Verhalenwedstrijd: Ik zat in een hut

[Ieke]

Ik zat in een hut

Ik zat in een hut, maar de hut zat ook in mij. Ik keek om heen. Leegte, stilte een bruine muur, twee vieze sokken die in een hoek lagen. Ze verschilden van kleur. Alle twee. De stank ging dwars door mijn neus heen, ik voelde me vies. De bruine muur leek net op stront die al drie dagen had liggen rotten in een koeienstal. Ik wou dat ik een koe had, dan had ik tenminste eten. Maar dat had ik niet. Ik wou dat ik een koe had, dan kon ik er leer van maken en had ik eindelijk een keer goede schoenen verdomme. Mijn dekbed was vroeger ook koeienprint, misschien nam ik dat dekbed teveel voor lief. Toen had ik een koe, nu niet, nu ik hem nodig heb niet. Maar ja een koe had natuurlijk ook veel geld gekost natuurlijk en dat heb ik niet. Anders had ik er allang eten voor gekocht. Voor mezelf dan, niet voor de koe, want dat kost geld, en dat heb ik niet. Ik zit hier nu al tien minuten alleen en het lijken wel jaren. Waar is hij toch verdomme ik verveel me helemaal dood in deze kuthut. Dat rijmt. Ik zat hier alleen in de bushbush. Met de Vietcong ergens op de loer. En ik zat in deze stomme vieze hut. Zonder eten, zonder drinken, wel tien, nee nu al vijftien minuten lang! Waar blijft hij toch? Ik kijk naar buiten. Veel groen heel veel groen. Heb ik die plant nou ook in de tuin? Ik geloof het wel, nee hier regent het veel en ik verzorg mijn planten niet zo goed. Als ik die plant had dan was die nu dood. Ja ik heb hem volgens mij wel gehad, als cadeautje van m'n tante. Gewoon zomaar, erg aardig van d'r. Volgens mij had ze hem alleen maar gegeven omdat ze het zo'n kutplant vond hoor. Omdat ze hem zoveel water moest geven en dat teveel werk was voor d'r. Nee mijn tante was nooit zo'n actief persoon. 1.62 lang 140 kilo zwaar. Ik zei altijd tegen haar: Kleine Sumoworst. Dat vond ze altijd erg leuk. Haar ogen kneep ze dan helemaal dicht als kleine spleetjes en ze lachte breed met haar tanden op elkaar. Misschien moest ze een scheet laten dat kan ook maar die bijnaam vond ze ook altijd leuk. Ze had er daarom ook een voor mij: Anna. Daarna zei ze iets van rexia ofzo maar dat verstond ik nooit zo omdat ze toen al helemaal onderuit lag van het lachen of ze had weer wat in haar strot gedouwd. O het duurt nu wel erg lang, al iets van 20 minuten ofzo?? Opeens hoor ik iets. Is het de Vietcong die op de loer ligt? Een één of andere scherpschutter of een verdwaalde Amerikaan? Wie zal het zeggen. Ik hoor het nu luider het lijkt wel water ofzo. Ik hoor voetstappen. Zo dat was weer lekker haha zei Frank. Zo daar was hij eindelijk hoor. Dat duurt altijd zo lang als hij naar de wc gaat! Nu even de computer en dat gare Vietcongspelletje afsluiten en we kunnen weer weg.