
“Hmm, jullie zijn allebei vandaag lekker vermoeid en de ene kreeg goed nieuws, de ander slecht nieuws, dus dat gaat wel botsen. Ik wil er geen eindeloos gesprek van maken, omdat het voor iedereen een ontspannen dag moet zijn, maar probeer elkaar een beetje te vermijden oké? Ik snap heel erg goed dat je blij bent en ik ben net zo blij voor je, maar begrijp ook, dat zij het even moeilijk heeft.”
“Ja, ik zal wel weer lief zijn voor de arme ziel.”
“Femke, ik meen het. Let gewoon een beetje op je opmerkingen vandaag. Ik weet dat ze erg grappig zijn, maar ze komen bij haar gewoon hard aan op het moment.”
“Ik heb geen enkele opmerking gemaakt!”
“Nee, dat merkte ik toen ik binnenkwam!”
“Maar zij beg… Naja, laat ook maar!”
“Kan ik van je op aan?”
“Ik zal wel moeten he?”
“Fijn, kom je mee eten? Nienke heeft erg haar best gedaan.”
“Ja, ik heb best wel honger eigenlijk!” En samen liepen ze naar beneden.

[Eend]

Roosieh schreef op 30-12-2004 @ 23:36 :
Ik ook niet, maar toch. Sowieso noem ik nooit iemand ene mongool, uit principe niet... Sorry voor everntuele speflouten, ben moe... echt waaar. Ik lig half slapend achter m'n compuiter...

ga jij eens naar bed!

Kort maar fijn .

Hm ik noem kinderen met down soms wel mongooltjes, maar op mijn stage heb je ook een paar down-kinderen. En daar zeggen ze wel mongooltjes, ach tis maar net de context waarin je het gebruikte he

[Eend]

Cassiopeia schreef op 31-12-2004 @ 10:41 :
Kort maar fijn .

Hm ik noem kinderen met down soms wel mongooltjes, maar op mijn stage heb je ook een paar down-kinderen. En daar zeggen ze wel mongooltjes, ach tis maar net de context waarin je het gebruikte he

Ja, inderdaad. Ik vind down-kinderen wel lief Ik bewonder ze, omdat ze zo gelukkig kunnen zijn met wat ze hebben. Daar kunnen 'normale' mensen nog eens iets van leren!

[Zut Alors!]

Eend schreef op 31-12-2004 @ 12:59 :
Ja, inderdaad. Ik vind down-kinderen wel lief Ik bewonder ze, omdat ze zo gelukkig kunnen zijn met wat ze hebben. Daar kunnen 'normale' mensen nog eens iets van leren!

Ze zijn echt (bijna) altijd vrolijk! Dat vind ik echt tof.
En weer een paar stukken goeie tekst. Alleen wel rap dat ze nu alweer patat eet

[Roosje]

Eend schreef op 31-12-2004 @ 12:59 :
Ja, inderdaad. Ik vind down-kinderen wel lief Ik bewonder ze, omdat ze zo gelukkig kunnen zijn met wat ze hebben. Daar kunnen 'normale' mensen nog eens iets van leren!

Op de basisschool zat er bij mijn zus een meisje met down in de klas. Ze was heel lief! Nu zit ze op het AOC (met allemaal van die lijpe praktijkvakken) en het gaat héél goed!
Eend, ik ben braaf gaan slapen om half twee. Maar toen lag ik al wel anderhalf uur in bed. Ik kon niet slapen.

Oké, nu weer ontopic: ga snel door!!!!!

Eend schreef op 31-12-2004 @ 12:59 :
Ja, inderdaad. Ik vind down-kinderen wel lief Ik bewonder ze, omdat ze zo gelukkig kunnen zijn met wat ze hebben. Daar kunnen 'normale' mensen nog eens iets van leren!

Precies, ze zijn heerlijk open en naief. Zo schattig

Hehe lekker offtopic trouwens

[*Ster*]

Eend, hopelijk wordt 2005 een jaar vol inspiratie! hint, hint, hint...

[Nijn*]

Eend schreef op 30-12-2004 @ 18:57 :
Lul en trut is wel vriendelijk wilde je zeggen?

Nee , maar ik vind dat mongool niet als scheldwoord gebruikt zou moeten worden.

Verder; leuk stukje weer en wederom te moe om fouten te verbeteren.

En nu dus weer ontopique he kinders!

[Eend]

Ik ben op dit moment best moe en inspiratieloos eerlijk gezegd

[Roosje]

Eend schreef op 01-01-2005 @ 17:44 :
Ik ben op dit moment best moe en inspiratieloos eerlijk gezegd

Foei ! Zorg er dan maar voor dat je snel niet meer moe en inspiratieloos bent.

Lievige avatar.

[Eend]

Roosieh schreef op 01-01-2005 @ 17:52 :
Foei ! Zorg er dan maar voor dat je snel niet meer moe en inspiratieloos bent.

Lievige avatar.

Ik ben al ver met het volgende deel. En ja, mijn avatar is gewoon lief

[Eend]

Ik heb lekker doorgetypt

Femke keek in haar agenda. Het was alweer 2 januari 2005 en ze heeft niet eens oud en nieuw gevierd. Ze was die avond zo moe, dat ze naar bed was gegaan en dwars door het vuurwerk heen geslapen is. Ach, wat maakte het haar ook uit?
Gisteren avond was Eefje op de afdeling gekomen. Ze zou eerst veel eerder gekomen zijn, maar ze had een terugval gehad en werd daardoor eerst opgenomen in een kliniek voor anorexiapatiënten. Vanmorgen had Felix weer dienst, die had sinds de kerst vrij gehad en ze vond het wel leuk, dat hij er weer was.
Slaperig liep ze de trap af en kwam aan tafel zitten. “Hé…” begroette Eefje haar verlegen. Zo had ze haar helemaal niet voorgesteld. Eefje had er zelfverzekerd uitgezien en was alles, behalve verlegen. Misschien was het wel, omdat ze hier nieuw was of misschien was ze wel verlegen geweest en had ze er niks van gemerkt. “Hé.” zei ze terug en voelde haar mok met melk. “Wat gaan we vandaag doen met het afdelingsprogramma?” vroeg ze daarna aan Felix.
“Dat weet ik niet precies. Frederique zal het wel weten, want die doet het programma vandaag. Ik moet eerst wat dingen met Eefje regelen.”
Femke voelde een steek. Sinds wanneer was Eefje belangrijker dan haar? En sinds wanneer kregen ze een uitzendkracht bij het afdelingsprogramma? Sterker nog, sinds wanneer viel Frederique in op de open afdeling? Met opzet weigerde ze iets te eten. Het kon ze toch allemaal niks schelen. “De regel is, dat iedereen één boterham of één beschuit eet, Femke.” zei Remco betweterig. Felix keek Femke aan, maar zij gaf een boze blik terug. “De regel is, dat iedereen één boterham of één beschuit eet, Femke.” praatte ze op kinderachtige toon na. Weer kreeg ze een blik van Felix. Dit keer was het een blik met een twijfel. Zal hij er wel wat van gaan zeggen of zal hij ook dit keer nog even zijn mond houden? Ze zag aan hem, dat hij er nog even voor koos om er niks van te zeggen. De volgende keer zal het haar lukken om hem uit de tent te lokken. “Femke? Mag ik de boter?” vroeg Mirthe. “Hoezo? Remco kan ‘m toch ook aangeven?” Mirthe deinsde terug en vroeg aan Remco de boter. Dit keer kreeg ze een felle blik van Felix. “Wat?!” vroeg ze geïrriteerd. “Dat weet je best.” zei Felix. Ze gaf hem een ongeïnteresseerde blik en begon zenuwachtig met haar mes op de tafel te tikken. “Mag ik van tafel? De rest eet zo sloom.” vroeg ze ongeduldig. “Ik eet helemaal niet sloom!” hapte Remco gelijk. “Ik eet helemaal niet sloom!” deed ze hem weer na. “Ach, hou je kop joh, trut!” zei hij pissig. “Ach, hou je ko…”
“Femke! Nu is het genoeg geweest! Ga maar naar je kamer en dan kom ik straks wel naar je toe.”
“Had je niet gewoon beter kunnen zeggen, dat ik van tafel af mocht?”
“Femke, je speelt met vuur.”
“Als jij dat wilt…” zei ze en ging van tafel. Met veel lawaai liep ze de trap op en met een klap gooide ze haar kamerdeur achter zich dicht. Gevoelloos stond ze daar. Het leek wel alsof ze geen besef had van wat ze had gedaan en wat er gebeurde.

“Ik heb hier je pillen en ik verwacht dat je de rest van de dag normaal doet. Je bent nog steeds in een proefperiode en de rechterlijke machtiging kan zo weer ingaan. Ik hoop dat je dat begrijpt.”
“Ach, je doet maar, maar ik heb geen behoeftes die me vertellen, dat ik graag met Frederique opgescheept zit. Takke mens.” zei ze en wilde de deur dicht doen, maar Felix hield haar tegen. “Onthoud wat ik gezegd heb, Femke! Ik wil niet dat je zo over mijn collega’s praat.”
“Het is maar net waar je trots op bent.”
“Femke, je laatste waarschuwing.”
“Ach, pleur toch op!” zei ze en smeet de deur dicht. “Femke, ik ga nu naar beneden en licht je behandelaar in over je gedrag. Dit accepteer ik niet.” zei Felix door de dichte deur heen. “Ach, kan je het zelf niet meer aan?!” spotte ze terug, maar hij liep al weg. Wat kon het haar ook schelen, in de kliniek blijven moest ze toch wel. Alhoewel?

“Ik ga even buiten een ommetje fietsen, maar ik kan Felix niet vinden. Wil jij het aan hem doorgeven?” vroeg Femke aan Frederique. Het norse vrouwtje glimlachte zodanig, dat haar gezicht nog net niet scheurde. “Als je om tien uur maar weer terug bent voor de afdelingsactiviteit.” Femke sprong op de fiets en fietste weg. Wat nou, opgesloten?! Vrijheid was dit! Pure vrijheid! Bij de weides van de manege stopte ze even om Masrino te begroeten. Masrino stond heerlijk van het vroege ochtendzonnetje te genieten, terwijl hij op het kale land nog net wat grassprietjes kon vinden. Een hele tijd bleef ze naar het grazende paard staren.
Uiteindelijk keek ze even op haar telefoon voor de tijd en zag, dat het al vijf voor tien was, maar echt behoefte om terug naar de kliniek te gaan had ze niet.
Terwijl ze vast had gezeten, had ze heel wat geld opgespaard en misschien was het vandaag de dag om zichzelf eens flink te verwennen, maar toch besloot ze om half elf terug te fietsen naar de kliniek.

“Waarom ben je weggegaan?” vroeg Felix aan Femke, terwijl ze in de spreekkamer zaten. “Omdat ik het hier niet uit kon houden.”
“Onzin!”
“Nou, dan noem je het toch onzin?!”
“Er is overleg geweest tussen je behandelaar en nog wat mensen van buitenaf en er is besproken, dat je een vrijwillige opname betreft met geen vrijheden.”
“En waarom dan wel niet?!” vroeg ze kwaad. “Omdat jij er duidelijk niet mee om weet te gaan en we geen risico willen lopen.”
“Waar slaat dat nou weer op?! Ik kan prima met mijn vrijheden omgaan. Ik ben toch teruggekomen!”
“Je had een afspraak met Frederique, Femke. Je zou om tien uur terug zijn.”
“Heeft dat mens dat geluld?!”
“Femke, dat mens is mijn collega en die lult niet, die praat.”
“Nou en, het principe blijft hetzelfde.”
“Femke, waarom doe je nou zo?”
“Hoe?” zei ze, terwijl ze haar voet op de tafel liet leunen. “Zo! Een asociale houding, ongewenst gedrag, allemaal dingen om anderen op te stoken. Je vraagt enorm veel negatieve aandacht.”
“Ik vraag geen aandacht! Jullie geven aandacht, dat is veel erger.”
“Femke, ik denk dat we deze discussie beter kunnen stoppen. Vandaag doe je alle corvee, behalve de avondcorvee, alleen en ik hoop dat je jouw gedrag een beetje aanpast.”
“O, meneer geeft het weer op, hoor.”
“Doei, Femke.” zei Felix, terwijl hij de deur open hield. “Eefje? Je kunt komen hoor.” zei hij daarna op rustige toon tegen Eefje. Eefje knikte verlegen en liep het kamertje binnen. Femke kon het niet laten om haar een boze blik te geven.
“Ah, Femke, daar ben je. Ik neem aan dat je nu wel gewoon mee komt doen?” vroeg Frederique, terwijl Femke wat limonade voor zichzelf inschonk. “Misschien willen wij ook wel wat?” zei Martine. “Nou? Wat houd je tegen?” zei ze en ging op de bank zitten. “Ach, lompe snol.” Mompelde Martine en haalde een kan met limonade. “Martine, zulke taal wil ik hier niet horen.” zei Frederique. “Ach, zij vraagt er gewoon om.”
Femke trok een gekke bek en deed Martine na qua handelen, waardoor Remco in de lach schoot. “Doe het nog eens!” riep hij enthousiast. “Nee, laat maar, want anders word ik weer uitgemaakt als lompe snol.” zei ze uitdagend. “Femke, ik zei net tegen Martine dat ik zulke woorden hier niet meer wilde horen, dus dan neem ik aan dat het ook voor jou geldt.” Achter Frederiques rug om begon Martine Frederique na te doen. Dit keer moesten Femke en Remco ook lachen. “Ik meen het, Femke. Ik voel me op dit moment niet erg serieus genomen door je.”
“Dat zou best goed kunnen kloppen!” grapte ze en keek Martine aan. Martine leek niet meer boos te zijn op haar en deed juist leuk mee. “Oké, en nu is het genoeg! Het is over nu! Jullie gaan alledrie een half uur op jullie kamer zitten!”
“Sjonge zeg, waar slaat dat op. We hadden gewoon een beetje lol!” zei Remco, terwijl hij opstond. “Een beetje?” viel Martine hem bij. Femke zei niks meer en nam nog even snel wat limonade mee naar haar kamer. Ze had geen energie meer om in opstand te komen. Eerlijk gezegd, voelde ze zich plotseling enorm eenzaam en depressief. Ze had het flink verpest bij Felix, dat wist ze nu wel.

Ze lag al zeker twintig minuten op bed in een blaadje te lezen toen er op de deur werd geklopt. “Ja? Wat is er?” zei Femke, terwijl ze haar boek dicht deed. “Je hebt het ook al weten te verpesten bij Frederique, hoorde ik?” zei Felix, waarbij de stoom van woede nog net niet uit zijn lijf kwam zetten. “Euh? We mochten niet lachen, dat was alles. Ik probeerde juist weer gezellig te doen.”
“Nou, dat is anders niet wat ik gehoord heb.”
“Dan heb je het waarschijnlijk verkeerd gehoord of Frederique kan heel goed liegen.”
“Femke, neem me alsjeblieft niet in de zeik, want ik trap er niet in.”
“Oké, we waren gewoon een beetje melig! Dat kan toch? En ze vroeg er gewoon om…”
“Niemand vraagt er om, om zo behandeld te worden.”
“Nee, inderdaad en ik doe dat dus ook niet!” zei ze fel en draaide zich weer om. “Femke, ik hou er niet van om tegen iemands rug te praten.”
“Och, de andere keren had je er anders geen bezwaar tegen.” Ze sloeg haar boek weer open en wilde weer beginnen met lezen. “Femke, ik heb hier echt geen zin meer in. Hebben wij iets verkeerd gedaan of zo? Dit is jouw normale gedrag niet. Jij doet zo normaal gesproken niet, tenzij iemand je flink heeft gekwetst. Hebben wij dat gedaan?” Femke slikte en haalde haar schouders op. “Alsof iemand het hier wat kan schelen.”
“Dat is jouw gevoel, niet de mijne.”
”Wat kan mij dat nou schelen?!”
“Wil je je zonodige medicatie?”
”Wat heeft die er nou weer mee te maken?”
“Ja of nee?”
“Nee.”
“Oké, dan zie ik je zo bij het middageten wel weer. Tot die tijd blijf je op je kamer.”
“Alsof je mij daar mee hebt!”

Tijdens het middageten was ze stil en zat ze ineengedoken. Ze voelde zich totaal niet lekker over hoe het allemaal liep op deze dag. Nog nooit had ze zo’n langdurige ruzie met Felix gehad. Hij was zo bot geworden. Ze dacht na over de vraag, die hij haar gesteld had. De vraag of de sociotherapie in haar ogen iets fout had gedaan. Aan de ene kant wel, ja, maar aan de andere kant sloeg dat nergens op. Waarom zou hij geen tijd in een nieuwe cliënt mogen stoppen?
Ze zat zo ver weg met haar gedachtes, dat ze niet eens hoorde dat Felix vroeg of ze een boterham wilde nemen. “Femke, ik vroeg wat!” riep hij nogmaals. “Huh? Wat dan?”
“Doe je dit nou weer om me dwars te zitten?”
“Nee, echt niet! Ik hoorde je niet!”
“Oké, dan is het goed. Ik vroeg of je een boterham wilde nemen.”
“O, euh, ja, zal ik doen, straks.”
“Nee, nu graag.”
“O, euh, oké.” zei ze en maakte een boterham met boterhamworst klaar. Tegen haar zin in at ze de boterham op en nam daarna een kopje thee. “Wat gaan we vanmiddag met het afdelingsprogramma doen?” vroeg Remco. “Sociale vaardigheden.” zei Felix. “En wat houdt dat in?”
“Dat we gaan oefenen om op een normale manier een conflict op te lossen.”
“O, goh, wat een toeval zeg!” spotte Martine. “Nee, het is geen toeval. Het is een bewust gekozen onderwerp. Een onderwerp waar vooral jullie drie iets aan zullen hebben!”
“Dat is grappig, joh! Dat hebben wij pas ook gedaan in de groep.” zei Ashley. “Nou, enorm! Ik verheug me er al helemaal op!” spotte Martine en Remco moest lachen. “Doe alsjeblieft normaal.” Mompelde Femke, terwijl ze haar mok weer volschonk met thee. Verbaasd keken Martine en Remco haar aan. “Femke? Meende je nou wat je zei?” vroeg Remco. Ze knikte. “Sorry, ik heb er gewoon geen zin meer in. Ik ben moe.” antwoordde ze en vlak daarna begon ze te gapen. “Je ziet ook wat witjes.” zei Frederique. Ze haalde haar schouders op. Wat kon haar nou schelen of ze rood, paars of wit was. “Dat was de nuttige bijdrage van Frederique voor vandaag!” spotte Remco en iedereen moest lachen.

[*Ster*]

Het vervolg is écht GOED!

[Souris]

ja,het was weer erg goed
ik wacht weer vol spanning af op nog een deel

[Roosje]

Souris schreef op 03-01-2005 @ 10:53 :
ja,het was weer erg goed
ik wacht weer vol spanning af op nog een deel

Mooi!!

paar verbeteringen

Het was alweer 2 januari 2005 en ze had niet eens oud en nieuw gevierd.

Ze was die avond zo moe, dat ze naar bed was gegaan en dwars door het vuurwerk heen geslapen was.

gisteravond was Eefje op de afdeling gekomen.

Ze zou eerst veel eerder gekomen zijn, maar ze had een terugval gehad en werd daardoor eerst opgenomen in een kliniek voor anorexiapatiënten.

beetje vreemde zin.. 'gekomen zijn', 2x eerst.. Misschien is 't ook wel goed, maar 't klinkt vaag. Misschien moet 't meer zoiets wezen:

Ze zou oorspronkelijk al veel eerder komen, maar omdat ze een terugval had gehad, was ze eerst opgenomen in een kliniek voor anorexiapatiënten.

[Eend]

Dank je voor het commentaar (staat een beetje dom, maar het is wel zo )

En de rest: Dank jullie weer voor de reacties

ch@nt@l schreef op 03-01-2005 @ 10:18 :
Het vervolg is écht GOED!

[zus]

ch@nt@l schreef op 03-01-2005 @ 10:18 :
Het vervolg is écht GOED!

[Droomvlucht]

In het begin gooi je de tijden wat doorelkaar (tegenwoordige en verleden tijd), maar voor de rest: Goed stukje!

[Eend]

Aragnabite schreef op 03-01-2005 @ 14:13 :
In het begin gooi je de tijden wat doorelkaar (tegenwoordige en verleden tijd), maar voor de rest: Goed stukje!

Ja, dara heb ik inderdaad moeite mee gehad Ik wist op een gegeven moment niet meer in welke tijd ik precies schreef

[adri1200]

Je blijft gaan eend

Maar ga zo door want het is goed te lezen

[Eend]

adri1200 schreef op 03-01-2005 @ 18:00 :
Je blijft gaan eend

Maar ga zo door want het is goed te lezen

Dank je, nooit geweten dat jij mee las

[Nijn*]

Lekker lang stukje weer Eend! Veel spanning en ik vind het heel mooi dat ze op eind dan toch weer een beetje inzakt (nou ja mooi, het staat gewoon goed in het verhaal).
Nog één klein mierenneukerigheidsdingetje :

Ze lag al zeker twintig minuten op bed in een blaadje te lezen toen er op de deur werd geklopt. “Ja? Wat is er?” zei Femke, terwijl ze haar boek dicht deed.

Eerst is het een blaadje, dan een boek.. Vreemd

[Zut Alors!]

Ik vind nog steeds de dialogen een beetje onduidelijk. Ze staan gewoon achter elkaar, op een nieuwe regel staat duidelijker.

[Redhair]

De dialogen staan een beetje warrig soms, je gebruikt vaak het woord 'ach', maar het verhaal blijft goed.

[Eend]

Nijn* schreef op 03-01-2005 @ 19:16 :
Lekker lang stukje weer Eend! Veel spanning en ik vind het heel mooi dat ze op eind dan toch weer een beetje inzakt (nou ja mooi, het staat gewoon goed in het verhaal).
Nog één klein mierenneukerigheidsdingetje :


Eerst is het een blaadje, dan een boek.. Vreemd

Het was nogal laat

[adri1200]

Moet je alles weten dan

Mijn buurvrouw zij het toen ik hier kwam en vanaf toen het verhaal gevolgd .
En dacht laat ik nu maar eens een compliment geven .

[Eend]

ja, ik moet alles weten

[Eend]

Na haar strafcorvee liep Femke naar haar kamer. “Femke?” riep Frederique haar na. “Vergeet je om half twee het afdelingsprogramma niet?”
“Nee…” antwoordde ze en deed haar kamerdeur dicht. Ze zuchtte diep en bleef een poosje tegen de deur aanleunen. Ze werd gestoord door het geluidje van haar telefoon. Blijkbaar had ze nog vrienden die aan haar dachten. Ze pakte haar telefoon en las het berichtje;

Hee,Femmie! Hoessie?Ik zit nu met Youri en Leon in de stad. Wat ben jij aan het doen?-xXx- Eef

O, fijn, maar wat moest ze met die informatie? Ze kon haar vriendin op dit moment wel villen. Ze had toch wel even rekening kunnen houden met het feit, dat zij hier opgesloten zit en niet eens de deur uit mag? Maar nee hoor, ze moest het er juist lekker instampen, dat zij vrij rondliep en steeds minder op bezoek kwam. Femke pakte een mesje en zette een diepe snee in de bovenkant van haar pols. Het hielp om te spanning van zich af te zetten, maar de napijn was verschrikkelijk. Met doekjes probeerde ze het bloed te stoppen, maar toen dat niet lukte, rende ze naar de wc om daar veilig opgesloten te zitten met genoeg wc papier. Niemand die er wat van zou merken.
Plotseling klonk er gebonk op de deur. “Hallo? Wie zit hier?” klonk de stem van Felix. Femke zweeg geschrokken. “Er ligt hier bloed op de gang, is dat van jou?”
“N-nee, niet dat ik weet.” mompelde ze. “Femke? Ben jij dat?”
“Ja.” Antwoordde ze nu wat nuchterder. Ze bekeek de wond, die nog niet echt wilde stoppen met bloeden. Ze legde er wat wcpapier overheen en trok haar mouw tot over haar hand. Daarna spoelde ze de wc door, zodat het leuk, dat ze naar de wc gegaan was.
“Is er iets?” vroeg ze, nadat ze de deur open had gedaan. “Ik maak me zorgen om je.” Zei Felix en knikte met zijn hoofd in de richting van een spoor bloed tussen haar kamer en de wc. Het bestond maar uit een paar druppeltjes, maar je zag inderdaad duidelijk een spoor lopen. “Laat me met rust! Het is niet van mij!”
“Laat eens kijken, Femke.”
Femke schudde haar hoofd. “Er valt niets te zien, echt niet. Ik was het niet.” zei ze en liep terug naar haar kamer, waar het spoor naar binnen liep. Geschrokken keek ze Felix aan. “Kom, het is misschien beter als ik even naar de wond kijk.”
“Waarom?”
“Kom nou maar gewoon met me mee.” zei hij en legde zijn hand op haar schouder. Samen liepen ze naar de EHBO-kamer beneden.

“Een flinke wond, Fem…” zei Felix bezorgd, nadat hij de wond bekeken had. “Mag ik vragen wat de aanleiding was?”
“Ik weet het niet, ik moest het gewoon.”
“Hmm, ik denk dat we even langs de EHBO moeten, want volgens mij moet de wond gehecht worden.”
“Ik wil niet…”
“Femke, je hebt niks te willen. Je gaat gewoon mee.”
“Sjeses man! Waar slaat dat op!”
“Femke, gaan we nu weer beginnen?! Je gaat mee, klaar uit, einde discussie. Ga je jas aantrekken en kom daarna gelijk naar beneden. Dan meld ik me even af.”
“Maar ik wil helemaal niet!”
“Moet ik mijn collega’s erbij roepen om jou in je jas te krijgen?”
“Je doet maar, maar ik ga niet!”
“Ik waarschuw je, Femke.”
“En ik waarschuw jou ook!”
“Oké, ik breng je even naar de gesloten afdeling en dan ga ik wat dingen regelen en daarna gaan we.”
“Nee.”
“Femke, je hebt de keuze om vrijwillig mee te gaan of ik neem maatregelen.”
“Ik wil toch niet.”
“Ik kan je zo toch niet laten lopen.” zei Felix en drukte op zijn alarmknop. Al snel kwamen er drie andere sociotherapeuten aanrennen.
Tien minuten later liep ze tussen twee sociotherapeuten in naar de EHBO. “Jullie zijn echt sukkels, weten jullie dat?!” schreeuwde ze tegen Felix en Hans. “Femke, wordt eens even rustig.” zei Felix. “Nee, waarom zou ik?!”
“Omdat het toch allemaal geen zin heeft. Je gaat toch wel naar de EHBO, of je het nou wilt of niet. En dan kun je jezelf wel gaan verzetten, maar dat maakt allemaal niet uit. Het kost je alleen maar een hele hoop energie.” Na zijn woorden begon ze het gevecht beetje bij beetje op te geven. Felix had gelijk gehad, het had geen zin.

Moe van wat er die dag allemaal gebeurd was, zat ze aan tafel. Met moeite kreeg ze nog wat van het avondeten naar binnen, maar het liefst had ze niks gegeten. “Jij krijgt wel alle aandacht hier, hè Femke?” stookte Martine. Esmé keek verbaasd op. “Martine, ga jij eens gewoon verder met eten.” zei Esmé erbij.
“Ja, maar het is toch zo? Vanmiddag mocht ze weer fijn met Felix naar…”
“Martine, ik had gezegd of je verder wilde gaan met eten!”
“Naar de EHBO dus en daar kon ze heerlijk genieten van de…”
“Martine, laatste waarschuwing, anders ga je maar op je kamer eten.”
“…aandacht van hem. Ohw, Felix! Kom hier!”
“Martine, nu ben ik het zat. Ga maar op je kamer eten.”
“Haha, moet ik weg nu?” lachte ze, maar verder moest niemand lachen. Integendeel, Femke zat haar woede in te houden, wat haar maar moeilijk lukte.”
“Martine, moet ik je helpen?” vroeg Esmé.
”Nee, laat maar. Ik help haar wel!” schreeuwde Femke en stormde op haar af. “Jij vuile trut! Het is allemaal jouw schuld!”
“Help! Kijk dan wat ze doet! Aandachttrekkerij!” schreeuwde Martine, die angstig ineengedoken zat. Femke zag alleen nog maar voor ogen, hoe ze zo gekleineerd werd tijdens haar verkrachting en wilde al haar woede eruit gooien. Sjors en Richard moesten pijn hebben, heel veel pijn. Nog meer als dat zij had! Maar vlak voordat ze wilde gaan slaan, werd ze door sterke armen vastgepakt en meegetrokken. Ze zou niet weten waar ze heen gebracht werd. Nee, ze werd niet weggebracht, ze werd alleen beetgepakt en dadelijk verkracht, net als de vorige keer. “Laat me los!” schreeuwde ze en trapte wilt om zich heen. Ze voelde een scherpe pijnscheut in haar arm en daarna werd alles vaag.

“Hé, meisje, je mag wakker worden. We gaan straks ontbijten.” Klonk een zachte vrouwenstem. “Mama?!” vroeg Femke versuft.

[adri1200]

het is weer

[Flowtje]

Ah, gemeen om daar te stoppen!!

Ik ben benieuwd waar dat naartoe gaat leiden.

[Eend]

Flowtje schreef op 05-01-2005 @ 18:59 :
Ah, gemeen om daar te stoppen!!

Ik ben benieuwd waar dat naartoe gaat leiden.

En ik weet al hoe het verder gaat

[Roosje]

Niet lief. 'k Wil weten hoe het verder gaat, maar ik word boos als het allemaal een droom blijkt te zijn.

[*Ster*]

Ooooh... spannend!! Ik zit op het puntje van mijn stoel.

[Flowtje]

Eend schreef op 05-01-2005 @ 19:27 :
En ik weet al hoe het verder gaat

Niet eerlijk! Maar je laat ons, je trouwe fans, toch niet al te lang wachten.. toch?

*gaat ook boos worden als het een droom blijkt te zijn*

[Eend]

ch@nt@l schreef op 05-01-2005 @ 20:12 :
Ooooh... spannend!! Ik zit op het puntje van mijn stoel.

*geeft kalmeringsmedicatie*

Heb ik van Felix gekregen

[Eend]

Flowtje schreef op 05-01-2005 @ 20:18 :
Niet eerlijk! Maar je laat ons, je trouwe fans, toch niet al te lang wachten.. toch?

*gaat ook boos worden als het een droom blijkt te zijn*

Hahaha!

MOcht het zo zijn, dan prop ik je bij Femke in de separeer

[Eend]

Zo, vervolg

[Eend]

moet ik natuurlijk wel de tekst erbij plaatsen

“Nee, ik ben het, Esmé. Hoe voel je je?”
“Moe…duf. Het is alsof ik droom.” Antwoordde ze.
“Dat kan wel eens door de medicijnen komen, die je gisteren hebt gekregen. Je zit nu in de separeer voor je eigen veiligheid, maar waarschijnlijk mag je er vanmiddag weer uit. Je mag dan ook gewoon weer naar de open afdeling. Je mag nu ook gewoon met ons mee eten en niet met de mensen van de gesloten afdeling.” Vertelde Esmé.
“Wat is er gebeurd? Waarom zit ik hier weer?”
“Je hebt een crisis gehad. Je wilde Martine aanvallen.”
“Hoezo?! Waarom wilde ik in hemelsnaam Martine aanvallen?”
“Ze zat best wel te stoken, dus het was niet alleen jouw schuld. Martine verblijft even een weekje op de gesloten afdeling om tot rust te komen. Voor jou is het beter om op de open afdeling te blijven.”

Die middag mocht ze terug naar de open afdeling. Het was fijn om te merken, dat ze nu eens niet op de gesloten afdeling moest blijven, maar terug mocht naar de open afdeling. Femke kon zichzelf er niet van weerhouden om er trots op te zijn. “Femke?” riep Esmé en wenkte haar te komen. Ze liep naar Esmé toe en keek haar vragend aan. “Heb je nog een gesprekje nodig?” vroeg Esmé. Femke schudde haar hoofd. “Nee, ik denk het niet. Anders kom ik zelf wel.”
“Kan ik je daarop vertrouwen?”
Ze knikte met haar hoofd. “Mooi!” zei Esmé en ook zij leek een beetje trots te zijn. “Ik zie je veranderen, Femke. Heel erg veranderen en ik heb bewondering voor je.”
Femke bloosde. “Dank je…”
“Graag gedaan. Je bent een leuke meid en ik zie je graag. Soms heb je gewoon even een dip, maar daar zetten we ons wel overheen, toch?”
“Ja, als jij het zegt.”
“Goed zo. Er is trouwens een nieuwe jongen op de afdeling. De anderen hebben hem al gezien, maar jij nog niet en daarom vertel ik het je even. Dan hoef je in ieder geval niet meer te schrikken. Hoe voel je jezelf op dit moment eigenlijk?”
“Het gaat wel. Mijn hoofd voelt heel zwaar en mijn lichaam heel slap, maar vanochtend was dat erger. Ik heb ook gewoon geen honger.”
“Ja, dat komt inderdaad allemaal door de medicijnen die je gehad hebt. Probeer strakjes gewoon mee te lunchen, oké? Als het niet gaat, dan kun je het tegen me zeggen.”
“Denk je dan niet gelijk, dat ik weiger te eten?” vroeg Femke voorzichtig. “Maak je daar nou maar niet druk om. Dat is verleden tijd. We gaan echt niet bij elke keer dat jij niet eet een kruisje zetten hoor. Alleen eerst was het gewoon zo, dat je erg vermagerde en dat was gewoon niet goed.”
“Oké.”
“Nou, ga maar weer fijn de anderen helpen met het tafeldekken en dan kom ik er straks bij zitten.”
“Oké, tot zo.” zei Femke en liep terug naar de woonkamer. Ze was best verbaasd over de woorden van Esmé, maar aan de andere kant voelde ze zich er wel meer door begrepen. Het was alsof ze even op een eilandje was en dat ze even stil mocht blijven staan.
Ze hielp de anderen met het dekken van de tafel en ging als één van de laatste aan tafel zitten. Vlak daarna kwam Esmé met de nieuwe jongen aanlopen. Femke had er een hekel aan als er nieuwe kwamen, want dan moest ze zich weer gaan voorstellen. Gelukkig was het voorstelrondje al geweest, maar zat ze helaas naast een lege stoel, waardoor ze zich alsnog voor moest stellen.
“Ik ben Femke.” zei ze, terwijl ze haar hand uit stak. “Ik ben Jeffrey.” Antwoordde de jongen en keek haar vriendelijk aan. Jeffrey was niet lelijk, nee, zeker niet. Sterker nog, ze vond hem wel leuk. Zeker die glimmende blauwe ogen die haar net aankeken.
Nadat hij zijn pet af had gezet, bleek er slordig donkerbruin haar op zijn hoofd te zitten. Het was echt een onverzorgd kapsel, maar dat maakte hem niet minder leuk. Ze zag hoe hij verlegen zijn boterham op at en voorzichtig iemand om de melk vroeg. Zo had zij dat waarschijnlijk ook gedaan toen ze hier net was. Al was dat al een hele tijd geleden.
“Wie hebben er vanavond dienst?” vroeg Mirthe. “Zeg, hebben jullie geen andere vragen meer tegenwoordig?” grapte Esmé. “Nee, want het dienstrooster hangt er al een hele tijd niet meer en wij zijn nou eenmaal nieuwsgierig!” viel Ashley Mirthe bij.
“Oké, dan zal ik er zo voor zorgen, dat het rooster er komt te hangen.” Pestte Esmé. “Nou, dat is gemeen! Nu hebben we nog steeds geen antwoord op de vraag!” zei Remco, die waarschijnlijk ook wel wilde weten wie er dienst hadden.
“Oké, ik zal het jullie vertellen…”
“Hèhè!” zei Mirthe. “Was dat zo moeilijk?”
Esmé lachte. “Jullie zijn soms zo grappig hè? Maar oké, Thomas en Felix hebben dienst.”
Femke wist niet of ze er blij mee moest zijn, dat Felix dienst had. Ze voelde zich nog steeds rot over wat er gisterochtend allemaal gebeurd was. Onder de tafel bekeek ze even haar pols. Ze peuterde haar verbandje los en wikkelde het zover af, dat de wond zichtbaar werd. Ze zag hoe de hechtingen om de wond heen geknoopt zaten. Eigenlijk zag het er heel lelijk uit met dat zwarte touwtje er door heen. Een open wond vond ze altijd mooier, omdat het vaak wat vertelde. Nu was het verhaal van haar wond weggewist. Misschien wilde iedereen dat ook wel, dat ze zich niet meer mocht herinneren wat er toen gebeurd was.
Ze wikkelde het verbandje er weer omheen en betrok zich daarna weer bij de groep.

“Ik neem aan, dat we iedereen terug zien bij de avond bespreking?” riep Thomas in het rond. Femke had geen zin om daar op in te gaan, ze verdiepte zich liever in het glas water en de pillen die ze zo kreeg van Felix. Nu zou ze Felix pas echt weer onder ogen moeten komen en dat was iets wat ze liever ontweken had.
Toen Felix bij haar aan tafel kwam zitten ontweek ze zijn blik. Ze kreeg haar pillen toegeschoven en ze nam ze in, zonder ook maar even naar Felix te kijken. Ze wist niet of het door angst kwam of dat ze te onzeker was om met hem te praten. Felix deelde ondertussen ook de andere pillen uit. Ze hoorde hoe hij met Jeffrey een gesprek hield en hoe hij grappen zat te maken met anderen. Ergens werd ze gewoon jaloers op de rest. Zij wilde ook weer grappen met hem kunnen maken en ook weer gezellig met hem kunnen praten, gewoon net zoals het eerst ook kon. En aan de andere kant; waarom zou ze hem nog een keer zo dicht bij laten komen? Ooit zal ze hier toch weg moeten en dan zou ze ook nooit meer contact met hem hebben.

[Roosje]

Ik wil nog een stukje, en gelukkig was het geen droom.

Een opmerkinkje: De laatste zin zet je ineens in de ott, kan je beter gewoon in de ovt laten.

[zus]

Erg goed weer! Je gaat ineens wel snel zeg, ik moet elke keer me link bij mijn favorieten weer veranderen (in de laatste post die ik heb gezien), niet dat ik het erg vind hoor!

[Flowtje]

Eend schreef op 05-01-2005 @ 20:40 :
Hahaha!

MOcht het zo zijn, dan prop ik je bij Femke in de separeer

Ik hoef in elk geval niet in de separeer!

En ik wil meer